(μπορεί να γίνει και πιο οφ τόπικμ ναι, μπορεί :roll: )
Nτάξει, σοβαρό έντιτ.
Το πρόβλημα που έχω με τις ιδεολογίες είναι πως είναι παγιωμένες. Σπάνια αλλάζουν. Σπάνια έχουν λογικό έρεισμα, είναι πρωταρχικά “συναισθηματικές”. Συνήθως αποκλείουν το διάλογο. Στην καλύτερη περίπτωση καταλήγουν σε κόντρα ρητορικής.
Αυτό για τις ιδεολογίες. Είμαι επίσης εναντίον του πασιφισμού ως έννοια, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον αυτό μπορώ να το στηρίξω λεκτικά. Το κεντρικό επιχείρημά μου είναι πως οδηγεί σε λογικά παράδοξα στην πράξη.
Λάθος! Σαφώς και οι έννοιες έχουν τοπικό χαρακτήρα, και οι χαρακτηρισμοί “αριστερά-δεξιά” κρύβουν παγίδες γιατί συγκρίνοντας το τι θεωρείται “δεξιά” και “αριστερά” σε διαφορετικές χώρες προκύπτουν ουσιαστικότατες διαφορές στην ουσία: Αν κάτσει ο Σαμαράς να παρουσιάσει τις απόψεις του για τον ρόλο του δημόσιου τομέα σε Αμερικάνο ρεπουμπλικάνο ή σε Άγγλο Τόρρη, θα τον χαρακτηρίσουν σοσιαλδημοκράτη αν θέλουν να είναι επιεικείς! :lol:
Γκρουπάρεις τους πάντες γύρω από δύο μόνο πόλους. Γενικέυεις και υπεραπλουστεύεις… Από μέρους μου δεν υπάρχει παρανόηση “αριστερός=κομμιουνιστής” να είσαι σίγουρος για αυτό.
Καταλαβαίνω τι λες. Ψιλοάσχετο: Τον Κουβέλη τον σιχαίνεστε τελικά οι περισσότεροι εδώ μέσα, δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω τέτοιο σχόλιο… Αναρωτιέμαι αν εκτιμάτε περισσότερο τον Χελάκη δηλαδή που “ανέλαβε δράση” για να τον ξαποστείλουν…
Θα με ενδιέφερε και απάντηση Κρισπ για το συγκεκριμένο θέμα.
Πουθενά δεν χώρισα τη δεξιά σε συντηρητική και φιλελέυθερη αν διαβάσεις ξανά το ποστ μου. Ο φιλελεύθερος (libertarian) χώρος για μένα δεν είναι μέρος της δεξιάς και από εκεί ξεκίνησε όλη αυτή η κουβέντα. Αναφέρθηκα σε “εκλεκτική συγγένεια” με μέρος της δεξιάς και σε “συμπόρευση” που υπαγορεύθηκε από συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Στη συνέχεια ανέλυσα και γιατί ακριβώς στη σημερινή συγκυρία αυτή η “συμπόρευση” δεν έχει νόημα πλέον.
Τα έχουμε ξαναπεί, μην το κουράζουμε, γνωρίζω τα όσα λέτε θεωρητικά αλλά δίνω περισσότερη βάση στα όσα έγιναν και όχι σε όσα (λέτε πως) θα γίνουν. Έχω αρκετά πλούσιες παραστάσεις, είχα την τύχη να ταξιδέψω σε χώρες του “υπαρκτού” πριν το '89, έχω μιλήσει με άπειρους ανθρώπους που προέρχονται από αυτές τις χώρες και διατηρώ στενές φιλίες με κάποιους από αυτούς. Αυτές οι παραστάσεις και τα επίσημα οικονομικά στοιχεία για αυτές τις χώρες είναι για μένα πολύ πιό σημαντικά από το “τι λέει η θεωρία”. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της κουβέντας μας εδώ έτσι και αλλιώς.
Προσθέστε ελεύθερα (ή μήπως να πω φιλελεύθερα;) εισαγωγικά, λολ/ροφλ εμότικονς κτλ. στα μπολντ.
