Σκέψου είναι ο δίσκος που θα πρότεινα ίσως πιο εύκολα από οποιονδήποτε άλλο στο είδος σε κάποιον που δεν έχει επαφή/δεν ψήνεται με το genre, ακριβώς γιατί νομίζω πως η προσέγγισή του μπορεί να τραβήξει και πιο ετερόκλητους ακροατές. Μάλλον όχι τελικά 
4 Likes
Ειναι ποιοτικοι διαχρονικά!
3 Likes
2020
Μεγάλη σπαζοκεφαλιά (και) αυτό το έτος, αλγοριθμοί και τα λοιπά σκονάκια δεν βοηθάνε…
…όποτε βάζω μάσκα και βουτάω…
5. Πεθαίνουν Στο Τέλος - Βουντού
18 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα. Τόσο αρκεί για να μπει το EP αυτό στην 5αδα. Τρεις τραγουδάρες βγαλμένες από τα χρυσά χρόνια του ελληνόφωνου πανκ ροκ. Από μια μικρή συνέντευξη πιάστηκα σε δύο απαντήσεις της μπάντας που περιγράφει γλαφυρά το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί η μουσική τους.
“…Το σημερινό μοντέλο πάσχει από ναρκισσιστικό ψυχαναγκασμό και αντιπροσωπεύει έναν πολιτισμό όπου η στιγμιαία ικανοποίηση είναι καλύτερη από τις μακροπρόθεσμες ανταμοιβές. Η πρόσκαιρη εντύπωση προτιμάται από την ουσία. Το προσωπικό συμφέρον είναι πάνω από το κοινό και αποτελεί αποκλειστική επιδίωξη…”
“…οι δίσκοι των Hellacopters και των Hives της πρώτης περιόδου, οι Κilling Joke του «Death And Resurrection Show», οι Acoustic Ladyland του «Skinny Grin», οι Propagandhi του «Failed States» ακόμα και οι Linkin Park του «Hunting Party»…”.
4. Bring Me The Horizon - Post Human: Survival Horror
Πιθανώς να σας το έχω πει, ποιος ασχολείται άλλωστε, αλλά οι Bring Me The Horizon δεν είναι από τις τοπ μπάντες μου, ούτε καν στη σκηνή καθαυτή (γκουχουγκουχου Architects). Αλλά -παύση- για μένα το συγκρότημα αυτό από το Amo και μετά είναι σε GOD mode.
Τρέχουν απίστευτο σερί και στο EP αυτό διαλύουν κάθε αμφιβολία ως προς το ποιος είναι το αφεντικό της γενιάς τους. Δεν γεμίζουν τους χώρους που παίζουν από τύχη, είναι πρωτοπόροι, γράφουν κομματάρες, έχουν ένα frontman που ο κόσμος λατρεύει να μισεί, αυτοκαταστροφικό, είναι relevant κυριολεκτικά. Εδώ επιστρέφουν σε πιο heavy ήχο και κάνουν συνεργασίες να τις πιεις στο ποτήρι. Κερασάκι στην τούρτα το Kingslayer με τις Babymetal. Ονείρωξη.
Bring Me The Horizon - Kingslayer (Lyric Video) ft. BABYMETAL
3. Sepultura - Quadra
Ο τελευταίος δίσκος της μπαντάρας 
12 τραγούδια μοιρασμένα σε 4 θεματικές ενότητες, ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει κάτω από αυτό το όνομα και κάτω από τα υπόλοιπα υποκαταστήματα εδώ και 30 χρόνια. Εδώ μέσα υπάρχουν τραγούδια κορυφές, δεν έχει νόημα να τα κατατάξω, αλλά στο Means to an End ο επόμενος ντράμερ των Slipknot Eloy ξεπερνά τον δάσκαλο του ενώ το σερί που ξεκινάει από το Guardians of Earth έως το φινάλε είναι απλά ανατριχιαστικό. Αυτά. Α ναι, Andreas Kisser σε ρόλο larger than life.
