Α δεν ξέρω, εδώ είδα guilty pleasure το aor ποιο πάνω… 
Εδώ γράψανε για Running Wild και Beast In Black
τελως πάντων… Ωραίο θρεντάκι
1 Like
Ε όχι και guilty pleasure οι Running Wild.
3 Likes
Καλά… όταν κυκλοφόρησε το συγκεκριμένο, ακόμα και οι Nevermore-άδες μάθαιναν να κάνουν τη λεγόμενη “σκούπα”. Και ποιος δεν την έχει δοκιμάσει, άλλωστε…
1 Like
Τζώρτζια Κεφαλά είναι η τραγουδίστρια των ΜΠΛΕ ε? Τρελή κομματάρα αυτό
2 Likes
Καμία ενοχή ποτέ και πουθενά. Κάθε είδος μουσικής - ακόμα και τα πιο τελειωμένα - έχουν τις μεγάλες, υπέροχες στιγμές τους.
Μια μπάντα που λατρεύω από το 1985 (ήμουν 7 χρόνων) είναι οι A-ha. Εε, στα εφηβικά μου χρόνια είχα μια δυσκολία να το πω ανοιχτά σε όλους τους μεταλλαδες φίλους. Τότε, ναι, ήταν λίγο “ενοχή απόλαυση”. Ακόμα τους καραγουσταρω!
Κατά τα άλλα, το μεγαλύτερο pop έπος των τελευταίων 25 χρόνων είναι αυτό (και δεν αναφέρομαι καν στο βίντεο):
Γνωστό εξάλλου στους κύκλους των μουσικών ότι μόνο ο Timberlake μπόρεσε να πλησιάσει την θεϊκή γκρουβα του τεράστιου Prince!
9 Likes
Ήταν εκεί μια δεκαετία κοντά ο Timbaland που τους έκανε όλους θεούς. Πολύ καλός ο Justin και μάλιστα είχα βάλει το Futuresex/Lovesounds στα 20 καλύτερα albums των 00s σε ένα topic που υπάρχει
3 Likes
Οχι ολους.
Sin boy(μεγαλο κολημμα το gigi), Kaaris και γενικοτερα τραποειδη
Α ξεχασα να αναφερω Μακη, Νοτη, Βασιλακη και λοιπους ποιοτικους που ακουμε που και που οπως και ηπειρωτικα που παιζουν σε καθε ψησιδι
ειμαι σιγουρος οτι υπηρχε αντιστοιχο θρεντ παλιοτερα αλλα δεν μπορω να το βρω να δω τις απαντησεις μου
φυσικα δεν εχω καμια ενοχη για τιποτα αλλα μιας και αναφερθηκε ο Timbaland + οτι ο threadstarter ειπε “δεν τυγχάνουν αναγνώρισης από τό ευρύ κοινό” θελω να πω οτι μου αρεσει πολυ το Scream του Cornell. Δεν με νοιαζει οτι δεν ειναι rock και grunge. Με τετοιο λαρυγγι οτι και να πεις ακουγεται ωραιο. Δεν ειναι ολα τα τραγουδια στο ιδιο επιπεδο αλλα βρηκα εξαιρετικο το ολο κονσεπτ και μακαρι περισσοτεροι καλλιτεχνες να ηταν ακομπλεξαριστοι και μας παρουσιαζαν κατι εξω απο τα νερα τους. Μονο αρνητικο το πως ολα τα κομματια μπαινουν το ενα μεσα στο αλλο και δεν εχουν σωστο τελος.
Σε καπως παρομοια κατηγορια, ειμαι μεγαλος φαν του PBX Funicular Intaglio Zone από Frusciante. Μαζι με το Letur Lefr ηταν τα πρωτα δειγματα του σε ηλεκτρονικη και breakbeat μουσικη μακρια απο τις κιθαρες. Φαν αυτων των ειδων δεν ειμαι αλλα πραγματικα ΛΑΤΡΕΥΩ τις φωνητικες μελωδιες του δισκου και το οτι καποιες φορες ειναι σαν να κανεις ζαπινγκ
Επισης για Justin Timberlake εχω να πω οτι δεν μου αρεσε το παραπανω τραγουδι αλλα μια φορα ειχα παρει μερος σε μια collaborative pop playlist και καποιος ειχε βαλει κατι δικο του απο το 20/20. Ηταν παρα πολυ καλο και απο τοτε θελω να τον τσεκαρω.
Επισης υπαρχει ανθρωπος που εχει δει το Red Rocket (4 αστερακια) και μετα δεν τραγουδουσε Bye Bye Bye;;; Δεν νομιζω
1 Like
…το οτι ειναι σκατα
1 Like
Ένοχες απολαύσεις λέει
5 Likes
ΟΚ, δεν πήρα απάντηση στο προηγούμενο ερώτημά μου, ωστόσο, κρίνοντας από τους υπόλοιπους χρήστες, το «ξεχειλώνω» κι εγώ, χωρίς αναστολές.
