Pargalatsos ftw. Τι ωραίος δίσκος ήταν αυτός και πως δεν τον είχα καν ακουστά τόσα χρόνια
2 Likes
Όχι! Δεν είναι σαν να ακούς ΒΑΝΔΗ στο ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ, ε;;;
2006
Θα έβαζα λίγη Σαϊτάμα αλλά για να μην κλαίει πάλι ο @ChrisP του την αφήνω όλη δική του 
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Blackholicus - Variations in Death Minor
Υπάρχουν κάποια (ομολογουμένως όχι αρκετά) συγκροτήματα “ειδικών αποστολών”, εν προκειμένω (με) τι απαντώ σε όποιον υποστηρίζει ότι το heavy metal του 21ου αιώνα είναι καταδικασμένο να ακούγεται σαν αναμάσημα των 70s - 80s μεγαλείων. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι τρελαμένοι, υπερ-cult Τεξανοί Blackholicus, οι οποίοι βαράνε σε ένα καθαρά προσωπικό ύφος, θυμίζοντας μόνο λίγο Slough Feg / Hammers of Misfortune (…and that’s it!), με φοβερά πρωτότυπα riffs, απίθανες Bach-ικές σφήνες και την Μάργκαρετ στο μικρόφωνο να κάνει το όλο άκουσμα ακόμα πιο ιδιαίτερο. Ένα άλμπουμ - έκπληξη απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
- Burning Saviours - Hundus
Σουηδοί με τέρμα vintage heavy rock ήχο, “βουκολική” αισθητική και οι οποίοι προσκυνάνε Pentagram; Ε ναι, προφανώς αναφέρεσαι στους Wi… - πώς; Δεν αναφέρεσαι σ’ αυτούς; 
Αναπόφευκτα οι Burning Saviours έμειναν στη σκιά των σαφώς πιο δημοφιλών ομογάλακτών τους (που btw ξεκίνησαν σχεδόν παράλληλα μ’ αυτούς), αλλά για μένα δεν υστερούσαν σε κάτι. Η ίδια ζεστή ατμόσφαιρα, ίσως ακόμα καλύτερα φωνητικά, και τραγουδάρες όπως Dark Lady κ.ά. Αν λοιπόν υπάρχει κανείς που εκείνα τα χρόνια άκουσε τόσο πολύ Witchcraft και Graveyard που βαρέθηκε λίγο, αλλά για κάποιο λόγο του διέφυγαν οι Burning Saviours, ιδού με τι άλλο μπορεί να παίξει.
- Crescent Shield - The Last Of My Kind
Εδώ έχουμε καθαρόαιμο αμερικάνικο heavy/power με πολύ περισσότερο χαρακτήρα απ’ ό,τι ίσως φαίνεται αρχικά. Σε πρώτο επίπεδο γουστάρουμε τη ζωή μας με όλα τα εκ των ων ουκ άνευ του είδους - τα επιθετικά riffs, τη στεντόρεια φωνή, τη μεϊντενική μελωδικότητα, την ικανοποιητική ποικιλία σε ρυθμούς και εναλλαγές - αλλά όσο πιο βαθιά σκάβουμε όλο και πιο ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες βρίσκουμε οι οποίες προσθέτουν εσάνς γκουρμεδιάς σ’ αυτό το κατά τ’ άλλα comfort food, όπως π.χ. αυτό το ανεπαίσθητο space rock (ή μήπως …space metal) ηχόχρωμα σε διάφορες μελωδίες, για να ταιριάζει με το φουτουριστικό κόνσεπτ του δίσκου. Αγνοημένο underground διαμαντάκι που ήρθε η ώρα να αποκτήσει κι άλλους φίλους.
- Danava - S/T
Εκείνα τα χρόνια, και ακόμα περισσότερο τα επόμενα (τώρα που έχουμε πλέον μια πιο εποπτική εικόνα νομίζω μπορούμε να το πούμε), σημειώθηκε μια έξαρση σε ρετρό ήχους και προτάσεις, η οποία μπορεί κάλλιστα να ερμηνευθεί ως αντίδραση στην κυριαρχία nu-metal/melodic metalcore κ.λπ. πραγμάτων στο mainstream επίπεδο. Δεν θα προσποιηθώ ότι δεν έχω ζητήματα (και) μ’ αυτή την προσέγγιση, αλλά αν υπάρχει ένα συγκρότημα που ευγνωμονώ τους Θεούς της Ροκ για το ότι υπήρξαν προϊόν εκείνης της περιόδου, είναι οι Danava, η μπάντα που πλησίασε την πληθωρική φρενίτιδα των Captain Beyond όσο κανένας άλλος - και τούτο δω το ομώνυμο ντεμπούτο ήταν μόνο η αρχή για ακόμα πιο φανταστικά πράγματα τα επόμενα χρόνια.
- Dawnbringer - In Sickness and in Dreams
Ladies and gentlemen, the world’s best (and only) epic blackened speed metal band iiiiis back…
Ο ευφυής (αλλά και σχεδόν σίγουρα διαταραγμένος) Chris Black επαναφέρει τους Dawnbringer μετά από 6 χρόνια για να σου τρίψει στη μούρη μερικές δεκάδες ριφάρες μέσα σε 24 λεπτά που διαρκούν τα 14 κομμάτια αυτού του δίσκου (!). Αντί (πάλι) άναρθρων κραυγών ενθουσιασμού απλά αντιγράφω το εξής γαμάτο από κριτική στα archives: “The only reason I refuse to give a perfect score is because of that solo cut at the end, because back then, I firmly believed I had a faulty CD and went to hell and back just to confirm it. It wasn’t faulty or corrupted or broken, the album simply ends with an unfinished guitar solo”
- The Butcher’s Ballroom presented by Diablo Swing Orchestra
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ ; ) Έχουν το όνομα, έχουν και τη χάρη. Και αν αγαπάτε αυτή την ταινία (δεν έχει καν σημασία αν τη θεωρείτε καλή ή όχι), θα την περάσετε ζάχαρη μ’ αυτό το συγκρότημα και αυτό το άλμπουμ. Ή απλά αν σας αρέσει η περιπετειώδης σκληρή μουσική. Έτσι, λακωνικά, γιατί αν αρχίσουμε να βάζουμε περιγραφικά επίθετα με τούτους δω που μπλέξαμε, στο τέλος θα βγει κάτι που μόνο τίτλο ποστρόκ δηθενιάς θα θυμίζει. Και θα είναι κρίμα.
- Disillusion - Gloria
Και ιδού η περίφημη - διαβόητη one/off στροφή των Γερμανών Disillusion… Από μεγάλη melodeath ελπίδα, ξαφνικά μοναδικός σκοπός τους μοιάζει το να σου δημιουργούν συνεχώς ερωτηματικά: The Black Sea, ποιος να το περίμενε ότι ρεφρέν με τόσο κραυγαλέο autotune θα ακουγόταν τόσο εθιστικό; Don’t Go Any Further, κουπλέ με μήνυμα σε τηλεφωνητή, what? Oμότιτλο, πόσο συγκλονιστική παίζει να είναι αυτή η χορωδία; The Hole We Are In, μήπως τελικά το death metal αίμα νερό δεν γίνεται; Γενικά, τι στο διάολο συμβαίνει μ’ αυτό το άλμπουμ; Δεν έχω ιδέα, και το ακούω ουσιαστικά από όταν βγήκε. Ίσως αυτό να ήθελαν και οι ίδιοι. Να το ακούς όλη σου τη ζωή και να μην καταλαβαίνεις καν γιατί σου ασκεί τόσο ακατανίκητη έλξη.
- Isole - Throne of Void
(υπερβολικά καμένο, το ξέρω)
Το δεύτερο άλμπουμ είναι ένα κρίσιμο ψυχολογικό ορόσημο για οποιαδήποτε μπάντα, ακόμα κι αν αυτή ντεμπούταρε με την άνεση των Isole - θεωρητικά έναν καλό δίσκο μπορεί να βγάλει ο κάθε μαλάκας και μετά μην τον είδατε. Ένα δεύτερο όμως ισάξιο ή και ακόμα καλύτερο άλμπουμ δείχνει ότι δεν είσαι κομήτης, ότι είσαι εδώ για να μείνεις. Αυτό ακριβώς έδειξαν οι Isole με το Throne of Void, 48 λεπτά (εύγε και για τη διάρκεια!) γεμάτα Candlemass-ικά (προφανώς) αλλά και Solstice-ικά epic doom riffs, παράλληλα όμως και φωνητικά ενός τραγουδιστή περισσότερο crooner παρά belter, μεταβάλλοντας έτσι καθοριστικά το τελικό “χρώμα”. Μάλλον το πρώτο αληθινό τους αριστούργημα, ανοίγει οριστικά πια τον δρόμο για μια πραγματικά άψογη δισκογραφία, ενώ ταυτόχρονα ψήνεται και κάτι άλλο, ίσως ακόμα πιο συναρπαστικό…
- Killing Joke - Hosannas from the Basements of Hell
Και μόνο το Invocation να είχε, θα είχε θέση εδώ. Είναι αδιανόητο πόσο φανταστικό είναι αυτό το κομμάτι, με μια ενορχήστρωση που μου θύμισε κατευθείαν ότι ο Jaz εκτός από τους “κλασικούς” μουσικούς εφιάλτες του με τους Killing Joke έχει επιμεληθεί και ψαρωτικά έργα όπως εκείνο το άλμπουμ με τις συμφωνικές διασκευές σε Zeppelin (πρέπει να έχει κάνει και κάτι αντίστοιχο για τους Floyd εν τω μεταξύ, απλά δεν το έχω ακούσει). Συνολικά βέβαια το Hosannas… βρίθει καρα-heavy αλλά και άκρως πιασάρικων κομματιών (που στην τελική τι σημασία έχει αν είναι περισσότερο post-punk ή industrial ή metal), καταφέρνοντας έτσι να διαδεχθεί με απόλυτη επιτυχία το τρομερό ομώνυμο άλμπουμ του 2003.
- Madder Mortem - Desiderata
Εκείνη την εποχή μάλλον υποσυνείδητα το ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση οι Madder Mortem να βγάλουν και τρίτο στη σειρά album for the ages, μετά τα All Flesh is Grass και Deadlands, οπότε όταν βγήκε το Desiderata δεν πολυασχολήθηκα, απλά περίμενα το επόμενο. Αυτό εδώ δεν το άκουσα σοβαρά παρά μόνο μετά από κάμποσα χρόνια, και ναι, προφανώς επιβεβαιώθηκε αυτό που είχα ψυχανεμιστεί τότε, ότι είναι πιο “ταπεινό” από τους δύο προκατόχους του. Απροβλημάτιστα λοιπόν μπόρεσα να απολαύσω ξανά αυτή την τόσο χαρακτηριστική τους ατμόσφαιρα “ο κόσμος οδεύει προς το τέλος του και μαλακία, αλλά από την άλλη κάπου καιρός ήταν”. Oh and Agnete = still the best female vocalist out there.
- Manticora - Black Circus (Part 1: Letters)
Το Μαύρο Τσίρκο είναι ένα concept σε δύο μέρη όπου οι Δανοί Manticora επιχείρησαν κάτι αρκετά πρωτότυπο για τα δεδομένα της power metal όπερας ή τέλος πάντων του power metal concept album: Να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα έντασης, δράματος και πάθους όχι αφηγούμενοι κάποια ιστορία επικής φαντασίας με ξέφρενη, περιπετειώδη πλοκή, αλλά περιγράφοντας εικόνες, στιγμιότυπα, θραύσματα, μέσα από ένα σχεδόν ανθρωπολογικό πρίσμα: Μια σειρά από γράμματα - ημερολόγιο της εμπειρίας του να ακολουθείς ένα τσιγγάνικο τσίρκο του ύστερου 19ου αιώνα, του τρόμου, του δέους αλλά και του θαυμασμού και της έλξης που σου ασκεί αυτός ο ξένος κόσμος. Ένα τολμηρό εγχείρημα που στέφεται από απόλυτη επιτυχία, με τους Manticora να βγάζουν όλη την προσήκουσα για ένα power συγκρότημα ενέργεια αλλά και κάτι το σκοτεινό, νοσηρό, γοητευτικά απόκοσμο.
- Moonspell - Memorial
Το φοβερό Antidote απ’ ό,τι φαίνεται άλλαξε πλήρως το κλίμα γύρω από τους Moonspell, κι έτσι από κει που λίγα χρόνια πριν όλοι - σχεδόν επίτηδες - τριγκάρανε τον ΦερνάντοΥ με ερωτήσεις τύπου “και γιατί το έχετε γυρίσει σε κάτι σαν HIM;” (true story), στο Memorial (και απ’ όσο θυμάμαι και στα επόμενα) δινόταν πλέον ο σεβασμός που αξίζει αυτό το τόσο σημαντικό συγκρότημα για τον ατμοσφαιρικό/γοτθικό metal ήχο. Και δικαίως, γιατί έχουμε δισκάρα ξανά. Επιθετικό και brutal όσο πρέπει, μελωδικό/μελαγχολικό/τραγικολυρικό επίσης όσο πρέπει - just perfect.
