αυτο.
[SIZE=“7”]Νιχιλ βερουμ νισι μορς.[/SIZE]
triptykon στο roadburn…
το εγραψα και στο αντιστοιχο θεμα…
φανταζομαι οτι θα ενδιαφερει αρκετους - αν δεν ηταν ηδη γνωστο…
Εδω και μηνες 
Τωρα για το αλμπουμ,μονο μια φορα το ακουσα βεβαια, αλλα μου εδωσε την εντυπωση πως ο,τι κομμενα τραγουδια ειχε απο το μονοθειστ τα εβαλε εδω. Θα δειξει παντως ακομα ειναι νωρις, συμφωνω με τους προηγουμενους.
Για πές περισσότερα πάνω στο θέμα ή δώσε κανένα λίνκ άμα έχεις…
Η διαφορά είναι ότι μπήκαν μερικά, όχι όλα, από τα τραγούδια που ήθελε να μπουν στο Μονόθειστ και του τα έκοψαν οι Ain, Unala και Sesa, κάτι που εξηγείται εκτενώς μέσα στο δίσκο.
Λοιπόν, ο δίσκος μ’ αρέσει πολύ!
Κοίτα να δεις που θα γίνω φροστάκιας στα γεράματα!
πριν 10 χρόνια ο Γουόριορ είχε βγάλει το “Sub” (δισκάρα) με τους Apollyon Sun που ξεκινούσε με τον εύστοχο στίχο:
[SIZE=“4”]“What is this drug that screws your mind?” [/SIZE]
Tα λέει όλα.
Μετράω τη μέρα μου σε εβδομηντάλεπτα.
Δεν μπορώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη ακόμα.
Απλά έξι λέξεις:
As you perish, I shall live…
πάμε ξανά. και ξανά. και ξανά.
Το αγόρασα σήμερα…
Έχω πάψει να την ψάχνω με αυτούς τους ήχους …
Για άλλη μια φορά όμως, παραδόθηκα!
Είναι νωρίς ακόμα να περιγράψουμε τι μέγεθος είναι το ED…
Ο κύριος TGF με “καταράστηκε” κάπου εκεί πίσω στο 1985, όταν ήρθα για 1η φορά σε επαφή με αυτόν και παρολίγο να τον αποκηρύξω, γιατί ήμουν μάλλον πολύ “λίγος” για να εισέλθω στο παγωμένο βασίλειο του. Ακόμα θυμάμαι την μέρα που πήγα να γυρίσω πίσω το βινύλιο στο Happening"!!! Για καλή μου τύχη όμως δεν το πήραν πίσω! Η πράξη μου αυτή “τιμωρήθηκε” με την πλήρη υποταγή και την κάθειρξη πίσω από τα παγωμένα σίδερα ενός κέλτικου κελιού!
Το πήρα σήμερα, και λιώνει και με λιώνει:):!:
Οσο το ακουω μ’αρεσει περισσοτερο, ειναι κατα καποιο τροπο μια συνεχεια του επους Monotheist, αλλα οντως για συγκρισεις ειναι πολυ νωρις ακομα. Γενικα παντως, σπερνει τον ολεθρο. 
αυτο το αλμπουμ με έχει ξετιναξει!!!
Σιγά μη δεν είναι δίσκος του μήνα λοιπόν.
και όμως δεν είναι , προτιμήθηκαν οι Avantasia #-o
:lol::lol: O δισκος με πορωνει ολο και περισσοτερο σε καθε ακροαση του! αριστουργημα. Μακαρι να τους δουμε και live.
επί μία βδομάδα σερί το ακούω ολόκληρο τουλάχιστον 5 φορές τη μέρα, πλας μερικές έξτρα ακροάσεις σε συγκεκριμένα κομμάτια.
Τελευταίο κρας-τεστ, ο φυσικός του χώρος, δλδ η “Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών”.
Για να ξεκαθαρίζουμε, αντικειμενικά παίζει στα καλύτερα της χρονιάς, υπό την προϋπόθεση ότι θα φιλοτιμιθεί κάποιος να γράψει κάνα Λάζαρους μπερντ/Μαρανάθα/Ρίτσουαλ φάιαρς/Αξ του Φωλ κλπ για να το ξεπεράσει. Μέχρι στιγμής, άμα το συγκρίνω με κάτι Εαλω(λ) και τέτοια με πιάνουν γέλια.
Τέλος της βδομάδας επανέρχομαι με γραφικές συγκρίσεις υπερ-ατού/ξεψείρισμα/κόντρες με τα υπόλοιπα γουόριορ άλμπουμς να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
Καλή Ανάσταση.
Νίχιλ Βέρουμ Νίσι Μόρς.
