Άντε και λίγο 90ς μέσα αν και δεν είναι πολλοί.
Το μαθκορ σήμερις είναι η χαρά του λέλου και κάτι απωθητικά εμετικό (εξαιρούνται οι μεγάλες μπάντες), αλλά αυτό το τόπικ είναι εδώ για να μας θυμίζει τι ήταν κάποτε και για να μπαίνει ο Γράκχος να αποθεώνει Keelhaul και γενικώς να κάνουμε κεφάλι.
Αρχινάω.
The dillinger escape plan - calculating infinity (1999)
Απλά το Α και το Ω του ήχου, δίσκος μνημείο, ασταμάτητο ντελίριο από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Αξεπέραστο (και από τους ίδιους), άφθαρτο, αιώνιο.
Converge - Jane Doe (2001)
Το αντίπαλο δέος στο Calculating Infinity. Τεραστια τελειότητα, δίσκος-σταθμός από μια μπάντα που παραμένει ακμαιότατη ακόμη και τώρα.
Anodyne - The Outer Dark (2001)
Προσωπικό μου κόλλημα, μη χαλιέστε. Όχι τόσο παροξυσμικό/ντελιριακό, αλλά ουσιώδες, βαρύ και σκοτεινό. Πολύ μεγάλο άλμπουμ. Ο Mike Hill σαρώνει τα πάντα σήμερα με τους Tombs.
Botch - We are the romans (2000)
Προσωπικά προτιμώ το “Anthology of dead ends” αλλά είναι ΕΡ, οπότε η αμέσως επόμενη επιλογή είναι δω. Αδικοχαμένη μπάντα, με ιδιαίτερο στυλ που είχε φόντα να πάει πολύ μπροστά.
Αυτά για τώρα, αφήνω χώρο να πείτε οι υπόλοιποι για Knut, Coalesce, Keelhaul, Lickgoldensky, The End, Burnt By The Sun κλπ.
Ευπρόσδεκτοι και παρεμφερείς τζαζεμένοι τύπου Yakuza, Candiria, Today is the Day, γενικώς κάντε παιχνίδι, ξέρετε σεις.
ουάου!
αν και πάντα απεχθανόμουν τα μαθηματικά (:p), ωραίο thread.
Genghis Tron - Board Up The House (2008)
έφαγα μεγάλο κόλλημα μόλις κυκλοφόρησε.μιας και είμαι λάτρης των μπλιμπλικιών και ο,τιδήποτε ηλεκτρονικού, με γράπωσε από το λαιμό για πολύ καιρό.αυτό που έκαναν ήταν εντελώς πρωτοποριακό.τους θεωρώ μεγάλη ελπίδα για το μέλλον όχι μόνο του math, αλλά και του σκληρού ήχου γενικότερα.
Daughters - Hell Songs (2006)
λατρεύω τους daughters και την πιο noise προσέγγισή τους στο math.το hell songs είναι ο πρώτος τους δίσκος που άκουσα και ο πιο αγαπημένος μου.
Rolo Tomassi - Cosmology (2010)
το μέλλον του math βρίσκεται στον ήχο μπαντών όπως οι rolo tomassi.και δε δέχομαι αντιρρήσεις από τους τρού του χώρου…αυτή είναι απλά η πραγματικότητα.
βασικά θα επανέλθω…
edit: @bleedin ρε συ, το έβαλα όχι τόσο ως αγαπημένο (φέτος βγήκε άλλωστε.πως θα μπορούσε να είναι αγαπημένο?) όσο για να δείξω πως υπάρχει μέλλον στο χώρο σε αντιπαράθεση με αυτά που λες στο αρχικό ποστ…
Ρε μπούρδα, 90ς-00ς σου λέω στον τίτλο και πάς και βάζεις κυκλοφορία του 2010??? :lol:
Μεγάλη αγάπη που ξεχασα:
Βurnt by the sun - Soundtrack to the Personal Revolution (2002)
Θεόρατη δισκάρα που στην εποχή της προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Τόσο μεγάλη που λίγο μετά η relapse έσπρωχνε το ντεμπούτο μιας νέας μπάντας με τίτλο “Remmission” ως “recommended for fans of Burnt by the Sun”…
Το 2001 είχε σκάσει και το 300 Percent Density των Candiria από τη Century Media (!). Συνεντεύξεις στα χάμμερς, σαξόφωνο τρελό μέσα κτλ, αλλά αργήσαμε να το ακούσουμε κανονικά λόγω έλειψης ίντερνετ!!!
