Ελπιζω τυπογραφικο
1 Like
Όχι ρε αφου 15 δεκαρια έχουν και το Virtual XI είναι 9αρι 
2 Likes
Κάποια μπάντα ξέχασες να την γράψεις εδώ αλάνι μου 
Άρα ένα από 10 συνεχόμενα δεκαρια έπρεπε να γράψεις
Το προβλημα μου δεν ηταν τα ποσα δεκαρια ανεφερες, αλλα το οτι υπονοησες πως το NPFTD ειναι καλυτερο απο το FOTD 
Όλα δεκάρια λέμε μην σκας 
Έχω θέλω να πω εδώ σε αυτό εδω το βήμα πως το fear of the dark (το album) ΓΑΜΕΙ.
Ευχαριστω πολύ.
Κάποτε όταν το λέγες αυτό πεφταν να σε φάνε οι Ολντ σκουλ μεηντεναδες πλέον ευτυχώς μπορείς να το εκφράζεις πιο ελεύθερα (πως γαμει)
3 Likes
Μέσα στα 6 καλύτερα άλμπουμ των Maiden το Fear of the Dark.
1 Like
Το μισό με την έμπροσθεν, το άλλο μισό με την όπισθεν
2 Likes
Σύμφωνοι αλλά όπως είχε πει κάποιος πολύ σοφά εδώ μέσα “η μουσική δεν είναι στατιστική και μαθηματικά”. Ακόμα κι αν ο μισός δίσκος όντως είναι κάτω του μετρίου δεν θα κάτσουμε να βγάλουμε ποσοστά. Αυτό το άλλο μισό που γαμεί με την έμπροσθεν είναι υπερ-αρκετό ώστε το Fear of the Dark να λογίζεται ως ένας από τους καλύτερους και πιο εμβληματικούς δίσκους των Maiden.
Afraid to Shoot Strangers μπορεί και το καλύτερο metal τραγούδι όλων των εποχών (απάτητη κορυφή). Υπάρχει μέσα το ομώνυμο κομμάτι που ο μισός πληθυσμός που ακούει Iron Maiden και metal είναι λόγω του Fear of the Dark. Και φυσικά κάποιες εξαιρετικές τραγουδάρες όπως Be Τέρενς Quick or Be Dead, Wasting Love.
1 Like
Afraid to shoot strangers, waisting love, childhood’s end, fear is the key, fear of the dark είναι κλασικές υπερκομματαρες
Be quick or be dead ίσως το πιο επιθετικό κομμάτι των maiden, δεν είναι υπερκομματαρα, αλλά μπορει να κάνει ένα αυχενα να κοπανηθει, εύκολα
From here to eternity, weekend warrior ειναι πιο catchy και χαβαλετζιδικα , ωραία κομματια, απενεχοποιημενα και τίμια, ακούγονται πολύ ευχάριστα, ταιριάζουν ιδανικά με την μπύρα της προτίμησης σας, όπως πολύ ευχάριστα ακούγεται και το judas be my guide και το fugitive που είναι σε πιο συνηθισμένο maiden στυλ.
The apparition, chains of misery οι πιο μέτριες στιγμές του δίσκου που όμως δεν είναι στην κατηγορία skip by default.
Συμπερασμα με πολλές λέξεις: έχει 5 κλασικά κομματια, 5 ωραία και 2 μέτρια. Θα το έβαζα περίπου στη θέση 8 της δισκογραφιας της μπάντας κάτω από powerslave, number of the beast, brave new world, seventh son, iron maiden , somewhere in time, piece of mind, όντας καλύτερο από το dance of death που ακολουθεί στην 9η.
Συμπερασμα με λίγες λεξεις: γαμει
2/10 (το άλλο με τον Καλαμάτα ήταν 1/10)
1 Like
Υπερβολή αυτό που έγραψα για το καλύτερο metal τραγούδι όλων των εποχών. Σίγουρα όμως ένα από τα καλύτερα ever.
@Pargalatsos ρε υπάρχει σχετικό meme όπου στη θέση της λέξης quick υπάρχει η φωτό του Τέρενς Κουίκ.
1 Like
Αν και κριμα να λεμε για το φηροδεντα (φηροδεντααα) στην επετειο του Somewhere In Time, να πω κι εγω οτι ποτε μα ποτε δεν καταλαβα το υπερβολικο κραξιμο μερικων σε αυτον τον δισκο. Καταρχας το Be Quick Or Be Dead για μενα ειναι απο τα τοπ 3 γρηγορα openers των Maiden, και σιγουρα καλυτερο απο οποιοδηποτε της reunion περιοδου. Τα μονα τραγουδια που θεωρω μετρια/κακα ειναι το Weekend Warrior και το The Apparition.
