Χρονιά πολλά στον δίσκο που με έμπασε στον μαγικό κόσμο της μουσικής και μάλιστα ως γενέθλιο δώρο από την μητέρα μου την εποχή που κυκλοφόρησε. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο τους, είναι όμως το αγαπημένο μου για ευνοήτους λογούς.
Παίρνω τον λόγο επί… προσωπικού, για να εκφράσω για άλλη μια φορά τον θαυμασμό μου για το δίσκο που με έμπασε στο metal!
Σαράντα δύο χρόνια λοιπόν από την ημέρα που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των Maiden και, σαν προορισμένο από τη Μοίρα, έκανε μεγάλη αίσθηση και επιτυχία! Τίποτε το μεταφυσικό βέβαια εδώ! Aκριβώς όπως ο Eddie που βρισκόταν στις σκιές στο εξώφυλλο του Running Free single και εδώ αποκαλύπτοταν σε όλη του την…μεγαλοπρέπεια, έτσι και οι Irons ήταν ήδη “καυτό” όνομα στο κύκλωμα των club της πατρίδας τους και είχε έρθει πια η στιγμή να τους μάθει και ο υπόλοιπος κόσμος!
Έχοντας λοιπόν σπουδαίο υλικό στο οπλοστάσιο τους,την ακούραστη διάθεση να “οργώσουν” ανελέητα τις σκηνές παγκοσμίως, μια δυνατή εταιρεία να τους υποστηρίζει και μια mascot για να ξεχωρίζει, το μέλλον της προσεχώς κορυφαίας μπάντας προμηνύονταν και αποδείχθηκε ότι ήταν λαμπρό! Όσες όμως κορυφές κι αν κατέκτησαν έκτοτε, το πρώτο αυτό album εξακολουθεί να έχει περίοπτη θέση στις καρδιές των fans και όχι μόνο για συναισθηματικούς λόγους!
Κ ο πρωτος δισκος του μπαρμπαστεφου τετοιες μερες περιπου πριν 26 χρονια.Τελη γυμνασιου.Να ζησουμε να μας χαιρομαστε:metal:
Fear of the Dark λοιπόν… από τις σπάνιες περιπτώσεις δίσκων που σηματοδοτούν τόσο ανάγλυφα το τέλος εποχής για ένα συγκρότημα και την απαρχή μιας νέας!
Τέλος εποχής αφού μετά την απώλεια του Smith, αυτός έμελλε να είναι ο (προσωρινά) τελευταίος δίσκος πριν την αποχώρηση του Dickinson, όπως και ο οριστικά τελευταίος με τον Martin Birch, με τις ρωγμές στο οικοδόμημα της κλασικής σύνθεσης (και της εν γένει ομάδας) των Maiden που μεγαλούργησε κατά την προηγούμενη δεκαετία να διευρύνονται επικίνδυνα! Σε ένα μεταβαλλόμενο και υπό διαμόρφωση μουσικό πεδίο όπως αυτό των αρχών των 90s, αυτοί οι κλυδωνισμοί θα μπορούσαν να επιφέρουν κατάρρευση για τους περισσότερους, οι Irons όμως όχι απλώς δεν πτοήθηκαν αλλά επανέλαβαν τον θρίαμβο να είναι headliners στο Donnington και, το σημαντικότερο, είδαν την οπαδική τους βάση να ανανεώνεται με μια καινούρια γενιά fans να “γεννιέται”!
Όσο κι αν… τρομάζει εμάς τους παλιότερους η συνειδητοποίηση ότι παρήλθαν κιόλας 30 ολόκληρα χρόνια, η επέτειος προσφέρεται για εορτασμούς, συνοδεία πάντα του FOTD από τα ηχεία!
Ίσως ο πιο υποτιμημενος δίσκος των Μεηντεν. Έχει μέσα 4 από τα καλύτερα τους τραγούδια, και τα 2-3 φιλερακια που έχει, δεν είναι ικανά να μειώσουν την αξία του δίσκου.
Προσωπικά τον ακούω πιο συχνά και πιο ευχάριστα από τα προγενέστερα πλέον, έστω και τη μία φορά τον χρόνο που μπορεί να τον ακούσω.
Απαντάω εδώ για να μη σπαμαρουμε το τι ακούτε τώρα. Έκλεισα για arena B (standing B όπως το γράφει το εισιτήριο με 80.30 (73+7.30 χρέωση)
Πετάγομαι σαν ψωλή και στην συζήτηση από πάνω, FOTD ο δεύτερος μέταλ δίσκος που άκουσα ποτέ, και ο πρωτος maiden, κάπου το 1995-6. Για μένα πάντα θα είναι δισκαρα.
