Οπως και στο ajfa song, ετσι και στο shortest straw εγω βλεπω μια ξεκαθαρα ουδετερη κριτικη του συστηματος, που θα μπορουσε να ερχεται απο οπουδηποτε στο πολιτικο φασμα.
1 Like
Το ίδιο λέμε. Και στις 2 περιπτώσεις (και στο You Must Burn) προσεγγίζει το θέμα της ελευθερίας λόγου και έκφρασης χωρίς σαφή πολιτική τοποθέτηση.
Οι στίχοι των Metallica ποτέ δεν ήταν πολιτικοί. Κοινωνικοί ναι. Και το Blackened με σημερινή ανάγνωση θα ήταν πολύ διαφορετικό, ειδικά στις ΗΠΑ. Αλλα δεν πρέπει να κάνουμε ανάγνωση ενός τραγουδιού αναθεωρητικά. Θα πρέπει να το βλέπουμε στο πλαίσιο της εποχής που γράφτηκε.
3 Likes
Ρε παιδιά, αναθεωρητισμός ότι ο Hetfield απ’ τα 90s (να μην πούμε νωρίτερα) ήταν φιλελεύθερος και πατριώτης;
Θα τρίζουν τα κόκαλά του, και ακόμη ζει ο άνθρωπος
1 Like
Ας τα ξεκαθαρισουμε αυτα απο τωρα μην γαμησουμε καποτε (ελπιζω οχι συντομα) το νημα ε 
Τους αγαπαμε, μαζι θα κοπανιομαστε του χρονου το Μαιο οσοι προλαβαμε και πηραμε τικετο, πολλοι στιχοι τους που μιλανε για αλλα θεματα μας αγγιζουν φουλ, αλλα σε καποια θεματα ο Χετ ειναι λιγο μαλακας.
3 Likes
Ρε ‘σύ Μανό μετακινείς λίγο τα γκολπόστ. Από εδώ ξεκινήσαμε
Και προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι ούτε το σύμβολο καθεαυτό, ούτε η χρήση του έχει σαφές πολιτικό προσανατολισμό. Τουλάχιστον δεν είχε τότε. Αλλά ότι αυτό που συμβολίζει είναι προσωπική ελευθερία και η δυνατότητα κάποιου να την υπερασπιστεί. Και αυτό το θέμα είναι επαναλαμβανόμενο στη θεματολογία του, από διάφορες οπτικές μάλιστα.
Και πάλι πρέπει να το δεις από το πρίσμα της εποχής. Έγραψαν αντιμακαρθικό τραγούδι επί προεδρίας Ρίγκαν. Πρόσεχε, δε λέω ότι είναι πολιτικό τραγούδι, πόσο μάλλον αριστερό. Aυτό που λέω είναι ότι δεν πρέπει να κάνουμε cherry picking στα μηνύματα. Ούτε αυτό (και το AJFA γενικότερα) ήταν αριστερά τραγούδια, ούτε το φίδι και το Black Album κατ επέκταση δεξιό / πατριωτικό. Άλλωστε και σαν μέλη της μπάντας δεν έχουν ενιαία πολιτική στάση και το έχουν ξεκαθαρίσει πολλές φορές και ο Hetfield και ο Ulrich ότι η μουσική και η θεματολογία τους δεν έχει τέτοια φιλοδοξία.
Αυτό προσπαθώ να πω στο Μάνο. Προσωπικά να λες ότι ο Hetfield είναι περήφανος Αμερικάνος θα το δεχτώ, αλλά αυτό δεν ήταν αυτή η κουβέντα μας αρχικά και προκύπτει από τις θέσεις του σε συνεντεύξεις παρά από στίχους και σύμβολα.
