Κι ολόκληρο παραμένει πολύ καλό! :):!:
Οι Darkthrone ειναι η μπαντα που εκτιμαω περισσοτερο απο ολες τις νορβηγικες black metal μπαντες που εχω ακουσει. Παντα ξεχωριζαν για εμενα, παροτι δεν ειμαι φαν του ειδους. Αυτο το κομματι μου εχει κολλησει ασχημα απο οταν το πρωτοακουσα και το εχω λιωσει τον τελευταιο μηνα, μιλαμε για τρελο κολλημα. Και ναι, και ολοκληρο τα σπαει…
Mother Russia!!! 
Οτι ειναι κολλητικη η μαλακια ειναι, το σωστο να λεγεται
Μια ακρόαση του ριξα και τον βρήκα πιο ενδιαφέρον από τους προηγούμενους.
Χτες μου ηρθε μια μεγαλη ορεξη για Darkthrone και ακουγα για παρα πολλη ωρα διαφορα κομματια απο την καριερα τους και γουσταρα απειρα. Εχω ξαναπει οτι τους θεωρω την καλυτερη απο τις κλασικες νορβηγικες black metal μπαντες, η σερι 3αδα A Blaze In The Northern Sky, Under A Funeral Moon και Transilvanian Hunger ειναι απο τους κορυφαιους δισκους του “κλασικου” επαναλαβανω νορβηγικου black metal, επιδραστικοι για το ιδιωμα οσο λιγοι. Οι επιρροες τους απο Bathory και Celtic Frost ιδιαιτερα εμφανεις, αλλα περνανε ωραια μεσα απο το δικο τους φιλτρο.
Μετα μαλλλον ακολουθει στις προτιμησεις μου το Panzerfaust στο οποιο βεβαια στα περισσοτερα riff κοπιαρουν ασυστολα τους Celtic Frost δειχνοντας οτι ειναι για αυτους κατι παραπανω απο μια απλη επιρροη αλλα καθολου δεν με χαλαει απο την στιγμη που ουτε οι ιδιοι οι Darkthrone δεν το αρνουνται. Το ντεμπουτο τους το Soulside Journey στο οποιο παιζουν death metal ειναι επισης πολυ καλος δισκος τον οποιο εμαθα αρκετα αργοτερα σε σχεση με τα black metal αλμπουμ τους. Απο εκει και περα δεν εχω ακουσει ακομα ολοκληρη την δισκογραφια τους οπως πρεπει (απο καποιους δισκους εχω ακουσει μονο 3-4 κομματια π.χ.) αλλα εχοντας ακουσει το μεγαλυτερο ποσοστο των δισκων τους, θεωρω οτι εχουν κυκλοφορησει καποιους πολυ καλους, καποιους πιο μετριους δισκους, συνολικα ομως μιλαμε για μια πολυ αξιολογη με συνεχεια και συνεπεια δισκογραφια. Πιο εμπεριστατωμενη γνωμη οταν ακουσω ολοκληρωμενα ολους τους δισκους.
Εχουν πειραματιστει με τον ηχο τους και εκτος απο death στο ντεμπουτο και black metal στην πορεια τους εχουν παιξει punk, speed, κλασικο “παλιακο” heavy metal με επιτυχια της περισσοτερες φορες.
Αν και σαν μπαντα δεν ηταν παντα πρωτοτυποι ή αυθεντικοι και ηταν ανεκαθεν φανερες αλλοτε περισσοτερο και αλλοτε λιγοτερο οι επιρροες τους, αν και πολλες φορες αντιγραφουν “στεγνα και ξεκαθαρα” riff απο τις αγαπημενες τους μπαντες και τραγουδια, το κανουν με τον δικο τους τροπο, δεν το αρνουνται και αυτο τους κανει ειλικρινεις και πραγματικους “οπαδους” και οχι μονο μουσικους. Ειναι επισης βασικο να τονισω οτι ο ηχος, τα riff, τα ντραμς, τα φωνητικα και η ατμοσφαιρα της 3αδας A Blaze In The Northern Sky - Under A Funeral Moon - Transilvanian Hunger εχουν αντιγραφει απο παμπολες black metal μπαντες που θελησαν να ηχουν σαν τους Darkthrone, οπως οι Darkthrone θελησαν να ηχουν σαν τους ηρωες τους αλλα ισως καμμια δεν καταφερε να το φιλτραρει και να το κανει τοσο καλα οσο αυτοι.
