Θυμάμαι την 1η φορά που άκουσα το bleeding, το άκουγα κυριολεκτικά όλη μέρα.
4 Likes
Με το ιδιο κομμάτι ειχα κολλησει κι εγω ! Επος δισκος!
2 Likes
αλλαγή στις επιλογές, καθότι ως πανύβλαξ μου διέφυγαν οι She Wants Revenge και ο τότε δίσκαρος
Red Flags and Long Nights το anthem του 2006. τι ηλιθιος ειμαι (ignore that)
plus some additions:
2006
- Celtic Frost – Monotheist
- Pagan Altar – Mythical & Magical
- Novocaine Mausoleum – Novocaine Mausoleum
- She Wants Revenge - She Wants Revenge
- NFD – Dead pool rising
Χονοραβλε:
Placebo - Meds
Suicide Commando – Bind, Torture and Kill
εξωφυλλο:
Monotheist → undetermined, menacing darkness. Just like the album.
23 Likes
πωπωωω μετρια χρονια παμε ενα γρηγορο ποστ να τελειωνουμε
-
Iron maiden A matter of life and death
-
Muse black holes
-
red hot chii peppers stadium
-
amy winehouse black
-
placebo meds
εξωφυλλο ( βασικα τιτλος της αιωνιοτητας)
26 Likes
εύκολο, έγινε ήδη!!!
1 Like
Έχουμε και ντέρμπι, η χαρμολύπη των Dawn Ray’d, δεν έχει καταλαγιάσει μέσα μου, σίγουρα κάτι θα ξεχνάω, επίσης πολύ καλό doom metal το 2006, μην κοιτάτε που δεν το αναφέρω, άργησα να νιώσω.
Πεντάδα, φουλ προβλέψιμη αλλά ναι 
Ακούστε Oroku.
Summary
1. Celtic Frost – Monotheist
Thus, said the Lord:
“I am Sabaoth.
Feel my holy wrath.
I am glorified.
I cannot be denied.
I am he who is.
Punishment for wickedness.
I am the one you dread.
You are as good as dead”.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που είδα το video clip του “A Dying God Coming Into Human Flesh”, το 2006, στο MTV. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή και με τους Celtic Frost, αλλά κυρίως με το black metal. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο με βάση τις περιγραφές. Βασικά, δεν περίμενα να με κεντρίσουν στίχοι, ήμουν 13 ετών. Ένα χρόνο μετά, μπήκα πλήρως και με τα μπούνια στο ιδίωμα. 17 χρόνια μετά, θεωρώ το “Monotheist” ως το καλύτερο metal άλμπουμ όλων των εποχών. Θεωρώ πως δεν υπάρχει κανένας δίσκος που να το αγγίζει ούτε στο 1% σε ήχο, ατμόσφαιρα, στίχους, ερμηνείες, όγκο, επίπεδα.
“My tears are my truest friends”
Στο λύκειο, είχα αρκετά προβλήματα διαφόρων ειδών. Οι στίχοι και τα riffs του “Monotheist” ήταν εκεί. Όπως και η ξενέρα που δεν είχα πάρει χαμπάρι το rockwave του 2006. Ή το Gagarin του 2007. Ευτυχώς έστω και στο λιοπύρι, είδα τον πιο σημαντικό metal μουσικό για μένα μπροστά μου, να δεσπόζει, με το ίδιο βλέμμα με αυτό του photo session αυτού του άλμπουμ.
“Somewhere inside.
It’s still obscured.
Darkness reflects.
Stronger than fear.”
Και όμως, κάθε φορά που η κατάθλιψη γυρνούσε και με άδειαζε, κάθε φορά που ένιωθα πως δεν μπορώ να φτάσω την πόρτα του δωματίου μου, κάθε φορά που εμπιστευόμουν και απογοητευόμουν, απλά τα κομμάτια του “Monotheist” επέστρεφαν, και αυτά τα “cold, frozen, my soul, my wound, my cry”, χτυπούσαν σαν ηλεκτροσόκ.
Κανείς δεν αντιλήφθηκε το occult όπως οι Celtic Frost εδώ. Κανείς δεν έκανε το “I deny my own desire” να είναι μεγαλύτερο βασανιστήριο και από τις ώρες του χριστού πάνω στο σταυρό.
Οι Celtic Frost έπιασαν τον εσωτερικισμό και του έδωσαν μια βιωματική διάσταση, αντιλαμβανόμενοι την τελετουργία ως ψυχοδράμα. Black, death, thrash, doom, gothic, atmospheric, πείτε το ότι θέλετε. Ναι, δεν κατέβηκαν ξανά από τον ουρανό, Πανδαιμόνιο, Apollyon Sun, Aleister Crowley, Qabal & Tree of Life, Necronomicon, Dead Sea Scrolls, Sun Tzu, Erol Unala, Simone Vollenweider, Peter Tägtgren, Satyr, Ravn, Lisa Middelhauve, Cornelia Bruggmann και πόσα άλλα άτομα, ιδέες, πρέπει να μνημονεύονται μαζί του.
Franco Sesa, άντε γαμήσου.
“In darkness.
Thou shalt come unto me.
In darkness.
Thou shalt worship me.
In darkness.
Thou art mine eternally.”
Το “Monotheist” με τον τίτλο – δήλωση, και τη ζέση της παρηγοριάς πως “nihil verum nisi mors”, είναι η αποθέωση (μεταφυσικά) της ιδέας πως ο κόσμος είμαστε εμείς. Όταν φτάνει δε το “Triptych” φινάλε και κορυφωθεί στο δεκατετράλεπτο “Synagoga Satane”, τότε όλα πλέον τερματίζονται. Η κορυφαία σύνθεση στην ιστορία της μπάντας, εξουθενωτική, ασήκωτη, κομβική. Το παιδί των Martin Eric Ain και Tom G. Warrior είναι ένα κύκνειο άσμα αντάξιο των όσων έφεραν στον ακραίο ήχο. Μουσικά δε, και μόνο ως single με τα “Ain Elohim” και “Obscured” να κυκλοφορούσε, πάλι κορυφαίος δίσκος του 2006 θα έβγαινε. Τι να λέμε τώρα. Δεν ήμουν έτοιμος να γράψω αυτό το κείμενο ψυχολογικά, για πολλούς λόγους. Αλλά, οφείλω να καταθέσω τα σέβη μου στο δίσκο των δίσκων. Στο υπεράνθρωπο κατόρθωμα.
*”The requiem shall be concluded once Celtic Frost record the still omitted second part” έλεγαν τα liner notes.
Όχι Tom, μην αναστήσεις τους Celtic Frost. Πέθαναν. Το πνεύμα τους απλώς βρήκε ένα νέο κουφάρι, τους Triptykon, και έτσι η ολοκλήρωση του θριάμβου χρόνια αργότερα, έγινε όπως ακριβώς θα ήθελες εσύ, πεισμωμένα, καλλιτεχνικά, ακόμη και αν η μοίρα σε χτύπησε.
“I shall rise.
I shall rule in blasphemy.
And in the end when thou art mine thou will be like me”.
Ζήτω οι Celtic Frost.
