Limp Bizkit

Groups & Artists
#47

μα καλά πιο άκυρο σαπόρτ δεν μπορούσανε να βάλουνε?

#48

Τι λέτε για το νέο δίσκο; Εγώ τώρα τον ακούω.

1 Like
#49

Μου άρεσε αρκετά, αν και κάτι μου λέει οτι δεν είναι αυτός ο δίσκος που έγραφαν τόσα χρόνια. Μου φαίνονται πολύ ύποπτες οι πολύ μικρές χρονικές διάρκειες των περισσότερων τραγουδιών. Στα θετικά το εξώφυλλο και ο τίτλος του δίσκου.

1 Like
#50

πρωτη φορα που ακουω νοτα απο Limp Bizkit με το Still Sucks και μπορω να πω οτι μου αρεσε αρκετα. Τι ακουω απο τα παλια; Ειδα γρηγορα κατι scores σε rym/wiki και ολα ειναι στον πατο

#51

ε chocolate starfish λεει η λογικη

2 Likes
#52

Duh! Και Significant Other βασικά.

Αν θέλεις κάτι πιο σοβαρό, Unquestionable Truth.

Μισάωρο Still Sucks εντωμεταξύ φεύγει νεράκι και δε του τόχα.

4 Likes
#53

Samez

#54

Significant other οπωσδήποτε μετά starfish, πολύ καλό το σφηνάκι το καινούριο, χρονομηχανή στα 1999. Ευχάριστη έκπληξη :partying_face:

1 Like
#55

Συμφωνώ για το Unquestionable Truth, μου άρεσε πολύ εξαρχής. Θα βάλω να το ξανακούσω τώρα που μου το θύμισες.

Significant Other, Chocolate Starfish δισκάρες. Αξιοπρεπέστατο (αν στέκει αυτή η λέξη για τον Fred Durst) και το Gold Cobra.

1 Like
#56

Με αυτην την σειρα:

  1. Chocolate Starfish and The Hot Dog Flavored Water (2000) - Wes Borland εχει γραψει μερικα απο τα καλυτερα ριφφ ολων των 2000ς, και ΟΛΑ τα τραγουδια τα σπανε ανεξαιρετως για πολλους λογους και οχι μονο για τα ριφφς

  2. Significant Other (1999) - γιατι ειναι το αλμπουμ με το οποιο εκαναν το μεγαλο μπαμ και εχει κι αυτο αρκετα καλα τραγουδια, απλα για μενα το ξεπερασαν πανευκολα με το επομενο

  3. Gold Cobra (2011) - μετα απο εναν αρκετα μετριο προς εντελως αδιαφορο δισκο και 8 χρονια απραξιας εβγαλαν την κομπρα και προσωπικα μου αρεσει περισσοτερο κι απο το Significant Other, το θεωρω παρα πολυ καλο return to form, αλλα νομιζω πως δεν ειχε την επιδραση των αλλων δυο

Ε το πρωτο τους ειναι μουφα και το Results May Vary του 2003 μετριο προς κακο (μαντεψε ποιο μελος λειπει), με πολλα φιλλερς, και με ενα απο τα χειροτερα εξωφυλλα που εχω δει ποτε, θα τα προσπερνουσα και τα δυο.

#57

Ποτε δεν ημουν φαν αλλα ως εφηβος ακουγα αρκετα για καποιο διαστημα. Αν ελειπε ο Fred Durst που ειναι απαλευτος απο καθε αποψη, νομιζω πως θα ειχαν μεγαλυτερη απηχηση, μουσικα εχουν καποιες πολυ καλες στιγμες στο ειδος τους. Περα απο τα significant και chocolate, το three dollar bill, y’all ειναι επισης δυνατο αν και πιο ακατεργαστο. Εχει το παρακατω επος

και το results may vary εχει τη χιταρα eat you alive, παραμενει απο τα αγαπημενα μου κομματια τους
εδιτ: ειχα ξεχασει πως παιζει και ο Bill Paxton στο βιντεο :smiling_face_with_three_hearts:

#58

Παντα τους ειχα μαζι με τους Nickelback στο μυαλό μου. Μπάντες δηλαδή φουλ τζενερικ στο είδος τους με αρκετά άνοστα και βαρετά τραγούδια αλλά με 2-3 καλά χιτάκια. Δεν έχω ακούσει πολύ και απ τους 2 αλλά πιστεύω πως δεν αξίζουν τόσο κράξιμο και επίσης η μουσική έχει βγάλει πολύ χειρότερα σκουπίδια.