Η αγαπημενη μου black metal μπαντα…νομιζω οτι αφηνει ολους τους αλλους χιλιομετρα πισω η κλασσικη 3αδα Unholy trinity οπως την αποκαλουνε οι μπλακαδες ειναι ευαγγέλια για το ειδος…εγω ειμαι μεγαλος φαν του Panzerfaust και του τεραστιου(!!) Ravishing Grimness απτα μετεπειτα hate them,the cult is alive,foad και το τελευταιο επισης πυροβολανε…γενικα και οι δυο κανουνε οτι τους καυλώσει ανα χρονια και ειναι εξωπραγματικο οτι πανω κατω ολα τα αλμπουμ τους ειναι τοσο δυνατα…all hail nocturno & fenriz
2 Likes
Top-10 αγαπημένων στιγμών στο “A blaze in the northern sky” (ή να τι παθαίνεις όταν πρωτοακούς το album στο Λύκειο, το παρατάς σχετικά γρήγορα γιατί ήδη ακούς πιο εντυπωσιακά (στ’ αυτιά σου) πράγματα, και το ξαναπιάνεις μετά από χρόνια για να συνειδητοποιήσεις πόσο αδιανόητα σημαντικός κι εθιστικός δίσκος είναι):
10-Τα aaahhh , aaaaahhhh , AAAAAAAHHHHHH στο “Where cold winds blow”. Και τις δύο φορές.
9-Οι κιθάρες σιωπούν, τα τύμπανα εφορμούν και τι μουσική ακούμε; Unholy black metalll!
8-Οι παραλλαγές του τελευταίου riff του “The pagan winter”. Ο τρόπος που ξεσαλώνει ο Fenriz στα τύμπανα είναι ένα αναπάντεχο, μεταλάδικο/σχεδόν-punk-την-ίδια-στιγμη κλείσιμο ενός μεγαλειώδους δίσκου.
7-Noctuuurno Cuuulto στο “In the shadow of the horns” (που δε θα ντρέπομαι να ομολογώ ότι τόσα χρόνια νόμιζα ότι έλεγε “nocturnal thunder” (!))
6-Το ξαφνικό ανατολίτικο riff του “The pagan winter”.
5-Hahaha, it’ s the true face of ιβολλλ και λίγα δευτερόλεπτα μετά: ugh! στο “Kathaarian life code”.
4-Το μεσαίο, doom μέρος στο ομώνυμο κομμάτι και ό,τι περιέχει: τα «κλαψιάρικα» καθαρά φωνητικά, οι δισολίες, η απεγνωσμένη κραυγή στο τέλος: the next thousand years are OURS!!!
3-C’mon στο “In the shadow of the horns”. ROCK.
2-Το τελευταίο, αργό μέρος του “Paragon belial”. Το μοναδικό σημείο που με είχε ξετινάξει και την πρώτη φορά που άκουσα το δίσκο.
1-Αυτό το πνιχτό new disciples rose στο “Kathaarian life code” που σου κόβει την ανάσα κάθε φορά και κοιτάς γύρω σου μην έρχεται κανένας.
Προσκυνώ ταπεινά και ΜΕΤΑΝΟΩ.
9 Likes
Ας ξανα-αναστήσω αυτό το topic, μπας και πούμε καμιά γνώμη για το καινούριο album των Darkthrone. Εγώ είχα την τύχη να το ακούσω σε καλό timing, μιας και τον τελευταίο καιρό έλιωσα ό,τι album των Darkthrone δεν είχα ακούσει (ή είχαν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που το είχα ακούσει), με αποτέλεσμα να έχω πολύ πρόσφατα τα όλα ηχοχρώματά τους.
Στ’ αυτιά μου το “Eternal hails…” ακολουθεί το πνεύμα των δύο προηγούμενων, “Arctic thunder” και “Old star”. Δηλαδή συνεχίζει την ελαφριά μετατόπιση από τις πιο ξεκάθαρες old-school heavy metal επιρροές στη λίγο-πολύ πιο κλασική black metal riff-ολογία και (κυρίως) το έντονο doom metal πνεύμα. Περισσότερο σκοτάδι και λιγότερες τσίτες, για να το θέσω αλλιώς. By the way, νομίζω έχουμε να κάνουμε με την πιο μουντή παραγωγή από εποχής “Total death”; Έπαθα πλάκα με το πόσο lo-fi ακούγεται. Ιδίως τα φωνητικά του Nocturno που έχουν συχνά κι αυτό το delay, μοιάζουν εντελώς λες βγαίνουν από τα έγκατα. Τα drums στο θεό, βέβαια, κι αυτό είναι καλό.
