Το mini LP ήταν πολύυυ καλό.
Ήρθε η ώρα για το ντεμπούτο. Από τις πλέον πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες της χρονιάς.
We may have only dreamed that Tears for Fears might have been going to see GBH at the weekend or that Annie Lennox spent her evening sewing Crass patches to her Wrangler Blue Bell jacket, but Home Front have rang the dinner triangle for us all to feast.
Μλκα αυτοι ειναι καλοι!
Αν η χροιά στα φωνητικά δεν μου θύμιζε αυτούς που θυμίζει θα είχα ανάψει καπνογόνο, αυτό με κρατάει. Σε κάθε περίπτωση, τρελό replay value!
Επειδή το σηκώνει και ο καιρός, ας αφήσω εδώ δύο νέα άλμπουμ από δύο πολύ σημαντικά σχήματα του underground που βγήκαν σήμερα:
H, ίσως καλύτερη anarcho/post-punk μπάντα του σήμερα, οι Ιταλοί A Culture Of Killing έβγαλαν το τρίτο τους άλμπουμ, και με μια γρήγορη ακρόαση, The Mob, Zounds, Crisis, The Cure κλπ όλα μέσα και πολλά περισσότερα, κοινώς σαν να το διευρύνουν, αλλά θα δείξει με τις ακροάσεις:
Οι The Drin, από τις μπάντες που καθορίζουν τη φάση στην αμερικανική σκηνή σε αυτό το επίπεδο, φαίνεται πως κάθε χρόνο θα κυκλοφορούν κάτι αξιόλογο για να κολλαμε περισσότερο με την πάρτη τους. Πιο σκοτεινό, πιο weird, γενναία πιο kraut (λογικό):
Αυτά είναι.
part 2:
Κάπου πρέπει να είχα σπαμμάρει και το εξαιρετικό άλμπουμ των πρώτων το 2019, σε κάθε περίπτωση εδώ δύο λόγια, για τους δεύτερους τα λόγια περιττά, αλλά κοίτα να δεις τι βγήκε σήμερα:
Η μπαντάρα επέστρεψε.
Τα είχε γράψει ο Αποστόλης παραπάνω, αλλά τον βρήκα υπέρ του δέοντος φειδωλό στις περιγραφές του!
Παιδιά, εγώ το άκουσα πολύ καθυστερημένα αυτό (και δεν είμαι και Ο φανατικός οπαδός των Cold I ή του post-punk γενικότερα, παρ’ όλο που θεωρώ το ντεμπούτο τους κλασικότατο και πολύ ποιοτικό δείγμα αυτού του ήχου), αλλά παίζει για εμένα να είναι και ο δίσκος της χρονιάς (πρέπει να ξανακούσω το DHG για ν’ αποφασίσω). Έχω μείνει ΜΑΛΑΚΑΣ με την ποιότητα κυρίως των refrain τους και των πιο «τολμηρών» φωνητικών γραμμών -κι αυτή νομίζω είναι η ειδοποιός διαφορά με το προηγούμενο.
Ο “Κακός άνεμος”, νομίζω, δεν ξέφευγε καθόλου από τους «κανόνες» ενός υποδειγματικού post-punk/gothic δίσκου. Βασικά όλα ήταν εκεί που πρέπει: ο ήχος και οι ρυθμοί των drums, οι μπασογραμμές, τα μπάσα φωνητικά, η ατμόσφαιρα κλπ.
Οι “Μέρες νεκρές” μού βγάζουν σ’ επίπεδο μελωδιών μία ένταση, όχι μία ψύχρα. Μιλάω (κατά σειρά κορύφωσης) για τα refrain από το ομώνυμο, το “Ναυάγιο”, τις “Μάγισσες” που έχουν αυτά τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ αδιόρατα backing vocals που προσθέτουν «βάθος», το “Μακρυά” που, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί την πιο συγκλονιστική στιγμή του album, και, τέλος, το κλείσιμο του “Η θλίψη της γης”. Τηρουμένων των αναλογιών, εκεί που ξεκινάει το «όλη η θλίψη της γηηης», θα μπορούσα να με φανταστώ (αν δε φοβόμουν ότι θα γινόμουν ρεζίλι) στο επόμενο live τους να σκαρφαλώσω πάνω στις πλάτες κάποιου και να ανοίξω τα χέρια μου διάπλατα ανοιχτά, σαν εκείνους τους καμένους τυπάδες στο live των Fields of the Nephilim του ’80 όταν παίζουν το “Last exit for the lost” (οι ChrisP και Lupin θα με νιώσουν). Κοινώς, τέτοιου είδους φωνητικές γραμμές (που, by the way, δεν κρύβουν τους περιορισμούς τους στο εύρους τους, αλλά αυτό δε λειτουργεία αρνητικά) σε φτάνουν σ’ ένα σημείο λύτρωσης, σ’ ένα σημείο γηπεδικού sing-along που συνήθως το post-punk δε στο προσφέρει. Ακόμα και metal τύπου “Draconian times” θα έλεγα ότι ακούω εκεί.
