Τόσο πολύ σας αρέσει το Goat; Θυμάμαι όλο το hype, αλλά γαμώτο, ποτέ δεν την πάλεψα με τη φωνή της τύπισσας, πραγματικά τρυπάει τύμπανα.
4 Likes
ΝΑΙ 
4 Likes
Το 2ο νομιζω ηταν χειροτερο σε αυτο.
2012
Η χρονιά που βγήκαν πάρα πολλά πράγματα που ακούω ακόμα. Ήμουν φοιτήτρια, χρωστούσα το μοναδικό μάθημα που έδωσα δεύτερη και τρίτη φορά, τη Φυσική 1, και είχα βάλει στόχο να το περάσω και ν’ ακούσω όσο γίνεται περισσότερους χέβι μέταλ δίσκους. Με πόνο ψυχής άφησα άλμπουμ εκτός πεντάδας. Πολλές οι επιλογές, θα βάλω 12, που είναι και συμβολικός αριθμός.
1. Daylight Dies - A Frail Becoming
Είναι γνωστό το κόλλημά μου. Η μπάντα είχε καταλήξει στον ήχο της, το μελωδικό doom/death με συνδυασμό καθαρών και brutal φωνητικών. Η γλυκιά μελαγχολία του “Ghosting” (καμία σχέση με το ghosting από φίλους) και του “Sunset”, το ελπιδοφόρο “Dreaming of breathing”, το πολύ δυνατό “A final vestige”, τραγούδι που με βοήθησε πολύ πρόσφατα, το απόλυτα καταθλιπτικό “An Heir to Emptiness”, όλα συνθέτουν ένα μπλε-μαύρο σκηνικό, όπως το εξώφυλλο του άλμπουμ. Από τότε περιμένω πώς και πώς να βγάλει κάτι καινούριο αυτή η μπάντα, καθώς είμαι βέβαιη ότι δεν θα με απογοητεύσει.
2. Katatonia - Dead End Kings
Το θεωρώ το τελευταίο καλό άλμπουμ των Katatonia. Έδειξαν ότι μπορούσαν να κάνουν πολλά πραγματάκια με το σύγχρονο ήχο, αλλά από ιδέες έμειναν στάσιμοι τα επόμενα χρόνια. Ίσως η μεγαλύτερη ηλικία, οι αλλαγές μελών και η έμφαση που δίνεται στην παραγωγή εις βάρος των καλών ιδεών οδήγησε τη μπάντα από τότε σε πιο απλές μουσικές μορφές και ακουστικές επανεκδόσεις και compilations. Το αποσυντεθειμένο πουλί του Brave Murder Day ορθώνεται στο εξώφυλλο και μεταφέρει τη θλίψη πόλεων με γκρίζα κτίρια (“Buildings”), διαβάζει “dead letters”, δίνει το ρυθμό μίας “Racing Heart”, μιλά για φιλοδοξίες που δεν ευοδώθηκαν “Ambitions” αλλά και για τη λυτρωτική λήθη (“Lethean”) που ο καθένας προσπαθεί να επιτύχει με έναν διαφορετικό τρόπο.
3. Evoken – Atra Mors
Εδώ υπεισέρχεσαι σε υπόγεια και θλιβερά μονοπάτια με δική σου ευθύνη (“Descend into chaotic dream”). Αν περιμένεις κάτι χαρούμενο και με νορμάλ διάρκεια, δεν το ακούς. Τα ντραμς δίνουν έναν αργό και πένθιμο ρυθμό. Οι κιθάρες κλαίνε από τα έγκατα της γης. Άρχοντες της ατμόσφαιρας, με ιδέες που δεν επαναλαμβάνονται. “Atra mors” στα λατινικά σημαίνει μαύρος θάνατος, οπότε καταλαβαίνετε το λυρικό θέμα.