Λοιπόν, γενικά το album με κράτησε αρκετά, ωστόσο θεωρώ ότι έχει ένα χτυπητό μειονέκτημα: σε διάφορα σημεία παρατηρώ μία έλλειψη συνοχής, δηλαδή ένα πρόβλημα «σύνδεσης» της μιας φράσης με την άλλη, της μετάβασης από το ένα riff στο επόμενο -με πιο τρανταχτό παράδειγμα να είναι το “Hate cloak” (αλλά όχι το μόνο). Γενικά μόνο το “Wake of the awakened” θα έλεγα ότι είναι η φωτεινή εξαίρεση ως προς αυτό (είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι στο συγκεκριμένο υπάρχουν πραγματικά ομαλές μεταβάσεις όχι μόνο από riff σε riff, αλλά από μουσικό στυλ σε μουσικό στυλ). Επίσης, αν προσέξετε, συχνά χρησιμοποιείται το «κόλπο» του να υπάρχει παύση και η επόμενη φράση να μπαίνει απλά μ’ ένα drum intro -ένας αρκετά φτηνός τρόπος (θα έλεγα) να λύσεις ένα τέτοιο πρόβλημα που δεν πιάνει πάντα και χτυπάει κι άσχημα αν χρησιμοποιείται συχνά. Γενικά είναι η πρώτη φορά που ίσως να σκέφτηκα ότι ακούω μπάντα των καλών riffs, μα όχι των τόσο καλών τραγουδιών, γιατί κατά τ’ άλλα «ξέχωρα» το κάθε σημείο έχει πολύ ψωμί (και όλα αυτά τα «διάσπαρτα» σημεία σε κάνουν να θες να ακούσεις το album ξανά και ξανά).
Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι το κλείσιμο του album (δηλαδή το δεύτερο μισό του “Lost arcane city of Uppakra”) είναι ό,τι πιο αναπάντεχο και συγκλονιστικό άκουσα φέτος, με τον Fenriz να καταφέρνει να κλέβει τις εντυπώσεις ξανά στο 90’ (όπως έκανε και στο “Old star”). Πραγματικά ο τύπος διδάσκει το πώς εν έτει 2021 μπορείς να κάνεις θαύματα με μία τόσο basic μελωδία, μόνο και μόνο επειδή έχεις την ευφυία να την αναπτύξεις όπως (και όσο) πρέπει και με τον ήχο που πρέπει. Δηλαδή τα πλήκτρα δεν υπάρχουν, ρε φίλε.
Τέλος, αυτό το riff θα το ζήλευαν οι Bolt Thrower, κι αυτήν τη συγχορδία μάλλον την έπαιξε ο Vicotnik ενώ περνούσε από το studio ξέρω ‘γω, τι ξεκάρφωτη έμπνευση ήταν αυτή;;;
6 Likes
Είχαμε γράψει 2-3 σχόλια στο Black Metal thread, αλλά δε μπορώ να μη συμφωνήσω απόλυτα με τις δύο τελευταίες παραγράφους σου.
1 Like
Το ακούω που και που τελευταία, ωραίος δίσκος. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με τα προηγούμενα γιατί έχω χάσει πολλά επεισόδια ανάμεσα στα παλιά και κλασικά και το καινούργιο. Έχει κάποιες καταπληκτικες ιδέες σαν δίσκος, κάποια σημεία που πραγματικά είναι γαμάτα είτε με την έννοια της πορωσης είτε της ατμόσφαιρας. Κατά τ αλλά το πιο αλητικο και χύμα his master’s voice γαμαει, το wake of the awakened είναι γεμάτο ωραίο groove, το voyage εχει φοβερο τελειωμα και το lost arcane city of uppakra κλείνει το δίσκο καταπληκτικα
1 Like
το μονο κομματι που συγκρατησα απο τον τελευταιο δισκο ηταν το lost arcane city of uppakra, γενικα λατρευω και απολαμβανα απιστευτα την πανκοχεβυμεταλλαδικη περιοδο τους και θεωρω οτι στα τελευταια 3 δεν κανουν τιποτα ιδιαιτερο, αν και εχουν καλες στιγμες
2 Likes
Μιας και έχω διατυπώσει τη γνώμη μου πιο αναλυτικά στην παρουσίασή μου για το σάιτ, όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμα θέλω να πιστεύω, θα μείνω σε δύο σημεία του σχολίου σου.