2. Fall Of Efrafa – Owsla
Οι @Miss_Machine και @Death.Eternal τα είπαν όλα, τι να προσθέσω; Ρε σεις, ειλικρινά, δίσκους όπως το Wreathe φέτος τους ακούω και συγκλονίζομαι, ανατριχιάζω, θα τους έχω στις λίστες. Περιμένω το νέο Anopheli κάθε μέρα καρτερικά, και ακόμη το περσινό (και όλα) τα Morrow με ταξιδεύει εκεί που η ελευθερία δίνει ζωή και κάνει τα φυτά να ανθίζουν. Οι Achivist με έκαναν να αγαπώ το blackgaze και οι Light Bearer να ανέχομαι βασανιστικές ατμόσφαιρες.
Πώς να μιλήσω δηλαδή για την αρχή όλων, το πρώτο FoE; Πώς να μιλήσω ψύχραιμα για το “Pitty The Weak”, το τσέλο του “A Soul to Bare” και γενικά; Πώς μπορώ να περιγράψω σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τι σημαίνει η φράση “emo-crust with cellos” για τη μουσική που αγαπώ; Πώς μπορώ να αναλύσω τι ήταν η τριλογία των Fall of Efrafa και η μεταφορά του “Watership Down” εικαστικά, στιχουργικά και μουσικά, με όλες τις αλληγορίες του; Θα πω πως όσα έκανε ο Alex CF και οι υπόλοιποι, τους ανέδειξαν σε ένα από τα ίσως σημαντικότερα σχήματα του αντεργκράου.
Δεν θα υπήρχε post-metal σήμερα χωρίς αυτούς όπως το ξέρουμε, δεν θα υπήρχε αυτή η ευρεία ακραία και υποβλητική εκδοχή του crust που έριξε τις ταχύτητες και έβγαλε γούστα σε μελωδίες ώστε να επηρεάσει τόσες μπάντες. Οι Fall Of Efrafa στο κλασικό τους ντεμπούτο τα γάμησαν όλα. Ναι, έτσι μπορώ να εκφραστώ. Μπορεί να δανείστηκαν πολλά από Neurosis, αλλά δεν τολμάμε να πούμε πόσο επιδραστικοί υπήρξαν, ακόμα και εκεί που δεν θα το φανταζόμασταν. Συγγνώμη για το σεντόνι. Το “Owsla” είναι ένα από τα άλμπουμ που από τη στιγμή που δέθηκα, ποικιλοτρόπως μαζί του, σε όλα αυτά τα χρόνια, με κάνει να πιστεύω στη δύναμη της μουσικής ως τέχνη.
3. Darkthrone – The Cult Is Alive
Θυμάμαι στην εποχή του τούτο δω το άλμπουμ να δικάζεται σε κριτικές σε έντυπα και ιστοσελίδες. Εγώ βέβαια, από τη στιγμή που αγόρασα το special edition cd 6 ευρω με έκπτωση από τα Public (με κουπονι που εκλεψα από φιλο μου που ηθελε να παρει κατι σε θρας – λολ) δεν κοίταξα πίσω. Αυτό που εκανε ο Fenriz με τις αναφορες, τις φωτογραφήσεις και τα εξώφυλλα, τα riffs και τα τύμπανα, από το 2006 μέχρι και το 2013, ξεστράβωσε πολύ κόσμο. Για μένα, ολόκληρη η αναβίωση σε δεύτερο χρόνο του metal/punk, blackened punk, black/crust που ήρθε από τα τέλη της δεκαετίας και έπειτα, χρωστάει πολλά στους Νορβηγούς. Για μένα, ως προς τον προσωπικό αντίκτυπο, όπως με ξέρω και διαμορφώθηκα, είναι ίσως ο πιο σημαντικός δίσκος στην ιστορία των Darkthrone. Ναι ρε, οι Darkthrone ζουν και βασιλεύουν ακόμα, the cult is alive. Bonus, φέρτε Sarke ρε:
https://www.youtube.com/watch?v=VuyHTroVlrI
4. Antaeus – Blood Libels
Words as weapons, eyes as judges, smell victory, and fucking sense your defeat.
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αδιανόητος ήχος και ιδέες, αλλά κυρίως, και θα το πω, συναίσθημα. Αν το ξεκλειδώσεις, αλλάζει η οπτική σου για τον ακραίο ήχο. Δεν θα πω άλλα, πρέπει να ακουστεί.
5. Amon Amarth – With Oden On Our Side
Εδώ έγραψα αυτά, και τα πιστεύω ακραία πολύ.
Gatekeepers leave Odin’s hall, here lie only the brave:
Αν υπάρχει ένα άλμπουμ που συμπυκνώνει στο μέγιστο όλες τις πτυχές του ήχου των Σουηδών, είναι το “With Oden On Our Side”. Στον έκτο τους δίσκο παρακαλώ, περισσότερο από μια δεκαετία αφότου ξεκίνησαν, οι Amon Amarth σύστησαν μαζικά το metal ακροατήριο σε ένα ηχόχρωμα που εκκολαπτόταν μεν από τους ίδιους και όχι μόνο στα '90s, αλλά εδώ εκτοξεύθηκε. Με κομμάτια όπως το “Asator” και το “Runes To My Memory” η death metal πτυχή είναι εμφατικά παρούσα, τα μελωδικά και μνημονικά riffs δομούν συνθέσεις που μέχρι και τώρα σαρώνουν υπό κάθε καθεστώς ακρόασης, και το “Hermod’s Ride To Hel” προμηνύει την μελλοντική και επικότερη πτυχή τους. Με τον Όντιν στο πλευρό του δεν έχασε κανείς, γιατί ακόμη και ο θάνατος στη μάχη οδηγεί στη Valhall. Που τους περίμενε, αφού εδώ οι Amon Amarth, υπό τους ήχους των κορακιών, αναδύθηκαν ως ένα από τα πλέον σημαντικότερα extreme metal σχήματα του αιώνα.
Για να συμπληρωθεί η 15δα:
Summary
6. Ministry – Rio Grande Blood
ΟΚ, δέχομαι πως πολλοί ξύνισαν με το Slayer-ικό της φάσης, επειδή δεν είναι Ministry. Εγώ όμως έτσι τους έμαθα, μέχρι και σήμερα θεωρώ το δίσκο αλάνθαστο, και εύκολα στους 5 καλύτερούς τους. Φυσικά, όντας το ορκ που είμαι, εγώ όταν γκαζώνουν τους θεωρώ εντελώς άλλη μπάντα.
7. Wolves In The Throne Room – Diadem Of 12 Stars
Κάπως έτσι συστήνεται ένα από τα επιδραστικότερα και μεγαλύτερα black metal σχήματα του αιώνα. Κλασικό ντεμπούτο, που όταν ξεκινάει με το “Queen of Borrowed Light” δεν γίνεται παρά να αναφωνήσεις ‘ω’ με δέος και να βγάλεις το σκασμό να καταλάβεις τι φέρνουν με τη φυσιολατρική τους εκδοχή.
8. Tragedy – Nerve Damage
Οι σειρήνες ήχησαν, το τρίτο ανεξίτηλο κεφάλαιο της πορείας των Tragedy ξεκίνησε. Μέχρι σήμερα, έχω την αίσθηση πως πρόκειται για τον πιο αδικημένο από την τριάδα στη συνείδηση του κοινού. Βέβαια, λόγω των πιο μεταλκορ επιρροών, αλλά και της μπομπάτης παραγωγής, ίσως είναι το ιδανικό σημειο εκκινησης για καποιο που θελει να μυηθει στον κόσμο τους. Επίσης, ίσως κάποτε το βρω σε βινύλιο δίχως να μπλέξω με discogs, θα δείξει, προχωράμε.
