εδώ εγώ έβαλα jingle bells σε χαρντ ροκ version a.k.a. TSO 
3 Likes
Αν η σχέση μου με τα 70’s είναι κλασσική, αυτή με τα 60’s δεν είναι ούτε καν επιδερμική. Μιας και είχε γίνει κουβέντα για τους Beatles, σε άλλο thread που παρακολούθούσα, είχα και εγώ ακριβώς αυτές τις σκέψεις, ότι δεν έχω ακούσει πολύ σημαντικά albums τους πέρα από τα hits, ότι έχω σημαντικές ελλείψεις ιστορικά από αυτήν την δεκαετία. Τους The Beach Boys απλά τους είχα ακουστά σαν όνομα.
Το background και η τριβή μου με την δεκαετία δεν μου επιτρέπουν να γράψω ένα proper review. Το album, μπορούσα να το ακούσω άνετα και στο σπίτι με παιδί 3,5 χρονών. Πολύ ταιριαστό άκουσμα με την εποχή, νοσταλγικό, κινηματογραφικό, αλλά χωρίς να μπορώ πραγματικά να αναλύσω περαιτέρω την μουσική στο χρονικό πλαίσιο που τοποθετείται.
Χρειάζεται να πατήσω πρώτα σε άλλα σημαντικά σκαλιά των 60’s για να το ξαναπιάσω. Τώρα δεν πιστεύω ότι μπορώ να πάρω περισσότερα από το συγκεκριμένο. Όμως είναι μια καλή αρχή για να καθορίσω λίγο τον ήχο της δεκαετίας και να κάνω μία καλή προσπάθεια. Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα που μου έτυχε τώρα το ταίριασμα με την She_wolf (όλοκληρο θυμάμαι το nick από παλιά, ξεχνάω συνέχεια που είναι τα κενά 
) ή σε κάποια άλλη πιο ελεύθερη πρόταση, μιας και από όσο έχω καταλάβει έχει ευρύ φάσμα ακουσμάτων. Ας είναι.
Sorry που δεν μπορώ να πω περισσότερα για τον δίσκο για να ψήσω και άλλον κόσμο να του δώσει ακροάσεις.
14 Likes
Oceans of Slumber - Winter
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8759186-1468224171-2723.jpeg.jpg)
Από Oceans of Slumber είχα ακούσει δευτερόλεπτα και ήξερα ότι έχουν σκληρά φωνητικά που κατά κύριο λόγο δεν μου αρέσουν αλλά υπάρχουν 5-10 εξαιρέσεις οπότε δεν ήρθα με αρνητική προδιάθεση. Επίσης όσο χαζό κι αν ακούγεται μου αρέσει και το όνομα τους που είναι ένα στοιχείο που με κάνει συχνά να θέλω να μου αρέσει κάτι. Όταν ξεκίνησε τo Winter και μπήκε η φωνή της Cammie Gilbert, ξαφνιάστηκα, δεν το περίμενα καθόλου αλλά και πάλι ήταν κάτι το ευπρόσδεκτο.
Ο δίσκος αποτελείται από 13 κομμάτια αλλά τα 5 από αυτά λειτουργούν απλά ως ιντερλούδια ή σβησίματα. Αυτές οι στιγμές ήταν από τις αγαπημένες μου μάλιστα. Μια η κιθάρα στο Laid in Rest, μια το φλάουτο στο Good Life, μια το πιάνο στο Grace. Ωραίες μελωδίες. Δεν τα βρήκα περιττά καθόλου.
Στα κανονικά τραγούδια με έχασαν λίγο. Ή μάλλον δεν με κράτησαν αρκετά και αυτό έχει να κάνει περισσότερο με το ότι βρίσκω και τις δύο φωνές πολύ κοινές. Όχι μεταξύ τους φυσικά αλλά με άλλα εκατό συγκροτήματα. Ταλέντο έχει η τύπισσα εννοείται απλά ο τρόπος που τραγουδάει και το όλο songwriting μου φάνηκε πολύ προβλέψιμο.
Όλα αυτά κυρίως στο πρώτο μισό του δίσκου που νομίζω ξεχώρισα μόνο τις κιθάρες από το Nights in White Satin γιατί στο δεύτερο μισό μου άρεσαν όλα πολύ περισσότερο. Turpentine, Apologue και … This Road είναι η μαγική τριάδα που έχει αυτά που ήθελα όταν άρχισα να ακούω το άλμπουμ.