Αρχικά, και εγώ στις πρώτες ακροάσεις ένιωσα πως ακούω έναν δίσκο με συνδεδεμένες ενδιαφέρουσες στιγμές που όμως δεν είχε ολοκληρωμένες συνθέσεις. Αυτό δηλαδή που αναφέρεις περί μπάντας των “καλών riffs” ήταν η πρώτη μου γεύση από το “Eternal Hails…”.
Συντομα όμως άλλαξε η γνώμη μου ως προς αυτό και θεωρώ τον δίσκο ιδιαίτερα συμπαγή και με πολλή ταυτότητα, με 2-3 μεγάλες συνθέσεις μάλιστα, οι οποίες και εξαιτίας αυτών των ομαλών μεταβάσεων που αναφέρεις γύρισαν το παιχνίδι.
Κατά δεύτερον, αυτή η συγκεκριμένη συγχορδία όταν πρωτοεσκασε μύτη με έκανε να σκέφτομαι πως είναι ίσως η πιο '70ς στιγμή του σχήματος αλλά που να φανταζομουν πως θα γινόταν ανέγερση της νεκρόπολης της Ουπακρα λίγο αργότερα με ένα φινάλε που απλά μεγαλώνει το μύθο μιας μπάντας τόσο βαθιά στην δισκογραφία της, για μένα.
Κατά τα άλλα, συμφωνώ πως τα τύμπανα είναι στο θεό, και μάλιστα χάρηκα drumming του Fenriz έπειτα από αρκετούς δίσκους. Ειδικά στο “Hate Cloak” η μισή δυναμική του “Warrior-ικου” riff που το απογειώνει είναι το ντύσιμο από τα ντραμς.
Ο δίσκος φυσικά και έχει τα οποία (μικρά, χαχ) μειονεκτήματα της παρούσας περιόδου της μπάντας, αλλά, με έμφαση στις δύο τελευταίες συνθέσεις, μπορώ να πω πως είναι από τους πιο ιδιαίτερους της (ύστερης) πορείας τους κατ εμέ. Κοινώς, δισκαρα. Ήρεμα το λέω.
Υ.Γ. το riff-o-κτισιμο του “Northpole Adrift” και η έκρηξη με την σολαρα είναι τρομακτικά υποτιμημένα.
5 Likes
Ψύχραιμη τοποθέτηση συντάκτη.
Πάντως βλέποντας όλα τα παραπάνω posts διακρίνω μία καθολική αποδοχή της μαγείας του “Lost arcane city of Uppakra”, πράγμα που μάλλον επιβεβαιώνει ότι έχουμε να κάνουμε με ΜΕΓΑΛΟ κομμάτι, που κλέβει, δηλαδή, τις εντυπώσεις από τις πρώτες ακροάσεις και μάλιστα σε ακροατές με διαφοροποιημένα γούστα ίσως μεταξύ τους. Καλό αυτό, γιατί δεν ξέρω πόσες φορές έχουμε την τύχη να ερχόμαστε ακόμα αντιμέτωποι με τόσο ωραία κομμάτια.
Κατά τ’ άλλα, τις προάλλες τόλμησα και μία άλλη σκέψη: ακούγοντας τα 3 τελευταία (που στο μυαλό μου, όπως είπα και αρχικά, διαφοροποιούνται αρκετά από τα προ-προηγούμενα albums τους), και έχοντας δώσει βάση σε όλα αυτά τα ξεκάθαρα doom metal σημεία/κομμάτια τους (που μπορεί να ξεκινάνε από τους προφανείς Celtic Frost, αλλά γρήγορα περνάνε σε επικούς Candlemass ή και πιο θρηνητικούς Obsessed/Pentagram), καταλήγω ότι τελικά αυτές οι επιρροές δεν μπήκαν πρώτη φορά τώρα στη μουσική των Darkthrone. Έβαλα τυχαία ξανά αυτό το γαμημένο το “A blaze in the northern sky” (που, στ’ αυτιά μου, διαφοροποιείται καίρια από το “στρωτό” black metal των δύο επόμενων), και μου φαίνεται ότι κλασικομεταλάδικα, επικά, doom metal riffs υπάρχουν πάμπολλα κι εκεί, παρ’ όλο που δεν είχα αντιληφθεί τη φύση τους.
