Ήθελα να κάνω κάποια σχόλια για την παραπάνω συζήτηση περί εκτρώσεων, μιας και δυστυχώς μόλις τώρα κατάφερα να τη διαβάσω ολόκληρη λόγω πιεσμένου χρόνου.
Πρώτα απ’ όλα, σχετικά με την Πολωνία, αξίζει να σημειωθεί ότι από το 1956 (επί «υπαρκτού σοσιαλισμού») και για χρόνια (μέχρι και το 1993 συγκεκριμένα) η συγκεκριμένη χώρα είχε μία από τις πιο προοδευτικές νομοθεσίες σχετικά με τις εκτρώσεις στην Ευρώπη. Αυτό άλλαξε έπειτα από πιέσεις της καθολικής εκκλησίας (μικρή παρένθεση εδώ, γιατί έχει ενδιαφέρον: οι Πολωνοί είναι, ίσως, οι πιο «σκληροπυρηνικοί» καθολικοί μαζί με τους Ιρλανδούς και τους Ισπανούς -περισσότερο κι από αυτούς τους Ιταλούς π.χ. που λόγω παράδοσης, Βατικανού κλπ. η χώρα τους θεωρείται η «καρδιά» του καθολικισμού. Έχει ενδιαφέρον αυτό γιατί και στις 3 χώρες παρατηρείται το ίδιο πράγμα, δηλαδή η χρήση της θρησκείας ως εθνικός, ενοποιητικός παράγοντας. Στην Ιρλανδία ενάντια στον προτεσταντισμό (ή αγγλικανισμό) των Άγγλων, στην Ισπανία ώστε να ομογενοποιηθεί ένα ετερόκλητο μείγμα φυλών (Άραβες, Τσιγγάνοι κ.ά.) και στην Πολωνία το ίδιο απέναντι στους «προαιώνιους» εχθρούς της Γερμανίας (διάβαζε προτεστάντες, δηλαδή) και της Ρωσίας (ορθόδοξοι). Κλείνει η παρένθεση). Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο που πέρασε ήταν να περάσει και το 2016, αλλά καταψηφίστηκε έπειτα από πολυπληθείς και δυναμικές διαδηλώσεις με αποκορύφωμα τη λεγόμενη «Μαύρη Δευτέρα» (η μεγαλύτερη διαδήλωση στην Πολωνία από το 1989), όταν και διαδήλωσαν 150.000 άτομα υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση. Από αυτές τις κινητοποιήσεις προέρχεται και η παρακάτω, πανέμορφη φωτογραφία:
Αυτό περισσότερο το αναφέρω γιατί προέκυψε στην κουβέντα αν έχουν κάποιο νόημα ή όχι οι συλλογικές διαμαρτυρίες, οι πορείες κλπ. Εύλογα κανείς θα μπορούσε ν’ αντιτάξει «και τι κατάλαβαν; 4 χρόνια μετά έγινε η δουλειά», αλλά για ‘μένα είναι πολύ σημαντικό το γεγονός όχι τόσο της χρονικής καθυστέρησης (που κι αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο όταν μιλάμε για νομοσχέδια που επηρεάζουν ζωές με τόσο άμεσο τρόπο), όσο το ότι τέτοιοι αγώνες αφήνουν μία παρακαταθήκη, γεννάνε πρωτοβουλίες που κρατάνε στη συνέχεια, επηρεάζουν συνειδήσεις, τέλος πάντων στρώνουν το έδαφος ώστε ο ίδιος κόσμος να μπορεί να συναντηθεί και ν’ αγωνιστεί την επόμενη μέρα σ’ ένα άλλο πεδίο. Όλα αυτά είναι πολύτιμα και χτίζουν ένα «φαντασιακό» που σε ανύποπτο χρόνο μπορεί να πάρει πολύ υλικές προεκτάσεις.