6 Likes
Περί Metallica και πολιτικής
Νομίζω ότι τα αποσπάσματα που παρέθεσε ο @shadowking69 δεν αφήνουν περιθώρια. Ο @ManosOrff έχει δίκιο σχετικά με το Don’t Tread on Me (και για το Black Album ως αισθητική), τουλάχιστον σ’ αυτό το συγκεκριμένο που λέει: Ο Χέτφιλντ είναι αδιαμφισβήτητα “America fuck yeah”. Το μόνο θέμα από κει και πέρα είναι αν κάποιον τον ενοχλεί ή όχι αυτός ο “πατριωτισμός”. Αν δεν τον ενοχλεί, σεβαστό. Αν τον ενοχλεί, τουλάχιστον κατανοητό. Δεν λέω βέβαια ότι τίθεται θέμα “cancel them” or whatever, όπως και στην περίπτωση του Οζ που συζητάγαμε τις προάλλες θεωρώ ότι θα ήταν υπερβολή κάτι τέτοιο. Απλά υπάρχει και η παράμετρος “ΟΚ, καλό που ξέρω τι τύπος είναι ο τάδε μουσικός που ακούω και κανονίζω την πορεία μου, ενδεχομένως κρατάω τις αποστάσεις μου” ή όπως το βλέπει κανείς. Btw συγκριτικά με τον συνονόματό μου δεν θεωρώ ότι αυτό που λέμε πατριωτισμός έχει a priori αρνητική χροιά, όπως και να το κάνουμε όμως άλλο πράγμα πατριωτισμός ΗΠΑ και άλλο πράγμα π.χ. πατριωτισμός Κούβας, Βενεζουέλας, Νικαράγουας (to name a few).
Περί Metallica και μουσικής ακρότητας
Προσωπικά ποτέ δεν θεώρησα τους Metallica ακραίους μουσικά. Ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει γιατί είναι και λίγο φευγαλέες τέτοιες έννοιες, και διευκρινίζω ότι αποδέχομαι πως τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια τους οι Metallica ήταν σίγουρα από τις πιο heavy μπάντες στον κόσμο, αλλά για μένα άλλο πράγμα heavy και άλλο πράγμα extreme με την έννοια των Venom, των Celtic Frost, των Bathory. Again, δεν ζητώ από κάποιον να το υιοθετήσει αλλά έχω μια θεωρία για το thrash, ότι είναι λίγο “μεταιχμιακό” είδος μουσικής: Ένα μέρος του εντάσσεται σ’ αυτό που λέμε extreme metal και ένα άλλο όχι. Οι Metallica, οι Megadeth, οι Anthrax, δεν είναι ακραίοι. Οι Slayer, οι Dark Angel, οι Sodom, οι Sepultura κ.λπ., είναι. Και είναι κάτι που κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει με μια ευρύτερη αισθητική, δεν μετριέται με το πόσο γρήγορα μπορεί να έπαιξε κάποιος και πότε. Ναι, το Fight Fire With Fire μπορεί να είναι πιο γρήγορο από οτιδήποτε στο Show No Mercy, από την άλλη όμως ακούγοντας κομμάτια όπως Evil Boundaries, Antichrist, Final Command etc., είμαι της γνώμης ότι είναι πιο κοντά στο extreme metal όπως και να ‘χει. Οι Venom, το ίδιο. Ακόμα και τους Mercyful Fate θεωρώ πιο κοντινούς στο ακραίο metal (again, με όρους συνολικότερης αισθητικής) απ’ ό,τι οι Metallica ακόμα και σε εκείνα τα πρώτα βήματά τους.
7 Likes
Ναι, αυτό το καταλαβαίνω και πάω και παρακάτω. Στο πλαίσιο του άλμπουμ, στο πλαίσιο του τραγουδιού “Don’t Tread On Me”, που ξεκινάει με τη μελωδία του “America”, έχει στίχους παρμένους από την Αμερικανική επανάσταση (το κλασικό κι εδώ “ελευθερία ή θάνατος”, αλλά και άλλα) και στο πλαίσιο της συνέντευξης του Χετ, κάτι που από μόνο του σωστά λες ότι δεν είναι μονοσήμαντο, αποκτά σαφές νόημα. Και αποκτά και απ’ την μετέπειτα πορεία του Het, που επαλήθευσε μία μόνο απ’ τις πολλές εν δυνάμει διαφορετικές ερμηνείες του συμβόλου.
Έχω πει πολλά παραπάνω απ’ το meme που παρέθεσες.
Και κανένα κάνσελ παιδιά, όχι μόνο φιλοδοξώ να πάω του χρόνου κάγκελο, αλλά εξακολουθώ κι ακούω λατρευτικά μουσικούς με πολύ πιο σαφείς πολιτικές θέσεις, με τις οποίες διαφωνώ (γκουχ γκουχ, Maiden γκουχ)
1 Like
OK εμένα εκεί ήταν η ένσταση μου. Τα άλλα είναι και κατανοητά, σωστά και θεμιτά. Δεν διαφωνώ πουθενά σχεδόν.
