Εννοείται!
Λιγες ωριτσες έμειναν…
@38aris @apostolisza8 @ARIAN @GRACCHUS_BABEUF @Ironman1 @jonkyr @Ktn @Lupin @martian @Outshined @pantelis79 @Rebel @Sevek @Silent_Winter @Sh_Wo_f @Tom7
2 Likes
Φοράω ακουστικά και πάω βόλτα να σκεφτώ πώς θα καλύψω τις τελευταίες θέσεις της εικοσάδας μου.
1 Like
ΕΛΛΗΝΙΚΑ:
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα - Φλου
Λουκιανός Κηλαηδόνης - Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ
Γιάννης Πάριος - Να γιατί σ’ αγάπησα
Νίκος Ξυδάκης - Η εκδίκηση της γυφτιάς
R O C K (EIKΟΣΙ ΕΝΑ ΤΕΜΑΧΙΑ):
21. Dire Straits - Dire Straits (το λιγότερο ενδιαφέρον άλμπουμ τους, σώνεται λόγω των σουλτάνων του σουίνγκ, το έβαλα μόνο και μόνο για να μη ρωτάτε “πού είναι”)
20. Boston - Don’t look back (ευτυχώς ο Σολτζ κατάλαβε μετά ότι πρέπει να κάνει ένα άλμπουμ ανά δεκαετία, φτωχός συγγενής του BOSTON)
19. FM - Direct to disc (εξαιρετικό prog από ΚΑΝΑΔΑ - η λέξη με τα κεφαλαία δημιουργεί συνειρμούς ε, ψάξτε το)
18. Blondie - Parallel lines
17. Journey - Infinity (τα καλύτερα πλησιάζουν)
16. Billy Joel - 52nd street (με κεκτημένη ταχύτητα από την επιτυχία του 1977, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι Stranger)
15. Toto - Toto (όταν ξεκινάς τη δισκογραφία σου με Child’s anthem, δεν μπορεί παρά να ΣΚΙΣΕΙΣ)
14. Police - Outlandos d’ amour (κι εδώ, τα καλύτερα έπονται)
13. Black Sabbath - Never say die (ναι, μου αρέσει ΠΟΛΥ, αυτός ο δίσκος, το ομώνυμο ΣΚΙΖΕΙ, ίσως είναι που ξέρω ότι μετά ο ΟΖΖΥ πήρε ΠΟΥΛΟ 
)
12. Judas Priest - Killing machine (τα 80s αχνοφαίνονται, η πολυτέλεια να έχεις δύο σπουδαία άλμπουμ μέσα στην ίδια χρονιά)
11. Gary Moore - Back on the streets (Πριν τη δει χεβιμεταλλάς, πριν τη δει bluesman, γιατί Gary, αγόρι μου, δε συνέχισες έτσι;)
10. David Gilmour - David Gilmour (ο πρώτος σόλο του Γκίλμορα, καλύτερος από κάτι άλμπουμ που έβγαλε μετά ως PINK FLOYD)
9. Steve Hackett - Please don’t touch (ο πλήρως απελευθερωμένος Steve κάνει τα δικά του. Για μένα, το πιο συνεπές στην απόδοσή του πρώην μέλος των Genesis)
8. Genesis - And then they were three (στο μεταίχμιο μεταξύ prog και pop, γενικά οι δίσκοι τους μέχρι το GENESIS του 1983 αξίζουν την προσοχή μας)
7. Van Halen - Van Halen (κινήσεις μεγάλου παίκτου)
6. Jethro Tull - Heavy Horses (το μεσαίο και καλύτερο της φολκ/οικολογικής τριλογίας τους, μπορώ να ακούω Acres wild δέκα φορές συνεχόμενα)
5. Rainbow - Long live rock n roll (μου δώσατε την ευκαιρία να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με τους Rainbow και σας ευχαριστώ για αυτό!)