9. My Chemical Romance – The Black Parade
Αρχικά, τούτο δω, ετσι χωρίς λόγο και αιτία, θέλω να πω πως δεν το θεωρώ emo άλμπουμ. Ροκ όπερα το έχω στο μυαλό μου, με μέταλ αισθητική, κυρίως γιατί οκ καλές οι γκοθικ επιρροές, αλλιως το εχω στο μυαλο μου. Τέτοιοι δίσκοι όμως, είναι για να ανοίγουν ορίζοντες. Και καλώς ή κακώς, οι MCR εδώ μπήκαν στο πάνθεον του ροκ, κυκλοφορώντας έναν από τους τελευταίους κολοσσιαίους, καθολικούς, συντριπτικούς, ρηξικέλευθους δίσκους που εβγαλε η κιθαριστικη μουσικη στον 21ο αιωνα. Και θα συνεχισει να βγάζει, απλά καλό είναι να μην βιαζόμαστε, γαμώ τα FOMO και τα viral Σε κάθε περίπτωση, το “The Black Parade” και για μένα είναι η απάντηση στο “American Idiot”, και το “Teenagers” στο “She’s A Rebel”. Είπα και εγώ τη μαλακία μου για αυτό.
10. Enslaved – Ruun
Εξαιρώντας το riff του “Path To Vanir” που είναι για καπνογόνα, εδώ αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, οι Enslaved έβγαλαν ένα από τα 5-6 καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους. Αρκεί να ακούσουμε με το μυαλό, ενώνοντας πνεύμα και ύλη.
11. Ghostface Killah – Fischcale
Ο μύθος κυκλοφορεί το καλύτερο Wu-affiliate άλμπουμ της δεκαετίας, χαλαρά, και μόνο το “9 Mili Bros” να είχε μέσα. Δεδομένου και ποιοι έκαναν guest, καταθέτοντας τα σέβη τους, τότε αντιλαμβανόμαστε ξανά γιατι ο GFK είναι ένα τιτάνιο μέγεθος της σκηνής.
12. Converge – No Heroes
Αντέγραψαν Tragedy στο εξώφυλλο ή μπα; Εδώ οι Converge κυκλοφορούν το πιθανώς πιο αποπνικτικό τους άλμπουμ. Τα riffs αγγίζουν math/grind δυναμικές, οι πειραματισμοί εσωτερικεύονται περισσότερο, δηλαδή αναλογίσου το υπαρξιακό βάρος των 84 δευτερολέπτων του “Weight Of The World”. Επίσης, άλμπουμ με ξεχωριστή προσωπικότητα για τους Converge, ειδικά σε μια εποχή που είχαν ξεκινήσει τα “Verge In” πειράματα που θα ανέτελλαν στο ματωμένο φεγγάρι του μέλλοντος.
13. Proclamation – Advent Of The Black Omen
Καλησπέρα μπαντάρα, τι κάνεις; Οι ηγέτες της σύγχρονης τροπής του bestial black metal, που αν εισαι αρκετά βλαμμένο βλέπεις τις διαφορές από το war, έφεραν τα αλυσιδωτά σκουριασμένα τους ριφφς και τα κολασμένα τους φωνητικά στο φως. Η συνέχεια με Teitanblood (ω δαίμονες) και Sacrificio (ω θεοί) θα έχει τη δική της χάρη, αλλά μέχρι να κάνουν τον κύκλο τους, οι προκλαμέισο θα έχουν δημιουργήσει ένα (ross bay) cult πιστό όσο τίποτα. Εδώ, στην κορυφαία τους στιγμή, μοιράζουν φάπες και τοξικά σόλο.
14. Belphegor - Pestapokalypse VI
Και όμως, με κάτι τέτοια άλμπουμ οι Αυστριακοί έγιναν υπερδύναμη. Όχι, δεν είναι μόνο το εύπεπτο και η πόζα, είναι ο κιθαριστικός τυφώνας και η ανελέητη επίθεση. Στα καλά τους, ήταν ακόρεστοι και άρχοντες. Για αυτό και ακούμε ακόμα, ελπίζοντας σε αναλαμπή.
15. Skitsystem – Stigmata
O Tampa δεν είναι στην μπάντα πλέον, αλλά οι Σουηδοί μάλλον καταφέρνουν να ολοκληρώσουν το όραμά τους πανηγυρικά. Σκοτάδι, πίσσα, πανκ, μεταλ, ακρότητα, τοξικότητα, διαστροφή, ψυχολογικά, εσωτερικά ζητήματα, τραγουδάρες. Ναι, ο πιο προσιτός και μελωδικός τους, και, όταν ακούς εκείνα τα χρόνια Darkthrone δεν γίνεται να μην κολλήσεις.
Κλασικά εικονογραφημένα άλλα δεκα με σχολιασμό:
Summary
16. Fucked Up – Hidden World
Η καλύτερη μάλλον μπάντα που έβγαλε ο Καναδάς λέει καλησπέρα με το ψυχεδελικό πιασάρικο hardcore της, και ανοίγει το δίσκο με το σχεδόν επτάλεπτο χιτάκι “Crusades”. Απόλαυση, αυθορμητισμός, αποψάρα, ταυτότητα, ηχάρα, ιδέες, και μια από τις πιο αλλοπρόσαλες και εκτενείς δισκογραφίες ξεκινά. Και, έτσι μάθαμε τους φακνταπ εμεις, γμμν προγκάδες
17. Katharsis – VVorldVVithoutend
Οι Darkthrone έπαθαν Funeral Mist λοιπόν… Βέβαι, μερικά ριφφάκια αντηχούν Craft… Όχι οκ, πέρα από την πλάκα το φρικαλέο “VVorldVVithoutend”, είναι το άλμπουμ που πρέπει να ακούσει κανένα για να καταλάβει που είχε φτάσει σε θέματα αντοχών, το black metal τότε. Και μετά, να πάει στο 666 και να αρρωστήσει. Προσωπικά μιλώντας, είναι το δεύτερο αγαπημένο μου από δαύτους, και με εκπλήσσει που δεν θεωρώ πως ακούγεται βγαλμένο από άλλη εποχή. Και σήμερα να έβγαινε, δισκάρα θα ήταν.
18. Rise Against – The Sufferer & The Witness
Μισό λεπτό να ξεκολλήσει το replay από το “Prayer Of The Refugee”. Α ναι, άλλη μια υπερδισκάρα από ένα από τα καλύτερα πανκροκ σχήματα του αιώνα του άπαντα. Ναι, τότε οι Rise Against ήταν ανίκητοι. Φωνητικά και στίχοι από άλλο πλανήτη, ρεφραίν και κορυφώσεις για σεμινάριο. Από τους δίσκους που θες να τους βάλεις με το ζόρι στα άτομα που εκτιμάς, γιατί ξέρεις πως αν το ακούσουν, θα σε καταλάβουν βαθύτερα από όσο νομίζεις.