Αυτό είναι μια κατηγοριοποίηση που βρίσκω απόλυτα σωστή. Το point μου ήταν–επειδή ακριβώς συμφωνώ με την άλλη αποστροφή σου–
πως καμια φορά μας ξεφεύγει πως στην εξέλιξη τους έγραψαν κάποια από τα πιο ακραία κομμάτια εκείνη την εποχή. Στο ντεμπούτο των Slayer τη διαφορά την κάνει κυρίως η φωνή (και τα φάλτσα, γιατί όχι) του Araya και τα περιτυλίγματα (στίχοι, πεντάλφες) κ.ο.κ. αλλά μουσικά μιλώντας οι Metallica επέκτειναν τα όρια και προς τις 2 κατευθύνσεις. Kαι προς το πιο extreme με το FFWF και σε πιο επικά ή και πιο εμπορικά μονοπάτια με τα Call of Ktulu, Fade to Black, λόγου χάρη.
Ουσιαστικά το είπα χάριν υπερβολής γιατί δεν είναι σχεδόν ποτέ μέρος της συζήτησης για το Ride the Lightning. Πόσο βαρύ δηλαδή ακούστηκε εκείνο το opener στα αυτιά των μουσικόφιλων τον Ιούλη του 84 και αν υπήρχε κάτι εξίσου extreme σαν άκουσμα.
2 Likes
Ναι, ΟΚ, καταλαβαίνω πώς το λες και το αποδέχομαι ως legitimate γνώμη, απλά δεν συμφωνώ, ξαναλέω για μένα είναι κάτι μη απόλυτα μετρήσιμο, έχει να κάνει με ένα γενικότερο feeling - αισθητική. Καμία αντίρρηση βέβαια σ’ αυτό που λες ότι το '84 λίγα πράγματα (if anything) ήταν τόσο heavy όσο το πώς ξεκίναγε το Ride the Lightning. NOT EXTREME, for me, but yeah, very fucking heavy.
2 Likes
‘Tallica gives you heavy since 1984 
3 Likes
Αν το δούμε καθαρά παικτικά, οι Metallica μέχρι και το 1988, είχαν ανάλογο παίξιμο με τα extreme συγκροτήματα της τότε εποχής. Είχαν μεν και τα πιο μελωδικά στοιχεία, σε θέμα ταχύτητας, τραχύτητας και heaviness, κοιτούσαν στα μάτια τους ετερους συναδέλφους των Big 4. Από το 1991, αλλάξανε το ύφος τους, κάπως καταλαγιάσανε, ΣΕ ΤΡΑΧΥΤΗΤΑ. Ταχύτητα και heaviness είχαν και πάλι, όχι όμως σε βαθμό να κοπανιεται κάποιος σαν χταπόδι όπως θα έκανε με το Dyers Eve.
Μου αρεσει που η βαση της συζητησης ειναι ενα αξιωματικο και οριακα ξεροκεφαλο “ειναι κακο το να λεει καποιος καλα πραγματα για την πατριδα του”, ενω θα επρεπε κανονικα να ειναι το θεμα προς συζητηση.
Ναι, ο Hetfield αγαπαει την Αμερικη, οπως η πλειοψηφια των Αμερικανων (ειτε δεξιοι, ειτε αριστεροι). Στην Ελλαδα για καποιο λογο μεγαλωσαμε με την αντιληψη πως οποιος αγαπαει την Ελλαδα πρεπει να ειναι ναζιστικο φασιστικο σκουπιδι. Απλα δεχθειτε πως αυτη η αντιληψη δεν ειναι παγκοσμια, και πως εν τελει υπαρχει και η περιπτωση καποιος ανθρωπος να εχει μια υγιη αγαπη για την πατριδα του, για να προχωρησει και ο διαλογος (ή καλυτερα, να σταματησει μιας και ειναι εντελως off topic, οχι οτι προσωπικα εχω θεμα με 40 ακυρα μηνυματα, τα διαβαζω με ενδιαφερον 
)
ΥΓ. Η χρηση της μελωδιας του America στην εισαγωγη του Don’t Tread On Me ειναι 100% ειρωνικη, και νομιζω πως οποιος δεν το αναγνωριζει αυτο ισως δεν εχει δει ακουσει ουτε ενα live Metallica στην ζωη του. Οι τυποι τρολλαρουν με καυστικο σχολιασμο οπου και οποτε μπορουν.
