Oυτε ινδιανους, ουτε τσουτσουβη 
Καλα δεν την παλευα να κατσω μεχρι τις 4.30 για μιση ωριτσα εκτος ελεγχου!
Έστω και με μία μέρα καθυστέρηση, διορθώνω το παραπάνω tracklist, γιατί όντως παίξαν οι Ινδιάνοι. Ο Τσουτσουβής αν και ζητήθηκε από τον κόσμο, δεν έπαιξε.
Διορθωμένο tracklist:
-Ένοχοι
-Η δικιά τους αρετή
-Στη γη της Λιλιπούτ
-Σ’ αυτή την πόλη (μίξη Γκρόβερ και Εκτος και ενός άκυρου τυπά που θεώρησε ταιριαστό να βγάλει τις κραυγές του έχοντας αρπάξει ενα μικ)
-Εφιάλτης
-Σάπιος
-Ινδιάνοι
ΥΓ: Από Πανικό έχουμε καμία μαρτυρία?
α ρε γμτ… είδα και κάτι βίντεο στο youtube από την εμφάνιση των Εκτός Ελέγχου. Ο Δαδατσης είναι μορφή ρε γμτ. Κρίμα που δεν μπόρεσα να τους δω.
Για όποιον ενδιαφέρεται, η πρόσφατη συλλογή με τα ακυκλοφόρητα των Γκρόβερ έχει ανέβει σε γνωστό βλογκ…
Κρίμα που δεν πήγα είναι απο τις αγαπημένες μου μπάντες!!!
Σίγουρα πάντως είναι καλό που ακόμα έν έτη 2010 σε μια φλωρό εποχή υπάρχουν τόσο δυνατές μπάντες!!!
Αμπελόκηποι - Μέγαρο η πιο μικρή στάση και ανούσια
Φτιαγμένη μόνο για ξενούς που θέλουν να ακούσουν
κλασσικές μουσικές και τέτοιες μαλακίες
rocking.gr
Να λοιπόν που σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά το “Please Make Me Dance” το Αγόρι επανέρχεται με νέα, ακόμα καλύτερη δουλειά, που χαρακτηρίζεται από κοινά αλλά και καινά χαρακτηριστικά.
Εκεί που στον προηγούμενο δίσκο του η διάθεση ήταν χορευτική, αν και όχι τόσο με την διασκεδαστική της έννοια όσο με μία σκοτεινή λογική εσωτερικού αναβρασμού, εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Κάποια ηλεκτρονικά και θορυβώδη στοιχεία παραμένουν αλλά σπρώχνονται στο background. Το πιάνο κυριαρχεί και μαζί με αυτό οι μπαλάντες και μία υφέρπουσα μελαγχολία. Ταυτόχρονα, πλέον τα τραγούδια δείχνουν πιο μεστά και δουλεμένα με τις ιδέες να αναπτύσσονται όπως τους αξίζουν εν αντιθέσει με τις αποσπασματικές και επιτηδευμένα συρραμμένες εμπνεύσεις του “Please Make Me Dance”. Αυτό από μόνο του ανεβάζει την ποιότητα του δίσκου ένα σκαλί παραπάνω. Και για να τελειώσουμε με τις συγκρίσεις, στο “Κουστουμάκι” ξεχωρίζουν και τραγούδια που μπορούν να ακουστούν αποκομμένα από το σύνολο όπως τα “Αγρίμι”, “Μάτια Κλειστά”, “Νήμα”, “Δαγκωματιά”.
Η μουσική είναι καθαρά προσωπική και φέρει φαρδιά πλατιά τον χαρακτήρα του The Boy όπως αυτός έχει διαμορφωθεί μέσα από τις προσωπικές του δουλειές αλλά και αυτές του ντουέτου με τη Mary. Από την άλλη όμως, έχει και μία έντονη ελληνικότητα που παραπέμπει στους μεγάλους συνθέτες του παρελθόντος και πιο συγκεκριμένα, στα δικά μου αυτιά, η μουσική του Χατζιδάκι ξεχειλίζει από το CD. Το παραπάνω ίσως να γίνεται πιο εμφανές εδώ, γιατί για πρώτη φορά οι στίχοι είναι όλοι στα Ελληνικά.