19. The Dagda – An Endless Betrayal
Αρχικά, εξωφυλλάρα. Κατά δεύτερον, ναι, εδώ είναι η κορυφαία (neo)crust στιγμή των Ιρλανδών, που παίρνουν τις σκοτεινές μελωδίες των Amebix, τις τραγικοποιούν και τις εκτοξεύουν στη στρατόσφαιρα, πάντα με τις διδαχές των όγκων των Neurosis. Μελαγχολία, ευχή και κατάρα, απαραίτητο για τους λάτρεις του ιδιώματος. Στο neo-folk των συνεχιστών Lankum, εγώ ο ονειροπαρμένος, βρίσκω ακόμη αυτή την έμφυτη δραματουργία ως προς το λυτρωτικό σκοτάδι της καθημερινότητας. Τι σου είναι η αισθητική.
20. Mastodon – Blood Mountain
Ξέπλυναν με προγκ την ηχάρα τους και ευτυχώς ο εξαγνισμός δεν είχε ολοκληρωθεί πλήρως και έτσι το “Blood Mountain” ακούγεται. Όχι εντάξει, μιλάμε για μεγάλο δίσκο, τον λιγότερο αγαπημένο μου βέβαια από την μυθική τους τετράδα των στοιχείων. Δεν πειράζει, μπροστά στις μεθεπόμενες βραστές πατάτες, αυτό φαντάζει σαν να το έγραψαν οι θεοί. Και ΟΚ, διατηρεί μια ισορροπία που με κάνει να καταπιώ το δηλητήριό μου.
21. Goatwhore – A Haunting Curse
Προσωπική λατρεία, το black/death/thrash από τη NOLA που παίζουν οι Goatwhore, είναι άπιαστο, και εκλεκτό όσο λίγες riff-o-μηχανές στο ιδίωμα. Ευρώπη δεν έπιασαν τόσο, αλλά δεν έχει σημασία, οι Goatwhore κυκλοφορούν την πρώτη ΜΕΓΑΛΗ τους δισκάρα.
22. Gaza – I Don’t Care Where I Go When I Die
Ένα από τα απόλυτα metalcore σχήματα στην ιστορία της μουσικής βγάζει το πρώτο από τα τρία του δεκάρια. Ναι, από το math ξεκινάνε και στο σλατζ φτάνουν, αλλά όπως και οι επιρροές τους, τα έκαναν τόσο κτήμα τους. Αυτά τα όργια στα ‘00s έκαναν το extreme metal να φαίνεται καλό για παραμύθια σε παιδάκια. Ακούμε φυσικά και τους ΤΙΤΑΝΙΟΥΣ Cult Leader που ακολούθησαν της διάλυσής τους, αλλά όταν μπαίνει το ντεμπούτο, το δέος και ο τρόμος επιστρέφουν.
23. Misery Index – Discordia
Δεύτερος δίσκος για τους death/grind άρχοντες, και πρώτος με τον μυθικό Adam Jarvis στα τύμπανα. Όταν ένα σχήμα αυτού του είδους σε κάνει να μην ξερεις που να δώσεις βάση, στα παιχνίδια στα riffs, στις μποτιές ή στους στίχους, ξέρεις πως προορίζεται για κορυφαίο.
24. Blut Aus Nord – MoRt
Τι πάθατε αγαπημένοι BAN και πέσατε τόσο χαμηλά; Πήγατε να αγγίξετε τον ήλιο θα πω. Το ambient/dark industrial σφαγείο του “MoRt” μπορεί να μην είναι με όρους black metal ισοπεδωτικό, μπορεί να φανερώνει ατέλειες και να μην είναι στην στρατόσφαιρα της δισκογραφίας τους, αλλά είναι το πιο ‘00s άλμπουμ τους. Επίσης, τους παρείχε λίπασμα για να συγκλονίζουν μέχρι φέτος.
25. Zao - The Fear Is What Keeps Us Here
Ρε χριστιανοί, τι κάνατε πάλι; (ωπ, τι έπαιξα εδώ;) Εδώ οι λατρεμένοι Zao ακουμπάνε το χαμηλό κούρδισμα και το lo-fi, και βγάζουν τον πιο μαύρο τους δίσκο μέχρι πρόσφατα. Κυκλοφορούν ένα τέρμα μοναδικό άλμπουμ στη δισκογραφία τους, βίαιο, φρικτό, γοητευτικό. Ακρότητα μόνο.
Victims of a namebomb raid:
Summary
- Red Hot Chili Peppers – Stadium Arcadium
- Audislave - Revelations
- Slayer – Christ Illusion
- Repugnant – Epitome Of Darkness
- Dissection – Reinkaoss
- Anaal Nathrakh – Eschaton
- The Ruins Of Beverast – Rain Upon The Impure
- Warning – Watching From A Distance
- Negative Plane - Et in saecula saeculorum
- Negură Bunget – OM
- OM – Conference Of The Birds
- Tenhi – Maaäet
- Ahab – The Call Of The Wretched Sea
- Dismember – The God That Never Was
- Wovenhand – Mosaic
- Ignite – Our Darkest Days
- Tom Waits – Brawlers, Bawlers & Bastards
- Archgoat – Whore Of Bethlehem
- Επιθανάτιος Ρόγχος / Πορεία στο Περιθώριο - split
- Yakuza – Samsara
- Napalm Death – Smear Campaign
- Death Breath – Stinking Up The Night
- I – Between Two Words
- Envy – Insomniac Dose
- Year Of No Light – Nord
- Necrophobic – Hrimthursum
- Muse – Black Holes & Revelations
- Xasthur – Subliminal Genocide
- The Killimanjaro Darkjazz Ensemble – s/t
- Urgehal – Goatcraft Torment
- Merrimack – Of Entropy And Life Denial
- Chelsea Wolfe – Mistake In parting
- Victims – Divide & Conquer
- Sun O))) & Boris – Altar
- Vreid – Pitch Black Brigade
30 Likes
#5+1
Melvins - (A) Senile Animal
Εξαιρετική συνεργασία με Big Business και ίσως ο πιο πλήρης και συνεπής δίσκος τους. Τα μικρότερα σε διάρκεια κομμάτια είναι σφηνάκια έκρηξης και ενέργειας και είναι όλα ένα και ένα (Talking Horse, Blood Witch, History of Drunks, Rat Faced Granny, Hawk), ενώ τα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια, χτίζονται με πλουραλισμό και αυτοπεποιθηση (με τα civilized worm και history να ξεχωρίζουν). Ένα ολοκληρωμένο album με attitude και προσωπικότητα - ψάχνω, ψάχνω και δεν το βρίσκω να μπει στην συλλογή μου.
#5
Cult of Luna - Somewhere along the Highway
Το μουσικό τέρας στο οποίο εξελίχθηκαν στα 10’s εδώ κάνει τα πιο σταθερά και μεγάλα βήματα προς την καταξίωση και τον μοναδικό, χαρακτηριστικό του ήχο. Εδώ παίρνουν πολύ χώρο τα ηλεκτρονικά στοιχεία και χτίζεται η χαρακτηριστική τους ατμόσφαιρα. Finland, Back to the Chapel, Dim, Dead City, Dead Man υπογράφουν έναν δίσκο statement.