καλή φάση το μαθκορ. λίγα και καλά πράγματα και βρισκόμαστε στην εποχή του. έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστο. όχι ότι το έχω ψάξει ιδιαίτερα το θέμα απλά τυχαίνει να μ’ αρέσουν πολύ κάποιοι δίσκοι από την αφρόκρεμα. ευκαιρία να πάρω και ιδέες
Knut - Bastardiser
απ’ ότι έχω καταλάβει το terraformer είναι το “καλό” τους. προσωπικά μ’ αρέσει το bastardiser περισσότερο, γιατί είναι πιο προσωπικό και ιδιαίτερο. από κοντά το challenger, το οποίο παίζει περισσότερο μερικές φορές. μπαντάρα \m/
Burnt by the Sun - The perfect is the enemy of the good
το heart of darkness πρέπει να είχα ακούσει πρώτο. ειδικά όμως αυτός ο δίσκος σε κερδίζει εύκολα και τον θεωρώ επίσης τον πιο ιδιαίτερο τους. σου κεντρίζει το ενδιαφέρον αμέσως.
Converge - Axe to Fall
ο πρώτος δίσκος επίσης των converge που άκουσα. το jane doe είναι σίγουρα πιο ολοκληρωμένο, αλλά αυτός o δίσκος με πήρε και με σήκωσε. το wretched world είναι μέσα στ’ αγαπημένα μου κομμάτια. κι αυτοί μπαντάρα.
λιγα πραματα εχω ακουσει, κυριως converge, rolo tomassi και λιγο dep,ενας δισκος ομως που με ειχε στειλει αρκετα φετος, αρχες της χρονιας που μου τον εδωσαν ηταν αυτο
norma jean-reddemer
επειδη δεν ειμαι και ο τρελος φαν του χωρου, ισως αυτο με αρεσε τοσο γιατι μου φανηκε οτι ντουμιζει σε σημεια,με καποια αργοσυρτα ωραια ριφς…γενικα δισκαρα,πολυ καλη παραγωγη απο τον τυπα που ειχε κανει και τη αντιστοιχη του Iowa, εξωφυλλαρα και μια χαρουλα…
επισης τα ηδη αναφερμενα converge-jane doe και botch-we are the romans…(δεν εχω ακουσει και παρα πολλα απο το χωρο βσκ)
Eπίσης αναφέρθηκαν οι Botch με το γνωστό στους περισσότερους αριστούργημα We are the romans, οπότε καλό θα ναι να αναφερθεί και το προηγούμενο εξίσου δυνατό Αmerican Nervoso.
Aπό Κnut - Bastardiser και τα μυαλά στα κάγκελα λέμε. Δεν υπάρχουν πολλά βίντεο στο τιουμπ, αν το βρισκα θα βαζα το Crawling on all fours τον υπερκόμματο. Τώρα βλέπω το βαλε κι η Wretch. E ναι, μιλάμε για πιο ανεξέλεκτες καταστάσεις σαφώς.