Πολλά από τα παρακάτω αναφερόμενα προφανώς δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των ενοχών. Απλά, βρήκα το topic ως μία καλή ευκαιρία (ή καλύτερα το ερμήνευσα/εκμεταλλεύτηκα αυθαίρετα εγώ κατ’ αυτόν τον τρόπο) για παράθεση του τι ακούμε πέραν του «δικού» μας ήχου. Σίγουρα, ξεχνάω πάρα πολλά πράγματα. Πλέον κοντεύουμε τα 40 και δεν είμαστε 15, επομένως, τέτοιες «εξομολογήσεις» γίνονται ευκολότερα.
Πριν ξεκινήσω, να πω απλά @martian, σε λατρεύω, ρε!
Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα, ήτοι τα καθ’ «ημάς»:
Γουστάρω κάργα φλωρο-rock των US teen-movies.
Επίσης, οτιδήποτε female-fronted rock/metal (ακόμα και pop-ειδές (sic)). Ενδεικτικά, Lacuna Coil, Elysion κ.λπ., όπως και Nightwish με Anette Olzon.
Τρελό «σκάλωμα» με Puressence, ενώ αγαπώ αρκετά και Paramore.
Εννοείται πως είμαι απόλυτα ΟΚ με γραφικό/«τυρένιο» heavy-power. Σιγοτραγουδώ άνετα τις μελωδίες από τα «διάσημα» κομμάτια των Sabaton, ενώ έχω ένα προσωπικό κόλλημα με το “The Ancient Forest of Elves” του Luca Turilli, για λόγους που δεν είναι της παρούσης.
Σπαθιά, δράκοι, fantasy και χλαίνες Αστραπόγιαννου, επίσης πολύ εντάξει, αλλά όχι όσο παλαιότερα πια.
Μένοντας στα «ξένα», ανεξαρτήτως είδους:
Ναι, μ’ αρέσουν πάρα πολύ συγκεκριμένα pop/disco (κυρίως ‘80s) κομμάτια, αλλά η λίστα είναι τόσο μεγάλη, που είναι αδύνατον να καταγραφούν όλα εδώ. Μεγάλη συμπάθεια για την J.Lo, επίσης.
Πολύ μεγάλο ναι σε Synthwave/Retrowave.
Έχω ως αγαπημένα soundtracks, τα αντίστοιχα του “Top Gun” και του “Rocky IV” (δεν ξέρω αν μετράνε αυτά).
Επίσης, προφανώς τα προφανή, αναφορικά με σπουδαίες κινηματογραφικές συνθέσεις και ονόματα όπως Ennio Morricone και John Williams.
Vangelis και Yanni, χωρίς περαιτέρω σχόλια.
Ναι και σε κλασσική μουσική και funky/groove jazz.
Τέλος, τα τελευταία χρόνια βάζω πολλές φορές ambient playlists να παίζουν «χαλί».
Πάμε λίγο προς pop /"rock " ήχο Ελλάδας:
Μπλε με τα μπούνια. Σε συναυλία Θεοδοσίας Τσάτσου έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά ever, ως βοηθός σερβιτόρου. Ξύλινα Σπαθιά, επίσης.
Τουρνάς, ίσως ο αγαπημένος μου Έλληνας καλλιτέχνης. Από τις πιο γρήγορες αγορές εισιτηρίων πριν κάποια χρόνια, στην εμφάνισή του στο Κύτταρο με Ελπίδα (με drummer τον Στέλιο των Need, μάλιστα). Κομματάρες, χαμηλών τόνων τραγουδοποιός, καμία σχέση με τον εν Ελλάδι συρφετό, εν γένει.
Από εκεί και πέρα μ’ αρέσουν μεμονωμένα κομμάτια/φωνές, όπως η Μαντώ («Πιο πολύ» ύμνος), ο Χατζηγιάννης («Μη μ’ ονειρευτείς», «Μία από τα ίδια»), ο Αλκίνοος Ιωαννίδης («λιώσιμο» μεγάλο το «ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ» / πολύ κλάμα με «Όνειρο ήτανε») και ο Ορφέας Περίδης («Ζηλεύει η νύχτα», «Κάτι μου κρύβεις», «Φεύγω» κ.ά.). Επίσης, αγάπη και για Βασίλη Καζούλη. Μιχαλάρας Ρακιντζής και Κωστάρας Μπίγαλης, εκτός συναγωνισμού.