#4
Clint Mansell & Cronos Quartet - The Fountain OST
Δεν ξέρω πως να περιγράψω την εμπειρία ακρόασης του, το συναίσθημα που αφήνει. Πομπώδες, απόκοσμο, υπερβατικό…; Είναι κάτι πέρα από την μουσική, είναι απλά μοναδικό και απόλυτα ταιριαστό με το δημιούργημα του Aronofsky.
#3
Τοοl - 10.000 days
Τo 10.000 days είναι ένα ακόμα διαμάντι της δισκογραφίας των Tool που όπως γράφτηκε, απλά επιβαρύνεται από το ότι ακολουθεί τα Lateralus & Aenima. Wings & Rosetta Stoned αποτελούν την ραχοκοκκαλιά του album, με πινελιές έκπληξης και διαφορετικότητας ενώ τα Vicarious, Jambi, Pot, Intention και το αδιανόητο Right in two φέρουν την ατόφια Tool σφραγίδα και κρατάνε το album σε δυσθεώρητα ύψη που το 99% των συγκροτημάτων δεν μπορούν καν να φανταστούν.
#2
Υndi Halda - Enjoy Eternal Bliss
Πολύ προσωπική επιλογή. Ένας δίσκος που κάθε ακρόαση του, καθαρίζει την ψυχή, χαρίζει φως και ευδαιμονία. Τα ηχοτοπία που γεννιούνται μοιάζουν να ζωγραφίζουν τις ομορφότερες εικόνες που μπορούν να μας χαριστούν, απλόχερα. Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να βιώσει την αιώνια ευδαιμονία;
#1
Mono - You are there
Τέσσερις συνθέσεις (και δύο ιντερλούδια) μαγικές. Ονειρικές. Χτίζονται πάνω σε ένα τεράστιο φάσμα συναισθημάτων και ξεσπούν. Και σε αυτό το ξέσπασμα δεν μπορείς να αντισταθείς. Απλά παρασύρεσαι. Και βιώνεις όλο αυτό το φάσμα με πρωτόγνωρη ένταση. Τίποτα δεν είχα ξανακούσει σαν και αυτό και ελάχιστοι εχουν τόσο ξεχωριστή θέση όσο οι Ιάπωνες.
@anhydriis θα τα περάσεις γιατί δεν τα έχω βάλει στο αρχείο;;; - Τα πέρασα ΟΚ!
27 Likes
Το 2006 ηταν για μενα αλλη μια χρονια με πολυ τολμηρες δημιουργιες και ακατεργαστη ενεργεια που σημάδεψαν το ηχητικο τοπιο. Δυσκολευτηκα παρα πολυ να κλεισω τη 5αδα μου, μιας και μιλαμε για κυκλοφοριες που ακουω ακομα παρα πολυ τακτικα και διαμορφωσαν παρα πολυ τα ακουσματα μου.
Με ΠΟΝΟ στη καρδια δλδ καπως εκλεισα τη 5αδα.
1. Isis - In the Absence of Truth
Καθε χρονια με δισκο Ισις ειναι κ μια ευλογια.
Εχω ταξιδεψει αμετρητες ωρες με το In the Absence of Truth με κομματαρες οπως Wrists of Kingsm, Dulcinea, Holy Tears για να σε παρει και να σε σηκωσει το Garden of Light στο τελος και να σε αφησει κοκκαλο.
2. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Τρου κωλοπαιδαραδες και ροκεντρολλες στο εξαιρετικο αυτο ντεμπουτο. Μονο χιτς και ενεργεια.
3. Muse - Black Holes and Revelations
Εξαιρετικος δισκος με μνημειωδεις υμνους. Τον εχω πολυ κοντα μεσα μου και συνδεδεμενο με απειρες καταστασεις.
4. Kylesa - Time Will Fuse Its Worth
Αλμπουμ και μπαντα της καρδιας ξεκαθαρα και χαιρομαι που θα βρεθουν στη 5αδα γιατι το αξιζουν πραγματικα. Ο δισκος εχει καποια απο τα αγαπημενα μου αλητοτραγουδα (Where the horizon unfolds, The warning, Hollow Severer).
5. Celtic Frost – Monotheist
Ειναι απο τους δισκους που μολις τους ανακαλυπτεις σταματαει ο χρονος και διερωτασε τι εκανες τοσο καιρο. Εξαιρετικος.
Δευτερη τοπ 5αδα που θα μπορουσε να μπει ανετα:
Converge - No Heroes
Πρωτη μου επαφη με την υπερμπανταρα και αλμπουμ λατρεια.
Cult of Luna - Somewhere Along the Highway
Ακομα θυμαμαι το τουρ που το επαιξαν ολοκληρο λαιβ - ενα απο τα συναυλιακα μου χαιλαιτς. Finland και Dark City Dead Man ειναι να σε παρουν τα ζουμια.
Mastodon - Blood Mountain
Πως ειναι δυνατον να βγαλεις ενα τετοιο αλμπουμ μετα το Leviathan? Ε η μπανταρα το εκανε, και θα το ξανακανει καλυτερα το 2009. Τι σφαλιαρα που ειναι το Wolf is Lose με το καλημερα…?
Lamb of God - Sacrament
Ενας δισκος που σταζει γκαμπλα και αλητεια. Αφθαρτος στον χρονο και απο τους αγαπημενους στο ειδος.
Russian Circles - Enter
ΝΑΙΓΕΙΑΣΑΣΗΡΘΑΜΕ.
OM - Conference of the Birds
Αt Giza … nuff said. Δεκαδες ωρες το εχω ακουσει.
Isis & Aereogramme - In the Fishtank 14
Δευτερη κυκλοφορια φετος για Ισις με ΕP μαζι με Aereogramme. Τσεκαρετε αμεσα.
Tool - 10,000 Days
Πολυ καλος δισκος με κορυφαια χιτς. Τα περισσοτερα τα ξερω ακομα απεξω απο το guitar hero.
Bongripper - The Great Barrier Reefer
καλα 89 ειναι αλλα γιου γκετ ιτ
Fall Of Efrafa – Owsla
Τρομερο απλα - τα εχετε πει ολα. Οταν βρισκομουν στη δινη του ποστ για πολλα χρονια τους ειχα καραλιωσει.
Amy Winehouse - Back to Black
Κορυφη για την Amy που στιγματησε μια ολοκληρη γενια και κουλτουρα.
Bring Me The Horizon - Count Your Blessings
Ελα νταξ ολοι περασαμε λιγο την early 00s deathcore φαση. Το ειχα ΛΙΩΣΕΙ.
Deathstars - Termination Bliss
Cheesy af αλλα μαρεσει το δισκακι
Caliban - The Undying Darkness
Ειχα ξεχασει το 2004 το The Opposite from Within οποτε αξιζουν ενα honοrable μιας και τους γουσταρα πολυ ενα φεγγαρι.)