Το πρώτο έχει ένα πιο blues υπόβαθρο και υπέροχο outro, το δεύτερο έχει έναν δυναμισμό και το τρίτο είναι κατά τη γνώμη μου το κομμάτι με το καλύτερο δέσιμο φωνής και ορχηστρικού μέρους. Πιάνο στην αρχή και κιθάρες στη συνέχεια, την ντύνουν τέλεια. Θενκς για την πρόταση @Pargalatsos
.
14 Likes
Νέο χωρίς θέμα
αν δεν κάνω λάθος εκκρεμούν από @nnnkkk @QuintomScenario @Achamian @Sh_Wo_f @martian @MrBeast @apostolisza8 @Spyros_Koukas @pantelis79 και bostonflesh που γράφει αλλά σας έχω εμπιστοσύνη.
3 Likes
Tyranny το άλμπουμ που μου ανατέθηκε από τον @Sevek από την αμερικάνικη μπάντα Shadow Gallery.
To Tyranny είναι ένας progressive metal δίσκος. Είναι ένα έντονα πολιτικό άλμπουμ, το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός σχεδιαστή όπλων. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1998.
Λοιπόν το άλμπουμ ξεκινάει με ένα instrumental κομμάτι το Stiletto in the Sand το οποίο αν και διαρκεί λιγότερο από δύο λεπτά λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά σαν εναρκτήριο άσμα. Όσο προχωράει η ακρόαση, ο δίσκος γίνεται και πιο σκοτεινός.
Αυτό που θα ακούσει κάποιος στο σύνολο του άλμπουμ είναι είναι ένα μείγμα mid tempo κομματιών και μπαλάντες με κάποια epic στοιχεία στο μεταξύ. Το Tyranny κλείνει με το τραγούδι Christmas Day που είναι μια συναισθηματική μπαλάντα.
Ο δίσκος μου έφερνε σε αρκετά σημεία στο μυαλό Dream Theater και Gamma Ray χωρίς να έχω εντρυφήσει βέβαια με αυτές τις μπάντες.
Τα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν τα I Believe, War For Sale, Roads of Thunder, New World Order και φυσικά το Mystery που είναι και το καλύτερο του δίσκου για μένα (φανταστική κομματάρα).
Επίσης ένα τραγούδι που μου τράβηξε την προσοχή είναι το Spoken Words το οποίο είναι αποκλειστικά πιάνο/πλήκτρα και σε κάποια φάση μπαίνει και βιολί. Είναι ντουέτο και μαζί με τον τραγουδιστή κάνει φωνητικά και μια γυναίκα.
Γενικά ένας δίσκος με τον οποίο θα περάσεις σίγουρα καλά. 2/2 για μένα από την προηγούμενη βδομάδα που συμμετέχω στο τόπικ.
Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ενώ η μπάντα είναι ενεργή έχει να βγάλει δίσκο από το 2009. Έχει βγάλει συνολικά 6 studio άλμπουμς με το Tyranny του 1998 να είναι ο τρίτος κατά σειρά δίσκος τους.
14 Likes
Sad reactions μόνο για το review 
<---- δε σου θυμίζει ατόμινο μπιπ μπιπ ή έχω πέσει πολύ βαθιά?
I’m slowly turning into you και Catch Hell Blues απ’τα all time favourite τραγούδια μου. “I like to keep my little shell intact” κάθε φορά με πιάνει. Πολύ αγαπημένος μου δίσκος ίσως το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ever. Είναι το 3o και τελευταίο cd που μου άνηκε ποτέ (όχι καβατζωμένο από συγγενείς) μαζί με τα single This Love-Maroon 5 και Yeah!-Usher ft Lil Jon, Ludacris που τα είχα πάρει μαζί απ’το Metropolis στον ΑΒ κάνοντας ότι δε θυμάμαι τι ψάχνω για κανά μισάωρο με τη μητέρα μου να παραμονεύει 
@JTN το καλό πράγμα αργεί να γίνει 
3 Likes
Συμφωνώ με Ιάσωνα ότι συνήθως τα άλμπουμ του Jack White είναι άνισα και έχω εκφράσει στο παρελθόν ότι θα ήθελα να μην βάζει τραγούδια από κάθε είδος που ξέρει να παίζει στο καθένα. Ας βγάλει τη μια χρονιά ροκ, την άλλη country κλπ. Ακόμα και στο “πειραματικό” Boarding House Reach έχει κάτι What’s Done Is Done και Humoresque που είναι τέρμα απλά. Από την άλλη όμως το Icky Thump είναι σούπερ άλμπουμ. Μόνο τα A Martyr for My Love for You και You Don’t Know What Love Is (You Just Do as You’re Told) θα πετούσα. Θα περίμενα ειδικά το Catch Hell Blues να έμπαινε με τα υπόλοιπα που ξεχώρισε.