Σε καμία περίπτωση όμως δε θα πρέπει να μείνει η υπόνοια ότι το “Κουστουμάκι” ακούγεται παλιομοδίτικο ή ξεπερασμένο. Τουναντίον. Κυρίως μέσω της ερμηνείας του Boy που, κάτι ανάμεσα σε απαγγελία, θεατρικότητα και τραγούδι (συχνά και τα τρία μαζί), εκστομίζει στίχους προκλητικούς, ενίοτε ενοχλητικούς, προσωπικούς και απολογητικούς αλλά και μέσω της ενορχήστρωσης που είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το τώρα και δεν του επιτρέπει να προσομοιάσει τραγουδοποιούς τύπου Στάθη Δρογώση…
Ελπίζω η μνήμη μου να μην αδικεί κανέναν, αλλά νομίζω ότι έχουμε να ακούσουμε κάτι αντίστοιχα ενδιαφέρον και ξεχωριστό στο ελληνόφωνο (ευρύτερο) ροκ από την εποχή της Λένας Πλάτωνος και των Στέρεο Νόβα.
Κώστας Σακκαλής
mic.gr
Τα πράγματα σιγά σιγά αποκωδικοποιούνται, ερμηνεύονται κατά το ορθό και μπαίνουν σε μια τάξη και σειρά. Τα πρόωρα συμπεράσματα διαψεύδονται και όσοι τυχόν δεν βιάστηκαν επαληθεύονται. Οι δημιουργοί σπανίως έχουν την γνώση και την υποδομή που νομίζουμε ότι έχουν. Και αυτό ακριβώς είναι που τους κάνει δημιουργούς. Και όχι απλούς δέκτες ή έστω αποτιμητές (λέμε τώρα) της δημιουργίας. Η συσσώρευση πληροφορίας και γνώσης στη μουσική είναι μάλλον εχθρός της ανόθευτης δημιουργίας. Ελάχιστοι μετέτρεψαν την ικανή γνώση σε όπλο δημιουργίας. Εντός συνόρων μόνον ένας, ξέρετε ποιος, φαντάζομαι…
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης στην τελευταία σελίδα του περιοδικού Sonik 4/10 (μας) παρουσιάζει σοκαρισμένος το ντεμπούτο και τελευταίο άλμπουμ των Συνθετικών, κάνοντας λόγο για ένα χαμένο αριστούργημα. Και με μία αυθαίρετη επέκταση του (θεμιτού) ενθουσιασμού του, οριοθετεί αναδρομικά μία (δήθεν) χαμένη γενιά ανεξάρτητων δημιουργών, της οποίας οι κουκίδες πρέπει επιτέλους να ενωθούν για να σχηματιστεί με μαγικό τρόπο η πραγματική εικόνα της μουσικής μας παράδοσης. Χωρίς να αμφισβητώ τις προθέσεις του, δεν μπορώ παρά να επισημάνω τις αιτιάσεις.
Οι ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΙ (που βέβαια το άλμπουμ τους δεν είναι δα και τόσο αριστουργηματικό, απλά κινείται σε κάποια χνάρια ελεύθερης δημιουργίας που δίνουν την εντύπωση ότι είναι), οι Ωχρά Σπειροχαίτη, οι Βανδαλούπ, οι Lost Bodies και ασφαλώς οι Χωρίς Περιδέραιο, όπως και τόσοι άλλοι δεν αποτελούν επ’ ουδενί “άγνωστη γη”. Στη Νορβηγία είχαμε ταξιδέψει περισσότεροι από όσοι το θυμόμαστε πλέον.