Today is the day σίγουρα μιλάμε για την Relapse περίοδό τους. Ιn the eyes of god, Kiss the pig πιο ενδεικτικά (το Sadness will prevail νομίζω θα συμφωνήσει κι ο θρεντστάρτερ πως είναι ξεχωριστό κεφάλαιο). Μπαντάρα… The color of psychic power (απ’ το πρώτο) Τhis machine kills fascists(απ’ το δεύτερο)
Για μένα το μαθκορ (τουλάχιστον όπως το έμαθα εγώ) έφτασε στο απώγειό του το 2002-2005, όταν έπεσαν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στους Dillinger Escape Plan (λόγω Mike Patton), και οι DEP βγήκαν σε ευρωπαϊκή περιοδεία με τους System of a Down, ενώ ταυτόχρονα άρχησαν να ανεβαίνουν και οι Mastodon (ΜΗΝ πεταχτείς random τύπε, από αυτή τη σκηνή ξεπήδησαν και μιλάμε αυστηρά για την προ-leviathan περίοδο), οι Cave In, οι Converge κλπ.
Μέχρι το 2004-05 οποιαδήποτε κυκλοφορία είχε σχέση με αυτό τον ήχο τραβούσε πάνω της τα βλέμματα.
Μετά από λίγο, αντί η φάση να γιγαντωθεί, ξεφούσκωσε υπερβολικά απότομα. Πολλές μπάντες άρχισαν να διαλύονται σωρηδόν, λίγοι επιβίωσαν αλλά φυτοζωούν σήμερα (βλ. Knut), ενώ οι τελευταίες ελπίδες Genghis Tron και Burst είναι μάλλον στην αφάνεια πια (οι δεύτεροι διέλυσαν αν και έβγαλαν τεράστια δισκάρα απομακρυσμένοι βέβαια πια από το χώρο). Το ότι κάμποσοι επέστρεψαν τα τελευταία 2 χρόνια δε λέει κάτι.
Τoυς Daughters που ανέφερε ο Horror δεν τους έχω ακούσει, μόνο σαν όνομα τους ξέρω και μην πεταχτεί κανείς να μου πει για τίποτα Architects, ντροπή.
Η όλη mathcore φάση έιναι εξ ορισμού πειραματική οπότε θα συμφωνίσω με wrench εν μέρη, έχει ακόμα να δώσει, απλά πρέπει να μεσολαβήσουν κιάλλες ζυμώσεις.
Bleedin αγειά σου. Lifesblood και Remission δεν πά να τα ανεβοκατεβάζουν σλατζιές, εμένα στα αυτάκια μου πάντα ακούγονταν πιο hardcore. Και ο τρόπος που έπαιζαν είναι μαθηματικός αναμφισβήτητα, oπότε ταιριάζουν εδώ.
Edit. Cave In εννοείται χώνουμε άνετα.
Oπότε ας πούμε πως το τελευταίο τους περυσινό EP είναι πολύ καλή επιστροφή στον ήχο. Το μνημείο τους βέβαια είναι το συγκλονιστικό (3-2-1) Αntenna, που ξεστρατίζει αρκετά απ’ το είδος. Ας μιλήσουν οι πιο σχετικοί με τη μπάντα για τα παλιά τους.
Ε νομίζω ότι αφού πιάστηκαν και όλα τα συγγενικά τύπου Yakuza νομίζω ότι η παρουσία του παρακάτω είναι ψιλοαυτονόητη
Από εκεί και πέρα μεγάλη αδυναμία σε Knut(τον οποίων το φετινό μου φάνηκε αρκετά κατώτερο αυτών που μπορούν να δώσουν) και μάλλον θα πω το Challenger. Jane Doe, Calculating Infinity προφανείς επιλογές. Οι Breach εποχής Venom φαντάζομαι ταιριάζουν εδώ μέσα. Από την πιο νέα φουρνιά αυτοί που μου τραβήξαν την προσοχή ήταν οι Protest The Hero με το Fortress(αν και περισσότερο σε Progressive με πιο Core τρόπο μου κάνουν και όχι το ανάποδο) και πρέπει κάποια στιγμή να ακούσω και Today Is The Day και Coalesce οπότε όποιος μπορεί ας κατατοπίσει με τι ξεκινάμε.
