Αγαπημένα μας albums (Πως και γιατί)

Take The Stage
#336

[SIZE=“3”]Ostrogoth - Full Moon’s Eyes[/SIZE]

Ισως να μην το περιμενατε διαφοροι, να περιμενατε μαλλον κανα Fates ή Ryche απο εμενα εδω αλλα θα πω για αυτο εδω το EP τωρα. Για οσους δεν κατεχουν, οι Ostrogoth ειναι μια heavy metal μπαντα απο το Βελγιο, πρωτη κυκλοφορια τους ηταν αυτο το EP με 4 κομματια, το ομοτιτλο, Heroes’ Museum, Paris By Night, Rock Fever.

Ε λοιπον αυτο το πραγμα οριζει για μενα το heavy metal. Πως το θελω να ακουγεται ρε παιδι μου. Ας εξηγησω…Για αρχη, οταν ειχαν ερθει ως headliners στο Up The Hammers του 2011 δεν το ειχα ακουσει το συγκεκριμενο (κατειχα μονο τα full length τους) και ειχα ψηθει να το κανω εφοσον live τα ισοπεδωσαν ολα. Ε οταν το ακουσα με το καλο μου αρεσε αρκετα μπορω να πω. Ε και οταν το ξεθαψα που λετε (και ηταν προσφατα σχετικα, πριν κανα μηνα) πηγα απο το “αρκετα καλα” στον λογο που γραφω αυτα εδω που γραφω.

Για εμενα κατεχει ξεχωριστη θεση στην καρδια μου. Γιατι; Γιατι οι συνθεσεις δεν ειναι ουτε κατα διανοια οι “τυπικες” (δεν θελω να παρεξηγηθω για αυτο και “”) των 80ς, καθε ριφφ εχει νοημα και ξεχειλιζει ενεργεια, παθος, δυναμη. Η φωνη απο την αλλη με στελνει καθε φορα. Για καποιο λογο, μου βγαινει μια γνησια μελαγχολια, ενα συναισθημα νοσταλγιας. Ποσες φορες εχω ανατριχιασει, με μια γλυκοπικρη αισθηση στο στομα οταν αρχιζει το τραγουδι στο Rock Fever με το “Into the night I’m staying forever…” με αυτο το τσιριγμα της κιθαρας απο πισω, ποσες φορες εχω κλεισει τα ματια για να βρεθω σε μια παραξενη φαντασια στο Paris By Night, ποσες φορες εχω κανει air guitar στο Heroes’ Museum και ποσες φορες εχω σκεφτει πως το intro του Full Moon’s Eyes ειναι διαχρονικο, δεν ξερω ουτε εγω. Αλλα καθε φορα που ακουω αυτα τα τεσσερα κομματια, νιωθω αλλος ανθρωπος, μεσα σε μια παραδοξη μελαγχολια, εχω ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια, θελω να φωναξω, το νιωθω σε καθε ινα του σωματος μου και αισθανομαι ζωντανος και πληρης, τιποτα δεν μπορει να με πτοησει σε αυτα τα 17 λεπτα, τιποτα απολυτως.

#337

ευγε μικρέ, αλλωστε μόνο εσύ και ο nir είχατε γράψει στο thread που είχα ανοίξει για δαύτους :slight_smile:

#338

Ωραίος ο martian!!!:slight_smile:

#339

Σ’ έχουμε εκπαιδεύσει άριστα τα τελευταία χρόνια, σπόρε. :smiley:
Χίλια μπράβο πραγματικά, με κάνεις περήφανο, με συγκινείς. Καλύτερο κείμενο για το ep αυτό - ίσως το καλύτερο ep ξερού, ανόθευτου, “σκέτου” μέταλ που έχει ηχογραφηθεί ποτέ - δε θα μπορούσε να γραφτεί!

Υπάρχει θρεντ για τους Ostrogoth; :expressionless:

#340

ναι [B][U]εδώ[/U][/B]

#341

Το παρακάτω κείμενο άρχισα να το γράφω στο θρεντ με τα ξεθάμματα, αλλά τελικά σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να το ποστάρω εδώ. Άλλωστε δεν είναι ακριβώς είδηση για μένα ότι ξέθαψα άλλο ένα κλασσικό album, τελευταία έτσι κι αλλιώς όλο ξεθάβω, είμαι σε τέτοια φάση και προτιμώ να ακούω για πολλοστή φορά παλιά αγαπημένα albums από το να τσεκάρω καινούριες δουλειές. Αυτή τη φορά όμως ακούγοντας ξανά τον αγαπημένο μου δίσκο από Faith No More, βοηθούντων και των συνθηκών (το άκουσα αραγμένος στη μπανιερούμπα μου, οπότε η προσοχή μου έμεινε προσηλωμένη στο δίσκο χωρίς να με αποσπάει τίποτα - μου είχε λείψει αυτό btw), μου δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά κάποιες σκέψεις για τη μπάντα γενικότερα, που θέλω να τις μοιραστώ.