Τώρα, διαφώνησα πραγματικά έντονα με κάποια πράγματα που ανέφερε ο nnnkkk και δε θα ήθελα να επαναλάβω πράγματα που ειπώθηκαν από άλλους/άλλες (κι ούτε να μπει κι αυτός σε μία άχαρη διαδικασία να ξαναλέει τα ίδια), οπότε θ’ αρκεστώ σε κάποια σύντομα σχόλια. Στα παρακάτω quotes, διακρίνω μία κρίσιμη σύγχυση:
Εν ετει 2020 υπάρχουν ένα σωρό μέθοδοι αντισύλληψης
Χειρότερο μου μοιάζει προσωπικά το να λες “α θέλω να κάνω έκτρωση” ενώ πραγματικά μπορείς να προστατευτεις πολύ αποτελεσματικά απο μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη σε κάθε σεξουαλική επαφή.
Γιατί είναι προοδευτικό το να μπορεί μια γυναίκα να κάνει έκτρωση? Προοδευτικό είναι το να χρησιμοποιείται προφύλαξη ώστε να αποφεύγονται τέτοιες επιλογές.
Όχι φίλε μου, η έκτρωση είναι ένα εργαλείο για την επίλυση ενός προβλήματος. Εγώ επιλέγω να προτιμήσω ένα οποιοδήποτε άλλο εργαλείο πριν φτάσω σε αυτή τη λύση, για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους
Αναφέρομαι στη σύγχυση που υπάρχει μεταξύ των αντισυλληπτικών μεθόδων (το «πριν») και της έκτρωσης (το «μετά»). Η έκτρωση δεν είναι αντισύλληψη, κι έτσι δεν μπορεί η δεύτερη να παρουσιάζεται ως η «σωστή» επιλογή/εναλλακτική έναντι της πρώτης. Η έκτρωση επιλέγεται όταν η αντισύλληψη για διάφορους λόγους δεν έχει πετύχει, τελεία και παύλα. Όπως για χίλια δυο άλλα ιατρικά περιστατικά για τα οποία υπάρχει το στάδιο της πρόληψης , αλλά αν γίνει η στραβή υπάρχουν και οι πιο δραστικές ενέργειες που θα προλάβουν το κακό, έτσι κι εδώ, δε θα αυτομαστιγωθούμε που η πρόληψη δεν έπιασε, αλλά χωρίς ενοχές θα χρησιμοποιήσουμε την ιατρική γνώση υπέρ μας για να λύσουμε το πρόβλημα μας.
Αυτό δε σημαίνει (και το τονίζω) ότι η αντισύλληψη είναι άχρηστη ή ότι προκρίνω μία οπτική «πάμε, γιούργια παιδιά, ελεύθερα κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας». Κι αυτό κυρίως γιατί η έκτρωση, σαν διαδικασία, πάντα ενέχει σωματικές/ψυχολογικές επιπτώσεις στη γυναίκα και είναι μία διαδικασία που δεν μπορεί να γίνεται με την ίδια συχνότητα που παίρνεις παυσίπονα π.χ. Αυτό που λέω είναι ότι τα δύο αυτά πράγματα δεν πρέπει να συγχέονται, γιατί άλλο πετυχαίνει το ένα, άλλο πετυχαίνει το άλλο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η λογική που προκρίνει ο nnnkkk έχει υιοθετηθεί από κάποιες ακραίες αντιδραστικές φωνές μ’ έναν αντίστροφο τρόπο, δηλαδή απαιτώντας όχι μόνο την απαγόρευση των εκτρώσεων, αλλά και την ίδια την απαγόρευση των αντισυλληπτικών μεθόδων, με τη λογική ότι «όλα κάνουν το ίδιο πράγμα, εμποδίζουν τις γεννήσεις».
Ακόμη, σε σχέση με αυτό:
έχουμε άπειρα παραδείγματα πιστεύω που πολύ απλά το ζευγάρι δε χρησιμοποιεί προφύλαξη γιατί “έλα ρε μλκ είσαι σοβαρός?”
