Ξεθάβω το θρεντ, γιατί νομίζω ότι έχει μείνει μια σοβαρή κουβέντα στη μέση…
Σε γενικές γραμμές, η ελληνική σκηνή είναι όντως ένα απέραντο χωράφι με σκατά. Ναι, κανείς δεν είπε ότι ο χώρος του ελληνικού underground ευδοκιμεί. Το αντίθετο. Η σκηνή μαστίζεται από χίλια κακά, και δεν βλέπω και λόγους αισιοδοξίας για να μαι ειλικρινής…
Λίγο-πολύ,όλοι εδω μέσα είτε έχουμε συμμετάσχει σε κάποια μπάντα, είτε έχουμε ένα τουλάχιστο φίλο που να το έχει κάνει. Ξέρουμε λοιπόν ποιά είναι τα αρνητικά. Επιγραμματικά:
Α) Νοοτροπία συγκροτημάτων.
Γενικότερα, ως λαός, δεν φημιζόμαστε για την μουσική ανοιχτομυαλία μας, ούτε “πιάνουμε” εύκολα τις εξελίξεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών συγκροτημάτων είναι προσκολλημένη σε νόρμες/μπάντες που έχουν πάψει να είναι επίκαιρες έξω, εδώ και χρόνια. Αυτό περιορίζει αρχικά τις πιθανότητες να βγει μια μπάντα “σύγχρονη” έστω (ούτε καν για “σημείο αναφοράς” όπως έλεγε και ο outshined). Βάλε και την κλασσική έπαρση που είναι ΝΟΜΟΣ σε κάθε κλειστή κοινωνία (βλ. αρχοντοχωριάτες) και έχεις το λυπηρό φαινόμενο μπαντών που θυμήθηκαν ΣΗΜΕΡΑ να παίξουν σαν sisters of mercy ή pantera πχ, και αυτό το διατυμπανίζουν με δήθεν ψαγμένα looks της κωλάρας σε φωτογραφήσεις, εξωφρενικές δηλώσεις (“εμείς κάνουμε τέχνη, δεν το κάνουμε για τα λεφτά” - εντάξει μεγάλε, κατούρα και λιγάκι), και την (ακόμα θλιβερότερη) δημιουργία κλικών/έριδων. Τα παραδείγματα άπειρα.
Θα παραθέσω ένα χαρακτηριστικό: Θυμάστε τους Drag? Ναι αυτούς τους goth/industrial τίποτες, που έκαναν μια μινι-επιτυχία κάπου το 2001 διασκευάζοντας το this is not a love song των PIL, και έβγαιναν στην εκπομπή της Αφροδίτης στο Mad (οφ τόπικ: Θεά!=P~) με ύφος χιλίων καρδιναλλίων, και λουκ προσεγμένο στην πένα, να το παίζουν σνομπ και υπεράνω!
B) Απουσία υποδομής/χώρων
Οκ, όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. clubs της προκοπής να παίξεις δεν υπάρχουν, μαγαζάτορες-λήσταρχοι, studios που δεν “χαλάνε” τις ρυθμίσεις στην κονσόλα τους για πάρτη σου, φοβούνται μην τους “χαλάσεις” τον απαρχαιωμένο τους ενισχυτή (έχω ακούσει το αμίμητο “μην βάλεις πετάλι μπάσου, ο ενισχυτής μου είναι λαμπάτος και δεν το σηκώνει!”#-o) και άλλα θλιβερά
Γ) Αδιαφορία κοινού.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι λογικό το κοινό (που δεν αποτελείται μόνο από 13χρονα) να γυρίσει την πλάτη. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να πετύχετε λάιβ ελληνικών συγκροτημάτων, και το κοινό να αποτελείται από φίλους και ξαδέρφια των μπαντών? (με τις χαρακτηριστικές “βάρδιες” μάλιστα) Ή ακόμα χαρακτηριστικότερα. Θυμάστε το club woodstock στο περιστέρι? Η woodstock productions όταν έφερνε μια ξένη μπάντα, “κόλλαγε” και 3-4 ελληνικές support. Πόσοι είχατε-με πάει να τις δείτε-ούμε όλες?
Δ) Αρπα-κόλλα σπρώξιμο/“promotion”
Και μέσα σ’'ολα αυτά, έρχεται και το παραγοντιλήκι από διάφορους “κλικαδόρους”, “αποψιάτορες”, “μανατζαρέους” και λοιπούς πουθενάδες (ναι, άμα πουλάς παραγοντηλίκι και δεν έχεις τα λεφτά -τουλάχιστον- του Λούβαρη, είσαι πουθενάς!) και το σπρώξιμό τους στις “φιλικές” μπάντες. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό, και το’χουμε νιώσει στο πετσί μας. Πολλά πράματα που μας πάσαραν ως “σούπερ αποκαλύψεις”, “κοιτάνε στα ίσα τα ξένα” και λοιπές παπάρες, αποδείχτηκαν τρελές παντόφλες! Και μετά έλεγες “ρε μπας και είμαι εγώ ο ηλίθιος και δεν το καταλαβαίνω?”
Ενδεικτικό παράδειγμαι: Μπάντα φίλων μου (δεν έχει νόημα να πω όνομα) έκλεισε συμφωνία με τέτοιο “μάνατζερ”, και βρέθηκαν να εκθειάζονται από το (πάλαι ποτέ κραταιό) Ποπ+Ροκ ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΒΓΑΛΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΝΤΕΜΟ, επειδή ο συγκεκριμένος “κυριος” διατηρούσε στήλη στο εν λόγω έντυπο…
Παρόλα αυτά, αρκετές ήταν και είναι οι μπάντες που κατάφεραν να αναδειχθούν από το σωρό, αγνοώντας τα παραπάνω, έχοντας πίστη στο όραμά τους, και με απέραντες θυσίες να έχουν μια αξιοπρεπή/αξιοπρόσεκτη παρουσία…
[/CENTER]