Όπως και στις τελευταίες του ταινίες ο Νόλαν, της μετά-Inception εποχής, η κεντρική ιδέα που pitchαρει ήταν και είναι το βασικό selling point του, μιας και είναι αρκετά εφάνταστο και διαφορετικό από το μέσο blockbuster.
Η επιλογή του εδώ να κάνει ταινία με time travel αλλά με αρχή το reverse time και inversion μου άρεσε πάρα πολύ σαν ιδέα. Επειδή κάτι λίγα τα έχω διαβάσει παλιότερα, σαν χόμπυ δηλαδή, σχετικά με νόμους θερμοδυναμικής και την εντροπία των αντικειμένων, μου άρεσε που -όπως και στο Interstellar- πάτησε σε λίγο πιο σύνθετες έννοιες και concepts που μπορείς και σαν θεατής να τα δεχθείς ίσως και πιο εύκολα αν ασχοληθείς να τα κατανοήσεις από πχ μπαίνω σε μια μηχανή, με πάει πίσω στο χρόνο because science και τέλος… είναι το thing του στην μετά-Inception εποχή, το καταλαβαίνω, το δέχομαι και γενικά μου αρέσει αυτή η διάθεσή του να πάει εκτός πεπατημένων με σύμμαχο μια πιο επιστημονική φαντασία βασισμένη πιο πολύ στην επιστήμη και λιγότερο στο στοιχειου του φανταστικού…
Κάπου εδώ τελειώνει οτιδήποτε θετικό είχα να πώ για την ταινία, γιατί ίσως να είμαι υπερβολικός ίσως και όχι, από ένα σημείο και μετά όμως υπέφερα πραγματικά μέσα στην αίθουσα και ειλικρινά αν δεν ήμασταν 2 άτομα -με την κυρά μου-, είναι από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου (2-3 έχει γίνει) που ίσως και να έφευγα… σπίτι ειδικά αν το έβλεπα, θα το είχα κλείσει προ πολλού.
Η ταινία για αρχή, δεν έχει χαρακτήρες. Έχει κάτι άψυχες απρόσωπες καρικατούρες που απλά περιφέρονται και μιλάνε. Δεν συμπαθείς ούτε νοιάζεσαι για κανέναν και τίποτα. Οι ‘‘πρωταγωνιστές’’ υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο για να κάνουν exposition του χειρίστου βαθμού, ΑΚΑ να εξηγούν σε κάθε δευτερόλεπτο ύπαρξής τους στην οθόνη τί συμβαίνει -είτε αυτό αφορά το time inversion και τα timelines ή το main plot δηλαδή την σωτηρία του κόσμου κτλ… δεν υπήρξε νομίζω literally ούτε ένα χιουμοριστικό τσιτάτο ή ένας διάλογος φυσιολογικών ανθρώπων που να χτίσουν λίγο παραπάνω τον χαρακτήρα τους… το μόνο που έφερνε σε διαλόγους πραγματικής ταινίας ήταν κάτι γ’ εθνικής τζεημσμποντιές + η κοπέλα που παίζει, η οποία είχε τον άχαρο ρόλο να κουβαλάει όποιο συναισθηματικό αποκούμπι μπορούσες να βρείς σε αυτό το χάλι, εννοείται γραμμένη για να κινήσει συναισθηματικά τον θεατή με όσο πιο generic και παιδικό τρόπο μπορεί… ο μόνος χαρακτήρας που λίγο μου έμεινε και μου άρεσε, ήταν ο Πάτησον αλλά και αυτός ελλιπέστατος, το μόνο που τον έσωσε λίγο είναι ένα λεπτάκι στα τελευταία 5-10 λεπτά της ταινίας που του έδωσε ένα ψήγμα ανθρωπιάς και ουσίας…
Το σενάριο ήταν το μεγάλο πρόβλημα όμως της ταινίας.
Η πρώτη 1 ώρα και 45 λεπτά, είναι ένα υπερμέτριότατο κατασκοπευτικό έργο με όσο generic γίνεται πλοκή -κακός θέλει να διαλύσει τον κόσμο, καλός πράκτορας θα τον σταματήσει, παίζει time travel-… βλεπόταν οριακά ανεκτά λόγω της γκιμικιάς του time inversion και ήθελες να δείς απλά που το πάει και πως θα το κατανοήσεις 100%.