Ήταν, είναι και θα είναι (μαζί και αυτοί) το αντίβαρο στην μαζική σαπίλα. Όχι στη σαπίλα του σκυλάδικου, ούτε του λαϊκό pop, ούτε της pop. Στη σαπίλα της σοβαρής εγχώριας μουσικής δημιουργίας, της ποιοτικής, της έντεχνης, αυτής που κόμισε μηνύματα και μελαγχολία. Της σαπίλας που μας κληρονόμησε η μεγάλη παράδοση του πολιτικού τραγουδιού όταν συγκρούστηκε με την ανάγκη για ερωτικό μουχαμπέτι (αυτά τα λέει και ο Ζήλος, τόσο στο ίδιο τεύχος, όσο και εδώ και χρόνια). Οι κάθε λογής ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΙ ήταν πάντα εκεί και δεν ήταν μόνοι τους παρά τη γενική εντύπωση που υπάρχει σήμερα. Τελικά φτάσαμε στο σημείο να τους ανακαλύπτουμε μέσα από blog γενναίων νοσταλγών, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν είναι αργά.
Κάπως έτσι, αυτό που απ’ ότι φαίνεται θα ονομαστεί “το ελληνικό άλμπουμ του The Boy” εμπεριέχει μέσα του σωρεία αντιφάσεων, η οποία μας αφήνει με έκδηλη αγωνία για το αποτέλεσμα στο οποίο θα καταλήξουν.
Τα 90s είχαν ξεκινήσει ιδεοληπτικά με τα Προάστια των Στέρεο Νόβα. Κάπως έτσι έγινε. Οι πόλεις τότε ήτανε τα προσφιλή τοπία λατρείας. Μας καλούσαν να τις βιώσουμε και να χαθούμε στις πλατείες, στα ξημερώματα τους και στις άκρες των δρόμων τους. Πόλεις πραγματικές και πλατείες οικείες. Όχι επιτηδευμένα κινηματογραφικές όπως η Βικτώρια των 80s δια στόματος Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που παρά τη μετέπειτα σύγχυση, από τους πρώτους αστικοποίησε προς τις μάζες ηλεκτρικούς ήχους προς ελληνικά πρότυπα, με τρόπο που να μην αφορά μόνο τους Φλου. Οι Socrates μιλούσαν για βουνά και λαγκάδια κι ας περνάει τώρα ο θρύλος τους για ροκ. Μάλλον “άδικη σύμβαση”.
Στα 10s δεν υπάρχει σχετικός χώρος. Δεν υπάρχουν πόλεις για να λατρέψεις, χώροι για να σε δεχτούν. Οι δρόμοι γεμίζουν με τους άλλους και διώχνουν τους προηγούμενους. Τα πράγματα αγρίεψαν για τα καλά. Το Αθηνοκεντρικό κατεστημένο της δημιουργίας του Boy, από θέση ισχύος και αδυναμίας παράλληλα, προσφέρεται μόνο για να το φτύσεις. Και έτσι γίνεται. Σε όλους περισσεύει σάλιο.
Συνεχόμενα ανατρέπει τη μουσική του υπόσταση ο Boy, δεν νομίζω όμως ότι πολλοί περίμεναν να ξεκινήσει το νέο του άλμπουμ με ένα πιανιστικό ζεϊμπέκικο. Το ‘Αγρίμι’ προετοιμάζει για έναν είτε εξαιρετικό, είτε αποτυχημένο ως προς τον σκοπό του δίσκο και αυτή η διττή γεύση θα σου μείνει ως το τέλος. Στο ‘Κάποια Εποχή’ η μουσική, οι στίχοι και οι ιδέες ακούγονται πραγματικά ζορισμένα. Σαν να έπρεπε να γραφτεί κάτι σώνει και καλά. Αυτή είναι η διάθεση της πρώτης ακρόασης. Θα ακολουθήσει λίγο παρακάτω το ‘Ελλάδα’ το πιο γραφικό τραγούδι που έδωσε ποτέ ο Βούλγαρης, μια παλινδρόμηση ανάμεσα στον Ελύτη, τον Λαζόπουλο, τον Πανούση και τις πρόσφατες επιστολές του Μίκη Θεοδωράκη προς κάθε ενδιαφερόμενο.