2. Touché Amoré - Lament
Συναίσθημα. Ατόφιο γαμημένο συναίσθημα. Αυτό φωνάζει ο δίσκος από το πρώτο του δευτερόλεπτο. Αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με τη μπάντα πιστεύω πως το Lament είναι ο πλέον κατάλληλος δίσκος. Το hardcore μοιρολόι είναι κατάμαυρο αλλά με μια νότα αχτίδας φωτός παραπάνω από τα προηγούμενα. Καλά μην περιμένετε τραλαλα και χαρούλες, θα ήταν το αντίστοιχο του να ζητήσετε τσιφτετέλι σε ηπειρώτικο πανηγύρι. Όσοι ενοχλούνται απο την φωνή, αφήστε το απλά να παίζει σαν χαλί. O μεγαλειώδης Jeremy Bolm θα σας καταπιεί χωρίς να το καταλάβετε καν. Το νου σας.
1. Deftones - Ohms
Πνευματικό παιδί του Koi No Yokan (2012), εγγόνι του White Pony (2000), ο πιο εσωστρεφής και “πνευματικός” δίσκος της μπαντάρας. Τραγούδια που τους δόθηκε αέρας να αναπτυχθούν, χωρις την καταπιεσμένη φόρμα κουπλε-ρεφραιν-κουπλε-ρεφραιν-παπαλα. Δεν ξέρω τι μπορεί να ακούσει ο κάθε ακροατής στον συγκεκριμένο δίσκο, εγώ ακούω όλη τη μουσική εξέλιξη από το 1970 έως και σήμερα (2020). Φρεσκότατο πόστ-γουατέβερ. Η αποδοχή δε που απολαμβάνει το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια, ιδίως στην Αμερική, είναι ένα standing ovation στη δημιουργικότητα τους. Επιμονή στο όραμα. Κάτι που τους ενέταξε ήδη στους μεγάλους της εποχής τους.
Deftones – Pompeji (Official Visualizer)
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Μεγάλο συγγνώμη (ξανά) από την Serena Cherry, ραντεβου σε 3 χρόνια (ελπίζω…)
Svalbard - When I Die, Will I Get Better?
36 Likes
1.Stygian Crown - Stygian Crown
2.Kryptograf - Kryptograf
3.Spell - Opulent Decay
4.Fantastic Negrito - Have you lost your mind yet
5.Valkyrie - Fear
26 Likes
2020 χρονιά Covid19
Paradise Lost-Obsidian όταν τα πράγματα είναι σκούρα αυτή η μπάντα ξέρει πως να μου φτιάχνει τη διάθεση
Ozzy Osbourne- Ordinary Man
Heaven Shall Burn- Of Truth & Sacrifice
Five Finger Death Punch-F8
Hatebreed-Weight Of False Self
εξώφυλλο
27 Likes
Συμφωνώ ακόμη με τον εαυτό μου:
Πιθανώς να άλλαζε η κατάταξη στα 6-15, αλλά λίγη σημασία έχει, οι ψήφοι παραμένουν ίδιες:
Summary
1.Triptykon with the Metropole Orkest - “Requiem (Live At Roadburn 2019)”
2.Run The Jewels - “RTJ4”
3.Skáphe - “Skáphe3”
4.Grift - “Budet”
5.Rope Sect - “The Great Flood”
Για προσωπικά σχόλια κλπ, κλικ με υπευθυνότητα
Εξώφυλλο χρονιάς, το εικονιζόμενο:
Δίσκοι που κρατάω ακόμα από τη χρονιά, ανάμεσα στους πάρα πολλούς (νομίζω 2020 θα μπορούσα να κατεβάσω και 60δα):
Summary
24 Likes
Πιο προσφατη κορυφή που δισκογραφησε και το 2020 οι Fates Warning με το A Pleasant Shade of Gray μια χιλιετια πισω (1997). Οποτε ελεύθερος χωρος για τα “νεα” συγκροτηματα να πρωτευσουν…
2 Likes
Απ’ το 97 και μια χιλιετία πίσω η τελευταία μπάντα κορυφής που ηχογράφησε το 2020, μην είστε φλώροι και ψηφίστε Future Nostalgia που ταιριάζει και είναι και αλμπουμάρα
9 Likes
Ναι ρε μαλάκες, μην είστε φλώροι, ψηφίστε Ντούα Λίπα ναούμ
8 Likes
Δεν έγραψα πουθενά το όνομά της, είτε το ήξερες από πριν είτε το έψαξες, που σημαίνει…
Ψήφισέ το κιόλας, δε θα σου πει κανείς τίποτα
1 Like
Το δεύτερο: Το έψαξα. Μου πήρε ακριβώς 1 δευτερόλεπτο. Οπότε ναι, είμαι κρυφοφάν. Ωιμέεεεε.
1 Like
Ε αφού το έψαξες, άκουσέ το κιόλας.