4. Saturnus – Saturn in Ascension
Πάντα αγαπάω αυτά τα παιδιά από τη Δανία. Μας χάρισαν άλλη μια όμορφη κυκλοφορία, πιο κοντά στο σκληρό ήχο αυτή τη φορά, χωρίς πολλούς ατμοσφαιρικούς πειραματισμούς. Το “A Father’s Providence” είναι ένα από τα highlights του άλμπουμ. Χαίρομαι που άκουσα λάιβ κάποια από αυτά τα κομμάτια το 2019 (πότε πέρασαν τόσα χρόνια; ) στο Κύτταρο.
5. Harakiri for the Sky - Harakiri for the Sky
Θα μπει 5ο και θα εκτοπίσει εκτός βασικής πεντάδας τα υπόλοιπα, καθώς είναι το ντεμπούτο της μπάντας με αυτό το ακραίο όνομα και τον πολύ εκσυγχρονισμένο ήχο. Κατά τη γνώμη μου η μπάντα αυτή προχώρησε ένα βήμα παρακάτω την παρακαταθήκη του death/doom, συνδυάζοντας στοιχεία από το black metal και το post-metal. Ήταν και το πιο λακωνικό από λόγια άλμπουμ τους, καθώς δεν είχε την τεράστια έκταση στίχων που είχαν τα επόμενα. Η μελωδία του “Lungs filled with water” δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου, όπως και του “Drown in my nihilism”
6. Swallow the sun - Emerald Forest and the Blackbird
Αυτή η μπάντα σημαίνει ποιότητα και σίγουρα δεκάδα. Απλά δεν είναι τόσο αγαπημένο μου σε σχέση με άλλες πληροφορίες για να μπει πεντάδα. Credits για το tribute στον Peter Steele (April 14th), καθώς κάποιοι άνθρωποι αποτέλεσαν διαχρονικά έμπνευση, όσο κι αν το στυλ του doom μουσικά εξελίχτηκε.
7. Paradise Lost - Tragic Idol
Οι Paradise Lost του “Draconian times” σε νέες περιπέτειες. Από τις πιο όμορφες μουσικές τους στιγμές τα κομμάτια “Tracig Idol” και “Fear of the Impending Hell”.
8. My Dying Bride - A Map of All Our Failures
Μία κυκλοφορία πολύ προσεγμένη, με καλές ιδέες, και πολύ MDB. Χαρακτηριστικό της τα βιολιά και οι σχεδόν δεκάλεπτες διάρκειες. Θυμίζει σε κάποια σημεία το “The Angel and the Dark River”.
9. Woods of Ypres - Woods 5: Grey Skies & Electric Light
Το κύκνειο άσμα των Woods of Ypres, που κυκλοφόρησε λίγο μετά τον πρόωρο θάνατο του David Gold. Είναι συγκινητικό αλλά και λίγο περίεργο το πόσες φιλοσοφημένες σκέψεις άφησε πίσω του φεύγοντας με τραγούδια όπως το “Career suicide” και τραγούδια που μιλούσαν ξεκάθαρα για το τέλος, όπως το “Finality”, το “Kish my Ashes” και το “Alternate Ending”.
10. Alcest - Les Voyages de l’âme
“Τα ταξίδια της ψυχής”, όπως είναι ο μεταφρασμένος τίτλος του άλμπουμ, είναι μία συνέχεια του ταξιδιού των Alcest σε στυλ πολύ κοντά με αυτό με το οποίο μας είχαν ήδη συστηθεί. Αυτό το άλμπουμ είναι ένας πίνακας ζωγραφικής σε μουσική, με δάση, βουνά και γλυκιά νοσταλγία.
11. Gojira - L’Enfant Sauvage
Το “άγριο παιδί”, όπως είναι ο επίσης μεταφρασμένος τίτλος του άλμπουμ, δεν είναι μία απόπειρα των Gojira να μας τα πουν στα γαλλικά, αλλά σίγουρα ένας εκλεπτυσμένος τίτλος σε σχέση με τον αντίστοιχο κοινότοπο αγγλικό τίτλο. Περίσσεια γκρούβα, ξέσπασμα, γενικά ήχος πολύ γεμάτος, χωρίς να κρύβει τις μελωδίες.
