- MYSTERY
- BLACKOUT
- DON’T PLAY
- UNDERWATER BOI
- HOLIDAY
- HUMANOID / SHAKE IT UP
- ENDLESS
- FLY AGAIN
- ALIEN LOVE CALL (FEAT. BLOOD ORANGE)
- WILD WRLD
- DANCE-OFF
- NEW HEART DESIGN
- T.L.C. (TURNSTILE LOVE CONNECTION)
- NO SURPRISE
- LONELY DEZIRES (FEAT. BLOOD ORANGE)
8 Likes
Δισκαρα!
Και το προηγούμενο ήταν φοβερό αλλά αυτό μάλλον θα ειναι και το μεγάλο τους breakthrough.
4 Likes
Ρε παίδες, τι κάνατε; Ξέρετε τι κάνατε; Έχετε συνείδηση του τί κάνατε; Το καταλαβαίνετε;
ΔΧ
5 Likes
Αρκετά ενθαρρυντικό το γεγονός ότι ανέβηκε θετική κριτική στην κεντρική σελίδα.
Επίσης μου άρεσε ο πρόλογος:
“Ζούμε στην εποχή των ταλαιπωρημένων ειδών. Από το extreme metal μέχρι το indie ή τα κάθε λογής post-whatever, η ανακύκλωση ιδεών, συνθετικών συντεταγμένων, κι αισθητικών επιλογών είναι μια σύμβαση που είτε την αποδέχεσαι και προχωράς, έχοντας επίγνωση πως λίγο κοροϊδεύεις και τον εαυτό σου, είτε επιστρέφεις στο safe place των αγαπημένων σου μουσικών, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει έξω από τη φούσκα σου.”
Ενθαρρυντικό από την άποψη ότι ίσως μια μέρα σταματήσουμε να είμαστε (μουσικά) 20 χρόνια πίσω από τον υπόλοιπο κόσμο.
8 Likes
Πολύ ωραίο και φρέσκο άλμπουμ. Ευκαιρία για breathrough και σε κοινό που δεν ειδικεύεται ή απαραίτητα αρέσκεται στον ήχο που θεωρητικά πρεσβεύουν.
Αυτή η Roadrunner ακόμα κι όταν μοιάζει να πνέει τα λοίσθια, καταφέρνει να βγάζει κάποια συγκροτήματα/άλμπουμ που κάνουν τη διαφορά.
2 Likes
Χαμούλης!
4 Likes
Λοιπόν, ακολουθούν μέγιστα επίπεδα fanboy-ισμου στο παρακάτω post, εγώ σας προειδοποίησα!
Αν υπάρχει ένας λόγος για ‘μένα που το topic “Same title, different song” απέκτησε έστω κι ελάχιστη αξία, είναι που μου έμαθε τους Turnstile, όταν ο user Ktn post-αρε τo “Holiday” προ μηνών. Το τραγούδι με σκάλωσε: ήταν τόσο καλό και τόσο «γνώριμο» που, σε συνδυασμό με την old-school φωτογραφία της μπάντας, υπέθεσα ότι είναι κάποιο χαμένο 90’s διαμάντι που μου είχε ξεφύγει. Απλά δε γινόταν μία τέτοια τραγουδάρα να βγήκε μόλις φέτος -βγαίνουν ακόμα τέτοια τραγούδια;
Στα καπάκια, κάποιος ανέβασε αυτό το video από πρόσφατη συναυλία της μπάντας. Ξανά ένιωσα σαν να μπήκα σε χρονομηχανή: τέτοια σκηνικά σε συναυλίες (με ακατάπαυστο stage-diving, τον κόσμο τρελαμένο να τραγουδάει κάθε στίχο, κόσμο συνεχώς στη σκηνή κλπ.) είχα δει μόνο σε παλιά βιντεάκια hardcore συγκροτημάτων της δεκαετίας του ’90. ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑ;;;
Το ντεμπούτο τους (“Nonstop feeling”) είναι γαμάτο. Ακούω 90’s hardcore εκεί (Madball, Earth Crisis κλπ.), ακούω Rage Against the Machine (στο “Fade out”, στο rap-άρισμα του “Can’t deny it” και ιδίως στο refrain του “Out of rage”), αλλά ακούω και κάτι που δεν είχα ξανασυναντήσει: αυτά τα περίεργα, μελωδικά φωνητικά πάνω από τα hardcore riffs που δίνουν έναν αιθέριο, post-punk σχεδόν τόνο και δημιουργούν ένα πολύ προσωπικό και πρωτότυπο στυλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Blue by you”.