Το ‘Κουστουμάκι’ ως δίσκος πέρα του αν έχει τελικά ή όχι ενιαίο concept είναι επιβεβλημένο να μην διασπάται σε επιμέρους ακροάσεις. Ενώ επιμεριστικά παρουσιάζεται αδύναμο, ως σύνολο επικεντρώνει σε μία ποίηση που συνειδητά ή μη εκθέτει ανεπανόρθωτα πλέον τους “έντεχνους” που εδώ και είκοσι χρόνια σοδομίζουν το σώμα του ελληνικού στίχου.
Σαφώς αστικός και επίμονα αθηνοκεντρικός λοιπόν και πάλι, ο Βούλγαρης οριοθετεί με ακόμη πιο ορισμένο τρόπο μία σχεδόν χαμένη γενιά, δίχως να χρειάζεται να περιμένει τις εξελίξεις της εργασιακής και οικονομικής βαρβαρότητας που την περιμένουν στη γωνία. Η πραγματική αιτία της απώλειας είναι η πνευματική εξαθλίωση και η οιονεί ποινικοποίηση του πολιτισμού. Σε αυτή τη βάση οι μουσικές φόρμες παύουν να έχουν αυτή τη δήθεν ύστατη αυταξία που τους έχει δοθεί και είναι άσκοπο πλέον να μιλάμε για το ελληνικό, το electro, το punk ή το pop άλμπουμ των Boy. Όλα είναι το ίδιο βάνδαλα ενάντια στον πολτό που καλούνται να αντικαταστήσουν. Όταν αφήνει την Ελλάδα και πιάνει το ‘Τσεκούρι’ οι δυνάμεις που τον είχαν τραβήξει προς το προφανές απομακρύνονται και αποκαλύπτεται και πάλι το ουσιαστικό του πράγματος.
Κορυφογραμμή του δίσκου το “Είμαι Αυτός”, ως φυσική συνέχεια της Please Make Me Dance αισθητικής ακρότητας. Αβαθής γλαφυρότητα - θα το ξαναπώ μέχρι να το χωνέψω- η αμέσως προηγούμενη “Ελλάδα”, όπου δεν ξεχωρίζεις αν τα κλισέ αναπαράγονται για να εκτεθούν ή απλώς γιατί εκθέτουν. Παράδοξα ρηχό τραγούδι για τα δεδομένα του, αλλά διασώζεται από μία τελευταία πολλά υποσχόμενη φράση/ προτροπή.
Χωρίς να θέλω να δικαιολογηθώ ή να αποφύγω τεχνηέντως να λάβω θέση, έχω την αίσθηση ότι μόνον ο χρόνος θα αναδείξει τελικά το αν το Κουστουμάκι εγκαινιάζει αρετές ή προμηνύει θύελλες. Προς το παρόν αν είχα στη διάθεση μου αρκετά αντίτυπα ή έστω το ελευθέρας για διακίνηση του link από την Inner Ear θα έστελνα το άλμπουμ σε όλους αυτούς που προ δύο ετών παρουσίασαν την νερόβραστη Νεροποντή του Αλκίνοου Ιωαννίδη ως δήθεν το έργο που θα κόψει την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού στα δύο και πάλι μετά τον Μεγάλο Ερωτικό, περιμένοντας να δω ποιες άραγε θα είναι οι αντιδράσεις τους τώρα που ο δυσκοίλιος (ψευδό)ακαδημαϊσμός εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού από κάποιον που ακόμη ονειρεύεται πως θα εξαφανίσει τους εφιάλτες του.
Άρης Καραμπεάζης
(Τhe Boy - Κουστουμάκι, 2010)
\m/
Βγήκε και καινούργιο πανξ πουτάνα ε.