12. Ahab - The Giant
Στο ιδιαίτερο είδος doom που ακολουθούν, συνθέσεις με μεγάλη διάρκεια και πολλές εναλλαγές. Πρέπει να έχεις αρκετό χρόνο για να το ακούσεις και να το απολαύσεις.
Εξώφυλλο: Dead End Kings
31 Likes
1) Enslaved - “RIITIIR”: Οι Enslaved είναι η προσωποποίηση των μουσικών της Νορβηγίας, που ως νέοι επαναστάτησαν, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι η όντως επανάσταση δε βρισκόταν σε κακεκτυπικές ιδεολογίες και αλόγιστες συμπεριφορές, αλλά στην επαύξηση του ενός ταλάντου. Ανήσυχοι, λοιπόν, κυνηγοί της ατελευτήτου καλλιτεχνικής πορείας, φτάνουν στην ύψιστη κορυφή τους με ρεφρέν, μελωδίες και ένα από τα πιο παραγωγικά τους υλικά. O Larsen κάνει τις ερμηνείες της ζωής του και λειτουργεί ως ένας αδάμαστος άνεμος, που δίνει αύξουσα πνοή στην μπάντα. Κι ενώ έχουν γραφτεί αρκετά μέχρι σήμερα για κάποια άσματα, ας μείνουμε για τώρα στο ρίξιμο της αυλαίας του “Forsaken”. Ένας από τους πολλούς γίγαντες που έχει γεννήσει αυτή η μπάντα και που έχει πολλές “ιστορίες” να σου πει. Ιδιαίτερα η synth αστρική οπτική του φέρνει τον ακροατή κυριολεκτικά ενώπιον της αγάπης που έχουν οι Νορβηγοί για την κτίση. Διαμάντι.
2) MONO - “For My Parents”: Ήγγικεν αυτή η μεγάλη στιγμή για τους Ιάπωνες. Εδώ είναι η μεγάλη τους ώρα. Ό,τι έχω αναφέρει σε προηγούμενους δίσκους τους, εδώ λαμβάνει τιμές εγκωμίων. Ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη προς τους γονείς -ένα από τα πιο δύσκολα, έμπονα, αλλά και συγχρόνως απολυτρωτικά γεγονότα της εαυτού ύπαρξης- αποκρυσταλλώνεται σε ήχους και μακροσκελής μελωδίες, που κάνουν το δίσκο, όχι απλά να στέκει άνευ συναγωνισμού και ανταγωνισμού, αλλά να παρίσταται ως ένας από τους ελάχιστους ακρογωνιαίους αλάνθαστους λίθους του post rock. Κάθε μελωδία είναι κι ένα λύσιμο της ψυχής από κάθε στερεοτυπική και θυμωμένη στάση προς τα δύο πρόσωπα. Και κάθε shoegazing απογείωση είναι δάκρυ και αγκαλιά. Οι Ιάπωνες εδώ τερμάτισαν τα πάντα και απλά, πλέον, πλέουν σε ήρεμα νερά με κάθε νέο τους δίσκο.
3) Pallbearer - “Sorrow And Extinction”: Ακόμα ένας δίσκος, που μας ήρθε από το μηδέν. Κανείς δεν τον περίμενε και οι συλλαμβάνοτες αυτόν ήμασταν μετρημένοι σε κανά δυο μπιραρίες. Δεν είναι απλά ζήτημα πρωτοδισκακισμού (που τη βρήκα αυτή τη λέξη), αλλά ζήτημα αίσθησης, πως ούτε η ίδια η μπάντα δε διανοήθηκε το τι δημιούργησε. Ίσως θα έπρεπε να βάλει και υποψηφιότητα για το καλύτερο και τελειότερο doom ντεμπούτο της δεκαετίας ταύτης, αλλά και της επόμενης. Ας υπάρχει η ατέλεια στα φωνητικά, είναι το άλας όλης αυτής της γαστέρας, όπως και η “απαγγελία” στα δύο τελευταία λεπτά του “Foreigner”. Οι μελωδίες τους είναι φάρος και ολόκληρο το “Given to the Grave” είναι ένας ατελείωτος έρωτας που σε στέλνει σε βάθη άπειρα.