Anyway on topic η μικρή διάρκεια του δίσκου και τα λόγια σας με έψησαν να ρίξω μια ακρόαση…

#59

Κανένας από τους 2 που ανέφερες δεν αξίζει το κράξιμο που έχει φάει ή συνεχίζει να τρώει. Nickelback δεν ήμουν ποτέ μεγάλος fan, αλλά υπάρχουν δίσκοι τους που έχουν μέσα πολλές hard rock κομματάρες, οι οποίες απλά δεν έγιναν singles γιατί τα παιδιά ήθελαν να πουλήσουν σε pop ακροατήριο και καλά έκαναν γιατί έγιναν και εκατομμυριούχοι στην τελική. Limp Bizkit όμως ήμουν και είμαι fan, και θεωρώ ότι το groove που έχουν το έχουν ελάχιστες μπάντες. Οκ ο Fred Durst προκαλεί όλο το μένος και δικαιολογημένα δηλαδή, αλλά μουσικά τα παιδιά ήταν και είναι πολυ μπροστά. Τέτοιο rhythm section δύσκολα ξαναβρίσκεις.

2 Likes
#60

Συμφωνω, μπασο-ντραμς οι αφανεις ηρωες της μπαντας ξεκαθαρα. Ειδικα μπασο

2 Likes
#61

Ήρθαν, έπαιξαν την καυλα τους 5 χρόνια, βγάλανε σινγκλαρες/αλμπουμαρες, κάναν το κομμάτι τους, πιάσανε κορυφή και αυτό ήταν. Ούτε πολλή σκέψη, ούτε πολλή ανάλυση, μουσική για να περνάς καλά με 2 λόγια

1 Like
#62

Πολυ παρεξηγημενοι κατα τη γνωμη μου! Την 5ετια 1998-2003 που το nu ηταν στα πανω του ηταν απο τις πιο επιδραστικες μπαντες στον σκληρο ηχο γενικοτερα. Στιχουργικα οχι τπτ ιδιαιτεροι, συνθετικα ομως ηταν τρομερα εθιστικοι! Ειδικα το Chocolate Starfish ηταν απο τα αλμπουμ που ελεω εφηβειας ειχα λιωσει.
Αγαπημενα κομματια μου (εκτος των πιο γνωστων τους) απο ολη την δισκογραφια τους: The One, No Sex, Nobody Like You, Autotunage, Walking Away, Loser.

#63

Παιδιά δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά ο Φρέντ ο Ντερστ της μπάντας είναι “περσόνα” του κανονικού Φρεντ, με την έννοια ότι το 80% των πραγμάτων που έχει κάνει για να τον θεωρούν μαλάκα, είναι ηθελημένα.

2 Likes
#64

Για πες κάτι παραπάνω γι’ αυτό (δεν έχω ακούσει νότα Limp Bizkit [ΣΑΝ ΣΩΣΤΟΣ ΜΕΤΑΛΛΑΣ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΟΥ!!!], αλλά ψήθηκα μ’ αυτά που λέτε, και είμαι περίεργος να δω τι εννοείς).

#65

είχα δει μια συνέντευξη που το έλεγε αλλά δεν τη βρίσκω τώρα. Βρίσκω αυτήν όμως, που λέει, πάνω-κάτω, τα ίδια:

δες +1 λεπτό από εκεί που το έχω σταματήσει.

#66

Καλά οφθαλμοφανές ήταν ότι παίζει χαρακτήρα ο Ντερστ 25 χρόνια τώρα

2 Likes