Θα συμφωνήσω πάρα πολύ ότι η αντισύλληψη, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση κλπ. είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να κατέχει κάποια ώστε να μπορεί να έχει έναν α’ έλεγχο πάνω στο σώμα και τις επιλογές της. Απλά με τσίνισε λίγο η φράση που έβαλες και το αρσενικό γένος που χρησιμοποίησες (φυσικά δεν μπορώ να ξέρω αν το εννόησες με τον τρόπο που θα εξηγήσω, μπορεί εγώ να παρανόησα), γιατί συνήθως η φράση που θ’ ακουστεί στην κρεβατοκάμαρα πριν τη διείσδυση είναι: «έλα τώρα, είσαι σοβαρή ;», εννοώντας μ’ αυτό ότι συνήθως αυτοί που «χαλιούνται», «δεν τους σηκώνεται», «δεν το νιώθουν και τόσο ωραίο», «θα κρατηθούν, μην ανησυχείς» κλπ. κλπ. είναι οι άνδρες, όχι οι γυναίκες. Αυτοί είναι που θα πιέσουν, θα ξενερώσουν, θα ασκήσουν συναισθηματική και ψυχολογική βία ώστε να μην μπουν στη διαδικασία να φορέσουν προφυλακτικό και «χαθεί η στιγμή και το συναίσθημα».
Ακόμη, πραγματικά απόρησα με τον παρακάτω ισχυρισμό:
αν η πολιτεία έχει δομές για να βοηθήσει τα παιδιά με προβλήματα που γεννώνται δε θα έπρεπε να σκέφτονται οι γονείς να κάνουν έκτρωση
Αν, δηλαδή, κατάλαβα καλά τι εννοείς, σε μία «τέλεια», προνοιακή κλπ. πολιτεία που θα μπορούσε να αναλάβει την ανατροφή παιδιών με προβλήματα, οι «γονείς» (σε εισαγωγικά, φυσικά, γιατί το να τους αποκαλείς έτσι όταν οι ίδιοι δεν επιθυμούνε την εγκυμοσύνη ή την ανατροφή ενός παιδιού είναι λάθος) δε θα έπρεπε να επιλέγουν τη λύση της έκτρωσης, αλλά της εγκυμοσύνης κλπ. Αν συνδυάσω αυτόν τον ισχυρισμό με τον παρακάτω:
Με ενοχλεί στην ιδέα της έκτρωσης το ότι από όταν γίνει η σύλληψη, μετά από 9 μήνες θα υπάρχει ένας άνθρωπος. Ακόμη και την πρώτη βδομάδα να γίνει έκτρωση, δεν παύει να ισχύει ότι μετά από ένα πολύ μικρό διάστημα θα είχε δημιουργηθεί ζωή, και προσωπικά μου φαίνεται λάθος να κοιτάμε κάποιο χρονικό πλαίσιο που δίνεται το οκ για να τερματιστεί μια εγκυμοσύνη.
…μου δημιουργείται εύλογα η εντύπωση ότι στο όλο σκεπτικό σου έχει επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό μία νοητή αλυσίδα που λέει «σπερματοζωάριο+ωάριο=έμβρυο=μωρό=άνθρωπος», με αποτέλεσμα να ξεχνάς άλλα, εξίσου ή πιο σημαντικά πράγματα: για παράδειγμα την ίδια τη γυναίκα, τις ανάγκες και τα θέλω της. Η σύλληψη δε μεταμορφώνεται αυτόματα σε (ούτε σημαίνει απαραίτητα) εγκυμοσύνη. Μεσολαβούν 9 δύσκολοι μήνες που η γυναίκα θα έρθει αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες αλλαγές στο σώμα και την ψυχοσύνθεση της, θα επηρεαστεί η κοινωνική και εργασιακή της ζωή σε ανυπολόγιστο βαθμό, είναι πολύ πιθανό να της προκληθούν διάφορα (λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά) προβλήματα