4) Hail Spirit Noir - “Pneuma”: Ακόμα μία περίπτωση ενός ντεμπούτου, που το πήραμε πρέφα οι τρεις και ο κούκος. Retro productive black rock με τις apocalyptic τάσεις του Kvohst. Οι δε ‘70s prog πινελιές εντείνουν τη γοητεία. Θέτουν την αρχή, δημιουργούν κάτι το ολοκληρωμένο και ο Θεοχάρης στα φωνητικά μεταγγίζει την αειθαλέστατη αύρα του Nocturno Culto. Όλα τέλεια, όλα άψογα, αλλά κι όμως μόνο η εξαιρετική εισαγωγή για ό,τι επακολούθησε. Κανείς, φυσικά, εκείνη την εποχή δεν έγραψε όμοιο απόλυτο hit, όπως το ομότιτλο, δείχνοντας η μπάντα, πως όσο κι αν άσκησε έντονη επιρροή το black metal και η προοδευτική μανία των παλιών, η post punk νοοτροπία κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. Βέβαια, τα πάντα καταλήγουν δικαίως σ’ ένα πράγμα: Dedicated to Manos Hadjidakis.
5) No Clear Mind - “Dream is Destiny”: Και από ‘δω ξεκινάει η αγάπη μου και η σχέση μου με αυτό το μουσικό σχήμα. Περιμένω πως και πως τη στιγμή που θα τους δω κάπου επί σκηνής. Και ναι, αν υπάρχει ένα μόνο σχήμα που θέλω να τους απολαύσω ζωντανά και μετά ας μη ξαναζητήσω να δω κάποιους (άντε και οι Brutus), είναι οι συγκεκριμένοι. Δεν μπαίνω σε ηχητικές περιγραφές. Είτε σ’ αρέσει αυτό που παίζουν, είτε όχι. Μέσα στην τάξη τους είναι όλοι για έναν κι ένας για όλους. Και μπορεί οι επόμενοι δύο δίσκοι (αναμένοντας παράλληλα και τον καινούριο) ν’ αξίζουν να τους βάλω κορυφή, με δηλωμένο το “Makena” από τώρα, όμως εδώ είναι όλες οι απαρχές. Όλη η ποίηση που διέπει τον καθέναν τους, αλλά και όλους μαζί. Εδώ η κιθάρα αναδεικνύει μία χαμένη, αλλά όχι υποτιμημένη πλευρά της, ταξιδεύοντάς σε σε νήσους και ηλιοβασιλέματα. Επιπλέον, ν’ αναφέρω, πως πρόκειται για ένα πολυαγαπημένο σχήμα των Τούρκων μουσικόφιλων.
Εξώφυλλο:
36 Likes
Τέλεια η ανατροπή χθες, αλλά επειδή γίνεται μακελειό και δε θα αντέξω να με ξαναφάει το ΑΓΧΟΣ,
2012
-
Jack White - Blunderbuss
Θα είναι σαν να έχετε Stripes αλλά δεν θα έχετε Stripes. Το πιο έξυπνο, αξιολάτρευτο μπλε. -
Igorrr - Hallelujah
Πρώτη ακρόαση Tout Petit Moineau: ω θεοί.
Πρώτη ακρόαση άλμπουμ: * άναρθρες κραυγές *
Νιοστή ακρόαση άλμπουμ: Ω ΘΕΟΙ. -
Deftones - Koi No Yokan
Brace for the glory as you stare into the sky.
-
Jess And The Ancient Ones - Jess And The Ancient Ones
Το ηχητικό αντίστοιχο μίας γουστόζικης ανεξάρτητης ταινίας τρόμου με τελετές, διαόλια και μια εμβληματική final girl. -
Lana Del Rey - Born To Die
Νετι.
