| 1 | Atlantean Kodex | The White Goddess |
|---|---|---|
| 2 | In Solitude | Sister |
| 3 | Procession | To Reap Heavens Apart |
| 4 | Hell | Curse & Chapter |
| 5 | Rotting Christ | Κατά τον δαίμονα εαυτού |
30 Likes
1. Beastmilk - Climax
Τεράστιος δίσκος, από τους καλύτερους της δεκαετίας. Κορυφή που δυστυχώς οι Grave Pleasures δεν πλησίασαν.
2. Darkthrone - The Underground Resistance
Η 2η χρυσή περίοδος των Νορβηγών.
3. Ghost - Infestissumam
O πρόδρομος του θριάμβου
4. Power Trip - Manifest Decimation
Τι μπαντάρα. Πόσο κρίμα που ο Riley δεν είναι πια ανάμεσα μας…
5. Deafheaven - Sunbather
I want to dream
Honorable mentions:
Zemial - Nykta
Thou Art Lord - The Regal Pulse of Lucifer
Rotting Christ Κατά τον δαίμονα εαυτού
Vuyvr - Eiskalt
Shining - One one one
Satan - Life Sentence
Orchid - The mouths of madness
In Solitude - Sister
Volbeat - Outlaw gentlemen… Είναι το Lola Montez το καλύτερο τραγούδι των Volbeat;
Τζίμης Πανούσης - Obi obi bi
Carcass - Surgical steel
Horisont - Time Warriors
Ulver - Messe I.X-VI.X
Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)
31 Likes
Ωραίοι δίσκοι. Ειδικά το Thou Art Lord, για μένα. Βρέθηκαν κοντά στο να μπουν και στη δική μου λίστα.
5 Likes
2013
HONOURABLE MENTIONS
-
KALEO - KALEO
-
Caligula’s Horse - The Tide, the Thief & River’s End
-
HAKEN - The Mountain
-
Enforcer - Death By Fire
-
Daft Punk - Random Access Memories
-
Rotting Christ - Κατά τον Δαίμονα Εαυτού
-
Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)
-
Riverside - Shrine of New Generation Slaves
-
Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
TOP 5
5. The Winery Dogs - The Winery Dogs
4. Leprous - Coal
3. Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
2. Clutch - Earth Rocker
1. Atlantean Kodex - The White Goddess
37 Likes
2013
- You need to clear away all the jetsam in your brain and face the truth.
#35-31
Summary
#35
Thought Chamber - Psykerion
Καλοπαιγμένο US prog metal με Ted Leonard στα φωνητικά; I’m already sold.
#34
Amorphis - Circle
Σταθερά αξιόπιστοι Amorphis. Nothing new here.
#33
Device - Device
Στον προσωπικό του δίσκο ο David Draiman φαινόταν πιο φρέσκος από ότι ήταν οι Disturbed τότε. Ίσως ήταν απαραίτητο stepping stone για το δυναμικό comeback που θα ακολουθούσε.
#32
Five Finger Death Punch - The Wrong Side OF Heaven And The Righteous Side Of Hell, Volume 2
Το δεύτερο μέρος της διπλής δουλειάς των FFDP είναι cringy κι ενοχλητικής σε σημεία αισθητικής, είναι και αρκετά κατώτερο του πρώτου μέρους, αλλά και πάλι είναι καλό το άτιμο.
#31
Bring Me The Horizon - Sempiternal
Μπορεί να μην ταυτίστηκα ποτέ μαζί τους, αλλά έφερναν έναν φρέσκο αέρα στη σκληρή μουσική και σε σημεία (πχ “Go To Hell, For Heaven’s Sake”) γίνονται ως και καθηλωτικοί.
#30-26
Summary
#30
Stone Sour - House Of Gold & Bones - Part 2
Άλλη μια δουλειά, που το δεύτερο μέρος της είναι πολύ κατώτερο του πρώτου, αλλά παραμένει παραπάνω από αξιοπρεπής.
#29
Caligula’s Horse - The Tide, The Thief & The River’s End
Ένα μικρό βήμα μπροστά για τους – υπέροχους σε ό,τι κι αν κάνουν – Caligula’s Horse.
#28
The Dillinger Escape Plan - One Of Us Is The Killer
Στα γνωστά στάνταρ τους, οι DEP δεν απογοητεύουν.
#27
Oliva - Raise The Curtain
Ο καλύτερος post-Savatage δίσκος που έβγαλε ο Jon Oliva.
#26
Trivium - Vengeance Falls
Οι Trivium προσπάθησαν να γίνουν Disturbed (με τον Draiman να αναλαμβάνει την παραγωγή και να κάνει μαθήματα φωνητικών στον Heafy). Δεν τα πήγαν άσχημα αντικειμενικά, στην πιο μελωδική κυκλοφορία τους, αλλά δεν ήταν και 100% Trivium κι αυτό το κρατάει από το να πάει ακόμα ψηλότερα.
#25-21
Summary
#25
Dream Theater - Dream Theater
Αποτέλεσε απογοήτευση όταν βγήκε, αλλά με τα χρόνια έχω εκτιμήσει πολύ περισσότερα πράγματα (ή τραγούδια αν θέλετε) και εν τέλει δεν το βρίσκω άσχημο, έστω και μακριά από τα πολύ υψηλά στάνταρ των DT.
#24
Avenged Sevenfold - Hail To The King
Το μοναδικό φάουλ αυτού του άλμπουμ είναι το “This Means War”. Όλα τα υπόλοιπα είναι «να είχαμε να λέγαμε» για όσους δεν τους γουστάρουν ούτως ή αλλιώς. Α, και το ομότιτλο από τα καλύτερα heavy metal τραγούδια της δεκαετίας, ε…
#23
Sound Of Contact - Dimensionaut
Ο γιός του Phil Collins, με κάποιους ακόμα πολύ αξιόλογους μουσικούς, κοιτάει να πατήσει στα prog χνάρια του πατέρα του και οι Sound Of Contact βγάζουν ένα ποιοτικότατο prog rock δισκάκι.
#22
Queens Of The Stone Age - … Like Clockwork
Επιστροφή σε τοπ φόρμα για τους QOTSA.
#21
Protest The Hero - Volition
Πιθανότατα, το αγαπημένο μου PTH άλμπουμ. Ή και όχι. Δεν ξέρω. Έχουν την τέχνη όσο με μπερδεύουν, τόσο περισσότερο να μου αρέσουν.
#20-16
Summary
#20
Nothing More - Nothing More
Άλμπουμ-δυναμίτης, γεμάτο τραγουδάρες στον modern heavy rock ήχο.
#19
Subsignal - Paraiso
Σταθερά ποιοτικοί και με υψηλή αισθητική οι Subsignal, σε μια από τις καλύτερες δουλειές τους.
#18
The Ocean - Pelagial
Εκτιμώ αναδρομικά την πορεία των The Ocean. Εδώ και μόνο το concept του δίσκου είναι τόσο intriguing κι ενδιαφέρον, που σε μαγνητίζει να βυθιστείς μαζί του. (pun intended)
#17
Karnivool - Asymmetry
Χωρίς τον Forrester Savell στον ήχο, οι Karnivool κυκλοφορούν το λιγότερο καλό άλμπουμ τους, αλλά και πάλι είναι μια πολύ δυνατή δουλειά, με μια διάχυτη διάθεση ηχητικής εξερεύνησης.
#16
Tesseract - Altered Stare
Κερδίζει σε επίπεδο ήχου και μελωδιών, χάνει μόνο σε επίπεδο εντυπωσιασμού από το ντεμπούτο. Παραμένει αναλλοίωτα εξαιρετικό ως και σήμερα.
#15-11
Summary
#15
Five Finger Death Punch - The Wrong Side OF Heaven And The Righteous Side Of Hell, Volume 1
Όσο και να μην μου αρέσει η εν γένει στάση τους και (αρκετά) επιμέρους στοιχεία της αισθητικής τους, πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι – όπως και στο “War Is The Answer” – όταν οι FFDP γράφουν καλά τραγούδια, το κάνουν πολύ καλά. Και εδώ έχει πολλές τραγουδάρες μαζεμένες για να το προσπεράσουμε.
#14
Clutch - Earth Rocker
Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει ένας καλύτερος δίσκος των Clutch. Αν πρέπει να υπάρχει, είναι αυτός εδώ.
#13
Soilwork - The Living Infinite
Ένα από τα καλύτερα/εντυπωσιακότερα/πληρέστερα μελωδικά death metal άλμπουμ, από την μπάντα με την μεγαλύτερη αξιοπιστία και τις περισσότερες πολύ καλές κυκλοφορίες στο είδος. Σχεδόν αδιανόητο αν αναλογιστεί κάποιος ότι είναι διπλό άλμπουμ.
#12
Coheed And Cambria - The Afterman : Descension
Καλύτερο από το πρώτο μέρος, τόσο σε επιμέρους τραγούδια, όσο και σαν σύνολο. Εν τέλει στέκεται ανάμεσα στις πιο αγαπημένες μου δουλειές των C&C. Πολύ ψηλά δηλαδή.
#11
Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Ο χρόνος εξαφάνισε τους δεινόσαυρους. Ο χρόνος πάλι (αν και πολύ λιγότερος) δικαίωσε τον Cantrell και τους AIC για αυτό το άλμπουμ. Υπέροχα τα πάντα, ακόμα και η αρρώστια που αποπνέει σε στιγμές. Και τρομερή παραγωγή (άκου το μπάσο στο “Stone”).
#10-5
Summary
#10
The Winery Dogs - The Winery Dogs
Το πιο «ευρέως αποδεκτό» project που έστησε ο Portnoy, με τους πρώην συμπαίκτες στους Mr. Big, Richie Kotzen και Billy Sheehan. Groovy hard rock, με τρομερά παιξίματα και φωνάρα, σε ένα power trio που βγάζει τρελά γούστα.
#9
Leprous - Coal
Η πρώτη – και πιο σημαντική – μεταστροφή των Leprous σε έναν νέο ήχο. Το “Coal” είναι διαφορετικό, πιο στριφνό, λιγότερο φορτωμένο, αλλά και πάλι αδιαπραγμάτευτα prog. Πιο σκοτεινό και πιο επιβλητικό και με περισσότερο «δικό του» χαρακτήρα. Είναι ένα από τα πολλά σπουδαία άλμπουμ των Νορβηγών.
#8
Spock ’ s Beard - Brief Nocturnes And Dreamless Sleep
Στο πρώτο άλμπουμ μετά τη φυγή και του Nick D’ Virgilio, οι Spock’s Beard μοιάζουν να αναγεννούνται για μια ακόμα φορά από τις στάχτες, βρίσκοντας τον ιδανικό frontman στο πρόσωπο (στη φωνή δηλαδή) του Ted Leonard. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι σε αυτό το άλμπουμ περικλείεται όλη η ομορφιά του μελωδικού prog.
#7
Audrey Horne - Youngblood
Άλλη μια πολύ μεγάλη ηχητική μεταστροφή, με τους Audrey Horne να αφήνουν πίσω τους τις Tool, FNM και λοιπές ηχητικές αναφορές και να στρέφονται στο παραδοσιακό classic hard rock, το αμερικάνικα ορθόδοξο (βλέπε Kiss, Motley Crue), αλλά κρατώντας και μια ηχητική μοντερνιά. Αν κάποιος είχε αμφιβολία αν θα τα κατάφεραν, αυτή θα πρέπει να εξαϋλώθηκε στο riff του ομότιτλου τραγουδιού. Και ο ίδιος να χόρευε στο “Pretty Little Sunshine”.