4. Queen - Jazz (ποτέ δε χώνεψα τα τρία πρώτα άλμπουμ τους, γενικά πιστεύω ότι συνθετικά οι Queen ωρίμασαν μετά το '76, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας έφτιαξαν τα άλμπουμ μεγαθήρια, τούτο είναι το πρώτο εξ αυτών, συγγνώμη News of the world)
3. Judas Priest - Stained class (μεταλλικό κομψοτέχνημα, από την αρχή ως το τέλος, και στο εκπληκτικό εξώφυλλο ακόμα, SAINTS IN HEEEEEEEEEEL!)
2. Kate Bush - The kick inside (λίγο κλασική, λίγο new wave, λίγο Elton John, λίγο ροκ, μια υπέροχη μείξη, τελείως σαν τη μύγα μες στο γάλα τότε, η Kate υπήρξε σπουδαίο αναγεννητικό στοιχείο της βρετανικής σκηνής, αλλά και ένα υπέροχο pin up girl, σου έδινε δηλαδή υλικό για να σκεφτείς αλλά και να τον παίξεις - τον δίσκο εννοώ. Από τα καλύτερα ντεμπούτα έβερ, επηρέασε πολλές, ναι, κι εσένα Tori, και όχι, εγώ την Kate Bush δεν την έμαθα από το ΚΩΛΟ - νέτφλιξ, οκ;)
- Rush - Hemispheres (άλλοι γράφουν για τη γκομενίτσα που τους έφτυσε, οι RUSH έγραφαν για τη μάχη μεταξύ των ημισφαιρίων του εγκεφάλου. Η ολοκλήρωση της γέννησης του progressive metal. Περιέχει το καλύτερο rock instrumental όλων των εποχών, Alex τι υπέροχο το σόλο σου εκεί μέσα…)
ΕΚΤΟΣ ΡΟΚ:
Jean-Luc Ponty - Cosmic Messenger
Jean Michel Jarre - Equinoxe
JOHN CARPENTER - HALLOWEEN OST (εδώ άρχισαν όλα ρε ΜΝΙΑ)
6 Likes
Έγινε edit διότι κάτι θα ξέχναγα και ξέχασα τους Priest παρακαλώ!
Πάμε λοιπόν.
1978, ή αλλιώς, η επίθεση του κατσαπανκ:
1. Crass - “The Feeding Of The 5.000”
Γαμώτο, γράφω αυτές τις λέξεις και έχω ήδη βουρκώσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πως προς το τέλος της εφηβείας μου, άκουσα το “Do They Owe Us A Living” σε ένα χώρο απολύτως εναρμονισμένο με το πολιτικό πνεύμα του anarcho-punk, και να ρωτάω τι είναι αυτό το κτήνος. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που διάβασα τους στίχους, και ένιωσα πως μέχρι τότε δεν ήξερα τι πάει να πει στιχουργία. Δεν θα ξεχάσω το πως οι κιθάρες και τα τύμπανα είναι η πεμπτουσία του avant-garde punk, το πως το wall of sound και τα περίεργα εφέ με άφησαν μαλάκα, το πώς μετά έκατσα και ασχολήθηκα με το τι πέτυχε αυτό το σχήμα και πώς ΌΛΑ όσα έβλεπα γύρω μου ως κουλτούρα ήταν απόρροια της, διεθνούς, παγκόσμιας επιρροής του. Τα περισσότερα, τα έχω αναφέρει στην εισαγωγή του σχετικού αφιερώματος που είχαμε στήσει αν ενδιαφέρεται κανένα για μια πιο σοβαρή ανάλυση, αλλά εδώ μιλάει το βίωμα. Υπάρχουν μερικοί δίσκοι που αλλάζουν συνειδήσεις, όχι ζωές. Αυτό, είναι ένα τέτοιο άλμπουμ, Και δεν είναι καν το καλύτερό τους…
The living that is owed to me I’m never going to get,
They’ve buggered this old world up, up to their necks in dept.
They’d give you a lobotomy for something you ain’t done,
They’ll make you an epitomy of everything that’s wrong.
Do they owe us a living?