+5(*2):
-
Anna Von Hausswolff - Ceremony
Τα είπε όλα ο αγαπημένος @Aldebaran, τα είχε ξαναπεί και κάποιο καιρό πριν:
Εναλλακτικά: If These Trees Could Talk - Red Forest – Ένα ποστρόκ κόσμημα. Ονειρικό όσο το εξώφυλλό του.
-
Delain - We Are The Others
Ανάμεσα στο μοντέρνο και το συμφωνικό, με τα καλύτερα κι από τους δύο κόσμους. Σε ένα δίκαιο σύμπαν το ομώνυμο θα τους είχε βάλει στα σαλόνια. Ω γουέλλ.
Εναλλακτικά: The Agonist - Orphans – Η καταιγίδα πριν την καταιγίδα. Εύκολα στα πιο ακραία metalcore what-ifs. Α ρε Αλίσσα. -
Gojira - L’Enfant Sauvage
Τιτανοτεράστιο. Μη ρωτήσετε γιατί δεν είναι στη βασική πεντάδα, δεν έχω πειστική απάντηση.
Εναλλακτικά: While She Sleeps - This Is The Six – For the pain we call love.
-
Katatonia - Dead End Kings
Φανταστικό γκρι και τρομερός Renkse, ως συνήθως, αλλά με τόσο-όσο διαφορετική αίσθηση και μερικές από τις δυνατότερες μελωδίες στον κατάλογό τους. Ψύχραιμα πάντα.
Εναλλακτικά: Ne Obliviscaris - Portal Of I – Βλ. Gojira. -
Stone Sour - House of Gold & Bones Part 1
Τα πρώτα δύο είναι λατρεμένα. Εδώ ο Corey το πήγε παραπάνω. Τυπικά μόνο του, πρακτικά πακέτο με Part 2 συν το κόμικ.
Εναλλακτικά: Halestorm - The Strange Case Of… – OOOH I MISS THE MISERY. Μόνο χιτάρες.
Μπόνους:
-
Architects - Daybreaker
AKA ο δίσκος με το καλύτερο σπάσιμο όλων των εποχών που βγήκε το 2012. Blegh! -
Alt-J - An Awesome Wave
AKA ο δίσκος με την καλύτερη μεταφορά σε τραγούδι της παρακάτω εικόνας.
Εξώφυλλο (μαζί με μέγιστο καμπάκ ύμνο):
35 Likes
Μια που ο Λέπερ άνοιξε αυτή την πόρτα αναφερόμενος στους Goat, να πω κι εγώ ότι θεωρώ ιδιαίτερα υπερτιμημένους τους Pallbearer.
Όχι ότι είναι γτπ, αξίζουν, αλλά για μένα σίγουρα βγήκαν καλύτερα doom πράγματα εκείνη την εποχή.
1 Like
Οχι ρε Γρακχε, γιατι;; Από νεότερα doom γκρουπ τους εχω πολύ ψηλά, μαζί με Khemmis και Fvneral Fvkk.
Τι αντιπροτείνεις;
Κοίτα, π.χ. από 2012 που ασχολούμαστε αυτή τη βδομάδα, απολαμβάνω πολύ περισσότερο τον δεύτερο δίσκο των Witch Mountain.
Κι εμένα μ’ αρέσουν πολύ οι Fvneral Fvkk. Khemmis δεν έχω ακούσει, τι μέρος του doom λόγου είναι;
Τους βρισκω σε στυλ αρκετα κοντα στους Pallbearer, δεν ξέρω, προχώρα προσεκτικά.
Θα ακουσω αυτους που προτείνεις ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ STONER-ΙΖΟΥΝ, στην ζωη μου δεν χωραει το stoner.