- Napalm Death - Smear Campaign
Η εξελικτική διαδικασία στο μεγαλύτερο grindcore συγκρότημα όλων των εποχών (και ένα από τα κορυφαία ακραία γενικώς όλων των εποχών) συνεχίστηκε και στο Smear Campaign, άλλο ένα επιβλητικό δημιούργημα ακραίας Τέχνης, όπου οι ατμοσφαιρικές / σχεδόν prog στιγμές εισάγονται με την κατάλληλη καλαισθησία πάνω στα πάντα υπερεπιθετικά θεμέλια ώστε να βγει το σωστό ηχητικό αποτέλεσμα. “Κράχτης” υπάρχει και εδώ και είναι η guest εμφάνιση της Anneke, χωρίς όμως να κλέβει την παράσταση όπως ίσως θα περίμενε κανείς - ακούγεται απλά σαν ένας απόηχος που προσπαθεί να εξανθρωπίσει κάπως το Θηρίο των Napalm Death. Ευτυχώς δεν τα καταφέρνει παρά μόνο σε έναν μικρό βαθμό.
- Outworld - S/T
Από τα βάθη του underground ήρθε το 2006 αυτό το power/prog διαμάντι, ένας δίσκος που δεν βλέπω πώς γίνεται να μην αφήσει με το στόμα ανοιχτό όποιον αγαπάει τέτοιες μουσικές αλλά αγνοούσε (λογικά) την ύπαρξη των Τεξανών Outworld: Riffs που κόβουν σαν ξυράφια, σχετικά μαζεμένες διάρκειες (ΟΚ έχει και δύο εννιάλεπτα κομμάτια), τεχνικό παίξιμο αλλά σε λογικά πλαίσια και - το κυριότερο όλων - ένας κα-τα-πλη-κτι-κός τραγουδιστής, Ο Kelly Carpenter (@hopeto κολλάει με εκείνη την κουβέντα που είχαμε το μεσημέρι 
), που ξέρει πόσο God mode εύρος έχει και το αξιοποιεί ξανά και ξανά, πηγαίνοντας τη φωνή του σε ιλιγγιώδη ύψη με κάθε ευκαιρία και προσφέροντας απανωτούς eargasms. Δυστυχώς μέσα σε λίγα χρόνια τους έφαγε κι αυτούς η μαρμάγκα…
- Pentagram - First Daze Here Too
Ένα First Daze Here - συλλογή ανεκτίμητων θησαυρών από τα πρώτα χρόνια των doom θρύλων (όταν ουσιαστικά έπαιζαν ένα είδος 70s heavy rock - αλλά heavy, όχι μαλακίες) δεν θα μπορούσε να είναι αρκετό, και έτσι τέσσερα χρόνια μετά τσιμπήσαμε και δεύτερο installation, αυτή τη φορά μάλιστα με ακόμα περισσότερα τραγούδια σε διπλό άλμπουμ, 75 λεπτά vintage/μερακλίδικης ευτυχίας. Άφθονα και εδώ τα highlights, αναπόφευκτα όμως ξεχωρίζουν οι διασκευάρες στο Under My Thumb των Stones (που το κάνουν ψιλοαγνώριστο αλλά είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο αυτό το turbo boost που του έχουν βάλει) και στο Little Games των Yardbirds. Μπόμπι αν έχεις κι άλλα αρχαία καλούδια (κάτι μου λέει ότι έχεις) μην τα πολυαργείς.
- Solefald - Black For Death: An Icelandic Odyssey Part II
Το 2005, όταν οι Solefald έβγαλαν το πρώτο μέρος της Ισλανδικής τους “Οδύσσειας”, Red For Fire, η απογοήτευσή μου ήταν σφοδρή λόγω της αλλαγής κατεύθυνσης σε σχέση με το In Harmonia Universali, που με είχε κάνει οπαδό τους. Λίγους μήνες αργότερα, όταν έσκασε μύτη το δίδυμο αδερφάκι του, το Black For Death, οι εντυπώσεις που μου άφησε ήταν κάπως καλύτερες αλλά και πάλι το θεωρούσα κατώτερο από τις προσδοκίες μου. Με τα χρόνια και τα δύο μέρη της “Οδύσσειας” ανέβηκαν αισθητά στην εκτίμησή μου, κάτι που σημαίνει ότι το μεν πρώτο είναι τιμιότατο και το δεύτερο δισκάρα Solefald με τα όλα της! Ας είναι καλά α) ο trademark φωνητικός συνδυασμός των καθαρών του Lazare με τα ιδιαίτερα παραμορφωμένα του Cornelius και β) αυτά τα έγχορδα και πνευστά. Αυτά τα έγχορδα και πνευστά λέμε…
Tier A
- Converge - No Heroes
Αν υπάρχει κάτι που με ζορίζει με τους Converge (τη μαυρίλα τους την έχω αφομοιώσει πια πιστεύω) είναι το να περιγράψω κάποιον τυχαίο δίσκο τους με όρους σύγκρισης με τους υπόλοιπους, γιατί με εξαίρεση το τελευταίο τους, που ΟΚ έχει μια αισθητή διαφορετικότητα, κάθε φορά που βάζω κάποιο Converge να παίξει αισθάνομαι πάντα ότι βιώνω μια ηχητική εμπειρία οικουμενικού χαρακτήρα, σαν να ενσωματώνουν στο ύφος τους το μουσικό άπαν σύμπαν, σε ό,τι αφορά τον ακραίο χώρο τουλάχιστον. Από την άποψη αυτή, με έναν περίεργο τρόπο οι Converge μέσα σε όλο τους το απρόβλεπτο (από πού θα έρθει το επόμενο θορυβώδες ξεσάλωμα; | …και πού θα σκάσει η επόμενη τραγικής χροιάς μελωδία;) είναι τελικά για μένα “προβλέψιμη” μπάντα. Ό,τι και να βάλω απ’ αυτούς ξέρω ότι θα με διαλύσουν, αφού πρώτα με κάνουν να θέλω να τα διαλύσω όλα εγώ. Και το No Heroes δεν αποτελεί εξαίρεση.
- Krux II
Το πρώτο Krux ήταν σίγουρα εξαιρετικό (και, νομίζω, αυτό που προβλήθηκε περισσότερο), αλλά εκείνο με το οποίο έπαθα το πραγματικό σοκ ήταν το δεύτερο. Εδώ ο μέγας Leif πήρε όλα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν το ντεμπούτο του πρότζεκτ του αυτού, κατά βάση δηλαδή τον συνδυασμό του γνώριμου Candlemass ήχου με πιο 70s (prog, heavy psych, space rock κ.λπ.) επιρροές, και είπε, ρε δεν ανεβάζω λίγο τον heaviness δείκτη; “Λίγο”, ναι… Δεν ξέρω αν μιλάει το - δεδομένο - bias μου υπέρ της μίας από τις δύο κορυφαίες μορφές που έβγαλε ποτέ το σουηδικό μέταλ, αλλά το δεύτερο Krux το θεωρώ ένα από τα πιο εθιστικά heavy άλμπουμ που έχω ακούσει στη ζωή μου. Ένας πραγματικός ογκόλιθος, μία τρομακτική μάζα παραμόρφωσης που σε παίρνει απ’ το χεράκι και σε οδηγεί στην Κόλαση - που βέβαια με μεταλλικούς όρους πιο πολύ με Παράδεισο μοιάζει. Ένα από τα μεγαλύτερα Έπη του Leif στον 21ο αιώνα.
- Melechesh - Emissaries
Δεν ξέρω αν τελικά έσκυψαν πάνω από το τέταρτο άλμπουμ των Melechesh οι @Leper_Jesus (btw έχει κάτι πολύ “δικό σου” εδώ μέσα ε ) και @38aris που το συζητάγαμε πριν κάτι βδομάδες, πραγματικά το ελπίζω όμως γιατί εδώ έχουμε κατ’ εμέ το αποκορύφωμα αυτής της εντυπωσιακής και εγκληματικά παραγνωρισμένης μπάντας. To μπλακμέταλ του Ασσούρ, του Ενλίλ, του Μαρδούκ και άλλων αρχαίων θεών της Μεσοποταμίας είχε ήδη ανάψει τις φλόγες της ανατολικής αποκρυφιστικής κόλασης μέσα στην καρδιά της Ευρώπης τα προηγούμενα χρόνια, αλλά στο Emissaries το όλο πράγμα πήγε στο “11”. Αρκεί το εναρκτήριο Rebirth of the Nemesis για να πειστεί και ο πλέον δύσπιστος, και με τον αρχικό του ορυμαγδό και με τα δολοφονικά grooves που ακολουθούν. Πολλώ δε μάλλον που η εκστατικών διαστάσεων ηχητική τρομοκρατία των Melechesh συνεχίζεται αμείωτη και στα επόμενα δέκα κομμάτια - ή μάλλον εννιά, γιατί έχουμε και το υποχθόνιο διάλειμμα του Scribes of Kur, με τη φολκ της ερήμου…
- My Dying Bride - A Line of Deathless Kings
Όταν βγήκε το ALODK ήμουνα τόσο ενθουσιασμένος με το νέο ρεσιτάλ έμπνευσης των Βρετανών GOAT(h)s (I apologise unreservedly…) που το έλεγα ακόμα καλύτερο από το - ούτως ή άλλως φανταστικό - Songs of Darkness, Words of Light που είχε προηγηθεί. Τώρα πια δεν μπαίνω σ’ αυτή τη διαδικασία: Όταν ο Άαρον και οι άλλοι έχουν κέφια (σχήμα οξύμωρο βέβαια), απλά ακούς το καλύτερο atmometal που υπάρχει εκεί έξω και αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρεις. Με κομματάρες όπως το L’Amour Detruit ή το One of Beauty’s Daughters ή το The Blood, the Wine, the Tears, βυθίζεσαι ξανά ηδονικά σε έναν ωκεανό μελαγχολίας που φέρει την ολόδική τους σφραγίδα, ή τουλάχιστον αυτή που αναδιαμόρφωσαν στον 21ο αιώνα, με βάση το φανταστικό twin guitar παίξιμο και πληκτροκαταστάσεις μόνο εκεί που χρειάζεται. Ιεροσυλία, αλλά πώς τον είπαμε εκείνο τον τύπο με το βιολάκι;
- Pagan Altar - Mythical & Magical
Κανονικά έπρεπε απλά να παραπέμψω στο κείμενο του @martian και να ξεμπερδεύω. Γιατί, πραγματικά, τι να προσθέσω για τη μυθική μαγεία (yes I did) του - αναμφισβήτητα - κορυφαίου έργου των Pagan Altar; Τι να πρωτοπώ για το εισαγωγικό Samhein, που οποιαδήποτε μέταλ μπάντα (ακόμα και από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών) θα ένιωθε περήφανη αν το είχε υπογράψει, με το στιβαρό του mid-tempo και τις θεϊκές κιθάρες του; Πώς να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τις επικές/φολκίζουσες μελωδίες του The Cry of Banshee; Για τους Wishbone Ash-ισμούς του Crowman; Για τον μελωδικό τσαμπουκά των Demons of the Night και The Witches Pathway; Για το ελεγειακό The Sorcerer; Για την αγέρωχη ροκιά του Flight of the Witch Queen; Για τα μεγαλειώδη Dance of the Druids, The Erl King και Rising of the Dark Lord; Όταν δεν σου πάει καρδιά ν’ αφήσεις κανένα αμνημόνευτο και το track-by-track γίνεται μονόδρομος…
- Solitude Aeturnus - Alone
Επιτέλους… Πόσα χρόνια πέρασαν χωρίς το μεθυστικό epic doom των Solitude Aeturnus… Το Alone, ο πρώτος και δυστυχώς τελευταίος (μέχρι στιγμής;) δίσκος τους τον 21ο αιώνα, δεν δυσκολεύτηκε να υπενθυμίσει γιατί αυτή η μπάντα αγαπήθηκε τόσο και έφτασε μέχρι την κορυφή των προτιμήσεων των πιστών οπαδών του είδους. Ακόμα καπνίζουν θαρρείς οι κιθάρες των Perez / Moseley, αναδίδοντας Άρωμα Θάνατου (πιο ταιριαστός τίτλος ever). Ακόμα αντηχούν στο μυαλό οι οιμωγές του Robert Lowe (Tomorrows Dead, λιώνω…). Ακόμα φοβούνται τα θεριά να πλησιάσουν αυτό το κρεμάμενο κουφάρι, τα πουλιά πάνε να κουρνιάσουν στα γύρω κλαδιά και με τη μία κόβουν λάσπη, κάτι μοχθηρό πλανάται ως αύρα. Αν πω ότι είναι ίσως το αγαπημένο μου Solitude Aeturnus θα είμαι υπερβολικός;
- Twisted Into Form - Then Comes Affliction to Awaken the Dreamer
Κάθε δίσκος της μεγάλης των Watchtower σχολής, όπως ο ένας και μοναδικός των Νορβηγών Twisted Into Form, είναι πολύτιμος - γιατί δεν ξέρουμε πότε θα σκάσει ο επόμενος (αν και κατά 99% ξέρουμε πού… Για κάποιο λόγο η Νορβηγία από τα 90s και μετά έχει σχεδόν την αποκλειστικότητα). Βλέπετε, η μεγάλη των Watchtower σχολή είναι μεν τέτοια σε ό,τι αφορά το δέος που προκαλούν τα άξια τέκνα της με τα μουσικά ανδραγαθήματά τους στον ακροατή (είτε στον “έμπειρο” είτε στον πιο ανυποψίαστο) αλλά από πλευράς μεγέθους δεν είναι ακριβώς μεγάλη. Και ούτε θα μπορούσε, φυσικά. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, αυστηρή προειδοποίηση προς τους πολλούς που δεν νιώθουν από ακραία τεχνικό και εγκεφαλικό μέταλ να μείνουν όσο πιο μακριά γίνεται από τους Twisted Into Form (και κάθε τέτοια μπάντα), και προς εμάς τους λίγους: Τους Twisted Into Form (και κάθε τέτοια μπάντα) και τα μάτια μας.
