Αρθρογραφώ κι οπλοφορώ, που λένε!
3 Likes
Λογικό. Δώσε info στον λαό!
Χάριν λόγου το είπα, βρε.
Το glow on ειναι ενας φανταστικος δισκος. Τα μισα και βαλε κομματια είναι δυναμιτες, τα υπολοιπα (αλλα και τμηματα των “δυναμιτων”) βγαζουν μια πολυ ενδιαφερουσα alt/post rock/grunge αυρα, συν τις ριφαρες, συν hiphop/pop στοιχεία, συν τη φωναρα του τραγουδιστη (Brendan Yates λεγεται), συν οτι ο δισκος ειναι ξεδιαντροπα catchy και αμεσος.
Σωραιοςςςς. Δεν ξερω πως εφτασες σε αυτο τον τοσο απροβλεπτο παραλληλισμο, αλλα εχεις δικιο
Εβαλα και εγω να δω βιντεο απο τα live τους
Νταξει γαμανε
Πάντως αν θες να ξέρεις @Leper_Jesus, αυτό το “θα έπρεπε να πρήζουμε φίλους και να μοιράζουμε τον δίσκο στην γειτονιά” είναι ακριβώς όπως πρωτοάκουσα τον δίσκο εγώ. Άραζα σε σπίτι κολλητού, ο οποίος έχει μηδαμινή σχέση με το είδος, και μου λέει “κάτσε να ακούσουμε το Turnstile”. Με αιφνιδίασε πλήρως, περάσαμε υπέροχα πάντως και η φάση αυτή περικλείει πολλά από όσα λες και όσα έχω παρατηρήσει. Πως δηλαδή το Glow On είναι ένας δίσκος τον οποίο έχουν αγκαλιάσει με αγάπη και ειλικρίνεια πολλά ετερόκλητα αυτιά.
Προσωπικά μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα, αλλά έκτοτε δεν είμαι σε mood για να του δώσω την προσοχή που του αρμόζει. Το προηγούμενό τους ήταν φοβερό ωστόσο, το είχα λιώσει όταν είχε βγει (με το πρώτο ακόμα δεν έχω επαφή).
2 Likes
Έδωσε καλή πάσα ο @Leper_Jesus αλλά και ο @martian για να πω και εγώ το μακρύ μου για αυτό το άλμπουμ.
Μην περιμένετε σοβαρή ανάλυση, αυτή την έκανε ο φίλος @antonis86antoniadis (σε δίνω στεγνά) στην δικαιότατη αποθεώσή του για το site.
Έχω ένα πολύ καλό φίλο, κολλητάρια από μωρά πρακτικά.
Αυτός, επειδή ένιωθε πιο γρήγορα από μένα, με είχε μυήσει για τα καλά στους RATM, σε όλη τη skate-punk σκηνή/κουλτούρα, μου είχε μάθει κλασικές και μη μπάντες, λιώναμε μαζί δίσκους τα καλοκαίρια, όσα περιελάμβανε εκείνη η τιμημένη ηλικία. Με τα χρόνια αυτός άλλαξε ακούσματα και πήγε προς rap και trip-hop, εγώ έκανα στροφή αρχοντική προς πιο extreme, τέλος πάντων.
Πριν 3 χρόνια, όταν συνειδητοποίησα περί τίνος πρόκειται το “Joy As An Act Of Resistance” των Idles (υπομονή θα καταλήξω), έτρεξα να τον ΠΡΗΞΩ να το ακούσει, δεν το είχα ξανακάνει με δίσκο όλα αυτά τα χρόνια. Κάπως ανταπέδιδα την χάρη για όσα μου είχε μάθει. Ευτυχώς ένιωσε, πήγε Βρετανία για μεταπτυχιακά και εκεί επανήλθε στη σκηνή με όλο αυτό το revival που πρωτοστάτησε η μπαντάρα. Φανατικός οπαδός, ακόμα όποτε αράζουμε το ακούμε σερί με αναλυτικό σχολιασμό. Τόσο σοκ ήταν αυτός ο δίσκος. Ακόμα είναι βέβαια. Γενικά, όχι μόνο για μας τους δύο άκυρους.
Ε, κυκλοφόρησε το νέο Turnstile φέτος.