Που λέτε… ντάξει γενικά για τους Faith No More και τι δεν έχει γραφτεί, έτσι; Γενικά φαντάζομαι ότι η εικόνα που έχουν όλοι συνειρμικά γι’ αυτούς έχει να κάνει με το πόσο “μπροστά” και προχωρημένοι ήταν, πόσο προοδευτικοί, πόσο ριζοσπαστικοί και νεωτεριστικοί σε σύγκριση με τις υπόλοιπες μπάντες της εποχής τους, και, όπως λένε πολλοί, ακόμα και με πολλές μπάντες σημερινές, δηλαδή πολύ μεταγενέστερές τους… σωστά;

Ε λοιπόν σήμερα συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι αυτό που κάνει αυτή τη μπάντα να ξεχωρίζει, στα δικά μου αυτιά, δεν είναι ακριβώς τα παραπάνω, αλλά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα [U]ήταν πολύ πιο παραδοσιακοί στη νοοτροπία τους από όλους τους υπόλοιπους.[/U] Φαίνεται παράδοξο αυτό, έτσι; Κι όμως δεν είναι. Εννοώ ότι οι Faith No More ακούγονταν σα να έγραφαν μουσική με τον ίδιο τρόπο όπως τα πλέον κλασσικά ροκ συγκροτήματα, όπως οι Beatles, οι Stones, οι Zeppelin, οι Sabbath, οι Blue Oyster Cult, οι Queen, άντε και κάποια ιερά τέρατα του prog rock, όταν το prog rock δεν είχε γίνει ακόμα μανιέρα: [B]με εντελώς ελεύθερη νοοτροπία.[/B]

Όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα, όσο γαμάτα και προοδευτικά και ριζοσπαστικά και με προσωπικό ύφος κι αν είναι κάποια απ’ αυτά, αργά ή γρήγορα σου δίνουν, τελικά, την αίσθηση, ότι είχαν αν όχι κάποιο συγκεκριμένο όραμα, τουλάχιστον κάποιους συγκεκριμένους ηχητικούς στόχους: άλλα θέλουν να ακουστούν σαν κάτι πολύ συγκεκριμένο, άλλα υπηρετούν μια γενική “ιδέα” πιστά, άλλα θέλουν να βγάλουν μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και άλλα στοχεύουν στο να ακουστούν πολυσυλλεκτικά, χαοτικά, παρανοϊκά ή οτιδήποτε άλλο.

