Μην θελοντας να ξεχασω το θρεντ που μου εδωσε να ακουσω εξαιρετικους δισκους (και μερικες φολες για τα δικα μου γουστα) ανοιξα τις λιστες και αρχισα να διαλεγω δισκους. Αποτελεσμα σημερα το εξαιρετικο
Αξιζει αν σας αρεσει το ειδος
6 Likes
Με αφορμή το ποστ σου και τη κατάταξη των δίσκων που του προτάθηκαν που είχε φτιάξει ο JTN, γράφω κι εγώ τη δικιά μου, με βάση μόνο το τι θυμάμαι ότι μου εβγαζαν οι δίσκοι όταν τους άκουγα
Bitterness - Desultory
Obscured by Clouds - Pink Floyd
The Life an Times of Scrooge - Tuomas Holopainen
Total Depravity - The Veils
Hard Lines - Lucky Souls
Vidde - Atlanter
Sea of Faces - Kutless
March of the Damned - Black Sword Thunder Attack
Leytmotif Luzifer - Abigor
Μόνο 9 ε? Και είχα ξεκινήσει καλά ρε γαμωτο 
Δεν πειράζει, πάμε γερά για το season 2 από φθινόπωρο!
4 Likes
Υπαρχει περιπτωση;;
1 Like
Τα γράφουμε στο χιόνι, no hard feelings και restart?
4 Likes
Αν βγάλεις έξω τον τελευταίο γύρο, έχουν προταθεί 310 album και δεν έχουμε κριτικές για τους 19, δηλαδή 93.87% επιτυχία, ε δεν το λες και κακό…
3 Likes
Οπως καποιος συμφορουμιτης προσφατα εγραψε ετσι και για εμενα οι πρωτες εντυπωσεις απο ενα δισκο ειναι καθοριστικοτατες. Συνηθως απο την δεύτερη- το πολυ τριτη- ακροαση μπορει να μην εχω αφομοιωσει ακομα τη μουσικη, αλλα ξερω σχεδον παντα το αν θα μου αρεσει αργοτερα οταν αφιερωσω οσες ακροασεις χρειαζεται.
Το Times of Grace των Neurosis λοιπον είναι ο 6ος δισκος τους και κυκλοφορησε το 1999. Καποιοι γνωριζουμε τους Neurosis και απο τα guest του τραγουδιστη/κιθαριστα και ιδρυτικου μελους τους Scott Kelly σε ολους τους δισκους των (δηλωμενα επηρεασμενων απο τη μουσικη των Neurosis) Mastodon απο το Leviathan μεχρι και το Emperor of Sand. Ειχα προσπαθησει να ακουσω μουσικη τους και παλιοτερα αλλα… δεν.
Οταν εβαλα λοιπον να ακουσω το Times of Grace πριν απο περισσοτερους απο 5 μηνες με βαση το… board of shame 
με κουρασε.Αυτο που μου εβγαλε στις 2-3 πρωτες ακροασεις ηταν και αυτο που μου εβγαλε και τωρα που τον ξαναακουσα, οτι δεν ειναι για μενα. Αν επρεπε να ξεχωρισω ενα κομματι, το the last you’ll know μου αρεσει αρκετα.
Το προβλημα βεβαια για εμενα δεν ειναι οι συνθεσεις, αλλα το συνολο. Ενω μεμονωμενα τα κομματια του δισκου ειναι ολα - ή σχεδον ολα- αξιολογα και με αρκετες εξαιρετικες στιγμες, αυτο που με κουραζει ειναι αυτο το συνεχομενο mid/slow tempo σκοτεινο και ερπον ηχητικο στυλ τους, τα φωνητικα και γενικα μου βγαζει μια μονοτονια και εχει και μεγαλη διαρκεια. Οχι την μονοτονια/ επαναληπτικοτητα που βγαζουν πολλες μπαντες που χανεσαι μεσα της και γινεται ψυχεδελικη αλλα μια μονοτονια του τυπου… παω για υπνο.
Ξερω πως το Times of Grace ειναι ενας ιστορικος δισκος, ευρυτατα αναγνωρισμενος απο τους λατρεις των Neurosis και οχι μονο, δεν το αμφισβητω αυτο, για πολλους ενδεχομενως ειναι 10αρι. Απλα καταθετω την προσωπικη μου αποψη και θα επιθυμουσα να διαγραφω απο το board of shame παραυτα!
Θα χαρω κι εγω πολυ τωρα που χειμωνιασε αν ξαναρχισει το πολυ ενδιαφερον αυτο παιχνιδι.
9 Likes
Παραδόξως, αν και μεγάλος fan των Neurosis, και για ΄μένα το “Times of grace” δεν είναι μέσα στα 4-5 πιο αγαπημένα μου albums της μπάντας.
2 Likes
Αντε να το ζωντανεψουμε παραπάνω, μπας και φιλοτιμηθεί ο @JTN να μας παίξει.
Και αντε επίσης, να βγω από το board of shame, μερικούς μήνες μετά.