#6
Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
Ο καλύτερος, πιο πλήρης, πιο ισορροπημένος, πιο τα πάντα δίσκος των Volbeat. Ακόμα και τα bonus tracks (βλέπε “Ecotone”) βρωμάνε γαματοσύνη.
#5
Haken - The Mountain
Σπουδαίο όχι μόνο για τους Haken που τους άλλαξε status, αλλά και για το progressive metal γενικότερα γιατί δημιούργησε πολύ θόρυβο εσωτερικά κι έφερε παλιό και νέο κόσμο πίσω στο είδος. Στην αρχή με ξένιζαν λίγο μόνο τα φωνητικά του Ross που θεωρούσα ότι είναι ένα κλικ κάτω από τα φανταστικά παιξίματα των υπολοίπων. Πλέον τα θεωρώ στα συν του άλμπουμ. Τα παιξίματα και η έμπνευση παραμένουν Ολύμπιου επιπέδου.
#4
Heaven’s Basement - Filthy Empire
Αν όχι ο καλύτερος, μέσα στους 2-3 καλύτερους αμιγώς, παραδοσιακά και γαμάτα hard rock δίσκους της δεκαετίας. Και στα καλύτερα ντεμπούτα της. Και στα μεγαλύτερα what if γιατί το διαλύσανε οι γμμνοι μετά από αυτό.
#3
Riverside - Shrine Of New Generation Slaves
Μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος των Riverside, αυτό είναι μάλλον το πιο ισορροπημένο, ολοκληρωμένο, καλύτερα γραμμένο και εν τέλει μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους.
[/details]
#2
Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)
Όπως έχει ειπωθεί πολλάκις, ένα από τα συγκλονιστικότερα – και προφανώς καλύτερα - άλμπουμ του παραδοσιακού progressive rock ήχου κυκλοφόρησε το 2013 κι όχι τη δεκαετία του ’70. Το “Raven” δεν είναι τίποτα λιγότερο από αριστούργημα, προερχόμενο από έναν καλλιτέχνη που έχει τη γνώση, το όραμα, την ικανότητα, την οξυδέρκεια, την αισθητική, και ό,τι άλλο απαιτείται για να πετύχει αυτό που πέτυχε. «Αντικειμενικά» αυτό είναι το νο.1 της χρονάς και υποψήφιος δίσκος δεκαετίας.
Ps: διαθέτει πιθανότατα και το καλύτερο κιθαριστικό σόλο της δεκαετίας.
#1
Alter Bridge – Fortress
Όπως και πριν 10 χρόνια, έτσι και τώρα πάλεψα πολύ μέσα μου να αποφασίσω αν θα βάλω αυτό ή το “Raven” στο ν.1. Εν τέλει ακολούθησα το πιο προσωπικό/υποκειμενικό κομμάτι της διαδικασίας επιλογής.
Γιατί το “Fortress” κλείνει την Αγία Τριάδα των δίσκων των Alter Bridge, που μου έχουν προσφέρει περισσότερα από όσα μπορώ να δώσω πίσω, ειδικά εκείνη την περίοδο της ζωής μου.
Κλίνοντας στην πιο heavy πλευρά της μουσικής τους (επηρεασμένοι κι από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Tremonti), οι Alter Bridge ένα από τα πιο τέλεια δείγματα μοντέρνου heavy rock (με κάμποσα metal στοιχεία) της προηγούμενης δεκαετίας και γενικότερα. Με ύμνους σαν το “Cry Of Achilles” και το “Fortress” να ανοίγουν και να κλείνουν το άλμπουμ αντίστοιχα, με το “Lover” να ξεχειλίζει συναίσθημα, με το “Calm The Fire” να είναι από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια στη δισκογραφία τους (κι όχι μόνο). Με τα “Peace Is Broken” και “Waters Rising” να είναι σπουδαία, με το “Bleed It Dry” να είναι πολύ πιο metal στην ουσία του από «αληθινές metal μπάντες». Άλμπουμ άψογο σε όλα του.
32 Likes
2013 → Αυτά δεν γίνονται! Ή μήπως γίνονται;
12. – 6.
12. MONSTER MAGNET “Last Patrol”
Ήδη απ’ το “Mastermind” ο μπάρμπα-Dave μου ψιθύριζε ότι έχει έρθει και πάλι η ώρα να αράξουμε παρέα. Στο “Last Patrol” το βροντοφώναξε και το καλό είναι ότι το έκανε όχι παλιμπαιδίζοντας, αλλά αποδεχόμενος συνειδητά ότι τα χρόνια έχουν περάσει και δεν είμαστε ακριβώς για Ντόπες επ’ Άπειρον πια. Και ξέρετε, αυτό το εκτιμώ όταν δεν σημαίνει παραίτηση αλλά συνδυάζεται ακόμα με φλόγα στα μάτια για αυτά που έρχονται. Θα είναι σαν end of time αλλά δεν θα είναι…
11. MAEL MORDHA “Damned When Dead”
Το 2008 μπήκα στο venue την ώρα που ισοπέδωναν το σύμπαν οι DEAD CONGREGATION. Την ώρα που παίζανε οι MORDHA καλά πέρασα αλλά δεν έδωσα και τόση σημασία καθότι περίμενα το κυρίως πιάτο. Πέντε χρόνια μετά η προσοχή μου ήταν αυτή που έπρεπε… Επαφή με τη δισκογραφία τους δεν είχα, όμως κάποια στιγμή παίζουν μια κομματάρα που μου παίρνει τα μυαλά… Πώς το είπε ο frontman, κάτι για Grey και ότι είναι απ’ τον τελευταίο δίσκο, ΟΚ λοιπόν για πάμε…
Το “Damned When Dead” είναι μάλλον ο τελευταίος, χρονικά, pure heavy metal (πες το και έπικ και φολκ και ό,τι θες, heavy είναι) δίσκος που με συγκίνησε σε βαθμό απόλυτης πώρωσης και sing along (πιθανότατα επειδή υφολογικά ανήκει καθαρά στο 90s metal) και τα “Dawning of the Grey” και “All Eire Will Quake” (εκεί στο “waiting for my time to come…” γκρεμίζονται κάστρα) είναι από τα απόλυτα back-to-back έπη της μουσικής αυτής.
10. CONSPIRACY OF DENIAL “Conspiracy of Denial”
Τα πρώτα χρόνια των 10s η “έκρηξη” που συνέβαινε σε όλα τα παρακλάδια του εγχώριου σκληρού ήχου με είχε συνεπάρει σε βαθμό που προσπαθούσα να ακολουθώ όσο πιο πολύ μπορούσα με αποτέλεσμα να βρίσκομαι σε κάποιο live κάθε δεύτερη νύχτα (ΟΚ, υπερβολή αλλά πιάνετε το νόημα), σημαντικό μέρος των οποίων εντάσσονταν στην DIY σκηνή.
Ένα τέτοιο έχει διοργανωθεί κάποιο βράδυ, φθινόπωρο του '11, στου Πραπόπουλου στο Χαλάνδρι (από τους ωραιότερους χώρους, τόσο καθαυτή η κατάληψη όσο και η περιοχή δίπλα στο ρέμα) όπου είχα την τύχη να γνωρίσω τους CONSPIRACY οι οποίοι με κέρδισαν με το απεγνωσμένο crust τους στο οποίο έβρισκε κανείς ψήγματα σλατζ αλλά και μπλακ. Όταν έφτασε πια η ώρα για το ντεμπούτο LP, η απόγνωση ήταν όλη εκεί, μαζί όμως έμπαιναν και ορισμένες αχτίδες της ανάτασης που ενυπάρχει στις τολμηρές παρέες (με τη διευρυμένη έννοια) που κοιτάζουν κατάματα το μέλλον.
9. VUYVR “Eiskalt”
Το σωτήριον έτος 2013 γινόταν ψιλοπανικός στο φόρουμ, μέχρι κι απ’ τα εξωτερικά μας επισκέπτονταν. Όπως ας πούμε ο Γάλλος της Throatruiner Records για να προμοτάρει λέει τη νέα κυκλοφορία (σε συνεργασία με τη Blastbeat Mailmurder) των Ελβετών VUYVR (εναλλακτική γραφή του Wyvern) με αξιοσέβαστα μέλη από KNUT, RORCAL κ.α. Μπορεί η ταμπέλα να γράφει blackmetal αλλά εδώ μέσα είναι ένα ανελέητο χωνευτήρι που περιλαμβάνει επίσης διάφορες core εκφάνσεις, κάμποσο grind και λιγάκι από sludge, προσφέροντάς μας κάτι παρεμφερές με τους DEPHOSPHORUS, κάπως πιο γήινο και αστικό, αλλά σίγουρα εξίσου φορτισμένο συναισθηματικά.
8. GRAVE MIASMA “Odori Sepulcrorum”
Οι Βρετανοί μη θέλοντας να είναι «απλώς» άλλη μια bestial black/death μπάντα, κι αφού σοφά είχαν αλλάξει όνομα κάποια χρόνια πριν, είπανε να πάνε πολλά βήματα παραπέρα από τα EPs δημιουργώντας έναν δίσκο, ο οποίος έχει ταυτόχρονα την ατμόσφαιρα που έλκει σε πρώτο βαθμό όσο και την πολυπλοκότητα για να κρατήσει το ποίμνιο που θα ακολουθήσει τις νεκρικές διδαχές του.
Εδώ έχουμε ατόφιο death metal (ναι ξέρω, θα τσινήσουν ορισμένοι, εγώ εστιάζω στο υπόβαθρο) που εξυψώνει ακριβώς αυτόν το επιθετικό προσδιορισμό, ξεκινώντας από την προσέγγιση των NECROS CHRISTOS αλλά επενδύοντας όχι τόσο στην αυστηρή τελετουργία όσο στη χαοτική αναζήτηση του Τέλους και τη επικείμενης νέας Αρχής.
Close the gates of time - Open those of eternity
7. ANTEDILUVIAN “Λόγος”
Οι Καναδοί, με πυρήνα πάντα το ντουέτο των Haasiophis (ο οποίος στο μεταξύ έχει ενταχθεί και στους REVENGE) και Mars Sekhmet επιστρέφουν για να εξερευνήσουν λίγο ακόμα τις υποσυνείδητες διαδρομές του ανθρώπινου νου φτάνοντας πίσω μέχρι τις απαρχές της Δημιουργίας. «Εν αρχή ην ο Λόγος… και Σαρξ εγένετο» άλλωστε… Στο δεύτερο full-length τους ξαναγκαλιάζουν το Χάος όπως και στην εποχή των demos αλλά χωρίς να χάνουν εντελώς οποιαδήποτε δομή, κι ενώ οι κιθάρες στροβιλίζονται διαρκώς και τα φωνητικά ψιθυρίζουν ξεχασμένες αλήθειες, την παράσταση κλέβουν τα τύμπανα της Mars, τα οποία ποτέ δεν ξέρουμε σε ποιο θαμμένο μονοπάτι θα μας οδηγήσουν…
6. CLANDESTINE BLAZE “The Harmony of Struggle”
Ας στραβομουτσουνιάσετε όσο θέλετε, δεν πειράζει, ο Aspa (Τσίνα -δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σας) μετά από μια μακρά διαδρομή φτάνει στο peak της δημιουργικότητάς του ως CB, παρουσιάζοντας έναν δίσκο που ηχητικά μοιάζει να έρχεται κατευθείαν απ’ τις «χρυσές» εποχές της Νορβηγίας του ’92-’94. Όταν δε, αποκτά έναν αδιανόητο ρυθμό και ροή που ξεχειλίζει ασταμάτητα απ’ το “Messiah for the Dying World” και διαμέσου του ίσως κορυφαίου κομματιού της πορείας του (“Autumn of Blood and Steel”) φτάνει ως το τέλος σχεδόν απνευστί, εγώ τουλάχιστον είναι αδύνατο να του αντισταθώ.