Moonspell - Memorial
Πολυ καλη κυκλοφορια με πολυ γνωστα κ ωραια τραγουδια οπως Finisterra, Memento Mori, Luna - το Night Eternal πιστευω εχει πιθανοτητες να μπει 10αδα/5αδα
SikTh - Death Of A Dead Day
Ποσο επος το Bland Street Bloom? Αν και λαιβ που τους ειδα δε με ενθουσιασαν. Αυτος ο δισκος παντως μαρεσει πολυ)
Cradle of Filth - Thornography
Κυριως για την υπερ-ραδιο-χιταρα The Foetus of a new day kicking, το υπολοιπο ειναι το πρωτο αδιαφορο αλμπουμ των ΚΟΦ και μετα απο αυτο τους εχασα)
Αλλα πολυ ωραια που τα πεταω εδω γιατι κουραστηκα να γραφω (αλλα μαρεσουν και θελω να τα γραψω ocd) :
Sun O))) & Boris – Altar
Gaza - I Dont Care Where I Go When I Die
Cannibal Corpse - Kill
Ahab - The Call of the Wretched Sea
Witch - Witch
The Sword - Age of Winters
Melvins - (A) Senile Animal
Jesu - Silver
Clint Mansell & Cronos Quartet - The Fountain OST
33 Likes
Special Teams
Ασφυκτική Άμυνα
Tenacious D - The Pick of Destiny
Η καλύτερη μπάντα του πάνω κόσμου
Μαραθωνοδρόμοι x 185 (και κάτι ψιλά)
Boards of Canada - Trans Canada Highway
Απλά το αναφέρω κυρίως για το Left Side Drive, κατά τ’ άλλα στη δισκογραφία τους είναι υποσημείωση
If These Trees Could Talk - If These Trees Could Talk
Ας το βάλω εδώ αυτό αφού ονομαστικά είναι EP κι ας ξεπερνάει το μισάωρο. Αν είχε ειδικό βάρος για το είδος ή κάτι παρόμοιο, θα το έβαζα πεντάδα. Οι συντοπίτες του Λεμπρόν έχουν ποστ πρόθεμα, με ροκ στα “κουπλέ” και μέταλ στα “ρεφρέν”, χωρίς να διστάζουν να πάνε και σε πιο γρήγορα τέμπο. Απλά απολαύστε:
Starters
1. Mastodon - Blood Mountain
Μάλλον ο καλύτερος Mastodon δίσκος για μένα αν και μεταξύ αυτού και του Leviathan η σύγκριση είναι σα να ψειρίζεις μια μαϊμού και μετά να προσπαθείς να βγάλεις ξίγκι απ’ τις ψείρες. Απλά το άλλο είναι πιο συμπαγές στυλιστικά ενώ αυτό έχει περισσότερη ποικιλία, και μας αρέσει η ποικιλία. Μέχρι και οι μπουρμπουλήθρες του Bladecatcher γαμάνε, όσοι το προσπερνάτε να σας καεί η μπουφάν 
2. Tool - 10,000 Days
Άκοπο #2 για ένα άλμπουμ που άργησα να εκτιμήσω όπως του άξιζε. Ηχητικά δεν αλλάζει κάτι δραματικά αλλά το 10,000 Days έχει τον δικό του χαρακτήρα και κερδίζει άξια τη θέση του δίπλα στα 2 προηγούμενα - στο τρίτο σκαλί του βάθρου αλλά στο βάθρο νανδελές. Επιγραμματικά, η τριάδα Vicarious, Jambi και Pot έχουν - για τα μέτρα στα οποία είναι γραμμένα ειδικά τα πρώτα 2 - σκανδαλωδώς έξυπνα riffs, στη δυάδα του ομώνυμου ο Maynard καταθέτει ψυχούλα, το Rosetta Stoned όσο goofy είναι θεματικά άλλο τόσο τα σπάει μουσικά, το Intension είναι σαν το ξαδερφάκι της μεγάλης τριάδας που κλείνει το Lateralus και τέλος το Right In Two είναι απ’ τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει γενικά
Το πακετάρισμα και ο Alex o Grey αξίζουν ξεχωριστή αναφορά, ίσως ό,τι πιο υπέροχο έχω κρατήσει στα χέρια μου μέχρι σήμερα
3. Ignite - Our Darkest Days
Πλην δυο-τριών (πολύ καλών, και πάλι) κομματιών όλα τα υπόλοιπα γίνονται singles άνετα. Ακόμα και η (επανηχογραφημένη) διασκευή στο Sunday Bloody Sunday είναι υποδειγματική. Σαν τραγουδιστής ο Zoli, αν μιλάμε για καθαρά φωνητικά τουλάχιστον είναι άνετα απ’ τους πιο άρτιους σε όλο το πανκ και από τους καλύτερους που έχω δει live
4. Burial - Burial
Αν ο Banksy ήταν μουσικός παραγωγός, μάλλον θα ήταν ο Burial, όσο μεγάλο στάτους έχει στη συνείδηση της σκηνής άλλο τόσο low profile είναι. Παραγωγή έξω από καλούπια - κυριολεκτικά αφού grids, quantization κλπ. τα αποφεύγει ενσυνείδητα - μοναδικά samples με έμφαση στα drums (τα οποία γίνονται τελικά υπογραφή του) αλλά πάνω από όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες υπάρχει αυτό: αυθεντική λονδρέζικη μουντίλα. Νιώθεις ότι είσαι χάραμα σε κάποιο dodgy προάστιο οριακά σε καταστάσεις Blade Runner. Όλη τη δόξα την πήρε το Untrue (όχι άδικα) αλλά και αυτό εδώ είναι τεράστιο άλμπουμ
5. Rise Against - The Sufferer & The Witness
Χτίζαμε-χτίζαμε στους 2 πολύ καλούς δίσκους που προηγήθηκαν για να φτάσουμε σε αυτόν που είναι σεμινάριο “εμπορικού” πανκρόκ, ένας απ’ τους καλύτερους που έχουν βγει μέχρι σήμερα στους οποίους θα κόλλαγε αυτός ο χαρακτηρισμός. Ό,τι κάνανε μετά δεν το ακούμπησε imo
+10:
Norma Jean - Redeemer
“We’re not going backwards, we’re just killing onward”: χωρίς να χάνονται τελείως οι περίεργοι χρόνοι και τα breakdowns, σίγουρα υπάρχει μία εξομάλυνση αφού έχουν αυξηθεί τα σημεία απ’ τα οποία μπορούν να πιαστούν και πιο απαίδευτα αυτιά και τα φωνητικά έχουν μαλακώσει σχετικά. Παλιότερα το είχα πιο χαμηλά απ’ τα 2 πρώτα, τώρα από πάνω και εύκολα μάλιστα
+εξώφυλλο, έχει πολλά καλά φέτος αλλά αυτό το θέλω για κορ(ε)νίζα:
My Chemical Romance - The Black Parade
Αριστοτεχνικό το Black Parade, ώρες-ώρες σχεδόν θυμίζει μιούζικαλ, περισσότερο κι από το American Idiot που έγινε τελικά κανονικό τέτοιο. Το εκτίμησα αρκετά μετά απ’ την ώρα του και γι’ αυτό σίγουρα δεν έχω μαζί του το συναισθηματικό δέσιμο που έχουν άλλοι. Τέλος πάντων, πόσα κομμάτια υπάρχουν τα οποία μπορεί να αναγνωρίσει τόσος κόσμος ακούγοντας μόνο μια νότα σε ένα πιάνο;
Boysetsfire - The Misery Index: Notes From The Plague Years
Σίγουρα λιγότερο ευθύ ή ας πούμε περισσότερο “πειραματικό” απ’ το προηγούμενο, προς τιμήν τους όμως κάνουν αυτό που γουστάρουν ενώ είναι φως-φανάρι πως έχουν ό,τι χρειάζεται για να γράψουν ολόκληρο άλμπουμ με “εύπεπτα” κομμάτια. Ακόμα κι έτσι, τέτοια είναι και μερικά εδώ όπως το Requiem ή το Empire αλλά αφού δεν το πέτυχαν το breakthrough ούτε με το προηγούμενο ούτε με αυτό ε, δε θα γινόταν ποτέ
Skream - Skream!