2 Likes
Με συγκίνησες ειλικρινά όμως 
τι ωραία χρόνια…
Ήταν αναμενόμενο, κάποια στιγμή θα έσκαγε κάτι σαν τούτο και τα πράγματα θα δυσκόλευαν. Αρκετά μάλιστα. Στα αυτιά μου, μιλάμε για χορευτική/ηλεκτρονική μουσική, μόνο. Δίχως στίχους όπως είθισται. Σε τεχνικά θέματα δεν μπαίνω, ούτε τα κατέχω και θεωρώ ότι δεν είναι το ζητούμενο σε τέτοιες κυκλοφορίες. Δε θα άκουγα ποτέ εκούσια κάτι τέτοιο, έχει γίνει όμως, αρκετές φορές. Είναι κρίμα να είναι η μουσική που ακούει η γυναίκα σου και να μην την ακολουθήσεις σε μια έξοδο. Μαζί με άλλους φίλους της που ακούνε τα ίδια. Έτσι λοιπόν, το συγκεκριμένο άλμπουμ μου θυμίζει πάρα μα πάρα πολύ εκείνες τις φορές που βρέθηκα στο κλαμπ Η σπηλιά στο Βελιγράδι, όνομα και πράμα. Χαμηλοτάβανο, με ημίφως και μια ανάλογη μουσική να ξεχύνεται από τα ηχεία, με ένταση τέτοια που μου τσάκιζε το στήθος και μαστίγωνε τον εγκέφαλό μου. Τότε που οι πρώτες μπύρες κατέβαιναν σε 2’ και τα στριφτά άναβαν με ρυθμό πολυβόλου. Με λίγα λόγια, τότε που δε χρειαζόμουν πάνω από μισή ώρα για να γίνω “χάλια”. Τα διάφορα “κεράσματα” έδιναν και έπαιρναν, με αποτέλεσμα η όλη εμπειρία να γίνει πιο ανεκτή και να μη βγω αλαλάζοντας στον δρόμο. Θυμάμαι τα σερβάκια να τσακίζουν τα red bull, τη μουσική να σκληραίνει και ενώ έχει επέλθει μια σχετική ευθυμία, να συμμετέχω στο χορευτικό σκηνικό, πιστεύοντας ότι είμαι ο Τραβόλτα. Μόνο και μόνο για τις αναμνήσεις αυτές άξιζε η ακρόαση. Επίσης μου φαίνεται ιδανικό άκουσμα για τις προσωπικές στιγμές με τον/την σύντροφό μας, εκπέμπει ερωτισμό σε μεγάλο βαθμό θαρρώ. Κλείνοντας, η εμπειρία αυτή βιώθηκε και από την ανάποδη αργότερα, με βραδιές στο Τέξας. Είμαι σίγουρος ότι δεν πέρασε τόσο καλά, όσο η πάρτη μου στο Βελιγράδι εκείνες τις φορές. Ευχαριστώ τον @matia, αυτό που θα ξεκινούσε σαν ανελέητο θάψιμο, εξελίχθηκε σε ταξίδι στο παρελθόν. Živeli brate.
15 Likes
Ρε μαλάκες.
Ξύπνησα από επικό ύπνο 17:00-21:00 στον οποίο είδα ότι:
Το επόμενο θεματικό που έβαλε ο JΤΝ έλεγε να βρούμε ένα φορμάτ για να διαβάσουμε κόμικς σε cbr, η κλήρωση γινόταν σε λάηβ χρόνο και όλοι φορούσατε μάσκες (εκτός από μένα που ήμουν ο παρατηρητής, duh), ο αντμιν (φαντάζομαι ο JTN) είχε μια μάσκα smiley και o Quintom φορούσε τη μάσκα του
Guy Fawkes πράγμα που πολύ με άγχωσε στο όνειρο γιατί σκέφτηκα ότι κι εγώ την ίδια μάσκα θα έπρεπε να βάλω γιατί δεν έχω άλλη πρόχειρη εδώ.