Και ρίξτε και κάνα στοίχημα από σήμερα για το συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο θα δικαιολογήσουν οι καλοί και παρεξηγημένοι φιλελεύθεροι δημοκράτες του κόσμου τούτου την “εις γάμου κοινωνία” με τους Γιακουμάτους, τους Στυλιανίδηδες και τις Σάρες Πέιλιν του -ίδιου- κόσμου τούτου, όταν θα ξαναδούν μπροστά τους με σάρκα και οστά το φάντασμα του κομμουνισμού -και θα πάρουν τη σχετική χαροτρομάρα τους:
1) “Κατά βάθος όλα όσα λέγαμε τόσες δεκαετίες ήταν τρελές μούφες, η πραγματικότητα είναι ότι παρά τις διαφορές που θέλουμε να πιστεύετε ότι έχουμε με την “Επάρατο Δεξά” τα ίδια σκατά είμαστε και όταν κινδυνεύει το σύστημά ΜΑΣ είμαστε μια γροθιά”.
2) “Παιδιά κοιτάξτε πηγαίνουμε σε κοινό μέτωπο με τη “Δεξά”, τους φασίστες κτλ., αλλά εντάξει μωρέ μη μας κρατάτε κακία, το κάνουμε μόνο και μόνο για να μην κινδυνέψει η ελευθερία από τον κομμουνισμό -όπως και να το κάνουμε είναι λίγο πιο επάρατος από τη “Δεξά”. Μη φοβάστε όμως, όταν θα ξεμπερδέψουμε με τον κομμουνισμό (αν μας κάτσει βέβαια αυτή τη φορά, γιατί ξέρετε, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…) θα της την κάνουμε κρέας τη μούρη της “Δεξάς”. Περιμένετε λίγο και θα δείτε!”
3) “Όλα ήταν μια πολύ δυσάρεστη παρεξήγηση παιδιά. Εμείς ήμασταν αμέτοχοι στη διαμάχη “Δεξάς”-κομμουνισμού (βλ. περιμέναμε από τη “Δεξά” να βγάλει εκείνη τα κάστανα από τη φωτιά, γι’ αυτό την έχουμε δα), η “Δεξά” ήταν που μας παρουσίασε ως δικούς της (τρελή προβοκάτσια ρε μάγκες) και ξέρετε γιατί, ε; Γιατί ζηλεύει τη δημοκρατικότητα και το φιλελευθερισμό μας, μόνο γι’ αυτό. Οπότε ας της ρίξουμε μια κατάρα (αφού πρώτα κάνουμε το σταυρό μας να πηδήξει τους κομμουνιστές)”.
4) “Όλ οβ δι αμπάβ”.
5" “Ναν οβ δι αμπάβ”.
Για ν’ ακούσω και αποδόσεις (εγώ το νο. 1 το κόβω να τείνει στο άπειρο πάντως).
Μια ευχή για το τέλος: να τελειώνουμε κάποτε μ’ αυτή την απαρχαιωμένη διαίρεση του πολιτικού φάσματος σε κλίμακα “δεξιάς-αριστεράς”, που ξεκίνησε από την ύστερη… φεουδαρχία (βλ. πού καθόταν ο καθένας στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση την περίοδο της Επανάστασης) και σήμερα χρησιμεύει μόνο στο να δηλώνουν ΠΑΣΟΚοι και λοιποί (είτε ξεφωνημένοι είτε ντροπαλοί) σοσιαλδημοκράτες αριστεροί, οι φιλελεύθεροι μη-δεξιοί και ούτω καθ’ εξής. Σήμερα υπάρχουν όσοι είναι με τον καπιταλισμό και όσοι παλεύουν για να τον ανατρέψουν. Τέλος.
Γράκχε, υπεραπλοποιώντας μάλλον απομακρύνεται κανείς από την αλήθεια παρά την πλησιάζει. Πιστεύω πως, για να καταλάβει και να αντιμετωπίσει κανείς τι τον περιβάλλει, οφείλει να αναλύσει αυτό που τον περιβάλλει, όχι τον εαυτό του. Δεν είναι λογικό να χωρίζουμε τον κόσμο σε «Έλληνες και μη-Έλληνες», «ροκάδες και μη-ροκάδες», «επιπλοποιούς και μη-επιπλοποιούς», αν θέλουμε να καταλάβουμε τι είναι οι άλλοι. Ας αντιλαμβανόμαστε τις αποχρώσεις και, αν θυμόμαστε ποιοι συμμάχησαν εναντίον μας για να τους ομαδοποιούμε, ας θυμηθούμε και με ποιούς καταντήσαμε να συμμαχήσουμε «εμείς».
