Έκλαψα. Προτιμώ 1000 φορές να διαβάζω τέτοια reviews για δίσκους που δε μας άρεσαν, παρά αποθεωτικά για δίσκους που μας άρεσαν!
5 Likes
κλαίω 
Με διαφορα η καλύτερη γραμμή που είναι γραμμένη σε αυτό το θρεντ
3 Likes
Εμενα ολη η (γαματη) περιγραφη μου θυμισε και αυτο (χωρις το “πια”)
Best part
1 Like
Blackberry Smoke - The Whippoorwill
Επιλογή της @Sh_Wo_f για αυτόν τον γύρο.Είχαμε κάνει ακόμα μία φορά ένα ματσάρισμα με The Beach Boys, αυτήν την φορά η πρόταση της αφορά ένα πιο σύγχρονο συγκρότητα που όμως κινείται σε southern rock revival ήχο με αρκετές country και blues αναφορές τουλάχιστον όπως το άκουσα εγώ και βάσει των λίγων γνώσεων μου στα πιο παραδοσιακά αυτά ιδιώματα.
Λοιπόν, το The Whippoorwill (νομίζω μεταφράζεται ως νυχτοπούλι) είναι ο 3ος δίσκος των Blackberry Smoke που είδε το φώς το 2012. Είναι ενεργοί από το 2003 έως σήμερα με 6 studio album και με αρκετές live κυκλοφορίες.
Πάμε στα του album. Αυτό που σίγουρα δεν μπορώ να κρίνω είναι αν επιτυγχάνει ηχητικά το revival που επιχειρεί και γενικότερα επιχειρούν μέσα στις δουλειές τους. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι υπάρχει αρκετό ταλέντο, εξαιρετικές φωνητικές μελωδίες, ωραία τραγούδια και ωραία αίσθηση ρε παιδί μου.
Στο album υπάρχουν κομμάτια που έχουν μία πιο εξωστρεφή, πιο fun διάθεση που κυρίως ακουμπάνε σε rock και country. Είναι τα κομμάτια που θα είχες σε feelgood road trip συλλογή, να πηγαίνεις με το αμάξι και να μην φαίνεται καν που τελειώνει ο δρόμος. Υπάρχουν οι πιο νοσταλγικές στιγμές (π.χ. One Horse Town, Ain’t got the blues) που μου έφερναν συνέχεια στιγμές από αμερικάνικο κινηματογράφο με μεγάλα πλάνα από ύπαιθρο, επαρχιώτικα bars κτλ (straight story π.χ.). Υπάρχουν και τα κομμάτια που ακουμπάνε πιο πολύ στα blues που εκεί νομίζω ότι ήταν και οι καλύτερες στιγμές που συνάντησα στο album. Γενικά έχω ακούσματα από σύγχρονα blues κυρίως με stoner περιτύλιγμα αλλά και εδω βρήκα καταπλητικές στιγμές. Το ομώνυμο κομμάτι ας πούμε, με τα πλήκτρα να σιγοντάρουν και τις φανταστικές φωνητικές γραμμές στο refrain είναι ένα ΜΕΓΑΛΟ κομμάτι. Ή το Up the road που κλείνει τον δίσκο, με τα φανταστικά κιθαριστικά solo που απογειώνουν την slow δομή όλου του κομματιού μαζί με το υπέροχο singing. Εξαιρετικό!
Και μιας και το αναφέρω, η φωνή του τραγουδιστή μπορώ να πω ότι είναι ερωτεύσιμη ανεξαρτήτοως φύλου. Φοβερή χροιά, γρέζι και μελωδικότητα όπου χρειάζεται.
Γενικά η πρώτη εντύπωση που είχα ήταν ότι θα επρόκειτο για ένα πιο fun album αλλά βρήκα μέσα τραγούδια με αρκετή εσωστρέφια, που μπορείς να κουβαλάς σε στιγμές που θέλεις να είσαι μόνο με τον εαυτό σου και αυτά νομίζω είναι που θα κρατήσω περισσότερο.
Πολύ καλή πρόταση, πραγματικά χίλια ευχαριστώ!
