Άλλο τσουβάλι, άλλο ΠΗΓΑΔΑ.
μάνσον γιατί το λες αυτό, αφού τα πηγαίνουμε μέλι-γάλα…
Α δεν αποχωρείς τελικά;
Συλα μην αποχωρήσεις, φάε ένα πιάτο ζεστό γκούλαγκ-ς όπως όλοι οι άλλοι.
ζ) Ο μπαμπάς του ήταν απρόσεκτος
τι, δεν ηταν Εβραιος τελικα?
Vic οκ βρήκαμε λοιπόν τον βασικό υπαίτιο για τη λειτουργία του ανταγωνισμού. Το κράτος. Πρόσεξε όμως μήπως παλεύεις με τα αποτελέσματα και όχι με την ουσία του προβλήματος. (και για να το κάνω πιο λιανά για μένα οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι αυτές που ορίζουν το παιχνίδι σε αυτό το ολιγοπώλιο που ζούμε). Και παραπέρα, μια ερώτηση. Στόχος μιας κοινωνίας είναι η ευημερία της αγοράς ή η ευημερία των ανθρώπων? Μπορούν να ευημερούν και οι 2 πιστεύεις ταυτόχρονα?
Και τέλος πως θα γίνει να “πείσεις” αυτούς που κινούν και ορίζουν το σημερινό ολιγοπώλιο να αλλάξουν την κατάσταση και να αφήσουν την αγορά ελεύθερη?
Αυτό πιστεύω πως συμβαίνει σε άλλο επίπεδο και επειδή γενικολογούμε, ας δώσω παραδείγματα. Με το αποτέλεσμα παλεύουμε όταν παίζουμε ξύλο για το ύψος και το εύρος του επιδόματος ανεργίας, αντί να αναζητάμε μέτρα που διευκολύνουν την εύρεση εργασίας και την κίνηση του πληθυσμού. Με το αποτέλεσμα παλεύουμε όταν παίζουμε ξύλο για τα επιδόματα των αγροτών, αντί να αναζητάμε ουσιώδη μέτρα που διευκολύνουν τη βελτίωση και την αποδοτικότητα των καλλιεργειών. Και φυσικά δεν εννοώ περισσότερη παρέμβαση του κράτους, αλλά πιο εύστοχη. Αντί λοιπόν να κλαίνε οι αγρότες που πουλάνε φτηνά και τα φουσκωμένα κέρδη πάνε στους κακούς διανομείς, ας διευκολύνουμε τους αγρότες να δημιουργήσουν οι ίδιοι το δικό τους συλλογικό όργανο διανομής (όχι κρατικό) που θα πουλάει φτηνότερα και θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Πράγματι. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν οι μεγάλες επιχειρήσεις καταφεύγουν σε παράνομες πρακτικές το κράτος δεν τις εμποδίζει γιατί έχει συμφέροντα ως προς αυτό. Συνεπώς, πρέπει α) να αποκοπεί το κράτος από την αγορά και να περιοριστεί στον θεμιτό ελεγκτικό του ρόλο και β) πρέπει να δημιουργηθούν πραγματικά οι συνθήκες που επιτρέπουν σε άλλες επιχειρήσεις να αποτρέπουν δικαστικά τις καταχρήσεις των ολιγοπωλίων. Όσο μεγάλη και αν είναι μια επιχείρηση, όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλές μεσαίες και μεγάλες, δεν μπορεί να τις κατανικήσει. Όταν δημιουργείται ένα επικίνδυνο μονοπώλιο ή ένα καρτέλ, πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να μπαίνουν εύκολα νέοι ανταγωνιστές στην αγορά και να εξισορροπούν την κατάσταση.
Μα τι είναι η αγορά, αν δεν είναι το σύνολο της ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών μεταξύ των ανθρώπων; Ο στόχος της κοινωνίας είναι να αμείβεται ο καθένας ανάλογα με τη συνεισφορά του στην αγορά ? ανάλογα με την ικανοποίηση των αναγκών των άλλων. Συνεπώς δεν νοείται η ευημερία των ανθρώπων χωρίς υγιή αγορά.
Θα τους πείσω χάρη στην πολιτική που θα χαραχθεί μέσω της ψήφου μου, μέσω των δικαστηρίων και μέσω της συμπεριφοράς μου ως καταναλωτής.
Με λίγα λόγια ζητάς παντού την παρέμβαση του κράτους με σκοπό να μειωθεί η κρατική παρεμβατικότητα.