Το 96 μετά από κάποια demo και ένα split κυκλοφόρησε το συγκεκριμένο. Μπορεί να μην φτάνει τα έπη των DEP και Botch, αλλά αν μη τι άλλο είναι πρωτοπορία. Δεν έπαιζαν και πολλοί έτσι τότε. Υπήρχαν βέβαια τεχνικές ακραίες μπάντες, αλλά στο χώρο του death και του thrash. Οι Lethargy ανοίγουν τον ήχο σε πιο core μονοπάτια (κρατώντας βέβαια ένα tech-death χαρακτήρα). Στην σύνθεση βρίσκονται και κάποιοι Bill Kelliher και Brann Dailor (ναι Angus οι γνωστοί είναι)
δείγμα εδώ
Προφανώς κολλάει το Venom, ήμουν έτοιμος να το ξεθάψω κιόλας αλλά προτίμησα αυτό:
V/a: 11 - an escape artist records compilation (2001)
1 - playing enemy - the closer to caesar
2 - burn it down - ten percent of the law
3 - isis - collapse and crush
4 - time in malta - dissolve
5 - anodyne - lucy sky diamond
6 - keelhaul - enervate
7 - anodyne - coriolis acceleration
8 - playing enemy - insomnia,oh
9 - gritona - prawn flavor
10 - burn it down - every man’s got a devil
11 - craw - chop shop
12 - time in malta - moment of clarity
13 - 27 - april
14 - isis - poison eggs
15 - burn it down - snakes in the garden
16 - burn it down - 1,000 tiny wounds
17 - sweetness - ph
18 - isis - gentle time
O μαθκορ ήχος στηρίχτηκε από τρεις εταιρείες για να μεγαλώσει, την Relapse, την Hydrahead και την Escape Artist. Τις 2 πρώτες τις ξέρει κι ο μπαρμπα-μήτσος, την τρίτη θα την ξέρετε πιθανώς άμα συλλέγετε τις προ-Oceanic κυκλοφορίες των Isis. Κρίμα γιατί υπήρξε σημαντικότατη εταιρεία.
Αυτή η συλλογή είναι κατατοπιστική τόσο για το ρόστερ, όσο και για τον συγκεκριμένο ήχο εκείνη την εποχή.
Πέρα από τους παράταιρους πρώιμους Ιsis και 27, θα βρείτε τον σκοτεινό ήχο των Anodyne, πρώιμο υλικό των Keelhaul, ενώ μπορείτε να γνωρίσετε χαμένες μπάντες του μάθκορ όπως οι φοβεροί time in malta και οι πιο beatdown-άτοι Burn it Down, και οι απίστευτοι Craw που δυστυχώς έχω χάσει τα ίχνη τους.
bleedin, δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλήσουμε για ένδοξες μέρες ακόμα, εκτός κι αν σε δυο χρόνια χαθεί εντελώς, οπότε και θα 'χεις δίκιο και αναλογικά δηλαδή με την “ηλικία” του είδους έχεις δίκιο, απλά είναι νωρίς κι έχει ακόμα να δώσει, δε γίνεται.
οι yakuza θεωρούνται μαθ; αν ναι, τότε προσθέτω κι εγώ το ασύγκριτο και μοναδικό samsara (το μόνο που έχω ακούσει ως τώρα).
Tώρα ψάχνεις κι εσύ τι θεωρούνται οι σαλεμένοι Γιακούζα. Πήγαινε στο τόπικ τους να δεις τι παίζουν στο περίπου, τα χω γράψει αναλυτικότατα στο πρώτο ποστ. Δεν είναι ότι παίζουν μαθκορ μόνο, απλά έχουν πολύ περισσότερο τη μαθ νοοτροπία από μπάντες που θεωρούνται ντεμέκ πως ανήκουν στο είδος, τους λέλους όπως εύστοχα ειπώθηκε.