και τι θα πει ρε φιλε πανξ πουτανα;
Παντως, για οποιον ενδιαφερεται υπαρχει η εξης ανακοινωση στη σελιδα των Panx Romana:
Αθήνα/Κυψέλη Σάββατο 26 Ιουνίου 2010
Ώρα εμφάνισης 9.00 για 30 περίπου λεπτά.
Είσοδος Ελεύθερη
Μια συναυλία παρέμβαση στη μέση του δρόμου.
Θα κλείσουμε για καλό σκοπό το κομμάτι της οδού Τήνου που εφάπτεται στην Δροσοπούλου στην Κυψέλη/κέντρο Αθήνας (προς το Πεδίο Άρεως).
Εκεί θα στήσουμε μια εκδήλωση/συναυλία για την ημέρα κατά των Ναρκωτικών.
Θα συμμετάσχουν πολλά σχήματα, μεταξύ των οποίων και οι Panx Romana.
Διοργάνωση πρόγραμμα ΚΕΘΕΑ “Εν Δράση”
Κέρκυρα 23 Ιουλίου 2010 - Τρίκλινο Vineyard
Groove your Neighborhood 2010 Festival
Αθήνα 22 Οκτωβρίου 2010 - ΑΝ Club
Θεσαλονίκη Οκτώβριος 2010
Πάτρα Νοέμβριος 2010
Αθήνα Απρίλιος 2011
30 χρόνια Panx
Ωραια νεα 
Κορυφαία νέα. Ανυπόμονω όσο δεν πάει όμως
Να γίνει θρεντ για όλα τα λαιβ τους, στις συναυλίες
Όταν έχουμε περισσότερες πληροφορίες…
Αν θυμάμαι καλά, έχουμε 2 χρόνια να τους δούμε εδώ στην Αθήνα, οπότε είναι ό,τι πρέπει. Θέλουμε και δίσκο όμως.
Άκουσα από πολυ φιλικό τους πρόσωπο ότι οι Bootstroke το πάνε για διάλυση :?
Ελπίζω να το ξανασκεφτούν.
Λοιπόν μια μπαντούλα που ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα είναι οι Bazooka. Τρίο-2 ντράμερ+κιθάρα- με καταβολές από nirvana,indie ,punk, rock που μου έφεραν γεύση από τους These arms are snakes και τους QOTSA της εποχής R ( τα tags είναι ενδεικτικά ε). Το ep που έχουν κυκλοφορήσει έχει πολύ ‘νεύρο’ και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Συμμετείχαν και στην online συλλογή της Spinalonga οπότε όσοι την είχατε κατεβάσει τους γνωρίζετε.
Θα πει μπάντα, που την λένε Πανξ Πουτάνα.
Ομολογώ ότι δεν τους ήξερα
Οι Πανξ Πουτάνα ήταν κλασσικότατο χαβαλετζίδικο συγκρότημα της δεκαετίας του 90. τα ντέμο τους (ειδικά το Δύο Φώκιες παίζουν τάβλι) έχουν πολύ γέλιο. Αργότερα βέβαια που άρχισαν και βγάζανε κανονικούς δίσκους, δεν τους πολυ - παρακολούθησα και να σου πω την αλήθεια, τους προτιμώ στα ντέμο τους με μία κιθάρα ξεκουρδιστη.
Λοιπόν παρασκευή παίζει ωραίο λάηβ στο άφτερ νταρκ από τους Allison. Η μπάντα αποτελείται από μέλη των ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ Purple Overdose και των εξ ίσου ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ No Man’s Land. Παίζουν space/heavy rock με μπόλικες δόσεις garage/punk. Το περσινό τους άλμπουμ που ανακάλυψα πρόσφατα, με τίτλο “People From Outer Space”, είναι βασικα μεγάλο κόλλημα. Πάρα πολύ ωραίο.
και αυτό και αυτό
αντε γεια ροκ ν ρολλ.