Ο προηγούμενος δίσκος τους, εξαιρετικός, αλλά δεν με είχε πιάσει ιδιαίτερα, εκτιμούσα την αποψάρα αλλά δεν μου έκανε κλικ σε προσωπικό επίπεδο. Εδώ όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πήγα πρώτα στον φίλο πάλι, του άσκησα ξεκάθαρη ψυχολογική βία, επίκληση σε κάθε είδους αυθεντία και συναίσθημα, "άκουσε το ρε μλκ, δεκάρι, κλασικό, τα πάντα όλα, πάμε τώρα σπίτι να το βάλουμε να παίζει, τελείωνε".
Με τα χίλια ζόρια πείθεται, βασικά παραδίδεται, τελειώνει η ακρόαση καιε γώ να χαμογελάω σαν βλάκας περιμένοντας σχόλιο. “Τι ήταν αυτό; Τι ακούσαμε τώρα;”
Αρχίσε τους αφορισμούς για Slipknot, Nirvana, και πάει λέγοντας, μαλακίες. Αλλά ο πήχης ανέβηκε εκεί πάνω με την μία. Οι αντιδράσεις έκαναν συζητήσεις μας για παλαιότερες μουσικές προτάσεις να φαίνονται φιλοσοφικά συμπόσια.
Νομίζω από την στιγμή που βγήκε ο δίσκος δεν έχει σταματήσει κανείς μας, όπως και αρκετοί όπως αντιλαμβάνομαι, να τον προτείνει κυριολεκτικά σε κάθε άτομο που ξέρουμε. Άλλο κτήνος. Και το χειρότερο, είναι πως δεν έχω γνωρίσει ακόμα άνθρωπο που το άκουσε και δεν του άρεσε. Σίγουρα θα υπάρχουν, αλλά δεν είναι αυτό το point. Αυτό εδώ σε προκαλεί να το μεταδόσεις. Γιατί έχει όχι ένα κάτι, αλλά πολλά.
Είναι αδιανόητο, το πως μια μπάντα που παίζει από πάρκα μέχρι τα μεγαλύτερα mainstream (όχι απαραίτητα rock) festival συσπειρώνει τόσο ετερόκλητες κοινωνικές ομάδες ακροατών. Ξεκάθαρα breakthrough δίσκος που είπε και ο @Aldebaran.
Δεν είναι όμως πρωτάκουστο. Αυτός ο δίσκος είναι στο μυαλό μου once in a generation. Κουβαλάει όλο τον εναλλακτικό rock ήχο των τελευταίων 3-4 δεκαετιών. Από NYHC, Husker Du, shoegaze, έως r’n’b, nu, αλλά είπα δεν θα κάνω ανάλυση. Θα πω μόνο πως την επόμενη φορά που θα το ακούσετε, και να το ακούσετε αν δεν το έχετε κάνει, προσπαθείστε να επικεντρωθείτε στα πολυρυθμικά των τυμπάνων, και γενικά του rhythm section, κρυφό όπλο.
Βασικά, νομίζω είναι πιο απλό (όχι απλοϊκό). Και εδώ θα επανέλθω στο κλείσιμο της παρουσίασης του φίλτατου Αντώνη. Αιώνια νιότη. Αυτό είναι ένα άλμπουμ για αυτό το ανεξέλεγκτο ξεπέταγμα, την ασχημάτιστη ενέργεια, τη λάμψη, τη θέληση για ζωή και όχι επιβίωση, τη συγκινησιακή φόρτιση, το έντονο βίωμα, αυτή την κατάσταση που εντοπίζεται αλλά δεν προσδιορίζεται, που αναζητείται αλλά δεν αναπαράγεται κατά βούληση.
Να γυρίζουν όλα γύρω σου και εσύ μες την θολούρα να θες απλά να τραγουδήσεις τους στίχους, να εξωτερικεύσεις, να γίνει η μουσική ένα με το πετσί σου. New Ηeart Design.
Υ.Γ. Έτσι και για την αυτοαναφορική (και δευτερευούσης σημασίας) πινελιά του πράγματος, η συντακτική μας ομάδα το ψήφισε δίσκο του μήνα Σεπτεμβρίου. Ο λογαριασμός όμως έρχεται τον Δεκέμβριο. Για να δούμε.
edit:
Ζωγράφισες με το post σου, αλλά, ρε φίλε, όχι 
9 Likes
Αχαχαχα, από την πρώτη στιγμή που το άκουσα (γιατί σου σκάει και πολύ ξαφνικό αυτό το πιανάκι, δεν το είχαν πάει προς τα εκεί μέχρι τότε οι Turnstile) αυτόν το συνειρμό έκανα!