- Warning - Watching from a Distance
Η doom metal πανδαισία αυτής της λίστας συνεχίζεται και ολοκληρώνεται (με αστερίσκο), αυτή τη φορά με το πιο μυσταγωγικό, ζεστό, ψυχοπονιάρικο doom που βγήκε όχι μόνο το 2006, αλλά ενδεχομένως ever. Θυμάμαι μια φορά στις μεγάλες δόξες του ρόκιν φόρουμ που με κάποια αφορμή (μπορεί να ήταν κάποιο από τα επόμενα πρότζεκτ του Walker) είχε επανέλθει στο προσκήνιο το δεύτερο άλμπουμ των Warning και είχαμε πάθει ομαδική παράκρουση, για βδομάδες non stop εκθειασμός, θραύση στο “τι ακούτε τώρα”, τι μπαντάρα είναι αυτή ρε μαλάκες και όλα τα υπόλοιπα. Και δεν ήταν ούτε τυχαίο ούτε ανάξιο. Το συναίσθημα που βγάζουν αυτοί οι Βρετανοί πολύ λίγες φορές έχει αναπαραχθεί, είτε στο πλαίσιο του doom είτε γενικότερα. Ένας δίσκος - θεραπεία με όλη τη σημασία της λέξης, που αφήνεσαι στις αργόσυρτες μελωδίες του και γαληνεύεις. Οπωσδήποτε από τα highlights της δεκαετίας στον χώρο.
- Wolf - The Black Flame
Άλλη μια “προβλέψιμη” περίπτωση. Όποιον δίσκο των Wolf και να βάλεις να παίξει (και ιδίως όταν μιλάμε γι’ αυτά τα πρώτα 5-6 άλμπουμ), απλά ξέρεις ότι θα σου αδειάσουν στην κεφάλα ένα τσουβάλι ριφάρες, άλλο ένα τσουβάλι σολάρες, to-the-point ρεφρενάρες, γενικά ότι θα σε κεράσουν 40 με 50 φουλ διασκεδαστικά λεπτά - υπόδειγμα του πώς πρέπει να παίζεται το αγνό, ανόθευτο ατσάλι στην εποχή μας, χωρίς 80s ρομαντικές αφέλειες αλλά μόνο με τσίτα, πάθος, αξιοποιώντας ό,τι καλύτερο έβγαλε ποτέ αυτή η μουσική. Με μπόλικους Maiden, μπόλικους Priest, καθώς και με ολίγη από Mercyful Fate έτσι για την αλητεία, αυτοί εδώ οι Σουηδοί απλά δείχνουν, ξανά και ξανά, πώς γίνεται. Ακόμα και το (συνήθως) επίφοβο γεγονός της ένταξης στο ρόστερ της Century Media δεν αποδείχθηκε αρκετό για να ανακόψει την ορμή τους. Γιατί όταν το 'χεις, απλά το 'χεις.-
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Ως γνωστόν, μία σύντομης διάρκειας αλλά άκρως διασκεδαστική/φωνακλάδικη τάση στα 00s ήταν το λεγόμενο gypsy punk ή balkan punk ή όπως αλλιώς το έχετε πετύχει κατά καιρούς, με βασικούς εκπροσώπους - φυσικά - τους Gogol Bordello. Και παρότι τους εκτιμώ κι αυτούς (τουλάχιστον όπως ήταν τότε, στα ώπα τους, όχι όπως τα τελευταία χρόνια, που ο Eugene ξέπεσε σε τέτοιο βαθμό που να γράψει τραγούδι για πάρτη του Ζελένσκι… - και όχι, δεν αποδέχομαι την ουκρανική καταγωγή του ως δικαιολογία), ως κλασικός ανάποδος η αδυναμία μου απ’ αυτόν τον χώρο είναι οι Kultur Shock από το Σιάτλ και ιδίως το We Came To Take Your Jobs Away (
). Ένα πραγματικό μουσικό όργιο, τίποτα λιγότερο δεν μπορεί να το περιγράψει, με σαφώς πιο μεταλλική χροιά (βασικά σαν Γκόραν Μπρέγκοβιτς με ηλεκτρισμό ακούγονται!) και αριστοτεχνική αλλαγή διαθέσεων, από γλέντια τύπου God is Busy, May I Help You? και Gino Loves You μέχρι μεγαλειώδη έπη όπως το Duna, το Zumbul ή το Sarajevo. Λίγοι δίσκοι με κάνουν να χαμογελάω τόσο ηλίθια όπως αυτός εδώ.
NUMBER FOUR
.............
Το σύνδρομο “τρίτο-άλμπουμ-μετά-από-δύο-instant-classics” (δεν ξέρω αν είναι όντως a thing, για την ώρα όμως ας προσποιηθούμε ότι είναι) απειλούσε να κάνει την εμφάνισή του στο Amputechture των Mars Volta, που στις πρώτες (αρκετές) ακροάσεις του μου έβγαζε μια αίσθηση ότι του λείπει εκείνη η φρενήρης ενέργεια που έκανε τόσο ακαταμάχητα τα De-Loused in the Comatorium και Frances the Mute. Η υπομονή όμως ανταμείβεται, όπως και - eventually - κάθε συγκρότημα που έχει κερδίσει με το σπαθί του το δικαίωμα να του προσφέρεται αυτή. Έτσι έγινε και με τούτο το άλμπουμ, καθώς πρώτα ο αξεπέραστος ύμνος Viscera Eyes, στη συνέχεια το καταιγιστικό Day of the Baphomets, μετά το σπαραξικάρδιο Asilos Magdalena και τελικά το Vicarious Atonement, το Meccamputechture (τι τιτλάρα!) και όλα τα υπόλοιπα, ένα προς ένα, αποκάλυψαν το μεγαλείο τους και η ανησυχία έδωσε τη θέση της στην ανακούφιση του “ε ναι διάολε, δισκάρα είναι κι αυτό, τι άλλο θα ήταν!”. Από κει και πέρα το να κάτσω να πω πάλι πόσο μουσικάρα και συνθετάρα είναι ο Omar, πόσο φωνάρα ο Cedric και πόσο παιχταράδες όλοι οι υπόλοιποι, το βρίσκω λίγο περιττό. Για Mars Volta μιλάμε.
NUMBER THREE
.............
Τα “προκαταρκτικά” γι’ αυτό τα κάναμε ήδη τις προηγούμενες μέρες, συζητώντας διάφορα περί Hammers of Misfortune και The Locust Years. Εδώ να προσθέσω ότι συμβαίνει το εξής παράδοξο μ’ αυτό το άλμπουμ: Κανονικά θα έπρεπε να χάνει από τα αποδυτήρια στη σύγκριση με το The August Engine, που για μένα έχει σαφώς ανώτερα κομμάτια (αν τα πάρουμε και τα εξετάσουμε ένα - ένα) και αισθητά καλύτερη τραγουδίστρια (όχι ότι δεν μ’ αρέσει η Jamie Myers, αλλά μου λείπει η Janis Tanaka), κι όμως αυτό δεν συμβαίνει. Δεν λέω ότι είναι ανώτερο, αλλά μπορεί να είναι και ισάξιο.
Ίσως είναι αυτό το μοναδικό συναίσθημα που δημιουργεί και το οποίο νομίζω ότι δεν το έχω συναντήσει σε άλλο metal album. Δεν είμαι σίγουρος καν αν μπορώ να το περιγράψω ή να το ορίσω. Ο Κώστας πλησίασε αρκετά με τη νύξη του περί cyberpunk ατμόσφαιρας, αλλά και πάλι έχω την αίσθηση ότι κάτι παραμένει φευγαλέο, αψηλάφητο, άφατο. Είναι αυτή η παράξενη ταραχή που μου προκαλούν οι στίχοι του ομότιτλου κομματιού:
Now that we’re unchained, we’ll reign insane… And drown the world in flames, and blood, and pain… Our legion eyes and ears will amplify your fears in a wilderness of mirrors… In these new Locust Years…
Now that we’re unchained, we’ll reign insane… The pain will flow like wine, in time to find us drunk upon your tears and feasting on your fears… Sharpening our spears… In these new Locust Years…
Υπάρχει μια, πώς να την πω, ιστορική χροιά σ’ αυτά που γράφουν; Σαν κάτι να υπερβαίνει τα τετριμμένα και να υψώνεται επιβλητικά δυσοίωνο πάνω από τα κεφάλια μας, προαναγγέλλοντας το τέλος του κόσμου και κάνοντάς μας να αισθανόμαστε μικροσκοπικοί;
Δεν ξέρω τι είναι, ειλικρινά. Αλλά το λατρεύω. Ίσως αυτό είναι τελικά που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο άλμπουμ. Δεν σε αφήνει να το “κατακτήσεις” ποτέ. Αλλά σε καλεί να επιστρέφεις σε αυτό ξανά και ξανά, μπας και πλησιάσεις έστω ένα εκατοστό προς την Αλήθεια.
If the people wonder at the suffering you’ve caused / And your massive avarice has left them at a loss / If by chance they notice your bloody snapping jaws / The blood upon your claws / Your shifty eyes and laws / The nauseating flaws in all you’ve said / Trot Out The Dead!
NUMBER TWO
.............
Κάποια στιγμή μέσα στο 2006 που λέτε βλέπω ένα καινούργιο Χάμερ να κρέμεται από ένα ράφι περιπτέρου και διαβάζω στο εξώφυλλο: “Πόσο καιρό είχαμε να βάλουμε 10 σε κάποιο άλμπουμ;”. Θέλω να πιστεύω πως δεν ήμουν ο μόνος που κατάλαβε ότι αυτό πήγαινε στο αμέσως παρακάτω άλμπουμ, που βρίσκεται στη θέση #1, και που άλλωστε το περίμενα - το περιμέναμε πάρα πολλοί - χρόνια.
Καλό τρολάρισμα από τους Χαμεράδες - δεν αναφέρονταν σ’ αυτό που νόμιζα (νομίζαμε) αλλά στο Monotheist των Celtic Frost. Well played, MH. Well played.
Δεν το άκουσα τότε όμως, καθότι τότε δεν άκουγα ακόμα Celtic Frost. Έπρεπε να περάσουν κάμποσα χρόνια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Το Monotheist πρέπει να βαλσαμωθεί, αν όχι για κάτι άλλο, γι’ αυτόν τον κιθαριστικό ήχο του. Δεν ξέρω αν είναι ό,τι πιο heavy έχει ακουστεί ποτέ, πιθανότατα δεν είναι γιατί κυκλοφορούν πολλά ψυχανώμαλα πράγματα εκεί έξω, αλλά σίγουρα είναι ό,τι πιο heavy έχω ακούσει εγώ προσωπικά. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα σ’ αυτή τη μουσική πιο ψαρωτικά από το μπάσιμο του Monotheist με το Progeny. Μ’ αυτό το πηχτό …πράγμα, αυτό το αλλόκοτο ηχητικό τέρας που πριν πάρεις χαμπάρι σε καπακώνει στα σαγόνια του, αρχίζει να παίζει μαζί σου κι εσύ αντί να χτυπιέσαι μένεις κοκαλωμένος και μονολογείς καλά θα πάει αυτό.