2. The Adverts - “Crossing The Red Sea With The Adverts”
Σκέψου τον καλύτερο oldschool πανκ ροκ δίσκο που άκουσες πρόσφατα, αυτόν που πρότεινες στην παρέα σου, που τον έβαλες στο αμάξι ή στο σπίτι να παίζειι πρόσφατα, το διαμαντάκι, ανεξαρτήτως χρονιάς, που ανακάλυψες και το θεωρείς flawless. Πάω στοίχημα πως είναι 3 φορές χειρότερο από αυτό που κατάφεραν εδώ οι Adverts. Ο ορισμός που λένε.
3. Magazine - “Real Life”
Υπάρχουν μερικές φορές που ακούς ένα άλμπουμ και εκεί κάπου στην πέμπτη διαδοχική απορία του τι στο διάολο παίζουν και πώς τα έμπλεξαν όλα, αποφασίζεις να δεις όχι όνομα, αλλά χρονολογία. Βλέπεις 1978, η γραμμική αντίληψη του κοινωνικού χρόνου διαλύεται, και εσύ συνειδητοποιείς πως, ρε, τι γίνεται εδώ; Το “Real Life” είναι ένας ανεπανάληπτος δίσκος.
4. X-Ray Spex - “Germ Free Adolescents”
Αρνούμαι να αποδεχθώ πως αυτή η μπάντα δεν είχε επίγνωση τι έκανε σε αυτό το δίσκο. Ηχητικά αλλά και στιχουργικά επιδραστικό, ένα πειραματικό, ευφάνταστο αριστούργημα, σημείο καμπής στον ήχο, πολλά περισσότερα από ένα ξεχασμένο διαμάντι. Στο μυαλό μου, οι X-Ray Spex ήταν ένα από τα ελάχιστα σχήματα που ήταν καθοριστικά και επιδραστικά στην κοινότητα και τη σκηνή τους ως υπάρξεις, αλλά εν τέλει, κατάφεραν να το αποτυπώσουν και να το υπερβούν αυτό και δισκογραφικά. Δίσκος for the ages.
5. Neil Young - “Comes A Time”
O μεγάλος επέστρεψε στο folk/country και στη φύση έπειτα από μια δεκαετία σχεδόν ολικά, και έγραψε τραγουδάρες. Oμότιτλο, “Lotta Love”, “Field Of Opportunity”, “Four Strong Winds”, και κάπως έτσι το δεύτερο άλμπουμ του που άκουσα μετά το “Harvest” με έκανε να τον λατρέψω πρώτιστα έτσι και μετά ηλεκτρικά…
Check also (sorry PiL, θα επανορθώσω του χρόνου - sorry Siouxsie αλλά δεν σε λάτρεψα ακόμα):
Summary
6. The Clash - “Give 'Em Enough Rope”: Το πρώτο Clash που άκουσα ολόκληρο, παραδόξως, και το προτιμώ περισσότερο και από το ντεμπούτο, και είναι κλασικός δίσκος και σταματήστε να το προσπερνάτε. Αυτά.
7. Buzzcocks - “Another Music In A Different Kitchen”
Εντάξει, τσίτα όλα, πανκροκ από τα '90ς αλλά πιο μπροστά, λιγότερο ποπ από το έτερο μπάχαλο που έβγαλαν εκείνη τη χρονιά (και είχε και τη μεγάλη χιτάρα τους), και μάλιστα με μια ειρωνία διάχυτη, αλλά και μια κριτική, περίεργη μεν, αλλά ιδιότυπη όπως της μπάντας. Καλά όλα αυτά όμως, αλλά, σε μια άποψη που ελέγχεται για την εγκυρότητά της από σουηδικά καμώματα στις αρχές των '70s, πριν τους Discharge, τους (καλούς) Motorhead, το UK82, κλπ, υπήρχε αυτό. Ε λοιπόν, αυτή η, μάλλον ιστορική πρωτιά, αρκεί για να είναι σε κάθε λίστα.