Λατρεύω be quick, afraid, wasting, childhood’s, fear is the key, judas και ομώνυμο. Βρίσκω πολύ ωραία και τα from here (και γαμω) και fugitive και μου αρέσουν κάπως λιγότερο τα chains, weekend και apparition, χωρίς όμως να με χαλάνε, στη ροή του δίσκου πάντα τον ακούω ολόκληρο. Μεγάλη δισκαρα το FOTD, διαφορετικη σε στυλ από το πιο κλασικομεταλλαδικο και πιο επικό στυλ των 80s (με Bruce) αλλά πάντα ένας δίσκος με ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, και φυσικά η αντικειμενικότητα πάει περίπατο με κάτι τέτοια.
Ανυπομονώ να ξανακουσω live και το ομώνυμο του δίσκου (δυστυχώς αυτό μόνο θα παίξουν μάλλον από το fotd), είτε με λάμπα μυτογκι είτε με όποιον άλλο τρόπο επιλέξουν να μας το παρουσιάσουν αυτή τη φορά.
Μακράν ο πιο υπερεκτιμημένος δίσκος των Μεηντεν, change my mind
Ok:
Where Eagles Dare
Revelations
Flight of Icarus
Die with Your Boots On
The Trooper
Still Life
To Tame a Land
7 στα 9 δεν το λες και υπερεκτιμημένο, αλλά γούστα είναι αυτά.
Ας υψώσουμε λοιπόν τα ποτήρια, φλυτζάνια καφέ μάλλον τέτοια ώρα, προς τιμήν της επετείου κυκλοφορίας του Piece of Mind…
… το οποίο στριμωγμένο ανάμεσα σε δύο εμβληματικούς για τους Maiden αλλά και το metal δίσκους, δεν λαμβάνει πάντα το credit που του πρέπει, όντας το LP όπου η κλασική σύνθεση των Irons ολοκληρώνεται, με τον McBrain να καταθέτει τα διαπιστευτήρια του από το πρώτα δευτερόλεπτα του πρώτου τραγουδιού, τον Dickinson να αναγράφεται πια επίσημα μεταξύ των συνθετών ενώ εμφανίζεται να έχει κάνει άλματα ωριμότητας σαν τραγουδιστής στα χέρια του Martin “Black Night” Birch, ο οποίος με τη σειρά του απεικονίζεται στο εσωτερικό του gatefold μέσα σε… πανοπλία παρέα με τον Derek Riggs!
Πάνω απ’ όλα όμως, είναι ο δίσκος όπου οι Maiden εναγκαλίζονται το επικό στοιχείο και περιέχει ουκ ολίγα διαχρονικά classics του είδους που ανέθρεψαν γενιές οπαδών! Πως να μην το λατρέψεις;
ο δισκοσ που καθορισε και εδειξε το δρομο για ενα ακομα παρακλαδι του metal - το αμερικανικο power.
μαλλον πολλοι δεν συμμεριζονται την αποψη σου…
Και το ευρωπαϊκό power, θα πρόσθετα.
Μπα…τον τίτλο αυτόν τον κατέχει χρόνια το Fillers.
Μπορει να εχει τις κομματαρες where eagles dare, revelations, to tame a land, το χιλιοακουσμενο αλλα γαματο trooper και το πολυ ωραιο flight of icarus, αλλα και για εμενα υπερτιμημενο ειναι, σε συγκριση με την υπολοιπη δισκογραφια τους παντα.
Τα die with your boots on, sun and steel, quest for fire και still life δεν μου λενε κατι φοβερο, ωραια κομματια, ως εκει. Εννοειται αναγνωριζω την ιστορικη αξια του και τη συμβολη του στη δημιουργια του αμερικανικου power που γραφει και ο @Clairvoyant και πως ειναι σπουδαιος δισκος, αλλα δεν παυει να ειναι για μενα…
Το πιο αδυναμο στη χρυση περιοδο 82-88 και το δευτερο πιο αδυναμο στα 80s (Iron Maiden-Seventh son) μετα το Killers.
Γελάω ακόμα, ασχέτως αν είναι στους τοπ 3 αιρο μειντε δίσκους.
Μόνο καταφρόνηση σας αξίζει ρε καημένοι. Fillers! Υπερεκτιμημένο! Απλά οκ τραγούδια! Τι άλλο θα ακούσουν τα αυτάκια μου…
Piece of Mind αγαπημένο Maiden παρεμπιπτόντως.
Ισως και καποιο αλλο εξ’ ισου πετυχημενο λογοπαιγνιο!