Πρώτη κλήρωση έπεσε στη SheWolf που της έτυχε από τον αντμίν (φαντάζομαι τον JTN) ένα υπερηρωικό, συγκεκριμένα είπε ο αντμίν (φαντάζξσνγφσφξ) “εγώ έβαλα Sinister Six” με πολύ απολογητικό ύφος και η κάμερα έκανε ζουμ στη SheWolf που δεν είχε μάσκα αλλά φορούσε κάτι περίεργα γυαλιά και μια ξανθιά περούκα και καμία σχέση δεν είχε με τη SheWolf αλλά φαντάζομαι δε βρήκε μάσκα και ντύθηκε κάπως έτσι, λίγο πιο δίπλα ήταν ένας μουσάτος που έλεγε “πώς την πετσόκοψες έτσι ρε” από το Μικρό Ψάρι, η SheWolf ακόμα χωρίς λόγια κι εγώ να σκέφτομαι ότι εντάξει μια χαρά είναι ρε παιδιά και οι Sinister Six αν και κόμικς τους εγώ δεν έχω διαβάσει αλλά πόσο χάλια να είναι αφού (τους) γαμάει ο Σπάηντερμαν, κάπου εκεί συνεχίστηκε ο κύκλος των ματσαρισμάτων αλλά ξύπνησα.
Δεν έχω εγώ πρόβλημα, εσείς έχετε.
11 Likes
Μέρος A:
Trans-Siberian Orchestra – Christmas Eve And Other Stories
Όταν ο Άγιος Βασίλης Paul O’Neil άφησε ένα μικρό “rock” δώρο σε κάθε σπίτι στην Αμερική
Δεν είναι η κατάλληλη αφορμή και ούτε εγώ ειδικός ή σε κλίμα για μαθήματα metal ιστορίας, αλλά θαρρώ πως όλοι λίγο πολύ ξέρουν τα πεπραγμένα του Paul O’Neil με τους Savatage (κυρίως) και το πώς εκκολάφθηκε και εξελίχθηκε το πρότζεκτ των TSO. Προσωπικά, συνειδητά είχα αποφύγει να τους ακούσω για μια σειρά από λόγους, οι οποίοι, δυστυχώς βρε @Rebel ήρθαν εκ νέου στην επιφάνεια με αφορμή αυτόν τον γύρο, όπου επέμεινα στον δίσκο όσο μπορούσα λαμβάνοντας υπόψη και την εποχή.
Είδα όμως το άκουσμα του “Christmas Eve And Other Stories”, ειδικά τώρα με λοκντάουν και χίλια δυό άλλα να τρέχουν, ως μια πρό(σ)κληση. Να ξεκαθαρίσω πως «χριστουγεννιάτικα μεταλ/ροκ άλμπουμ» έχω ακούσει το εξής 1, αυτό με τον Lemmy να κυνηγά τον Ρούντολφ. Η εκδοχή που άκουσα είναι αυτή με τα δύο bonus τραγούδια, με τη διασκευή “God Rest Ye Merry Gentlemen” δηλαδή. Διάρκεια μεγαλύτερη της μίας ώρας, και αυτό ήταν το μεγαλύτερο αρνητικό όσον αφορά πρακτικά ζητήματα, καθώς τα μουσικά μέρη, εντυπωσιακά μεν, συχνά προβλέψιμα δε, δημιουργώντας έτσι μια άκρως ομοιογενή αισθητική, ζήτημα, ομολογουμένως κρίσιμο δεδομένου του είδους του υλικού που έχει ως βάση ο δίσκος.
Στο ερώτημα του εάν αυτός ο δίσκος είναι εντός θεματικής, δεν θεωρώ πως υπάρχει αμφιβολία, και στην τελική ας μιλήσουν οι εκατομμύρια πωλήσεις του δίσκου (θα επανέλθω σε αυτό). Ο O’Neal ήθελε να φτιάξει μια χριστουγεννιάτικη τριλογία, από μια υπερπαραγωγή σε μουσικούς και όραμα, που προσωπικά ακούγοντας τον δίσκο και επιμένοντας, αγνοώντας τα κάλαντα και τα παραδοσιακά μέρη που μεταφράζονται σε prog rock/metal γλώσσα, μου έδωσε την εντύπωση ενός κολοσσιαίου βιομηχανικού προϊόντος που κατασκευάστηκε σε κάποια φάμπρικα εγκατεστημένη σε ελατοδάσος του βορείου τμήματος του βορείου ημισφαιρίου.