Και όλος αυτός ο όγκος είναι μόνο η μισή ιστορία του Monotheist, η άλλη μισή είναι τα μαύρα σκοτάδια που το σκεπάζουν και κάνουν τόσο ιδιαίτερη την εμπειρία της ακρόασής του - κι ας μην έχεις, ουσιαστικά, και πολλά πράγματα να τραγουδήσεις εδώ πέρα. Άλλωστε οι Celtic Frost ιστορικά ήταν από τους πρώτους που συνειδητοποίησαν ότι στην ακραία μουσική το παν είναι το attitude, ή αλλιώς ότι δεν έχει τόση σημασία τι γράφεις αλλά πώς το παρουσιάζεις, οι χροιές, οι υφές, το feeling. Οι μελωδίες είναι βαρετά πράγματα, ας ασχοληθούν άλλοι με αυτές. Εδώ έχουμε αντι-μουσική, έχουμε ατμόσφαιρα, έχουμε αντιστροφή, αποστροφή, μίσος.
Μάλλον θα βγει #1 σε λίγες ώρες. I can live with that. Κι ας έχω προφανώς άλλη γνώμη. Πάμε να εξηγήσω γιατί.
NUMBER ONE
.............
Το 10000 Days ξεκινάει με τρόπο μάλλον ασυνήθιστο για Tool. Μετά από μια εισαγωγή άκρως περίτεχνη και πολυεπίπεδη, όπως ακριβώς περίμενε ο οποιοσδήποτε έχει μια υποτυπώδη πείρα απ’ αυτό το συγκρότημα, το Vicarious αποκαλύπτεται ως ένα απρόσμενα άμεσο και in-your-face κομμάτι, φανταστικό μεν αλλά όχι τυπικό Tool. Και δεν είναι το μόνο τέτοιο σ’ αυτόν τον δίσκο, υπάρχει φυσικά και το ακόμα πιο γνωστό The Pot, που δεν έχει γίνει τυχαία staple σε όλα αυτά τα “reactions” στο YouTube όπου ο κάθε αργόσχολος το ακούει και παθαίνει την πλάκα της ζωής του - πολλή αμεσότητα ρε φίλε. Τι φάση; Έβγαλαν οι Tool το “έξω” και έμειναν “γήινοι”;
Προφανώς και δεν ισχύει, ήδη από το Jambi καταρρίπτεται αυτή η υπόνοια καθώς παίζει να είναι από τα πιο στριφνά πράγματα που έχουν γράψει ποτέ (α ρε φίλε, μόνο 2-3 ακόμα μπάντες να είχαμε οι οποίες να μπορούσαν να γράφουν τέτοια κομμάτια…). Αυτό που μάλλον ισχύει όμως είναι ότι το 10KD είναι κάπως “των άκρων” σε σχέση με τα μνημεία που προηγήθηκαν: Εκεί που το Lateralus και το Ænima είχαν τέλεια ροή ανάμεσα σε κομμάτια φουλ συνεκτικά μέσα στην ποικιλομορφία τους, αυτό έχει πιο παλαβές διακυμάνσεις - από τα αναφερθέντα στην αρχή, που ροκάρουν ανησυχητικά άμεσα, σε οριακά απροσπέλαστους ηχητικούς μονόλιθους που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Από την άλλη, απορρίπτεται η κατά καιρούς μίρλα ότι π.χ. το άλμπουμ κάνει λέει “κοιλιά” στη μέση. Εγώ λέω ότι κάτι μυστήρια Lips Conjuring και Lost Keys είναι απαραίτητο διάλειμμα μετά τη σχεδόν 40λεπτη σφαγή με την οποία ξεκινάει ο δίσκος, με τα κομμάτια που ανέφερα παραπάνω συν το συνταρακτικό διμερές Wings for Marie, το πιο προσωπικό κομμάτι της ζωής του Maynard (φαντάζομαι ξέρετε οι περισσότεροι την ιστορία με τη μάνα του). Έτσι να ξανανιώσεις την ανάσα σου λίγο, πριν μπεις στο εξίσου υποβλητικό δεύτερο μισό του δίσκου. Κάποιους βέβαια τους χαλάει εκεί και το Rosetta Stoned για κάποιο λόγο. Εδώ τι να πω - όποιος δεν αναγνωρίζει το έπος όταν το ακούει, πρόβλημά του.
Μόνο το Intension άααααντε να το δεχτώ ότι θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερο, αλλά who cares, το πας μέχρι τέλους και η ανταμοιβή σου είναι, ναι, το απίστευτο Right In Two με το απολαυστικό χτίσιμό του που καταλήγει σε ένα ανεπανάληπτο, γνήσια Tool-ικό κρεσέντο.
Έτσι είναι οι Tool μάγκα μου, τεστάρουν την υπομονή σου και το attention span σου και αν είναι έστω μέσου επιπέδου, βγαίνεις κερδισμένος. Δεν παίζουν με τους κανόνες που έχεις συνηθίσει, φτιάχνουν κάθε φορά τους δικούς τους και δεν έχει κανένα νόημα να αρχίσεις τα μα και μου - είτε τους δέχεσαι όπως είναι και χαίρεσαι την ασύγκριτη μουσική ιδιοφυία τους, είτε πιάνεις κι ακούς κάτι πιο συμβατικό και όλοι ευχαριστημένοι.
Unapologetically λοιπόν, που λέμε και στο χωριό μου, το άλμπουμ της χρονιάς, άλλο ένα διαμάντι στη δισκογραφία της κορυφαίας μπάντας στον κόσμο - κι ας μη φτάνει τα επίπεδα των δίσκων που την κατέστησαν τέτοια. Έτσι κι αλλιώς έχει τόσο πλούτο μέσα του που μαθαίνεις να το εκτιμάς γι’ αυτό που είναι και όχι για το τι διαδέχτηκε.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Δεν μπορώ να αποφασίσω, κάτσε να τα βάλω το ένα μετά το άλλο μπας και βοηθήσει.
…δεν βοήθησε. Θα αποφασίσω πάνω στην κάλπη. Ή θα βάλω τον @anhydriis να αποφασίσει για μένα.
33 Likes
2006
- Not too much to mention
- Λιγότερο καλή χρονιά μουσικά από τις προηγούμενες
- Την Σαϊτάμα την αφήνουμε στον ChrisP
Honorable Mentions :
Summary
Daughtry – Daughtry : Είμαι εδώ για τα hitάκια, όχι για τις πληροφορίες
Poets Of The Fall – Carnival Of Rust: Για το ομότιτλο τραγούδι. Και το videoclip του.
#35-31 – Modern & heavy
Summary
#35
The Haunted – The Dead Eye
Πολύ δυνατή προσπάθεια μερικής διαφοροποίησης (η ολική θα έρθει λίγο πιο μετά) από μια μπάντα που είχε το πακέτο για κάτι μεγαλύτερο από όσα πέτυχε εν τέλει. Νεύρο, ριφάρες, ενδιαφέροντες στίχοι, όλα είναι εδώ.
#34
Lacuna Coil - Karmacode
Στο “Karmacode” οι Ιταλοί σχεδόν μεταμορφώνονται και πρακτικά φεύγουν από τον χώρο του ατμοσφαιρικού metal, μετακινούμενοι σε αυτόν του modern metal (πολύ πιθανό να έπαιξε το ρόλο του τοEvanescence effect της εποχής). Τα τραγούδια γίνονται πιο άμεσα και πιασάρικα, ενώ οι δομές και η ηχητική προσέγγιση στοχεύουν ξεκάθαρα να μεγαλώσουν το όνομά τους. Και τα καταφέρνουν.
#33
Lamb Of God - Sacrament
Για όσους ακόμα αναρωτιούνται πως οι Lamb Of God έχουν φτάσει τόσο ψηλά στην ιεραρχία του metal σήμερα, τους υπενθυμίζεται να επισκεφτούν εκ νέου την 3αδα των “Ashes Of The Wake”, “Sacrament” και “Wrath”. Το πιο αρέσει στον καθένα περισσότερο είναι σχετικό. Η αλήθεια θα σε βρει όπως και να έχει όταν πατήσεις το play.
#32
Godsmack - IV
Ένα ακόμα δυνατό άλμπουμ από τους Godsmack, οι οποίοι ξέρεις πως – περισσότερο ή λιγότερο - είναι εγγύηση σε αυτό που κάνουν.
#31
Killswitch Engage – As Daylight Dies
Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε για την αξία ενός άλμπουμ που περιλαμβάνει τραγούδια σαν το “My Curse” ή το “The Arms Of Sorrow”. Στο πιο εμπορικό/προσιτό άλμπουμ της πορείας τους οι KSE κατάφεραν να διατηρήσουν και την ταυτότητα και την ποιότητά τους και να ανοιχτούν σε ακόμα μεγαλύτερα κοινά.
#30-26 – Alt with a twist
Summary
#30
AFI – Decemberunderground
Και μόνο για την καθηλωτική εισαγωγή του, για το “Miss Murder” και το “Love Like Winter”.
#29
Mutemath – Mutemath
Οι Mutemath έφεραν φρεσκάδα, στυλ και διαφορετικότητά στο alternative rock τους, σε ένα από τα ντεμπούτα της χρονιάς.
#28
The Butterfly Effect – Imago
Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι TBE παραμένουν μοναδικοί και υπέροχοι στο να συνδυάζουν alt και prog.
#27
Tenacious D – The Pick Of Destiny
Για την ταινία, για το “Kickapoo”, για το “Master Exploder”, για το “Classico”. Για τον Jack. Για τον Kyle. Και πάνω από όλα για το “The Metal”.
#26
Beyond Twilight – For The Love Of Art And The Making
Ένα τραγούδι 37 λεπτών (χωρισμένο υποτίθεται σε 43 μέρη), εντυπωσιακού power/progressive metal, έστω κι αν αυτή τη φορά δεν έχει ούτε Jorn Lande, ούτε Kelly Carpenter στα φωνητικά. Ο άσημος Bjorn Jansson είναι εξίσου επιβλητικός.
#25-21 – Some Fine Prog Rock
Summary
#25
A . C . T - Silence
Οι Σουηδοί progressive rockers συνεχίζουν στο ποιοτικό τους μονοπάτι, στο δεύτερο καλύτερο άλμπουμ της δισκογραφίας τους μετά (ή μαζί με) το “Last Epic”.
#24
Frost *** -** Milliontown
Ο Jem Godfrey ήταν ένας επιτυχημένος μουσικός και παραγωγός που έγραφε χιτάκια για boybands, girlbands και γενικά pop τσιχλόφουσκες. Βαρέθηκε (ή έβγαλε αρκετά λεφτά) και το γύρισε στην μουσική που αγαπούσε από μικρός, στο progressive rock, έχοντας εξαρχής την συνεισφορά του πανταχού παρόντα John Mitchell (Arena κλπ). Και μόνο το 26λεπτο ομότιτλο τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ τα λέει όλα από μόνο του (και για τις προθέσεις και για το αποτέλεσμα). Εξαιρετικό, αν μη τι άλλο.
#23
Sylvan – Posthumus Silence
Πραγματικά υπέροχο neo-prog από τους Γερμανούς σε αυτό εδώ το άλμπουμ, με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και ωραίο concept.
#22
The Flower Kings – Paradox Hotel
Μια από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές της συνολικής δισκογραφίας των Σουηδών progressive rockers. Εδώ γράφουν μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια τους, ενώ και το artwork είναι εξαιρετικό. Συστήνεται αν κάποιος ενδιαφέρεται να ξεκινήσει να ασχολείται μαζί τους.
#21
Green Carnation – The Acoustic Verses
Τους πάνε πολύ οι ακουστικές κιθάρες των Νορβηγών, σε σημείο που αυτή εδώ παίζει να είναι η αγαπημένη τους δουλειά ή τουλάχιστον αυτή στην οποία επιστρέφω πιο συχνά από κάθε άλλη. Εσωστρεφής, μελαγχολική ως και στενάχωρη… με την καλή έννοια πάντα.
#20-16 – The Prog Power of Metal
Summary
#20
Devin Townsend – Synchestra
Ο Devin στα πιο διασκεδαστικά του. Ακόμα στον τίτλο του άλμπουμ.
#19
Disillusion - Gloria
Ιδιαίτερο, προοδευτικό και σε σημεία εντυπωσιακά ανανεωτικό το δεύτερο άλμπουμ των Γερμανών.
#18
Vanden Plas – Christ 0
Η καλύτερη (= αγαπημένη μου) δουλειά των Vanden Plas. Παραδοσιακής κοπής progressive metal με σκοτεινό concept, ωραία δομή, πολλές μελωδίες και δυνατές ερμηνείες.