5.
FŌR “Blakaz Askǭ Hertô”
Εδώ μιλάει η «ξιπασιά» διότι ας πούμε ότι ήμουν απ’ τους πρώτους που τους είχαν «ανακαλύψει» τότενες, τουλάχιστον στους κύκλους που ανταλλάζαμε προτάσεις. Οι Σουηδοί με το πρωτο-γερμανικό όνομα που σημαίνει Φωτιά κι ένα concept που σύμφωνα με συνεντεύξεις τους εκτείνεται από γερμανίδες μάγισσες και την τερατώδη σπορά τους έως τα πιο σκοτεινά σημεία της σκανδιναβικής μυθολογίας, επιχειρούν να κάνουν εκκωφαντικό κρότο στην όλη black/death σκηνή παρότι οι ταυτότητές τους ποτέ δεν έγιναν γνωστές.
Οι ultra-λασπώδεις διαδρομές που χαράζουν οι ισοπεδωτικές κιθάρες θα ήταν το highlight αν δεν υπήρχε ο άγνωστος Χ που παίζει εδώ τα τύμπανα και πραγματικά, ε θα το πω το γραφικό, ΚΑΝΕΙ ΠΑΠΑΔΕΣ είτε βαράει πιο αργά κι απ’ τον βραδύποδα είτε κοπανάει πιο γρήγορα κι από μυδράλιο. Και με ήχο κανονικό ε, απ’ αυτόν που χτυπάει κατευθείαν στο πιο βαθύ σημείο του εγκεφάλου, όχι ψευτο-τρίγκαρισμένο χορτοκοπτικό μηχάνημα σαν την “mainstream” πλέμπα.
4.
LETHE “Λήθη”
Τα λέγαμε λοιπόν για CONSPIRACY OF DENIAL και κάπου στα τέλη της χρονιάς, σκάει και το απόλυτο companion, μια συλλογή δέκα κομματιών, χωρίς ανάσα και με όλο το πάθος του κόσμου. Υπήρξα τελείως περαστικός απ’ το κραστ, προφανώς με τράβηξαν λίγο παραπάνω εκείνες οι περιπτώσεις που μπλέχτηκαν και με το μπλακ και το ομώνυμο άλμπουμ των LETHE ήταν μια εκπληκτική προβολή της πραγματικότητας που θέλουμε να κάνουμε πως δεν υπάρχει αλλά είναι συνεχώς δίπλα μας και αποτυπώνεται κατάλληλα στην καλύτερος-τίτλος-λογοπαίγνιο-όλων-των-εποχών “Σηψικάμινο”.
3.
PAYSAGE D’HIVER “Das Tor”
Μοναδική περίπτωση το project αυτό του Wintherr (με τους DARKSPACE πλέον δεν ψήνομαι ιδιαίτερα) που επιμένει ξεροκέφαλα να στηρίζεται στα απογυμνωμένα χαρακτηριστικά του second wave blackmetal, δημιουργώντας μακρόσυρτες συνθέσεις που ενίοτε μοιάζουν δίχως τέλος, να κάπως σαν το απίθανα μινιμαλιστικό εξώφυλλο με το απέραντο χιονισμένο δάσος, στην άκρη του οποίου υπάρχει η θεόρατη Πύλη.
Σε μια εποχή που η συγκεκριμένη μουσική έχει αποκτήσει σχεδόν intellectual χαρακτηριστικά και έχει εισβάλλει σε “ημι-mainstream” ακροατήρια (ακόμα και στον ήχο που πρεσβεύει το “Das Tor” υπάρχουν ας πούμε οι πιο «πιασάρικοι» VEMOD), ο Ελβετός συνεχίζει να είναι ο απομονωμένος ασκητής του βουνού, δύστροπος και μονόχνωτος, αλλά κουβαλώντας μια προαιώνια σοφία για όποιον επιμείνει να τον αποκωδικοποιήσει.
2.
THRONE OF KATARSIS “The Three Transcendental Keys”
Άλλη μια απίθανη η περίπτωση, αυτή του Νορβηγού Thor Erik Helgesen… Ως THRONE OF KATARSIS είχε κυκλοφορήσει τρία full-length πλήρως βασισμένα στον παραδοσιακό νορβηγικό ήχο. Πολύ καλά ήταν, δε λέω, μάλιστα στο “Ved Graven” του ’11 συμμετείχαν και οι Sannrab, Skindod των GEHENNA, αλλά δεν κόμιζαν κάτι νέο -περισσότερο ως tributes μπορούσαν να θεωρηθούν.
Και απ’ το πουθενά το ’13 σκάει αυτό εδώ το διαμάντι, ένα μουσικό γριμόριο χωρισμένο σε τρεις πράξεις μια για κάθε κλειδί προς ένα ανώτερο επίπεδο. Αργόσυρτο στο μεγαλύτερο μέρος του, πηχτό, περισσότερο θυμίζει abyssic black/death προσεγγίσεις (π.χ. της αυστραλιανής/νεοζηλανδική σκηνής, βλ. WITCHRIST κ.α.) αλλά δεν είναι τέτοιο. Τα χαρακτηριστικά της σκανδιναβικής του προέλευσης είναι εκεί, καλυμμένα μεν από ατμοσφαιρικά layers, αλλά παραμένουν απόλυτα αισθητά.
Κάπως έτσι καταλήξαμε με τον ίσως καλύτερο bm δίσκο εκ Νορβηγίας για τον 21ο αιώνα (με όρους originality/ηχητικού ριζοσπαστισμού) κι ενώ περιμέναμε τη συνέχεια, o Infamroth απλά εξαφανίστηκε στις σκιές (αν κάποιος έχει καμιά πληροφορία, ας την δώσει γιατί μου χρωστάει συνέντευξη απ’ το ’14!)…
1.
CULTES DES GHOULES “Henbane”
Κοντά 20 χρόνια είχανε περάσει από το “De Mysteriis…” και μέσα σε αυτά διάφοροι δίσκοι είχαν διεκδικήσει τον τίτλο τιμής «νέο DMDS». Αν με ρωτάτε, οι περισσότεροι ήταν φούσκες, κάποιοι ήταν αρκετά καλοί κι έξυσαν το εξωτερικό περίβλημα, το “Casus Luciferi” κάτι πήγε να κάνει, ενώ το “Salvation” ήταν κάτι διαφορετικό και πολύ μεγάλο (και άρα κρίμα να έμπαινε σε τέτοια συζήτηση).
Στο δεύτερο full-length των Πολωνών όμως μοιάζει να πετύχαμε ακριβώς το κέντρο του στόχου. Όπου «στόχος» δε σημαίνει «ίδια riffs και blastbeats», σημαίνει αυτή την κρυπτική, πρωτόγονη αύρα που αναδυόταν μόλις ανέτειλε το Φεγγάρι που Παγώνει ή όταν μας Έθαβε ο Χρόνος και η Σκόνη (δεν το έκανα επίτηδες, πιστέψτε με).
Οι κιθάρες του “Henbane” είναι αδυσώπητες και αδιαπέραστες, ερωτοτροπούν χυδαία με την κακοφωνία ενώ τα φωνητικά του Mark of the Devil φέρουν κάτι από Attil-ική παράνοια. Όχι τυχαία, το χεράκι τους έχουν βάλει ο M. (MGLA) στην παραγωγή και ο Nameless Void (NEGATIVE PLANE) στα συνοδευτικά πλήκτρα. Το χεράκι της έχει βάλει επίσης η σλαβική καταγωγή των CdG που κουβαλάει μέσα τις κάθε λογής ξεχασμένες ιστορίες του μεσαιωνικού σκότους -ταιριαστό λοιπόν που το κείμενο αυτό γράφεται το βράδυ της 31ης του Οκτώβρη.
Ειδικές Καταστάσεις
-
Ο Μήτσος ο Keepin χτυπάει τρις ως ILL OMEN, με split, με demo (“Radiant Behest of Excessum”) και με EP (“Remnant Spheres of Spiritual Equilibrium”) και ειδικά το τελευταίο είναι μια αργόσυρτη ελεγεία πάνω στην κατάρρευση του πνεύματος.
-
Νορβηγία – παρυφές nidrosian – μέρος 1ο: Οι (ο) KNOKKELKLANG κυκλοφορεί ένα demo ατμοσφαιρικού, καλπάζοντος και αρκούντως θελκτικού bm.
-
Νορβηγία – παρυφές nidrosian – μέρος 2ο: Το ντουέτο των UNBEING θα βγάλει ένα τελευταίο κομμάτι, μετά τον θάνατο του Steingrim Torson (CELESTIAL BLOODSHED), έναν 20λεπτο αποχαιρετισμό ’til-we-meet-again θα μπορούσε να πει κανείς.
-
HDHM - πράξη Α’: O Tommie δεν κάθεται σε ησυχία, βουτάει ξανά με τα μπούνια στα 70s και μέσα από τόνους reverb υμνεί τις φωτιές του qlipha Golachab. Για τη δεύτερη πλευρά του EP, θα φωνάξει τον Pelle Åhman των IN SOLITUDE να συμμετάσχει στα φωνητικά μιας αναπάντεχης (ή μήπως όχι; ) διασκευής στο “Dambala” του reggae/funk/soul καλλιτέχνη EXUMA (ακούστε και το original).
-
HDHM – πράξη Β’: Οι SERPENT NOIR έχουν κρατημένο ένα καταπληκτικό κομμάτι (σπασμένο σε πρόλογο/κυρίως θέμα/επίλογο -split κυκλοφορία με τους Μεξικάνους ANDRAMELECH) που απομακρύνεται κάπως απ’ το blackmetal υπόβαθρο (ηχητικά μιλώντας) του EP και του full-length και ενστερνίζεται πιο «φωναχτά» τις ατμοσφαιρικές διδαχές των 90ς, κλείνοντας το μάτι στον νέο δίσκο που είναι στα σκαριά.
-
Στην ΟΔΟ 55 οι χοροί καλά κρατούν, έστω και για ένα σκάρτο δεκάλεπτο κάτω απ’ το φως μιας λάμπας που τρεμοπαίζει.
39 Likes
2013
- Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)
- Bring Me The Horizon - Sempiternal
- Carcass - Surgical Steel
- Volbeat - Outlaw Gentlemen And Shady Ladies
- Queens Of The Stone Age - Like Clockwork
Λοιπές δισκάρες:
Stray From The Path - Anonymous
The Dillinger Escape Plan - One of Us Is the Killer
Beastmilk - Climax
Monster Magnet - Last Patrol
Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Λήθη - Λήθη
Arctic Monkeys - AM
Clutch - Earth Rocker
Foals - Holy Fire
In Solitude - Sister
Stone Sour - House Of Gold & Bones Part 2
Εξώφυλλο: Monster Magnet - Last Patrol
37 Likes
Κορυφαία χρονιά για ελληνικές κυκλοφορίες, ε. Μ’ ευκολία θα μπορούσε η πεντάδα μου να ήταν 4/5 ελληνικά.
