Μαζί σου. Αυτό όμως είναι κάτι large-scale/large-scope και δυστυχώς από πολιτικής πλευράς ασαφές πρέπει να χαραχτεί μία στρατηγική. Και όπως κάθε “οδικός χάρτης” υπάρχει η τακτική που υλοποιεί την στρατηγική κλπ.
Η δημιουργία Παλαιστιανικού κράτους εντάσσεται στην στρατηγική αυτής της “μακρόπνοης” και συνολικής “κατεύθυνσης” και αποτελεί κομβικό σταθμό προς εκείνη την κατεύθυνση.
Όχι, γιατί το “άμεσο” στο εδώ και στο τώρα όπως το έθεσα είναι στον αντίποδα της “ανθρωπιστικής” λύσης και του “realpolitik” όπως τίθεται και από καλοπροαίρετους ρεφορμιστές (αν υπάρχουν ακόμα) και από αμιγώς συστημικές πλευρές. Το άμεσο στο εδώ και στο τώρα, η δημιουργία παλαιστιανικού κράτους, είναι ένα φοβερά “δύσκολο” αίτημα. Ιδωμένο ασφαλώς από την πλευρά της “μακρόπνοης προοπτικής” που αναφέρθηκε(ς) πιο πάνω, είναι “απλώς” η “αρχή”. Και τι αρχή όμως!
Το απλό και το σαφές και το συγκεκριμένο δυστυχώς μόνον “εύκολα” δεν είναι. Για αυτό και επίλεξα τις λέξεις με στόχευση στην σαφήνεια αλλά όχι σε οτιδήποτε παραπέμπει σε “εύκολο”. Και το πιο δύσκολο είναι να καταπολεμηθεί το δηλητήριο της ιδεολογικής αλλοτρίωσης σε μεγάλα τμήματα πληθυσμού. Ο εθνικισμός, η θρησκεία κλπ δεν είναι απλώς “εργαλεία” συστημικών δομών. Αποτελούν δυστυχώς το καπνό που “φουμάρουν” τμήματα του πληθυσμού. Σε κάθε περίπτωση, η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους είναι απαραίτητος “σταθμός” σε μία πορεία-διεργασία καταπολέμησης και αυτών των πτυχών του προβλήματος.
Δεν το εκλαμβάνω ως τέτοιο, και σίγουρα δεν το προσεγγίζω ως τέτοιο. Ο αντι-ιμπεριαλισμός δεν είναι μία μονοδιάστατη καρικατούρα όπου “δίκαια έθνη” ξεσηκώνονται σε “άδικα έθνη”. Πιθανώς έτσι να χτίστηκε ένας μεταπολεμικός ριζοσπαστικός μικροαστικός εθνικισμός που κατά καιρούς ιστορικής συγκυρίας υιοθετούσε πτυχές μίας κάποιας αντι-ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Έχουμε τέτοια ιστορικά παραδείγματα και στα καθημάς.
Τα εθνικά οράματα δεν νομίζω ότι έχουν να προσφέρουν τίποτα σε κανέναν γενικώς, minority or not.
Η δημιουργία παλαιστιανικού κράτους είναι απαιτητή στο εδώ και στο τώρα για την άμεση πρακτική επιβίωση ενός πληθυσμού που αποδεκατίζεται αδιακρίτως και με πλήρη ισχύ όπλων και προπαγάνδας.
Για τον Λένιν είναι πολυ ενδιαφέρουσα η συζήτηση αλλά μάλλον είμαστε ολίγον τι off-topic, off-forum.
Δικός του όρος δεν είναι, υπάρχει σαν ρεύμα οικονομικής και πολιτικής σκέψης. Οι νεοφιλελεύθεροι είναι εκείνοι που βλέπουν το Κράτος ως ρυθμιστή της ατομικής εξέλιξης, και ρύθμισης της αγοράς, που λειτουργεί ανασταλτικά, και καταπιέζει την κοινωνία βάζοντας φραγμούς στην “ελεύθερη διακίνηση ιδεών, πραγμάτων, ανθρώπων”, οπότε πρέπει να το καταργήσουμε ή να το περιορίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Από τον Μίλτον Φρίντμαν και το περίφημο “τούβλο” του, το οικονομικό του μανιφέστο που χρησιμοποίησε όλες τις χούντες της Λατινικής Αμερικής για να βρει πειραματόζωα.
Το γεγονός ότι στοχεύει το κράτος δίνει το περιθώριο να αυτοανακηρύσσεται ως “αναρχικό”, παρ’ όλο που προφανώς μιλάμε για το πιο αντιδραστικό, κυνικό, και χυδαίο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, το οποίο δεν έχει τίποτα το (κοινωνικά) φιλελεύθερο, παρά μόνο μία “οικονομική ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει όποιος έχει λεφτά”.
Ο αναρχοκαπιταλισμός είναι από τις μεγαλύτερες φάρσες και τραγωδίες της οικονομικής/πολιτικής σκέψης, και χαίρομαι που τουλάχιστον ο μηχανισμός διόρθωσης κειμένου του σάιτ συμφωνεί μαζί μου, και το μαρκάρει ως “λάθος”
Σήμερα πήρα χαμπάρι ότι έγιναν εκλογές στην Αργεντινή και βγήκε ένας ακροδεξιός κάφρος;! Πόσο χάλια τα πήγε ο προηγούμενος περονιστής-“αριστερός” για να βγάλουν τον αργεντίνο-Μπολσονάρου;;;