όχι. Ζητάει το κράτος να είναι αδέκαστος διαιτητής και όχι παίκτης με συμπαίκτες. Κατά τα άλλα, τα γραφόμενα του Βέγκα πάσχουν κατ’εμέ στο ότι όπως στο πόκερ, όποιος έχει τα πολλά λεφτά, μακροπρόθεσμα κερδίζει, έτσι και στη ζωή, όποιες πολυεθνικές έχουν το μεγάλο κεφάλαιο μακροπρόθεσμα κερδίζουν. Και στην Αμερική για παράδειγμα, μέσα από θεμιτότατο ανταγωνισμό, κατέληξαν να έχουν 1000 κανάλια, που ελέγχονται όμως από 3 μόνο κολοσσούς.
- Διαφωνώ καθέτως με το υπογραμμισμένο.
- Ασχέτως αυτού, το πρόβλημα δεν είναι πόσοι ελέγχουν τι, δεν είναι το μονοπώλιο από μόνο του. Πρόβλημα είναι πώς χρησιμοποιείται η δύναμη η οποία απορρέει από αυτό.
Αντιθέτως, ζητώ λιγότερη παρεμβατικότητα και περισσότερη «αστυνόμευση» της αγοράς. Εξ άλλου, κάθε κρατική δράση που προτείνω είναι συγκριτικά λιγότερο παρεμβατική από αυτό που συμβαίνει τώρα.
Από την άλλη, όταν η παρέμβαση των θεσμών λειτουργεί προς όφελος του ανταγωνισμού, δηλαδή με μπούσουλα τη διευκόλυνση της πληροφορίας, τη διαφάνεια της αγοράς, τη διευκόλυνση της μετακίνησης και της μεταφοράς, τη διευκόλυνση δημιουργίας νέων επιχειρήσεων, την εξομάλυνση της διαδικασίας πτώχευσης κλπ. το κράτος είναι σαφώς λιγότερο επικίνδυνο και βρίσκεται στα πλαίσια του θεμιτού ρόλου του.
Κι όταν ο κομμουνισμός λειτουργεί δημοκρατικά μέσω των σοβιέτ, υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και των λαών και πραγματικά ίση διανομή του παραγόμενου πλούτου, κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής αλλά και σεβασμός στη διαφορετικότητα μεν ισότιμη αντιμετώπιση δε, θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι.
Το προβλημα ποτε δεν ηταν το πολιτικο συστημα…το προβλημα παντα ηταν το ανθρωπινο ηθος
Και δεν χαλάστηκε κανείς, που μου αναλύετε οικονομικά συστήματα σε υπερπόστ εις το τετράγωνο, και διαφωνείτε εδώ, και διαφωνείτε εκεί, και συμφωνείτε παραπέρα, και φτου και απ την αρχή, και σας έκανε πλάκα ο παοκτζής με μια αράδα.
Το λες σοβαρα?
μεταξύ σοβαρού και αστείου
πάντα με κούραζαν συζητήσεις επί συζητήσεων από άτομα χιλιόμετρα μακριά ο ένας απ τον άλλον.
Μονο για αστειο θα μπορουσα να δεχτω αυτο που ειπες. Οπως και αυτο που ειπε ο Παοκτσης, μονο ως αστειο μπορω να το εκλαβω.
Οντως μπορει να κουρασουν τετοιες συζητησεις, αλλα τι να κανουμε, ετσι ειναι το ιντερνετς.
φιλε μου αυτο που ειπα ειναι η ουσια ολων οσων γραφεται εδω περα αριστεροι,δεξιοι ακραιοι και μεσοι…και αμα θες μπορεις να το εκλαβεις και ως ανεκδοτο,εγω δεν εχω κανενα προβλημα:)
Κοίτα. Καταλαβαίνω ότι η πολιτική δεν είναι κάτι αστείο. Είναι η βάση της συνύπαρξης των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα, από τον τρόπο που λειτουργεί μια οικογένεια ως τις ισορροπίες μεταξύ των παγκοσμίων δυνάμεων.
Απλά σαν άνθρωπος που θεωρώ αστεία την ίδια την ύπαρξη του, μην περιμένεις να είμαι σοβαρός απέναντι στην πολιτική. Διαβάζω, ενημερώνομαι, πιστεύω σε κάτι. αλλά ποτέ δεν φανατίστηκα.