Εγώ δεν ήξερα καν ότι υπάρχει συγκρότημα wet leg.
Και χτες που άκουσα ένα δείγμα, δεν είναι καθόλου στο στυλ μου.
@JTN
εβαλα suede - autofiction
βαζω το autofiction γιατι ειναι 2022 και μου φαινεται δεν εχει λαβει της προσοχης που θα επρεπε. οταν οι δυο προσφατες δουλειες ενος γκρουπ “βετερανων” (the blue hour, autofiction) ανηκουν στις (ποιοτικα) καλυτερες, we should take more notice. or so methinks.
19+4 συμμετοχες μεχρι τωρα
Ορίστε, χώθηκα κι εγώ!
Συμμετέχω με το καινούριο EP των Jambinai…
Ορίστε - πάρτο να μη στο χρωστάω
Cult of Fire - Ascetic Meditation of Death
Όπως προείπα, την τελική ακρόαση την έκανα συγκεντρωμένος στο αεροπλάνο. Πολύ συγκέντρωση όμως, τόσο που με ενέπνευσε να δημιουργήσω τέχνη ο ίδιος (more on that, later). Τελοσπάντων, κράταγα σημειώσεις καθώς άκουγα και τα παρακάτω είναι το αποτέλεσμα των σημειώσεων αυτών.
Το πρώτο κομμάτι με δυσκόλεψε, θέλω γενικά και ένα μπασιμο στο είδος καθώς δεν το τιμάω συχνά και θέλει λίγο build-up.
Μπαίνει το δεύτερο με ένα διακριτικό συνθ και λέω “να! δω είμαστε, μια προσιτή φλωριά να πιαστώ”. Είναι όμως και αυτό 6 λεπτά κομμάτι και όσο το σκεφτόμουν παρά το άκουγα, τόσο έκανα συνειρμούς πως το κλασσικό Μπλάκ μέταλ lead είναι απλά μπουζούκι για άτομα που έπρεπε να πάνε ψυχολόγο πολύ πιο νωρίς απ’ότι πήγαν.
Κάπου στα μισά του κομματιού βαλαν την ηχογράφηση ενός τζακιού - και ήταν ωραία - γιατί είχε κρύο στην πτήση. Πέρα από την πλάκα όμως έδωσε πόνο στο δεύτερο μισό και σαν μπήκαν τα γκρουβατα τύμπανα αρχισα να φτιαχνομαι.
Παρένθεση γιατί το τρίτο το βαριέμαι αρκετά. Αν είχα ίντερνετ την ώρα που το άκουγα ίσως έψαχνα λίγο παραπάνω το τι λένε τα παιδιά στο δίσκο, θα είχε ενδιαφέρον καθώς μου αρέσει αρκετά η ινδική μυθολογία με τα άβαταρ και τα όλα τους. ΑΛΛΑ - να πω την κακία μου - στα πλαίσια του κονσεπτ του ξενόγλωσσου δίσκου, να μου δίνετε πλακ μέταλ ρε μαλακες είναι λίγο φάουλ, αφού και στις γλώσσες που ξέρω να είναι, πάλι δεν πιάνω Χριστό, οπότε τι σανσκριτικά, τι πίνγκου, το ίδιο θα έκανε.
Στο τέταρτο έχουμε πλέον και αυτό που περίμενα - ξεκάθαρο σιτάρ. Να πω πως ενώ γενικά μαρεσει ο ήχος του οργάνου αυτού γενικά, είναι από εκείνα που κουράζουν γρήγορα. Στο Kali Ma κράτησε όσο έπρεπε στο ιντρο και έδωσε θέση σε ένα εξαιρετικό γκρουβ. Έτσι μαρεσει το μπλακ μου εμένα τελικά, λιγότερο παρεξηγημένο, περισσότερο ντίσκο. Το συγκεκριμένο το αποθήκευσα στην πλεηλιστ μου την σκόρπια. Γαμώ.
Και εκεί που γκρουβαρα με παίρνουν από τη μούρη (με την κακια έννοια) στο When Death Is All. Τουλάχιστον το ιντρο ήταν ετσι, μετά στρώνει λίγο και βρίσκει πάλι ένα γκρουβ ενδιαφέρον (αλλά σίγουρα όχι όσο καλό όσο πριν)…
Και κάπου εκεί τελείωσαν οι σημειώσεις μου γιατί παρατήρησα κάτι τριγύρω μου στην πτήση… Μια σπάνια ευκαιρία να αποθανατισω κάτι συναρπαστικό. Έπρεπε όμως να είμαι προσεκτικός να μη με πιάσει και μου ρίξει μια από εκείνες τις <<κατάρες>>. Οπλισμένος λοιπόν με την νεοαποκτηθείσα ασκητική μου δύναμη, μάζεψα όλο μου το είναι και το θάρρος και πάτησα το κουμπί.
Έπαιζαν ακόμα στα αυτια μου ο Cult of Death ενώ τράβαγα σπανιότατο φουτατζ από άλλο καλτ!
https://youtube.com/shorts/uoqEsEAyYds?feature=share
Δεν θυμάμαι καθόλου τι γίνεται στα επόμενα τραγούδια γιατί μεταπηδησα σε άλλα επίπεδα ύπαρξης, όπου το αληθινό γίνεται ένα με το παραμύθι και όλα μοιάζουν όμορφα.
Ελπίζω τώρα να με παίξετε, καλές εορτές
11 Likes
Καλά πήγε αυτό, δε ντεφινισιον!
Μόλις μερικές Τετάρτες και έναν εντελώς διαφορετικό δίσκο μετά, λοιπόν, πάμε σε μία δεύτερη πρόταση που μου τυχαίνει από τον @anhydriis -ο οποίος μαζί με το προηγούμενο άλμπουμ, αυτό και την λίστα του στο μουσικό ημερολόγιο έχει βαλθεί να με βάλει σε πανκ μονοπάτια <3-, το Americana των The Offspring.
Οι Offspring ανήκουν σε μία (σχετικά) μεγάλη κατηγορία μπαντών που πριν από μερικά χρόνια εάν μου τις ανέφερες θα σου έλεγα κάτι σαν «δεν ακούω/δεν με αφορά» σε μια καλή περίπτωση και κάτι σαν «ΙΟΥ ΦΥΓΙΕ ΑΠΟ ΔΩ» στις περισσότερες. Ευτυχώς όμως, οι άνθρωποι και τα γούστα τους αλλάζουν και ως εκ τούτου αυτή η κατηγορία για μένα έχει (επίσης σχετικά) μικρύνει. Έτσι, από τις πολλές και ακούσιες ακροάσεις του Self-Esteem (κυρίως) στα διάφορα νυχτερινά στέκια που με έκαναν να το τραγουδάω πια απέξω, από τις ευχάριστες εκπλήξεις των Pretty Fly (for a White Guy) -που νιώθω σα να το θυμάμαι/ξέρω από πάντα-, Come Out and Play, Gotta Get Away, The Kids Aren’t Alright κλπ σε αντίστοιχες ανέμελες στιγμές διασκέδασης, φτάσαμε να πρέπει να ακούσω και ολόκληρο δίσκο τους. Και ναι όντως, ελέω του παρόντος και της πρότασης του @anhydriis, το Americana είναι ο πρώτος δίσκος Offspring που άκουσα ολόκληρο. Ευτυχώς όμως και πάλι (για μένα, ο @JTN δε νομίζω πως συμμερίζεται αυτό μου το συναίσθημα) πέρασε αρκετός καιρός για να το ακούσω καλά. Και αυτό και άλλα κάμποσα βασικά δηλαδή στην ουσία και κυρίως άλλο ένα, το γνωστό ένα που αποφάσισα ότι μου αρέσει περισσότερο. ;p Αλλά τελοσπάντων αφού άλλον δίσκο έφερε η μοίρα στο διάβα μου…
…Ας μιλήσουμε για κάτι κλασικό, σούπερ εμπορικό κι επιτυχημένο, που αντιλαμβάνομαι πως όρισε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο την γενιά και την εποχή του.
Το 1998 και τέσσερα χρόνια μετά το μεγάλο μπαμ των Offspring με το Smash και με την άνεση που έρχεται από την επιτυχία, ο Dexter Holland και η παρέα του έρχονται με φόρα για να μπουκάρουν σε κάθε σπιτικό και να εκτοξευθούν στην σφαίρα του mainstream με την μουσική τους πρόταση για την αμερικανική ζωή και πραγματικότητα. Σε σχεδόν 43 λεπτά, μας βομβαρδίζουν με απανωτές συνθέσεις φτιαγμένες για να γίνουν χιτ, φτιαγμένες για να ακούγονται στο ραδιόφωνο και να κατακλύσουν τα charts. Δομημένες σε μία user-friendly βάση, με προσεγμένη και στρογγυλεμένη παραγωγή και με επιστρώσεις από φωτεινές μελωδίες και συναισθήματα χαράς και ανεμελιάς. Με χρώματα, κυριολεκτικά, αφού η εικόνα της μπάντας μέσω του MTV πέρασε από ασπρόμαυρες underground παραστάσεις ενός τύπου με ράστα που παίζει σε γκαράζ, σε ηλιόλουστα σκηνικά, σε όμορφα σπίτια κι έναν τύπο με καρφάκια. Με τις γνωστές πανκ κλωτσοπατινάδες, βεβαίως, με ποπ περάσματα, με κάποιες ιδέες δανεικές ;p, ακόμα και με πειραματισμό! Οι τύποι δηλαδή είπανε φακ ιτ, το χουμε και χώσανε μέσα οκτάλεπτο κομμάτι για να κλείσουν τον δίσκο, γαμώ.
Ακόμα κι έτσι όμως, κάτω από την ηχητική ευθυμία και χωρίς την σκοτεινιά, την επικινδυνότητα και τις πολλές γωνίες, για τα δεδομένα της εποχής, του Smash, το Americana είναι ένας δίσκος ιδιαίτερα καυστικός και ειρωνικός, τουλάχιστον στιχουργικά. Ο Holland είχε δηλώσει πως “it may look like an episode of Happy Days out there in America, but it feels more like Twin Peaks” κι εγώ μια κριτική στο φαντασιακό του λευκού φράχτη υπό λυντσικό πρίσμα είμαι πάντα έτοιμη να την αγοράσω. Κι ας μην έχω κάτι άλλο να πω για την μουσική αυτού του δίσκου, κυρίως κι ας μην ξέρω πού στέκεται σήμερα αυτό το εγχείρημα και τι σημαίνει συνολικά για το ποπ πανκ στερέωμα – εικάζω πολλά. Καλά, εδώ δεν ξέρω καν πού στεκόταν τότε, καθώς από το ποπ καλτσουρ των 90’s έχω ζήσει μάλλον μόνο τον απόηχο. Υποθέτω όμως πως οι ορκισμένοι πανκάδες (και οι φανς του σκληρού ήχου) θα αντιδρούσαν με έντονα eyerolls στο άκουσμα του Pretty Fly, ας πούμε. Το οποίο, btw, θα περίμενα να ήταν το πιο επιτυχημένο κομμάτι του δίσκου, με το Why Don’t You Get a Job από κοντά, αλλά το Spotify λέει πως τα πιο πολλά plays έχει το The Kids Aren’t Alright- προς ευχάριστη έκπληξή μου. Τελοσπάντων, κι ας μην ξέρω όλα αυτά τα διάφορα που μόλις προανέφερα, καταλαβαίνω πως εμένα το Americana με πείθει, πως μου αρέσει και πως μου ακούγεται εκτός από φουλ διασκεδαστικό, φουλ επίκαιρο και φουλ φρέσκο. Μπορεί να μην κερδίζει, για μένα, την κόντρα με το Smash, αλλά μου δημιουργεί μία ευχάριστη διάθεση και μία τεράστια όρεξη για παρτυ και χορό και κυρίως την ανάγκη να βρεθώ σε εκείνες τις καταστάσεις που όλα σου φαίνονται και είναι απλά.
υγ 1 : Μεγάλα λόγια μεγάλων ανθρώπων που έλαβα ως απαντήσεις ρωτώντας αν τους αρέσει ο δίσκος και που συγκράτησα αλλά δεν ήξερα πώς να εντάξω στο παραπάνω λογύδριο :
-Είναι το Black Album του πανκ.
-Ακούγεται ολόκληρο χωρίς σκιπ, σε αντίθεση με το Smash.
-Σιγά την μαλακία, το Smash είναι καλύτερο.
-Καλό είναι, κράτησε την πίστη μας στο ποπ πανκ λίγο ακόμα ζωντανή.
υγ 2 : Θενξ @anhydriis για την μουσική πρόταση και την όλη διαδικασία στην οποία με έβαλες, νομίζω μπορεί πλέον να καταφέρω να ακούσω στα σοβαρά και Green Day που πέρασα όλη την εφηβεία μου κράζοντάς τους.
υγ 3 : I’m a product of my environment / So don’t blame me / I just work here / But I want to fuck it up
13 Likes
Η μόνη αλήθεια από όσες έφτυσαν οι Gen X που ρώτησες. Κατά τα άλλα το Αμερικάνα είναι όπως και το Smash και όπως και το Ιξνι, ακατεβατο 10αρακι χωρίς φιλλερ χωρίς σκιπ χωρίς οίκτο σε όσους τολμάνε να το κράξουν επειδή είναι πιο εμπορικό.
4 Likes
Εγώ πιστεύω ότι είναι το Painkiller της φανκ.
2 Likes
Ειρωνεία και καλά?
Ειρωνεια σκετο
Αποτυχημένη και στις δύο περιπτώσεις
ΜΟΝΟ οφσπρινγκ, οι βασιλιάδες του φλωροπανκ
(Πρακτικλι στην πορεία έγιναν φλωροπανκ, ή έστω ήταν πάντα παρεξηγημενοι από τους πιο σκληρούς πανκηδες)
Μέχρι και το Splinter του 2003 ήταν φοβεροί δισκογραφικά. Μετά είχαν μέτρια έως κακά άλμπουμ.
Στον τελευταίο τους δίσκο τους είχε ζητήσει μια φιλοζωική να κατεβάσουν το βιντεοκλίπ τους. Ευτυχώς δεν το κατέβασαν.
Το πιο μελαγχολικό days go by του 2012 προτείνω να το ξαναακουσεις, μέτριο δεν το λες με τίποτα. Όπως και το περσινό ήταν πολύ αξιολογο
4 Likes
Στα παπάρια μας τι ταμπέλα βάζει κάθε κολλημένος και μη στους Offspring. Σημασία έχει ότι τα πρώτα τους 7 άλμπουμ γαμάνε , και τα υπόλοιπα είναι από καλά έως πολύ καλά.
Το Rage and Grace απλά υπέροχος δίσκος, ούτε καν φιλλερ μέσα
πρωτοδισκάκιας 
Μπαντάρα οι offspring
3 Likes
Θα συμφωνήσω απόλυτα για τις ταμπέλες, με μακράν πιο άσχετη την “μπλακ άλμπουμ του πανκ”.
Δεν είναι ταμπέλα αυτό, παρομοίωση είναι
Σημασια εχει ποιο ειναι το stanger του πανκ
Αυτό:
2 Likes