Ακόμα κι αν είχε γεννηθεί νωρίτερα, το dubstep “το κανονικό το βρετανικό το ορθόδοξο” ας πούμε ότι παίρνει δελτίο ταυτότητας με αυτή την κυκλοφορία που πλέον θεωρείται κλασσική για το είδος αν και σίγουρα δεν περιορίζεται σε αυτό - και τζαζίλες έχει μέσα, και κανονικό dub. Απλά θες οπωσδήποτε ή ακουστικά ή sub να με καλή απόδοση κάτω από 100 Hz, αλλιώς χάνεις τη μισή ουσία αυτής της μουσικής
Scar Symmetry - Pitch Black Progress
Ενώ γενικά μπορεί να πει κανείς ότι ήδη είχε αρχίσει να παρέρχεται η εποχή αυτού του melo-death ήχου, όταν έχεις τέτοιο ταλέντο στο μικρόφωνο και την ικανότητα να παίξεις πιο τεχνικά, καταφέρνεις να ξεχωρίσεις. Μιλάμε για τραγουδιστή-κανονικό υπερατού. Οι υπόλοιποι χτίζουν πάνω του για 2 δίσκους υψηλότατου επιπέδου, με πρώτον αυτόν εδώ
I Killed The Prom Queen - Music For The Recently Deceased
Στα χαρτιά metalcore, στην πράξη οριακά deathcore είναι αυτό (στα φωνητικά τουλάχιστον), τον είχα κάτω απ’ το μαξιλάρι που λέει ο λόγος στα μικράτα μου, με τα χρόνια όπως είναι λογικό έχει πέσει αλλά αν τον βάλω τον ακούω ακόμα νεράκι. Στους γραφιάδες έχουμε τον Jona Weinhofen που οι περισσότεροι ίσως ξέρετε απ’ το σύντομο (αλλά ουσιαστικό) πέρασμα στους Bring Me The Horizon. Ψιλοσάπια ταμάμ παραγωγή στο Γκέτεμποργκ παρακαλώ (Αυστραλέζοι τα παιδιά, θυμίζω), ενώ δεν πρωτοτυπεί αυτό που κάνει το κάνει πολύ καλά
Converge - No Heroes
Με το πόδι στο γκάζι μέχρι το υπέροχο Grim Heart με τα καθαρά φωνητικά του Jonah Jenkins (ο οποίος το ’06 εμφανίστηκε και - στο πολύ καλό αλλά εκτός 15άδας - Rest Inside The Flames των 36 Crazyfists), για μένα μάλλον είναι το λιγότερο καλό απ’ τα LPs απ’ το Jane Doe και μετά αλλά δε λέει κάτι αυτό. Converge να 'σαι και μη φοβάσαι
Flowjob - For Free
Με το ελληνικό hip hop γενικά δεν έχω και την καλύτερη σχέση και δεν είναι καν επειδή αδιαφορώ, απλά δε με ακουμπάει τόσο. Τέλος πάντων αυτή η ψηφιακή κυκλοφορία είναι απ’ τις εξαιρέσεις και δεν ξέρω πώς διάολο πέρασαν τελείως στα ψιλά οι Flowjob και δεν είναι πιο γνωστό όνομα τηρουμένων των αναλογιών (επειδή ήταν επαρχιώτες ίσως;) όταν έχουν κομμάτια σαν αυτό π.χ.
που θα έπιανε και κόσμο εκτός hip hop. Δεν είναι χωρίς αδυναμίες το άλμπουμ αλλά έχει μπόλικα καλά/κορυφαία κομμάτια. Anser απ’ τους καλύτερους Έλληνες MCs
Russian Circles - Enter
Τους Circles τους έπιασα αρκετά αργότερα αλλά από φίλους θυμάμαι καθαρά ότι το Enter είχε κάνει μεγάλη αίσθηση όταν κυκλοφόρησε. Και βλέποντας τι έπαιζε τότε στον χώρο βγάζει αρκετό νόημα, αν και οι ίδιοι σταδιακά απομακρύνθηκαν από αυτό το πιο ριφφάτο στυλ, προτιμώντας - και η ιστορία τους δικαίωσε - να εστιάσουν στην ατμόσφαιρα. Αλλά πέρα από τη δεδομένη ποιότητα, αυτό το στυλ κάνει το Enter να στέκεται αυτόφωτο σε μια απ’ τις κορυφαίες post δισκογραφίες, οπότε το ότι ίσως είναι το λιγότερο καλό σε αυτήν δεν έχει και τόση σημασία
Muse - Black Holes And Revelations
Ήμουν στο τσακ να μην το βάλω αυτό γιατί λίγα κομμάτια με εκνευρίζουν όταν τα πετυχαίνω έξω όσο το Starlight (δε πα’ να ‘χει και 120 tracks το πρότζεκτ @nnnkkk ) αλλά ό,τι μένει φτάνει και με το παραπάνω, και η αγορά του σιντιού συνοδεύεται με ευχάριστες αναμνήσεις: το είχα πάρει Αυγουστιάτικα (2008) στη Ρόδο απ’ το τοπικό Μετρόπολις (?) και έχοντάς το ακόμα στο χέρι πήγα με κάτι ντόπιους φίλους φίλου να τρυπώσουμε Μπρέγκοβιτς από κάτι χαντάκια έξω απ’ τα τείχη της παλιάς πόλης, μες στα σκοτάδια. Αφού δεν σκοτωθήκαμε, δε μας την πέσανε και περάσαμε και ωραία, όλα καλά και μας έμεινε και το σιντί για σουβενίρ. Τι να γίνεται το Sticky Fingers; Ωραία χρόνια
28 Likes
Οτιδήποτε γράφουμε στα posts είναι προαιρετικό. ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ.
Μια «υποχρέωση» αποδεχόμαστε όλοι με τη συμμετοχή μας σε αυτό το παιχνίδι, να συμπληρώνουμε τη ΦΟΡΜΑ.
Ξοδέψαμε οοοοολο τον εβδομαδιαίο ελεύθερο μας χρόνο για να δημιουργήσουμε το πιο ψαγμένο σεντόνι και δεν προλαβαίνουμε (λολ) να συμπληρώσουμε τη ΦΟΡΜΑ; Δεν το ζητάμε από τον θρεντμαστερ. Στα ΠΑΠΑΡΙΑ του σύμπαντος και του θρεντμαστερ. Ας προσέχαμε. Τσιμπάμε έναν Μπόμπ και χαλαρώνουμε.
Συμπληρώσαμε τη ΦΟΡΜΑ αλλά αλλάξαμε γνώμη; ΞΑΝΑΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τη ΦΟΡΜΑ και το τονίζουμε στα σχόλια για να μη χαθεί η μπάλα! Δεν το ζητάμε από τον θρεντμαστερ. Στα ΠΑΠΑΡΙΑ του σύμπαντος και του θρεντμαστερ. Ας προσέχαμε. Μένουμε με τις πλεμπαιες επιλογές και χαλαρώνουμε.