#17
Edguy – Rocket Ride
Ο Sammet το ρίχνει ακόμα περισσότερο στο hard rock και στον χαβαλέ, αλλά ακόμα γράφει πραγματικά καλά τραγούδια, μάλιστα το “Roket Ride” έχει μερικά από τα καλύτερα που έγραψε ποτέ με τους Edguy κι έχει και το καλύτερο εξώφυλλο που είχαν ποτέ σε άλμπουμ τους.
#16
Angra – Aurora Consurgens
Ένα σκαλί κάτω από τα δυο προηγούμενα – καταπληκτικά αμφότερα υπενθυμίζω – άλμπουμ, αλλά και πάλι πολύ δυνατή κυκλοφορία από τους Angra, στην πιθανότατα πιο τεχνική (prog?) δουλειά τους, με το δίδυμο των Loureiro/Bettencourt να κεντάει στις κιθάρες.
#15-11
Summary
#15
Black Stone Cherry - Black Stone Cherry
Ντεμπούτο άλμπουμ με τυμπανοκρουσίες στη Roadrunner από τους Κεντακιανούς Black Stone Cherry να φέρνουν κάτι από το redneck στοιχείο της καταγωγής τους στο μοντέρνο hard rock της εποχής, σαν οι Shinedown να συναντούν τους Lynyrd Skynyrd (χμ, κάπου είχε ξαναγίνει αυτό, σωστά; ). Μάλιστα, στους πρώτους χρωστάνε πολλά, αρκεί να διαβάσει κάποιος τα liner notes του εν λόγω άλμπουμ. Όποιος κι αν τους βοήθησε πάντως, δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα του ομότιτλου πρώτου τους άλμπουμ.
#14
Pearl Jam – Pearl Jam
Για κάποιο λόγο αυτό το άλμπουμ αναζωπύρωσε την αγάπη μου για τους Pearl Jam, η οποία είχε ατονήσει για κάποια (ενδεχομένως αρκετά) χρόνια. Στην πραγματικότητα, με έκανε μέχρι και να επανεκτιμήσω τα “Binaural” και “Riot Act” που αμφότερα δεν τα είχα αξιολογήσει σωστά όταν κυκλοφόρησαν. Η μπάντα απέδειξε ότι είχε ακόμα νεύρο, ένταση και καλά τραγούδια στις αποσκευές της. Επίσης, έγινε το θαύμα και τους είδαμε στα μέρη μας.
#13
Sepultura - Dante XXI
Η εποχή Derick Green των Sepultura ήταν εξαρχής συμπαθέστατη, μα όχι και ιδιαίτερη σπουδαία αν δει κανείς απομονωμένα τα τρία πρώτα άλμπουμ της. Το “Dante XXI” ήταν φανταστικό και παραμένει ως σήμερα η καλύτερη (ή έστω μια από τις δυο καλύτερες) δουλειές της εν λόγω εποχής. Καταπληκτικά χτισμένο γύρω από την Κόλαση του Δάντη, με τάσεις εύλογου πειραματισμού, με τρομερή ατμόσφαιρα και ακόμα πιο υπέροχο artwork το “Dante XXI” είναι heavy metal δισκάρα ολκής.
#12
Audioslave – Revelations
Αν θυμάμαι καλά, όταν κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ των Audioslave ήταν ήδη γνωστό πως η μπάντα δεν θα συνέχιζε την πορεία της. Έστω και υποσυνείδητα αυτό μπορεί να επηρέασε κάπως το πως υποδέχτηκε το άλμπουμ ο κόσμος (και η εταιρεία που δεν θα ενδιαφέρθηκε να δώσει την απαραίτητη ώθηση), αλλά και πάλι παραμένει μια πολύ καλή στο σύνολό της δουλειά. Δεν είναι τραγουδάρες πχ το “Original Fire” ή το “Wide Awake”; Δεν groovάρουν όμορφα το “Sound Of A Gun” ή το “Broken City”; Μια χαρά είναι όλα και κάτι παραπάνω.
#11
In Flames - Come Clarity
Το καλό σερί των In Flames συνεχίζεται (και για πολλούς ολοκληρώνεται και για άλλους κορυφώνεται) στο “Come Clarity” το άλμπουμ που έχω την αίσθηση ότι είναι το πιο δημοφιλές και αγαπητό σε διεθνές επίπεδο. Όντας όσο πιο mainstream μπορούν να υπάρξουν χωρίς να χάσουν τον χαρακτήρα τους, το υποστηρίζουν εξαιρετικά γιατί έχουν τις συνθέσεις να το κάνουν: “Take This Life”, “Leeches” και “Come Clarity” θεωρούνται πλέον «κλασσικά» στον κατάλογο των In Flames και η λίστα με τα καλά τραγούδια αυτού του άλμπουμ δεν σταματάει εκεί σίγουρα.
#10-6
Summary
#10
Wolverine – Still
Είχα γίνει ήδη μεγάλος οπαδός των Wolverine από το υπέροχο “Cold Light Of Monday” (το οποίο ξέχασα το 2003), και το “Still” επιβεβαίωσε πλήρως τις προσδοκίες μου τότε, και συνεχίζει να στέκεται πολύ καλά στο τεστ του χρόνου. Η μουσική των Σουηδών μοιάζει με μια μίξη του πιο παραδοσιακού prog με τη μελαγχολία των Katatonia ή των Anathema, έχοντας έντονη ερμηνευτική φόρτιση (προερχόμενη συχνά κι από φορτισμένα concept) και κυρίως πραγματικά καλά τραγούδια. Αυτό είναι πιθανότατα το καλύτερο άλμπουμ για κάποιον που ενδιαφέρεται να ξεκινήσει να αναζητά τα ενδότερα αυτής της συνολικά εξαιρετικής μπάντας.
#9
Amorphis - Eclipse
Η «εποχή Joutsen» ξεκίνησε όσο πιο εμφατικά γινόταν με το “Eclipse”. Όχι απαραίτητα γιατί επέστρεψαν σε πιο metal φόρμες, αλλά γιατί η έμπνευση ξεχείλιζε, ο ήχος ήταν εντυπωσιακός κι ο νέος τραγουδιστής είχε μια ξεχωριστή ικανότητα τόσο στα καθαρά όσο και στα brutal του. Και μόνο στο άκουσμα του “House Of Sleep” η νέα εποχή των Amorphis μας είχε συνεπάρει ήδη.
#8
Tool - 10.000 Days
Το μόνο θέμα του “10.000 Days” είναι ότι δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στο “Aenema” και στο “Lateralus”. Κι αυτό όχι σε τεχνικό επίπεδο, αλλά σε επίπεδο εντυπωσιασμού και έμπνευσης – γεγονός αναπόφευκτό για καλλιτέχνες αυτού του επιπέδου που είναι αναγκασμένοι να συγκρίνονται με τον εαυτό τους. Κατά τα άλλα, το επίπεδό κι αυτού του άλμπουμ παραμένει άπιαστο σχεδόν για το σύνολο όλων των υπολοίπων. Συνολικά σαν καλλιτεχνικό δημιούργημα, κι όχι μόνο μουσικά.
#7
Billy Talent - Billy Talent II
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω την ανυπαρξία των Billy Talent στη χώρα μας. Πόσο καλύτερα και πιο πιασάρικα τραγούδια από το “Red Flag”, το “Fallen Leaves” ή το “Surrender” πρέπει να γράψει μια μπάντα για να ακουστούν σε ένα ευρύτερο rock κοινό; Αυτό είναι με διαφορά το καλύτερο (δλδ το αγαπημένο μου) άλμπουμ τους, και ξεχειλίζει από ενέργεια, μελωδίες, χαρακτήρα και τραγουδάρες.
#6
Katatonia - The Great Cold Distance
Οι Katatonia σε αυτό το άλμπουμ μοιάζουν να εξελίσσονται στον μελλοντικό εαυτό τους, αλλά με έναν πολύ οργανικό τρόπο σαν να είναι φυσική εξέλιξη μετά την κορύφωση του “Viva Emptiness”. Σαν μια αλλαγή που έπρεπε να έρθει, και ήρθε με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο. Με καταπληκτική παραγωγή, με τρομερά τραγούδια (πέραν του προφανούς “My Twin” έχει 5-6 ακόμα χιτάκια για τα δεδομένα των Kataonia) και ταυτόχρονα διατηρώντας εκείνη την εσωστρέφεια/μελαγχολία/μαυρίλα που είναι το πιο σταθερό και σημαντικό χαρακτηριστικό της μπάντας ανά τα χρόνια.
#5
Summary
Trivium - The Crusade
Όλοι αυτοί που αρέσκονται στο να φουσκώνουν τα μυαλά του κόσμου (καλλιτεχνών και ακροατηρίου) βιάστηκαν να βαφτίσουν τους Trivium ως τους νέους Metallica, αποτέλεσμα του εντυπωσιασμού που προκάλεσε το “Ascendancy” σε συνδυασμό με την ηλικία των μελών της μπάντας. Οπότε, ο Matt Heafy και η παρέα του είπαν να το πάνε σε φουλ Metallica mode και έγραψαν γαμηστερό heavy metal. Απλά κι όμορφα.
#4
Summary
Stone Sour - Come What ( ever ) May
Με αυτό εδώ το άλμπουμ ο Corey Taylor κατέστησε σαφές ότι κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τους Stone Sour ως μέγεθος, λόγω των Slipknot. Το “Through Glass” έβαλε για τα καλά τη φωνή του στα ραδιόφωνα (και τη φάτσα του στα μουσικά κανάλια) και μαζί με τα πολλά καλά τραγούδια (πέραν αυτού) που περιλαμβάνει το άλμπουμ τοποθέτησαν ψηλά στον χάρτη του μοντέρνου heavy rock τους Stone Sour. Κι εκεί ψηλά έμειναν σταθερά.
#3
Summary
Mastodon - Blood Mountain
Εδώ ξεκινάει η απογείωση της προσωπικής σχέσης λατρείας που έχω αναπτύξει με τις δισκογραφικές δουλειές των Mastodon. Το “Sleeping Giant” δείχνει το δρόμο του μέλλοντος, το “The Wolf Is Loose” είναι από τα τραγούδια που σε πιάνουν από τον λαιμό με τη μια, το “Colony Of Birchmen” είναι χιτάρα, ενώ το “Bladecatcher” είναι τόσο όμορφα παρανοϊκό και τα παιξίματά του τόσο ιδιοφυή σε σημεία που με πιάνουν νευρικά γέλια σχεδόν κάθε φορά που το ακούω. Πέφτει λίγο στο τέλος, αλλά το θηρίο (και το prog μέσα του) έχει ξυπνήσει και βρυχάται.
#2
Summary
Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Το πιο επιβλητικό, γεμάτο και συνολικά καλό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Iron Maiden από την επιστροφή του Bruce. Ή από τη φυγή του. Ή από μερικά χρόνια πριν τη φυγή του. Εδώ έχουμε Maidenικό μεγαλείο all over the place κι αυτό τα λέει όλα από μόνο του.
#1
Summary
My Chemical Romance - The Black Parade
Δύσκολο πράγμα να καταπιάνεσαι με τον θάνατο, αλλά η τέχνη με έργα όπως το “The Black Parade” είναι εδώ να βοηθήσει. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να προσεγγιστεί το εν λόγω θέμα, και δεν λειτουργούν όλοι το ίδιο για όλους, όμως πιστεύω πως με αυτό το άλμπουμ οι My Chemical Romance δημιούργησαν κάτι μοναδικό.
Πήραν το ασπρόμαυρο του Tim Burton για να το διασκεδάσουν (όσο γίνεται), εμπνεύστηκαν από την θεατρικότητα των Queen και την πολυδιάστατη περσόνα το Bowie για να εκφραστούν, προσέθεσαν τα ψυχολογικά τραύματα μιας γενιάς που (ένιωθε ότι) δεν την καταλάβαινε η αμέσως προηγούμενη και την punk ορμή που πάντα ήταν ζητούμενο να εκτονώνουν μέσω των τραγουδιών τους. Κι όλα αυτά τα έδεσαν με ένα concept ενός ασθενή στα τελευταία στάδια της παλιαρρώστιας, ο οποίος αναβιώνει με κάποιον τρόπο όλους τους μικρούς θανάτους της ζωής που έζησε.