Είναι ένα τσακ λιγότερο γυναικωτό από τους Manowar βέβαια, ίσως να μη σου αρέσει
3 Likes
Καλά όσο γι’ αυτό είμαι σίγουρος 
1 Like
Βέβαια βάζει κι αυτή glitter και φοράει περούκες που και που τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να σου κάνει τελικά
3 Likes
Συνέχισε την προσπάθεια, το διασκεδάζω
1 Like
2020
Χρονιά παράνοιας που δεν άκουσα σχεδόν καθόλου νέα μουσική. Εύκολο top 5 μεταξύ λίγων επιλογών…
1)Code Orange - Underneath
2)Trivium - What the Dead Men Say
3)Sepultura - Quadra
4)Palaye Royale - The Bastards
5)Ozzy Osbourne - Ordinary Man
Εξώφυλλο
Απογοήτευση: Corey Taylor - CMFT
26 Likes
2020
- PINEAPPLE THIEF - Versions of the Truth
- KATATONIA - City Burials
- WYTCH HAZEL - III Pentecost
- JOE BONAMASSA - Royal Tea
- PAIN OF SALVATION – Panther
- JOE SATRIANI – Shapeshifting
- THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA – Aeromantic
- PURE REASON REVOLUTION – Eupnea
- INFECTED MUSHROOM - More Than Just A Name
- PSYCHOTIC WALTZ - The God-Shaped Void
γείτσες
Summary
- GRAVE DIGGER - Fields of Blood
- JONATHAN JACKSON + ENATION - Young World’s Riot
- SONS OF APOLLO - MMXX
- JOHN PETRUCCI - Terminal Velocity
- FATES WARNING - Long Day Good Night
- SIENA ROOT - The Secret of Our Time
- KIKO LOUREIRO - Open Source
- DEEP PURPLE – Whoosh!
- PARADISE LOST - Obsidian
- LUNATIC SOUL - Through Shaded Woods
- U.D.O. & Das Musikkorps Der Bundeswehr - We Are One
- SILENT SKIES – Satellites
- VANDEN PLAS - The Ghost Xperiment / Illumination
- ALMANAC - Rush of Death
- ULVER - Flowers of Evil
- RAGE - Wings of Rage
- DEFTONES – Ohms
- KRISTOFFER GILDENLOW – Homebound
- MARIUSZ DUDA - Lockdown Spaces
- SEVENDUST - Blood & Stone
- ANNIHILATOR - Ballistic, Sadistic
- ETERNAL CHAMPION - Ravening Iron
- DEMONS & WIZARDS - III
- AC/DC - Power Up
- OZZY - Ordinary Man
- CONCEPTION - State Of Deception
27 Likes
Κάπως δυσκολεύουν εδώ οι καταστάσεις, αλλά η πεντάδα πρέπει να σταθεροποιηθεί. Οπότε:
1) Ulver - “Flowers of Evil”: Ό,τι ίσχυε για την κορύφωση των Brutus την περασμένη χρονιά, που όφειλαν να λάβουν την πρωτιά, το αυτό ισχύει και για τους Νορβηγούς. Κάποτε κυκλοφόρησαν το “Perdition City” και τότε ήμασταν μικροί και ανύπαρκτοι. Τώρα κυκλοφορούν αυτόν το δίσκο, ενώ συνεχίζουμε να παραμένουμε μικροί και ανύπαρκτοι, αλλά η μουσική τους ωστόσο μας ευωδιάζει και έτσι κάπως φαινόμαστε αναμεταξύ μας υπό τους ήχους τους. Ο Καίσαρ είχε κάτι που μπορούσε να τον σώσει. Όμως τ’ άνθη ταξιδεύουν μακριά, πολύ μακριά πίσω και επί του παρόντος. Όλα τα κάνουν τέλεια, όλα τα κάνουν ανθηρά - ρόδα αμάραντα. Δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσουν, αλλά δεν έχει και νόημα να ξέρω. Είναι Νορβηγοί, είναι μουσικοί, είναι καλλιτέχνες, είναι άνθρωποι. Κάτι ξέρουν.