Το δεύτερο, “Time & space”, βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Aν κάποιος μου ζητούσε έναν ενδεικτικό δίσκο μεταλλικού hardcore (ανεξαρτήτως εποχής), μπορεί να του πρότεινα άνετα το “Time & space”, το οποίο είναι φοβερό αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για ένα album που κυκλοφόρησε μόλις… 3 χρόνια πριν. Με το που μπαίνει η lead μελωδία στο refrain του “Real thing” απλά καταλαβαίνεις ότι οι τύποι το πήγαν πολλά βήματα πιο μπροστά. Πιο πιασάρικες ιδέες, πιο καινοτόμοι, πιο τσιτωμένα/συναισθηματικά φωνητικά κλπ. Το κερασάκι στην τούρτα είναι διάφορα «κολπάκια» εδώ κι εκεί (π.χ. παλαμάκια, ένα σύντομο πιάνο κλπ.) που δείχνουν ότι οι Turnstile δε γνωρίζουν από όρια. By the way, με το που ακούς τα “(Lost another) piece of my world” και “Come back for more” δε νομίζω να είμαι μόνος που αναφώνησε: «Bad Brains!», ε; Μετά είδα στο internet ότι στις συναυλίες τους τούς διασκεύαζαν κιόλας -καθ’ όλα λογικό μου φαίνεται.
Και φτάνουμε στο “Glow on” (όλα τα παραπάνω ήταν πρόλογος). Για το οποίο πραγματικά εξοργίζομαι που έχει τόσα λίγα posts εδώ μέσα. Βέβαια, χαίρομαι που το όνομα των Turnstile αναφέρεται με συνέπεια σχεδόν σε κάθε άλλο topic που έχει να κάνει με λίστες του 2021. Αλλά δε φτάνει αυτό, παιδιά. Κανονικά θα έπρεπε να γράφουμε τον δίσκο σε κασέτες και να τον μοιράζουμε έξω στη γειτονιά, πραγματικά τέτοιες βλακείες είχα χρόνια να σκεφτώ για δίσκο, δηλαδή να θέλω να πρήξω φίλους και γνωστούς να ακούσουν κάτι με το στανιό.
Τι να πει κανείς για το “Glow on”, ρε γαμώτο; Ξαφνικά είναι σαν να ακούω Pixies (στο εναρκτήριο “Mystery”, ντε), Nirvana (στο τελευταίο “Lonely dezires” -μόνο που αυτοί θα χώσουν αυτά τα τέλεια μελωδικά/νωχελικά φωνητικά τους από πάνω), τσιφτετέλια (“Don’t play”), Ulver (“Alien love call” -μη μου πει κανείς ότι δε θα μπορούσε να φανταστεί τη βαθιά φωνή του Garm εκεί), Senser (με το πώς έχουν προσθέσει ηλεκτρονικούς ήχους στα drums τους) και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Το “Fly again”, θεε μου, τι κομμάτι. Το πιάνο στην εισαγωγή θα μπορούσε να βρίσκεται κάπου στα τελευταία κομμάτια του “Written in waters”, και μετά μπαίνει αυτό το δυσαρμονικό riff με την τέλεια φωνητική μελωδία από πάνω. Το “Underwater boi”, τόσο περίεργο, τηρουμένων των αναλογιών θα μπορούσε να είναι το δικό τους “Evidence”. “Holiday”, “Dance-off”, σ’ έναν δίκαιο κόσμο τέτοια κομμάτια θα ήταν rock anthems, κομμάτια μιας γενιάς. Τι να λέμε τώρα, μιλάμε για 15 (!) κομμάτια και ακούς συνεχόμενα singles, χιτάκια. Πώς συνδυάζουν new-wave, pop couplet με σκληρά κιθαριστικά refrain ("New heart design”); Είναι πραγματικά εθιστικοί! Το “Blackout” δεν ξέρεις αν πρέπει να το τραγουδήσεις (γιατί τραγουδιέται), να το χορέψεις (γιατί χορεύεται) ή να τα σπάσεις όταν μπαίνει το beatdown μέρος. By the way, υποθέτω δεν είμαι ο μόνος που σ’ αυτό το σημείο (αλλά και σε άλλα που ο ρυθμός πέφτει απότομα για να ακουστεί κάποιο υπέρβαρο riff, π.