Πεντάδα:
Conspiracy of Denial “Conspiracy of Denial”
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑΑΑΑΑ …
Απλά και ξάστερα, το ομώνυμο ντεμπούτο των Conspiracy of Denial είναι Ο,ΤΙ θέλω από το crust μου, ένα άψογο διαμάντι, κάτι που δεν του λείπει τίποτα, κάτι που όσες φορές και να τ’ ακούσω δε θα το βαρεθώ ποτέ. Από τη λιτή αισθητική του εξωφύλλου του μέχρι τον ήχο του, από τα riffs μέχρι τις μελωδίες που διαπερνούν όλο τον δίσκο χωρίς να τον κάνουν στιγμή γλυκανάλατο, αυτό που σε διαπερνά είναι ένα επαναστατικό συναίσθημα που λέει «όχι δράματα, όχι θρήνοι, αλλά πόλεμος, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣΣΣΣ!».
Λήθη “Λήθη ”
ΣΤΑΘΗΚΕΕΕΕΣ ΜΟΝΟΟΟΟΣ…
Με εμφανώς πιο βαρύ και σάπιο ήχο , οι Λήθη προτείνουν τη δική τους εκδοχή του ντόπιου πολιτικοποιημένου crust. Καμία αίσθηση κάποιας ανατατικής μελωδίας εδώ, μόνο σήψη, σήψη, σήψη, ένα crust πολύ κοντά στο (black) metal κι εγώ ν’ απορώ τι άλλο θα μπορούσαν να μας δώσουν αυτές οι δύο μπάντες (αχ, αυτή η «κατάρα του ενός δίσκου»).
Despite Everything “The dawn chorus”
Ο καλύτερος ελληνικός μελωδικός punk δίσκος; Δεν ξέρω, ο Deathster το κατέχει καλύτερα το πράγμα, αλλά πραγματικά όταν το βάζω νιώθω ότι ακούω μία σειρά από instant hits/single-άκια. Για ‘μένα αυτό το album θα μπορούσε ν’ ανήκει στις κλασικές 90’s κυκλοφορίες της Fat Wreck Chords και θα ‘βαζε και πολλές από αυτές κάτω. Εφηβικό συναίσθημα, μελό συγκίνηση, δυναμικότητα.
Ghost “Infestissumam”
Παραμένει μέχρι και σήμερα το πιο αγαπημένο μου album τους -κυρίως γιατί μου βγάζει τον πιο μοντέρνο/radio-friendly/rock εαυτό τους. Άλλος με personal-favourite το “Body and blood”;
Fates Warning “Darkness in a different light”
Θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε το album ότι πολλοί στο forum ειρωνεύονταν αυτήν τη metal στροφή του Matheos, κάποιες εξώφθαλμα «μοντέρνες» πινελιές, τη βαρύτητα, το drumming κλπ. Ναι ΟΚ, έκλεισε η περίοδος των «ενδοσκοπικών» 90’s, καλώς ήρθατε (ξαναματαπάλι) νέοι Fates Warning, πάρτε μας πάλι την ψυχή μ’ αυτόν τον πιο άμεσο metal εαυτό σας, η αύρα είναι ακόμη εδώ, σε κάθε τραγούδι, κι ας τραγουδιούνται «πιο εύκολα» κάποια refrain (λες και μας χάλασε ποτέ κάτι τέτοιο). Α, και το “And yet it moves”, πέρα από ένα γαμημένο ΕΠΟΣ απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, περιέχει και μία απ’ τις πιο αγαπημένες μου Fates στιγμές ever: εκεί προς το τέλος, σβήνει ο θόρυβος της παραμόρφωσης, οι ακουστικές κιθάρες παίρνουν τον πρώτο λόγο και ο Ray της καρδιάς μας ξεκινά: «eyes to the windooow»… Ιδίως πιο μετά που «ανεβαίνει» τονικότητα στο «and in the eveniiiing», νιώθω ότι ανεβαίνει κι ψυχή μου λίγο μαζί του.
Λοιπά:
Summary
Leprous “Coal”
Το είχα νούμερο 5 αρχικά, αλλά “And yet it moves”, όπως είπα. Οι Leprous είναι κάτι που ακόμα ανακαλύπτω, χάρη στο παιχνίδι Album exchange και το “The congregation”. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι πρέπει να «κατακτήσω» όλη τη δισκογραφία τους, κι εδώ, στο “Coal”, είναι που εγώ που θέτω την αφετηρία του δικού τους ιδιαίτερου στυλ: djent-ίλα, μελωδιάρες, πρωταγωνιστικά φωνητικά, σκοτεινή ατμόσφαιρα, pop αισθητική σε σκληρό περίβλημα, hit-άκια «μέσα» σε 6-λεπτα, 9-λεπτα έπη. Πώς κατάφεραν να δημιουργήσουν (και να εξελίξουν) ένα 100% προσωπικό στυλ εν έτη 2010 όταν «τα πάντα έχουν παιχτεί», δεν το ξέρω, αλλά ξέρω ότι πλέον στα πρώτα δευτερόλεπτα ενός κομματιού μπορώ ν’ αναφωνήσω «αυτό ακούγεται σαν Leprous».
Bad Trip “Bad Trip”
Οι Έλληνες Bad Trip είναι μία μπάντα που θα άξιζε να ήταν πολύ-πολύ πιο γνωστή. Η ποιότητα της μουσικής της και ιδίως αυτή των live εμφανίσεων τους είναι κάτι που μόνο βιώνεται: instrumental συνθέσεις που «απλώνονται» με χαρακτηριστική ευκολία και δίχως να κουράζουν στιγμή, riffs που μπασταρδεύουν την ατμοσφαιρικότητα του post-metal με τις δυναμικές του post-hardcore, ελάχιστες ηλεκτρονικές πινελιές/samples, μελωδίες τόσο-όσο, κι αν όλα αυτά σας φέρνουν στο νου π.χ. Pelican, όχι, κάνετε λάθος. Οι Bad Trip έχουν σαν οδηγό περισσότερο το “Souls at zero” των Neurosis, με ό,τι κι αν καταλαβαίνετε με αυτό. Αμφιταλαντεύτηκα αν χωρούσαν πεντάδα κι αυτοί γιατί το αξίζουν κι αυτό είναι μάλλον το καλύτερο album τους, αλλά έπεσαν σε σκληρό ανταγωνισμό.
Κι ένα τρελό trivia για το τέλος: στο ΘΕΟΡΑΤΟ, 16-λεπτο έπος “Dead dream nation” ακούγεται το ίδιο sample που κατά τρελή σύμπτωση έχουν βάλει και οι Λήθη σε δικό τους τραγούδι στον δίσκο που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά! Πρόκειται για τη φωνή του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, αγωνιστική του χανσενικού κινήματος στην Ελλάδα.
Orphaned Land “All is one”
ΟΚ, είναι ο πιο εμπορικά «ξεφτιλισμένος» δίσκος τους: ορχήστρες και χορωδίες όπως ζητάει ο μέσος μεταλλάς για να νιώθει ένα επικό συναίσθημα, πεντακάθαρη «ευρωπαϊκή» παραγωγή, εύπεπτες συνθέσεις (ιδίως σε σχέση με το πιο πολύπλοκο παρελθόν τους) κλπ. Έλα, όμως, που τα ανατολίτικα κόλπα τους είναι εδώ πιο άμεσα από ποτέ, σε φάση κάποια τραγούδια να τα φαντάζεσαι με τη φωνή της Πέγκυς Ζήνα, κι εγώ τι πρόβλημα να έχω με την Πέγκυ;;;
Bad Religion “ True north”
Είπαμε, η «ανάσταστη»/δεύτερη νιότη των Bad Religion ήρθε πολλά χρόνια πριν, με το “The process of belief” του 2002 και κράτησε για όλη τη δεκαετία του 2000. Τι το ιδιαίτερο έχει τότε το “True north”; Μα, απλά ότι ηχητικά κα συνθετικά είναι ό,τι πιο κοντινό στην απλότητα του “Suffer” -σε σημείο που θα μπορούσε να ήταν ο δίσκος που κυκλοφόρησε μετά απ’ αυτό στη θέση του “No control”. Πραγματικά πορωτικό/συγκινητικό συναίσθημα.
Ulver “ Messe I. X- VI. X”
Χμ, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το έχουμε λίγο στο κλάσιμο; Ήταν μεγαλεπήβολο εγχείρημα, μετά από τόσα χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι όντως η αίγλη του δεν είναι η ίδια, αλλά έχει ακόμη φοβερές επιπτώσεις εάν το ακούσεις σ’ ένα κατάλληλο mood «κατάνυξης».
Universe 217 “ Never”
Δεν έχω ξανα-αναφερθεί στους Universe 217, παρ’ όλο που η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους ήταν συγκλονιστικής φύσης: support στους Anathema το 2011 (; ) στο παλιό Principal, όπου, φυσικά, το συγκρότημα έσβησε τους Βρετανούς από τον χάρτη κι εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό να απορώ τι φωνή (και τι μαλλούρα -συγχωρέστε με, έχω κάτι με τις μαλλούρες) ήταν αυτή. Λοιπόν, αυτό το πειραματικό/ατμοσφαιρικό doom δεν ήταν ποτέ του γούστου μου, αλλά κάτι η ιδιαίτερη φωνή, κάτι οι ιδέες τους, μ’ έκαναν να παρακολουθήσω όλη τη δισκογραφία τους, στην κορυφή της οποίας, προσωπικά, κατατάσσω αυτό εδώ το album.
Alice in Chains “The devil put dinosaurs here”
Όχι τόσο καλό όσο το προηγούμενο, αλλά έχει έναν σκασμό από κομματάρες πάλι σ’ ένα βαρύτερο και πιο σκοτεινό στυλ. Ε ναι, αυτή η μπάντα ΑΞΙΖΕ να είχε παραπάνω από 3 albums.
EPs:
Summary
Sarabante “Έρμαια των καιρών /Under the shadows” EP
Hands down, το “Έρμαια των καιρών” καλύτερο κομμάτι Sarabante ever!
Juggling Jugulars “Asylum” EP
Τρελαμένοι Φινλανδοί που είχαμε την τύχη να τους δούμε πέρυσι. Το “Asylum” από τα εντυπωσιακότερα openers ever.
Nuclear Spring “ Nuclear Spring” 7” EP
2 EPs έβγαλε εκείνη τη χρονιά αυτή η αδικοχαμένη μπάντα (ένα 7” κι ένα 12”), με το 7”, κατά τη γνώμη μου, να είναι και το καλύτερο. Οι Nuclear Spring αποτελούσαν ένα καλά κρυμμένο μυστικό του punk underground (με την έννοια ότι δεν είναι και η πρώτη μπάντα που θα σου έρθει στο μυαλό) που κατάφερε ν’ αναπαράγει σε τρομερό βαθμό αυτό αγνό, εκρηκτικό, παλιό punk αίσθημα, αλλά δυστυχώς δε συνέχισε την πορεία της.