Θα συμφωνούσα ότι ο διαχωρισμός δεξιά-αριστερά, προέρχεται από το γαλλικό παράδειγμα, αλλά θυμίζω ότι: α) υπήρχε και δεύτερος διαχωρισμός ορεινών-πεδινών και β) η λογική του τότε διαχωρισμού δεξιάς-αριστεράς σήμαινε διαχωρισμό μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών. Χώριζε εκείνους που έτειναν να θέλουν να συντηρούνται προνόμια (επαναλαμβάνω: προνόμια), από αυτούς που επιθυμούσαν ισότητα, ελευθερία και αλλαγή. Ring a bell?
Ναι ρε το πιασα. Εσείς είστε που θέλετε ισότητα, ελευθερία και αλλαγή κι εγώ που απλώς θέλω να συντηρούνται προνόμια (επαναλαμβάνω: προνόμια).
Μη με παρεξηγήσεις, το ξέρεις ότι σε πάω, έχουμε πιεί μπύρες μαζί κτλ., αλλά:
Σκατά στην τυπική μέχρι εκεί που δεν πάει ισότητά σας, σκατά και στην ψευδεπίγραφη ελευθερία σας που δεν είναι τίποτα άλλο από ελευθερία να εκμεταλλεύεται άνθρωπος άνθρωπο, και τέλος σκατά στην αλλαγή σας που περιλαμβάνει ό,τι μαλακία θες, εκτός από το ποιά τάξη θα έχει την εξουσία.
Εγώ θέλω απλώς την υπεράσπιση και διεύρυνση κατακτήσεων από τις οποίες στάζει ακόμα το αίμα αιώνων, το αίμα της εργατικής τάξης και των αγώνων της.
Ναι, αυτών των κατακτήσεων που εσύ θεωρείς “προνόμια”.
Μα, επιμένω. Το θέμα δεν είναι να συμφωνήσουμε ή να συμπεράνουμε ποιος από τους δύο έχει δίκιο. Προσπερνώ λοιπόν το φάσμα του τι ακριβώς κατακτήθηκε και με ποιο αίμα, και υπογραμμίζω ότι το πιο πάνω post μου σου λέει:
Ο κόσμος δεν χωρίζεται σε «εμάς» και τους υπόλοιπους. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως ορίζοντας ποιοί είμαστε εμείς έχουμε ορίσει και τους άλλους, ως μια ομοιόμορφη μάζα με μόνο χαρακτηριστικό ότι διαφέρει από εμάς.
Τechnically, γίνεται το αντίστροφο.
Μόνο ορίζοντας τους Αλλους μπορούμε να ορίσουμε το ποιοι είμαστε εμείς και το πού ανήκουμε.
Βιβλιοπρόταση για τη διαμόρφωση και εξέλιξη όλων των κοσμικών ιδεολογικών του προηγούμενου αιώνα: John Gray - Η μαύρη λειτουργία (εκδ. οκτώ)
Ειδικά τα δύο πρώτα κεφάλαια εφάπτονται της συζήτησης.
Το ενδιαφέρον του συγκεκριμένου βιβλίου είναι πως ανάγει τις διαφορές αριστεράς/ δεξιάς <–> ιδεώδες ισότητας vs ανθρώπινη τρωτότητα (η ορολογία δεν είναι δική μου) σε παράγοντες εξωιστορικους και εξωπολιτικούς που παρακάμπτουν το σκόπελο του Εμείς vs Οι Άλλοι.
Όμορφα τα γράφετε παιδιά μου, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι σε μια ταξική κοινωνία, ορίζοντας τον εαυτό σου ταυτόχρονα ορίζεις και τον αντίπαλό σου, και το αντίστροφο βέβαια.
Βικ, καλέ μου Βικ, δεν ξέρω πόσο πιο ξεκάθαρος μπορώ να γίνω. Ο κόσμος χωρίζεται σε μας τους εργάτες και σ’ αυτούς που μας κλέβουν τον ιδρώτα. Το ζητούμενο είναι το καταλάβουν αυτό όλοι οι εργάτες και κάθε πολιτική δύναμη κρίνεται από το τί κάνει για να το καταλάβουν. Όχι από τις “αποχρώσεις” σου.
«Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»! Η διαφωνία μας δεν είναι ποια είναι η εργατική τάξη, αν υπάρχει και πώς ορίζεται, αλλά - στη ροή τη συζήτησης και ως προς την απάντησή σου στον Mule ? το κατά πόσο επιτέλους εσύ (και όποιος άλλος) μπορείς να αναγνωρίσεις στον συνομιλητή σου το δικαίωμα να τοποθετεί τον εαυτό του πολιτικά και να αυτοπροσδιορίζεται.
Επειδή δεν έχω διαβάσει πολλές από τρις προηγούμενες σελίδες, Γράκχε έχω ερώτηση επί του ποστ σου.
Πώς ορίζεις το “εργάτες”? Τι παίρνουμε ως μονάδα παραγωγής?
Το βασικότερο πρόβλημα της σύγχρονης “αριστεράς” κατά τη γνώμη μου είναι πως παραβλέπει το γεγονός πως έχει διογκωθεί ο τριτογενής τομέας της οικονομίας.
Πώς ορίζεται η εργατική τάξη όταν μιλάμε για μία οικονομία που στηρίζεται σε τεράστιο βαθμό στην παροχή υπηρεσιών και όχι στην παραγωγή?
Πώς ορίζεται η αστική τάξη σε αυτό το πλαίσιο, ειδικάστην Ελλάδα, σε μία χώρα που -κακά τα ψέματα- δεν έχει βιομηχανία?
Να με συγχωρέσετε να να με παραπάμψετε αν αυτά τα θέματα έχουν τεθεί πιο πίσω.
Α, και, χρειάζεται να τοποθετηθώ πολιτικά πριν εκφέρω άποψη/ συμμετάσχω καθ’οιονδήποτε τρόπο στο θρεντ?
Άσταδιάλα Κρισπ που με έριξες στο φιλότιμο. Εξακολουθώ να είμαι ιδεολογικά αντίθετη σε τέτοιες συζητήσεις.:-s
Με το μπαρντόν, αλλά δεν κάνεις αυτό. Δεν σχολιάζεις τη μέθοδό του. Απλά αρνείσαι ότι μπορεί να υπάρξει οποιοσδήποτε άλλος προσδιορισμός εκτός από αυτόν που ορίζει τι είσαι εσύ και όλους τους άλλους ως προς εσένα.
Σουρλουλού, θα το θελα να τοποθετηθείς πολιτικά να σου πω την αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να σε υποχρεώσω κι όλας. Να συμμετέχεις ρε, γιατί όχι.
Όσο για τους εργάτες, δεν ορίζονται από τον “εξωτερικό χαρακτήρα” της εργασίας τους, αλλά από τον εσωτερικό της πυρήνα θα λεγα, από την ουσία αυτής της εργασίας: εργάτης είναι αυτός που δεν έχει να πουλήσει τίποτα άλλο παρά μόνο την εργατική του δύναμη, την οποία έτσι μισθώνει στον καπιταλιστή ο οποίος του επιστρέφει σε χρήμα ένα μέρος μόνο της αξίας της εργασίας αυτής και την υπόλοιπη (την υπεραξία) την ιδιοποιείται. Όπως καταλαβαίνεις, δεν έχει να κάνει με το αν μιλάμε για δευτερογενή ή τριτογενή τομέα οικονομίας, για βιομηχανία ή για υπηρεσίες, γιατί κι ο εργαζόμενος σε μια εταιρεία τηλεπικοινωνιών π.χ., παρ’ όλο που τεχνικά δεν “παράγει” κάτι, είναι κι αυτός προλετάριος/εργάτης γιατί εκτελεί εργασία τα αποτέλεσμα της οποίας δεν καρπώνεται.
Πάντως για να τα λέμε κι όλα, δεν ισχύει αυτό που λες ότι η οικονομία δε βασίζεται πια κατά κύριο λόγο στην παραγωγή. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο αν η τεχνική/επιστημονική πρόοδος και η αυτοματοποίηση της παραγωγής αξιοποιούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρεπόταν να απασχολούνται όσο γίνεται λιγότεροι εργαζόμενοι σε “χειρωνακτικές” εργασίες ή με όσο γίνεται λιγότερο χρόνο εργασίας, αλλά το κεφάλαιο, που παραμένει η κυρίαρχη σήμερα σχέση παραγωγής αν και είναι πλέον τελείως παρωχημένη, για να μην πω απαρχαιωμένη, είναι τόσο αχόρταγο που θέλει η αυτοματοποίηση της παραγωγής απλώς να προσθέτει στην παραγωγική διαδικασία ώστε να μεγιστοποιηθεί ακόμα περισσότερο η κερδοφορία του, η οποία ξεκινάει πάντα από την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας. Τώρα εμάς μας φαίνεται ότι δεν ισχύει πια κάτι τέτοιο επειδή ξεχνάμε καμιά φορά ότι το κεφάλαιο, έχοντας διεθνοποιηθεί σε τεράστιο πλέον βαθμό, μεταφέρει την παραγωγή εκεί όπου η εργασία είναι πιο φτηνή, δηλαδή στις “αναπτυσσόμενες” χώρες, όπου έχουν πλέον τα περισσότερα εργοστάσιά τους οι ευρωπαϊκές και αμερικάνικες μονοπωλιακές επιχειρήσεις.