Όσο για τους Watchtower και για μένα είναι πια είναι ένα μακρινό άκουσμα, γυρίζω σε αυτό αρκετά σπάνια. Μία από αυτές τις φορές ήταν και τότε που δηλώναμε τα albums, οπότε είπα να το ρίξω για τις θύμησες και την νοσταλγία όταν πρωτό-λιώναμε, τέλη λυκείου στις αρχές των 00’s, τα must prog…
9 Likes
Α στο καλό, συγκινήθηκα. Χαίρομαι που σου άρεσε. 
2 Likes
Limp Bizkit – Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water
Πως μιλάς για έναν τόσο αμφιλεγόμενο (μπορεί και όχι) δίσκο; Μπορείς να αποτινάξεις από μια σύντομη άποψη, τόσο το πώς βίωσες εκείνη την εποχή, όπου είτε τους λάτρευες είτε τους μισούσες κατάφορα; Δεν γινόταν να τους αγνοήσεις πάντως. Και, έπειτα από κοντά 20 χρόνια που το ξανακούς, πως γίνεται να μιλήσεις για αυτόν τον δίσκο με τον εξαιρετικά απαράδεκτο τίτλο (να τον ψάξετε τι σημαίνει αν δεν ξέρετε, δεν σκοπεύω να το συζητήσω άλλο) μένοντας σε αυτόν;
Νομίζω ο καλύτερος τρόπος είναι ξεκαθαρίζοντας μια σειρά από πράγματα. Οι Limp Bizkit, τότε, ήταν τεράστιοι. Ήταν το talk of the town αν άκουγες σκληρή μουσική και δεν είχες γαλουχηθεί μουσικά στα ‘80s, είτε είσαι στο Άλσος Παγκρατίου και κάνεις skate, είτε σε μια οποιαδήποτε μητρόπολη του U.S.A… Βιντεοκλιπ όλη μέρα, ήχοι κλήσης, σχολιασμοί του Φρεντ του Ντάρστ, το “My Generation” ακουγόταν ρε παιδί μου. Δεύτερο ξεκαθάρισμα: Δεν θεωρώ πως το nu-metal, το rapcore, πείτε τα όπως θέλετε, σκότωσαν το μέταλ ή τέτοια πράγματα. Δεν το έκανε το grunge, δεν το έκανε ούτε και αυτό. Βασικά, δεν με απασχολεί και αν το έκανε υπό την άποψη πως δεν απαιτώ από ένα μουσικό ιδίωμα να λειτουργεί on all cylinders στο ίδιο επίπεδο εμπορικότητας/ποιότητας. Δεν θεωρώ ενιαία την σκηνή. Αν όμως το δεχθούμε ως υπόγειο ιδίωμα (κάνω έναν διαχωρισμό τώρα for the sake of argument), τότε δίσκοι όπως αυτός εδώ που μοσχοπούλησε είναι η εξαίρεση πως μερικές φορές έσπασε το «ταβάνι» του. Καλώς ή κακώς.
Οπότε, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το μίσος για δαύτους. Αν δεν σου κάνει κάτι, προχωράς. Τέχνη είναι (ναι, και αυτό). Και αυτό, ευτυχώς, επιβεβαιώθηκε και με τις ακροάσεις του δίσκου για το αργοπορημένο μου αυτό round του exchange. Ο δίσκος διαρκεί 73 λεπτά, και πριν μιλήσω για το μουσικό του σκέλος, να πω πως διαθέτει άριστη παραγωγή. Εκπληκτική. Ας δούμε τα ονόματα που συμμετέχουν σε αυτόν τον τομέα: Terry Date, Scott Weiland, Josh Abraham, DJ Premier, Scot Olson, Rakim (ναι το έτερον ήμισυ του Εric B), Andy Wallace, Brendan O’Brien, Michael Patterson. Επιμέρους μείξεις ανά τραγούδι, μηχανικοί ήχου, χαμός. Μιλάμε για ονόματα που το καθένα έχει τρομερή ιστορία.