Ο δίσκος εκμεταλλεύεται άριστα τα μοτίβα που αναπαράγει η δυτική κουλτούρα για τις γιορτές. Δεν είναι τυχαία η δυτικοκεντρική ματιά του δημιουργού ως προς τις τούνδρες της Σιβηρίας για έμπνευση. Πως το μεταφράζω αυτό; Η στρογγυλεμένη αισθητική, που αφήνει μια ζεστή θαλπωρή με την παραγωγή, τα κουρδίσματα, το πιάνο, το συνειδητά στερεοτυπικό στόρι και την εξέλιξη των μουσικών θεμάτων, δημιουργεί ένα κλίμα οικειότητας, όπως αυτό που προσδοκάται (αλλά και επιδιώκεται ως εμπορικός στόχος) κατά την περίοδο των εορτών, με παραδείγματα όπως το οικογενειακό τραπέζι, δώρα, κλπ. Ταυτόχρονα, η επιλογή των TSO να διασκευάσουν, εξαιρετικά μεν, Τσαικόφσκι, Μέντελσον, Αδόλφο Άνταμ κλπ, φέρνοντας στα μέτρα τους κλασικά ορχηστρικά θέματα, πασπαλίζει με ακριβοθώρητη αστερόσκονη περασμένων αιώνων. Εποχές δηλαδή, που είναι ιδιαίτερα μακρινές από την σημερινή (ή και του 1996), και που συχνά έρχονται μέσω της πολιτιστικής τους κληρονομιάς στην επιφάνεια αυτήν την περίοδο.
Κοινώς, όσοι σκέφτονται σενάρια της φαντασίας τους, ανεκπλήρωτους υπαρξιακούς στόχους, κάποιο εναλλακτικό παρόν, το escapism και την «κουλτούρα», ως αγαθά που δεν κατέχουν διότι δεν προλαβαίνουν γιατί πνίγονται από την καθημερινότητα, τότε είναι πιο πιθανό την περίοδο των εορτών να ενδώσουν σε αυτά, ελέω διακοπών και όσων τις περιβάλλουν ως συλλογικό και κοινωνικό γεγονός. Αν μάλιστα όλα αυτά γίνονται χωρίς το ξεβόλεμα (ή και το ρίσκο) που παρέχει μια δια προσώπου απόδραση, τότε θεωρώ πως αυτή η «τουριστική» αντιμετώπιση ως προς αυτές τις εικόνες (όπως ενός περιπάτου σε ένα χιονισμένο δάσος), θα βρει ιδανική συντροφιά σε αυτό το άλμπουμ.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο επιδιώκοντας μια ολομέτωπη επίθεση στην αισθητική αυτού του δίσκου, ή αυτή της επίπλαστης (edgelord mode: on) οικουμενικότητας των Χριστουγέννων. Αντιθέτως, θεωρώ πως η εμπορική χροιά του ντεμπούτου των TSO, είναι στοχευμένη και τόσο συνειδητοποιημένη που έχει κερδίσει από τα αποδυτήρια όσους είναι πρόθυμοι να πατήσουν τον διακόπτη αυτές τις μέρες και να γιορτάσουν, πέρα από τα σύνορα του ήχου. Κοινώς, το “Christmas Eve And Other Stories” είναι τόσο άρτιο και θελκτικό που με ξένισε. Είναι όμως επαναλαμβάνω, τόσο αισθητικά ολοκληρωμένο (δεν υπάρχει μόνο καλή αισθητική για μένα), που είναι, πιθανολογώ, αδύνατο να το ακούσετε προσεκτικά και να μην υπάρξει κάποια στιγμή που σας μάγεψε. Ακόμη και αν αυτή η μαγεία, είναι αυτή μιας Disney διασκευής ενός προγενέστερου παραμυθιού, αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα του.