Τα θέματα των τραγουδιών σε μεγάλο βαθμό μπορεί ο καθένας να τα ερμηνεύσει όπως νομίζει και να τα κάνει δικά του, καθώς καταπιάνονται με το θέμα από διάφορες οπτικές γωνίες. Άλλωστε, δεν είναι ο (από)χωρισμός ένας μικρός θάνατος (“I Don’t Love You”); Πως παλεύεις με αυτό το θηρίο; (“Cancer”). Και πως μπορείς να διασκεδάσεις την ιδέα του αν θα πας στην κόλαση ή στον παράδεισο (“House Of Wolves”) ; Η φιγούρα του πατέρα και των διδαχών του στο σπουδαίο “Welcome To The Black Parade”, η “Mama” που βλέπει το παιδί της να πηγαίνει οικειοθελώς (; ) σε έναν πόλεμο, όλα τους δένονται με έναν υπέροχο τρόπο.
Ανεξάρτητα, όμως, του (σημαντικότατου) concept, αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι ότι έγραψαν ένα προς ένα καταπληκτικά τραγούδια, φορτώνοντας – πολύ ορθά –την παραγωγή, χωρίς να κάτσουν να σκεφτούν πως θα αποδωθούν οι συνθέσεις ζωντανά. Άλλωστε οι Queen είχαν δείξει το δρόμο και αυτό το άλμπουμ δεν σήκωνε συμβιβασμούς. Δεν υπάρχει περιττή σύνθεση, απλώς θα ξεωχωρίσω τραγούδια σαν το “Sharpest Lives”, το “Welcome To The Black Parade”, το “Teenagers” ή το “Famous Last Words” που είναι iconic για την εποχή που βγήκαν και παραμένουν σπουδαία ως και σήμερα. Όπως παραμένει μοναδικό συνολικά το “The Black Parade”.
37 Likes
Βάλτε Σαϊτάμα γιατί θα παίξω οπαδικά εγώ. 
2 Likes
2006 → Όταν έκλαψε ο Μπελέτι
Bonus Track (2005 για λίγο αλλά δεν πειράζει):
12. – 6.
12. OLD “Down With the Nails”
Σε μια χρονιά που συνέβη αυτό που συνέβη (βλ. νο2) μια αναβίωση-φόρος τιμής, ώστε να θυμηθούμε και τα παλιά, είναι επιβεβλημένη. Οι Γερμανοί OLD δε νοιάζονται για τίποτα παρά μόνο για θρασάρουν με μαύρη ψυχή, ταγμένοι αποκλειστικά στον χωρίς ηθικούς φραγμούς ήχο των (βαριά) mid-80s.
11. HEAD CONTROL SYSTEM “Murder Nature”
Δεν έχω καλύτερο από σχήματα που εμφανίζονται από το πουθενά, πετάνε ένα άλμπουμ-δυναμιτάκι και εξαφανίζονται στο χωροχρονικό χάος. Τέτοιο είναι και το “Murder Nature” Που σκάρωσε ο Daniel Cardoso και ευτυχώς που είχε και την ιδέα ότι όλο αυτό το χωνευτήρι ήχων μοντέρνου metal/prog/whatever θα μπορούσε να το χρωματίσει φωνητικά μόνο ένας Garm.
10. WARNING “Watching from a Distance”
Υπάρχει το doom metal, υπάρχουνε κι οι WARNING που κάπως κατάφεραν να μετατρέψουν σε νότες τη συναισθηματική περίοδο που ακολουθεί μια απώλεια, ξέρετε όταν νιώθει κανείς ότι απλώς επιπλέει/αιωρείται σ’ έναν κόσμο δίχως τέλος.
9. NIHIL NOCTURNE “Wahnsinn. Tod. Verrat.”
Καθώς η DSO αύρα εξαπλωνόταν προς κάθε κατεύθυνση, ήταν ενδιαφέρον να βλέπει κανείς με ποιους τρόπους μετάλλαζε τον χαρακτήρα υπαρχόντων σχημάτων. Υπήρχαν βεβαίως οι copycats που δεν μας απασχολούν, υπήρχαν όμως και περιπτώσεις όπως αυτή των NIHIL NOCTURNE, οι οποίοι από ένα τίμιο, basic blackmetal που παρουσίαζαν στο προηγούμενο άλμπουμ τους (με τον εκπληκτικά πρωτότυπο τίτλο “Necrohell”), έφτασαν να ενστερνίζονται δυσαρμονίες -έστω σε μικρό βαθμό-, ατμοσφαιρικά περάσματα και κυρίως να αποπνέουν έναν όντως πειστικό occult αέρα…
8. MY CHEMICAL ROMANCE “The Black Parade”
Διάλειμμα για να ροκάρουμε a-la 00s:
Μέχρι τότε δεν είχα καμιά επαφή με τους MCR (και μετά την ξανάχασα επίσης), αλλά το “Black Parade” έπρεπε να είχε γίνει cornerstone της γενικότερης rock (μυθ)ιστορίας. Που μάλλον έγινε δηλαδή, για ένα διάστημα μόνο, ίσως γιατί παρασυνδέθηκε (στυλιστικά) με την αποκαλούμενη emo εφηβική φράξια, ίσως γιατί διαρκεί εδώ που τα λέμε λίγο παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε.
Πάντως τόσα πολλά ξεσηκωτικά, γεμάτα ενέργεια rock/pop anthems ποτισμένα με φουλ θεατρικότητα κι αναμεμειγμένα με mellow στιγμές που κατορθώνουν να μην γίνονται cheesy σχεδόν σε κανένα σημείο, δε θυμάμαι να έχω πετύχει σε άλλον δίσκο για πολλά χρόνια την τότε εποχή (αυτοί της μπάντας που ακολουθεί εξαιρούνται).
7. MUSE “Black Holes and Revelations”
Διότι οι MUSE όπως είχαμε πει ήταν το arena rock σχήμα to-be και με το “Black Holes…” έφτασαν στη γη της επαγγελίας τους. Τέλεια ροή, τρομερές δυναμικές από pop mega-hits μέχρι synth/electro έπη, ακόμα και θρασαριστά riffs κι ένα ονειρικό κλείσιμο στην Cydonia, ο δίσκος αυτός ανανέωσε (για μερικά χρόνια ακόμα, έστω) τους όρκους «αγάπης» στις παρέες όπου συνυπήρχαν britpoppers, indie-kids, classic rockers έως και κάποιοι μεταλλάδες.
6. KILLERS, THE “Sam’s Town”
Η αλήθεια είναι ότι με αυτό εδώ άργησα λίγα χρόνια να ασχοληθώ (και με το προηγούμεν δεν ασχολήθηκα ποτέ στο σύνολο), παρότι το γενικότερο brainwashing με τα “All These Things…” (παραμένει αγαπημένο), “Somebody Told Me” (δεν το αντέχω πλέον) και “Read My Mind” (επίσης το αγαπώ) είχε δουλέψει καλά στο να σφηνώσει την περίπτωσή τους στο μυαλό μου.
Αυτό που δεν περίμενα όταν έβαλα το “Sam’s Town” να παίξει ήταν το πόσο ολοκληρωμένη πρόταση είχε τόσο μουσικά, βάζοντας ένα νεύρο σε όλα τα κομμάτια που τα ανύψωνε από την επικρατούσα μαλθακότητα, όσο και θεματικά, αποτυπώνοντας (χωρίς πολύ δράμα αλλά ούτε και με επίπεδη ελαφρότητα) την coming-of-age πραγματικότητα μιας αμερικάνικης κωμόπολης.
Ακριβώς ότι υπόσχεται το spot-on εξώφυλλο όπου οι φάρμες συνδυάζονται με τοπικά καλλιστεία.
Διάλλειμα τέλος τώρα, πάντως I did enjoy my stay…
5.
KILLING JOKE “Hosannas from the Basements of Hell”
Φοβερό back-to-back από Jaz/Geordie/Raven, το “Hosannas…” ίσως και να είναι ανώτερο από το προ τριετίας ομώνυμο, αν και στη πράξη ποτέ δεν μπόρεσα να αποφασίσω. Η μερική από-μεταλλοποίηση σε επίπεδο παραγωγής/μίξης έχει ως αποτέλεσμα την έμφαση στο βιομηχανικό του θέματος και στην επαναληπτικότητα που δημιουργεί μια ψυχρή, εξωκοσμική ατμόσφαιρα, την ώρα που ο Coleman ερμηνεύει ως άλλος κήρυκας τις εσχατολογικές του θεωρίες. Βέβαια τσοντάρουν κι ένα “Gratitude” στο τέλος ώστε ν’ αγκαλιαστούμε όλα μαζί, περιμένοντας το άγνωστο…
4.
KATHARSIS “VVorldVVithoutEnd”"
Robert Eggers πες την αλήθεια, από εδώ ξεσήκωσες τα κόλπα με τα VV για μην πω ότι το σενάριο είναι εν μέρει μια (ομολογουμένως πολύ ωραία) διασκευή του “VVytchdance”. Καλά, αστειεύομαι προφανώς, αλλά οι Γερμανοί δεν αστειεύονται καθόλου. Από ακόλουθοι των DARKTHRONE στα πρώτα τους βήματα, τρέφονται με ορθόδοξη αμβροσία, φτιάχνουν δική τους ορθογραφία και ξερνάνε βιτριολικό νέκταρ, απλώνοντας πια τις συνθέσεις τους σε κομμάτια που αγγίζουν το δεκάλεπτο, χωρίς να χάνουν σε τίποτα από την αχαλίνωτη επιθετικότητα και την εφιαλτική αύρα που πάντα τους διακατείχε.
3.
ANTAEUS “Blood Libels”
Τρίτο και (ακόμα πιο) φαρμακερό βέλος από την γαλλική κομπανία του θανάτου. Απολύτως ταιριαστά πλέον μέσω της NoEvDia, το “Blood Libels” πατά με το ένα πόδι στο σατανικό χάος και με το άλλο στην εωσφορική επανάσταση, κάνοντας αρκετά βήματα μπροστά από την pure hate πολεμική των πρώτων δύο δίσκων.
Κι αν πλέον έχουν πεντάλεπτα και εξάλεπτα κομμάτια μην τους φοβάσαι, ο MkM και η κολλεκτίβα του (στην οποία αυτή τη φορά συνεισφέρουν η αείμνηστη Hellsukkubus, o Drakh των KATHARSIS αλλά και ο Nornagest των ιστορικών ENTHRONED) δεν έγιναν κυριλέ, παραμένουν υμνητές του πόνου, του μαρτυρίου και κάθε είδους αντιστροφής των αξιών….
2.
CELTIC FROST “Monotheist”
Κάποιοι λένε για το «απόλυτο reunion album»… Διαφωνώ… Δεν γίνεται το “Monotheist” να είναι άλλο ένα άλμπουμ επανένωσης, ακόμα κι αν είναι το καλύτερο. Η θεωρία μου λοιπόν είναι ότι ο Martin είχε βρει τον τρόπο να ταξιδέψει σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου κατά περιόδους τον επισκεπτόταν ο Tom και δημιουργούσαν μουσικές εμπνευσμένες από αυτά τα μυθικά μέρη, μέχρι να αποφασίσουν να μας κάνουν κοινωνούς των…
Κι αν το παραπάνω κινείται στα όρια του γραφικού, ή τα ξεπερνά κιόλας, ξέρετε κάτι, ΝΑ ΜΟΥ! Γιατί η επιστροφή των CELTIC FROST δεν είχε προηγούμενο, κατέλυσε τα πάντα. Ακουγόταν τόσο οικεία, αλλά παράλληλα τρομακτικά εξελιγμένη με τα προ 20ετίας έργα, τα οποία όμως τότε ακούγονταν απ’ το μέλλον! Έμοιαζε εξαιρετικά «μοντέρνα», με τα post/doom στοιχεία και το θεολογικό υπόβαθρο κι όμως έσβηνε κάθε σχετική υπερμπάντα που βρισκόταν στο peak της της εποχή εκείνη.
Κάθε ακρόαση του “Monotheist” είναι μια μικρή αποκάλυψη, είναι το ηχητικό μανιφέστο μιας οντότητας που υποσυνείδητα ξέρουμε ότι υπάρχει γύρω μας (και μέσα μας) κι όταν γίνεται συνειδητή μας κυριεύει ο Απόλυτος Τρόμος. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι…
Για πάντα…
Εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων…
Bow down before thy lord below.
I shall rise.
I shall rule in blasphemy.
And in the end when thou art mine thou will be like me.
In saecula saeculorum.
In stagnum ignis et sulphuris.
1.
NEGATIVE PLANE “Et In Saecula Saeculorum”
…See what I did there?
Κάποιος θα πει για σύμπτωση, εγώ θα πω για συναστρία (τα δύο άλμπουμ κυκλοφόρησαν Μάιο του ’06 με 4 μέρες διαφορά). Ποτέ και κανένας δεν κατανόησε τόσο καλά το πνεύμα του ντουέτου Ain/Fischer όσο αυτό εδώ το επίσης ντουέτο από τη Florida. Από τα πιο ασυμβίβαστα δημιουργήματα που θα βρει κανείς στο blackmetal, αλλά και στο metal γενικότερα γιατί, μεταξύ άλλων, οι NP όχι απλά δεν απαρνούνται τις βασικές 80ς αρχές της σοβαρής πλευράς αυτής της μουσικής, αλλά τις τονίζουν όσο περισσότερο γίνεται.