Βέβαια έχεις δίκιο στο ότι εμείς εδώ πέρα ως χώρα δεν έχουμε “δυνατή” βιομηχανία (όχι βέβαια κι ότι δεν έχουμε καθόλου) η οποία μάλιστα διαρκώς συρρικνώνεται με ευθύνη των κυβερνήσεων. Ένα παράδειγμα; Η περισσή προθυμία με την οποία άφησαν τον καπιταλιστή Λαναρά να διαλύσει σχεδόν ολοκληρωτικά την εθνική παραγωγή στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας, επιδοτώντας τον συνεχώς και επιτρέποντάς του εν τέλει να μεταφέρει όλες τις υποδομές του στο εξωτερικό, κλείνοντας τη μία μετά την άλλη τις μονάδες του Ομίλου του στην Ελλάδα και αφήνοντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους. Αν απ’ αυτό δεν προκύπτει ως συμπέρασμα ότι θα μπορούσαμε ως χώρα να έχουμε βιομηχανική ανάπτυξη προς ώφελος του λαού, με προϋπόθεση μια άλλη πολιτική από μια άλλη εξουσία που δε θα ευνοούσε τον κάθε Λαναρά, τότε κι εγώ δεν ξέρω ποιό άλλο συμπέρασμα μπορεί να προκύψει.
έντιτ
ΡΕ!
Αφήστε ξέρω, εγώ φταίω που είμαι αργός.
Θα απαντήσω όμως.
Γενικότερα συμφωνώ με αυτά που λέει ο Mule, μόνο που θα πρόσθετα ότι αυτοί οι διαχωρισμοί μπορούν στην πραγματικότητα να γίνουν ακόμη πιο έντονοι ανάλογα με το ποια ομάδα ατόμων εξετάζουμε. Π.χ. οι Συντηριτικοί των προαστίων της Καλιφόρνια έχουν διαφορετικές απόψεις (ή προσεγγίσεις) από τους Συντηριτικούς των μαύρων κοινοτήτων στις μεγαλουπόλεις, κτλ. Και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον πολιτικό ορισμό της λέξης συντηριτισμός (όπως και τις αντίστοιχες έννοιες Προοδευτικός, Φιλελεύθερος, κτλ) η κάθε ομάδα από την οποία αποτελείται μια κοινωνία αλλάζει στο χρόνο, αφού οι παραπάνω έννοιες δεν είναι δογματικές.
Τουλάχιστον αυτή είναι η γνώμη μου με βάση όσα κείμενα έχω διαβάσει ως τώρα από μέλη αυτών των ομάδων. Με το καλό σε ένα χρόνο που θα έχει τελειώσει η διπλωματική μου και που ασχολείται με τέτοια ζητήματα, θα έχει μεγαλύτερο και πιο λεπτομερές ποστ.
Σκεφτόμουν ότι κάποιος θα το επεσήμαινε αυτό τη στιγμή που έγραφα το πόστ. Έπρεπε να έχω διευκρινήσει περισσότερο ότι αναφέρομαι στην Ελληνική κοινωνία.
Το πρόβλημα με τη διεθνοποίηση της παραγωγής είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει κανείς νέους όρους για να περιγράψει την “ταξική πάλη”, η οποία παραδοσιακά απ’ ότι ξέρω περιγράφεται ως ενδοκοινωνική.
Όσον αφορά στον ορισμό του εργάτη, εξακολουθώ να έχω αμφιβολίες. Δεν νομίζω πως μπορούμε να χρησιμοποιούμε έννοιες όπως αξία και υπεραξία στους τομείς παροχής υπηρεσιών. Ειδικά στον κρατικό μηχανισμό. Αυτό είναι μάλλον παράδειγμα, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ αυτή τη στιγμή.