Deviser - Unspeackable Cults λοιπόν, από τον @Clairvoyant.
H σχέση με αυτόν τον δίσκο, ξεκινάει από τα εφηβικά μου χρόνια (1996, όταν είχε βγει δηλαδή), όχι γιατί τον είχα ακούσει, αλλά γιατί τότε είχα πάρει το πρώτο μου Metal Invader και είχε μεσα κριτική για αυτόν τον δίσκο. Για κάποιο λόγο λοιπόν ο συνδυασμός logo, εξώφυλλου μου είχαν δημιουργήσει μια αίσθηση προσμονής να τον ακούσω, αλλά τότε, μικρός άμαθος και βουτηγμένος στους Iron Maiden και Blind Guardian, δεν “τολμαγα” να το ακούσω. Όχι ότι μπορούσα βέβαια, αφού εκτός από αγορά cd, δεν υπήρχε άλλος τρόπος, καθώς δεν το είχε κάποιος φίλος τότε.
Φαστ φοργουορντ λίγα χρόνια πριν, όπου λογικά σε ένα παροξυσμό Rotting Christ-ολατρείας, θυμάμαι κάπου και αυτούς και λέω, δεν γαμιέται ήρθε η ώρα να το ακούσω. Το κατέβασα λοιπόν, αλλά δεν θυμάμαι πολλά από τότε.
Πάμε στο τώρα λοιπόν, που χάρηκα όταν το πρότεινε ο Clairvoyant, γιατί ήταν μια ευκαιρία να του δώσω ακροάσεις.
Μουσικά φυσικά βρισκόμαστε στο ελληνικότατο μπλακ μεταλ, το οποίο σημαίνει πολύ μελωδικές κιθάρες, με τον χαρακτηριστικό κιθαριστικό ήχο του τότε, κλασσική χρήση πλήκτρων, μερικές τζουρες νορβηγικού ξυσίματος. Γενικά χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό (για τα αυτιά μου), είναι δίσκος που πετυχαίνει το σκοπό του, καθώς έχει μέσα ωραίες ιδέες και ωραία κομμάτια. Από αυτά που ξεχωρίζω, είναι τα Stand and Deliver, Threnody, Ritual Orgy, The fire Burning Bright.
Τα πράγματα που δεν μου άρεσαν στον δίσκο (και μάλλον το πρώτο είναι και ο λόγος όταν πρωτοκατέβασα τον δίσκο, που δεν το ακουσα): τα γυναικεία φωνητικά. Ευτυχώς είναι μόνο σε 2 κομμάτια και πολύ περιορισμένα. Όταν όμως σκανε, πραγματικά γελάω, μου φαίνονται εντελώς παράταιρα. Το δεύτερο είναι ο ήχος των τυμπάνων. Δεν ξέρω τι παίζει, δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά μου φαίνεται καραμπινάτο drum machine. Με ενοχλεί ο ήχος (όπως και στο Thy mighty, όπως και στο Athenian Echoes) και πιστεύω ότι κατεβάζει ένα επίπεδο τον δίσκο. Δεν είναι όμως τόσο ενοχληκτικό όσο στους 2 δίσκους που είπα. Στην επανεκδοση του '16 που χω, λέει drummer κανονικά μεσα. Μπορεί να χω τόσο λάθος και να είναι κανονικά τύμπανα αυτά. Αυτό σημαίνει ότι κάνανε κάκιστη παραγωγή στα τύμπανα.
Γενικά ωραίος δίσκος, τον συμπάθησα μετά απο 15 χρόνια! Ποτέ δεν είναι αργά.
9 Likes
Απο τα αγαπημενα μου….
Θα ξεκινησουμε; Τι θα γινει, κοντευουν χριστουγεννα
4 Likes
αν γραψουν περισσοτεροι απο αυτους που χρωστανε (3 απο τα 15 ειναι δικα μου 
), το συνεχιζω αλλα αυτη τη στιγμη πιστευω υπερεκτιματε τον αριθμο των ατομων που θελει να συμμετασχει. Θα δηλωσουν 8 ατομα την πρωτη φορα, 5 τη δευτερη και τελος.
Επισης το εχω ξαναπει, αν θελει καποιος να αναλαβει, μπορει να το κανει ελευθερα. Τρια λεπτα παιρνει και μπορω να του εξηγησω τη διαδικασια που ακολουθουσα
Party pooper…
2 Likes
Απαράδεκτος χρήστης εδώ. Η διάθεσή μου χάλασε θαρρώ από το μεγάλο σερί κριτικών που έγραψα σε μικρό χρονικό διάστημα. My bad, όφειλα να είμαι πιο φειδωλός και να δηλώνω μια φορά τον μήνα φερ ειπείν, αλλά με ενθουσίαζαν πάντα τα θέματα και έπεφτα στην παγίδα ότι “ωπα, πρέπει να μοιραστώ αυτή τη δισκάρα με τους συμφορουμιτες μου”. Κρίμα γιατί η προσπάθεια του @JTN είναι από τα πιο ωραία πράγματα που έχουν γίνει σε αυτήν την κοινότητα.