Που σημαίνει, καλό το μπλα-μπλα και οι θρησκειολογικές αναφορές, αλλά θα γράψουμε και ριφάρες, θα κουνήσουμε και τους σβέρκους, θα δώσουμε στο rhythm section το χώρο που του αρμόζει και άμα λάχει θα αλλάξουμε και 666 φορές tempo και μουσική «θεματολογία» για να εξηγήσουμε ποιο είναι το prog το αληθινό. Οι NEGATIVE PLANE είναι η δική μου κορυφή του blackmetal, ναι, μόνο με 2 δίσκους (και ο τρίτος γαμώ είναι, θα τα πούμε στην ώρα του, απλά ήταν στην κορυφή και πριν από αυτόν). Και ναι, μπορεί να βοηθάει ότι ίσως είναι η μοναδική από τις πραγματικά ξεχωριστές μπάντες του ιδιώματος που τυχαίνει να έχω δει live (και τις έχω δει σχεδόν όλες) και να καταφέρνουν αυτή την απίστευτη ατμόσφαιρα να την αναπαράγουν στο έπακρο την ίδια στιγμή που δίνουν ένα καβλωτικό metal gig, χωρίς να χρειάζονται ούτε κεριά ούτε λιβάνια…
Ειδικές Καταστάσεις
-
SYNAGOGA SATANAE: Μια από τις μπάντες που τα επόμενα χρόνια θα βγάλουν αυθεντικά βλάσφημες μουσικές, είναι οι CULTES DES GHOULES, οι οποίοι στο 2ο demo τους διατηρούν σπηλαιακό ήχο και παρότι Πολωνοί ακουμπάνε και προς αρχαίες USBM φόρμες (VON, DEMONCY). Οι Γάλλοι BORGIA από τη άλλη χρησιμοποιούν -προς το παρόν- black/death προσέγγιση προκειμένου να αποτυπώσουν αισθητικά σκοτεινές πτυχές των μεσαιωνικών χρόνων. Μετά τους/τον FURZE, άλλη μια εκπληκτικά παρανοϊκή περίπτωση έρχεται από την Νορβηγία υπό το όνομα SLAGMAUR και με ηγέτη τον Στρατηγό Gribbsphiiser κουβαλάει κάτι απ’ την θεατρική κληρονομιά των ARCTURUS αλλά σε σαφώς underground πλαίσια. Τρία demo έβγαλαν οι αθεόφοβοι μέσα στη χρονιά. Λίγο (πολύ) παραδίπλα, κάποιο ισλανδικό ηφαίστειο θα εξερράγη σιωπηλά και μέσα από την πηχτή λάβα, ξεπετάχτηκαν οι SVARTIDAUDI, ποτισμένοι με ντεθσπελικό αγιασμό, στο “Temple of Deformation” demo, παρότι νωρίς ακόμα για να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους, τα οποία θα αναπτυχθούν κυρίως την επόμενη δεκαετία. Νωρίς είναι ακόμα και για τους επίσης πρωτοεμφανιζόμενους Καναδούς ANTEDILUVIAN, αν και -υπό ορισμένες συνθήκες- απολαμβάνουμε το χύμα μαυροντυμένο death κοπάνημα στο “Prehistorik Khaos”.
-
DRONE IN ASHES: Θέλετε να κόψετε τις φλέβες σας; Να αυτοτραυματιστείτε έστω; Δεν είμαι εδώ για να κρίνω, ωστόσο η ν-οστή ομώνυμη κυκλοφορία των Σουηδών SWITCHBLADE ενδεχομένως να είναι ιδανικός καταλύτης για μια τέτοια κίνηση. ‘Όχι λόγω κάποιας τετριμμένης κατάστασης όπως ερωτική απογοήτευση ή κάτι τέτοιο. Απλά αυτό το μείγμα sludge/drone μοιάζει να περιγράφει τις μάταιες στιγμές λίγο πριν το τέλος (όποιο και αν είναι αυτό) οπότε, γιατί όχι, ας κοπούμε. Οι ηγέτες SUNN O))) τώρα μήπως την είδανε mainstream και βγάζουν γλυκούλια κομματάκια όπως αυτό το “Sinking Belle” στην συνεργασία με BORIS; Εντάξει, υπερβάλλω και αστειεύομαι, μου αρέσει και πολύ μάλιστα, αλλά η αλήθεια είναι ότι «φέτος» είναι μια άλλη συνεργασία τους, αυτή με τους πιονέρους EARTH στο “Angel Coma” που κερδίζει τις δικές μου εντυπώσεις. Εδώ το “Coma Mirror” των O’Malley/Anderson είναι μια άσκηση επάνω στην διαρκή κορύφωση της έντασης και τη συνεπακόλουθη αποκλιμάκωση, ενώ ο Dylan Carlson στο “Plague of Angels” χτίζει πάνω στην έννοια της υπομονής. Για το τέλος άφησα τον φίλο Broadrick, ξέρω, οι JESU δεν είναι drone, αλλά το “Silver” EP δεν χώραγε αλλού και δε γινόταν και να λείπει όταν εκεί μέσα υπάρχει ένα τόσο φανταστικό κομμάτι όπως το “Star”.
36 Likes
Να πω ότι στην αρχή με ψιλονευρίαζε που κάποιοι βάζανε spoilers, γιατί βαριόμουν να πατάω το κουμπί, αλλά αφού σκρολάρω για να διαβάσω προηγούμενα ποστς (τις καρδούλες τις χρησιμοποιώ σα σελιδοδείκτη, ρε τι σου κάνει η τεχνολογία) και αφού όλοι γράφουμε πολλά, εδώ και κάμποσο καιρό έχω κάνει 180, μπράβο.
Δυστυχώς ο Ίαν δε βάζει ποτέ poll για να μετρηθούμε
4 Likes
Την κουρτινα β. Αβασανιστα 
1 Like
Θυμίζει τους Ολλανδούς Elegy αυτό. Κ όπως κ σε εκείνους, ενώ μουσικά τους αγαπώ, αυτό το 90’ς prog/power είναι τρομερό, με ενοχλεί ο τραγουδιστής. Εννοείται ότι έχει φοβερή φωνή αλλά την σπρώχνει στα άκρα, την δεκαετία του 90 ήταν νομίζω πολύ της μόδας αλλά δεν μου κάθεται καλά στα αυτιά μου.
1 Like
3 κόκκινες έπρεπε να είχαν φάει στο Σαν Σίρο, αλλά τότε λέγανε οι μπούμερς “οι Ιταλοί είναι μεγάλοι αμυντικοί”
Εν τω μεταξύ αυτό εδώ
Είναι στους αγαπημένους μου death metal δίσκους της δεκαετίας (και γενικότερα μάλλον) αλλά ήμουν σίγουρος πως είχε βγει 2007. Σίγουρα τριαδούλα της χρονιάς, αλλά δεν το αλλάζω τώρα. Αναμενόμενα θα γινόταν αυτό, τα 00ς είναι αχταρμάς στο μυαλό μου και κάτι θα μου ξέφευγε σίγουρα.
Τιτάνιο death metal, ένας κλασικότατος δίσκος του ιδιώματος.
4 Likes
2006
HONOURABLE MENTIONS
- Nelly Furtado - Loose
Γιατί τραγούδησε τα υπερκομμάτια All Good Things Come to An End και Say It Right που είναι ποπ διαμάντια και megahits και όλα τα καλά
- Amy Winehouse - Black
ίσως ο μεγαλύτερος διάττοντας αστέρας της mainstream μουσικής τα τελευταία 20 χρόνια
- Jon Oliva’s Pain - Maniacal Renderings
Τρομερό heavy metal για άλλη μια φορά , όχι τόσο savatagικο όσο το Tage Mahal, αλλά ο Oliva παίζει συγκεκριμένα ό,τι και να κάνει και πάντα το κάνει καλά
- Muse - Black Holes and Revelations
Οι Muse σε σταθερά ανοδική πορεία
- Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
Με αυτό τους έμαθα , έκαναν ξανά θόρυβο , κατέκλυσαν το Mad και το MTV και έφτασαν στα αυτιά μας . Δυνατά χιτακια
TOP 5
5. Trivium - The Crusade
Για μένα χάνουν σε σχέση με το προηγούμενο , λιγότερο μελωδικοί πιο θρας αλλά γτχτς είναι τόσο καλοί σε αυτό που κάνουν . Ήθελαν να παίξουν σαν Μεταλλικα και το έκαναν καλύτερα από τους περισσότερους εκεί έξω και ήταν ακόμα κάπου 23-25
4. Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Πιο σκοτεινό και πιο ιδιαίτερο άλμπουμ με κομματάρες, ποιότητα και άποψη
3. Lamb Of God - Sacrament
Η πιο Pantera μπάντα εκεί έξω που δεν είχαν όμως τις μελωδιάρες και τα αξεπέραστα σολο τους , αλλά είχαν τρελά riff να σκάνε από παντού και να κουνάνε σβέρκους
2. Mastodon - Blood Mountain
Το 2ο από το σερί μεγάλων δίσκων και ακόμα μεγαλύτερων εξωφύλλων
1. Celtic Frost - Monotheist
Δεν θέλω να γράψω κάτι για αυτό το έπος . Μόνο μια συγνώμη που όταν έλεγα για 3 υποψήφιους δίσκους δεκαετίας δεν τον θυμόμουν και εννοούσα Leviathan , From Mars & Blackening ενώ υπάρχει και αυτό εδώ το ΕΠΟC ΕΠΩΝ . Προτιμώ να κάτσω να διαβάσω άλλους που έχουν καλύτερη γραφή από μένα . Άντε θα πω κάτι, όταν το άκουσα πρώτη φορά έμεινα με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν περίμενα ότι υπάρχει και τέτοια μουσική, τέτοια καλλιτεχνική άποψη
Ξαναήρθαν , τα διέλυσαν όλα και ξαναέφυγαν την αυγή καβάλα στ’ άλογο
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
36 Likes
Ό,τι σου αρέσει περισσότερο αρχηγέ μου
Κρίμα. Έχει πλάκα πάντως, αυτό ακριβώς που χαλάει εσένα είναι που κερδίζει εμένα. Νομίζω δηλαδή ότι αν δεν ήταν τόσο ακραία συχνές οι ψηλές του δεν θα με εντυπωσίαζε σε τέτοιο βαθμό αυτός ο δίσκος.
2 Likes
Hey oh-
2006
-
Deadboy & The Elephantmen - We Are Night Sky
Μία κιθάρα, ένα ντράμκιτ, δύο μικρόφωνα, δύο ακόρντα, 4/4, πάμε (© Aldebaran). Από τους δίσκους που αφήνουν διαφορετική γεύση στο σκοτάδι απ’ ότι στο φως. -
Arctic Monkeys - Whatever People Say, That’s What I’m Not
Καλώς τα παιδιά. Ασταμάτητες γκρούβες. Βροχή από μελωδιάρες. Και πόζα στο ανάποδο, επειδή γιατί όχι. -
Evanescence - The Open Door
The mechanical lights of Athens frightened it away.
-
BoySetsFire - The Misery Index: Notes From The Plague Years
Οργή και συναίσθημα. Πόδια στη γη και μάτια στον ουρανό. Όλο (ε σχεδόν) το post-hardcore σε εφτάμιση λεπτά στο A Far Cry. -
Mono - You Are There
Μερικές φορές το εξώφυλλο λέει την αλήθεια. Αν οι χίλιες λέξεις αποκάτω δε φτάνουν, έχω μία ακόμα: δέος.
+5:
-
Agalloch - Ashes Against The Grain
Κύτταρο, Αύγουστος 2015. Έχουμε πεθάνει τουλάχιστον δέκα φορές πριν το ενκόρ. Οι αισχροί επιστρέφουν στη σκηνή με Falling Snow. -
Godsmack - IV
Περισσότερο hard παρά heavy, στη σούμα γιατί The Enemy & No Rest λένε κάτι διαφορετικό, αλλά δε χάνει ούτε στο ελάχιστο από όσα είχαν προηγηθεί. -
I Killed The Prom Queen - Music For The Recently Deceased
Θα ήθελα πολύ να ήξερα σωστό τρόπο για να πλασάρω ημιάγνωστο μέταλκορ από Αυστραλία με ακραία 00ς παραγωγή/ήχο. Σε κάθε περίπτωση, χαμένο διαμάντι. Αιωνία η μνήμη. -
Muse - Black Holes And Revelations
Ότι δεν πέρασα πεντάδα αυτό το άλμπουμ. Με φασκελώνω ήδη. Πάμε παρακάτω. -
My Chemical Romance - The Black Parade
Και άλλη μία. Ευχαριστώ.