χ. στο “Don’t play” και στο “Holiday”) ακούω ένα υπόκωφο ΜΠΟΥΜ στα ηχεία μου, σαν ήχο έκρηξης, ε; Πραγματικά ιδιοφυής προσθήκη, εκεί νιώθεις ότι εκτοξεύεσαι. Τι άλλο να πω, θεωρώ ότι στο “Glow on” η ιστορία με τους Turnstile ξεφεύγει , πάει αλλού. Το ακούς και καταλαβαίνεις (από την πρώτη ακρόαση) ότι εδώ έχεις να κάνεις μ’ ένα album που θα σε συντροφεύει μία ζωή, μ’ ένα album που σε προκαλεί, που σε κάνει να νιώθεις αμήχανα. Πιο πιασάρικοι και άμεσοι από ποτέ, σχεδόν mainstream με έναν δικό τους τρόπο.
Λοιπόν, και κλείνω με μία τρελή θεωρία που μου ήρθε χτες στο μυαλό, λιώνοντας τα βιντεάκια τους στο Youtube: παιδιά, οι τύποι παίζει να είναι δημιούργημα κάποιας σατανικής εταιρείας. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι πληρούνε όλα τα «κουτάκια επιτυχίας» σε βαθμό αηδίας: οι φάτσες τους είναι τέρμα geeks και hipster, προτιμούνε το ροζουλί, αλλά παρ’ όλα αυτά πώς να τους σνομπάρει ο μέσος hardcore-άς με τέτοιο μακελειό που γίνεται στα live τους; Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για macho! Η αισθητική τους και η βάση της μουσικής τους είναι retro 90’s ώστε να πιάσουν το νοσταλγικό κοινό, αλλά την ίδια στιγμή αποτελούν εντελώς φρέσκια πρόταση! Οι τύποι μπορούν να ουρλιάζουν και να παίζουν την κατεξοχήν μουσική για ξύλο, ωστόσο είναι τόσο ακομπλεξάριστοι που θα παίξουν και pop για λίγα δευτερόλεπτα ξέρω ‘γώ. Ακόμα κι εμφανισιακά, ρε πούστη μου, έχουν έναν θεόκοντο, έναν μαύρο κι έναν σχιστομάτη, ε άντε γαμηθείτε, ρε Turnstile, πώς να μη γίνετε μούρη στον καιρό της αποθέωσης του «diversity» που λέει και το άλλο το topic; Σας το λέω, κάτι περίεργο παίζει με δαύτους.
17 Likes
Αρθρογραφείς κάπου; Έχεις δικό σου blog; Δεν ξέρω αν σου το έχω ξαναπεί ή στο έχει πει κάποιος άλλος απ’ εδώ μέσα, αλλά το έχεις με τα χίλια.
By the way, τον δίσκο τον έχω ακούσει μόνο μία φορά, αλλά σίγουρα θα τον ξανακούσω στο κοντινό μέλλον. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι και τα 15 τραγούδια του άλμπουμ ακούγονται το ίδιο ευχάριστα χωρίς να κάνει (ο δίσκος) κοιλιά ή να επαναλαμβάνεται σε κάθε κομμάτι.
Αρθρογραφώ κι οπλοφορώ, που λένε!
3 Likes
Λογικό. Δώσε info στον λαό!
Χάριν λόγου το είπα, βρε.