Οι Faith No More είναι το μόνο συγκρότημα των τελευταίων τουλάχιστον 35 χρόνων που μπορώ να σκεφτώ (με μόνους συνοδοιπόρους τους Mr. Bungle - αν και γι’ αυτούς δεν είμαι απόλυτα βέβαιος - και τους Tomahawk, που κι αυτοί του Patton ήταν, οπότε καταλήγω στο ίδιο πάνω κάτω συμπέρασμα) που όχι μόνο δεν εγκλωβίστηκε σ’ έναν ήχο (αυτό, ευτυχώς, το απέφυγαν αρκετά συγκροτήματα στο μεταξύ αλλά και έκτοτε) αλλά επιπλέον εμένα προσωπικά με πείθει ότι έγραφε μουσική χωρίς να ακολουθεί κανέναν κανόνα παρά μόνο δύο, που μπορεί να γίνει ακόμα και συζήτηση για το αν αποτελούν, καν, κανόνες: 1. ό,τι και να γίνει, πάντα να έχεις κάμποσες δυνατές μελωδίες και κάμποσα hooks για κάθε κομμάτι, και 2. ό,τι και να παίζεις στο εκάστοτε κομμάτι, να φροντίζεις πάντα να λέει για κάτι συγκεκριμένο, ακόμα κι αν δε φαίνεται απολύτως σαφές ή αν σε μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται σαν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Κατά τ’ άλλα, ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Γι’ αυτό μου θυμίζουν τους κλασσικούς, σ’ αυτή τη λογική που μου φαίνεται ότι είχαν, του τύπου “αν κάτι μας αρέσει ή πιστεύουμε ότι είναι καλή ιδέα μουσικά, ας το δοκιμάσουμε”. Τόσο απλά. Δεν πα να ναι heavy metal, rock’n’roll, heavy rock, psychedelic, thrash metal, death metal, hardcore punk, blues, funk, soul, hip hop, country, μουσική δωματίου του Shostakovich και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Όταν οι Faith No More έχουν μια καλή ιδέα τη χρησιμοποιούν ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ. Τα μόνα που χρειάζονται ώστε να διασφαλίσουν ότι το τελικό αποτέλεσμα δε θα ακούγεται σαν ένας ασύνδετος αχταρμάς χωρίς ταυτότητα και συνοχή είναι η ιδιαίτερη φύση των στοιχειωδών εργαλείων της μπάντας (με άλλα λόγια, η χαρακτηριστική φωνή του Patton, ο χαρακτηριστικός κιθαριστικός ήχος, οι χαρακτηριστικές μπασογραμμές και ο χαρακτηριστικός τρόπος παιξίματος των drums) και το γεγονός ότι συνθέτουν όχι με τη νοοτροπία του να “συνδυάσουν διαφορετικά είδη μουσικής”, αλλά απλώς [U]για να παίξουν μουσική.[/U] Σε όλα τα μεγαθήρια που ανέφερα προηγουμένως, παρά τις μεγάλες διαφορές στο ύφος, αυτός ήταν ο συνδετικός κρίκος. Η απλή επιθυμία τους να παίξουν μουσική πέρα από στεγανά και η ικανότητά τους να το κάνουν σωστά, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι δίσκοι τους να χαρακτηρίζονται απ’ αυτήν την ποικιλία αλλά χωρίς καμία αίσθηση επιτήδευσης. Προφανώς οι Faith No More δε μοιάζουν μ’ αυτά τα ιερά τέρατα ούτε σε attitude, ούτε σε ήχο, ούτε σε αισθητική, και πώς θα μπορούσαν άλλωστε από τη στιγμή που ήταν παιδιά μιας τελείως διαφορετικής γενιάς, με άλλα βιώματα, με άλλα πρότυπα, που μεγάλωσαν με άλλες μουσικές. Η φιλοσοφία όμως, το πιστεύω, είναι ουσιαστικά παρόμοια.

Το μόνο που θα μπορούσε κάποιος να καταλογίσει στους Faith No More γι’ αυτή τη φιλοσοφία είναι το γεγονός ότι εξ’ αιτίας αυτής της απεριόριστης ελευθερίας στο ύφος, δε φαίνεται να υπηρετούσαν κάποια σημαντική “ιδέα”, ότι δεν είχαν κάποιο σπουδαίο “όραμα”. Αφ’ ενός όμως είμαι βέβαιος ότι αν έλεγε κανείς στον Patton ή σε κάποιο άλλο μέλος της μπάντας για οράματα και τέτοια, θα έσκαγε στα γέλια και θα έλεγε κάτι του στυλ “πφφφ οράματα, καλλιτεχνικοί στόχοι, βαρετές μαλακίες!” (και αν το έκανε αυτό θα επιβεβαίωνε πόσο γαμάτα απαλλαγμένος από κάθε ίχνος σοβαροφάνειας ήταν, και είναι), και αφ’ ετέρου κάτι μου λέει ότι τελικά στην πράξη οι Faith No More όχι μόνο με τους θεοσκότεινους μουσικούς εφιάλτες τους αλλά και με τα φαινομενικά ανάλαφρα και ηλίθια pop τραγουδάκια (αλλά με τις τόσο ακαταμάχητες μελωδίες και τους ειρωνικούς, διφορούμενους ή εντελώς αντιστικτικούς στίχους τους) που είχαν το - καλώς εννοούμενο - θράσος να κοτσάρουν ακριβώς πριν ή μετά από τους προαναφερθέντες μουσικούς εφιάλτες, προσέφεραν στην πραγματικότητα πολύ περισσότερα στη μουσική ως Τέχνη απ’ ότι τόσα και τόσα συγκροτήματα που στην πορεία τους κυνήγησαν μεγαλεπήβολα κόνσεπτς και τα σχετικά, χωρίς δηλαδή, κατ’ ουσίαν, να παίρνουν “ελαφρά τη καρδία” το έργο τους, τη μουσική τους.

[I]I’m easy like Sunday morning[/I]

…αλλά και…

[I]“Relax”
“It’s just a phase”
"You’ll grow out of it"
Believe anything anyone ever tells you
It’s not funny anymore[/I]

Τι από τα δύο εκφράζει τελικά τους Faith No More;
Θα προσπαθώ για πάντα να καταλάβω, ακούγοντας αυτό το δίσκο και αυτή τη μπάντα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι η μπάντα γελάει μαζί μου.
Αλλά δε με νοιάζει, γιατί θα ακούω για πάντα αυτό το δίσκο και αυτή τη μπάντα.

Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες
#342

Αψογος Μανο, κειμενο οπως αρμοζει στην μεγαλη αυτη μπαντα. Ξεχωριστο συγκροτημα, πραγματικα!

Ακριβως στην ελευθερη νοοτροπια τους, οπως λες, εγκειται και το μεγαλειο τους. Παρα την τεραστια γκαμα ηχων και μουσικης που θα ακουσεις, τη διαφορετικοτητα στα κομματια, την ελευθερια που συνθετουν, εχουν δημιουργησει μια ταυτοτητα, ξερεις οτι ακους Faith No More, πραγμα εξαιρετικα δυσκολο.

Και παλι μπραβο!

Ισως επανελθω στο θεμα με Scarlet Evil Witching Black, γιατι μιλαμε για πρωτογνωρες συγκινησεις με τον δισκο.

#343

Θενξ

Κείμενο για Necromantia από σένα! Να και κάτι που είμαι πολύ περίεργος να διαβάσω. :smiley:

#344

Αν και δεν μου φαίνεται ακριβώς “πως και γιατί”, ωραίο κείμενο. Φυσικά, τα όσα σκέφτεσαι ακούγοντάς τους μπορεί να σε κάνει να το λατρεύεις. Αnyway, το κείμενο ήταν καλό, αυτό ήθελα να πω.:stuck_out_tongue:

Επίσης. Πώς τους ακούτε ρε, ή έστω, εγώ γιατί δεν μπορώ να τους ακούσω με τίποτα?

#345

Αν σε βοηθάει, ούτε εγώ μπορούσα να τους ακούσω στην αρχή. It took several months.

Πρέπει να μπεις στο κλίμα τους για να νιώσεις.

Ή για να το πω σωστά και να επεκτείνω λίγο τα όσα έγραψα πριν, πρέπει να βγάλεις το μυαλό σου απ’ τη λογική ότι ακούς κάτι συγκεκριμένο (ότι π.χ. ακούς μια progressive μπάντα ή μια avant garde μπάντα ή μια “τρελή” μπάντα εν πάσει περιπτώσει) και να τους ακούσεις σκεφτόμενος “ας ακούσουμε γαμάτες μουσικές εδώ πέρα”. Αυτό και μόνο.

Απ’ την άλλη δε χρειάζεται να νιώθεις χαζός ξέρω γω αν δε σ’ αρέσουν.
Δεν είσαι (πολύ :razz:)

#346

Ευχαριστώ για την παρένθεση.

Ερώτηση επειδή έχω αιώνες να προσπαθήσω να ακούσω και δεν θυμάμαι. Τα είδη εναλάσσονται μέσα στα ίδια τραγούδια ή είναι σε διαφορετικά κομμάτια. Έχω την αίσθηση το δεύτερο, σωστά?

#347

Συνήθως το δεύτερο, ναι. Αλλά καμιά φορά και το πρώτο. Είπαμε: no rules. 8)

Ρε ξεκόλλα, δε σε είπα χαζό :slight_smile:

#348

Ναι ρε, βάλε και μια φάτσα :stuck_out_tongue: στο σχόλιό μου. Δεν παρεξηγήθηκα, μεταξύ μας?.:wink::stuck_out_tongue:

Κατά τ’άλλα σκεφτόμουν. Αυτό για μένα συχνά είναι πρόβλημα. Δηλαδή…Οι Queen πχ. Μου αρέσουν. Δεν δέχομαι όλα τα τραγούδια τους όμως. Μιλάω κυρίως για τους δίσκους μέχρι το Α Day… Για να το εξηγήσω καλύτερα. Το Bring Back that Leroy Brown πχ, αν δεν υπήρχε στο Sheer… δεν θα μου έλειπε. Όταν το ακούω ωραία περνάω, κάνω τα καραγκιοζιλίκια μου αλλά δεν τους ανεβάζει στην συνείδησή μου αναγκαστικά αυτό το “no rules” attitude που περνάει και με το συγκεκριμένο τραγούδι. Ούτε το αντίθετο φυσικά, αλλά πιστεύω αυτό είναι που με κάνει να μην τους έχω σαν θεούς μου για παράδειγμα.

Από την άλλη, όταν ας πούμε ακούσω ένα κομμάτι που θα συνδυάσει διαφορετικά στυλ μου κάθεται πιο καλά, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, πχ progressive μπάντες, δες Genesis.

Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, μπορώ να ακούσω ένα ποπ και ένα ροκ κομμάτι των Beatles πχ και να μην με ενοχλήσει.:? Έχει να κάνει καθαρά με την μουσική, με τα τραγούδια που δεν μου αρέσουν στους Queen? Έχει να κάνει με το ότι, τα δύο άκρα (αν μπορώ να το θέσω έτσι) της μουσικής των Queen είναι πιο μακρινά από τα δύο άκρα των Beatles? Δεν ξέρω. Δεν ξέρω και αν γίνομαι κατανοητός. Απλά κάποιες σκέψεις, σόρυ για το off topic.