Νόμιζα ότι με διάβαζες 
Καραμπινάτο classic doom είναι, αλλά με γυναικεία φωνητικά που παραπέμπουν σε soul 
2 Likes
Ολους σας διαβαζω αλλά ο σκληρος έχει πια συγκεκριμένες δυνατότητες…
Από την περιγραφή νομίζω τους θυμήθηκα κιολας αλλά θα επαληθεύσω.
Να προτείνω doom άρρωστα μεγαλειώδες;
Poema Arcanvs
2 Likes
Χιλή βλέπω, doom/death βλέπω, MDB στους similar artists βλέπω, ΟΚ, επείσθην
2 Likes
Ακου το τελευταιο, Stardust Solitude. Ραντεβου το 2020…
1 Like
2012
- A Forest Of Stars - A Shadowplay For Yesterdays
- MONO - For My Parents
- Dead Can Dance - Anastasis
- Witchcraft - Legend
- Hail Spirit Noir - Pneuma
Κενοτάφιον
- Enslaved - RIITIIR
- Paradise Lost - Tragic Idol
- Goat - World Music
- Swans - The Seer
- Panopticon - Kentucky
- Gojira - L’ Enfant Sauvage
- Alcest - Les Voyages De L’Ame
- Borknagar - Urd
- Swallow the Sun - Emerald Forest and the Blackbird
Cover Art
34 Likes
Με απογοητεύουν όμως, έπρεπε “Stardvst Solitvde”.
2 Likes
Καταπώς φαίνεται, σε ό,τι αφορά το νέο κύμα του doom η ανωριμότητα εξαντλείται στους Fvneral Fvkk
2012
Απαράδεκτο έτος, μένουν εκτός υπεραγαπημένοι δίσκοι όπως το ντεπούτο των While She Sleeps (This Is The Six), ένα θρας αρίστουργημα από τους Sylosis (Monolith), ο δίσκος που έχει το απόλυτα ανθεμικό metalcore τραγούδι, το Wild Eyes των Parkway Drive (Atlas), ένα υβρίδιο Pennywise-Ignite που σπέρνει (All Or Nothing) και άλλα πολλά (Pig Destroyer, Converge, GY!BE, Gojira, Napalm Death, Swans, Serj, Lamb of God.
Διάολε μέχρι και οι NOFX έβγαλαν καλό δίσκο χιχιιχιχιχι (Self Entitled). Για αυτό ξούτ βρωμοχρονιά με συνοπτικές…
5. Stone Sour - House of Gold & Bones Part 1
No one’s laughing now… Κάποιοι θεωρούσαν τη μπάντα χάσιμο χρόνου, μια έξτρα ασχολία του Corey για να γεμίζει τα καλοκαίρια που δεν περιόδευε με τους Slipknot. Η απάντηση έρχεται από ένα concept album σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος (περισσότερο) η φωνή της γενιάς μου (ειλικρινά δυσκολεύομαι να βρω δεύτερο), σε συνδυασμό με τις ριφάρες του έτερου “maggot” και τα πάντα (από εποχές του πρώτου Soulfly) αγαπημένα και γρουβάτα τύμπανα του Roy κεντάνε και αφήνουν παρακαταθήκη στο μοντέρνο hard rock. Το οχτάλεπτο βίντεο κλιπ των Gone Sovereigh/Absolute Zero σερβίρεται μονοκοπανια.
4. Kreator - Phantom Antichrist
Επικός από την εισαγωγή, ο Αντίχριστος για άλλη μια φορά έβαλε το χεράκι του και απολαμβάνουμε ωραίο ορθόδοξο θρας (με μια δυνατή δόση heavy η αλήθεια). Δεύτερη νιότη για την παρέα του Mille, ποιοι big4 και κουραφέξαλα. Στο ιδίωμα αυτό οι Γερμανοί έμειναν στρατιώτες από την πρώτη μέρα. Ακόμη και όταν “μονο θρας” άκουγαν τρεις και ο κούκος. Εκτός από τα κομμάτια που είναι όλα ένα και ένα, bonus credits το κλιπ για το Civilization Collapse με μπόλικο κωλοχανείο guest.
