Με κόκκινα του Mandrake με μαύρα τα δικά μου:
Μα δεν περιμένω να πείσω κανέναν. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Ο καθένας έχει την κρίση του και αποφασίζει. Κανένας δε γεννήθηκε αριστερός ή αναρχικός, αντίθετα όλοι γεννηθήκαμε σε (λιγότερο ή περισσότερο) καπιταλιστική κοινωνία. Το ότι κάποιοι πείστηκαν ότι το καλύτερο μέλλον είναι η αριστερή φιλοσοφία, σημαίνει κάτι.
Στην Ελλάδα και για την γενιά μας που μεγάλωσε μετά τη μεταπολίτευση, τουλάχιστον ένα 25% του πληθυσμού γεννήθηκε από γονείς που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και με ανάλογη αντίληψη της πραγματικότητας νουθέτησαν πολιτικά τα παιδιά τους. Το 25% που λέω προκύπτει αν αθροίσεις τα ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς και βάλεις και το μέρος αυτό των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που “αλληθωρίζουν” αριστερά, έχουν αριστερό λόγο και ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ γιατί το θεωρούν καλύτερη εναλλακτική από τη ΝΔ ως κυβέρνηση.
Δεν αμφισβητώ πως το αν κάποιοι πείστηκαν για την αριστερή φιλοσοφία σημαίνει κάτι. Αλλά πρέπει και εσύ να δεχτείς πως το αν περισσότεροι δεν πείστηκαν σημαίνει άκόμα περισσότερα! 
Επανέρχομαι στην παραβολή του Βούδα. Μπορεί να υπάρχουν παράμετροι που δεν μπορεί να εκτιμηθούν, αλλά το σπίτι μας καίγεται και κάτι πρέπει να κάνουμε. Εκτός αν δε συμφωνείς ότι καίγεται το σπίτι, πιστεύεις ότι όλα βαίνουν καλώς, οπότε δεν έχει νόημα να μιλάμε.
Ως “το σπίτι μας” εννοείς αυτή την χώρα ή τον κόσμο γενικότερα; Γιατί η απάντηση μου στην κάθε περίπτωση μπορεί να διαφέρει…
Απαντώντας με την Ελλάδα ως σπίτι μας, δεν θεωρώ πως όλα βαίνουν καλώς, για την ακρίβεια είμαι πολύ προβληματισμένος/δυσαρεστημένος με την πορεία της χώρας μας. Παρ’ όλα αυτά, δεν είμαι απεγνωσμένος ώστε να επιλέξω μία “βουτιά” στο άγνωστο, σε καταστάσεις που δεν μπορούν ούτε οι υποστηρικτές τους να προβλέψουν και να δώσουν απαντήσεις για αυτές.
Δεν απαξιώνω το πολίτευμα αυτής της χώρας επειδή στην εξουσία βρίσκεται μία διεφθαρμένη και ανίκανη κυβέρνηση. Δεν θα ήθελα να δώ την αλλαγή του πολιτεύματος αλλά την βελτίωση του τρόπου λειτουργίας του μέσα από την εφαρμογή των νόμων που ήδη υπάρχουν, την βελτίωση της παιδείας, την ενίσχυση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μέσω της χρήσης δημοψηφισμάτων για σημαντικές αποφάσεις όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, και φυσικά την βασικότερη δικλείδα κατά της διαφθοράς των κρατικών λειτουργών και των εκλεγμένων αντιπροσώπων: Toν περιορισμό του κράτους.
Ποτέ, σε καμία κοινωνική εξέλιξη δεν υπήρχε εκ των προτέρων η γνώση πώς θα είναι η αλλαγή που έρχεται. Αν περιμέναμε τέτοια επιφοίτηση, ούτε αστικές επαναστάσεις θα είχαν δημιουργηθεί, ούτε πολλές από τις εθνικές επαναστάσεις.
Πολύ γενικό αυτό που γράφεις: Σε ορισμένες περιπτώσεις εθνικών επαναστάσεων (Ελλάδα 1821) έχεις να κάνεις με έναν λαό που είναι όντως απεγνωσμένος από 400 χρόνια ξένης κυριαρχίας και είναι λογικό να θέλει να ρισκάρει γιατί τα πράγματα χειρότερα δεν μπορούσαν να γίνουν. Ευτυχώς σήμερα δεν είμαστε σε εκείνη την κατάσταση. 
