Ο Trujilo είναι σίγουρα βιρτουόζος, και έχει αποδείξει το ταλέντο του σε άλλες μπάντες. Ο Burton αυτό που έφερε στους Metallica ήταν ένα όραμα, μία κουλτούρα για προσοχή στις συνθέσεις που ταίριαζε με τον Hetfield και τον Ulrich. Έφερε - αν θυμάμαι αυτά που έχω διαβάσει - και μια πιο κλασική τάση, και τις μακροσκελείς, μεγαλεπήβολες συνθέσεις. Λογικό ο Trujilo να μην μπορεί να συνεισφέρει σε όραμα και ιδέες, γιατί μπήκε σε άλλο συγκρότημα από αυτό που ήταν οι Metallica το '80. Για τον Newsted τα ξέρουμε.
Έχει αγιοποιηθεί ο Burton μετά το θάνατό του; Ναι, αναμφίβολα. Είχε να πατήσει κάπου η αγιογραφία του, βέβαια, κι αν η αγιογραφία του έγινε λόγω θανάτου, μπορεί αν ζούσε να γινόταν επειδή ως μουσικός θα εξελισσόταν, και θα ξεδίπλωνε περισσότερο το ταλέντο του (πέθανε εξάλλου μόλις 24 ετών)
O Rob ΤΕΧΝΙΚΑ είναι μίλια μπροστά σαν παίκτης από τον Ιάσωνα και τον Κλιφ.Δεν έχει καν σχέση.Και στα live είναι ογκόλιθος έχοντας δίπλα έναν Lars μεγαλύτερο σε ηλικία στο rythm.Αυξάνει την δυσκολία αυτό.Το μόνο αρνητικό του είναι όταν κάνει backing vocals που ΔΕΝ.
Η αλήθεια είναι, χωρίς να έχω κάνει την ενδελεχή μελέτη άλλων συμφορουμιτών, ότι ο Τρουχίλο αυτήν την κάβλα του Jason όταν τραγουδάει δεν μου την βγάζει με καμία Παναγία
Εχουν αρκετα διαφορετικα χαρακτηριστικα, ο Cliff ηταν πιο πολυδιαστατος (ειδικα για την ηλικια του) και αν ειχε επιζησει το πιο πιθανο ειναι να ειχε εξελιχθει σε εναν φοβερα ψαγμενο μουσικο, ο Jason πιο καβλαντης και εβαζε και εκεινα τα πολυ ωραια μελαγχολικα θεματα στο μπασο που λεγαμε πριν λιγο καιρο, ο Robert ειναι πολυ τεχνικος, ακριβης στο παιξιμο του και με αρκετη ενεργεια στα live παρα την ηλικια που πλεον εχει η μπαντα. Bottom line και οι 3 γαματοι και με πολυ διαφορετικα στυλ, δεν εχω καποια προτιμηση.
Επειδή από εδώ περνάει σχεδόν όλο το forum σε αντίθεση με το topic, κανονίζεται τιτανομαχια την Κυριακή. Οποίος είναι Αθήνα, σίγουρος ότι δεν έχει τον ιό (τριπλοεμβολιασμενος και με rapid το ιδανικό) και μπορεί να αλλάξει και 2 πάσες καλοδεχουμενος
Portals is the result of Kirk’s life’s journeys and an invitation to tap into your own inner world. Heavily influenced by classical music, soundtracks, horror movies, and maybe a little Ennio Morricone, Kirk wanted the EP to span the decades and touch upon all the horror he loves.
Βασικα, η φαση αυτη αργησε κανα 2 δεκαετιες. Λογω των κολληματων του Hetfield. Καλο θα ηταν μαζι με την ανακοινωση να παιρναμε κι ενα τραγουδι βεβαια ε? Εχω μεγαλη περιεργεια για το συγκεκριμενο project. Και χαιρομαι που ο Kirk βρηκε το τηλεφωνο του!