3. Architects - Daybreaker
When time resets, we all become zero…
Γαμώτο, πάλι ανατριχίλα, πάλι βούρκωμα. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα ο αγαπημένος μου μουσικός δεν πέθανε από ναρκωτικά, δεν αυτοκτόνησε, δεν εγκατέλειψε. Πέθανε από καρκίνο δύο μήνες πριν συμπληρώσει τα 29 του χρόνια (γεννημένος σαν σήμερα 23.10.1987). Μέχρι τα 25 του είχε κυκλοφορήσει δύο mathcore δίσκους, ένα metalcore έπος και ένα post-everything. Και ήταν τότε που ξεκίνησε ένα απίστευτο ταξίδι 3 δίσκων - μνημεία στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Εδώ είναι η αρχή, το alpha. Εδώ είναι το μεγαλύτερο breakdown στο γνωστό σύμπαν…
Your life is ending one minute at a time
Check the clock and stand in line
Hibernate till your, till your life’s passed you by
Please stop living like you’re waiting to die
(Even If You Win, You’re Still a Rat )
Θα μπορούσα να παραθέσω εδώ όλους τους στίχους του δίσκου (που ο ίδιος έγραψε, πέρα από τη μουσική) και δεν θα ήταν άστοχο. Νομίζω πως η αλλαγή αυτή στο ύφος των στίχων έκανε τη διαφορά.
2. Propagandhi - Failed States
Στίχοι που κάνουν τη διαφορά λέγαμε ε;
The answer’s there right before your eyes
Rise
(Note To Self)
Όσα στοιχεία προσκόμισαν οι Καναδοί με τις προηγούμενες τους κυκλοφορίες, όλα εδώ συνυπάρχουν και ξεδιπλώνονται ακόμη πιο άκοπα. Ελάχιστα πιο προσβάσιμος, άλλος ένας δίσκος manual επιβίωσης.
Against the backdrop of the perfect worlds we seek.
Perfect world. Fantasy.
(Failed States)
Ακόμη και τα τραγούδια του Todd είναι ένα τσακ πιο εύκολα στο να συνδεθείς. Todd “The Rod” Kowalski, εκτός από μπασίστας και ζωγράφος αυτού του μαγικού εξώφυλλου. Από την άλλη τι να πεις για το μεγαλείο τραγουδιών όπως τα Cognitive Suicide, Unscripted Moment, Dark Matters, Lotus Gait. Δεν έχει γίνει ξανά τέτοιο κλείσιμο σε album. Όσοι τολμηροί ανα χείρας με το λεξικό και βουτιά μια προτελευταία φορά.
All of us crossing paths
bonus track λιτά και αβασάνιστα
1. Deftones - Koi No Yokan
Οι γιαπωνέζοι ερωτεύονται. Καμιά φορα αυτός ο έρωτας είναι καρμικός. Και έχουν και όνομα για αυτό το συναίσθημα που προκύπτει όταν γνωρίζεις τον άνθρωπο με τον οποίο θα ζήσεις μαζί του ως το τέλος. Koi No Yokan. Έτσι και ο δίσκος είναι γεμάτος συναισθήματα που δεν έχουν ονόματα, αλλά τίτλους. Κάθε τίτλος και συναίσθημα.
Shedding Your Skin, Showing Your Texture
Η φωνή του Chinο, όπως πάντα, διαμάντι, τα τραγούδια αγγίζουν σε πολλές στιγμές τις κορυφές του White Pony, κάποιες μέρες δεν φλερτάρουν απλά, είναι στην κορυφή. Η μπάντα που δεν έχει μέτριο δίσκο απλά συνεχίζει… και οι υπόλοιποι κοιτούν… 7 στα 7
πόσο λατρεύω αυτό το κλιπ
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Propagandhi - Failed States
39 Likes
So I guess I’ll just say it how it is
You had it all you fucking pigs
2 Likes
από Κουάλα Λουμπούρ,
Αθήνα,
Γουέμπλει
σεισμός
3 Likes