#349

Θα σου πω εγώ με τι πιστεύω ότι έχει να κάνει. Έχει να κάνει με τις προσδοκίες που σου έχουν καλλιεργηθεί εκ των προτέρων όταν πας να ασχοληθείς με μια μπάντα, ακόμα και υποσυνείδητα. Όταν πας να πιάσεις τους Beatles ας πούμε, κάπου στο μυαλό σου υπάρχει η σκέψη ότι πας ν’ ακούσεις εκείνους τους παρδαλούς, χαρωπούς τύπους από τα ασπρόμαυρα βιντεάκια των αρχών της δεκαετίας του ‘60, με τα μαλλιά καρεδάκια και τα σακάκια με τις γραβάτες, που τραγουδούσαν για αγάπες και λουλούδια, είχαν πολλά “ουουου-ου-ου” στις μελωδίες τους κι από κάτω τα σχολιαροκόριτσα κάνανε ωσάν τσι παλαβές. Με πιάνεις; Όπως και να το κάνουμε, “προετοιμάζεις” τον εαυτό σου να αναπτύξει μια ανοχή στα στοιχεία εκείνα του ήχου τους που περιμένεις να σου φανούν πολύ πιο εύπεπτα σε σχέση με ό,τι έχεις συνηθίσει εσύ να ακούς. [U]Το ξέρεις ότι θα ακούσεις κατά βάση ποπ μουσική.[/U] Αντίθετα όταν πας να ασχοληθείς με τους Queen έχεις στο μυαλό σου ότι ακούς μια μπάντα από μια πολύ πιο “ροκ”, “ανδρική”, “μάτσο” εποχή. Την μπάντα που έχει βγάλει το We Will Rock You και το We Are The Champions. Κομμάτια που, είτε το παραδεχτεί κάποιος είτε όχι, είναι στάνταρ όχι μόνο τα πρώτα που ακούει στη ζωή του απ’ αυτούς αλλά επίσης τα έχει ακούσει πολύ πριν κάτσει πραγματικά να ασχοληθεί μαζί τους - και επίσης κομμάτια που έχουν δημιουργήσει μέσα του την εικόνα των Queen ως μια “badass” μπάντα. Και πάλι είναι λογικό έως ένα σημείο να προβληματιστεί όταν έρθει σε επαφή με την καθαρά ποπ πλευρά τους. Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με την “ηχητική απόσταση μεταξύ των άκρων” που αναφέρεις. Έχει να κάνει με τις προσδοκίες και με την προκατασκευασμένη εικόνα που έχεις για κάθε γνωστή μπάντα. Γι’ αυτό σου είπα πριν ότι όταν πρωτοασχολήθηκα με Faith No More δε μου κάτσανε καλά. Είχα ακούσει ήδη πολλά γι’ αυτούς και επειδή ήταν κιόλας μια εποχή που άκουγα συνέχεια progressive rock, progressive metal, mathcore και γενικώς τέτοια πράγματα, περίμενα και στους Faith No More να ακούσω… progressive. Φυσικά κάτι τέτοιο δε συνέβη και πολύ μου κακοφάνηκε. Μόνο όταν απελευθερώθηκα από τα ψυχαναγκαστικά δόγματα που είχα στο κεφάλι μου μπόρεσα να τους εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που περίμενα ότι θα ήταν.

Ένα ακόμα σχόλιο γι’ αυτό που λες για την περιφρόνηση στους κανόνες. Όπως υπαινίχθηκα, θέλω να πιστεύω, στο άλλο ποστ, δεν είναι αυτό το στοιχείο που κάνει μια μπάντα μεγάλη. Ίσα ίσα που αν μια μπάντα το πάρει πολύ στα σοβαρά και πάει να γράψει ένα δίσκο λέγοντας στην αρχή “λοιπόν παιδιά, όπως είπαμε, έτσι; NO RULES! Πάμε να τα γαμήσουμε όλα, να αμφισβητήσουμε ό,τι έχει καθιερωθεί μέχρι τώρα και γενικώς να δείξουμε πόσο μουσικοί αντάρτες είμαστε”, αυτό, κατά έναν παράδοξο τρόπο, μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί με τη σειρά του σε έναν καινούριο κανόνα μέσα στον οποίο η μπάντα αυτή κινδυνεύει να παγιδευτεί και στο τέλος να ακουστεί σαν κάτι “ό,τι να ναι” και επιτηδευμένο μέχρι αηδίας. Πραγματικά όμως αμφιβάλλω αν οι Faith No More μπήκαν ποτέ σ’ αυτό το τριπάκι. Μου δίνουν την αίσθηση ότι απλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να γράφουν καλά τραγούδια, χρησιμοποιώντας σ’ αυτά οποιαδήποτε μουσική ιδέα πίστευαν ότι τους κάνει χωρίς να λογαριάζουν περιορισμούς που τίθενται από διαφορετικά μουσική είδη. Ξέρεις, του στυλ “Mike, άκου αυτό το ριφφ”, “Mike, άκου αυτή την πληκτρομελωδία”, “γαμάνε μάγκες, κολλάνε μ’ αυτή τη φωνητική γραμμή που σκέφτηκα πάνω σ’ αυτούς τους στίχους, πάμε!” “ναι ρε συ αλλά μήπως όλα αυτά δεν κολλάνε και τόσο μεταξύ τους;” “όχι μωρέ, σιγά, μια χαρά θα βγει το κομμάτι στο τέλος”. Κάπως έτσι τους φαντάζομαι να συνθέτουν.