δηλαδή ας πούμε, εκείνη την εποχή ήτανε οι Mushrooms, ήτανε οι Noise Promotion [Company], οι Εκτός Ελέγχου, οι Moot Point, οι Γκρόβερ, παίζαμε στα ίδια μαγαζιά, κατεβαίναμε στα ίδια μέρη… οι Τρύπες ξέρω 'γώ… Ήτανε πολλές μπάντες
(από συνέντευξη του μακαρίτη Πλούτο, τραγουδιστή των Μασρουμς για τη σκηνή της Θεσαλλονικης στα 80΄ς)
[CENTER][FONT=“Comic Sans MS”][SIZE=“4”]Noise Promotion Company[/SIZE][/FONT]
[/CENTER]
Aκούστε το Florence
Οι Noise Promotion Company ήταν ένα γκρουπ από την Θεσαλλονίκη. Δημιουργήθηκαν το 1984 και κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμς: Silence (1986) και Catalog (1989). Για όσους αρέσκονται στις ταμπέλες, παίζαν ένα μείγμα από ποστ πανκ, new wave, funk ενώ σε αρκετά σημεία ήταν έντονο και το μπλουζ στοιχείο (ακόμα και Rory Gallagher φέρνει στο μυαλό το Mercury Sulphate bluez). Αξιόλογη και η διασκευή τους στο Μove On Up του Curtis Mayfield.Τα μέλη του γκρουπ ήταν
A: Theodore ‘Eukalyptos’ Konkouris- Bass guitar; Acoustic guitar; Table/Prepared guitar; Backing Vocals.
B: George ‘Bandoek’ Apostolakis- Electric guitar; Harmonica; Lead Vocals.
Γ: Alex ‘P. Arafron’ Apostolakis- Drums; Percussion; Xylophone; Backing Vocals.
Με λίγα λόγια, το Silence είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμς της εγχώριας σκηνής.
links:
http://pirate-industry.blogspot.com/2010/05/noise-promotion-company-silence-1986.html
Smokey Bandits - Debut (2010)
[CENTER]
[/CENTER]
Όσοι ψάχνεστε για ανάλαφρα καλοκαιρινά ακούζματα, κάτι να βάζετε στο δρόμο για την παραλία ρε αδερφέ, debut των Smokey Bandits είναι μαστ. Η μουσική θυμίζει κάτι από ταινίες του Tarantino, Calexico, τους δικούς μας Earthbound, τέλος προσθέστε και λίγα βαλκανικά έθνικ στοιχεία και there you go. To cd το πετυχαίνεις εύκολα σε κεντρικά δισκάδικα.
Kαι που λέτε όσοι έχετε υπόψη σας τους διαλυμένους ψυχεδελοθρύλους Purple Overdose, έχει φτιαχτεί ένα γκρουπάκι στα σπάργανα στο οποίο συμμετέχει ο κρουστός τους Σταύρος Ελευθερίου και άλλοι αξιόλογοι μουσικοί. Λέγονται Lemonade influence, και φέρνει λιγάκι σε Pink floyd εποχής Barrett και σε Eloy.
Τσεκάρετε εδώ 2 όμορφα τραγούδια που έχουν ανεβάσει
Παναγιώτη απότι καταλαβαίνεις για σένα το πόσταρα (αν δεν έχεις υπόψη)
ωραίος Κλέαρχε θενξ για το ίνφο, δεν τους ήξερα τους κυρίους. πάει για τσεκάρισμα με την μία αύριο στο γραφείο! (κάτι παίζει με το pc μου και δεν μπορω να ακούσω τπτ από players στο myspace).
Παρεμπιπτοντως, πρώην μέλη των Purple Overdose παίζουν και σε μία άλλη νέα - σχετικά - μπάντα, ονόματι Allison. Τους είχα αναφέρει πριν λίγο καιρό σε αυτό το θρεντ, παίζουν heavy rock / garage φάση.