Το glow on ειναι ενας φανταστικος δισκος. Τα μισα και βαλε κομματια είναι δυναμιτες, τα υπολοιπα (αλλα και τμηματα των “δυναμιτων”) βγαζουν μια πολυ ενδιαφερουσα alt/post rock/grunge αυρα, συν τις ριφαρες, συν hiphop/pop στοιχεία, συν τη φωναρα του τραγουδιστη (Brendan Yates λεγεται), συν οτι ο δισκος ειναι ξεδιαντροπα catchy και αμεσος.
Σωραιοςςςς. Δεν ξερω πως εφτασες σε αυτο τον τοσο απροβλεπτο παραλληλισμο, αλλα εχεις δικιο
Εβαλα και εγω να δω βιντεο απο τα live τους
Νταξει γαμανε
Πάντως αν θες να ξέρεις @Leper_Jesus, αυτό το “θα έπρεπε να πρήζουμε φίλους και να μοιράζουμε τον δίσκο στην γειτονιά” είναι ακριβώς όπως πρωτοάκουσα τον δίσκο εγώ. Άραζα σε σπίτι κολλητού, ο οποίος έχει μηδαμινή σχέση με το είδος, και μου λέει “κάτσε να ακούσουμε το Turnstile”. Με αιφνιδίασε πλήρως, περάσαμε υπέροχα πάντως και η φάση αυτή περικλείει πολλά από όσα λες και όσα έχω παρατηρήσει. Πως δηλαδή το Glow On είναι ένας δίσκος τον οποίο έχουν αγκαλιάσει με αγάπη και ειλικρίνεια πολλά ετερόκλητα αυτιά.
Προσωπικά μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα, αλλά έκτοτε δεν είμαι σε mood για να του δώσω την προσοχή που του αρμόζει. Το προηγούμενό τους ήταν φοβερό ωστόσο, το είχα λιώσει όταν είχε βγει (με το πρώτο ακόμα δεν έχω επαφή).
2 Likes
Έδωσε καλή πάσα ο @Leper_Jesus αλλά και ο @martian για να πω και εγώ το μακρύ μου για αυτό το άλμπουμ.
Μην περιμένετε σοβαρή ανάλυση, αυτή την έκανε ο φίλος @antonis86antoniadis (σε δίνω στεγνά) στην δικαιότατη αποθεώσή του για το site.
Έχω ένα πολύ καλό φίλο, κολλητάρια από μωρά πρακτικά.
Αυτός, επειδή ένιωθε πιο γρήγορα από μένα, με είχε μυήσει για τα καλά στους RATM, σε όλη τη skate-punk σκηνή/κουλτούρα, μου είχε μάθει κλασικές και μη μπάντες, λιώναμε μαζί δίσκους τα καλοκαίρια, όσα περιελάμβανε εκείνη η τιμημένη ηλικία. Με τα χρόνια αυτός άλλαξε ακούσματα και πήγε προς rap και trip-hop, εγώ έκανα στροφή αρχοντική προς πιο extreme, τέλος πάντων.
Πριν 3 χρόνια, όταν συνειδητοποίησα περί τίνος πρόκειται το “Joy As An Act Of Resistance” των Idles (υπομονή θα καταλήξω), έτρεξα να τον ΠΡΗΞΩ να το ακούσει, δεν το είχα ξανακάνει με δίσκο όλα αυτά τα χρόνια. Κάπως ανταπέδιδα την χάρη για όσα μου είχε μάθει. Ευτυχώς ένιωσε, πήγε Βρετανία για μεταπτυχιακά και εκεί επανήλθε στη σκηνή με όλο αυτό το revival που πρωτοστάτησε η μπαντάρα. Φανατικός οπαδός, ακόμα όποτε αράζουμε το ακούμε σερί με αναλυτικό σχολιασμό. Τόσο σοκ ήταν αυτός ο δίσκος. Ακόμα είναι βέβαια. Γενικά, όχι μόνο για μας τους δύο άκυρους.
Ε, κυκλοφόρησε το νέο Turnstile φέτος.