Μιας, λοιπόν και είπα τα παραπάνω, ας πω και δυο λόγια για το τελευταίο άλμπουμ που άκουσα προσεκτικά μέσα από αυτό το νήμα.
Μου ανετέθη το When I Die, Will I Get Better? των Svalbard και με ζοριζε αφάνταστα. Το last.fm λέει ότι το άκουσα 74 τίμιες φορές στην προσπάθειά μου να βρω λόγια για αυτό που αισθάνομαι. Θα ξεκινήσω από τα θετικά: Υπήρχαν πράγματι σημεία που έβλεπα πως τα παιδιά έχουν κάποιο σπουδαίο ταλέντο και “κουμπώνει” κάπως και με τα γούστα μου. Αλλά αυτό είναι ο,τι θετικό μπορώ δυστυχώς να γράψω. Για εμένα η εμπειρία αυτή έδειξε ότι ο hardcore ήχος δεν είναι my thing. Μιας και έχει περάσει ακραία πολύς καιρός, το έχω συνειδητοποιήσει ακούγοντας εδώ κι εκεί και άλλα πράγματα που tagαρονται ως *core. Ένα από τα πράγματα που μου ακούγονταν ξένα και θυμάμαι ξεκάθαρα ήταν η παραγωγή που με έκανε να μην απολαμβάνω στο μαξ κανένα σημείο στην πράξη. Πολύ καθαρός ήχος, γυαλισμένος, οριακά ραδιοφωνικός. Τα ξεσπάσματα ακούγονταν παράταιρα στα αυτιά μου και τα μελωδικά περάσματα δεν ταίριαζαν τόσο στο μίγμα. Αυτοί οι τρεις παράγοντες λένε και όλη την ιστορία.
Φυσικά ασχολήθηκα αρκετά για να καταλάβω ότι τα παιδιά θεωρούνται big thing σε αυτό που κάνουν και υπήρχαν λόγοι που με έκαναν να το καταλάβω όταν το άκουγα, οπότε πλιζ, ρίξτε 5 ντομάτες που έφυγα από το πάρτυ χωρίς να χαιρετίσω, αλλά όχι για την κριτική που κάνω.
Ουφ
6 Likes
Ευχαριστουμε πολυ για το review αλλα αυτα που χρωστούσες ηταν
Fear Factory - Obsolete (πρόταση Anhydriis 6/1/21)
Kikagaku Moyo - Forest of Lost Children (πρόταση eviL 13/1/21)
το Svalbard - When I Die, Will I Get Better? ειχε ανατεθει απο τον Anhydriis στον eviL την πρωτη εβδομαδα και ειχε γραψει την αποψη του. Απ’ ότι φαινεται αλλαξες καταλαθος tab οταν πατησες στο λινκ :-/
Ouch
Έχω ακούσει μια φορά το Forest of Lost Children στα πλαίσια του θρεντ είναι η αλήθεια χωρίς να με τραβήξει, αλλά θα το κάνω άλλη μια τουλάχιστον και θα επανέλθω, φέτος ελπίζω. Για το Fear Factory διατηρώ σπουδαία μεγαλύτερες ελπίδες. Θα τιμηθεί.
1 Like
τι χρωσταω; λολ
Lol, κατάλαβα οτι χρωστάς εσύ, όχι ότι είναι δικές σου προτάσεις 
Ποια είναι πλάκα πλάκα?
Dhafer Youssef - Diwan Of Beauty And Odd
Instant Boner - Outburst
Incura - Incura
κι εγώ ένα χρόνο μετά ακόμα να μάθω αν άρεσε στον @Giasonas το pnakotic demos Atlantean Kodex 
1 Like
μαλακια, και το ακουσα αρκετα, δε θυμαμαι γιατι δεν το εγραψα. Χρωσταω και κατι ινδικα μεταλς για τον @apostolisza8 αν θυμαμαι καλα!
Οριστε λοιπον η προσπαθεια μου για μερικη εξιλεωση
Το μονο που θυμαμαι - και το θυμαμαι σα χθες - ειναι οτι επρεπε να κανω double take οταν ακουσα το theme του LOTR σε ενα απο τα κομματια, και ειπα μεσα μου 'κοιτα να δεις κατι νερντουλες του κερατα '. Οντας αυτο το σαβ/κο λοιπον η εικοστη επετειος της Συντροφιας, το θεωρησα πρεπον να το σημειωσω και θα βαλω να το ακουσω, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ.
τιποτα αλλο δε μου εκανε φοβερη εντυπωση. Ηθελα να θαψω την παραγωγη, αλλα οταν εισαι ντεμο, τι να της πεις της παραγωγης.
Τωρα που το εβαλα λιγο το μονο που μπορω να σκεφτω ειναι να χαμηλωσουν λιγο το gain στο metal zone
3 Likes