Η βασική πρόταση της αστικής ιδεολογίας για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό στην Ελλάδα είναι ότι αυτός [B]δεν υπάρχει.[/B]
Αυτή η ανυπαρξία έρχεται να συμπληρώσει την συμμετρικά προβαλλόμενη ανυπαρξία “εργατικής τάξης” και “βιομηχανίας” στη χώρα.
Η ελληνική αστική ιδεολογία κατασκευάζει έτσι μια χώρα sui generis, χωρίς ανάλογο πουθενά στον κόσμο και στην παγκόσμια ιστορία, ένα “έθνος ανάδελφον”, όπου δεν υφίστανται, σε τελική ανάλυση, οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις της ταξικής εκμετάλλευσης αφενός και της ταξικής πάλης αφετέρου. Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς αυτό το κατασκεύασμα ως “[B]ουτοπία υπανάπτυξης[/B]”, με τον φαινομενικά παράδοξο αυτό όρο να αναλύεται ως εξής: η Ελλάδα συνιστά [B]ουτοπική κοινωνία[/B] στον βαθμό που συνιστά μια ήδη πάντοτε αταξική κοινωνία, αλλά συνιστά [B]αταξική κοινωνία[/B] όχι επειδή ξεπέρασε τις τάξεις αλλά επειδή δεν τις έχει ακόμη ανακαλύψει. Η “υπανάπτυξη”, με άλλα λόγια, [B]εκπληρώνει τον ρόλο της επανάστασης από την ανάποδη[/B]: ακυρώνει εκ των προτέρων την αναγκαιότητα της επανάστασης εφόσον φροντίζει να μην υφίστανται καν οι ανταγωνισμοί τους οποίους επιζητά να επιλύσει δια της βίας η επανάσταση.
Η αστική ιδεολογία για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό είναι [B]συνεκτική ιδεολογία[/B], περιλαμβάνει δηλαδή μία σειρά προτάσεων και θέσεων οι οποίες αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοενισχύονται.
Η αστική ιδεολογία αναπαράγεται και ενισχύεται κάθε φορά που ένα κοινωνικό υποκείμενο δέχεται έστω μία από αυτές τις προτάσεις ως ορθές: γιατί είναι τέτοια η συνεκτικότητα του συνόλου των προτάσεων που δεχόμενο μία, τις δέχεται όλες.
Συνεπώς, είναι σημαντικό --είναι κρίσιμο-- για την κομμουνιστική ιδεολογία να γνωρίζει, να κοινοποιεί και να αποδομεί με τρόπο τεκμηριωμένο και συγκεκριμένο όλες τις βασικές παραμέτρους της αστικής ιδεολογίας για τη μορφή της οικονομίας και του ταξικού σχηματισμού στη χώρα.
Αυτές είναι οι εξής:
[B]1. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, “πραγματική” αστική τάξη στη χώρα[/B]. Η ελληνική αστική τάξη είναι ένα προσομοίωμα της πραγματικής, μια ανωμαλία της ιστορίας, το αποτέλεσμα της χαλαρής και ανακριβούς χρήσης της γλώσσας. Η ελληνική αστική τάξη είναι ένα λούμπεν συνονθύλευμα από “παράσιτα”, “μεγαλοκαρχαρίες”,“λαμόγια”, “τυχοδιώκτες”, “τοκογλύφους”, “παιδιά του μπαμπά τους” και κακέκτυπων των γκόλντεν μπόιζ που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν βαρυποινίτες στις φυλακές. Αλλά σε όλες τις άλλες χώρες, τουλάχιστον στις “αναπτυγμένες”, υπάρχει υγιής καπιταλισμός γιατί υπάρχει μια αστική τάξη που η πεμπτουσία της αντανακλάται στα ρεαλιστικά πεζογραφικά αριστουργήματα, τη φιλοσοφία και τις όπερες τη στιγμή που το Πνεύμα της δικής μας αποτυπώνεται στο σκυλάδικο.