Fear Of The Dark, Afraid, Wasting Love, Childhood’s End Judas Be My Guide κομματαρες για μενα, Fear Is The Key, From Here To Eternity, Chains Of Misery, Fugitive πιασαρικα και δινουν diversity στον δισκο (που για μενα ηταν παντα προβλημα με τους παλιους Maiden αφου πολλα τους τραγουδια ειναι στο ιδιο στυλ). Γενικα μαλλον 6ο καλυτερο τους και για μενα, πανω απο ολα τα reunions, και απο τα πρωτα μιας και δεν μου αρεσει η φωνη του Di Anno.
Για το Somewhere In Time δεν μπορω να πω πολλα. Ο αγαπημενος μου Maiden δισκος, με το καλυτερο concept, τον αγαπημενο μου ηχο (φερτε πισω τα synths), το καλυτερο artwork, και ενας δισκος που το μονο που του λειπει ειναι ενα διαγαλαξιακο τραγουδι τυπου Clairvoyant (που ειναι το αγαπημενο μου τραγουδι απο Maiden, και ακομα και οπως γραφω αυτες τις γραμμες απορω πως δεν βρισκεται στο SiT αφου θα ταιριαζε τελεια).
1 Like
Προφανώς επειδή περιέχει μερικα κομμάτια που είναι περισσότερο χαβαλετζιδικα και/ή in your face, όπως και το (αρκετά μέτριο για maiden) no prayer είχε μερικά κομμάτια σε αυτό το πιο ανάλαφρο στυλ. Μετά από ένα σερί δίσκων από το notb μέχρι τον έβδομο υιό που τα περισσότερα κομμάτια είχαν ένα πιο επικο και μεγαλεπιβολο στυλ (ακόμα και μη επικής θεματολογίας κομμάτια πολύ συχνά είχαν μια επική αυρα συνθετικά ή ερμηνευτικα) και πιο συνθετο songwriting, άλλαξαν το στυλ σε κάτι πιο άμεσο και χύμα, και αυτη η αλλαγή στυλ είναι που δεν άρεσε σε πολλούς από τους fans, αν και με τα χρόνια πιστεύω εκτιμήθηκε η αξία του φηροβδενταρκ.
Προσωπικά μου αρέσουν όλες οι περίοδοι των maiden, και η περίοδος di anno, και η μυθική περίοδος notb-seventh son, και η no prayer-fotd περιοδος, και η περίοδος του blaze (λιγότερο απ’ όλες πάντως) και η περίοδος μετά το reunion, όλες έχουν κάτι να προσφέρουν
Μερικά σχόλια γι αυτά που ειπώθηκαν από χθες:
- Δεν υπάρχει ομώνυμο στο Somewhere in Time. Ανήκει στα 5* albums των Maiden που δεν έχουν ομώνυμο τραγούδι.
- Κατανοώ το να αρέσει σε κάποιον ο ήχος του Somewhere αλλά νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι φανερώνει την ηλικία του. Ο καλύτερος ήχος των Maiden, υπάρχει στο καλύτερο album τους.
- Το DoD είναι καλή προσθήκη στη μετά-reunion δισκογραφία τους. Είναι άλμπουμ που “προσθέτει” στην κληρονομιά τους. Προσωπικά μου βγάζει ωραίο vibe το άλμπουμ, νομίζω περνούσαν καλά όταν το ηχογραφούσαν.
- Alexander the Great όντως το λιγότερο καλό από τα epics των πρώτων 7 δίσκων (Phantom, -, Hallowed, To Tame, Rime, 7th Son).
Μεγάλος τυπάς, έβλεπα το κανάλι του (βασικά στο MH UK έβγαινε) για κάμποσα χρόνια αλλά πλέον σταμάτησε να κάνει reviews και best-of. Βρετανικό χιούμορ, πολλή πλάκα γενικά.
- Όξω ρε
- Το ίδιο λέμε, στο Somewhere In Time δηλαδή
1 Like
Sea of Madness το είχα στο skip μικρότερος, μαζί με το Heaven can wait, όταν δηλαδή πρωτοπήρα τον δίσκο -δώρο ήταν, ακόμα το θυμάμαι- το 2004, όπως βασικά τώρα που το καλοσκέφτομαι και όλο τον δίσκο :p…
Ήταν τότε περίπου που άρχισα να εκτιμώ τα Dickinson albums γιατί μέχρι τότε μου άρεσαν μόνο τα 2 πρώτα με Di’Anno -μιας και τα ακούσματά μου δεν ήταν, μέχρι το τέλος του λυκείου/πρώτα έτη πανεπιστημίου, τόσο metal αλλά πιο punk/post punk και σια, οπότε του Di’Anno μου έκατσαν πολύ πολύ πιο έυκολα-.