Μπόνους:
-
Graced dimly in our dreams or: Post-whatever supermacy.
- Callisto - Noir – Ένα γκρίζο σκέτη απόλαυση, απευθείας από Φινλανδία.
- Cult Of Luna - Somewhere Along The Highway – Τόσο βαρύ, τόσο όμορφο, τόσο θαμπό. Ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα.
- Mogwai - Mr. Beast – Άνοιγμα με Auto Rock/Megasnake. Κλείσιμο με Chose Horses/We’re No Here. Κι ανάμεσα άλλες έξι κομματάρες.
- Red Sparowes - Every Red Heart Shines Towards The Red Sun – Το τέλειο σάουντρακ για ένα ντοκιμαντέρ που δεν θα γυριστεί ποτέ.
- Year Of No Light - Nord – Στη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη γαλήνη από την αρρώστια.
Εξώφυλλο:
31 Likes
δυστυχως οντας κρεβατωμενος με λαβυρινθιτιδα (μη σου τυχει ε), δεν ειμαι σε θεση να αναπτυξω τα σεντονια που χρειαζονται για το 2006.
Περα απο το νουμερο ενα το καλο το αβασανιστο, στα αυτια των ορθοδοξων ημο, η χρονια αυτη ηταν Αποκαλυπτικη (με την κακη εννοια). Ήταν που η μοδα υπερσκιασε το ειδος και εγινε αυτο που εγινε. Βγηκε η ρετσινια που βγηκε, βγηκε η Δρουζα και ο Τερενς Κουικ στις τηλεορασεις να ψυχολογησουν εφηβακια που απλα ακολουθουσαν ενα trend. Τελοσπαντων, αυτο δεν εχει να πει πως δεν βγηκαν και δισκαρες στο popοειδες υποειδος του emo, αλλα ναι η σκηνη εχασε δεκα χρονια προοδου εξαιτιας ολου αυτου. Τελοσπαντων.
Επιγραμματικα:
Official Πενταδα:
Summary
- Μy Chemical Romance - Welcome to The Black Parade
- Silversun Pickups - Carnavas
- Clint Mansel & The Cronos Quarter - The Fountain OST
- Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
- Rise Against - The Sufferer and the Witness
Για το νουμερο 2 θελω να πω δυο λογια μονο, γιατι αν δεν ηταν το MCR για ιστορικους λογους πρωτο, θα ηταν ακατεβατο πρωτο. Φανταστικος δισκος και ισως απο τις πιο υποτιμεμενες μπαντες. Για μενα που δεν ειχα ακουσει νοτα Smashing Pumpkins πρινς τους ακουσω, αυτο ηταν αποκαλυψη και το ακουω ανετα απο τη στιγμη που βγηκε.
Emo Πενταδα
Summary
- Brand New - The Devil And God Are Raging Inside Me
- The Red Jumpsuit Apparatus - Don’t You Fake It
- Alexisonfire - Crisis
- Hawthorne Heights - If Only You Were Lonely
- Taking Back Sunday - Louder Now
Artwork, βαλτε το μαστοδον, δε γαμιεται
25 Likes
Αυτό είναι το τραγούδι ρε
περαστικά! ζόρικο, το χε πάθει η μάνα μου.
1 Like
Περαστικά ρακούν.
Μην ανησυχεις, είναι λογικό να νιώθεις λίγο χαμένος.
2 Likes
2006
Πολύ αγαπημένη μουσική χρονιά.
1. Celtic Frost – Monotheist
Είχα γράψει στο My favourite albums ABC’s:
2. My Chemical Romance – The Black Parade
Το δημιουργικό αποκορύφωμα τους, και ταυτόχρονα ένας ήδη κλασικός σύγχρονος ροκ δίσκος. Χαρακτηριστική αισθητική, μεγάλες συνθέσεις, μεγάλη φωνή, όλα στην κορυφή διαμορφώνοντας ένα αριστούργημα που έπιασε απροετοίμαστους τους ακροατές με την ποιότητα του, ακόμη και τους οπαδούς του συγκροτήματος. Το “Welcome to the Black Parade” είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ (τι ρεφραίν είναι αυτό, σοβαρά τώρα), και το “Famous Last Words” το απόλυτο closer δίσκου.
3. Placebo – Meds
Η κορυφή των ιδιαιτέρως αγαπητών Placebo. Προσιτό και εθιστικό ύφος όσο ποτέ, χωρίς όμως να αλλοιώνεται η ηχητική ταυτότητα του συγκροτήματος. Δε νομίζω πως έχει ιδιαίτερο νόημα να αρχίσω να αναφέρω κομμάτια, όλα είναι ένα και ένα, αν και λίγο πολύ τις κορυφές τις ξέρουμε, είναι αρκετά ξεκάθαρες. Προσωπικά τους αφήνω κάπου εδώ, η δισκογραφική τους συνέχεια δεν μου προκαλεί ενδιαφέρον.
4. Studiowaste – The Closer We Get
Το συγκεκριμένο εγχώριο δισκάκι έφαγε απίστευτο λιώσιμο και είχα μεγάλο κόλλημα από την 1η φορά που τους είδα live και μου πάσαραν το cd. Το θεωρώ κορυφαίο δείγμα σύγχρονου μελωδικού χαρντκορ, με ιδιαίτερο ύφος και σωστές επιρροές, συναισθηματικό, πορωτικό, ιδανικό. EP με 5 εξαιρετικές αγαπημένες συνθέσεις. Πλέον το συγκρότημα συνεχίζει(?) ως The Voldera Cult.
5. Επιθανάτιος Ρόγχος – Επιθανάτιος Ρόγχος
Στα αυτιά μου, το τέλειο κραστ. Ίσως και το αγαπημένο μου κραστ. Κατάμαυρο, μελωδικό, με ένα αποπνικτικό, καταθλιπτικό black metal πέπλο να το τυλίγει. Δεν έχει υπάρξει κάτι αντίστοιχό, και μάλλον δεν θα επαναληφθεί. Απόγνωση και ήττα.
Λοιπές Μουσικάρες:
Fall of Efrafa – Owsla
Αν θα έπρεπε να δώσω μόνο σε έναν κραστ δίσκο τον τίτλο του αριστουργήματος, το συγκεκριμένο μνημείο μάλλον εύκολα θα ερχόταν πρώτο στο μυαλό μου. Επικό, εμπνευσμένο, περιπετειώδες, έντονα συναισθηματικό, μοναδικό.
Into the Gore – Bureau of Disgust
Εξαιρετικό εγχώριο grindcore τερατούργημα, από τις καλύτερες κυκλοφορίες της σκηνής.
Bαλπουργία Nύχτα – Εκει που Ανθίζει η Οργή
Ο δεύτερος και καλύτερος δίσκος του συγκροτήματος δένει εξαιρετικά τα βιολιά και το πάνκ, χαρίζοντας τρομερές στιγμές συγκινητικής τελειότητας όπως το προσωπικό αγαπημένο “Κάποια Μέρα”.
Υστερία – …Ροζ
Το “Ποτέ μη Χαθείς” επάξια μπορεί να συμπεριληφθεί στα καλύτερα εγχώρια πανκ κομμάτια. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσε να ειπωθεί και για το συγκλονιστικό “Ψυχιατρείο”.
Skaribas – Αντιτουριστικό
Το Ska γενικώς δεν το παλεύω, αυτό όμως αποτελεί εξαίρεση. Το “Άσε με μάνα” τους είχε κάνει ήδη γνωστούς, μετά ήρθε και το συγκεκριμένο απολαυστικό, ανέμελο και γενικώς διασκεδαστικότατο άλμπουμ και το συγκρότημα φώλιασε στη συνείδηση πολλών ακροατών.
Green Carnation – Acoustic Verses
Ιδιαίτερα συναισθηματικό με πανέμορφες μελωδίες. Το 15λεπτο ταξίδι του έπους 9-29-045 είναι μοναδική εμπειρία.
Wolves in the Throne Room – Diadem of 12 Stars
Πρώτος δίσκος για μια από τις καλύτερες σύγχρονες black metal μπάντες. Φανταστικό με τρομερή ατμόσφαιρα.
Hammers of Misfortune – The Locust Years
Μεγάλη μπάντα στην ίσως καλύτερη στιγμή της. Περιπετειώδεις και άκρως ενδιαφέρουσες συνθέσεις γεμάτες χαρακτηριστικές μελωδίες και έμπνευση. Ό,τι και να πω για το ομότιτλο εναρκτήριο έπος θα είναι λίγο. Στο Heavy/Prog παίζουν μόνοι τους μπάλα, και εδώ το καθιστούν σαφές για πρώτη φορά.
Amorphis – Eclipse
Νέοι, διαφορετικοί, πλήρως ανανεωμένοι Amorphis με φωνάρα πίσω από το μικρόφωνο. Αγαπημένος δίσκος, τον έχω ακούσει άπειρες φορές.
In Flames – Come Clarity
Δικαίως από τους πιο γνωστούς δίσκους του συγκροτήματος, καταφέρνουν να συνδυάσουν mainstream, ποιοτικό, μελωδικό death metal χωρίς πολλές εκπτώσεις. Έχω αδυναμία στο The Jester Race, φανταστικός δίσκος του ιδιώματος και τους έμαθα με αυτό, αλλά νομίζω πως η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους είναι το Come Clarity.
+44 – When Your Heart Stops Beating
Σχήμα με 2/3 Blink (Mark Hoppus και Travis Barker). Πολύ καλός δίσκος, το ταλέντο στο άμεσο, catchy songwriting είναι και εδώ προφανές και εντυπωσιακές στιγμές όπως τα Lycanthrope, Weatherman και No, It Isn’t προσφέρουν έντονες συγκινήσεις ακόμη και τώρα. Πραγματικά εξαιρετική μίξη ποπ πανκ και εναλλακτικού ροκ. Τραγουδώντας “Please understand, this isn’t just goodbye, this is “I can’t stand you” νιώθω τη φράντζα να μακραίνει για ακόμη μια φορά. Τι μου κάνει αυτό το παιχνίδι…
Angels & Airwaves – We Don’t Need to Whisper
Ο ιδιαίτερος Tom Delonge χωρίς τους υπόλοιπους Blink πειραματίζεται επιτυχώς με περισσότερο ατμοσφαιρικούς ήχους προσφέροντας μια όμορφη κυκλοφορία. Μια χαρά τα πήγε η τριάδα αυτή τη χρονιά, ακόμη και χωριστά.
All Gone Dead – Fallen and Forgotten
Αγαπημένη γοτθική δισκάρα. Το Newspeak (Room 101) είναι τεράστιο χιτ του είδους και εύκολα ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια σε τέτοιους ήχους, τέλειο ύφος και μελωδία. Το γεγονός πως παραπέμπει στο συγκλονιστικό λογοτεχνικό αριστούργημα (1984) δίνει επιπλέον πόντους.
Converge – No Heroes
Ιδιαιτέρως επιθετική κυκλοφορία από την αγαπημένη μπάντα, με το τεράστιο, λυσσαλέο ομότιτλο και άλλα προσωπικά αγαπημένα όπως το εντυπωσιακό, μεγαλεπήβολο δεκάλεπτο έπος Grim Heart/Black Rose και το Bare my Teeth με την ιδιαίτερη μελωδικότητα του.
Napalm Death – Smear Campaign
Φανταστικός δίσκος, ίσως ο αγαπημένος μου από τους grindcore βασιλιάδες. Πολύ δύσκολη δήλωση βέβαια με τέτοιο σερί που βαράνε από το 2000 μέχρι και σήμερα, αλλά με αυτό το άλμπουμ ένιωσα πρώτη φορά το μεγαλείο τους, οπότε μιλάει και το συναίσθημα. Sink Fast, Let Go από τα πιο πορωτικά κομμάτια που έχουν γράψει.
Deftones – Saturday Night Wrist
Ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές τους (όχι κακές, οι Deftones δεν έχουν κακούς δίσκους), προσφέρουν τεράστια κομμάτια όπως το Mein με τη συμμετοχή του Serj Tankian και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του συγκροτήματος, το φανταστικό Kimdracula.
She Wants Revenge – She Wants Revenge
Πάλι, αυτή τη φορά στη σωστή χρονιά: Το φρέσκο ποστ πανκ που έκανε δικαίως θραύση είναι πιασάρικο, κουλ και ερωτικό. Καλά πήγε η συνταγή, ειδικά αν γράφεις μοντέρνα κλασικά του είδους όπως το Tear you Apart.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
34 Likes