Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Εκτός από τον όλεθρο στην Γάζα, υπάρχει και ο άλλος πόλεμος, στα μετόπισθεν, και η μπίζνα όπλου παίζει κομβικό ρόλο και στα “έμπροσθεν” και στα… “οπίσθια” (sorry for the anal pun).
Το debate της οπλοκατοχής όπως είναι στημένο στον δημόσιο διάλογο στις ΗΠΑ από το Δημοκρατικό Κόμμα και τα παπαγαλάκια του ουδόλως είναι λογικό, (με την έννοια της λογικής στόχευσης στην εξάλειψη της βίας – και δη της ένοπλης), πόσο μάλλον “προοδευτικό” ή “φιλειρηνικό”. Εξάλλου, για να δούμε την υπέρθεση του mass shooting στις ΗΠΑ με το… supermass shooting στην Γάζα (αλήθεια εκεί γιατί δεν χρησιμοποιείται από τα ίδια μήντια η ορολογία?), το Δημοκρατικό Κόμμα που είναι δήθεν “κατά” της οπλοκατοχής, είναι αυτό που καθοδηγεί τον war by proxy στην Ουκρανία και εποπτεύει την επέλαση του Ισραηλινού κράτους στην Γάζα ως interested party.
Την ημέρα της σφαγής στο Columbine, η πιο εμβληματική υπόθεση “mass shooting” στις ΗΠΑ λόγω του glossy sensationalism που πήρε κυρίως μετά το γεγονός (τον Δεκέμβριο 99 οι Dylan Klebold και Erik Harris γίνονται εξώφυλλο στο Time magazine, δια του λόγου το αληθές: TIME Magazine -- U.S. Edition -- December 20, 1999 Vol. 154 No. 25) έλαβε χώρα στις 20/4/1999. Πολλοί μίλησαν για την χρονική σύμπτωση με τα γενέθλια του Hitler ενώ παραλίγο να την πληρώσουν και οι… KMFDM. Χρειάστηκε όμως ένα άλλο candidate scapegoat, o Marilyn Manson, να υπογραμμίσει στο γνωστό ντοκυμαντέρ πως εκείνο το διάστημα ο “Δημοκρατικός” Clinton έριξε στην Γιουγκοσλαβία ρεκόρ από βόμβες… ανθρωπιστικά πάντα!
Δύο μηνές μετά το φονικό, ο Manson σε ένα εξαίρετο άρθρο του στο Rolling Stone επισημαίνει:
A lot of people forget or never realize that I started my band as a criticism of these very issues of despair and hypocrisy. The name Marilyn Manson has never celebrated the sad fact that America puts killers on the cover of Time magazine, giving them as much notoriety as our favorite movie stars. From Jesse James to Charles Manson, the media, since their inception, have turned criminals into folk heroes. They just created two new ones when they plastered those dip-shits Dylan Klebold and Eric Harris’ pictures on the front of every newspaper. Don’t be surprised if every kid who gets pushed around has two new idols.
Αυτή η προφητική επισήμανση, λίγους μήνες πριν το Time βάλει τους φονιάδες Klebold - Harris στο εξώφυλλο, όπως προείπα.
Και ο Manson, σε ένα άρθρο πιο εμβριθές από σχεδόν κάθε άλλη ανάλυση(*) για το Columbine, συνεχίζει:
What inspires Bill Clinton to blow people up in Kosovo? Was it something that Monica Lewinsky said to him? Isn’t killing just killing, regardless if it’s in Vietnam or Jonesboro, Arkansas? Why do we justify one, just because it seems to be for the right reasons? Should there ever be a right reason?
Παρακάτω:
They want to blame entertainment? Isn’t religion the first real entertainment? People dress up in costumes, sing songs and dedicate themselves in eternal fandom. Everyone will agree that nothing was more entertaining than Clinton shooting off his prick and then his bombs in true political form.
Στα πλαίσια της σικέ συζήτησης όπως είναι γραμμένη στο όλο ελεγχόμενο “false narrative” του Δημοκρατικού Κόμματος (οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις εγκαινιάστηκαν από τον “Δημοκράτη” Τρούμαν με εγκαίνιο την χώρα μας, οι “Δημοκράτες” Κεννεντυ και Τζονσον εισέβαλλαν στο Βιετνάμ, το “red scare” και οι διώξεις των Κομμουνιστών στις ΗΠΑ ξεκίνησαν από τον “Δημοκράτη” Ρουζβελτ με τα συχαρίκια από την ηγεσία του Γ’ Ραϊχ το '36 κλπ), μπαίνει στο κάδρο το Second Amendment το οποίο αναφέρει ρητά το δικαίωμα του πληθυσμού να οργανώσει λαϊκές πολιτοφυλακές για την υπεράσπιση της δημοκρατικής επανάστασης του 1776 (κάτι σαν ενα ένοπλο “114” στα καθ ημάς), και δεν ακουμπά ούτε τον ρόλο του αμιγώς ελεγχόμενου καπιταλιστικού (και μάλιστα πατριαρχικού - το όπλο ως φαλλός) pop culture το οποίο κατακεραυνώνει ο Manson, ούτε βέβαια το ιμπεριαλιστικό κράτος και την συνέργειά του με την μπίζνα όπλων και τους ιδιωτικούς στρατούς για τα “έξω” deals αλλά και τα “μέσα”.
Τέλος, σαφώς δεν αναφέρεται αυτό το αφήγημα στις δυνάμεις καταστολής των ΗΠΑ στο εσωτερικό, αντιθέτως ο “Δημοκράτης” Ομπάμα σε κάθε εκτέλεση αφρο-αμερικάνου από αστυνομικούς έβγαινε και διαλαλούσε “We trust in the police” με ένα τσούρμο ένστολους να ποζάρουν πίσω του.
(*)Τρία βασικά βιβλία τολμούν να θίξουν, με τους όλους υποκειμενισμούς των συγγραφέων τους, τα κακώς κείμενα, και τα συνιστώ ως ελάχιστη συμβολή στην ωραία σας συζήτηση:
- Ralph Larkin, Comprehending Columbine
- Randy Brown, The Inside Story of Columbine: Lies. Coverups. Ballistics. Lessons
- Gary Webb, Dark Alliance
(το τελευταιο σε σχεση με την ελεγχομενη δημιουργια του crack epidemic και της συνεπακολουθης ενοπλης βιας που σχεδον διελυσε τις αφροαμερικανικες κοινοτητες και δημιουργησε τα inner city ghettos… ο συγγραφευς δημοσιογραφος βρεθηκε νεκρος με δυο σφαιρες… it was ruled a suicide!)
Πολλοί αυτόκλητοι εκτελεστές-βομβιστές στις ΗΠΑ θεωρούσαν το έργο τους “αυτο-άμυνα” και οχι “τρομοκρατία”. Φαίνεται πώς εκτός από τους ημίτρελους, το ίδιο rationalization κάνουν και τα κράτη. Τελικώς, η σφαγή στην Γάζα είναι mass shooting? είναι “δικαίωμα στην αυτο-άμυνα”?