8. Slaughter & The Dogs - “Do It Dog Style”
Δεν τα πάω και τέλεια με το oi!, δεν θα έχει Sham 69 η λίστα, αλλά τι είναι το street punk? Αυτό εδώ είναι. Και θα είναι. Ακόμα βουίζει στα αυτιά μου η διασκευή του “Boston Babies” από τους G.B.H. αλλά αυτά τα λέμε το '82 ξανά…
9. Bruce Springsteen - “Darkness On The Edge Of The Town”
Ο καλύτερος από τους κλασικούς δίσκους του Αφεντικού που δεν έχει θαρρώ την αναγνώριση που του πρέπει, ή απλώς μιλάω με τα λάθος άτομα. Μην ξαναπούμε τι κατάφερε με εκείνο το σερί, να ανέβει στο πάνθεον, δηλαδή. Υπόκλιση.
10. Van Halen - “Van Halen”
Ε καλά, δεν θα το κρύψω κιόλας πως το θεωρώ εκπληκτικό. Οπότε, και εδώ καλά είναι.
best cover: Wire - “Chairs Missing” (εγώ φταίω που δεν σας βάζω πεντάδα ξανά, όχι εσείς. ΔΙΣΚΑΡΑ ΕΠΙΣΗΣ)
Of course they fucking do.
13 Likes
Πολύ σαματά κάνει ο topic starter αυτό το σαββατοκύριακο. Για πάμε…
Είχα ευκολότερο έργο αυτή τη φορά, είχα ξεκάθαρη δυάδα. Ζορίστηκα λίγο με τους JP, δύο άλμπουμ σε έναν χρόνο ρε άνθρωποι;
-
Rush - Hemispheres
With the Heart and Mind united in a single perfect Sphere. -
Rainbow - Long live rock n roll
Ό,τι λέει ο τίτλος. Έχει κι ένα βαβυλωνιακό τραγούδι μέσα. -
Judas Priest - Stained class
Τελειώνουν με τα 70s… -
Judas Priest - Killing machine
…και καλωσήρθες heavy metal. -
Blondie - Parallel lines
Τα τελευταία κάμποσα χρόνια έδωσα χώρο σε διαφορετικά είδη μουσικής. Ε, δεν μπορούσε να μείνει αυτό έξω.
Έμειναν όμως σημαντικά έπη, που πρόσθεσα λίγο “άτακτα” στη λίστα μου. Καλύτερα έτσι, γλίτωσα χρόνο:
AC/DC – Powerage
Molly Hatchet - Molly Hatchet
Rory Gallagher – Photo Finish
The Clash – Give ‘Em Enough Rope
Jethro Tull - Heavy Horses
Whitesnake - Trouble
Van Halen - Van Halen
Gary Moore - Back on the streets
Siouxsie and the Banshees - The Scream
Queen - Jazz
16 Likes
1978
=======================================================================
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Summary
Μπορεί να υπάρξει μπρεχτική μουσική;
Στην πραγματικότητα το ερώτημα είχε απαντηθεί πολύ πριν το 1978. Ήδη πριν τον πόλεμο, στις συνεργασίες του Ποιητή από τα Μαύρα Δάση με το Ιερό Τέρας της “λόγιας” (μόνο τέτοια δεν ήταν στην πραγματικότητα, αλλά τέλος πάντων) μουσικής του 20ού αιώνα, τον Κουρτ Βάιλ (στα μνημειώδη classical-meets-jazz-meets-cabaret έργα Άνοδος και Πτώση της πόλης Μαχαγκόνι και Όπερα της Πεντάρας), καθώς επίσης με άλλους δύο πολύ σημαντικούς συνθέτες, τον Χανς Άισλερ (στη Μάνα - κυρίως σ’ αυτό το έργο μάλιστα, κατά την άποψη του Μικρούτσικου) και τον Πάουλ Ντεσάου, είχαν βρει μουσική εφαρμογή κάποιες από τις βασικές αρχές του μπρεχτικού θεάτρου και ιδίως η περίφημη αποστασιοποίηση, όπως καθιερώθηκε να λέγεται στα ελληνικά. Παρεμπιπτόντως, αν και ο όρος αυτός είναι πιο κοντά στο νόημα της γερμανικής λέξης που χρησιμοποίησε ο Μπρεχτ σε σχέση με το alienating effect που κυριάρχησε στην αγγλική βιβλιογραφία, και πάλι απέχει από το να είναι 100% ακριβής. Ακόμα περισσότερο πλησιάζει το αρχικό γερμανικό νόημα ένας όρος που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Θάνος σε ένα κείμενό του, το παραξένισμα.