Πω-πω, όπως τα λες στο τέλος είναι, κι ας φαίνονται υπερβολικές τρέλες σ’ όσους δεν έχουν ακούσει το δίσκο. Απλά το ακούς κάθε μέρα και ζωντανεύεις το “Glow on”.
Κι όπως πολύ σωστά ειπώθηκε: τα drums. Από το ντεμπούτο ήδη τα είχα ξεχωρίσει, αν κι εκεί ο τύπος δεν έπαιζε τόσο τεχνικά, όσο groove-αρε ανεπανάληπτα όμως. Ε, εδώ τα γαμάει όλα, και από άποψη τεχνικής, αλλά το σημαντικότερο, από άποψη ύφους. Δεν είναι απλό groove, είναι χορευτική η μουσική τους στο “Glow on”, και νομίζω ότι αυτός είναι βασικός παράγοντας που το αποτέλεσμα ακούγεται τόσο “οικείο” σε διάφορες μουσικές φυλές.
6 Likes
Δεν είναι μαγικό να παίζεις ΤΟΣΟ απλά και όλοι να παραμιλάνε?
4 Likes
Αυτή η φάση στο 01:16 του don’t play ακούγεται από μακριά η φωνή και το πιανακι και αμέσως μετά η ριφαρα με τα 500 κιλά αρχιδια και το ρεφρέν και αμέσως μετά ο χορευτικός ρυθμος και ξανά ρεφρέν είναι από τα πιο jaw-dropping πράγματα που έχω ακούσει φέτος. Ψιλοπερίεργο αλλά απίστευτα άμεσο ταυτόχρονα
Το verse του “Fly Again” μόνο εμένα μου έφερε και λίγο Volbeat στο μυαλό;
1 Like
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Leper και στους άλλους χρήστες που με τόσο πάθος προσπάθησαν να μας πείσουν να ασχοληθούμε με αυτήν την κυκλοφορία. Σε παλαιότερα, διάσπαρτα posts είχα πετύχει το όνομα τους, αλλά δεν είχα ακούσει νότα μέχρι το Glow on.
Στο δισκάκι γράφεται ιστορία, όλος ο ήχος της εφηβείας μας είναι εκεί, τόσο φρέσκος και τόσο νοσταλγικός ταυτόχρονα. Μιλάνε για δίσκο αναφοράς σε μελλοντικά αφιερώματα για τα 20’s (μην πω του αιώνα), συνθέσεις τόσο απλές που κρύβουν αδιανόητη πληροφορία. Φωνητικά ονειρικά και λυσσασμένα, γκρούβα, ξύλο, νοσταλγια. Αυτή η μπιπ η νοσταλγία.
Αυτό που συμβαίνει στα Mystery, Blackout & Don’t Play είχαν να το νιώσω από τα Prison Song, Needles & Deer dance, σε αυτό το μουσικό ύφος. 20 χρόνια πριν δηλαδή. Χαλάλι.
Και έχω αφομοιώσει πιστεύω max το 30% του δίσκου.
Αυτά.
7 Likes
Παιδιά εγώ που δεν έχω καμία επαφή με την μπάντα και απλά με έχετε ιντριγκάρει, πως θα μου τους παρουσιάζετε ώστε να καταλάβω λίγο πολύ τι παίζουν και τι κοινό αφορούν ;;;
Δώστε μια περιγραφή οποίος έχει διάθεση βέβαια
Διάβασα πιο πάνω 3 κομμάτια από soad , ε και δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο αυτό
Edit : άκουσα ένα κομμάτι το holiday κάποια ποστ πιο πάνω σε λαηβ . Μου έβγαλε RATM vibes στο τέλος αλλά δεν έχει την γκρουβα που εμενα με αγγίζει
Άκουσέ το, 2λεπτα τραγούδια έχουν κυρίως, αν δε σου αρέσει θα χάσεις λίγο χρόνο από τη ζωή σου. Αν σου αρέσει όμως δε θα σου φτάνει!
2 Likes
είπα μπας και γίνει διάλογος και μπω κι εγώ στο πνεύμα της αποθέωσης
εντάξει δεν τα πέταξα τα 35 λεπτά , βρήκα πράγματα που μου άρεσαν αλλά οκ, δεν είναι η φάση μου
Αξιόλογοι, καταλαβαίνω τι αρέσει και σίγουρα λαηβ θα γούσταρα
1 Like
Το “πνεύμα της αποθέωσης” δεν είναι καλός σύμβουλος για 'μένα. Ο καλύτερος σύμβουλος είναι τα ίδια μας τα αυτιά!