Οι επαναστάσεις που ονομάζεις “αστικές” (την Αμερικάνικη και τη Γαλλική δεν εννοείς;) είχαν ένα σημαντικότατο θεωρητικό υπόβαθρο που ενέπνεε όσους συμμετείχαν σε αυτές με ένα πολύ ξεκάθαρο όραμα του πως θα ήταν οι κοινωνίες που θα προέκυπταν από αυτές.
Και το επιχείρημα που μου αναφέρεις και τα ερωτήματα που τίθενται είναι αυτά που πάντα σε αντίστοιχες συγκυρίες έθετε η όποια αντίδραση.
:-s; Άρα τι θέλεις να μου πεις με αυτό;
Τα πράγματα στην απλή τους μορφή έχουν ως εξής. Θέλουμε μία κοινωνία όπου τον έλεγχο (οικονομικό και άρα και πολιτικό) θα έχει ο λαός και δε θα διαχωρίζεται από τάξεις, έθνη, θρησκείες κτλ ή θέλουμε να συνεχίσουμε να οπλίζουμε το κεφάλαιο και την εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης από τον άνθρωπο; Σέβομαι πολύ περισσότερο τον αναρχικό με τον οποίο έχω κάποιες διαφορές τόσο ιδεολογικές όσο και επί της πρακτικής, αλλά έχει όραμα και τη θέληση να αλλάξει την κοινωνία παρά αυτόν που είναι βολικά οκνηρός και βρίσκει ένα σωρό ερωτήματα προκειμένου να αποφύγει το μοναδικό που μετράει.
Αυτή η φράση με ενόχλησε. Γιατί είναι σαν να αμφισβητείς την εντιμότητα των πεποιθήσεων του συνομιλητή σου και να του προσάπτεις πως ενώ αναγνωρίζει την σημασία του “μοναδικού ερωτήματος που μετράει” -όπως εσύ το ορίζεις- βρίσκει “ένα σωρό ερωτήματα για να το αποφύγει”
Για κάτι ανάλογο με είχε κατηγορήσει και ο Leper σε άλλο θρεντ και με πρόλαβε και του απάντησε ο Κάρβου πως “προφανώς ο Mule δεν βλέπει να γίνεται αυτή τη στιγμή κάποια μάχη στην οποία θα έπρεπε να συμμετέχει”. Είναι σαν να σου προσάψω εγώ πως “12 πρωταθλήματα πήρε ο Ολυμπιακός τα τελευταία 13 χρόνια και δεν ήρθες ούτε σε μία φιέστα στο Καραϊσκάκη” ενώ ξέρω πως εισαι βάζελος. 
Και με ενοχλέι και ιδιαίτερα η χρήση της λέξης “οκνηρός” γιατί θεωρώ πως δεν με χαρακτηρίζει σε καμμία πτυχή της προσωπικότητας μου…
Ό,τι πιστέυω και γουστάρω το κάνω με μεγάλο πάθος και ενθουσιασμό, πιθανά να το έχεις διαπιστώσει.
Τώρα αν νιώθεις πιό κοντά σου τον αναρχικό, αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Δικαίωμα σου είναι.
Αν, λοιπόν, υπάρχουν καλλιτέχνες που ανήκουν στην αντίδραση, καλώς να εξωβελιστούν στην Αμερική ή όπου θέλουν. Βέβαια στην Σ.Ε. αυτό δεν έγινε πάντα με αυτό το κριτήριο, αλλά ας μην αναλωθούμε και πάλι στα στραβά της Σ.Ε. και του Σταλινισμού γιατί θα νιώθω ότι ζω στη μέρα της Μαρμότας
Η πραπάνω φράση σου περιέχει αντίφαση ή εμένα μου φαίνεται έτσι; Aπό την μία -προς τιμήν σου- αποστασιοποιείσαι από τον Σταλνισμό και τα στραβά της ΣΕ και από την άλλη φοράς την ταμπέλα της “αντίδρασης” (ξύλινος λόγος για τον χαρακτηρισμό κάθε μη-μαρξιστή) στους καλλιτέχνες που μετανάστευσαν για να γλιτώσουν από τον Σταλινισμό…:-k
Τελικά είχαν αντικειμενικούς λόγους να την κάνουν ή όχι; Aν αναγνωρίζεις πως είχαν γιατί τους “τα χώνεις”;
Ας είναι σας έχω και τους δύο! Πάμε με τον πρώτο: