Ο Mike Portnoy εχει βγαλει 458 δισκους με 37 συγκροτηματα, δεν χρειαζεται να εισαι σχετικος με τους Dream Theater. Εν τελει αν εμπαινε τετοιο θεμα (που στηριζω 100%) , μπορω να σου στειλω κανα δυο προτασεις που ακομα κι εσυ θα γουσταρες, οσο αντιδραστικος ακροατης κι αν εισαι!
2 Likes
Ας γραψω 2-3 πραγματα γιατι δεν με βλεπω να προλαβαίνω το deadline με τοσο τρεξιμο αυτον τον καιρο και θα μας φαει ο organiser.
Laura εδωσα στον @JTN Laura πηρα…
Laura Marling - Alas I Cannot Swim 2007
Indie folk
Ερωτεύτηκα.
9/10
Αυτα…
Σε ενα παράλληλο συμπαν αν δεν ηταν το Exchange πιθανόν θα αράζα σε κοζι καφετέρια και να ακουω το Ghost “λεω ωραιο κομματακι ας τσεκαρω sazam”…
Μετα δεν εχει επιστροφή αποκτάς καινούριο μουσικο crash με την 2 χρονια μικρότερη Laura …
Βαζοντας τo ντεμπούτο αλμπουμ της τοτε 18ης!! Laura στο spotify βλεπεις οτι οτι το Ghost παιζει σε πολλες λίστες και λογικα ειναι το σουξε της καριέρας της καθως αυτο εχει 58m και το αμέσως επόμενο του αλμπουμ παει στα 3m.
E λοιπον εγω μετα απο τις πρωτες 2-3 ακροασεις skipαρω το συγκεκριμένο τραγουδι γιατι μπροστα στα αλλα ειναι απλα οκ… Αγαπημένα τραγουδά Night Terror, Old Stone, Shine και γενικα οι καλυτερες δημιουργιες ειναι προς το τελος του δίσκου.
Περα απο τις solo δουλείες εχει μια μπαντα με τον τον Mike Lindsay απο τους Tunng με την οποια εχουν κυκλοφορήσει 2 album σε πιο electropop μονοπάτια. Eπισης μου αρεσε πολυ το Animal του 21. Paradise
Εντυπωσιακο C.V το Λαουρακι, 7 solo album, 2 με Lump αρκετες διακρίσεις και εχει τελειώσει psychoanalysis.
Παίρνει αξια θεση διπλα σε Anneke, Sharon Van Etten,Emma Ruth,Rachael Yamagata, Αurora
10 Likes
Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα απ’ το να βλέπεις ότι αυτό που πρότεινες άρεσε σε κάποιον!
Εδώ ένα best of που είχα κάνει
1 Like
Susanne Sundfor “Ten love songs” (2015)
Λοιπόν, στα προηγούμενα δύο Album exchange είχα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις μου (!) αρκετά γρήγορα· ο λόγος που τώρα post-άρω λίγο πριν την εκπνοή δεν είναι γιατί δεν ασχολήθηκα με το εν λόγω album -το ακριβώς αντίθετο! Ο δίσκος μου άρεσε πολύ, δεν μπορούσα να το «ξεπετάξω» έτσι εύκολα κι έπρεπε να δω πόσο θα «μεγάλωνε» μέσα μου. Ήξερα εξαρχής ότι εδώ θα υπήρχε κάτι που μ΄ενδιαφέρει, όχι γιατί γνώριζα τη Susanne Sundfor, αλλά γιατί θυμόμουν την τραγουδάρα “Delirious” από το άλλο παιχνίδι με τις λίστες (αλήθεια, τι θα γίνει, έχουν περάσει 3 μήνες κι ακόμα ακούμε του Δεκέμβρη).
Να μην τα πολυλογώ (και να ‘θελα δεν μπορούσα, γιατί δεν έχω εντρυφήσει σ’ αυτόν τον ήχο), το “Ten love songs” υποθέτω ότι κατατάσσεται στην ηλεκτρονική pop και η γοητεία του έγκειται από τη μία στη φωνάρα της Susanne (εύθραυστη, αιθέρια, συγκινητική), κι από την άλλη στη σκοτεινή/μελαγχολική υφή των τραγουδιών της. Π.χ. το κάτι-σαν-intro “Darlings” (που, αν και μόλις 2-μιση λεπτών, αποτελεί την αγαπημένη μου σύνθεση του album) αγγίζει τα όρια του επικού στο σημείο που ξαφνικά αυξάνει η ένταση των synths και ταυτόχρονα και η ένταση της φωνής της Susanne -αφήνοντάς σου πολύ έντονα συναισθήματα ήδη από την αφετηρία του δίσκου. Ένα παρόμοιο σκοτεινό vibe αναδύεται κι από συνθέσεις σαν το προαναφερθέν “Delirious” ή το “Accelerate”, θυμίζοντάς μου το στυλ των Depeche Mode ή και των Ulver των τελευταίων albums -αν και τους τελευταίους κυρίως όταν αναδεικνύεται ένας πιο «χορευτικός»/beat-άτος χαρακτήρας. Άλλα κομμάτια ρίχνουν ακόμη περισσότερο τις ταχύτητες και θα μπορούσαν να παραπέμψουν στο ακουστικό ύφος του Leonard Cohen (“Silencer”). Γενικά το πρώτο μισό του album είναι αψεγάδιαστο, εναλλάσσοντας σοφά το ύφος μεταξύ των πιο ατμοσφαιρικών και uplifting κομματιών. Με το “Memorial”, προσωπικά, βρίσκω την πρώτη αδύναμη στιγμή -αναγνωρίζοντας, ωστόσο, ότι στα 10 λεπτά του και στο μεγάλο «instrumental» διάλειμμα που υπάρχει κάπου στη μέση του κομματιού προσπαθεί να χτίσει κάτι μεγαλεπήβολο. Τα πράγματα στρώνουν με το “Delirious”, αλλά δυστυχώς τα 3 τελευταία κομμάτια (χωρίς να είναι κακά) δε φτάνουν το επίπεδο των πρώτων κομματιών (ή, τέλος πάντων, δεν κομίζουν κάτι νέο -ίσως με την εξαίρεση του πιο πειραματικού “Insects” στο τέλος), αφήνοντάς με προσωπικά με μία αίσθηση «κοιλιάς» προς το τέλος και αποτρέποντάς με από το να χαρακτηρίσω το album «εξαιρετικό» στο σύνολό του. Παρ’ όλα αυτά βρήκα (μπόλικα) κομμάτια που θ’ ανατρέχω στο μέλλον και ήδη έχουν χαραχτεί μέσα μου.
10 Likes
Συμφωνώ απολύτως, πρέπει να μπει μια τάξη
Επίσης, να μια πολύ καλή ιδέα και γι’ αυτό το topic
2 Likes
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Δίσκος που ξεκινάει με αυτούς τους στίχους
If you have an opinion
Maybe you should shove it
ΚΑΙ έχει τέτοιο εξώφυλλο
δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι καλός. Άρα η σωστή ερώτηση εδώ είναι, πόσο καλός; Θα σου πω, αλλά όσο θα διαβάζεις (δεν θα σου πάρει πάνω από 3:57 λεπτά) πάτα το play παρακάτω να έχεις και κάτι γαμάτο να ακούς (ούτε αυτό θα σου πάρει πάνω από 3:57 λεπτά). Οπότε…
Artist: Paramore
Title: This Is Why
Year: 2023
Genre: Post-Punk Revival / Dance-Punk / New Wave (οφ γουάτ ρε RYM; Ποστ Αρλέτες φάση;)
Submitted by @anhydriis
Έχουμε λοιπόν ένα δίσκο που ακόμα και η πιο αδύναμη στιγμή του (C’est Comme Ca) έχει κάτι. Μια υφέρπουσα γκρούβα από Franz Ferdinand ίσως; Δεν ξέρω, κάτι.
Το αστέρι πάντως εδώ, που δικαιολογεί απόλυτα και την επιλογή του θρεντμαστερ ενός άλλου νήματος και που στο οποίο δυστυχώς δεν πατάει ψυχή και πρέπει να ψάχνει κάποιος τα νέα ποστς με το κιάλι, είναι ξεκάθαρα η Hayley Williams (φωνή & πλήκτρα). Ζεστή χροιά, witty & αυθάδης τόσο-όσο, γενικά φίλη μου.
Για τη μουσική τους δυστυχώς δεν έχω να πω κάτι που θα δώσει στον αγαπητό αναγνώστη ένα ξεκάθαρο χιντ για να τους ψάξει περαιτέρω, κυρίως επειδή με τα genres που αναγράφονται στη σελίδα του album στο RYM είμαι ξεκάθαρα περαστικός-είδα- φως-και-μπήκα. Αυτό που μου έχει καρφωθεί πάντως στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση, είναι - σε στιγμές - κάτι σε Brutus, χωρίς τα στεροειδή όμως και σίγουρα με καλύτερο anger management.
Να πω ότι γενικά, η μουσική που ακούω είναι κατά προσέγγιση 20% uplifting & happy-to-be-alive kind of shit και 80% κάτσε-να-βγάλω-αυτή-την-αρτηρία-από-δω-και-να-τη-δέσω-γύρω-από-το-λαιμό-για-να-δω-από-τι-θα-πεθάνω-πρώτα-ΑΡΡΓΚΚΚΚΚ-μισώ-τους-πάντες-ΩΩΩ-τι-μινόρε-είναι-αυτό-ΛΥΓΜ.
Το This Is Why λοιπόν μπαίνει με άψογο drifting στο 20% μου. Θα ψάξω και την υπόλοιπη δισκογραφία τους; Χλωμό. Υπάρχει περίπτωση να το ξανακούσω στο άμεσο μέλλον; ΝΑΙ. ΕΥΚΟΛΑ. ΑΒΑΔΙΣΤΑ.
Και μία λέξη για τον παρακάτω δίσκο που μου είχε ανατεθεί για περίπου 20 λεπτά, τον χρόνο που χρειάστηκε δηλαδή ο @nnnkkk μέχρι να δώσει λύση με το σπαθί και τα παραφερνάλια του…
Artist: Hammers of Misfortune
Title: The Bastard
Year: 2001
Genre: Progressive Metal / Heavy Metal
Submitted by @NikosPL
Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο
12 Likes
Ε άκου τα 2 πρώτα τουλάχιστον… Και ο 3ος όσο να 'ναι έχει ignorance, the only exception, all i wanted
Βέβαια να έχεις κατά νου ένα δύο πράγματα
Αρχικά έχω να ακούσω paramore από το 2009 οπότε ίσως η μουσική εντύπωση που έχω για αυτούς να είναι θολή / διαστρεβλωμένη
Αυτό πχ που άκουσα εγώ στο this is why ( τραγούδι) της 34χρονης Hayley δεν είναι αυτό που θα ακούσεις από την 20χρονη Hayley ( 17-18 στο πρώτο άλμπουμ πλάκα πλάκα )
Οι Paramore συνέπεσαν με την εποχή του alternative τύπου emo και έπαιζαν κάτι σαν pop rock / punk κλπ . Απογειώθηκαν την εποχή του twilight με τη χιταρα decode
Το point μου είναι ότι σύμφωνα με τα αυτιά μου θα ακούσεις κάτι διαφορετικό και σαφώς με πολύ έντονη νεανική αύρα
Επίσης δεν είμαι αντικειμενικός. Σαν έφηβος είχα τρελό crush με hayley . Που ακόμα την θεωρώ κούκλα και οτι έχει πολυ γλυκά χαρακτηριστικά
Αχ έχω βάλει να ακούσω μετά από τόσα χρόνια
5 Likes
Κρίμα χάθηκε η ευκαιρία για το πιο εύκολο pun ever
2 Likes
Δεν είμεθα για τα εύκολα κύριε 
Το ντεμπούτο δεν υπήρξε ποτέ ηθοποιός ήταν πηγαίνετε απευθείας Ράιοτ! παρακαλώ 
Επανέρχομαι σύντομα με τοποθέτηση για φασάρα
1 Like
Δεύτερη φορά στο παιχνίδι ματσάρισμα με @nnnkkk και ο δίσκος που μου ανέθεσε είναι 
Είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των Garbage πίσω στο 1995. Αρχικά να πω ότι δεν βγήκα από το comfort zone μου με αυτό το άλμπουμ. Εννοώ ότι Garbage ακούω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. To I Think I’m Paranoid είναι το πρώτο τραγούδι που άκουσα από αυτούς πίσω στο 1999.
Θυμάμαι όταν είχαν έρθει στο Rockwave Festival το 2005 στη Μαλακάσα και είχαν τραγουδήσει σαν δεύτερο όνομα πίσω από τον headliner που ήταν ο Marilyn Manson. Δηλαδή για να συννενοηθούμε η Shirley Manson έκανε support στον Marilyn Manson. Εκείνη την περίοδο έπαιζε κάργα στο ελληνικό ροκ ραδιόφωνο το (καινούριο τότε) Why Do You Love Me.
Δεν είχα πάει σε εκείνο το live γιατί πήγα την επόμενη μέρα στους Black Sabbath (Velvet Revolver, Black Label Society) που ήταν και η καλύτερη μέρα του φεστιβάλ. Είχαν έρθει και οι Slayer που σκότωναν τότε (ούτε εκεί πήγα, τους είδα το 2010 στους BIG 4).
Λίγα χρόνια αργότερα θυμάμαι να έχω κολλήσει άσχημα με το Blood For Poppies στην επόμενη δισκογραφική δουλειά των Garbage, εφτά χρόνια μετά. Και το 2016 επίσης κόλλημα με το Empty (φοβερό βιντεοκλιπ εκτός από φοβερή κομματάρα).
Τεσπα πάμε πίσω στο 1995 στο δίσκο για τον οποίο μιλάμε. Να πούμε ότι περιέχει 2 mega hits που δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να ακούει ροκ και να μην τα ξέρει. Προφανώς εννοώ τα Only Happy When It Rains και Stupid Girl.
Στο άλμπουμ υπάρχει επίσης και το Milk it που κλείνει το δίσκο, στο οποίο ρίχνουν λίγο τους τόνους, είναι πιο συναισθηματικό. Εξίσου φοβερή σύνθεση. Για μένα αυτά τα τρία είναι και τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Υπάρχουν και άλλα καλά κομμάτια φυσικά όπως είναι το Girl Don’t Come για παράδειγμα ή το dance rock Driving Lesson.
Το Garbage περιέχει 12 τραγούδια και συνολικά είναι ένα πολύ καλό ντεμπούτο. Ευκαιρία για μένα να ξανακούσω Garbage μετά από καιρό.
Βάζω αυτό εδώ. Αθάνατα '90s που δυστυχώς δεν θα ξανάρθουν ποτέ. Μεγαλώνουμε…
16 Likes
Λοιπόν, αν δεν έχω κάνει χοντρή μαλακία, έχω πάρει το αλμπουμ των Blondie - Parallel Lines του '78 από τον φίλτατο @RiderToUtopia .
Τους Blondie τους ήξερα, βέβαια μιλάω για κάποια χιτς κ μάλλον είναι τα 2 κομμάτια που περιέχονται στο εν λόγω άλμπουμ, τα One way or Another κ Heart og Glass, τα οποία έπαιζαν συνέχεια στο μπαρ που σύχναζα στην Βέροια όταν ήμουν νιάτο…(κ μας είχε σπάσει τα παπάρια ο Ντιτζέυ).
Το άλμπουμ το άκουσα ολόκληρο με την ευκαιρία του παιχνιδιού που έστησε ο @anhydriis, το 52 άλμπουμ κλπ (ένα μεγάλο ευχαριστώ κ πάλι για το καλύτερο θρεντ εδώ κ πάρα πολλά χρόνια…).
Πολύ ευχάριστο άλμπουμ κ λίγα λέω, μάλλον το αδικώ χρησιμοποιώντας απλά την λέξη ευχάριστο. Φυσικά, η Debbie Harry λάμπει με την ερμηνεία της κ δίνει το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις. Για μένα που δεν μου αρέσει η πανκ μουσική, σημαίνει πολλά να μου αρέσει ένα άλμπουμ με πανκ στοιχεία.
Εν τω μεταξύ, έχω βάλει το άλμπουμ να παίζει κ ασχολούμαι με διάφορα, μπαίνει το 11:59 κ νομίζω ότι μπήκαν στην ροή του άλμπουμ οι Kansas…
Το κομμάτι που δεν μου έκατσε καλά ήταν το I’m Gonna Love You Too, το οποίο δεν ξέρω αν είναι λάθος αλλά μου φέρνει σε Beatles κ δεν την πολυπαλεύω με τους τύπους…
Θετικό πρόσημο φυσικά κ ευχαριστώ για την πρόταση.
10 Likes
2 Likes
Αισθάνομαι πως αποτελούμαι από μόρια νερού. Άπειρα σωματίδια μέσα σε μία κούπα. Ή ποτήρι. Γουατεβερ, πικ. Και απο πάνω μου υπάρχει λάδι. Πολύ λάδι. Αλλά το ειδικό του βάρος δεν αφήνει τα μόρια μου να εμπλακούν σε πάρε δώσε με αυτά του λαδιού.
Στην περίπτωση αυτή το λάδι είναι το Symphonic Metal. Και εν προκειμένω οι Έλληνες Chrysilia με το Et in Arcadia Ego του 2017. Και δεν φταίει ο @SvenN που μου το άπλωσε φαρδύ πλατύ. Απλά δεν υπάρχει συμβατότητα.
Έχοντας με το είδος απλή επιφανειακή σχέση θα πω και εγώ πω όντως ο δίσκος είναι κάτι παραπάνω από τίμιος σε σύγκριση με όσα κυκλοφορούν στο εξωτερικό. Και όσον αφορά τις συνθέσεις αλλά και την παραγωγή.
Άρρωστο εξώφυλλο στο vibe του δίσκου αλλά ναι, δεν είμαι εξοικειωμένος. Οι μύστες πιστεύω πως άφοβα θα το τιμήσουν.
Άλλωστε SUPPORT YOUR LOCAL BAND ρε!
θενκς αγαπημενε @SvenN
8 Likes
Η καλυτερη μερα του φεστιβαλ ειναι αυτη στην οποια δεν πηγες 
Εγω βεβαια ευτυχως ειχα παει, και ειχα απολαυσει τους υπερλατρεμενους μου Garbage στο peak της καριερας τους, και τον υπερλατρεμενο (τοτε, οχι πλεον) Marilyn Manson, επισης στο peak της καριερας του.
Καλα τα ειπες για το Garbage. Με εξαιρεση ενα πραγματακι μονο :
Σκετο γαλα ειναι το τραγουδι, οχι αρμεγμα
Δισκαρα, την οποια φυσικα και ξεπερασαν (κατα πολυ) με το Version 2.0 .
Hammers of misfortune - The Bastard
Οι Hammers of Misfortune ιδρύθηκαν στο San Francisco το 1998 με το προηγούμενο τους όνομα (Unholy Cadaver) και αφού κυκλοφόρησαν ένα δίσκο, το 2000 το άλλαξαν σε Hammers of Misfortune. To Bastard είναι το ντεμπούτο τους με το νέο όνομα και κυκλοφόρησε το 2001. Μεταξύ των μελών της μπάντας είναι ο Mike Scalzi και ο John Cobbett (κιθάρες, φωνητικά, ex-Slough Feg και οι δυο, ex-GWAR ο δεύτερος). Επίσης στα φωνητικά και το μπάσο είναι η Janis Tanaka, δικαιολογώντας με την πολύ ωραία φωνή της και τη συνάφεια με το θέμα του μήνα. Πριν το match με τον φίλτατο @nikosPL δεν είχα ακούσει το The Bastard , όπως και καμία άλλη από τις επόμενες δουλειές τους.
Μουσικά ο δίσκος αντλεί στοιχεία από διάφορα ιδιώματα του metal (prog, black και doom τα επικρατέστερα) αλλά περιέχει και αρκετές folk επιρροές. Η συμμετοχή 3 μελών της μπάντας στα φωνητικά επίσης δίνει αρκετή ποικιλομορφία στον συγκεκριμένο τομέα. Από δικά μου ακούσματα υπήρχαν φορές που μου θύμισαν τους Haggard και τους Therion, αλλά και αρκετές prog metal μπάντες, χωρίς όμως να θυμίζουν κάποιον σε επίπεδο έντονης ταύτισης. Στιχουργικά ο δίσκος πραγματεύεται την ιστορία ενός παρατημένου γιού από τον τυραννικό πατέρα του, ο οποίος επιστρέφει για να τον εκδικηθεί.
Η πολυσυλλεκτικότητα και η συχνή αλλαγή διαθέσεων κάνει το The Bastard ένα δίσκο που ενώ από την πρώτη κιόλας ακρόαση είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος πως αποτελείται από πάρα πολύ εμπνευσμένα και καλοδουλεμένα μουσικά τμήματα, χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να εμπεδωθεί σε μεγάλο βαθμό. Μετά την 3η-4η ακρόαση μου άρεσε αρκετά, και λίγες ακροάσεις ακόμα μετά μπορώ να πω πως είναι ένας πολύ αξιόλογος δίσκος που σίγουρα θα ξαναεπισκεφτώ στο μέλλον.
Cheers λοιπόν @nikosPL (και χάρηκα πολύ που και η δική μου πρόταση σου άρεσε!)
8 Likes
Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα
Αν σου πουν για 90s κομμάτι, είναι η επιτομή
2 Likes
Δεύτερη φορά exchange με τον @bostonflesh. Το album που μου έτυχε ήταν τοοοοο 
Celestial Blues από King Woman
Όπως και σε κάθε exchange μέχρι και αυτό, δεν το είχα ακούσει και εξεπλάγην όχι απλά ευχάριστα, αλλά μου πέσαν τα σαγώνια. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές το άκουσα, μιλάμε για απίστευτη αλμπουμάρα και αυτή τη φορά το exchange πήγε πολύ καλύτερα απ’ την προηγούμενη (το Christian Rock ήταν αίσχος, sorry not sorry).
Ας πούμε τα αρνητικά να τελειώνουμε, η μίξη/παραγωγή μου μοιάζει μπουκωμένη σε αρκετά σημεία, σαν ένα σύννεφο ήχου και όχι όπως θα ήθελα να είναι για ένα album του 2021. Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή ή δεν είχαν budget, αλλά δε μου άρεσε. Ακόμη και το mood που ήθελαν να πετύχουν να ήταν αυτό, νομίζω με ήχο κρύσταλλο θα το πήγαινε σε άλλα επίπεδα.
Πάει αυτό το βγάλαμε απ’ τη μέση. Αλλά και για τα άλλα τι να πεις, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα αλήθεια, είναι ένα άψογο album, ένα οργασμός για τα αυτιά. Ρυθμός, συνθέσεις, ιδέες, τα πάντα είναι απλά άψογα. Οκ, το theme ήταν γυναίκα, εμένα γενικά δε μ’αρέσουν γυναικείες φωνές, αλλά το ξεπέρασα με χαρακτηριστική ευκολία. Δε θέλω να πω ότι κλέβει την παράσταση, για τον απλούστατο λόγο ότι όλο το album είναι ακατέβατο 10αρι.
Αν κάτι ίσως ίσως (ίσως), μου κάνει λίγο πιο πολύ τσικ, είναι το drumming που εμένα μου αρέσει πολύ αυτό το groove σε πιο γρήγορο tempo, δηλαδή το τραγούδι να είναι driven (Whatever People Say πχ). Όταν δε, συνδυάζεται με κάποιο άλλο feat του τραγουδιού είναι αδιανόητα καλό, όπως πχ στα Boghz και Psychic Wound, με την εναλλαγή drum/φωνής ή στο Coil, και το πως τελειώνει το riff, αυτό το ρυθμικό/digitized τελείωμα που σε κάνει να συνοφρυώνεσαι απ’ το απίθανο groove.
Από τα 9 τραγούδια του album, τα 6 καρδουλώθηκαν για να παίζουν στο shuffle στα liked songs του Spotify.
Αδύναμα σημεία: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, το album είναι 10/10 και το καλύτερο που μου έχει τύχει ως τώρα.
13 Likes
2 λόγοι με έκαναν να αργήσω να γράψω για τον δίσκο των Looming:
- Πρωτος και καλύτερος, το αλλο φοβερό επίσης παιχνιδάκι (@anhydriis
), το οποίο με έχει βάλει στο να ακούσω άπειρη μουσική, ανακαλύπτοντας “καινούργια” πράγματα. - Δεύτερος, ότι η πρώτη ακρόαση δεν με ενθουσίασε.
Looming - Nailbiter λοιπόν
από τον αγαπητό @Giasonas . Οι Looming από το Ιλινόις, κινούνται σε indie rock μονοπάτια όπως λένε και οι ίδιοι. Είναι ενα είδος στο οποίο δεν έχω εντρυφήσει καθόλου, οπότε σαν επιλογή είναι πέρα για πέρα πετυχημένη, καθώς με έβγαλε εντελώς από τα καθιερωμένα ακούσματα μου.
Το album, ξεκινάει με ένα δυναμικό κομμάτι, το οποίο, στα άσχετα αυτιά μου, λόγω της τραγουδίστριας και του τρόπου που εκφράζεται με την φωνή της, αλλά και λόγω συνολικά της μουσικής προσέγγισης, μου θυμισε πάρα πολύ Placebo, οι οποίοι δεν είναι και αγαπημένοι, αλλά το τραγουδάκι είναι ένα συμπαθέστατο opener.
Γενικά αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά της Jessica Knight, με την χαρακτηριστική ένρινη(?) χροιά τους, έχω την εντύπωση οτί απομακρύνονται από την μπάντα που προανέφερα, άλλοτε καθαρίζουν τον ήχο τους,αλλά κάνουν ένα πολύ ωραίο blend με πιο δυναμικές κιθάρες, αλλά πάντοτε στηρίζονται στην φωνη της Jessica, όπως για παράδειγμα στο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΌ Output, που είναι όλα τα παραπάνω μαζί και ένα από τα καλυτερα κομμάτια του δίσκου, όπως και το υπέροχο κλείσιμο με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. Εχω την εντύπωση πιάνω και λίγα vibes Dredg εδώ και εκεί.
Ένα συμπαθέστατο δισκάκι, το οποίο μεν δεν ξέρω πόσο θα το ακούσω στο μέλλον, αλλά ήταν αρκετά ευχάριστη η διαδικασία ακρόασης του. Συγγνώμη που δεν γράφω κάτι παραπάνω, αλλά δηλώνω πραγματικά άσχετος στο είδος, αλλά αυτό που ξέρω ήταν ότι είναι ωραίο. Αυτά.
5 Likes