Δυσκολεύομαι να το λέω για δίσκο τόσο γρήγορα, αλλά ναι, το ψήφιζα ήδη από τώρα και με τα δύο χέρια στο παιχνίδι του anhydriis όταν έρθει το 2023.
Υ.Γ. Μόνο τα “Επωδή” και “Dear John” ξεφεύγουν από αυτό το πιο επικό στυλ και, όχι τυχαία, αποτελούν τις λιγότερο αγαπημένες μου στιγμές του album.
the neph tower… αναβιωσε και στα δύο λαηβ του μεγάλου στην Αθήνα… off-topic but i couldnt help it
I wasn’t part of the tower but of course τα ξέρω τα παιδιά
θα τους “δείτε” και σε πολλά λαηβ της περιόδου 2008-2016 και έξω
we kept the blue water fantasy alive for some time
κάπου έχω και “καουμπόηκη” φωτο-κειμήλιο
on topic:
ωραίοι οι cold i
χαίρομαι που βλέπω και τον Mad Sad πιο πάνω
twin tribes και nuovo testamento ό,τι καλύτερο στα σινάφια these days i guess
ναι οι nuovo είναι πλέον… italo noire? slay!
Wow, δεν ήξερα ότι ήταν “παράδοση” των συναυλιών των Nephilim αυτό. Ψήνομαι να το κάνω, αλλά θα με λένε μουρλό μετά.
Επίσης:
Pics or it didn’t happen.
Oh yes by the time the famous 1990 live came out, it was already a “thing” of the first-wavers.
Ξεκίνησε από τους πρώτους καπελάκηδες (Sisters).
Το εγχώριο Neph-crew το επανέφερε για μία εποχή… it was fabulous.
Εγω δεν συμμετείχα γιατί είμαι always kinda off-tilt και στα δύο λαηβ των Nephs ήμουν μεθυσμένος πριν αρχίσει το λαηβ.
Θυμάμαι Opened Paradise να κλείνουν σετ με Τάκη Μερέκο και “When Tears Have Eyes” (Ding An Sich) σε τρομπονοβεντουζοfemdomorgy διασκευή.
Και μετά ο Μεγάλος να σερβίρει Wail of Sumer / And there will your heart be also (no comment).
Θα την ξετρυπώσω την φώτο στο παλιο λαπτοπ, amidst the smoke and shadows!
Η καλύτερη post-punk που δεν ξέρετε ( ; ) επιστρέφει μετά από 5 χρόνια, στις 01-03:
Μιλάμε για μπαντάρα, ακούστε οπωσδήποτε το προηγούμενο του 2019.
Τους Νορβηγούς Heave Blood & Die θα μπορούσα να τους βάλω και σε άλλες κατηγορίες (Noise, Shoegaze, Indie και Psychedelic), νομίζω όμως πως η βάση τους είναι το Post-Punk.
Μέσα σε όλο τον “αχταρμά” ήχων, καταφέρνουν και γράφουν πιασάρικα τραγούδια. Στα συν και η κατάλληλη μουντή παραγωγή.
Γενικότερα υπάρχει μεγάλο χαιπ γύρω από το όνομα τους στην Νορβηγία.
Κυκλοφορεί σε 2 μέρες, αν και υπάρχει ήδη ολόκληρο μέσω CVLT Nation.
Ξέχασα να αναφέρω τα πολλά Synth-ια 
Αν σας έλειψαν τα riffs με αρπίσματα, και οι Tribulation, εδώ είστε
Όπως τα λες!
Και εγώ που περνάω καλά με αυτό το άλμπουμ παντως, στα post-punk θα τους εβαζα.
Είναι label χρυσάφι η Fysisk Format, θα πω εδώ, αξίζει να την παρακολουθείς και έρχονται ενδιαφέροντα πραγματάκια το επόμενο διάστημα.
Σε μερικές μέρες έρχεται και αυτός ο δίσκος.
Τα The Cure αυτοκολλητάκια στις “μπλούζες” τους είναι διάσπαρτα και διψασμένα.
Recorded and processed in a completely analogue way, the new album of Threads (Athens, GR) under the title VIOLENCE available in a few weeks (audio cassette format) by OldMedievalRecordings (OMR #002).*
A dystopian and apocalyptic synth-cinematic underground dancefloor journey through the dark corridors of modern medieval times, about the dead ends of the mind and the self-destruction of the soul.
Forever Underground
Πω-πω, είδα το logo σου και κάτι έπαθα. Θα υπάρξει ποτέ άλλη Βαλεριάνα ή τέλος; 