Το δεύτερο στοιχείο, είναι οι συμμετοχές. Εδώ μέσα, σκάνε μύτη ο Pimp-my-ride Xzibit, o Weiland, DMX, Run DMC σε μπόνους κομμάτι, ο Redman (από τους αγαπημένους μου rapper) και φυσικά ο Ticallion Stallion/Johnny Blaze/Mr. Mef (move-it-on-your-left)/Method Man (τι ποιών γαμώ;). Τότε ήταν η εποχή που οι Meth & Red παραήταν διάσημο ντουέτο. Αποκλείεται να μην έχετε ακούσει αυτό. Τι κομματάρα. Τέτοιο ήταν το μέγεθος των Bizkit. Το τρίτο στοιχείο, ήταν τα singles. Αν το “My Generation” το ξέρουν όλοι υποθέτω, το γαμημένο το “Rollin” που ο @Ktn με προκαλούσε να γκρουβάρω (θα επανέλθω για το μουσικό), το θυμήθηκα γιατί ήταν στο Fast & Furious, και το είχε περάσει και ένα χέρι ως εναρκτήριο ο Undertaker στo WWE. Νομίζω ήταν και σε κάποιο Need For Speed, δεν έκανα τέτοια καταβύθιση σε εκείνη την τρυφερή μου ηλικία για να το εξακριβώσω.
Ε, και λίγο πολύ, αυτά είναι τα στοιχεία που έως και σήμερα αναγνωρίζω στον δίσκο (έφτασα στο μουσικό). Γιατί τα 73 λεπτά του, δεν είναι πως περνάνε απάλευτα, αλλά είναι ένα ambient χαλί. Πέραν κάποιων hooks, και των σινγκλς που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες το γάλα, μαζί με τα γκεστ που σπάνε την μονοτονία, εμένα προσωπικά δεν μου έκανε τίποτα ο δίσκος, ούτε τώρα, όπως και τότε. Βέβαια, όταν προσπάθησα να επικεντρωθώ στο μουσικό κομμάτι, πέραν της εξαιρετικής παραγωγής που προανέφερα, εκτίμησα δεόντως την δουλειά του DJ Lethal. Κάποιοι θα πούνε για τις κιθάρες του Wes Borland. Επιτελούν τον σκοπό τους, δηλαδή της ξέγνοιαστης γκρούβας. Οι στίχοι όμως είναι έως και τώρα απίστευτα κακοί για μένα. Βασικά είναι αντιαισθητικοί. Αλλά εδώ δεν σκοπεύω να κάνω μια ιδεολογική επίθεση στους Limp Bizkit, γιατί δεν με αφορούν. Δεν τους συγκρίνω με κάτι, ούτε απαιτώ να έχουν το βάθος άλλων πραγμάτων που αρέσκομαι. Αλλά, ακόμη και αν λάβω υπόψη μου το πλαίσιο και τον χαρακτήρα του δίσκου, με διαρκείς αναφορές και ειρωνίες από NIN μέχρι GN’R, αν ο Durst απλώς μουρμουρούσε τις φωνητικές μελωδίες, και δεν θα άλλαζε τίποτα, και πιθανώς να γλίτωνα μερικά ενοχλητικά σκαλώματα εκεί που έκανα άλλη δουλειά γραφείου.
Είναι αυτός ένας απαράδεκτος δίσκος δίχως μουσικότητα; Όχι. Τον θεωρώ αριστούργημα; Όχι βέβαια. Ζυγίζοντας όλα τα επιμέρους που ανέφερα, μόνο έτσι μπορώ να ερμηνεύσω γιατί μου περνάει απλώς αδιάφορο, χωρίς όμως να με ενοχλεί. Ίσως επειδή έχω σχετικά ακούσματα στο hip-hop. Αλλά, μέσα σε όλη αυτή την ατελείωτη ρυθμικότητα και ελαφρότητα του δίσκου, ανάμεσα σε χαζούς στίχους και μνημονικά λογύδρια, υπάρχουν, κάτω από το ίδιο ρίφφ που παίζει 60 φορές ο Borland, κάποια ψήγματα του γιατί αυτό το πράγμα ακούγεται, παραδόξως, φρέσκο έως και σήμερα, και γιατί ήταν από τους δίσκους που στιγμάτισαν μια ολόκληρη γενιά. Πάντως, και το αφήνω για κάποιον μελλοντικό σχολιασμό εδώ ή αλλού, το “The Matrix Effect” δεν άφησε πιθανώς ανεπηρέαστη καμία σκηνή του σκληρού ήχου τότε. Μπορώ να καταλάβω γιατί άτομα όπως ο @nnnkkk το εκτιμούν, αλλά δεν υπήρξε κάτι που να εμφανίστηκε τόσα χρόνια μετά για να με κρατήσει.
@JTN απολογούμαι που το καθυστέρησα, αλλά ανωτέρα βια και τις 2 εβδομάδες. Μου λες εσύ αν συμμετέχω στον επόμενο γύρο ή τρώω πέναλτυ.
