Αυτό που εικάζει ο Vagg εικάζω και εγώ αλλά υπάρχει και ο παράγων Katy που φρονώ ότι επιδείνωσε την κατάσταση στο απροχώρητο. Δηλαδή σε φάση “δεν τους χρειάζεσαι, είσαι όλα τα λεφτά”(*) που είναι εν μέρει αλήθεια αλλά όπως έλεγα και στο FB αλλιώς απέδωσε ο Mustaine με τους Friedman/Menza και αλλιώς με τους Broderick/Drover.
Συμφωνώ απολύτως ως προς το πόσο ξεχωριστός είναι ο Erik (πρωτίστως) αλλά και ο Blake. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορεί να βρει τόσο καλούς αντικαταστάτες. Πάντως, 5 χρόνια για το Terminal Redux με αυτήν την ομάδα, καλή τύχη για τον επόμενο.
(*): ενδεικτικό της νοοτροπίας η ανακοίνωση του Dave που αναφέρεται στα παλαιά μέλη (πριν των αποχωρησάντων) λες και είναι ίσα κι όμοια ο McGovney με τον Burton πχ και το γεγονός ότι στην πρώτη μου αντίδραση στην είδηση (που έβαλα στο FB) έσπευσε η σύζυγος να με προτρέψει να την σβήσω καθώς ο μοναδικός ορίτζιναλ, ο μοναδικός συνθέτης, ο μοναδικός γενικώς DiSanto δεν είχε εκφραστεί ακόμα. Μετά μου έβαλε και την εν λόγω ανακοίνωση.
Γενικώς, φοβάμαι ότι το κλισέ της συζύγου που παρεμβαίνει στα εσωτερικά της μπάντας πρέπει να έχει κάποια εφαρμογή εδώ, η Katy (συμπαθέστατη κατά τα άλλα) ταξίδευε σε κάθε περιοδεία και συναυλία (ήταν υπεύθυνη στο merch, πίσω από το πάγκο, ενώ έχει κάνει και το artwork για κάποιες μπλούζες).
Η εικόνα από την Αθήνα, in retrospect, ήταν όντως κάπως απόμακρη. Μίλησα με τον Dave πριν το λάιβ, του συστήθηκα, με κατάλαβε ποιος είμαι (από το Χάμερ και το FB) και επειδή είχε φασαρία (μόλις ξεκίνησαν οι Rapture) και δεν γινόταν βέβαια κουβέντα, τον ρώτησα αν θα έρθει μετά στο Ragnarok για το αφτερ να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Μου είπε “ναι” και μετά δεν εμφανίστηκε. Δεν έδωσα σημασία, ταξιδεύανε αδιάκοπα καθημερινά, λογικό να ήταν κομμάτια. Ο Erik από την άλλη ήταν εγκαρδιότατος και φιλικότατος και τα είπαμε εκτενώς. Παρεμφερείς μαρτυρίες και από φίλους στην Θεσ/νίκη, όλοι γαμώ αλλά ο Ντέιβ λίγο απόμακρος, όχι ενοχλητικά, απλά οι άλλοι ήταν πιο προσεγγίσιμοι.
ΥΓ: Για τις άλλες κουβέντες, έχω γράψει χιλιάδες γραμμές κειμένου για τον μεταλλοπατερισμό, για τον σνομπισμό, την αντικειμενικότητα, την υποκειμενικότητα, τον φανμποϊσμό, την αξία της αποψάρας, έχω γίνει όσο πιο σαφής γίνεται, συνεπώς να βλέπω από συγκεκριμένους (εσένα λέω Δημήτρη) να παρεξηγούν στο ΠΙ ΚΑΙ ΦΙ και να υποθέτουν και να εκφράζουν απορίες επί αυτών (με παράπονο από πάνω) - με κουράζει πάρα πολύ. Το αυτό να μου εξηγούν ότι τα φωνητικά του DiSanto είναι το deal breaker, έκφραση που χρησιμοποίησα αυτούσια εγώ το 2011 στην κριτική του Οuter Ιsolation. “That review warmed my little heart!” μου είπε ο Erik, που μόλις συστήθηκα μου είπε “Oh, Vic! Of course!” και με αγκάλιασε - νιώστε το βαθμό που αγαπάω αυτή την μπάντα και πόσο κοντά μου τους ένιωθα και συγχωρήστε μου το φορτισμένο ύφος, μείνετε σε αυτό που λέω, όχι στο σπάσιμό μου…
.