10 Likes
Κανείς ποτέ δεν είπε ούτε τα μισά απ’ αυτά που γράφεις, αλλά οκ!
Από καθαρή απορία, τι εννοείς τρολάρουν με την εισαγωγή, τι ειρωνικό έχει;
@QuintomScenario πες παιδάκι μου, σου λέω όντως με ενδιαφέρει
Αυτό πάντως που όλοι μας δεν σε καταλαβαίνουμε, δεν ξέρω τι λέει για το φόρουμ ή για σένα τελικά
Ερώτημα!
Κάποιοι με καταλαβαίνουν, ωστόσο, δεν είστε όλοι vs έναν
Για να απαντήσεις, μπορείς απλά να μου πεις πού γράφω ότι “είναι κακό να λέει κάποιος καλά πράγματα για την πατρίδα του”, ότι δεν δέχομαι πως κανείς μπορεί να έχει υγιή αγάπη για την πατρίδα του, ή ό,τι άλλο
Σόρρυ αλλά βαριέμαι στο γραφείο περιμένοντας την άδεια και δυστυχώς έχω πολύ ελεύθερο χρόνο
2 Likes
Μην μπλέκουμε τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό ή σωβινισμό.
Και μήπως υπεραναλύουμε τους Metallica? Οκ, έχουν ωραία (τα καλύτερα) τραγούδια, πολλά με ωραίο στίχο, μας ξεσηκώνουν στις συναυλίες (αν καταφέρουμε να πάμε) και μέχρι εκεί…
2 Likes
Ωραία, θα εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ:
Όσο μιλούσαμε για τον πατριωτισμό του Hetfield, κάναμε συγκεκριμένη αναφορά στις απόψεις του για τις ΗΠΑ ως καλύτερο κράτος του κόσμου. Ως τη γη της ελευθερίας. Είναι ένα σαφές νόημα του πατριωτισμού, με το οποίο δεν μου κάθεται καλά. Υπάρχει ο πατριωτισμός του Hetfield και ο πατριωτισμός των Ινδιάνων, π.χ… Ο πατριωτισμός του μέσου δεξιού, και ο πατριωτισμός των κινημάτων για τη διάσωση του περιβάλλοντος. Όταν μιλούσαμε για τον Hetfield, μιλούσαμε για το πρώτο, μία εθνική/κρατική περηφάνεια, που περνάει μέσα απ’ τα θεσμικά και κυρίαρχα χαρακτηριστικά μίας περιοχής, εν προκειμένω, “είμαστε το πιο ελεύθερο κράτος, μία γη της επαγγελίας, και μία υπερδύναμη”.
Το να συγχέουμε την αγάπη ενός τόπου μέσω της κυρίαρχης αφήγησης με την αγάπη ενός τόπου μέσω της προσωπικής σύνδεσης, των βιωμάτων, και της τοπικότητας, είναι δύο διαφορετικά πράγματα, και η ταύτισή τους δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε και εύκολη.
Κλασικό προσωπικό παράδειγμα της απόστασης του ενός απ’ το άλλο, είναι όταν έσκιζα κάτι φασιστοαφίσες που καλούσαν σε πογκρόμ ενάντια σε πρόσφυγες στο Ρέθυμνο, και ένα ραμολί με ρώτησε γιατί το κάνω κι από πού είμαι. Δεν δεχόταν ότι είμαι γέννημα θρέμμα Κρητικός, γιατί αν αγαπούσα την πατρίδα μου, δεν θα το έκανα.
7 Likes
Τα “a fucking good place” & “it’s still the most happening place to hang out” δεν μεταφράζονται στο κεφάλι μου αυτόματα ως “είμαστε το πιο ελεύθερο κράτος, μία γη της επαγγελίας, και μία υπερδύναμη”
2 Likes
Απορώ πώς σου πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό
5 Likes