14 Likes
οποιος δεν χρωσταει δηλώνει ελευθερα
1 Like
Μαζι με το CRB τα καλυτερα απο τις προτασεις που εχω προλαβει να ακουσω. Αν εχεις κατι αλλο να μου προτεινεις σε παρομοιο υφος στειλε μου pm μην ενοχλουμε τους υπολοιπους. Ευχαριστω .
1 Like
Σαφώς. Επίσης αφήνω αυτό εδώ, γιατί πρέπει.
Καλά τα λες και σεβαστή η άποψή σου
Τζωνόττο τέικ χιμ του δε μάθιουζ μπριτζ 
Επόμενη γραμμούλα παρακαλώ.
4 Likes
Μουσικά δεν έπεσα και πολύ έξω όταν είπα Green Day lookalikes, με την έννοια ότι εδώ έχουμε καλοπαιγμένο pop punk σύν ότι σε αρκετά σημεία μου σκάνε πρώιμοι Radiohead αρκετά σύν την ελαφρά αλλά συμπαθητική κλαψομουνίαση που υπάρχει στον αέρα γενικότερα…αν και νομίζω αδικώ ένα ολόκληρο genre που ας πούμε ότι αντιπροσωπεύει αυτό το άλμπουμ , emo δλδ. Εγώ προσωπικά το υπερευχαριστήθηκα, έχει πολύ καλή παραγωγή, δυναμική και η ροή του άλμπουμ μ αρέσει, είναι περιπετειώδης με γκάζια και περιέργειες…θυμίζει και ελαφρώς 90ς γενικότερα οπότε έδεσε το γλυκό…καθότι μπάρμπας όπως και να το κάνουμε 
Ειδική μνεία στα ντραμ που είναι αρκετά ευφάνταστα όπως και τα θέματα κιθάρας/μπάσου είναι κάτι παραπάνω από καλά, τα φωνητικά είναι χαμηλά και τα προτιμώ εκεί να πώ την αλήθεια. Εϊναι και μικρός σε διάρκεια οπότε ναι, είναι αρκετά διασκεδαστικός ασχέτως της emo ταμπέλας. Τώρα μου φαίνεται κατάλαβα το “συναισθηματίας” @Giasonas 
8 Likes
Αφού δεν αποπέμφθηκα ντροπιαστικά, μπορώ επιτέλους να σχολιάσω
Ε ρε πανκ που θα ακούσουμε
ή reign in blood ;p
Επίσης να πω πως κατόπιν ώριμης σκέψης και παρά της μικρής διάρκειας που θα έχει ο δίσκος και της επιμηκυμένης προθεσμίας, δεν θα συμμετάσχω αυτή την φορά. Καλώς εχόντων των πραγμάτων τα λέμε την επόμενη.
Εντωμεταξύ, η πρώτη μου σκέψη όταν είδα το θέμα ήταν ένας συγκεκριμένος δίσκος που ήμουν τόσο σίγουρη ότι δατς ιτ και είναι η τέλεια συμμετοχή μπλα μπλα και τελικά είχε διάρκεια 38’, εντυπωσιάστηκα. Ο.ο
εδιτ
@Clairvoyant ευχαρίστως, θα σου στείλω με την πρώτη ευκαιρία
Ειμουν στο τσακ να βαλω κανα 15λεπτο αλμπουμ με 20 grindcoro-τραγουδια αλλα τελικα επαιξα πιο σειφ με 31λεπτο (να με συμπαθατε για το εξτρα λεπτο).
2 Likes
παιξτε πανκ (και grindcore)
3 Likes
Ωχ με βλέπω να μετανιώνω πικρά τη συμμετοχή μου
1 Like
#10
deadline 15/2
1 Like
Παρότι δεν το(ν, -ους) υποστηρίζω, ήθελα πολύ εδώ και μήνες να πετάξω κάπου αυτό το βιντεάκι. Τα υπόλοιπα στο κείμενο.
5 Likes
)ωραιες επιλογες, σκεφτηκα και γω να βαλω το milo goes to college 
σε περιπτωση που εχουμε ακουσει ηδη τους δισκους (οπως εγω πχ το Bathory που μου ετυχε), απλα τους σχολιαζουμε?
2 Likes
μην ακούσεις αυτό που είναι μια ώρα και βγούμε εκτός θεματολογίας 
1 Like