Με αφορμη το απαραδεκτο σποιλ του χρηστη vageli με φωτο της πηγαδας του μελιγαλα και με τιτλο χιλιοι καλοι χωρανε ας μαθουνε οι χρηστες τι ηταν οι πηγαδα του μελιγαλα και τι μισος εχουν για το ελληνικο εθνος ανθρωποι που ανακυκλωνουν εκεινες τις μακαβριες στιγμες και τις θεωρουνε τιμη τους.
Αϊ κομμουνιστικαί οργανώσεις Πελοποννήσου, άφοϋ δια βιαίων αιφνιδιαστικών ή και δολίων τρόπων, διέλυσαν τάς έκεϊ έθνικάς ανταρτικός οργανώσεις, άφοϋ έδολοφόνησαν τά ηγετικά πρόσωπα τών εθνικών οργανώσεων (Γιανακόπουλον, Βρετάκον, Καραχάλιον, Θεοχαρόπουλον, κλπ), άλλα και πολλούς έκ των απλών μαχητών, έκυριάρχησαν εις τήν περιοχήν.
Αρχίζει, τότε, ένα όργιον εγκληματικών ενεργειών κατατρομοκρατησεως τοϋ λαοϋ και προσπάθεια έξοντώσεως παντός αντιφρονούντος πολίτου, πολλοί των όποιων εζήτησαν καταφύγιον εις τά έξ ανάγκης συγκροτηθέντα «Τάγματα Άσφαλείας».
Αποκορύφωμα τοϋ εγκληματικού οργίου, ή «Πηγάδα τοϋ Μελιγαλά", όπου έφονεύθησαν κατά τόν πλέον κτηνώδη τρόπον, 1.500 περίπου άνθρωποι πάσης ηλικίας.
Ό έ.ά. Συνταγματάρχης Ηλίας Θεοδωρόπουλος εις τό βιβλίον του "Η ΠΗΓΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ», αναφέρει, μέ πλήρη στοιχεία 1.142 άγρίως βασανισθέντας και κτηνωδώς δολοφονηθέντας "Ελληνας πολίτας, μεταξύ τών οποίων καΐ 75 νέοι, ηλικίας 14-20 ετών. (σ.σ και 8χρονος με τον Πατέρα του)
ένα απόσπασμα εκ τοϋ βιβλίου (σελ 117-120).
Ή έκτέλεσις τοΰ τερατουργήματος αρχίζει.
Πρόκειται περί εκδηλώσεων αφάνταστου άγριότητος τών κομμουνιστών κατά τής Ελληνικής Φυλής.
Ή παγκόσμιος ίστορία δεν έχει καταγράψει μεγαλύτερο.
Οι κομμουνισταΐ σφάζουν αμέσως επί τόπου όσους δέν βαδίζουν γρήγορα.
Οί παρασυρόμενοι άπό τόν σφαγιασθέντα - είναι καϊ αυτοί δεμένοι μέ τό ιδιο καλώδιο - σφάζονται και αυτοί.
Όποιος τολμά κατά την διαδρομήν νά εΐπη έναν λόγον, ένα παράπονον ή νά τοϋ διαφυγή ένα βογγητό, ένας πόνος, σφάζεται αμέσως.
Κατά τήν διαδρομήν τών 2.500 καϊ πλέον μέτρων άπό τό ΜΠΕΖΕΣΤΕΝΙ έχουν τεχνηέντως τοποθετηθεί κομμουνισταί καϊ προετοιμάζουν και προκαλούν τό πλήθος φωνάζοντες: θάνατος - θάνατος - θάνατος.
12 το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944.
Ο Μελιγαλάς παραδίδεται στα χέρια των εξαγριωμένων ελασιτών με επι κεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη με τους μαυροσκούφηδες εγκληματίες καβαλλάρηδες του με Σλαβικά ρούχα της Στέππας.
Ακολουθούν σκηνές φρίκης, σκηνές ντροπής για το ανθρώπινο γένος.
Αμέσως σφάζονται 41 τραυματίαι εις το Νοσοκομείον με όλο το ιατρικόν προσωπικόν.
Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται εις τους δρόμους, έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς.
Η Ελληνική σημαία κατεβαίνει από την Κοινότητα και εις την θέσιν της βάζουν ένα κόκκινο πανί.
Εις τας 16 Σεπτεμβρίου φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, ενώ τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια.
18 έγκριτοιΚαλαματιανοί, οι οποίοι ατυχώς εγλύτωσαν, οδηγούνται εις την Καλαμάτα, όπου κατακρεουργούνται και τους κρεμούν εις τα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.
Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω του Μελιγαλά εις την μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με τα φοβερά σύνεργα βασανιστηρίων, όπως πριόνια, τσεκούρια, τζουγκράνες, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάζονται και πετιούνται μέσα εις την “πηγάδα” μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά εις τα τεράστια από φρίκη και σπαραγμό μάτια των οικογενειών τους, οι οποίες υποχρεώθησαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγήν των οικείων τους.
Η σελίς αυτή της Ιστορίας μας είναι ντροπή και παραφωνία μεταξύ των άλλων ενδόξων σελίδων της. Είναι όμως οδυνηρή διδαχή για το σήμερα, για το αύριο, για το πάντοτε.
Τιμή και δόξα και ευγνωμοσύνη εις αυτούς, που με το αίμα τους κράτησαν το όνομα του “Έλληνος” ψηλά, καθαρό, άσπιλλο.