1 Like
Σιγουρα ειναι θεμα γουστου καποια πραγματα, ολοι εχουμε μπαντες που ενω αρεσουν σε παρα πολυ κοσμο σε εμας δεν κανουν “κλικ”, οπως αποδειχτηκε και στη σχετικη συζητηση περυσι (σε ποιο τοπικ ηταν αραγε? δεν θυμαμαι καθολου). Αν θες ομως να δωσεις μια δευτερη ευκαιρια θα σου προτεινα τα blackout, don’t play, holiday, fly again, endless, ολα μαζι…12 λεπτα! Αυτα τα 5 ειναι για μενα τα καλυτερα του δισκου (χωρις να υποτιμω τα υπολοιπα βεβαια, ειναι ενας συντομος και συμπαγεστατος δισκος)
Άντε λέω, θα ακούσω το Glow On των Turnstile. Να δω γιατί ρε παιδί μου όλος αυτός ο ντόρος. Έχω και καιρό ν’ ακούσω χάρντκορ, ωραία.
Προχθές:
Εντάξει μωρέ, κάποια σωστά ριφάκια, κάποια ιδιαίτερα στοιχεία, ψιλοφλωριά αλλά καλούτσικο. Θα ξανακούσω.
Χθές:
Χχμμμ, δεν είναι κακό. Έχει πολύ ιδιαίτερα και τολμηρά στοιχεία που κάπως κάτι γίνεται και οι τύποι καταφέρνουν και τα κολλάνε πολύ όμορφα με αυτό το ριφ. Και με την προηγούμενη ριφάρα. Α, και με αυτή την ριφάρα που παίζει τώρα. Ωραίο είναι.
Σήμερα:
Headbanging και singalong στο αυτοκίνητο 6:30 το πρωί πηγαίνοντας για δουλειά.
Μου έφτιαξε τη μέρα!
7 Likes
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ με επαναλαμβανόμενες ακροάσεις τον ‘‘ζεσταίνομαι’’ τον δίσκο. Ό,τι ακούω μ’ αρέσει, έχει κομμάτια-χιτάκια αλλά δεν ξέρω αν έχει το ιστορικό βάρος (κι αν ακόμη το έχει, δεν ξέρω αν θα βρω το προσωπικό νόημα που βρήκα σε άλλους δίσκους, όπως στο περσινό Brave Faces Everyone)
Λοιπόν, να σας ξενερώσω κι εγώ λίγο;
Γουστάρω πάρα πολύ τους Turnstile από το προηγούμενο άλμπουμ. Το “Glow On” μου φάνηκε γαμάτο από την πρώτη ακρόαση, αναφώνησα “Δισκάρα”!
Είδα το πρώτο κυμα αποδοχής και χάρηκα πάρα πολύ. Πολύ σύντομα άρχισα να βλέπω τα “άλμπουμ της χρονιάς”, “της δεκαετίας”, “του αιώνα” και τα συναφή κι από εκεί κι έπειτα μπαίνω σε καθεστώς άμυνας. Ναι, ειναι αλμπουμάρα. Ναι, έχει χιτάρες. Ναι, θελω να το δω live και να περάσω τέλεια. Ναι, έχει νοσταλγικες κομματαρες με σύγχρονο βλέμμα. Γιατι όμως τόση υπερβολή;
Τρελαίνομαι με το πάθος, τον οπαδισμο, την αναγκη για καλή μουσική. Όταν όμως υπαρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι κάτι πρέπει οπωσδήποτε να το αποθεωνεις αλλιώς είσαι out, ε, με πιάνει μια αντίδραση και προτιμω να είμαι out.
Γαμώ τους δίσκους, τρομερό fun, χαίρομαι που θα το βάλουν όλοι στις λίστες τους αλλά ούτε εγω νιωθω μια βαθυτερη προσωπικη συνδεση, κατι που θα μου συγκλονισει την ψυχουλα.
Παρεπιμπτοντως, αγαπημενο track του δισκου το Holiday.
Αυτα, συνεχιστε την αποθεωση.
5 Likes
Το ίδιο είχε πάθει κι ο Κισατζεκιάν με το “Lateralus” και το “Black album” και μετά αναγκαζόταν να ανακαλέσει, λέει.
Μη γίνεις Κισατζεκιάν.