Εξώφυλλο: Λήθη “Λήθη”
31 Likes
2013
Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια.
1. October Tide – Tunnel of no light
Με ένα εξώφυλλο που προμηνύει την απόλυτη μαυρίλα, οι October Tide ακολουθούν τη γνωστή πορεία της μελαγχολίας και της λύτρωσης. Η υπενθύμιση των πληγών που θα έρθουν (“Of wounds to come”) γίνεται με έναν ήχο μελωδικό, απόλυτα δεμένο. Το χτίσιμο του “Our constellation” είναι άλλη μια όμορφη στιγμή του πιο πρόσφατου doom/death. Γενικά θεωρώ πως με αυτό το άλμπουμ απέκτησαν ξανά ταυτότητα, καθώς είναι μία από τις καλύτερές τους δουλειές μέχρι σήμερα, με κομμάτια που σου μένουν.
2. Oathbreaker - Eros/Anteros
Από τις πρώτες δουλειές της μπάντας που αργότερα έγινε τόσο γνωστή και έφτασε να παίζει παντού λάιβ. Από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές με γυναικεία φωνητικά. Στοιχεία όπως shoegaze, black και post συνδέονται με έναν μοντέρνο τρόπο. Αρχίζει η εποχή που όλοι οι πειραματισμοί με βάση τον μέταλ ήχο γίνονται αποδεκτοί. Είναι αξιοσημείωτη η εξέλιξη της νοοτροπίας του κοινού της μέταλ μουσικής και η επέκτασή του. Ναι μεν έγινε πιο χίπστερ, αλλά αγκάλιασε όλα όσα έκραζαν οι φανατικοί μεταλάδες, όπως το να τραγουδήσει μία κοπέλα με όποιον τρόπο θέλει και να παίξει η μπάντα όπως θέλει.
3. Deafheaven – Sunbather
Τι να πρωτοπούμε. Θα επαναλάβω τα όσα έγραψα παραπάνω για την ανάμειξη ειδών και την αποδέσμευση από στεγανά σκέψης των προηγούμενων δεκαετιών. Θεωρώ ότι από αυτό το σημείο κι έπειτα αυξήθηκαν οι μπάντες που έπαιξαν αυτό ακριβώς το στυλ, ροκ βασισμένο σε μέταλ ρυθμούς και παιξίματα, με ματζόρε συγχορδίες πάνω σε γραμμές όπου παραδοσιακά παίζονταν μινόρε πράγματα (όχι ότι με χαλάνε κι αυτά).
4. Subrosa - More Constant Than The Gods
Από τις καλύτερες δουλειές των Subrosa, με κομμάτια που έκαναν επιτυχία (Cosey mo), και που μας έκαναν να περιμένουμε πώς και πώς.
Να σημειώσω πως οι Subrosa είναι μία από τις μπάντες των Η.Π.Α. που εκπroσώπησαν το -λίγο ξεχασμένο ανάμεσα σε μοντερνισμούς - είδος του trad doom metal με γυναικεία φωνητικά και πολλές γυναίκες στη σύνθεση, κι επειδή τους μίλησα και προσωπικά όταν έπαιξαν στο An το 2017, πρόκειται για πολύ ευγενικά και προσεγγίσιμα άτομα. Το σημειώνω -κι επιστρέψτε μου την παρένθεση- καθώς πιστεύω ότι μουσικοί που έρχονται από την άλλη άκρη της Γης για να παίξουν αυτό που τους εκφράζει (το οποίο μπορεί να θεωρείται λίγο obscure) πρέπει να χαίρουν αναγνώρισης, σε αντίθεση με κάποιους εγχώριους που εδώ και χρόνια είναι κλεισμένοι στον κόσμο τους και βλέπουν με καχυποψία μπάντες του εξωτερικού που παίζουν το ίδιο είδος με τη μπάντα τους, με πολλές ομοιότητες στη σύνθεση και στο στυλ. Η μουσική και ειδικά η μέταλ πρέπει να είναι αδελφοποίηση στην πράξη.
5. Tribulation – The Formulas of Death
Μελωδικό death metal από τη Σουηδία. Το πνεύμα των '90s λίγο εκσυγχρονισμένο. Το συγκεκριμένο είναι η δεύτερη κυκλοφορία της μπάντας.
Honourable mentions:
Orphaned Land - All Is One
Περιλαμβάνει μερικά πολύ ωραία τραγούδια της μπάντας, όπως το “Brother” και το “Let the truce be known”.
Alice in Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Μ’ αρέσει το θέμα που επέλεξαν οι AIC, καθώς θέλησαν να σχολιάσουν μία υπερσυντηρητική Αμερική, με έναν παραμορφωμένο και φονταμενταλιστικό χριστιανισμό, που στρέφεται κατά της επιστήμης και φέρνει στην επιφάνεια θεωρίες όπως η επίπεδη Γη. Τελικά οι ροκ μπάντες όταν δεν πεθαίνουν πρέπει να αποδεικνύουν γιατί είναι ροκ και σίγουρα η περασμένη δεκαετία χρειάστηκε τέτοιες στιχουργικές αναζητήσεις.
Εξώφυλλο: Subrosa - More Constant Than The Gods
32 Likes
1.Crusades - Perhaps you deliver this judgement with greater fear than i receive it
(λίγο δύσκολο να περιγράψω το ύφος που πέτυχαν ,θα πω μελωδικό punk rock με metal riff εδώ και εκεί,αλλά γαμώτο κάθε μελωδία είναι υπέροχη και εκεί που λες πόσο πιο πολύ μπορεί να μου αρέσει ένα κομμάτι ,βρίσκουν κάτι και το απογειώνουν και άλλο.Ο δίσκος είναι concept και αναφέρεται στον φιλόσοφο Giordano Bruno που θανατώθηκε στην πυρά από την ιερά εξέταση.)
2.Beastmilk - Climax
3.Blank Pages -Blank pages (punk rock)
4.Magic Circle - Magic circle
5.Criminal Damage - Call of death (punk)
6.Bad religion-True north
7.Radioactivity-Radioactivity (punk rock)
8.Atlantean kodex-The white goddess
9.Night sins-To the london or the lake (post punk ,darkwave)
10.Hoax - Hoax (HARDCORE)
11.The Rival mob- Mob Justice (HARDCORE)
12.Generacion suicida- Con La Muerte A Tu Lado (punk rock)
13.ΛΗΘΗ-ΛΗΘΗ (crust)
14.Darkthrone-The underground resistance
15.Rakta-Rakta (post punk)
16.Burial -Renegade
17.Youth avoiders-Youth avoiders (punk rock)
18.Cut Off - Sick of this life (hardcore ,powerviolence)
19.Selfish - Life has no vacant time
20.Framtid -Defeat of civilization (crust)
30 Likes
2013
1) Altar Of Plagues - Teethed Glory & Injury
Θες να ακούσεις κάτι ιδιαίτερο? Θες να ακούσεις κάτι που δεν υπάρχει ομοιό του ΠΟΥΘΕΝΑ? Θες να ακούσεις κάτι που είτε θα λατρέψεις είτε θα σε αφήσει παγερά αδιάφορο ? (σπανίζουν οι ενδιάμεσες καταστασεις γι αυτό το αλμπουμ). Θες να ακούσεις κάτι που έχει την δυνατότητα να σου αλλάξει τα γούστα στη μουσική? Ε λοιπόν μη πας παραπερα. Εδώ οι Ιρλανδοί έχουν δημιουργήσει ένα διαμάντη (κατ ’ εμε ) του ακραίου ήχου ,ο black/post/doom και σχεδόν industrial ήχος τους έχει την δυνατότητα να διευρύνει την έννοια “μουσική” στο μυαλό σου και να σε οδηγήσει σε ένα ταξίδι στα βαθυ του ψυχισμού σου (ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΕΡΒΑΛΛΩ). Οχι απλά το προτείνω , θέλω να βγώ απο τις οθόνες σας και να σας αναγκάσω να το ακούσετε (με αγάπη ). Αν δεν είναι αυτό 10/10 τότε δεν υπάρχει 10/10. Αλμπουμ της χρονιάς.
2) Ævangelist - Omen Ex Simulacra
Μα την παναγία . Δεν υπάρχει τίποτα πιο έντονο. Δεν υπάρχει τιποτα πιο σατανικό. Οταν είχε πρωτοβγεί είχα παθει ΣΟΚ και ήμουν σίγουρος πως αυτή την κατεύθυνση θα ακολουθήσει η μεταλ, " δεν υπάρχει περίπτωση όλοι θα θέλουν να ακούγονται ΕΤΣΙ!!!" σκεφτόμουν .Δυστυχως λίγοι το τόλμησαν και κανένας εξ αυτών δε το πλησίασε. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ… “Ο ΣΑΤΑΝΑΣ Ο ΙΔΙΟΣ” ,ακούστε το όσοι δεν έχετε!!!
3) Wędrujący Wiatr - Tam, Gdzie Miesiąc Opłakuje Świt
Ο καλύτερος ατμοσφαιρικός μπλακ μετακ δίσκος θαμένος κάτω απο την χειρότερη παραγωγή. Εμένα μου αρέσει για κάποιο λόγο αυτό το θαψιμο σε άλλους θα μπορούσε να είναι αποτρετικό στο να απολαυσουν το δίσκο. Οπως και να έχει μιλάμε για έναν εξαιρετικό άλμπουμ με εθιστικές μελωδίες και
μαγευτικά μυστικιστική ατμόσφαιρα.
4) Riverside - Shrine Of New Generation Slaves
5) Rivers Of Nihil - The Conscious Seed Of Light
Ταλέντο. ΤΑΛΕΝΤΟ ΟΜΩΣ .Αγουρο ναι, δεν είναι διάχυτο (ακόμα) είναι κάπου στο παρασκήνιο και ελλοχεύει άλλα είναι ξεκάθαρα εκεί και στα επόμενα αλμπουμ θα ΜΑΣ ΠΙΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ… ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΛΕΜΕ!!! Οπως και να έχει ενα πολύ καλό αλμπουμ που αξίζει τοπ 10 και ένας προάγγελος των μεγαλείων που που έποντε.
6) Everything In Slow Motion - Phoenix
Μια περίεργη μίξη προγκ ροκ/ποστ ροκ με μεταλκορ που αν μου τη περιέργαφες πριν ακούσω το άλμπουμ θα ήμουν τουλάχιστον διστακτικός να το ακούσω, μη πω πως θα το απόρριπτα με την μία ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ… Μιλάμε για μια εξαιρετική δουλειά με την ποστ μελωδία να εναλλάσεται και να εναρμονίζεται τέλεια με τις πιο “σκληρές” Μεταλκορ στιγμές, το ένα χιτμετά το άλλο , μεγάλος δίσκος.