[B]2. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, εργατική τάξη στη χώρα.[/B] Δεν υπήρξε τέτοια τάξη γιατί η ελληνική οικονομική ιστορία περνά από την προνεωτερικότητα της αγροτικής οικονομίας στην μετανεωτερικότητα των υπηρεσιών χωρίς “βιομηχανικό” στάδιο. Έτσι, το 1930, για παράδειγμα, ήταν “πολύ νωρίς” για να υπάρχει ελληνική εργατική τάξη, και το 1980 πολύ αργά. Η “ελληνική εργατική τάξη” είναι μια μυθοπλαστική σύμβαση στα τραγούδια του Καζαντζίδη, όχι μια κατηγορία της οικονομικής ιστορίας της χώρας.
[B]3. Δεν υπάρχει, ούτε και υπήρξε ποτέ, “ανάπτυξη” στην ελληνική οικονομία.[/B] Η ανάπτυξη που ζήσαμε ήταν απλώς “φενάκη”, “οφθαλμαπάτη”, βασισμένη σε δανεικά, λαμογιές και διαφθορά. Η ουσία της Ελλάδας είναι η υπανάπτυξη, η περιφερειακότητα, η ασημαντότητα. Η μοναδική σημασία της Ελλάδας είναι γεωπολιτική και αφορά την λειτουργία της ως προπυργίου προστασίας της Ευρώπης από τις ορδές των Ασιατών.
[B]4. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, ενεργητική σχέση με τον ιμπεριαλισμό στην ελληνική οικονομία και πολιτική.[/B] Η Ελλάδα είναι χώρα αναξιοπαθούντων θυμάτων της εκμετάλλευσης των ξένων, προδομένη κατ’ επανάληψη στον ξένο ζυγό, υποτελής, εξαρτημένη όσο καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη, υπόδουλη και ξενόδουλη. Είναι ένα θύμα του ιμπεριαλισμού των άλλων χωρών, που την μισούν, την περιφρονούν και την καταδιώκουν, που πάντα την αδικούν και την εκμεταλλεύονται, συνεπικουρούμενες βέβαια από την μοναδική παγκοσμίως έλλειψη πατριωτισμού των ισχυρών της χώρας (που πάντως επουδενί δεν συνιστούν “αστική τάξη”, εν μέρει και επειδή στερούνται της “αυτονομίας” που προϋποθέτει ο υγιής αστικός πατριωτισμός). Ειδικότητα αυτής της τελευταίας “κάστας” των αρχόντων είναι να “προδίδουν” τα “όνειρα και τους καημούς” της χώρας, να φτάσει, για παράδειγμα, στο Εσκί Σεχίρ.
[B]5. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ “παραγωγικότητα” στην Ελλάδα.[/B] Η Ελλάδα είναι μια χώρα του ήλιου, της θάλασσας και του φραπέ, όπου δεν εργάζεται σχεδόν κανένας ή και που να εργάζεται είναι για ασήμαντους στόχους και με ασήμαντα αποτελέσματα. Η ελληνική οικονομία είναι “ψιλικατζίδικη”, βασίζεται στις μικροκατασκευές, στα μερεμέτια, στις μικροεπιδιορθώσεις. Είναι “δημοσιοϋπαλληλική”, ώστε να βρίσκουν δουλειά τα μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που είναι άχρηστα σε μια ούτως ή άλλως “μη παραγωγική” οικονομία. Η δανειοδότηση, κατά συνέπεια, δεν έχει την παραμικρή σχέση με την παραγωγικότητα και με τις προσπάθειες αύξησης της, αλλά είναι αποτέλεσμα της έλλειψης παραγωγικότητας. Οι Έλληνες παίρνουν δάνεια επειδή δεν είναι παραγωγικοί και τα σπαταλούν για να περνάνε καλά, χωρίς να οφελούν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την συσσώρευση του κεφαλαίου.