υγείας και γενικότερα η ζωή της θα παύσει να είναι αυτό που ήταν πρωτύτερα. Μία τέτοια γυναίκα, λοιπόν, δε θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να πει ΟΧΙ σε όλα τα παραπάνω, απλά και μόνο επειδή μετά από 9 μήνες μία πολιτεία που μεριμνεί θα αναλάβει ένα παιδί που η ίδια ποτέ δεν ήθελε αλλά αναγκάστηκε να κουβαλάει για 9 μήνες με ό,τι κόστος μπορεί να είχε αυτό γι’ αυτήν;
Αλλά το κυριότερο πρόβλημα που διατρέχει όλους τους συλλογισμούς σου είναι ότι έχεις κάνει μία αυθαίρετη σύνδεση ότι σύλληψη=άνθρωπος, άρα έκτρωση=φόνος (δε χρησιμοποίησες αυτήν τη λέξη, αλλά όταν κατά λέξη εξηγείς ότι με τη σύλληψη ξεκινά μία διαδρομή που μετά από 9 μήνες καταλήγει σε κάποιον άνθρωπο, ε αυτόματα ό,τι σταματά αυτήν τη διαδρομή αποτελεί φόνο, έτσι δεν είναι;). Κι όμως, η έκτρωση δεν είναι μία αποτυχημένη γέννα , όπως αφήνεις να εννοηθεί. Είναι απλά η διακοπή μίας ανεπιθύμητης κύησης (κι αυτή η ιατρικά ακριβής ορολογία είναι ό,τι πιο ταιριαστό υπάρχει ώστε να απεγκλωβιζόμαστε πλήρως από φτηνούς συναισθηματισμούς και ενοχικά σύνδρομα), αυτό που εσύ περιγράφεις ως «ταξίδι της ζωής» δεν έχει καν ερμηνευθεί έτσι από τους ίδιους τους δημιουργούς του. Έτσι, το να κλείνεις στο μάτι (γιατί όταν δεν υπάρχει απερίφραστη εναντίωση σε νομοσχέδια τύπου Πολωνία, αλλά ξεκινάμε τα «ε, δεν ξέρω αν αυτό μας πάει μπροστά ή πίσω», τότε κλείνουμε το μάτι, απλά και ξάστερα) στην απαγόρευση των εκτρώσεων, δε θα φέρει περισσότερα παιδιά στον κόσμο όπως μπορεί κάποιοι να ελπίζουν, αλλά απλά θα διακινδυνέψεις τη ζωή της εγκύου. Γιατί, guess what, ΠΟΤΕ η απαγόρευση των εκτρώσεων δεν τις εξαφάνισε σαν πρακτική ή συνετέλεσε σε περισσότερες γεννήσεις. Το μόνο που πέτυχε ήταν η ανάπτυξη και γιγάντωση μίας τεράστιας βιομηχανίας παράνομων εκτρώσεων , με γυναίκες να αναγκάζονται να δίνουν υπέρογκα ποσά ή να ταξιδεύουν σε άλλες χώρες ή να σακατεύονται μόνες τους ή σε παραϊατρεία. Στην Πολωνία π.χ. για την οποία μιλάμε, ολόκληρη τη δεκαετία του ’90 και του ’00 γυναίκες έπρεπε να ταξιδέψουν μέχρι τη Γερμανία ή τη Σλοβενία για να κάνουν έκτρωση σε ιδιωτικές κλινικές, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία πραγματική βιομηχανία τουρισμού με σκοπό την έκτρωση, με οικονομικά πακέτα που δε χρησιμοποιούσαν αποστειρωμένο εξοπλισμό κλπ. Αλλά δε χρειάζεται καν να κοιτάμε σε άλλες χώρες, ας ρωτήσουμε τις μανάδες μας για το τι έπαιζε στην Ελλάδα μέχρι το ’86 που νομιμοποιήθηκαν οι εκτρώσεις. Σε καθεστώς παρανομίας, λοιπόν, στα 70΄s μιλάμε για 300.000 εκτρώσεις το χρόνο, με την Ελλάδα να κατέχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά εκτρώσεων στην Ευρώπη.
