Τα καλά:
Συγκινητική η μεγάλη προσέλευση του κόσμου!
Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα αρκετά άτομα που εκτιμούν το παλιό καλό metal και δεν “ψαρώνουν” από τις δήθεν νέες ελπίδες του σκληρού ήχου! 
Αρκετά επαγγελματική και φιλική η συμπεριφορά των security!
Αισιόδοξο γεγονός ή απλά έτυχε;
Θα δείξει…
Ότι θα παίξουν ολόκληρο το “The Crimson Idol” το ξέραμε!
Aπό το υπόλοιπο setlist, έγινε ένας αναμενόμενος πανικός στα “L.O.V.E. Machine”, “Wild Child”, “I Wanna Be Somebody” και “Blind In Texas”, αλλά αυτό που ευχαριστήθηκα περισσότερο ήταν το καταπληκτικό “Τake Me Up” από το τελευταίο τους album!
Φοβερή κομματάρα!
To “Chainsow Charlie” και το “I Am One” ήταν ισοπεδωτικά! 
Οι σπόνδυλοι του σβέρκου διαλύθηκαν για μια ακόμα φορά!
Ο Βlackie, δείχνει να έχει αναρρώσει από την εγχείρηση και τα φωνητικά του ήταν αξιοπρεπέστατα!
Και live!!!
Μόνο τα backing vocals και τα πλήκτρα ήταν προηχογραφημένα!
Όλα τα άλλα ήταν live!
Η μπάντα καλαπροβαρισμένη και πολύ δεμένη!
Πέρα από τον Γίγαντα, που όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα, όπως ήταν φυσικό, πάνω του, εντύπωση μου έκανε και ο Doug Blair, ο lead κιθαρίστας!
Φοβερή άνεση και απίστευτο παίξιμο στα solos, προσδίδοντάς τους απίστευτο feeling!!!
Καθόλου τυχαίο βέβαια, καθώς αυτός ήταν ο session κιθαρίστας στο tour του “The Crimson Idol” το 1992!
Ο Blackie, ακριβώς όπως άρμοζε!
Βίωνε το concept την πρώτη ώρα και διασκέδασε την επόμενη μισή!
Πάντως είναι τόσο μεγάλη μορφή, όσο και αινιγματικός χαρακτήρας!
Εδώ θα μπορούσα να πώ πολλά, αλλά δεν θα το κάνω… :-#
Μάλλον τυχεροί όσοι δεν τον έχουν γνωρίσει…
To αξέχαστο:
Είδαμε live στην ολότητά του, έναν από τους καλύτερους heavy metal δίσκους των '90s με συνοδεία το εκπληκτικό video που παρουσιάζε λεπτό προς λεπτό το concept! 
Από σημερα είμαστε πιο ολοκληρωμένοι…
Τη στιγμή που τελειώνουν όλα και σχηματίζεται το εξώφυλλο του album, όλα έδειξαν πια πιο ξεκάθαρα…
Τα άσχημα:
Το κοινό πια δεν συμμετέχει ενεργά όπως πριν 10 χρόνια ή παλιότερα!
Κάποτε όλοι ξελαρυγγιαζόμασταν, τώρα τελευταία έχουν πέσει πολύ τα πράγματα… 
Τα τύμπανα ήταν εκνευστικά τριγγαρισμένα!
Απουσίαζε το μικρόφωνο “τιμόνι μηχανής - σκελετός” που είναι απίστευτο trademark!
Δεν ξέρω αν ευθύνεται και αυτή τη φορά το τελωνείο… :evil:
Καθυστέρησαν, ως συνήθως, να ανοίξουν οι πόρτες του club και ο κόσμος περίμενε συνωστισμένος για πολύ ώρα δίπλα - μέσα στο δρόμο, πράγμα αρκετά επικίνδυνο!
O ήχος:
Δυνατός, αλλά όχι πολύ καθαρός!
Ανεκτό θα τον έλεγα!
Άνωθεν του μετρίου, αλλά δεν έμεινα και ευχαριστημένος!
Έχουμε ακούσει και πολύ καλύτερο ήχο στο Gagarin, όπως όμως και αρκετά χειρότερο…
To highlight:
Το solo του “The Idol” παίχτηκε με τέτοιο τρόπο που γίναμε ένα με τα πατώματα… :o
Σε extended έκδοση, πιο βαρύ, πιο εμφατικό, με περισσότερη χρήση tremolo, με σφυρίγματα, με σηκώματα και ότι άλλο χρειαζόταν ώστε να κάνει το τέλειο solo του Bob Kulick, ακόμα τελειότερο!
:respect: στον Doug Blair!
Πόσο συναίσθημα, πόση μαγεία, πόσες μνήμες μπορούν να χωρέσουν σε λίγες νότες;
Για μένα τα 29 ευρώ, από τα 30, ξεπληρώθηκαν σε αυτό το κομμάτι…
H σύγκριση:
Από τις 4 φορές που τους έχω δει (3 Ελλάδα, 1 Ιταλία), ήταν μέσα στις 2 καλύτερες στην Ελλάδα και μάλλον η δεύτερη αγαπημένη μου γενικά!
H ετυμηγορία:
Δεν ήταν το απόλυτο live των W.A.S.P.!
Aυτά τα κάνανε το 1984!
Ήταν όμως ένα αξιοπρεπές live που μας έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε ολοκληρωμένα έναν κλασσικό δίσκο και αυτό δεν το συναντάμε συχνά! :yes:
Περισσότερο εμπειρία, παρά τυπική live βραδιά!
[B][SIZE=“4”]Jonathan still lives here…
Long live the King of Mercy![/SIZE][/B]
P.S. Πολύς κόσμος από το forum χθές το βράδυ!
Βρέθηκα με τους περισσότερους και περάσαμε καλά και κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το live! 8)
Kαι φυσικά, χάρηκα για την γνωριμία με αυτούς που δεν ήξερα!