Ο προηγούμενος δίσκος τους, εξαιρετικός, αλλά δεν με είχε πιάσει ιδιαίτερα, εκτιμούσα την αποψάρα αλλά δεν μου έκανε κλικ σε προσωπικό επίπεδο. Εδώ όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πήγα πρώτα στον φίλο πάλι, του άσκησα ξεκάθαρη ψυχολογική βία, επίκληση σε κάθε είδους αυθεντία και συναίσθημα, "άκουσε το ρε μλκ, δεκάρι, κλασικό, τα πάντα όλα, πάμε τώρα σπίτι να το βάλουμε να παίζει, τελείωνε".
Με τα χίλια ζόρια πείθεται, βασικά παραδίδεται, τελειώνει η ακρόαση καιε γώ να χαμογελάω σαν βλάκας περιμένοντας σχόλιο. “Τι ήταν αυτό; Τι ακούσαμε τώρα;”
Αρχίσε τους αφορισμούς για Slipknot, Nirvana, και πάει λέγοντας, μαλακίες. Αλλά ο πήχης ανέβηκε εκεί πάνω με την μία. Οι αντιδράσεις έκαναν συζητήσεις μας για παλαιότερες μουσικές προτάσεις να φαίνονται φιλοσοφικά συμπόσια.
Νομίζω από την στιγμή που βγήκε ο δίσκος δεν έχει σταματήσει κανείς μας, όπως και αρκετοί όπως αντιλαμβάνομαι, να τον προτείνει κυριολεκτικά σε κάθε άτομο που ξέρουμε. Άλλο κτήνος. Και το χειρότερο, είναι πως δεν έχω γνωρίσει ακόμα άνθρωπο που το άκουσε και δεν του άρεσε. Σίγουρα θα υπάρχουν, αλλά δεν είναι αυτό το point. Αυτό εδώ σε προκαλεί να το μεταδόσεις. Γιατί έχει όχι ένα κάτι, αλλά πολλά.
Είναι αδιανόητο, το πως μια μπάντα που παίζει από πάρκα μέχρι τα μεγαλύτερα mainstream (όχι απαραίτητα rock) festival συσπειρώνει τόσο ετερόκλητες κοινωνικές ομάδες ακροατών. Ξεκάθαρα breakthrough δίσκος που είπε και ο @Aldebaran.
Δεν είναι όμως πρωτάκουστο. Αυτός ο δίσκος είναι στο μυαλό μου once in a generation. Κουβαλάει όλο τον εναλλακτικό rock ήχο των τελευταίων 3-4 δεκαετιών. Από NYHC, Husker Du, shoegaze, έως r’n’b, nu, αλλά είπα δεν θα κάνω ανάλυση. Θα πω μόνο πως την επόμενη φορά που θα το ακούσετε, και να το ακούσετε αν δεν το έχετε κάνει, προσπαθείστε να επικεντρωθείτε στα πολυρυθμικά των τυμπάνων, και γενικά του rhythm section, κρυφό όπλο.
Βασικά, νομίζω είναι πιο απλό (όχι απλοϊκό). Και εδώ θα επανέλθω στο κλείσιμο της παρουσίασης του φίλτατου Αντώνη. Αιώνια νιότη. Αυτό είναι ένα άλμπουμ για αυτό το ανεξέλεγκτο ξεπέταγμα, την ασχημάτιστη ενέργεια, τη λάμψη, τη θέληση για ζωή και όχι επιβίωση, τη συγκινησιακή φόρτιση, το έντονο βίωμα, αυτή την κατάσταση που εντοπίζεται αλλά δεν προσδιορίζεται, που αναζητείται αλλά δεν αναπαράγεται κατά βούληση.
Να γυρίζουν όλα γύρω σου και εσύ μες την θολούρα να θες απλά να τραγουδήσεις τους στίχους, να εξωτερικεύσεις, να γίνει η μουσική ένα με το πετσί σου. New Ηeart Design.