Τέλος, επειδή τόνιζες αρκετά συχνά μία θέση τύπου «ναι στην αντισύλληψη, όχι στην έκτρωση», ας έχουμε στο νου μας ότι κινήσεις τύπου Πολωνία (για την οποία κρατάς τις επιφυλάξεις σου αν είναι αντιδραστική σαν κίνηση ή όχι), όπως και το σύνολο των συντηρητικών φωνών που θέλουν να περιορίσουν τη δυνατότητα στην έκτρωση παγκόσμια, δε σταματάνε στην έκτρωση, αλλά η ατζέντα τους κατηγορεί εξίσου την αντισύλληψη και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, αφού όλα αυτά μαζί συντελούν σε μία ερωτική πράξη απελευθερωμένη από αναστολές και φυσικά χωρίς τον απώτερο στόχο της τεκνοποίησης (αφήνω κατά άκρη το μίσος προς τους gay κλπ.). Και πώς αλλιώς να γίνει όταν μιλάμε για μυαλά και ιδεολογίες που θεωρούν το σεξ μιαρή πράξη και τη γυναίκα ένα δοχείο για έμβρυα και τίποτα παραπάνω, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ακόμα και στη θρησκευτική τους μυθολογία αυτά τα άτομα δεν μπορούν ν’ ανεχτούν ότι ο θεάνθρωπος θα μπορούσε να προέλθει από τη σεξουαλική πράξη, οπότε η σύλληψή του έπρεπε να γίνει από ένα κρίνο (αυτό για όσους αυτές τις μέρες σκίζουν τα ιμάτια τους για την οπισθοδρομικότητα των μουσουλμάνων)! Έτσι, πριν εκφράσουμε τις επιφυλάξεις μας για τέτοια νομοσχέδια με «ναι μεν, αλλά» ή βιαστούμε να τα τεμαχίσουμε σε μέρη που κάποια μας κάνουν και κάποια όχι, ας έχουμε στο νου μας ότι οι πολιτικές ατζέντες (γιατί για τέτοιες πρόκειται, και όχι για κάποιο άγχος για τη σωματική υγεία της γυναίκας π.χ. που μπορεί να επηρεαστεί από τη διαδικασία της έκτρωσης) πάνε πακέτο και ολόκληρες.
Επίσης, ΟΚ, αυτό πιο πολύ σαν αστείο/ειρωνεία θέλω να το πω (γιατί ούτε ξέρω ούτε μου πέφτει λόγος σε τι φάση ήσουν όταν ανέφερες τη συγκεκριμένη προσωπική ιστορία), αλλά ρε ‘σύ nnnkkk, το χάπι της επόμενης μέρας δε σε πειράζει, δηλαδή; Γιατί, όπως θα ξέρεις, επιδρά και σε γονιμοποιημένο ωάριο και εμποδίζει την εμφύτευση. Με τη γονιμοποίηση, δηλαδή, δεν έχει ξεκινήσει το ταξίδι των 9 μηνών;
Κάτι άλλο με το οποίο διαφώνησα ήταν το εξής που έγραψε ο Quintom:
Οχι, δεν φταιει ο καπιταλισμος για το συγκεκριμενο, οσο και αν τον σιχαινομαι. Ο καπιταλισμος εν προκειμενω εχει κανει πιο ευκολο και προσβασιμο το να γινονται εκτρωσεις σε ανεπιθυμητες εγκυμοσυνες
Ο καπιταλισμός δεν έχει κάνει πιο εύκολες και προσβάσιμες τις εκτρώσεις γενικά . Όπως και με όλα τ’ άλλα πράγματα, ο καπιταλισμός κάνει κάτι εύκολο και προσβάσιμο σε όποιον έχει χρήματα να πληρώσει . Δυστυχώς σε πάμπολλες χώρες (συμπεριλαμβανομένου της Ελλάδας) η πρόσβαση σε δωρεάν κι ασφαλείς εκτρώσεις δεν είναι μία τόσο εύκολη διαδικασία όσο ακούγεται, γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών διεξάγεται σε ιδιωτικές κλινικές με υψηλή κοστολόγηση. Γενικότερα, όμως, είναι άλλο πράγμα ο καπιταλισμός σαν οικονομικό-κοινωνικό σύστημα, και άλλο πράγμα η ιατρικοποίηση (της γέννας, των εκτρώσεων κλπ.). Τώρα, το αν η δεύτερη θα έπαιρνε τη μορφή που πήρε ή θα είχε τη λειτουργία που έχει σήμερα χωρίς το κίνητρο του κέρδους, είναι μία ενδιαφέρουσα συζήτηση για άλλο topic μάλλον.