#350

Κοίτα, για τους Beatles δεν είχα προσδοκίες γιατί ήταν ουσιαστικά το πρώτο μου μουσικό άκουσμα γενικά στην ηλικία των 4-5 χρόνων. Μόνο πρώτη περίοδος έτσι? Οπότε ήταν έκπληξη για μένα να ανακαλύψω ότι έχουν και πιο rock περίοδο. :stuck_out_tongue:

Αλλά ας πούμε οι Genesis στους οποίους ξανααναφέρθηκα. Όταν έβαλα να ακούσω ήξερα πως θα ακούσω μια progressive μπάντα των 70s (πιθανόν η πρώτη progressive rock πάντα μαζί με Camel που άκουσα), τα όποια pop τραγούδια τους όμως δεν με ενόχλησαν (και πάλι μιλάω για την Hackett περίοδο, μετά δεν μου λένε πολλά). Και δεν είχα τα άπειρα ακούσματα την περίοδο που τους άκουσα για να πει κάποιος πως αυτό θα το περίμενα από μια progressive μπάντα. Progressive τότε για μένα ήταν το Perfect Symmetry, όχι και πολύ pop :stuck_out_tongue: . Το ίδιο για παράδειγμα συνέβη με τους Electric Light Orchestra που είναι και πολύ πιο pop, κανένα πρόβλημα.

Αυτό το τελευταίο για το “no rules” το έπιασα τι εννούσες, το ανάφερα απλά γιατί μου κόλλαγε στον προβληματισμό μου στο τέλος του ποστ μου. Δηλαδή στο Bring Back, δεν μου λέει κάτι αυτή η αντιμετώπιση της μουσικής αλλά στο Bohemian… για παράδειγμα δουλεύει. Ή κοίτα πόσο σκατά είναι οι System of a Down με αυτό το attitude [SPOILER]In your face bitches! :stuck_out_tongue: [/SPOILER].

Τείνω λοιπόν μάλλον να πιστέψω πως είναι τα κομμάτια που μου κάνουν την διαφορά, το προσωπικό μου γούστο αν θες, και όχι η απόσταση που διανύει η μπάντα με την μουσική της.

Anyway, μπορεί να το ξανατολμήσω να ακούσω FNM, έχουν περάσει και χρόνια, ωριμάζει ο άνθρωπος.

#351
#352

μπραβο ρε συ.!!! ωραία τα είπες! ξεθάβω Angel Dust

#353

Παντως εγω προτιμω μαλλον King For A Day, οχι πως το Angel Dust παει πισω!