7) Nero Di Marte - Nero Di Marte
Ακους αλτερνατιβ/ προγκ μεταλ απο Ιταλία και αυτομάτως σκεφτεσαι “Κατά 99% θα είναι πατάτα” . Να όμως που εδώ έχουμε να κάνουμε με το 1% , με την εξαίρεση . Το άλμπουμ αυτό έχει τομληρές συνθέσεις που σου κρατούν το ενδιαφέρον καθόλη την διάρκειά του με πολύ λίγες “κοιλίες” και με 3-4 σούπερ κορυφές. 8/10
8) Universe217 - Never
9) Leprous - Coal
10) Haken - The Mountain
Εξώφυλλο της χρονιάς:
34 Likes
Πολύ δύσκολο να μιλήσω για αυτή τη χρονιά, άπειρες κυκλοφορίες που τις θεωρώ αξιοσημείωτες μέχρι σήμερα, αμέτρητοι δίσκοι που μου έμαθαν μουσική και με διαμόρφωσαν. Κοιτούσα πίσω στο πως τα έβλεπα/σημείωνα τότε, τι αγόραζα, βλέπω έχω αλλάξει λίγο, αλλά όχι πολύ.
Οπότε, ένας συνδυασμός του τότε εαυτού μου, με τον τώρα, βγάζει τα εξής, με σχολιασμούς όσο πιο stream-of-consciousness γινόταν, σόρρυ για την απουσία νοήματος.:
Πεντάδα:
Summary
1. In Solitude – Sister (και εξώφυλλο χρονιάς)
Είδα έναν εραστή σε αυτές τις σκιές, μια ένωση στα πρόθυρα του θανάτου.
2. Altar Of Plagues – Teethed Glory And Injury
Πώς θα υπολογίσεις που σε έφεραν αυτά τα χρόνια; Σπρώξε. Απελευθέρωσε.
10/10.
3. Beastmilk – Climax
Αισθάνεσαι τόσο περίεργα. Αποκλείεται να είναι λάθος.
4. Cultes Des Ghoules – Henbane
Όσο ηχεί το “Henbane” δεν υπάρχει χρόνος, παρά μόνο το ψυχοδράμα του “Haxan’.
5. Λήθη – Λήθη
Για την δεκαπεντάδα:
Summary
6. Ghost – Infestissumam
Ο πιο ξεχωριστός, αρτιστικ, αλλά και βαθιά σατανικός δίσκος τους. Το δεύτερο βήμα που κανείς δεν περίμενε, καταδικασμένο να μείνει στις σκιές.
7. Atlantean Kodex – The White Goddess
Δεν ξεκινάς ένα δίσκο με το “Sol Invictus”, δεν το κάνεις. Μέχρι και τις ευρώπες πάνω σε γελάδια και τον Τσώρτσιλ σε κάνει να ξεχνάς. Anti-fascist, anti-urban epic doom metal ένα βήμα πριν γίνει αστερισμός του ιδιώματος. Ένα βήμα πριν μετατρέψει τον λυρισμό σε κάτι εξωπραγματικό. Εδώ, ηχεί πρώτο μεταξύ άνισων.
8. Audrey Horne – Youngblood
Από το post-grunge στο motorcharged hard rock ‘n’ roll, 10 τραγουδάρες δρόμος.
9. Carcass – Surgical Steel
Τεράστιος δίσκος, τεράστια επιστροφή, από το 1985 μέχρι το 2013 όλα τα δημιουργήματα των Bill Steer και Jeff Walker παρελαύνουν ηγετικά.
10. Aosoth – IV: An Arrow In Heart
Κανείς δεν έπαιξε όπως οι Aosoth εδώ, ούτε πριν, ούτε μετά. Ούτε οι ίδιοι. Ο θρησκευτικός βίαιος φανατισμός στην απόλυτα οριακή του στιγμή. Από τα κορυφαία orthodox black/death metal άλμπουμ όλων των εποχών.
11. Conspiracy Of Denial – s/t
Αν αυτό το άλμπουμ είχε βγει στο PDX θα μνημονευόταν ως κλασικό, με 50 επανεκδόσεις. Οι CoD έπαιξαν το τέλειο neo-crust, σύγχρονο, τσιτωμένο, επίπονο, με φοβερούς στίχους επίσης.
12. Belgrado – Siglo XXI
Κάτι τέτοια άλμπουμ έκαναν κάφρους σαν και εμένα να ξεμπουκώσουν τα αυτάκια τους. Κάτι τέτοιοι σκοτεινοί, επαναστατικοί χωροί στα υπόγεια της αστικής παρακμής, τροφοδοτούν μέχρι σήμερα το πείσμα ενάντια στον ολικό συμβιβασμό.
13. Celestial Bloodshed – Omega
Νορβηγικό black metal που αγγίζει και λερώνει την ψυχή.
14. Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away
Ποίηση. Ευτυχώς όχι απογυμνωμένη από τη μουσικότητα.
15. Gorguts – Coloured Sands
Ο καλύτερος death metal δίσκος του αιώνα; Perhaps. Και περισσότερα.
Άλλοι 35 δίσκοι που εύκολα θα μπορούσαν να είναι όλοι στις θέσεις 6-15:
Summary
16. Darkthrone – The Underground Resistance
Άνισο, αλλά οι κορυφές υπερβαίνουν εσκαμμένα. Μόνο το “Leave No Cross Unturned” να έβγαινε ως maxi single 7ιντσο, θα μιλούσαμε για μνημειώδες έργο. Nocturno cultooo…
17. Satan – Life Sentence
Ο καλύτερος δίσκος ενός από τα καλύτερα traditional heavy metal σχήματα ever.
18. Watain – The Wild Hunt
Άνισο ναι, αλλά εμένα τα πειράματά του θεωρώ πως αποδίδουν. To the fellow hunters…
19. Volbeat – Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
Έχει guest King Diamond σε κομματάρα, άρα…Επίσης έχει και άλλες 6-7-8 υπερκομματάρες. Και Lola. Και Doc.
20. Temple Of Baal – Verses Of Fire
Σαρωτικό γαλλικό black/death metal με μια αίσθηση κινδύνου και κρισιμότητας που δεν ξαναβρήκα εύκολα.
21. Jungbluth – Part Ache
Όχι, δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα τους Alpinist μεσιέ Leper, αλλά καταφέρνουν να βρουν προσωπικότητα και να διοχετεύσουν scream συναίσθημα εντονότερα, πριν βγάλουν τη μάσκα. Εδώ απλά ηχούν κορυφαίοι σε ένα ιδίωμα που περνά 2η (3η) νιότη.
22. Satan’s Wrath – Aeons Of Satan’s Reign
”Bow to your knees, now give the oath, only Satan is Lord”. Τέλειο τραγόμορφο εγχώριο black/speed/thrash.
23. All Pigs Must Die – Nothing Violates This Nature
Το crusty metallic hardcore των APMD επιτέλου ξετυλίγει το περίβλημά του για να φανερώσει την υπερσπουδαιότητά του. Δίσκος που μύησε λαό στην ηχητική βία.
24. Thou Art Lord – The Regal Pulse Of Lucifer
Ο καλύτερος δίσκος τους για μένα. Μέχρι και σήμερα το θεωρώ από τα καλύτερα άλμπουμ εγχώριου bm. Άντεξε στο χρόνο.
25. Touche Amore – Is Survived By
Λόγω στίχων/σύνδεσης με τη μουσική δεν μπορώ να το ακούσω, αλλά ξέρω πως παραμένει ο τιτάνας που σκέπασε τον ορίζοντα. Μέχρι το διάδοχό του.
26. Queens Of The Stone Age – Like Clockwork
Αν ο Josh Homme θέλει να δοκιμάσει κάτι νέο, βγάζουμε σημειώσεις και φοράμε ακουστικά. Όλα τότε είναι καλύτερα. Τεράστιο άλμπουμ.
27. Bad Religion – True North
Μαζί με το “The Empire…”, οι κορυφαίοι τους δίσκοι τα τελευταία 25-30 χρόνια. Νεανική ορμή που υπενθύμισε πως πάντα πρέπει να αναφέρονται πρώτοι.
28. Iceage – You’re Nothing
Αν ο Iggy σε θεωρεί επικίνδυνο συγκρότημα, θα διαφωνήσουμε εμείς; Βρώμικο, παγωμένο, ακραίο post-punk, δέσμιο του underground. Λάμψη μοναδικότητας. Και μετά ήρθαν οι Poison Ruin.
29. Portal – Vexovoid
Οι δίσκοι των Portal έχουν αξιοσημείωτες διαφορές μεταξύ τους. Αυτός εδώ μέχρι και προσιτός λέγεται. Ή και όχι. Σίγουρα είναι κατάφορα αδικημένος.
30. Savages – Silence Yourself
Ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτα στο (εναλλακτικό) ροκ του αιώνα. Το post-punk που θέλαμε και δεν ξέραμε πως θα ακουγόταν. Το post-punk που μας ξεστράβωσε.
31. Clutch – Earth Rocker
Μερικές φορές λατρεύω το καλό ροκενρολ.
32. Rotting Christ – Kata Ton Daimona Eautoy
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους από το Θεογονία και μετά. Το tracklist φταίει.
33. Inquisition – Obscure Verses From The Multiverse
Πριν μάθω τι σκατάνθρωπος είναι, ο μύστης με είχε συνεπάρει με ένα από τα πιο riff-heavy black metal άλμπουμ έβερ. Και όλα ένα προς ένα τα ρημάδια.
34. Hell – Curse & Chapter
Καλύτερο από το ντεμπούτο, χάνει στα σημεία όμως λόγω προβλεψιμότητας. Εγώ ακόμη πιστεύω σε τρίτο άλμπουμ. Τεράστιες κυκλοφορίες. Ζήτω η κληρονομιά του Βασιλιά.
35. Nails – Abandon All Life
Ακούστε Slayer εσείς.
36. Autarch – The Death Of Actiacus
Και κάπως έτσι, ένα από τα αγαπημένα μου neo-crust σχήματα αποκαλύπτεται και ξεκινάει το space-crust ταξίδι του με όχημα τα έγχορδα και τις ατμόσφαιρες, και τις sci-fi αλληγορίες.
37. LIFE - Violence, Peace, and Peace Research
Κόνσεπτ. Ήχος. Φωνητικά. Μπότα. Παραμόρφωση. Μυθικό ιαπωνικό crust punk, ανεπανάληπτο.
38. Oathbreaker – Eros/Anteros
Πριν μεταλλαχθούν, ήταν πολλά παραπάνω από ένα ακόμη –core σχήμα, ήδη. Μοντέρνο blackened crust με την Church of Ra ταυτότητα να του προεκτείνει το σκοτάδι.
39. Wormlust – The Feral Wisdom
Έτερος πόλος της ισλανδικής bm σκηνής, ένα αριστουργηματικό ψυχεδελικό black metal άλμπουμ, οριακό.
40. Grave Miasma – Odori Sepulclorum
Το σπηλαϊκό black/death metal που μέχρι σήμερα ηχεί επικίνδυνο.
41. Kvelertak – Meir
Καλύτερο από το ντεμπούτο; Μπορεί. Αλλά βγήκε το 2013…
42. Agrimonia – Rites Of Separation
Ζόφος υπό το πρίσμα πικρών μελωδιών, αστικού κακοφωτισμένου περιβάλλοντος και d-beat αναβάσεων προς τον ουρανό που κρύβεται από τις κεραίες και τα καλώδια.
43. Zemial – Nykta
Πολλά έχουν ειπωθεί, όλα αλήθεια.
44. Skagos - Anarchic
Δεν σου αρέσει το πειραματικό, ψυχεδελικό, post/folk προοδευτικό black metal αν δεν έχεις εμβαθύνει σε αυτό το άλμπουμ. Θρίαμβος του ριζοσπαστικού ακραίου ήχου, ποιητικός όσο και εμπρηστικός.