Αν υπήρξε μια στιγμή που πραγματικά εξεπλάγην στο άλμπουμ, είναι όταν μπήκε το κλασικό “Sarajevo”. Έχω, παραδόξως, αρκετά ψηλά τους Savatage. Αγνοούσα πως είχε συμπεριληφθεί αυτό το κομμάτι και εδώ μέσα. Η ακρόασή του έπειτα από τόσο καιρό με αποπροσανατόλισε. Το ίδιο μεγαλειώδες, το ίδιο ανατριχιαστικό, το ίδιο υποβλητικό, αναρωτήθηκα τι δουλειά έχει εδώ μέσα. Όμως, η συμπερίληψή του, συνοψίζει ιδανικά τις αντιθέσεις μέσα από τις οποίες ξεπροβάλλουν οι TSO. Κοινώς, είναι το ηχητικό (rock) παράδειγμα του πως εμπορικοποιούνται αξίες και δημιουργείται ένα συλλογικό υποσυνείδητο αναφορικά με το τι (κοινές παραδόξως ε;) εικόνες δημιουργεί ο συνειρμός «Δεκέμβρης, χειμώνας, Χριστούγεννα, γιορτές, κρύο, θαλπωρή» σε άτομα με φαινομενικά διαφορετικό αισθητικό/πολιτιστικό υπόβαθρο.
Συνεπώς, καταλήγοντας αγαπητέ μου @Rebel , θέλω να σε ευχαριστήσω που εξαιτίας σου άκουσα Trans-Siberian Orchestra και που μου έδωσες ένα δίσκο που θα μπει στην κατηγορία «Δούρειος Ίππος» για την ευρύτερη μουσική. Δύσκολα θα βάλω στο μέλλον να παίξει ξανά, αλλά είναι αρκετά πιθανό να ακούσω από απορία τα επόμενα δύο μέρη της τριλογίας και κυρίως να επιστρέψω εντός των εορτών στους Savatage. Δήλωσες πως είναι τα Χριστούγεννα για σένα αυτό το άλμπουμ και ελπίζω να μην ήμουν (πάρα) πολύ ισοπεδωτικός.
Παρ’ όλα αυτά, όλοι χρειάζονται που και που, υποθέτω, μια ζαχαρένια δόση “escapism” από τον καναπέ τους, έστω και για λίγο, έστω και τώρα, έστω και έτσι. Ολοκληρώνοντας, να επιστρέψω στο περίφημο εμπορικό κομμάτι και να επαναλάβω, πως θεωρώ, εκ των υστέρων βέβαια, αναμενόμενη την τρομακτική επιτυχία του πρότζεκτ. Ακόμη και αν μου φαίνεται καιροσκοπική, δεν παύει να είναι προϊόν (διαχρονικής) προσφοράς-ζήτησης.
Μέρος B:
Πριν σχολιάσω τον δίσκο που έβαλα και έκατσε στον @Rebel , να κάνω ένα αργοπορημένο σχόλιο για τους Magic Circle που σου έκατσαν στον προηγούμενο γύρο. Βασικά όχι για αυτούς! Ένας από τους κιθαρίστες της μπάντας, παίζει και στους Lifeless Dark, μια crust μπάντα της οποίας το μοναδικό demo του 2018 είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη του ο Fenriz πως ήταν μια από τις επιρροές του για τη δημιουργία του “Old Star”. Δεν γινόταν να το προσπεράσω
Στο είχα πει πως το ματσάρισμα μας θα είναι πολύ ενδιαφέρον, για πολλούς λόγους, πέραν του «ξένου» στοιχείου της μουσικής που μας έτυχε! Χάρηκα που επένδυσες σε αυτόν τον δίσκο! Άκου και το περσινό τους αν σου άρεσαν αυτές οι κιθάρες, θες περισσότερες και ίσως και να προκαλούν και ελαφριές παραισθήσεις!
Οι Blut Aus Nord είναι πολυσχιδές συγκρότημα. Η “Memoria Vetusta” τριλογία, είναι η πιο παραδοσιακή τους σε αντίθεση με τις άλλες industrial/avant-garde. Ο εν λόγω δίσκος, έχει πράγματι πολυεπίπεδες και επικές κιθάρες, έχει για μένα μερικές από τις καλύτερες μελωδίες που άκουσα την τελευταία δεκαετία. Μάλιστα, οφείλω να ομολογήσω πως αυτό το άλμπουμ με έχει συντροφεύσει και σε μέρη και καταστάσεις όπου το black metal μόνο ταιριαστό δεν ήταν. Επειδή ο Δεκέμβρης είναι πολλά, από ημερομηνίες και συμβολισμούς για μένα, αυτός ο δίσκος παίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα γιατί ένα ηλιόλουστο δεκεμβριάτικο πρωινό με αέρα διαυγή εξαιτίας του ψύχους θέλει κάτι που να σε κάνει να νιώθεις «άτρωτος». Είναι δίσκος δηλαδή πιο ελπιδοφόρος και όχι τόσο σκοτεινός που νομίζω το κατάλαβες και εσύ, δίσκος που για μένα συμβολίζει το πέρασμα (είχα ασχοληθεί με το στιχουργικό κομμάτι σε αυτό το άρθρο).