#354

  1. Είναι ένα διαφορετικό σενάριο το οποίο όμως επιβεβαιώνει το ίδιο συμπέρασμα: απλά δε γίνεται να απογοητευτείς από κάτι για το οποίο ουσιαστικά δεν έχεις συγκεκριμένες προσδοκίες. ΟΚ ήσουνα μπόμπιρας και άκουσες τις πρώιμες, χαρωπές μουσικές των Beatles, φυσικά και σου άρεσαν γιατί είναι μουσική που εκ των πραγμάτων σε κάνει να νιώθεις ωραία, πόσο μάλλον όταν είσαι σε πιο τρυφερή ηλικία και σου αρέσει σχεδόν οτιδήποτε ανέμελο, φωτεινό και με πιασάρικες μελωδίες. Το ότι ήταν έκπληξη για σένα όταν ανακάλυψες τη ροκ πλευρά των Beatles δε λέει και πολλά για το θέμα μας, γιατί για οποιονδήποτε είναι ουσιαστικά ευχάριστη έκπληξη. Εγώ ας πούμε πριν αρκετά χρόνια αποφάσισα να ασχοληθώ με Beatles (ήμουν ήδη πορωμένο μεταλλόπουλο, υπ’ όψιν, αλλά είχα αυτή την περιέργεια να ακούσω διάφορες ξακουστές μουσικές εκτός μέταλ), είπα να αρχίσω από το Abbey Road για τον πολύ απλό λόγο ότι οι περισσότερες αναφορές σε Beatles που είχα διαβάσει στο Metal Hammer, ήταν γι’ αυτό :p. Άρχισα που λες λέγοντας στον εαυτό μου “για ν’ ακούσουμε λοιπόν τα χαρωπά τραγουδάκια των Beatles”, και όντως βρήκα αρκετά τέτοια και τα “υποδέχτηκα” βάζοντας τον εαυτό μου να τα κρίνει γι’ αυτό που είναι, δηλαδή απλώς τραγούδια με πιασάρικες μελωδίες, γι’ αυτό και μ’ άρεσαν. Διαπίστωσα όμως ότι εκτός από αυτά τα απλά, χαρούμενα τραγουδάκια, υπήρχαν και κάμποσα άλλα με βαριές κιθάρες (!), σκοτεινή ατμόσφαιρα (!!), περίτεχνες ενορχηστρώσεις (!!!). Ε προφανώς και ήταν ευπρόσδεκτη έκπληξη. Το θέμα δηλαδή με τους Beatles είναι ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων τους προσεγγίζεις με τέτοια διάθεση, ή μην έχοντας καθόλου συγκεκριμένες προσδοκίες ή έχοντας συγκεκριμένες προσδοκίες αλλά για μια πολύ συγκεκριμένη πλευρά τους, που αν τους ακούσεις με ανοιχτό μυαλό δε γίνεται να μη σ’ αρέσουν. Η μόνη τέτοια περίπτωση είναι αν έχεις κατέβει απ’ τον πλανήτη Άρη, για κάποιο λόγο νομίζεις ότι οι Beatles ήταν αποκλειστικά το θηρίο των ψυχεδελικών πειραμάτων, της heavy rock επανάστασης και των απίθανων εκλεκτικών ενορχηστρώσεων, και πας με τέτοια διάθεση ν’ ακούσεις π.χ. τους πρώτους δίσκους τους. Προφανώς και θα απογοητευτείς αλλά πραγματικά αυτό το σενάριο μου μοιάζει εξωπραγματικό.

  2. Η περίπτωση Genesis μου φαίνεται ότι δεν εμπίπτει και τόσο σ’ αυτή την κατηγορία γιατί στα κλασσικά τους albums με Gabriel και Hackett απλά έχουν συγκριτικά ελάχιστα pop στοιχεία και η πλευρά που έτσι κι αλλιώς συντριπτικά κυριαρχεί σαν άκουσμα είναι αυτή της prog θηριωδίας, αν μπορώ να την πω έτσι. :stuck_out_tongue: Οπότε δεν είναι περίεργο το ότι τους πιάνεις χωρίς να γνωρίζεις τι εστί progressive rock, φυσικά θαμπώνεσαι από τους παπάδες που ακούς και οκ, συναντάς και κάνα πιο pop τραγούδι εδώ κι εκεί αλλά επειδή δεν είναι ο κανόνας δε σε πολυνοιάζει, οπότε ασυναίσθητα βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να ακούσει ακόμα και αυτό το πιο ελαφρύ υλικό με καθαρά καλοπροαίρετη διάθεση, με αποτέλεσμα στο τέλος να σ’ αρέσει ακόμα κι αυτό! Πίστεψέ με, είναι πολύ κλασσικός ψυχολογικός “μηχανισμός” και μου έχει συμβεί κι εμένα ουκ ολίγες φορές. Όσο για την περίπτωση των ELO, δεν ξέρω αλλά πιθανολογώ ότι έχοντας ήδη ακούσει κλασσικούς δίσκους των Genesis και έχοντας εξοικειωθεί ως ένα βαθμό με την occasional ελαφρότερη πλευρά του prog rock, απλά ενεργοποιήθηκε ένας μηχανισμός ακόμα μεγαλύτερης δεκτικότητας και η αντίδρασή σου ήταν απλά “α αυτοί έχουν πιο πολλά [U]τέτοια[/U] τραγούδια, μνιέεεεχ, what the fuck, ας τ’ ακούσουμε, μπορεί κι αυτά να είναι ωραία”. Κι αυτό μου έχει συμβεί. Once you go down that road, there’s no turning back. Και πάλι το μυαλό λειτουργεί με “θετικούς” συνειρμούς.