Επίσης, όσον αφορά στο τι εννοούμε κεφάλαιο στην εποχή του χρηματιστηρίου, κι εκεί τίθεται ένα θέμα. Στο μέτρο που τα πάντα είναι πια άϋλα και δεν λαμβάνουν χώρα στο εδώ και τώρα, δεν νομίζω πως έχει νόημα να χρησιμοποιούμε μαρξιστικές ορολογίες.
Και αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά μου με την αριστερά αυτή τη στιγμή - το γεγονός πως προσπαθεί να εξηγήσει με όρους γραμμικούς ένα φαινόμενο το οποίο ορίζεται καλύτερα από τις θεωρίες του χάους, ας πούμε.
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι πιο έτοιμος να το κάνει αυτό.
Και δεν τον ταυτίζω με τη δεξιά, ε.
Και συναισθηματικά τάσσομαι υπερ της αριστεράς. Πρακτικά δεν μπορώ να σου πω.
Έχω γενικά την τάση να αντιτίθεμαι σε οποιαδήποτε πρόταση/ ιδέα πέφτει στο τραπέζι, και το κάνω εν πολλοίς γιατί θεωρώ πιο σημαντικό να μπορεί κανείς να κρίνει με κάποια νηφαλιότητα όλες τις πλευρές και να μπορεί να επιλέγει στοιχεία.
Επίσης, συνήθως αποφεύγω να εκφέρω προσωπική άποψη και προτιμώ να παραθέτω γνώμες άλλων, ευφυέστερων από εμένα :roll:
Δεν ξέρω πώς με παρασύρατε έτσι!
έπιασα μόνο τμήματα του ποστ σου λόγω ώρας και γενικής κόπωσης.
Πολύ βιαστικά:
Γράκχε, παραληρείς φωνάζοντας “Σκατά” και κάνεις άκυρες εκτιμήσεις βασισμένες σε υποθετικά σενάρια, επειδή απλά γράφω κάτι που δεν θέλεις έστω να το θεωρήσεις ως ενδεχόμενη αλήθεια…
Προσπάθησε ξανά, τα έχεις πάει πολύ καλύτερα στο παρελθόν, αν μη τι άλλο διαθέτεις δομημένη σκέψη και λόγο…
H Αlmighty C σου έχει απαντήσει εν μέρει σχετκά με τις “ταξικές” σου εμμονές: Εδώ έχετε μπλεχτεί και οι ίδιοι και ψάχνατε όλη την περασμένη εβδομάδα να δείτε που θα κατατάξετε τους ελεύθερους επαγγελματίες-φορτηγατζήδες!
Γιατί γουστάρατε την αναμπουμπούλα και την κόντρα στην κυβέρνηση από τη μία, από την άλλη δεν θέλατε και να τους πείτε “προλετάριους” γιατί θα γέλαγαν μαζί σας και όλοι αυτοί που ιδεολογικά έχετε αναθρέψει.
Ρε μου έχει σχηματιστεί μία απορία εδώ και αρκετό καιρό που ακούω για καταλήψεις σε σχολές.Μπορεί να μου πει κάποιος τι προσφέρει η κατάληψη σαν μέσο πάλης?Αλλά θέλω μία ολοκληρωμένη απάντηση γιατί από διάφορους ακούω σκόρπιες τύπου “μπλοκάρουν οι έρευνες στο πανεπιστήμιο”,“μπορείς να κατεβάσεις κόσμο σε κινητοποιήσεις” και τέτοια και δεν έχω πειστεί απόλυτα…
Στην παρούσα φάση και χρονική συγκυρία δεν προσφέρει απολύτως τίποτα.
Ας είμαστε ειλικρινείς… η ματαιοδοξία ορισμένων (κυρίως εαακ) για αυτοπροβολή.
Και δεν θα σχολιάσω το πόσο φασιστικό είναι (εδώ αποδεικνύεται κιόλας πόσο τα 2 άκρα είναι τόσο κοντά πολλές φορές) σαν κίνηση να κλειδώνεις απλά ένα κτίριο και να αφήνεις έξω το μεγαλύτερο μέρος μιας πανεπιστημιακής κοινότητας.
Υπάρχουν κινήσεις και μέσα που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά περισσότερα.