[B]6. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, “ταξική πάλη” στην Ελλάδα.[/B] Αυτή είναι η φυσική συνέπεια όλων των προηγούμενων. Η ελληνική ιστορία δεν έχει καμία σχέση με την πάλη των τάξεων, εφόσον στην χώρα δεν υπάρχουν “τάξεις” και εφόσον δεν υπάρχουν οι στόχοι εκείνοι με τους οποίους συνδέεται η πάλη των τάξεων. Στην Ελλάδα συγκρούονται “οικογένειες”, “συμφέροντα”, “τζάκια”, “φατρίες”, “μαγαζιά”, “συντεχνίες”, “εργατοπατέρες”, ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες, οπαδοί, “τοπικισμοί”, αλλά ποτέ τάξεις. Για αυτό και η φαινομενικά εύκολη αλλά για κάποιον μυστήριο λόγο ανέφικτη λύση στο κοινωνικό πρόβλημα είναι “η αλλαγή νοοτροπίας”, “η καλλιέργεια”, η “σωστή παιδεία”, η “εμπειρία από το εξωτερικό”, η ανάγνωση μεγάλων συγγραφέων, η καλλιέπεια, το αρχαιοελληνικό ήθος, η σωστή αξιοποίηση του παραδείγματος εθνοσωτήρων, εθναρχών και μεγάλων ευεργετών του έθνους, και, στην χειρότερη των περιπτώσεων, η αλλαγή του dna, καθώς αυτό υπάρχει μια περίπτωση να έχει μολυνθεί από τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας. Από την άλλη, βέβαια, οι συγκρούσεις είναι στην ουσία απλώς “καβγαδάκια”, καθώς στην Ελλάδα δεν έχουμε στην πραγματικότητα τίποτε να χωρίσουμε, αφού δεν έχουμε και τίποτε που να αξίζει τον κόπο να χωρίσουμε, καθώς δεν παράγουμε τίποτε, δεν έχουμε συγκέντρωση και υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, και δεν αναπτύσσουμε κανενός είδους οικονομία άλλη απ’ αυτή της ανταλλαγής αυγών με τετράδια ή μαθημάτων αγγλικών με αλουμινοκατασκευές.
[B]7. Το απώτατο όνειρο κάθε προοδευτικού ανθρώπου στην Ελλάδα είναι να πραγματοποιηθεί επιτέλους μια αστική επανάσταση στη χώρα, ώστε να μπορούμε να έχουμε μια “σωστή” αστική τάξη, που με την σειρά της θα μας επιτρέψει να αναπτύξουμε και πραγματικό σοσιαλισμό.[/B] Για το πότε θα συγκροτηθεί επιτέλους αυτή η αστική τάξη που χρειαζόμαστε ώστε μετά να μπορέσουμε να την ανατρέψουμε θα μας ενημερώσει η ίδια η αστική ιδεολογία, που βέβαια, αφού δεν υπάρχει ακόμα αστική τάξη, δεν είναι στην πραγματικότητα αστική ιδεολογία, αλλά απλώς οι ανιδιοτελείς στοχασμοί μορφωμένων ανθρώπων που νοιάζονται για το καλό του τόπου. Και επειδή η προοδευτική ιδεολογία συνίσταται ακριβώς στην στήριξη αυτής της προοπτικής της αστικής επανάστασης που θα φέρει το γαλλικό 1789 στην Ελλάδα, το καθήκον της αριστεράς είναι να στηρίξει τα υγιή εκείνα στοιχεία και τις υγιείς και αδιάφθορες εκείνες κοινωνικές δυνάμεις που θα συγκροτήσουν το πρόπλασμα της αστικής τάξης η οποία, αφού αναπτύξει τις αντιφάσεις της, ας πούμε στα επόμενα διακόσια χρόνια, θα φτάσει σε ένα ώριμο στάδιο υπερκέρασης δια της επαναστατικής ανατροπής.
του ιδεολογήματος της ανυπαρξίας αυθεντικής ελληνικής αστικής τάξης, με ότι αυτό συνεπάγεται