Συνεχίζουμε με alternative /έντεχνο ήχο Ελλάδας:
Ρένα Μόρφη, θεάρα ατελείωτη. Εκπληκτική ερμηνεύτρια και ιδιαίτερη σκηνική παρουσία.
Marina Satti, καταρτισμένη μουσικά, πανέξυπνη, ιδιαίτερη. Μία «ανάσα δροσιάς», γενικά. Σπίρτο και βενζίνη στους απίστους!
Επί της “hardcore” έντεχνης ιστορίας, ναι, έχω βρεθεί σε live, δύναμαι να κατανοήσω τα πώς και γιατί κάνει γκελ, διασκέδασα σε σημεία, αλλά μέχρι εκεί.
Μεταβαίνουμε σε ελληνικό, λαϊκό ήχο και μεγάλους συνθέτες:
Αδιαμφισβήτητα σεβασμός στους πολύ μεγάλους συνθέτες, αν όχι για την ικανοποίηση των αισθητικών μου κριτηρίων, τότε -κυρίως και περισσότερο- για το ποιοτικό standard που έθεσαν, μελοποιώντας απίστευτους στίχους (τόσο στιχουργών, όσο και λογοτεχνών), θέτοντας προβληματισμούς κι «εξάγοντας» ένα μουσικό προϊόν, με πολλή ποιότητα και βάθος, ανεξαρτήτως και των επιπέδων του βαθμού συμφωνίας/διαφωνίας με την πολιτική χροιά/κατεύθυνση των έργων ή/και του ίδιου του συνθέτη. Θα μου πεις: «Προϊόντα της εποχής τους και αναμενόμενη η μετέπειτα «κατηφόρα»…». Δεν συμφωνώ, αλλά ας είναι. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Σπανουδάκης, Ξαρχάκος, τα ονόματα που ξεχωρίζω.
Αναφορικά με πιο «λαϊκά» μονοπάτια, μ’ αρέσουν πολύ ο Μάριος Τόκας (ίσως ο αγαπημένος μου συνθέτης) και ο Γιάννης Σπάνος («Σαν με κοιτάς», αιώνιος ύμνος). Σε ακόμα πιο “hardcore” μονοπάτια, επιλέγω Τάκη Μουσαφίρη, Τάκη Σούκα και Άκη Πάνου.
Από φωνές τώρα, δεν έχω λόγια για Μητροπάνο, Μπιθικώτση, Στράτο Διονυσίου, ενώ μ’ αρέσουν και οι φωνές των Πάριου και Αλεξίου. Επίσης, όπως και να τον χαρακτηρίσει κανείς, βάσει της προσωπικότητάς του και των κατά καιρούς ενέργειών του, ο Νταλάρας, σαν φωνή και οργανοπαίκτης, είναι άπιαστος. Ακόμα, μ’ αρέσει πολύ σαν οργανοπαίκτης και ο Χρήστος Παπαδόπουλος, από τα «Παιδιά από την Πάτρα» και παρακολουθούσα, όποτε μπορούσα, μία εκπομπή που έκανε παλιά το βράδυ στην τηλεόραση, με καλεσμένους πιο obscure φιγούρες της Ελληνικής σκηνής.
Για το τέλος, αφήνω τον Νίκο τον Παπάζογλου, τον άρχοντα των αρχόντων, η «σχέση» μου με τη μουσική του οποίου είναι απολύτως βιωματική. Μία από τις χειρότερες αποφάσεις της ζωής μου ήταν να μην παραστώ σε ζωντανή του εμφάνιση, λίγα χρόνια πριν μας αφήσει. Σπουδαιότερή του ερμηνεία θεωρώ το «Απόψε σιωπηλοί» (της Βάσως Αλαγιάννη, η οποία πέθανε πριν κάνα μήνα), αλλά το «Ο μοναχός ο άνθρωπος» θα μπορούσε να είναι και το soundtrack της ζωής μου.
Ελληνική παραδοσιακή μουσική κ.ά.:
Θέλοντας και μη, έχω εντρυφήσει στο κλαρίνο και στο πανηγύρι πάρα πολύ. Η ουσία εδράζεται στον διαχωρισμό του κιτς/γυφτο-εμποροπανηγυριού και της απόλαυσης της πραγματικά αυθεντικής, Δημοτικής μουσικής. Τάσσομαι αναφανδόν υπέρ του δεύτερου σκέλους, αλλά είναι αλήθεια ότι οι πάρα πολλές αξιόλογες και μεγάλες δημοτικές φωνές κάνανε το κομπόδεμα σε συνάξεις αμφιβόλου αισθητικής.