Δύο είναι τα τραγούδια κλειδιά:
Το “Forhist”, το οποίο ώθησε τον ιθύνοντα νου να φτιάξει ένα spin off συνονόματο project παίζοντας καθαρό black metal (more info here).
Καθώς και το “Metaphor Of The Moon” που για μένα είναι αδιανόητη κορυφή:
Summary
“As pure mysticism stands in the hidden realm to intuition and the things we don’t know,
so in the visible realm the Moon stands to sight and the things we (should) see”.
Υ.Γ.: Το θυμάμαι που μου το είχες πει εννοείται, όπως θυμάμαι πως (σου) χρωστάω ένα κείμενο για τους Bathory.
Υ.Γ. 2: Το “Under The Sign Of The Black Mark” δεν είναι απλώς black metal. Είναι ΤΟ black metal, ο δίσκος που όλοι οι μετέπειτα αναμετρώνται μαζί του. Καλά έχεις ακούσει λοιπόν!
15 Likes
Χεχε εντάξει χορευτική δεν είναι αλλά καταλαβαίνω όταν δεν έχεις επαφή με ένα είδος να σου φαίνονται όλα πάνω κάτω το ίδιο. Για μένα όλο το άλμπουμ αποπνέει έναν ηχητικό μυστικισμό , μπορεί τα δύο πρώτα κομμάτια να είναι λίγο πιο groovy αλλά μετά το downtempo επικρατεί με αποκορύφωση το παρακάτω κομμάτι περίπου στη μέση του άλμπουμ…
2 Likes
Μα, μα, ολόκληρο είναι το κανονικό, μην κοιτάς που με έχουν αφήσει έτσι και ΜΕ ΑΓΝΟΟΥΝ οι μοντς επιδεικτικά. (Θενξ για το επόμενο σχόλιο. <3)
Χαίρομαι που δεν λειτούργησε αποτρεπτικά ο δίσκος όπως και να έχει. Θεωρώ επίσης πως αν τον έχεις στο νου σου γενικότερα και του δώσεις σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο μελλοντικά ακροάσεις, θα βρεις πράγματα να σου τραβήξουν το ενδιαφέρον. Δεν χρειάζεται κάποια διατριβή στα 60’s ε, αλλά καταλαβαίνω πως, όπως ίσως κάποιοι / κάποτε ανεβαίναμε τα σκαλοπάτια για να συνηθίσουμε τον σκληρό ήχο, μπορεί κι έτσι να λειτουργεί πηγαίνοντας προς τα πίσω από ένα σημείο και μετά. Είναι μια συγκεκριμένη ηχητική και αισθητική πρόταση, που ελπίζω, εάν φυσικά νιώθεις ότι σε αφορά και ότι σου κάνει, να την συνηθίσεις, αρχικά και να την αφήσεις να μεγαλώσει μέσα σου με τον καιρό.
Κατά τα άλλα σόρρυ για την καθυστέρηση από μεριάς μου, το έχω ξεκινήσει πόσες φορές κι όλο κάτι προκύπτει και πρέπει να σταματήσω. Κάποια στιγμή μέσα στο μακρύ βράδυ ;p, θα ποστάρω κι εγώ.
@YoungAtlas έκλαψα
@apostolisza8 επίσης, προσπαθούσα να καταλάβω τι σε χαλάει τελικά κι αν δεν ερμήνευσα λάθος, το πρόβλημα ήταν ότι πέρασες καλά, ανέμελα (sic) αχνοπασπαλισμένα και χριστουγεννιάτικα? ;p ρητορικό ε, i get the point, απλώς όντως γέλασα
@Achamian τι ωραία όταν όλα παίρνουν μια πιο προσωπική χροιά πηγαία, πολύ όμορφο.
3 Likes
Ευτυχώς που κύλησε έτσι. Παραλίγο να βάλω Manowar για να έρθω στα ίσα μου μετά. Τελικά έβαλα Bathory.