45. Terra Tenebrosa – The Purging
Νορβηγία και avant-garde, σε ένα από τα πλέον ξεχωριστά τέκνα αυτής της συνένωσης. Η συνέχεια καλύτερη, εδώ όμως το σοκ.
46. Abyssal - Novit Enim Dominus Qui Sunt Eius
Απαιτητικό ψυχεδελικό black/death metal από ένα από τα πλέον ξεχωριστά, ιδιαίτερα και ιδιοφυή (από όλες τις απόψεις) συγκροτήματα.
47. Koldbrann – Vertigo
Με εξέχοντα μέλη της τότε παραγωγικής νορβηγικής σκηνής, οι Koldbrann στην καλύτερη κυκλοφορία τους έδωσαν ένα black metal άλμπουμ που θέλει επιμονή για να εκτιμηθεί, και ας απέχει αρκετά από το τέλειο.
48. Deafheaven – Sunbather
Με τον καιρό το αγάπησα, αν και εξαρχής είχα εκτιμήσει το ρήγμα που επέφερε στη μουσική. Έκτοτε, όσες αναλύσεις έχω διαβάσει από black metal gatekeeping σκοπιά μου έχουν φανεί εντελώς παιδικές. Πλέον, έχει θέση στην καρδιά μου επειδή τόλμησε. Επειδή δεν ενδιαφέρθηκε για το άλλο, για το ξένο. Επειδή, όπως είπε και εδώ ο @Ktn έυγλωττα,
όταν ήρθε η ώρα να τιμηθεί έπειτα από δέκα χρόνια σε διεθνές πλαίσιο, άτομα από όλο τον κόσμο έκλαιγαν, αγκαλιάζονταν, φώναζαν, χτυπιόντουσαν, κοιτούσαν το μεσσία της απελευθέρωσης από το niche. Πέντε χιλιάδες άτομα συντονισμένα στη Δευτέρα παρουσία. Η δύναμη της ανατρεπτικής μουσικής. Ναι, είναι και black metal.
49. Sigur Ros – Kveikur
Ο αγαπημένος μου δίσκος των Ισλανδών, μια υπέροχη μοναδικότητα.
50. Ulver – Messe I.X. – V.I.X.
Μια σύμπραξη με ιστορικό και καλλιτεχνικό υπόβαθρο που κατάφερε περισσότερα από όσα στόχευε. Μια πλευρά των Ulver που αποκαλύφθηκε, έλαμψε και χάθηκε στις σκόνες της ερήμου. Ένα άλμπουμ που θα ζήλευαν οι επιρροές του.
The Rest of the tip of the iceberg:
Summary
- Enforcer – Death By Fire
- The Ocean – Pelagial
- Alice In Chains – The Devil Put The Dinosaurs Here
- Blood Ceremony – The Eldritch Dark
- Alter Bridge – Fortress
- The Dillinger Escape Plan – One Of Us Is The Killer
- Cult Of Luna – Vertikal
- Run The Jewels – RTJ
- Incendiary – Cost Of Living
- The Ruins Of Beverast - Blood Vaults: The Blazing Gospels of Heinrich Kramer
- Cloud Rat – Moksha
- Vuyvr - Eiskalt
- Procession – To Reap Heavens Apart
- SubRosa - More Constant Than The Gods
- Year Of No Light – Toscin
- Voivod – Target Earth
- Grave Upheaval – [untitled]
- Amon Amarth – Deceiver Of The Gods
- Framtid – Defeat Of Civilization
- Enshadowed – Magic Chaos Psychedelia
- Night Birds – Born To Die In Suburbia
- Doom – Corrupt Fucking System
- Full Of Hell – Rudiments Of Mutilation
- Baptists – Bushcraft
- Ruined Families – Blank Language
- Seth – The Howling Spirit
- Necrohell - Possessed by Nocturnal Grimness
- Dodsferd – A Breed of Parasites
- Crusades - Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It
- Vhol – Vhol
- Swordwielder – Grim Visions Of Battle
- Haapoja – Haapoja
- Zyanose - Why There Grieve?
- Death Grips – Government Plates
- Omega – The Hell Patrol
Δεν νομίζω να ξαναπαίξω με φωτό, αλλά έχει ένα ενδιαφέρον του τι priority είχα (εκ)τότε με το πώς τα βλέπω σήμερα στα ράφια και στις λίστες. Άτιμοι συλλέκτες:
33 Likes
Πολύ μεγάλη η αναφορά στους θεούς Nero Di Marte.
1 Like
Πω, πολύ γουστάρω αυτές τις “ώρες αιχμής” που πέφτουν κατά ριπάς οι λίστες με (ή και χωρίς) σχολιασμό στο thread! (μαζί με τα καθιερωμένα αιτήματα για παράταση!)
7 Likes
1.Leprous - Coal
Οταν ειχε βγει δεν μου ειχε αρεσει καθολου.Περιμενα κατι στο στυλ του προηγουμενου.Το αποτελεσμα ειναι να τους αφησω για καποια χρονια.Πιθανως ο καλυτερος τους δισκος…
2.Coheed and Cambria - The Afterman: Descension
Σταθερη αξια και στο 2ο μερος του Afterman.Ισως να μου αρεσει και λιγο παραπανω απο το 1ο…
3.Riverside - Shrine of New Generation Slaves (+cover)
Αλλος ενας μεγαλος δισκος τους.Μου αρεσουν οι Deep Purple επιρροες σε καποια κομματια…
4.Deep Purple - Now What
Θυμαμαι τον ενθουσιασμο μου οταν ειχε leak-αρει πολυ αργα ενα βραδυ και καθομουν και τον ακουγα…
10 χρονια μετα παραμενει ακομα ενας πολυ δυνατος δισκος…
5.Fates Warning - Darkness in a Different Light
Το χανει σε καποια σημεια αλλα εχει μεγαλα κομματια μεσα!
32 Likes
2013
Πίστευα ότι όσο προχωράμε στα 2010’ς, θα έβρισκα όλο κ λιγότερα άλμπουμ τα οποία θα χωρούσαν σε αυτή τη λίστα. Άλμπουμ τα οποία, είτε με εντυπωσίασαν τότε, είτε τα ανακάλυψα πρόσφατα κ μου είπαν κάτι. Ευτυχώς η δυστυχώς, είναι πολλά τελικά τα άλμπουμ που ανακάλυψα από αυτή τη χρονιά κ φυσικά πολλά έμειναν απέξω. Κάποια από αυτά τα άκουσα ξανά αλλά δεν μου προκάλεσαν το ίδιο ενδιαφέρον όσο παλιά (υποθέτω).
-
Cultes des Ghoules - Henbane, …or Sonic Compendium of the Black Arts
Από τα καλύτερα άλμπουμ γενικά στον ακραίο χώρο κ από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες. Ένα μεγάλο ποσοστό της μοναδικότητας του οφείλεται στα εκφραστικά φωνητικά του Mark of the Devil, ο οποίος είναι λες κ σε ταξιδεύει σε αρχαίους πολωνικούς θρύλους.
-
Universe217 - Never
Το καλά κρυμμένο υπερόπλο της ελληνικής σκηνής βγαίνει στην επιφάνεια. Νομίζω είναι το πρώτο άλμπουμ με την Van Records, στο οποίο περιέχεται κ το ομότιτλο έπος. Αυτή η μπάντα θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη…
-
Riverside - Shrine of New Generation Slaves
Πρώτο άλμπουμ που είχα ακούσει από τους Πολωνούς METAL progsters. Χωρίς να έχω ακούσει όλα τα άλμπουμ τους, νομίζω ότι αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ που ρίχνουν λίγο τις εντάσεις κ μπαίνουν στο κάδρο κ πιο 70’ς progressive rock πινελιές. Υπέροχο άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος.
- Zemial - Nykta
Είναι γνωστή η αγάπη του Δημήτρη για το 70’ς progressive rock (τουλάχιστον για εμάς που τον ακολουθούν στα social media) και εδώ δημιουργεί ένα άλμπουμ στο οποίο πέρα από το κλασικό thrashy black metal, θα μπολιαστούν κ prog rock σημεία.
-
Agnes Vein - Soulship
Είχα να το ακούσω πάρα πολλά χρόνια κ είχα σκοπό να το αφήσω απ’ έξω, μέχρι που ακούμπησε η βελόνα το βινύλιο… . Ογκόλιθος.
Καλύτερο εξώφυλλο Altaar - Altaar
Έμεινε έξω το φοβερό ντεμπούτο των Σουηδών Irkallian Oracle με τον τίτλο Grave Ekstasis, όπως κ το ντεμπούτο των Grave Upheaval το οποίο είναι σαν να ακούς τους SunnO))) σε μεγαλύτερες ταχύτητες, με απόκοσμα φωνητικά. Δεν υπάρχουν ριφφς όπως τα έχουμε συνηθίσει αλλά ένας ηχητικός τοίχος. Αν οι μαύρες τρύπες του σύμπαντος έχουν ήχο, κάπως έτσι θα ακούγονται. Όπως επίσης κ το υπέροχο The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) του Steven Wilson, το οποίο ανακάλυψα πρόσφατα κ σε άλλες περιπτώσεις θα έμπαινε καρφί πεντάδα.
33 Likes
Μία αλήθεια, την οποία η ίδια η μπάντα έχει προσπεράσει για να κάνει τα δικά της.
2 Likes
Ίσως η καλύτερη χρονιά που έχουμε συναντήσει ως τώρα σε ποιότητα κυκλοφορίας. Πραγματικά δεν μπορούσα να διαλέξω πεντάδα κι ακόμη συνεχώς αλλάζει μέσα μου. Τελοσπάντων, τα πρώτα είκοσι είανι μεγάλα, δεν θα γράψω πολλά γιατί γράφω όλη μέρα αλλά για πάμε.
ΠΕΝΤΑΔΑ
The Ocean - Pelagial
Ο καλύτερος δίσκος τους, ένας από τους τοπ δέκα αγαπημένους μου στο σύμπαν. Τα είπαμε πρόσφατα σε σχετικό αφιέρωμα, τους είδαμε πρόσφατα, οι The Ocean είναι μεγάλη μπάντα των καιρω μας και τιμή μας που ζούμε παράλληλα με αυτούς.
Riverside - Songs Of The New Generation Slaves
Αγαπημένος μου δίσκος τους. Έχτιζαν χρόνια για να ανέβουν σε αυτό το βάθρο που αναμφίβολα τους αξίζει. Η πιο heartfelt prog μπάντα, ένας δίσκος που αγαπήθηκε και έχει μέσα του μια από τις καλύτερες σύγχρονες μπαλάντες. Μέταλ στα καλύτερά του.
Beastmilk - Climax
Πείτε ό,τι θέλετε, για μένα αυτός ο δίσκος γέννησε όλο το post-punk της σύγχρονης γενιάς. Από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί η ζωντανή του εκτέλεση το 2014.
Deafheaven - Sunbather
Από το Sunbather και μετά μπόρεσα να ακούσω black metal με ευχαρίστηση. Αυτός ο δίσκος φταίει που το μεταλ καταστράφηκε και οι πύλες των gatekeepers έπεσαν και τους ευχαριστώ για αυτό.
Altar Of Plagues - Teethed Glory And Injury
Ό,τι προείπα. Τρομακτική σύλληψη. Τρομακτικός δίσκος. Τον χαζεύεις με τρόμο.