Επίσης, δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη σχολιάσω το θέμα που ανέκυψε σχετικά με το ποιος/ποια μπορεί να μιλάει για όλα αυτά τα πράγματα, το οποίο μπορώ να το κωδικοποιήσω στην παρακάτω φράση της She-Wolf:
Το ποιντ λοιπόν είναι, εν είδει υπερβολής κιόλας, ότι όλη η κουβέντα που κάνετε από πάνω, στα δικά μου τα μάτια δεν λέει κάτι, γιατί θεωρώ πως για το συγκεκριμένο ζήτημα τον λόγο έχουν οι γυναίκες.
Γενικά μιλώντας, διαφωνώ αρκετά με το εργαλείο του «βιώματος» (όπως λέγεται) ως τρόπο ανάλυσης του κόσμου γύρω μας, δηλαδή μία λογική που λέει ότι αν δεν ανήκεις σε κάποια συγκεκριμένη σεξουαλική, φυλετική, εθνική κλπ. ταυτότητα, δεν μπορείς να κατανοήσεις ή να μιλήσεις για τα προβλήματα των συγκεκριμένων ομάδων. Διαφωνώ γιατί στον πυρήνα της αυτή η λογική είναι αδιέξοδη και δείχνει μόνο προς την ατομική μονάδα και ποτέ προς τη συλλογικοποίηση, εφόσον μόνο οι μαύροι μπορούνε να μιλάνε για τους μαύρους και κανένας άλλος, μόνο οι μετανάστες μπορούνε να μιλάνε για τους εαυτούς τους, ενώ αν φτάσει κανείς στα άκρα αυτήν τη λογική (και για να έρθουμε στο θέμα μας), μήπως ούτε όλες οι γυναίκες μπορούν να μιλήσουν για την έκτρωση; Μπορεί να μιλήσει κάποια για την έκτρωση εάν δεν την έχει κάνει; Οι γυναίκες που λόγω προβλημάτων δεν μπορούν ούτως ή άλλως να κάνουν παιδιά, μπορούνε να μιλήσουνε; Τα trans άτομα που νιώθουν και δηλώνουν 100% γυναίκες, αλλά δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν, σε ποια πλευρά στέκονται;
Αυτές μπορεί να φαίνονται ειρωνικές και χαζές ερωτήσεις, αλλά δυστυχώς είναι ερωτήματα που όντως ταλανίζουν και βραχυκυκλώνουν κομμάτια που υποκλίνονται στις λεγόμενες πολιτικές των ταυτοτήτων . Φυσικά και οι γυναίκες, οι μαύροι, οι ομοφυλόφιλοι, διάφορες κοινωνικές ομάδες τέλος πάντων, για χρόνια (και ακόμη και σήμερα) δεν είχαν τον πρώτο λόγο στις ζωές τους, καταπιεζόμενοι όχι μόνο από αυτούς που τους απαγόρευαν τη δημόσια ύπαρξη, αλλά και από όλους όσους εμφανίζονταν σαν οι μεσσίες, οι σωτήρες και οι διαμεσολαβητές τους, χωρίς να έχουν καμία διάθεση να τους ακούσουν πραγματικά ή να τους αφήσουν να μιλήσουν σε πρώτο πρόσωπο. Όλα αυτά πραγματικά συμβαίνουν και γι’ αυτό δε χωράει αμφισβήτηση στο ποιος έχει τον κύριο/πρώτο/τελικό λόγο όταν μιλάει για την ίδια του τη ζωή του. Αλλά είναι και αλήθεια ότι δεν περιβαλλόμαστε μόνο από εχθρούς . Ότι μπορούμε ν’ αγωνιστούμε μαζί ή να επικοινωνήσουμε με άτομα με εντελώς διαφορετικές εμπειρίες από τις δικές μας. Όπως και το ότι υπάρχουν άτομα εντελώς διαφορετικά από εμάς που μπορεί να πούνε κάτι που εμείς ούτε καν μπορεί να έχουμε σκεφτεί ή συλλάβει, αλλά αυτό να μας συγκινήσει, να επιδράσει πάνω μας με τον τρόπο που καταφέρνει π.χ. ένα ποίημα ή ένα τραγούδι που διαβάζουμε/ακούμε και είμαστε σίγουροι ότι κάποιος εξέφρασε πράγματα για εμάς που εμείς δυστυχώς δεν καταφέραμε.