Υ.Γ. Έτσι και για την αυτοαναφορική (και δευτερευούσης σημασίας) πινελιά του πράγματος, η συντακτική μας ομάδα το ψήφισε δίσκο του μήνα Σεπτεμβρίου. Ο λογαριασμός όμως έρχεται τον Δεκέμβριο. Για να δούμε.
edit:
Ζωγράφισες με το post σου, αλλά, ρε φίλε, όχι 
9 Likes
Αχαχαχα, από την πρώτη στιγμή που το άκουσα (γιατί σου σκάει και πολύ ξαφνικό αυτό το πιανάκι, δεν το είχαν πάει προς τα εκεί μέχρι τότε οι Turnstile) αυτόν το συνειρμό έκανα!
Πω-πω, όπως τα λες στο τέλος είναι, κι ας φαίνονται υπερβολικές τρέλες σ’ όσους δεν έχουν ακούσει το δίσκο. Απλά το ακούς κάθε μέρα και ζωντανεύεις το “Glow on”.
Κι όπως πολύ σωστά ειπώθηκε: τα drums. Από το ντεμπούτο ήδη τα είχα ξεχωρίσει, αν κι εκεί ο τύπος δεν έπαιζε τόσο τεχνικά, όσο groove-αρε ανεπανάληπτα όμως. Ε, εδώ τα γαμάει όλα, και από άποψη τεχνικής, αλλά το σημαντικότερο, από άποψη ύφους. Δεν είναι απλό groove, είναι χορευτική η μουσική τους στο “Glow on”, και νομίζω ότι αυτός είναι βασικός παράγοντας που το αποτέλεσμα ακούγεται τόσο “οικείο” σε διάφορες μουσικές φυλές.
6 Likes
Δεν είναι μαγικό να παίζεις ΤΟΣΟ απλά και όλοι να παραμιλάνε?
4 Likes
Αυτή η φάση στο 01:16 του don’t play ακούγεται από μακριά η φωνή και το πιανακι και αμέσως μετά η ριφαρα με τα 500 κιλά αρχιδια και το ρεφρέν και αμέσως μετά ο χορευτικός ρυθμος και ξανά ρεφρέν είναι από τα πιο jaw-dropping πράγματα που έχω ακούσει φέτος. Ψιλοπερίεργο αλλά απίστευτα άμεσο ταυτόχρονα
Το verse του “Fly Again” μόνο εμένα μου έφερε και λίγο Volbeat στο μυαλό;
1 Like
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Leper και στους άλλους χρήστες που με τόσο πάθος προσπάθησαν να μας πείσουν να ασχοληθούμε με αυτήν την κυκλοφορία. Σε παλαιότερα, διάσπαρτα posts είχα πετύχει το όνομα τους, αλλά δεν είχα ακούσει νότα μέχρι το Glow on.
Στο δισκάκι γράφεται ιστορία, όλος ο ήχος της εφηβείας μας είναι εκεί, τόσο φρέσκος και τόσο νοσταλγικός ταυτόχρονα. Μιλάνε για δίσκο αναφοράς σε μελλοντικά αφιερώματα για τα 20’s (μην πω του αιώνα), συνθέσεις τόσο απλές που κρύβουν αδιανόητη πληροφορία. Φωνητικά ονειρικά και λυσσασμένα, γκρούβα, ξύλο, νοσταλγια. Αυτή η μπιπ η νοσταλγία.
Αυτό που συμβαίνει στα Mystery, Blackout & Don’t Play είχαν να το νιώσω από τα Prison Song, Needles & Deer dance, σε αυτό το μουσικό ύφος. 20 χρόνια πριν δηλαδή. Χαλάλι.
Και έχω αφομοιώσει πιστεύω max το 30% του δίσκου.
Αυτά.
7 Likes
Παιδιά εγώ που δεν έχω καμία επαφή με την μπάντα και απλά με έχετε ιντριγκάρει, πως θα μου τους παρουσιάζετε ώστε να καταλάβω λίγο πολύ τι παίζουν και τι κοινό αφορούν ;;;
Δώστε μια περιγραφή οποίος έχει διάθεση βέβαια
Διάβασα πιο πάνω 3 κομμάτια από soad , ε και δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο αυτό
Edit : άκουσα ένα κομμάτι το holiday κάποια ποστ πιο πάνω σε λαηβ . Μου έβγαλε RATM vibes στο τέλος αλλά δεν έχει την γκρουβα που εμενα με αγγίζει