Up To Twenty
Cult Of Luna - Vertikal
Τέτοιο χαστούκι όπως αυτό που έφαγα με το The Weapon δεν έχω ξαναματαφάει. Αστική παρακμή εξυμνηθείσα με το πιο μαύρο μέσο.
Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing
Λείπει Wilson από την πεντάδα; Άλλο ένα αριστούργημα που όμως του έλειψε το στοιχείο του καινοτόμου. Κερδίζει όμως σε εξώφυλλο και καρδιά.
Jex Thoth - Blood Moon Rise
Βάλτε Kepp Your Weeds και ελάτε να κλάψουμε παρέα, ευτυχώς έχει πάρει η΄δη αγάπη πολλή.
Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
Ποιος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να δει maiden το 2018 γιατί στη διπλανή σκηνή έπιαιζε κάτι πιο σημαντικό; Εγώ, και φταίει αυτός ο δίσκος.
Touche Amore - Is Survived By
Εχω μία, μεγαλύτερη αδυναμία από τούτο εδώ. Αλλα κι αυτό είναι πόνος αβάσταχτος.
Subrosa - More Constant Than The Gods
Υποτιμημένη μπάντα εντελώς, αργόσυρτη κι ερωτική μαύρη βρωμιά.
Daft Punk - Random Access Memories
My name is Gioooorgiiooooo
The Dillinger Escape Plan - One Of Us Is The Killer
Δεν ξέρω γιατί σε πολλούς δεν αρέσει, εγώ έχω πρόβλημα μεγάλο.
Leprous - Coal
Εκεί που οι leprous έδειξαν ότι θα γίνουν τρανοί. Το σήμερα μας δείχνει πως κέρδισαν το στοίχημα
Blood Ceremony - The Eldritch Dark
Αυτός ο δίσκος είναι ένα ολόγραμμα στο μέλλον από τα seventies, παγανιστικός, μυστικιστικός, τα έχει κάνει όλα σωστά.
Oathbreaker - Eros | Anteros
Πρώτο χτύπημα για ένα διάττον αστέρι που έλαμψε για όσο χρειάστηκε
Protest The Hero - Volition
Ο τελευταίος, για μένα, καλός δίσκος μιας μπάντας που πρέπει και προλαβαίνει να επιστρέψει σε όσα είχε καταφέρει να φτάσει.
Sigur Ros - Kveikur
Κάθε δίσκος τους είναι αριστούργημα που πρέπει να μπει σε μουσείο. Αδύνατο να λείπουν από λίστα
Clutch - Earth Rocker
Αν έπρεπε να διαλέξω με ποιο δίσκο περνάω καλύτερα από αυτήν εδώ τη λίστα, η μόνη κόντρα είναι μεταξύ αυτού και του Volbeat
Causa Sui - Euporie Tide
Συγκλονιστικά καλογραμμένη ψυχεδέλεια στο magnum opus των Causa Sui.
Up to thirty
Enforcer - Death By Fire
Ασταμάτητοι Enforcer βγάζουν τη μία καλή δουλειά μετά την άλλη
Bad Religion - True North
Ότι καλύτερο έβγαλαν τα τελευταία πολλά χρόνια, μόνο punk rock χιτάρες, μεγαλοπρεπές Only Rain.
My Bloody Valentine - m b v
Οι θρύλοι δεν πεθαίνουν έτσι εύκολα.
Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty
Η βασιλεία της μάγισσας Chelsea ξεκινά. Ο θρόνος της ανήκει ακόμη.
Tesseract - Altered State
Είναι εκείνη η περίοδος που οι Tesseract έβγαζαν το ένα καλό αλμπουμ μετά το άλλο κι ας άλλαζαν τραγουδιστές σαν τα πουκάμισα.
La Femme - Psycho Tropical Berlin
Καλαισθησία σε όλο της το μεγαλείο, κανένας περιορισμός ειδών, οι La Femme είναι σημείο των καιρών μας.
All Them Witches - Lightning At The Door
Δύο στα δύο για τα αγροτόπαιδα από το Αμέρικα.
Terra Tenebrosa - The Purging
Σκότος, τελετές, παγωμάρα, άλλη μια υποτιμημένη μπάντα
Year Of No Light - Tocsin
Δίσκος για να χαθείς ένα κρύο απόγευμα, εκεί γύρω στην ώρα του ηλιοβασιλέματος.
Death Grips - Government Plates
iconic.
Name drop list
Wardruna - Runaljod-Yggdrasil
Russian Circles - Memorial
Kadavar - Abra Kadavar
Ulver - Messe I.X-VI.X
Alter Bridge - Fortress
Paramore - Paramore
All Pigs Must Die - Nothing Violates This Nature
Dance With The Dead - Out Of Body
Fates Warning - Darkness In A Different Light
Yuri Gagarin - Yuri Gagarin
Uncle Acid And The Deadbeats - Mind Control
Intronaut - Habitual Levitations (Instilling Words With Tones)
Citizen - Youth
Celeste - Animale(s)
Caligula’s Horse - The Tide, The Thief and River’s End
Saint Pepsi / Luxury Elite - Late Night Delight
Oneohtrix Point Never - R Plus Seven
KEN mode - Entrench
Darkthrone - The Underground Resistance
The National - Trouble Will Find Me
Earthless - From The Ages
Incendiary - Cost Of living
Modern Life Is War - Fever Hunting
Haken - The Mountain
Raven - Abandon All Life
The Knife - Shaking The Habitual
Obscure Sphinx - Void Mother
Tribulation - The Formulas Of Death
Ovlov - am
Colin Stetson - New History Warfare Vol 3: To See More Light
Inter Arma - Sky Burial
Prurient - Through The Window
Samsara Blues Experiment - Waiting For The Flood
Church Of Misery - Thy Kingdom Scum
Yo La Tengo - Fade
Still Corners - Strange Pleasures
Sleaford Mods - Austerity Dogs
Jesu - Every Day I Get Closer To The Light From Which I Came
Τα απαγορευμένα
Dance Gavin Dance - Acceptance Speech
Corrections House - Last City Zero
Universe 217 - Never
Photodump
33 Likes
και οπως ηταν αναμενομενο και φτάνουμε πιο κοντά στο σήμερα, οι λιστες πλέον τείνουν πολύ περισσότερο στο προσωπικο γουστο του καθενα και όχι στη συγκλιση της ελληνικης μουσικοφιλης κοινοτητας - με κινδυνο δηλαδη να +1 ο ενας τον αλλο με την coolοσυνη μας. Ήταν δηλαδή αναπόφευκτο και προφανως θα βαλω το λιθαρακι μου (αλλα νομιζω πλεον με λιγοτερο ενδιαφερον καθως προχωραμε)
2013.
Official Πεντάδα
Summary
5. Restorations - LP2
Μου τους πλάρασαν σα τους νεους gaslight anthem. Προσωπικά δεν εντόπισα τις συνισταμένες, αλλά ήταν αρκετό να τους δώσω ακροάσεις και δεν χρειάστηκαν θα και πολλές να τους αγαπήσω. Φωνητικά και γρέζι, μεστά ριφφ και γενικά θλιμμένο πανκ ροκ ταμαμ για τα γούστα μου.
4. Olafur Arnalds - For Now I Am Winter
Πιο ραδιοφωνικος ο αγαπημενος μου ισλανδός εδώ και γενικώς άρχισε να γεύεται την επιτυχία που το αξιζει. Δεν τον εχω ξαναναφερει στο θρεντ μεχρι στιγμής αλλά στη δισκοθηκη μου δεν υπαρχει καλλιτεχνης που να περνάει το συναισθημα με μεγαλύτερη απόδοση από αυτόν και τη μουσική του. Ισως οι MONO.
3. Daft Punk - Random Access Memories
Αυτή ηταν η τελευταια μεγαλη κυκλοφορια με την οποια ασχοληθηκα και εψαχνα snippets, leaks, οτιδήποτε από το οποιο μπορουσα να πιαστώ μεχρι να κυκλοφορήσει ο δίσκος. Το hype ηταν βαθυ, εντονο και αληθινο και κάπως κατάφερε να ανταπεξελθει στο βαρος του. Ο δισκος ειναι ιστορια απο μονος του και ρεει διχως φιλλερ ρηπητ στο ρηπητ. Τσιμπησα φετος και το επετειακο 4πλο LP και δεν εχει ακουστει κατι πιο ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ μεσα στους 4 τοιχους του σπιτιου αυτου.
2. Comadre - Comadre
καλα ρε ανωμαλοι, δεν βρεθηκε ενας ανθρωπος να τους αναφερει; Αδυνατώ να πιστέψω επισης οτι εχουν περασει κιολας 10 χρόνια απο το ανελεητο σπρωξιμο απο μενα και τον Ντινο της καρδιας μας. Ένα ακραιο αμαλγαμα χορευτικου πανκροκ και screamo, σε ενα συνθετικο συνδυασμο που δεν εχει ξανακουστει απο τοτε και μαλλον δεν θα ξανακουστει.
Στα αυτιά μου το Cold Rain ειναι το τραγουδι της δεκαετιας.
1. Touché Amoré - Is Survived By
Ναμαστε λοιπόν - η πιο συνεπεστατα γαματη μπαντα των τελευταιων 20 ετων με τον αγαπημενο μου δίσκο.
Αρχικά, αντιλαμβανομαστε οτι ειναι δυσκολη μπάντα. Τα φωνητικα του Τζερεμυ δεν ειναι για όλους, αλλα ΓΤΧΜ τα λόγια του ειναι πραγματικα για ολους. Τα πιο ατμοσφαιρικα σημεια με τα οποια ειναι ραντισμενη η μουσικη της μπαντας ανά το δίσκο τον ανεβαζει στα πρωτοσκαλα της καταταξης της δισκογραφιας τους για μενα, οπως επισης και η θεματολογια του δισκου που εχει να κανει με βαθια προσωπικα υπαρξιακα τα οποια με άγγιξαν και με αγγιζουν ακομη.
και εδω χωρις λογο μια διασκευη του καλυτερου κομματιου του δισκου.
emo/punk rock πεντάδα
ακουτε τις καμπάνες; ξυπνάτε! Το τέταρτο (μήπως πεμπτο; εχω χασει το μετρημα) κυμα του emo ερχεται και ειναι ισως το καλυτεροτερο. Αγνοωντας τα Commadre και Touche που θα ηταν μέσα, πάρτε αλλα πέντε.
Summary
5. Into It. Over It. - Intersections
4. Balance and Composure - The Things We Think We’re Missing
αργο, νωχελικο. πανω τους χτιστηκε το κυμα αυτο παρα το γεγονος πως αλλοι το καναν καλυτερα, αλλα αυτοι το καναν πρωτοι
3. The Front Bottoms - The Tallon of the Hawk
ο πιο feel-good στεναχωρος δισκος που εχω ακουσει ποτε.
2. The World Is Beautiful Place and I’m No Longer Afraid to Die - Whenever, If Ever
ο πιο feel-sad στεναχωρος δισκος που εχω ακουσει ποτε (δεν ειναι αληθεια, αλλα εδενε)
1. Foxing. - The Albatross
τρομπετα θλιβερη και πενθιμη
Eξωφυλλο
restorations - LP2
30 Likes
Πω-πω, απ’ όσα ξέχασα αυτό πόνεσε περισσότερο.