Έχοντας πει όλα αυτά, «πεθαίνω» πραγματικά για Δημοτική μουσική, παραδοσιακή, ανόθευτη, παλικαρίσια και μακριά από λογικές πλαστικής καρέκλας, reverb και τραγέλαφους τύπου Θώδη. Οι top-3 αγαπημένες μου φωνές εντοπίζονται στους Γιώργο Παπασιδέρη, Ανδρέα Τσαούση και Τάκη Καρναβά.
Πέραν των κλασσικών Ρουμελιώτικων/Μωραΐτικων, μ΄ αρέσουν όλα τα υπο-είδη που απαντώνται στην επικράτεια, με σειρά προτίμησης, τα Ηπειρώτικα, τα Θρακιώτικα/Μακεδονίτικα (Χάλκινα, Ζωναράδικα κ.λπ.), ενώ συμπαθώ περισσότερο την Ποντιακή λύρα από την Κρητική και βαριέμαι γρήγορα τα Κρητικά/Νησιώτικα.
Τέλος, αναφέρω την μεγάλη αγάπη μου για τη Βυζαντινή μουσική, χωρίς να επεκταθώ περισσότερο.
Αυτά!
Edit: Ξέχασα να γράψω ότι έχω φύγει εκστασιασμένος από εμφάνιση του Μιχάλη Τζουγανάκη. Πολύ δυνατή εμπειρία.
11 Likes
Απλά, τσέκαρε τι δημιούργησε η κοπελιά…
3 Likes
Μάλλον η πιο ένοχη απόλαυση ενός μεταλλά το 2022 είναι ο Burzum και οι Deathspell Omega λοιπόν.
4 Likes
η NSBM γενικοτερα…
Το gigi το άκουγα κι εγώ μια περίοδο αρκετά. Μεγάλη επιτυχία, το είχαν βάλει μέχρι και σε πάρτυ γενεθλίων του Τζιτζικώστα, του περιφερειάρχη της ΝΔ (gigi-κώστας και καλά). Επίσης άκουγα και το Ashiqare της Rina (γκομενάρα έχει δίπλα του ο sin boy).
Ο οποίος Sin Boy δήλωσε πριν μια βδομάδα στην κάμερα του Open ότι κατάλαβε τα λάθη του και τώρα έχει βάλει το Χριστό στη ζωή του.
@The_Black_League Μια και έχεις εντρυφήσει στα πανηγύρια, ακούς Φιλιώ Πυργάκη και Βάσω Χατζή;
1 Like
Την ειδα live 2 χρονια πριν πεθανει σε εντελως cult πανηγυρι στο χωριο της γυναικας μου. Δεν μου αρεσουν τα πανηγυρια γμτ (οκ καμια Λαγκαδα ειδικα παλιοτερα τη γουσταρα βεβαια) πρεπει να πιω (παρα) πολυ για να μπω στο κλιμα 
Στο τελος του πανηγυριου επεσε και ξυλο μεταξυ δυο αντιπαλων “στρατοπεδων” του χωριου, με αφορμη οτι ενας πιτσιρικας (20αρης) εριξε νερα (μπουγελο) και πηγαν και στα μηχανηματα και η μπαντα σταματησε να παιζει, μιλαμε για πανηγυρι με τα ολα του.
Θεωρω τη μουσικη στα περισσοτερα πανηγυρια εντελως … για τα πανηγυρια , αλλα οφειλω να παραδεχτω πως για την ηλικια της κρατιοταν εντυπωσιακα καλα (φωνητικα, γιατι σωματικα εβγαλε το πανηγυρι σε καρεκλα) και πως γενικα ηταν αρκετα πιο ποιοτικη απο το μεσο ορο.
Rip λοιπον
4 Likes
Ναι και για τις δύο.
Φιλιώ Πυργάκη (μακαρίτισσα πλέον), έχω δει σε «Γιορτή του Τράγου» στην Ηλιούπολη, πριν καμία δεκαετία. Αξιοσέβαστη η «αρχόντισσα», μεγάλη μορφή, πολύ γεμάτες ερμηνείες, πολύ σημαντική ιστορία.
Βάσω Χατζή είναι πιο λαϊκή, θα ρίξει πολλά συρτοτσιφτετέλια, αλλά το ‘χει πολύ και με τα δημοτικά/παραδοσιακά. Μπάσα φωνή, καλό μέταλλο. Την έχω δει σε πανηγύρι στο χωριό μου.
Edit: @RiderToUtopia, άνετα “στέκομαι” στο χωριό της γυναίκας σου και περνάω για ντόπιος, να ξέρεις…
3 Likes
Πατάω παύση στους Morbid Angel και παρεμβάλλομαι για να αποδώσω σεβασμό στην Φιλιώ Πυργάκη.
Ότι πιο πραγματικά Bathory έχει ακουστεί σε αυτή η χώρα:
5 Likes