Στην αρχή δεν μπορώ να πώ ότι είχα ενθουσιαστεί, μιας και ναι ήταν προφανέστατα διαφορετικό σε αρκετά σημεία με πχ το Powerslave που έλιωνα τότε ή το Piece of Mind αλλά δεν κατάφερα να το ενταξω τότε στο καθημερινό μου playlist εύκολα.
Εκτιμούσα ότι στον πυρήνα του ήταν αμιγώς κλασσικό heavy metal αλλά με ξίνιζε το synth στις κιθάρες και ήμουν ακόμα από την επιρροή των προηγουμένων album, οπότε ήταν δύσκολο να βάλω κάποιο τραγούδι κοντά με πχ 2 minutes to midnight, aces high, powerslave, to tame a land, rime, flight of icarus κτλ… ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι όταν σκας πχ σε μεταλάδικο, ε δεν περιμένεις να ακούσεις το deja vu ή το caught somewhere in time και το sea of madness, αλλά άντε μόνο το wasted years από αυτό το album…
Αnyway, το timing ήταν λάθος προφανώς, ήμουν των 2 πρώτων φαν, είχα αρχίσει να ακούω τα 3 επόμενα -και είχα κολλήσει λίγο- και αυτό ήρθε εν μέσω της διαδικασίας οπότε έφαγε ένα delay μηνών+ για να ασχοληθώ σοβαρά μαζί του
Ασχολήθηκα το καλοκαίρι του 2005 και το θυμάμαι χαρακτηριστικά γιατί στο τέλος κατάντησε να είναι ένα από εκείνα τα soundtracks ενός καλοκαιριού. Είχα ξεπεράσει τα προηγούμενα, είχα ακούσει και πολύ το Seventh son, οπότε είπα να γυρίσω πίσω στο μοναδικό της καλύτερης maiden περιόδου που είχα στην μπούκα.
Τα synths μου ταίριαξαν τέλεια με την καλοκαιρινή ραστώνη και τις αυγουστιάτικες εξορμήσεις σε ότι παραλία του νησιού μπορούσα να πάω -έβγαλα δίπλωμα κάπου τότε- και για να μην πολυλογώ, το cd αυτό υπάρχει ακόμα στο αμάξι των γονιών μου κάπου σε μια cd-έρα, σαν να μην έφυγε ποτέ από τότε.
Για τα κομμάτια, το Somewhere in time έχει από τις αγαπημένες μου εισαγωγές σε maiden δίσκο + μια από τις καλύτερες ερμηνείες Dickinson -για μένα στις 5 ας πούμε αγαπημένες-, αυτό το φουτουριστικό στοιχείο που φέρνει -και σου υποδηλώνει εξ αρχής πολύ επιθετικά ότι ο δίσκος δεν θα είναι κάτι άλλο από αυτό- ακόμα και σήμερα το θεωρώ καταπληκτικό επίτευγμα, το να δώσεις τόσο εμφατικά το στίγμα ενός δίσκου από το πρώτο δευτερόλεπτο. Σε σημείο δηλαδή που αν δεν άκουγα στίχους και μου έλεγε κανείς ότι είναι concept δίσκος, να τον πίστευα. Είναι όμως θεωρώ καταπληκτικό, γιατί ενώ και πχ σε πολλούς άλλους κλασσικούς δίσκους του χώρου εκείνη την εποχή παίρνω το στίγμα από την αρχή, αυτός παίζει στα ίδια αλλά προσθέτει το φουτουριστικό στοιχείο απόλυτα πετυχημένα και γντούπ στο κεφάλι κατευθείαν.
Το Wasted Years οκ ένα εκ των κορυφαίων riff των 80ς γενικότερα στον σκληρό ήχο και στίχους, αν και λίγο παιδικούς σήμερα μπορεί να πεί κάποιος πιο κυνικός, μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά -φαντάζομαι δηλαδή να το ακούς πρώτη φορά στα 80ς πιτσιρικάς και να ταυτίζεσαι μέχρι αηδίας-.
Το Sea of Madness που στην αρχή σκίπαρα, σταδιακά έχει το αγαπημένο μου -χωρίς να το θεωρώ καλύτερο- riff του δίσκου + rythmo section + αυτό το σημείο που λέτε όλοι που πέφτουν οι τόνοι και βγάζει μια πολύ γλυκιά νοσταλγία και ηρεμία, που επίσης με καθηλώνει.
Loneliness -funny story- έκανα χρόνια μεγάλες αποστάσεις στίβο οπότε αν έχω διατηρήσει κάτι όλα αυτά τα χρόνια σε επίπεδο γυμναστικής, είναι το ότι τρέχω…όσο και να έχω σαπίσει ανα περιόδους, θα βγώ 2-3 φορές τη βδομάδα έξω για 8-10 χιλιόμετρα. Ε οκ, μικρός ήμουν, ταυτίστηκα με στιχους, δεν μπόρεσα ποτέ να το δώ πιο αντικειμενικά, μου αρέσει πάρα πολύ σαν κομμάτι.