Κάπως έτσι (και όσο προκλητικό κι αν φανεί αυτό που θα γράψω), πραγματικά δε συντάσσομαι με συνθήματα τύπου «my body, my choice», παρ’ όλο που σίγουρα σε στιγμές εξέφρασαν κι εκφράζουν απελευθερωτικά σκεπτικά. Κι αυτό όχι τόσο γιατί το «δικαίωμα στην επιλογή» έχει νομιμοποιήσει συντηρητικούς να μιλάνε για «δικαίωμα στη ζωή (του εμβρύου)», όσο γιατί αυτά τα συνεχόμενα «my» μοιάζουν να εξιδανικεύουν το σώμα ΜΟΥ, το άτομο ΜΟΥ, δίνοντας λαβές σε αναγνώσεις εντελώς διαφορετικές: δηλαδή το απομονωμένο άτομο, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του, όπως αυτό σχηματοποιήθηκε στην αυγή των αστικών επαναστάσεων και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που παντού θέλει να βλέπει αποξενωμένες μονάδες και όχι συλλογικά υποκείμενα. Το γνωστό «η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου», λες και η ελευθερία του ενός αντιβαίνει στην ελευθερία του, λες και έχουμε μόνο ανταγωνισμούς μεταξύ μας, ενώ κανονικά θα έπρεπε να σκεφτόμαστε ότι η ελευθερία του ενός είναι προϋπόθεση για την ελευθερία του άλλου. Δεν είναι τυχαίο ότι το συγκεκριμένο σύνθημα έγινε σημαία των Αμερικανών (αντρών και γυναικών) που διαδήλωναν την προηγούμενη περίοδο ενάντια στις μάσκες στις Η.Π.Α., και πώς αλλιώς να γίνει αφού εκφράζει απόλυτα το ιδανικό υποκείμενο εν μέσω καπιταλισμού. Υπάρχει μάλιστα κι ένα ακόμα πιο δεικτικό σύνθημα, το λεγόμενα «not your body, not your business», του οποίου η αμφισημία εξηγεί ακόμα καλύτερα αυτό που περιγράφω τόση ώρα. Από τη μία όντως μπορεί να στοχεύει σε όσους (συζύγους, πατέρες, γιατρούς κλπ.) με διάφορους τρόπους προσπαθούν να ορίσουν το γυναικείο σώμα με δικά τους μέτρα και σταθμά, και κανένα πρόβλημα φυσικά μ΄αυτό. Απ’ την άλλη, όμως, κλείνει και τις πόρτες προς όλους/όλες αυτούς/αυτές που (όσο υπερβολικό μπορεί ν΄ακούγεται αυτό σε κάποιες) όντως νιώθουν ότι τα σώματα άλλων ατόμων και η καταπίεση που δέχονται είναι και δικό τους ζήτημα, με την έννοια ότι δεν μπορούν να στρέψουν το βλέμμα αλλού, ότι θέλουν συνταχθούν σ’ έναν αγώνα, ότι νιώθουν πως μέχρι να είναι και ο διπλανός τους ελεύθερος δεν είναι ούτε οι ίδιοι.
Αυτά τα παραπάνω σαν σκέψεις και διεύρυνση της συζήτησης, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι οι προηγούμενοι συνομιλητές ντε και καλά είχαν αυτά στο νου τους όταν συζητούσαν. Και συγχωρέστε για άλλη μία φορά το σεντόνι, δυστυχώς όταν δεν έχεις social media ή ελεύθερο χρόνο νιώθεις ότι θέλεις να συμπυκνώσεις όλες σου τις σκέψεις σ’ ένα post.