+100000000000000
Είναι πραγματικά τεράστιος δίσκος! Παίζει ασταμάτητα…
συμφωνω με οσα εχουν γραφτει…
οντως μιλαμε για μεγαλο δισκο…
απο την στιγμη που το κατεβασα εχει παιξει αρκετες φορες και θα παιξει και στο μελλον…
ισως - πολυ πιθανον να το αγορασω κιολας…
αλλα πιστευω οτι μετα απο 1 χρονικο διαστημα οταν θελω να ακουσω κατι παρομοιο θα βαζω το monotheist…οχι οτι με χαλασε το E.D. αλλα κουβεντα να γινεται…
Αφού το δισκάκι το λιώσαμε όμορφα, ΛΟΙΠΟΝ:
Ο δίσκος μου δίνει την εντύπωση πως χωρίζεται σε δύο μέρη, ένα το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο (μέχρι το Myopic Empire δηλαδή) και δύο το τελευταίο μισάωρο.
Στο πρώτο μέρος παραδόξως ξεχωρίζουν τα δύο κομμάτια που ΔΕΝ έγραψε ο γουόριορ αλλά ο Σαντούρα, δλδ το φανταστικό In Shrouds Decayed (into the Pandemonium meets Lateralus φάση με άκρως ευπρόσδεκτο το deja-vu με τα Christian Death-ικά φωνητικά), και το uber-doom Descendant με το Ηellhammer-ικό σπάσιμο στο τέλος.
Aπό κει και πέρα έχουμε κομμάτια στο γνωστό αργό ύφος του Monotheist, με εξαίρεση το σπιντάτο A Thousand Lies και το ψιλοαδιάφορο ιντερλούδιο Shrine (που θυμίζει λίγο Human αλλά ως εκεί). Όλα έχουν κάποιες πολύ ισχυρές στιγμές, όπως το απίστευτο ιντρο του Goetia (κομμάτι που γενικώς θυμίζει αρκετά το Ain Elohim ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) ή το τρομερό ριφ-τελείωμα του Abyss Within My Soul περίπου στο 4ο λεπτό. Το Myopic Empire είναι μάλλον το πιο αδιάφορο κομμάτι του δίσκου (σύνθεση του 1993 και κουβαλάει την ίδια τεμπέλικη αύρα του Vanity/Nemesis) αλλά σώζεται από το τέλειο πέρασμα με πιάνο εκεί στο τελείωμά του.
Aν ο δίσκος τελείωνε εδώ, μάλλον θα έκραζα άσχημα, γιατί ναι μεν είναι ο πρώτος δίσκος που ηχητικά πλησιάζει το έπος του Μονοθέιστ, αλλά σίγουρα δεν το φτάνει (θα’ταν αδύνατον) και από τον Γουόριορ περιμένουμε και κάποιον πειραματισμό από δίσκο σε δίσκο.
Εκεί λοιπόν σκάει μύτη το My Pain, που αν δεν είχε φυσικό drumming θα το έλεγα άνετα trip-hop, μια σύνθεση α_π_ί_σ_τ_ε_υ_τ_η, όχι απλά στα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, αλλά της ζωής μας γενικώς. Αν φέρνει κάτι στο νου, μάλλον αυτό είναι αμυδρά το Slender από το Sub αλλά και πάλι όχι. Κομματάρα!
Και τελειώνουμε με το 20λεπτο The Prolonging.
Αν στην ερώτηση “πώς νιώθεις όταν ακούς το κομμάτι Triumph of Death;” η απάντηση είναι “Σαν να με καρφώνουν σε σταυρό” τότε αυτό το κομμάτι πρέπει να το νιώσετε/λιώσετε/βιώσετε. Δεν έχει ούτε 56732 ριφφς (με το ζόρι να’χει 10), ούτε τις απίστευτες αλλαγές, αλλά κάθε φορά που τελειώνει, σου αδειάζει την ψυχή και σε αφήνει να ψελλίζεις “As you perish, i shall live…”
Τεράστιο ΕΠΟΣ. ΝΑΙ ΡΕ ΤΟΜ! ΑΥΤΟ περιμέναμε από σένα!
Συνολικά, μάλλον αυτό το άλμπουμ θα αδικηθεί από τη Μέταλ ιστορία γιατί α) Δεν γράφει Celtic Frost στο εξώφυλλο, β) Είναι κατώτερο από το “Monotheist”.
Γενικά, η θέση του είναι η εξής:
Έρχεται κάποιος και σου λέει “Άκουσα τα Morbid Tales/Emperor’s Return, To Mega Therion, Into the Pandemonium και Monotheist και προσκύνησα. Με τι συνεχίζω?”
Η απάντηση είναι “Άκου τώρα Hellhammer και Triptykon”.
Πόσο μάγκας ο γουόριορ να έχει ένα ΤΕΤΟΙΟ δίσκο Νο 4-5 στην καριέρα του?
ο ήχος την παλεύει ή είναι μουφια σαν του μονόθειστ;