Heaven can wait, οκ δεν με ξετρελαίνει, έχει όμως το καλύτερο θεωρώ ‘‘οοο’’ σημείο κάθε κομματιού που έγραψαν ποτέ οι Maiden και ένα καταπληκτικό solo, κλασσικό heavy metal που δεν δίνει κάτι έξτρα κατά τα άλλα, αλλά βοηθάει στην ομοιογένια του δίσκου.
Stranger in a strange land, από τα αγαπημένα μου εναρκτήρια riff του heavy metal γενικότερα επίσης, το πιο σκοτεινό riff των maiden μέχρι εκείνη την εποχή θεωρώ, κλασσικό πατροπαράδοτο αγνό new wave of British heavy metal κομμάτι μέχρι αηδίας.
Deja Vu ένα cult fan favor, δεν κατάλαβα γιατί δεν έγινε ποτέ το big hit του δίσκου γιατί τα έχει όλα.
Τέλος το fan favourite της χώρας μας, δεν αγγίζει Rime πχ ή τα σχετικά επικά κομμάτια των πρώτων 7 δίσκων, χάνει σε στίχους -που είναι μια ανάγνωση του wikipedia - και λιγουυυλάκι με κουράζει στο β’ μέρος πριν μπεί στο solo, αλλά ΕΠΙΚΟ riff, ΕΠΙΚΟ ξαναλέω riff, πιασάρικο refrain και ναι προσδίδει με τα ups and downs του στον δίσκο ένα επίσης ανατολίτικο νοσταλγικό feeling που νομίζω διαίπει κάθε κομμάτι του δίσκου
Γενικά, αν κάτι θα έλεγα χαρακτηρίζει τον δίσκο, είναι μια μελαγχολία και νοσταλγική διάθεση, εν μέσω ενός retro φουτουρισμού, τρομερό επίτευγμα για την μπάντα και την παραγωγή τότε, να φτάσει σε τόσο εξειδικευμένο και χαρακτηριστικό ήχο χωρίς να χάσει την ταυτότητά της.
Για αυτό και στην καρδιά μου μάλλον είναι ο αγαπημένος μου maiden δίσκος εποχής Dickinson, ενώ πχ θεωρώ και το Powerslave και το Seventh Son ανώτερα album σαν σύνολα.
Αυτά, νομίζω ότι προφανώς αυτή η μουσική -γενικότερα η μουσική anyway μην λέω παπαριές-, όταν μπλέξει με τα προσωπικά σου και γίνει κομμάτι της ζωής σου/αναμνήσεων σου κτλ, εκεί είναι που σε κερδίζει… έτσι και αυτός ο δίσκος, τον θυμάμαι πάντα πολύ ξεχωριστά όταν σκέφτομαι το καλοκαίρι του 2005 να βαράει το wasted years ή το ήρεμο σημείου του Sea of Madness, ενώ κατηφορίζουμε νότια με φόντο το ηλιβασίλεμα, ψάχνοντας την επόμενη καβάζτα/αλμυρίκι για να στήσουμε σκηνή
υγ. για το εξώφυλλο, τα αυτονόητα \m/
15 Likes
Αν τον έχει ο άλλος τον γραπτό λόγο ρε πουστημ. Εγώ ασπουμε όλο αυτό θα το έγραφα με μια
λεξη–>καυλα
Κ επειδή μπήκα σε μουντ somewhere in time να φάτε σκατα 
όσοι γράψατε οποιοδήποτε άσχημο χαρακτηρισμό για τον Αλεξανδρο. Κ επίσης όταν ανεβάζουν κοσμο στη σκηνή στο οοο οοοοο στο heaven μέσα σε όλη αυτή την εξτραβανγκαντζα ( δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει η λέξη απλά χαίρομαι που την χρησιμοποιησα) της μεγάλης σκηνής του πλήθους από κατω των εκατομμυρίων ευρώ που έχει βγάλει κάθε μέλος των τρελων πωλησεων κτλ εγώ πηγαίνω πίσω στα τέλη των 70’s κ τους βλέπω να παίζουν σε μια παμπ όπου στη σκηνή ανέβηκαν για χαβαλέ φιλαράκια τους όπως έχει συμβεί κ σε συναυλίες στη νομική ή στο πολυτεχνειο. Βγάλτε το hallowed από το σετλιστ κ βάλτε αυτό τώρα στα τελευταία σας κ ενώ παλιά έλεγα ότι θα ήθελα να πεθάνω σε stagediving με το phobia των kreator τώρα το αλλάζω ότι θέλω να πεθάνω πάνω στη σκηνή αγκαλιά με τον Steve στο οοο οοοοο.
Μόνο Maiden. Up the Irons.
8 Likes