10 Likes
Δε σπαμάρω άλλο με το Starlight, αλλά στην ορίτζιναλ μορφή του είναι μια πραγματικά rock κομματάρα.
Δυστυχώς το έφαγε η στροφή που ακολούθησαν γενικά προς το πιο ποπ (γιατί γτχμ δεν κρατάς την κιθάρα πια ρε Ματ), αλλά δεν μπορεί να μη συγκινείται κάνεις από την κανονική version του.
Σε youtube και Spotify για όποιον ενδιαφέρεται
Επίσης θυμάμαι παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2007, που στις 23.00+ ανακοίνωσε ο Red το τραγούδι της χρονιάς κάνοντας top100 ή κάτι τέτοιο και το είχαν βγάλει 1ο, δεν ξέρω αν συνεχίζουν να κάνουν κάτι παρόμοιο αλλά θα εμένα πολύ έκπληκτος αν βγάζαν κάτι παρόμοιο ως κορυφαίο
3 Likes
Πολλες καρδούλες!
2006
Με κυριολεκτικά 5 λεπτα ψαξιμο. Δεν ήθελα απουσία…
- Tool - 10,000 Days
- Saturnus - Veronika Decides To Die
- Ahab - The Call Of The Wretched Sea
- Cult Of Luna - Somewhere Along The Highway
- Pure Reason Revolution - The Dark Third
- Iron Maiden - A Matter Of Life And Death
- Melechesh - Emissaries
- Amber Tears - Revelations Of Renounced
- Mastodon - Blood Mountain
- Celtic Frost - Monotheist
Εξώφυλλο :
26 Likes
Κλάμα
Περαστικα @Giasonas. Περασε κι αυτο το ΣΚ, γεμισα με διασκεδαση και βολτα, αλλα αδειασα απο χρονο, οποτε παλι παω συνοπτικα. Αμφιταλαντευτηκα για το 1-2, σε 5 μπορει να εχω αλλαξει και γνωμη. Το πιθανοτερο δλδ.
1. Muse - Black Holes and Revelations
Σπουδαιος δισκος, φτιαγμενος για να γραψει ιστορια. Και οχι, δεν με εκνευριζει η φωνη 
2. Τοοl - 10.000 days
Ειναι prog, αλλα oχι αυτο που εμεις νομιζουμε για prog. Eιναι το δικο τους prog.
3. Μy Chemical Romance - The Black Parade
Ενα. Μουσικο. Μνημειο.
4. Iron Maiden - A matter of life and death
Εξαιρετικη δουλεια με νεα στοιχεια στη μουσικη μιας τιτανιας μπαντας.
5. Celtic Frost – Monotheist
Το Ερεβος οπως εγω το φανταζομαι. Μια στιγμη πριν το απολυτο σκοταδι. Αυτος ο δισκος ειναι ο πιο κοντινος απο τις δουλειες του Tom στα αυτια μου.
Μία αλφαβητικη δεκαδα χονοραμπλ, 3-4 θα μπορουσαν να ειναι και στο απο πανω κομματι του ποστ:
Audioslave - Revelations
Cruachan – The Morrigan’s Call
Diablo Swing Orchestra - The Butcher’s Ballroom
Firewind - Allegiance
Jon Oliva’s Pain – Maniacal Renderings
Killing Joke - Hosannas From The Basements Of Hell
Melvins - (A) Senile Animal
Pagan Altar - Mythical & Magical
The Mars Volta - Amputechture
The Haunted - The Dead Eye
34 Likes
- Sacrament - Lamb of god
- Blood Mountain - Mastodon
- The dead eye - The Haunted
- Amputechture - The Mars volta
- The great cold distance - Katatonia
Χρήζουν αναφοράς
The ultimate destroyer-Lair of the Minotaur
Ο συνδυασμός του sludge με το thrash δεν είναι και ο πιο σύνηθες αλλά εδώ η συνταγή πετυχαίνει και ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταιγισμό από riff άρες
The always open mouth-Fear Before
Post-hardcore άδες που τόλμησαν να πειραματιστούν και να κερδίσουν το στοίχημα δημιουργώντας περιπετειώδεις συνθέσεις με έξυπνα κιθαριστικά θέματα που προσδίδουν στο αποτέλεσμα ένα progressive αέρα. Με στίχο σκοτεινό που ασχολείται με ευαίσθητα θέματα όπως απομόνωση, απελπισία και αυτογνωσία και μια έντανα φορτισμένη φωνή να χρησιμοποιεί εκφραστικά μέσα από κραυγές μέχρι ψίθυρους.
This will destroy you-This will destroy you
Εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα και κινηματογραφική ποιότητα, η μουσική τους αναδυκνύει εικόνες όπως οφείλει κάθε αριστουργηματικό post rock άλμπουμ
Frame the World… Hang It on the Wall-Kayser
Μάς έλειψε ο Spice; Ναι μας έλειψε. Αλλά δεν περιμέναμε να τον ακούσουμε να τραγουδάει thrash στο ύφος της μεσαίας περιόδου τών Metallica-Megadeth-Testament
Burden of truth-Circle ii Circle
Παραγνωρισμένος δίσκος από ένα συγκρότητα με το οποίο λίγοι ασχολήθηκαν πέρα από το ντεμπούτο τους. Ο Zak πλαισιώνεται με δυνατή ομάδα και οι συνθέσεις είναι δυνατές και πιασάρικες ξεφεύγοντας αρκετά από τη σκιά των Savatage.
28 Likes
2006
- Muse - Black Holes and Revelations
- My Chemical Romance - The Black Parade
- Stone Sour - Come What(ever) May
- Amy Winehouse - Back to Black
- Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
The Haunted - The Dead Eye
Audioslave - Revelations
Hatebreed - Supremacy
Rob Zombie - Educated Horses
Godsmack - IV
Breaking Benjamin - Phobia
The Sword - Age of Winters
Black Stone Cherry - Black Stone Cherry
Tool - 10.000 Days
John Mayer - Continuum
Eagles of Death Metal - Death By Sexy
Bob Dylan - Modern Times
Gov’t Mule - High & Mighty
Shadows Fall - Fallout From the War
Billy Talent - Billy Talent II
The Killers - Sam’s Town
Danko Jones - Sleep Is the Enemy
Three Days Grace - OneX
Black Label Society - Shot to Hell
Pearl Jam - Pearl Jam
Red - End of Silence
In Flames - Come Clarity
Sepultura - Dante XXI
Deftones - Saturday Night Wrist
Mastodon - Blood Mountain
Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Trivium - The Crusade
Evanescence - The Open Door
Lamb of God - Sacrament
Slayer - Christ Illusion
Body Count - Murder 4 Hire
All that Remains - The Fall of Ideals
Εξώφυλλο: Mastodon
29 Likes
Wtf just happened here 
9 Likes
Copy paste χαχαχαχα. Τα διορθωσα, ετοιμος 
1 Like
Διαβάζοντας αυτά που ψηφίζονται, βλέπω Muse, Tool και Celtic Frost για πρωτιά, για να δούμε θα διορθωθεί η αδικία του 2003???