2) Psychotic Waltz - “The God - Shaped Void”: Μία ανθρώπινη παρέα με τραύματα και αναστηλώσεις τα καταφέρνει να ενσαρκώσει (ίσως) το τελευταίο της κεφάλαιο και να παραδώσει κάτι εξίσου μεγαλειώδες και παράλληλα πλέον του δέοντος πανάξιο να στέκει εκεί μαζί με τ’ άλλα τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια του. Υπεραρκετό για τα χρόνια τους και που δε θα άξιζε/έπρεπε να συζητάμε για την πιθανότητα ενός καλύτερου αποτελέσματος. Έχει τη σφραγίδα τους. Έχει την επίγευση αυτού του ονόματος, που για χρόνια ξέρουμε και αναγνωρίζουμε και έχει αυτές τις κιθάρες, μπροστά στις οποίες ακόμα και το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο μπορεί να σιωπήσει και να κάνει στην άκρη. Όσο για τα τραγούδια του, ποιο ακριβώς να πιάσουμε και πιο ν’ αφήσουμε; Ή καλύτερα ν’ αφήσουμε τις κουβέντες και να ξαναστραφούμε έτι μία φορά πλησίον τους; Και να μην πούμε ψέματα ότι δε ζούσαμε για μία εισαγωγή σαν του “While the Spiders Spin”. Κανείς άλλος. Γεια σου ρε Devon.
3) Fates Warning - “Long Day Good Nght”: Η στιγμή της αλήθειας. Ο Jim φτάνει στο ναδίρ του και οι υπόλοιποι τον ακολουθούν με κλειστά τα μάτια, έτοιμοι να χάσουν τα πάντα. Αλλά δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Υλικό για κάθε στιγμή τους και η τελευταία σταγόνα του ποτηρίου τους, που δε ραγίζει. Αγαπώ τα “Liar” και “Glass Houses” όσο δεν πάει. Αλλά… σε κάθε δίσκο υπάρχει αυτό το ένα άσμα του Jim που είναι ένα δέντρο για να σκαρφαλώνεις, να κάθεσαι από κάτω του, ν’ αγγίζεις τον κορμό του και να παίζεις με τα κλαδιά του. Αυτό είναι και το “The Longest Shadow of the Day”. Απαύγασμα μιας μουσικής πορείας δίχως τέλος. Όλο το prog και το prog metal σε εντεκάμιση λεπτά. Όσο λυσσομανάει ένας νοτιάς στο πέρασμά του, άλλο τόσο αποκρίνεται σ’ εκείνο το σφύριγμα και αυτό το τραγούδι. Τόνοι μουσικής πανδαισίας. Υπερβολές, θα πείτε. Πείτε το. Τα ίδια θα ξαναγράψω και περισσότερα. Πώρωση.
4) Myrkur - “Folkesange”: Παραμυθητική και πάντα καλαίσθητη, παίρνει κάτι από το χώμα που τη “γέννησε” και το χαρίζει πίσω εγκωμιασμένο από την υπέροχη και καθηλωτική φωνή της. Κάθε ταινία θα μπορούσε να την είχε και να τη στοιχειώσει. Και για το τέλος; Το πιο αδάμαστο ρόδον του χειμώνα, το “Winter”, που θα μπορούσε να είναι ο μεταγενέστερος επίλογος του ψαλιδοχέρη.
5) Lumire - “Phases”: Ένας άνθρωπος που δοκιμάστηκε σε μια τεχνολογική εικόνα. Περνάει στην αφάνεια και τη σιωπή. Εξαφανίζεται και επιστρέφει εν ετέρα μορφή εισερχόμενος εις γνώσιν εαυτού. Χαρίζει ως πρώτο προσωπικό εγχείρημα κάτι σαν ορεκτικό και φτάνει εδώ να μεταστοιχειώνει τις ιδέες του Χατζιδάκι και όχι μόνο, για κάτι φρέσκο και ανανεωμένο. Το “Neapolis” μοιάζει να είναι ό,τι καλύτερο έχει συνθέσει. Κι όμως, δε θα άντεχε δίχως τον υπόλοιπο εξαίσιο δίσκο.
Εξώφυλλο:
30 Likes
6 Likes
Να ενημερώσω τυχων αναγνωστες που ψάχνουν να διαβάσουν τι γραφτηκε καποια χρονια κ τους είναι δυσκολο επειδη καποιους τους έπιασε παλιμπαιδισμος κ εγραφαν για γιορ περσοναλιτυ κ τετοια να ψαχνουν τα ποστ του χρηστη hopeto αφου ειναι τα πρωτα καθε χρονιάς.
Γαμω το ξεσταυρι σας ένα τέταρτο να παω στο 18.
4 Likes