Πρωινή πρωινή η @evanthia ,στον… ύπνο της το έβλεπε το “Fear of the Dark”!
Γυρνώντας 28 χρόνια πριν πάντως, εγώ είχα μεγάλη προσμονή και αγωνία όταν κυκλοφόρησε (οι Πανελλήνιες που με περίμεναν λίγο καιρό αργότερα είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα!) για να δω αν τελικά το “No Prayer” θα αποδεικνυόταν μια “μη τέλεια” παρένθεση σε μια, έως τότε, αψεγάδιαστη δισκογραφία.
Και η αλήθεια είναι ότι έχοντας κάποιες πολύ δυνατές κορυφές, με εντυπωσιακότερη το “Afraid…” - στο top ten των Maiden για μένα – μπορεί να παραβλέψεις προς στιγμήν τις μέτριες συνθέσεις που επίσης περιέχει το “Fear…”.
Ανεξάρτητα όμως από την αντικειμενική αποτίμηση της αξίας του, το εν λόγω LP αποτελεί τεκμήριο μιας εποχής όπου ένας δίσκος των Maiden μπορούσε ακόμη να γεννήσει μια νέα γενιά οπαδών, έστω και μόνο από έναν ύμνο, το ομώνυμο εν προκειμένω.
Χώρια που μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να μου ξυπνάει πάλι τον ίδιο ενθουσιασμό όταν το επισκέπτομαι!
Μια χαρα δισκος το Fear Of The Dark για ενατος δισκος μπαντας που προερχεται απο εναν πολυ μετριο εως κακο δισκο (τον πρωτο της καριερας της). Ο δισκος εχει για μενα 3 υμνους (Fear Of The Dark, Afraid To Shoot Strangers, Wasting Love) ακομα 5 πολυ καλα εως εξαιρετικα τραγουδια (Be Quick Or Be Dead, Childhood’s End, Judas Be My Guide, Fugitive, From Here To Eternity, Chains Of Misery) και τα υπολοιπα μετρια εως αδιαφορα, με το Weekend Warrior να ειναι ενα πραγματικα κακο τραγουδι.
Για μενα ειναι ο τελευταιος μεγαλος δισκος των Maiden, αφου μετα εφυγε ο Dickinson και τα 2 αλμπουμ με τον Bailey ειναι καπως ανισα τουλαχιστον οσον αφορα τα φωνητικα προφανως (γιατι σε συνθεσεις το X-Factor ειναι εξαιρετικο), ενω απο τα 5 reunion albums τα μισα τραγουδια τα βαριεμαι οικτρα και τα αλλα μισα τα ακουω ευχαριστα, χωρις να με συγκλονιζουν.
Ο δίσκος με ένα από τα χειρότερα Maiden τραγούδια εβερ, ναι εσένα λέω (Π)Apparition. Σε γενικές γραμμές ο μισός είναι εξαιρετικός και ο άλλος μισός μέτριος. Άνισος δηλαδή, δίσκος που σπάνια επισκέπτομαι πια και αν το κάνω το κάνω για εντελώς νοσταλγικούς λόγους.
Δισκάρα ακατέβατα. Με συμμετοχή από όλους, χωρίς να υστερεί κανένας. Με Murray “που δε γράφει τραγούδια” και Gers να αποδεικνύει ότι μπορεί να γράψει τα πάντα. Και με τους 2 να παίζουν στο όριο. Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ αλλά εδώ προσέφεραν τον έναν κιθαριστικό οργασμό μετά τον άλλον. Με Harris να προσφέρει μερικούς ακόμα ύμνους στη Μουσική.
Ακόμα και αυτό το Apparition που έχει ακούσει τόσα, στα instrumental δεν υστερεί σε τίποτα. Το αντίθετο μάλιστα. Στα υπόλοιπα σημεία μάλλον φταίει η χαλαρότητα και ο χαρντροκάδικος ήχος. Δε με χαλάει. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι υστερεί, δεν αρκεί για να ακυρώσει το υπόλοιπο άλμπουμ.
Κατά τα άλλα, αδικημένο από την μπάντα την ίδια. Be Quick or Be Dead, Afraid to Shoot Strangers, Judas Be My Guide έπρεπε να είναι στα υπόψιν για κάθε σετ, μπας και γλυτώναμε σούπες τύπου Revelations.
Τέλος πάντων. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάς γράφοντας για κάποια δισκάρα αντί να την ακούς, είναι πεταμένο. Δε χάνω άλλο χρόνο.
Εύκολα το χειρότερο του δίσκου. Φαίνεται σύνθεση αρχάριου - εισαγωγή, στροφές - και κάνει μπαμ ανάμεσα στα άλλα. Είναι σα να σου έδινε ο Harris το Burning Ambition το 1983. Το σώζει μόνο η δισολία. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι μετά το Trooper, είναι μάλλον το πιο πολυπαιγμένο του δίσκου.
Μάλλον για να μην γκρινιάζει κάποιος.
Κάκιστο “φεγγάρι” για τους Maiden (ήτοι κάκιστο “φεγγάρι” για τον Harris).
Μέτριος δίσκος, πάνω από NPFtD, κάτω από tXF και κάτω από οτιδήποτε μετά επανένωσιν, πλην του tFF. Διεκπεραιωτικά (έως κακά) live, λόγω του “μένω, δεν μένω” του Bruce. Το γεγονός ότι προέκυψαν δύο κομματάρες και “φτιάχτηκαν” νέοι οπαδοί ήταν αποτέλεσμα της φόρας από τα ένδοξα '80s που οδήγησε σε “running on fumes” κατάσταση.
Τα μόνα κομμάτια που θα ήθελα να ακούσω live (λέμε τώρα) από τα λησμονημένα είναι τα “Childhood’s End” και “Judas Be My Guide”, άντε και το “Be Quick or Be Dead”.
Επίσης:
“Revelations” (track) > “Fear of the Dark” (whole album) + “No Prayer for the Dying” (whole album)
Το πρώτο τραγούδι που άκουσα από Maiden ήταν το Fear of the Dark(Ύμνος)…Το μόνο που δεν μου πολυαρέσει είναι το Weekend Warrior…