Αν στο Inception ψιλοκατανοούσες στην μισή ταινία σχεδόν την βασική θεματική/λογική του dream heist και μετά έμπαινες στο ψητό, εδώ έχει ένα exposition των 2 λεπτώς στην αρχή όσο πιο γρήγορα και βιαστικά γίνεται και μετά απλά συμβαίνουν πράγματα σχετικά με αυτό + σε πρώτο φόντο έχεις ένα James Bond γ’ εθνικής.
Ήταν πραγματικά πολύ κουραστικό να το παρακολουθήσεις, μη έχοντας καμία έγνοια για κανέναν πρωταγωνιστή, το βασικό σου στόρυ να είναι generic τζεημσμποντιές και το gimmick της ταινίας σχετικά με το time inversion να δίνετε τόσο άγαρμπα και στο τρέξιμο…
Εκλαϊκεύει τόσο πολύ το gimmick του με το να το ξεπετάει τόσο άγαρμπα, που και αυτό καταντά κουραστικό και χωρίς το αναμενόμενο wow factor που θα περίμενες να έχει! Ας πούμε ότι στο Inception είχα ψαρώσει με την πόλη που γύργαγε ανάποδα ή με τον πλανήτη όπου ο χρόνος κυλούσε διαφορετικά στο Interstellar (και την λογική που υπήρχε πίσω από αυτά), εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο με το reverse time, παρά μόνο σύγχηση και αδιαφορία εκ τούτου. Δεν σε κολλάει στο τοίχο κοινώς.
Καταλαβαίνω ότι ο Νόλαν δεν είναι visual storyteller και κάνει rely στο πολύ βαρύ exposition στις ταινίες του γιατί τα πρότυπά του είναι heist movies σαν το Heat ή το Sting όπου προφανώς χρειάζεται και είναι μέρος της γοητείας τους. Αλλά αν κουράζε μια πριν, εδώ δεν κουράζει δύο αλλά δέκα… Το σινεμά είναι οπτικό πρώτα από όλα μέσο και μετά όλα τα υπόλοιπα. Δεν γίνεται να μην έχεις εμπιστοσύνη στον θεατή καθόλου αλλά και ούτε στα 50+ σου χρόνια και μετά από τόσες ταινίες να μην έχεις εμπιστοσύνη και στον εαυτό σου να κάνεις deliver μια ταινία συνδιάζοντας αρμονικά και τις δύο αφηγήσεις που σου δίνει το σινεμά. Eιδικά όταν έχεις κάνει μια σχεδόν βουβή ταινία πριν από αυτό -όχι σύνθετη ναι αλλά και πάλι, έχεις δείξει εμπιστοσύνη στην δύναμη της εικόνας-…
Εκεί όμως που παρέδωσα, ήταν το τελευταίο 45λεπτο… μέχρι εκεί, η ταινία ήταν οριακά -και με πολύ καλή διάθεση- μέτρια. Από εκεί και μετά, η ταινία ήταν μια βουτιά στο κενό, ένα από τα πιο αυτοκαταστροφικά πράγματα που έχω δεί να κάνει τέτοιου βεληνικούς σκηνοθέτης ποτέ μου. Ας πούμε ότι εκεί σταμάτησα να παρακολουθώ και περίμενα απλά να τελειώσει χωρίς να το εξηγήσω περαιτέρω. Το φινάλε βάζει μια τάξη, έχει ένα ψιλοαναμενόμενο ή και όχι twist, το οποίο κάπως δένει ότι είδες αλλά δεν αναιρέι αυτή τη κακοφωνία που πέρασα στο τελευταίο 45λεπτο. Όσο καλοπροέραιτα και να το σκεφτώ μετά, αυτό τον χαμό του third act πραγματικά απορώ πως ο ίδιος ο Νόλαν έδωσε το πράσινο φως στον εαυτό του να το γυρίσει.
Σκηνοθετικά, θα πώ ότι ο Νόλαν είναι καλός με τις εκρήξεις και μερικά wide imax πλάνα που ελέω και του format, είναι πολύ εντυπωσιακά από μόνα τους σχεδόν. Mέχρι εκεί.
Σχεδόν όλες οι σκηνές δράσεις ήταν από κακές μέχρι μέτριες ή αδιάφορες με εξαίρεση μια σκηνή one vs one που είχε τη φάση της, αλλά αν με ένοιαζε κιόλας θα ήταν ακόμα καλύτερα.
Ήταν η αντίστοιχη πάνω κάτω μάχη του Arthur στο Inception χωρίς βαρύτητα. Εκεί με είχε εντυπωσιάσει λίγο, ενώ επίσης ,αν και καρικατούρα που ήταν ο Arthur, με ένοιαξε και παραπάνω γτ κρατούσε την τύχη των υπολοίπων στα χέρια του.