4 Likes
Το ότι προσπαθεί να τα βγάλει το άλμπουμ δεν σημαίνει πως τα ένιωσα και εγώ, προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ απλώς λίγο και να μην το πάω όλο στην λογική “διαφωνώ με το κάθε τι εδώ μέσα”
Τέλος πάντων, λογικά όντως κατάλαβες οπότε λέω και γενικότερα να αφήσω το φτυάρι ήσυχο και να μην το λιβανίσω άλλο αυτό το άλμπουμ, νομίζω ήταν σαφές 
edit:
Nice.
2 Likes
Ναι, θα είναι καλό για την ψυχική σου ηρεμία κάτι τέτοιο, εκκρεμούν και άλλα reviews στον γύρο .
Είχε πάρει σασί; Μπήκες καλίμπρα;;
Εγώ χρειάζομαι λίγο ακόμα χρόνο για να είναι δίκαιο το revew μου, είμαι στην πέμπτη ακρόαση.
Από την άλλη, δεν ξέρω αν θέλω να είναι δίκαιο, θα δω, ίσως αναθεωρήσω.
5 Likes
Άσε, δεν είναι να τα ακούω μόνος αυτά. Θέλει υποστηρικτικό περιβάλλον 
2 Likes
2 υπονοούμενα σε ένα ποστ ρε άτιμε;
Για να δούμε λοιπόν τι θα διαβάσουμε…
2 Likes
Νομίζω είναι ηλίου (ή μήπως ήλ-ι-ου) φαεινές ότι όλοι περιμένουμε το κείμενό σου…
1 Like
Μου ανατέθηκε από τον @pantelis79 το συγκεκριμένο άλμπουμ, οπότε μέχρι να βρεί τις κατάλληλες λέξεις να εκφραστεί για τον δικό του κλήρο (και με τον @apostolisza8 να περιμένει στη γωνία ) τα δύο λογια που έχω να πω πάνε κάπως έτσι…
Για να είμαι ειλικρινής, η επαφή μου με τις μουσικές του Mark Lanegan έχει υπάρξει μηδαμινή, περισσότερο συγκυριακά και λιγότερο συνειδητά. Έχοντας μικρή επαφή με τους Screaming Trees και γνωρίζοντας τον καταρχάς από τη συμμετοχή του στους Qotsa, κατέληξα να τον έχω στο μυαλό μου ως μια αρχετυπική, βαθιά κι εκφραστική φωνή, σε μια μερική αντιστοιχία με τον Tom Waits. Ωστόσο, τα λίγα δείγματα που βρέθηκαν στο διάβα μου δεν με είχαν πείσει να ασχοληθώ εκτενέστερα με την περίπτωση του, είτε για καλό είτε για κακό.
Το να προβώ σε μια συνηθισμένη παρουσίαση στα πλαίσια που το κάνω για τις σελίδες του σάιτ, δεν βλέπω κανένα λόγο να το κάνω. Γι αυτό θα μιλήσω περισσότερο προσωπικά και αισθητικά, για ένα ιδιαίτερο άκουσμα που ξεφεύγει αρκετά των όσων επιλέγω να ακούω συνήθως. Ο Dark Mark, λοιπόν, διασκεύασε κάποια κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, προσαρμόζοντας τα σε ένα πιο απογυμνωμένο, σκοτεινό singer-songwriter ύφος.
16 λεπτακια όλα κι όλα, ο δίσκος κυλάει εύκολα και γρήγορα και μου επέτρεψε να τον ακούσω άμεσα μερικές μαζεμένες φορές, καταρχάς από ανάγκη να τον οικειοποιηθω για να αποκτήσω άποψη και στη συνέχεια λόγω αυτής του της υπνωτικης μελαγχολίας που έρχεται σε άμεση αντίθεση με το χαρμόσυνο χριστουγεννιάτικο πνεύμα που συνήθως έχουμε κατά νου.
Ουσιαστικά αυτή είναι η άλλη πλευρά των Χριστουγέννων, πίσω από τα φώτα και τις φωναχτες ευχές. Η πιο εσωστρεφής και αντικοινωνική, η πιο προβληματική κι εύθραυστη, η οποία βρίσκει ένα ιδανικό post-x-mas soundtrack ποτισμένο στον καπνό και το μπερμπον. Να πω ότι με χάλασε, θα έλεγα ψέματα. Να πω ότι με ενθουσίασε τόσο ώστε να θέλω άμεσα να ψαχτω περισσότερο για την περίπτωση του Lanegan, ομοίως.
15 Likes