  3. Χαίρω πολύ, σε ποιόν αρέσει o Leroy Brown περισσότερο από το Bohemian Rhapsody;! Αυτό δε λέει κάτι, γιατί το θέμα είναι ότι απλά [U]δε σ’ ενοχλεί[/U] ο Leroy Brown, τον αποδέχεσαι ως άλλη μια πλευρά της ίδιας μπάντας που έγραψε το Bohemian Rhapsody και έτσι κι αλλιώς σ’ έχει ήδη μάθει ότι η Μουσική είναι μία κτλ. κτλ. Προσωπικά, ο πρώτος δίσκος που άκουσα από Queen ήταν το News of the World (anybody wondering why? :p). Ακόμα και σήμερα υπάρχουν σ’ αυτό το δίσκο κομμάτια που δε μ’ αρέσουν, όπως και σε όλα σχεδόν τα κλασσικά albums των Queen υπάρχουν κομμάτια που δε μ’ αρέσουν και συμπτωματικά είναι κάποια από τα πιο “pop” κομμάτια τους (κλασσικά παραδείγματα, το Who Needs You και το You’re My Best Friend). Το θέμα είναι ότι από την αρχή όταν ανακαλύπτεις τους Queen συνειδητοποιείς ότι αυτή η μπάντα δεν είναι ούτε έτσι ούτε γιουβέτσι αλλά ότι τη χαρακτηρίζει ένα τεράστιο εύρος, μια τεράστια ποικιλία στο στυλ, οπότε σε βάζει αυτόματα στη διαδικασία απλά να αποφασίσεις ποιά κομμάτια σ’ αρέσουν περισσότερο, ποιά λιγότερο και ποιά… καθόλου. Έτσι έγινε μ’ εμένα. Τραγούδια όπως αυτά που ανέφερα δε μ’ αρέσουν σαν τραγούδια, δε μου κάνουν και αυτό είναι όλο - κανένα πρόβλημα όμως από τη δική μου πλευρά με το ζήτημα της ποικιλίας στους Queen.

  4. Το λες και μόνος σου άλλωστε, εν τέλει το μόνο ζητούμενο είναι αν μια λογική, μια φιλοσοφία, δουλεύει για σένα στην πράξη. Το “no rules” από μόνο του δε σημαίνει τίποτα αν δεν έχεις τραγούδια. Είναι απλά ένα στοιχείο που μπορεί να υπάρχει σε μια μπάντα και να σε κάνει να την εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο, αλλά σίγουρα πολύ μετά την πρώτη σου επαφή μαζί της. Γιατί σ’ αυτή την πρώτη επαφή το μόνο που σε νοιάζει είναι να βρεις κομματάρες και δισκάρες, έτσι δεν είναι; Απλά όσο εμβαθύνεις σε μια μπάντα αρχίζεις να παρατηρείς και να αναλογίζεσαι διάφορα πράγματα γι’ αυτήν, τα οποία στο τέλος είτε δεν κάνουν κάποια διαφορά είτε σε κάνουν να πεις “μωρέ μπράβο”. Πάντα ανάλογα με τον ακροατή. Εσένα δε σε πολυαγγίζει η ελευθεριακή νοοτροπία των Queen π.χ., εγώ τους θαυμάζω γι’ αυτό - αλλά σίγουρα όχι μόνο γι’ αυτό, και βασικά ούτε καν κυρίως γι’ αυτό.

  5. Πάντως οι System of a Down που ανέφερες δε νομίζω ότι είναι δόκιμο παράδειγμα. Παρά τις ηχητικές τους ακροβασίες, πάντα μου έδιναν την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα θέλουν να πουν συγκεκριμένα πράγματα στη μουσική τους, ότι δηλαδή έχουν ένα “όραμα”. Εμένα μ’ αρέσουν αλλά δεν είναι εκεί το θέμα - το θέμα είναι ότι σαν λογική για μένα διαφέρουν πολύ και από τους Faith No More, και από τους κλασσικούς που είπα ότι εμπίπτουν σ’ αυτή την κατηγορία.

  6. Πράγματι, δεν αποκλείεται να ήρθε και για σένα το πλήρωμα του χρόνου να ξανασχοληθείς με Faith No More!

#355

Ακολουθεί ποστ χείμαρρος.

[SPOILER]Μπορεί να ξανακούσω FNM :p[/SPOILER]

Σοβαρά πάντως, η νοοτροπία των Queen και των κάθε Queen μου λέει πολλά, γιατί είναι κάτι που το εκτιμώ και σε άλλους μουσικούς, το θέμα είναι πως το βγάζει ο καθένας και πόσο σε αγγίζει σαν ακροατή. Anyway, συμφωνούμε.