Εδώ χάζεψα μια ωραία χορογραφία μεταξύ 2 ατόμων… Αλλά το παράκανε με εκρήξεις και χαμό εδώ γενικότερα. Σκηνοθετικά, ενώ αρχικά εντυπωσιάζει με το scale της παραγωγής (πολύ πολύ ακριβή παραγωγή και δεν το κρύβει καθόλου), στην ουσία είναι νομίζω έυκολα η χειρότερή του δουλειά. Όποιος δούλεψε στο μοντάζ θα πρέπει να υπέφερε πραγματικά με της φρενιτιδα που άλλαζε πλάνα και γωνίες λήψης ή έδενε τις σκηνές μεταξύ τους και πήδαγε από το ένα καρέ στο άλλο κτλ…
Μουσική ωραία Χανζιμεριά από όχι τον Ζίμερ 
, αλλά ήχος παρότι accurate μου έπαιρνε τα αυτιά, κούραζε πάρα πολύ με τα βοουμμ κτλ κάθε λίγο κ λιγάκι ενώ έθαβε κ σε στιγμές τις συνομιλίες των ηθοποιών. Αυτό νόμιζα ότι ήταν θέμα της αίθουσας αλλά το έψαξα και λίγο online και διάβασα παρόμοια σχόλια και αλλού…
Δεν είμαι φαν του μετά - Inception Νόλαν, γιατί βλέπω στις ταινίες του λίγο συναίσθημα, μεγαλεπήβολες ιδέες που γίνονται gimmicks και αδιάφορα στη βάση τους main plots με χάρτινους άψυχους ήρωες. Αλλά ακόμα και το Inception είχε τον Ντικάπριο, το Interstellar τον Μακόναχυ, 2 πρωταγωνιστές πιο γήινους και επαρκώς καλογραμμένους για εμπορικό σινεμά + ενα fair fun value με τις ιστορίες που θέλει να πει (Dunkirk αφήνω όφ γτ ήταν σαν ντοκυμαντερ)… Eδώ δεν υπάρχει πρωταγωνιστής ούτε χαρακτήρες με ψυχή και τρεις διαστάσεις ούτε όμως και κάποια ενδιαφέρουσα κεντρική ιστορία… Είναι μια ταινία που ξεκάθαρα όλα -σενάριο, πρωταγωνιστές- προσπαθούν να υπηρετήσουν μια κεντρική ιδέα και όχι το αντίθετο, με πολύ άγαρμπο τρόπο. Κάπου διάβασα αν οι μεγάλες ιδέες είναι και αυτόματα μεγάλο σινεμά και προφανώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει ούτε μισό τοις εκατό.
Νομίζω ότι τελικά η μεγαλύτερη ήττα του Νόλαν τα τελευταία 10 χρόνια, είναι που έχασε από συν-σεναριογράφο τον αδερφό του ο οποίος καταλαβαίνω ότι ήταν η ψυχή των σεναρίων τους…
Anyways, δεν θα το ξαναέβλεπα για κανένα λόγο 2η φορά, ήδη το έχω σχεδόν ξεχάσει και δεν με ενδιέφερε να διαβάσω το οτιδήποτε για την ταινία μετά τη θέασή της προς κατανόηση ή αποκρυπτογράφιση κάποιων key elements της… Ο Νόλαν αξίζει εύσημα για το ότι προσπαθεί να κάνει τέτοιες ιδέες σινεμά και σίγουρα τέτοιοι δημιουργοί σπανίζουν ειδικά σήμερα στον σύγχρονο εμπορικό αμερικάνικο σινεμά.
Στην εκτέλεση όμως κουράζει αφάνταστα και το μόνο κοινό που μπορεί να ικανοποιήσει με τέτοιες ταινίες είναι οι ακραίοι hardcore fans του ή όποιος εξισώνει μια complex κεντρική ιδέα για ταινία με μια καλή ταινία αυτομάτως και του αρκεί αυτό… ακόμα και αυτοί όμως, αμφιβάλλω αν τον ακολουθήσουν στο Τενετ μέχρι τέλους!
Σε μια φάση στην αρχή λέει μια επιστήμονας ‘‘Μην προσπαθείς να το καταλάβεις, απλά νιώσε το’’ και εκεί είναι σε σύνοψη όλο το θέμα της ταινίας. Να νιώσω τι?