Μπορεί να λέω και μαλακίες, γιατί δεν ειδικεύομαι και τόσο στους Darkthrone όπως έχω ξαναπεί. Αλλά μου έκανε εντύπωση.
5 Likes
Αυτή ακριβώς είναι η “μαγεία” του συγκροτήματος για μένα. Πως, ουσιωδώς, ποτέ δεν άλλαξε πραγματικά τη συνθετική του προσέγγιση. Εξελισσόταν αλλά έμενε σταθερό.
Επιφανειακά σίγουρα διακρίνονται διαφορετικές περίοδοι και εμφανείς ηχητικές αποκλίσεις, αλλά η λογική και η πηγή έμπνευσης ήταν ίδια, είτε είναι το “Thulcandra” demo, είτε το φετινό άλμπουμ.
Πιστεύω απλώς πως κάθε φορά, επειδή ήθελαν η μεγάλη εικόνα του εκάστοτε άλμπουμ καθώς και η τελική αίσθηση να είναι συγκεκριμένες και ενίοτε διακριτές, άλλαζαν την ποσόστωση. Αυτή μεταφράζεται σε πιο αργό (ή σπανίως γρήγορο) παίξιμο extreme (thrash) ή doom riffs, σε άλλα ρυθμικά κοψίματα, ακόμη και στην παραγωγή στα αυτιά μου.
Αυτός είναι και ο λόγος που ένα σχήμα με τόσο προφανή δεξαμενή επιρροών έχει μια τόσο εμφανή αισθητική και αναγνωρίσιμη ταυτότητα. Το Darkthrone-ικο riff είναι άμεσα αναγνωρίσιμο και μάλιστα δεν αντιγράφεται διόλου εύκολα και πετυχημένα εδώ και χρόνια, αν και φαινομενικά απλοϊκό.
Το γεγονός πως πλέον (τι πλέον δηλαδή, 25 χρόνια συμβαίνει αυτό) το μυαλό πάει πρώτα σε πεπραγμένα τους και μετά στις επιρροές τους, είναι μια από τις (μουσικές) αιτίες που είναι αυτοί που είναι.
Είδες, παραμένω ψύχραιμος 
4 Likes
Κάπου εδώ να πω ότι είμαι σχετικά άσχετος με Darkthrone, μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να ακούσω τα αλμπουμ της κλασσικής περιόδου γιατί με απωθεί ο ήχος (κυριολεκτικά ο ήχος - μπορείτε να με λιθοβολήσετε τώρα), αλλά με αφορμή τα παραπάνω που λέτε, με ωθήσατε στο να ακούσω αυτό το θεικό δίσκο:
4 Likes
Χα! Το είδα να έρχεται αυτό. Θα σε φρενάρω όπως φρενάρουν τα ριφς του “The Beast” 
Είναι ο καλύτερος τους δίσκος γιατί πολύ απλά είναι ο αγαπημένος μου 
Πέρα από την πλάκα είναι ότι λέει ο Sevek. Θεϊκός! Είναι και ο πρώτος τους που άκουσα. Για την ακρίβεια το Metal invader συνήθιζε να δίνει με το περιοδικό σιντις με δείγματα από τις τότε νέες κυκλοφορίες. Ένα από αυτά ήταν (αν θυμάμαι καλά) το ομώνυμο από τον δίσκο.
Περιττό να γράψω για το μεγάλο σοκ κλπ κλπ.
Ήταν το μεγαλύτερο σπόιλερ που δώσανε μέχρι τότε για το τι θα επακολουθούσε σε μεγαλύτερο βαθμό αργότερα;
3 Likes
Ακριβώς το ίδιο είχε γίνει.
Μου φαίνεται πως, αν κάποιος μου ζητούσε το καλύτερο black metal riff που υπάρχει, μάλλον θα κατέληγα (και ας μην το εχω γράψει στο αντίστοιχο θρεντ) στο εισαγωγικό ριφφ του ομωνυμου.
2 Likes