Στο διά ταύτα λοιπόν και αφήνοντας στην άκρη γλωσσολογικούς προβληματισμούς, βασικός στόχος του Μπρεχτ ήταν μέσα από το έργο του να κάνει τον θεατή να νιώθει παράξενα (και όχι να μη νιώθει τίποτα, όπως λανθασμένα έχει κατανοηθεί από ορισμένους), ούτως ώστε να μη βυθιστεί μέσα στην πλοκή του έργου, να μην ταυτιστεί με τους χαρακτήρες και να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα όσα του παρουσιάζονται με κριτική ματιά.
Καλά όλα αυτά, με τον θεατή, άλλωστε μια ομάδα ηθοποιών πάνω στη σκηνή έχουν στη διάθεσή τους πλήθος εκφραστικών μέσων ώστε να δημιουργήσουν την απαιτούμενη αυτή αλλόκοτη ατμόσφαιρα, με τον ακροατή όμως τι γίνεται;
Μελετώντας τόσο τον Μπρεχτ όσο και τους προαναφερθέντες συνθέτες, ο Θάνος ερμήνευσε τη μουσική εφαρμογή της μπρεχτικής μεθόδου κατά βάση ως την τακτική τού να διακόπτεις τη μουσική ροή ενός κομματιού. Το πετυχαίνει αυτό με διάφορα εργαλεία, πότε με απότομες τονικές αλλαγές, πότε με απότομες αλλαγές στο μέτρο, πότε μεταπηδώντας (μαντέψτε: ναι, απότομα) από “τυπικά” τονικά σε ατονικά μέρη και τούμπαλιν. Έτσι, δεν έχει σημασία πόσο επικό / λυρικό / δραματικό / συγκινησιακό μπορεί να είναι κάποιο θέμα - στην επόμενη γωνία σε περιμένει κάποια μουσική φάρσα, έστω και λίγων φράσεων, που - για να το θέσουμε άκομψα - ΓΑΜΑΕΙ την όλη ατμόσφαιρα, υπενθυμίζοντάς σου ότι η “δουλειά” σου εδώ δεν είναι απλά να ψυχαγωγηθείς, αλλά να προβληματιστείς, να εξάγεις συμπεράσματα, να αναλάβεις δράση.
Το πετυχαίνει επίσης χάρη στην εντελώς “τραβηγμένη”, ενίοτε, ερμηνεία του Γιάννη Κούτρα, ο οποίος αν και δεν με τρελαίνει σαν τραγουδιστής, για να είμαι ειλικρινής, ήταν όντως ιδανικός γι’ αυτό που ήθελε εδώ ο Θάνος, με αυτόν τον υπαινικτικό σαρκασμό της χροιάς του και αυτήν την ικανότητά του να κάνει τους στίχους, όταν έπρεπε, να ακούγονται διφορούμενοι, ιδίως στην Μπαλάντα των Μικροαστών. Επίσης, η ερμηνεία του στο πασίγνωστο Άννα μην κλαις ίσως αποτελεί την εξήγηση του γιατί εδώ ο Θάνος δεν φώναξε ξανά την Μαρία Δημητριάδη, όπως σε όλους τους προηγούμενους δίσκους του: Όπως δείχνει η απόδοσή της στο ίδιο κομμάτι, στον άλλο δίσκο με την υπογραφή του μέσα στη χρονιά, όσο κι αν προσπαθήσει με την ερμηνεία της να το αποτρέψει, θα ταυτιστείς μαζί της και με όσα λέει. Ίσως τελικά η “αποστασιοποίηση” να ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούσε να πετύχει με το λαρύγγι της…
Αποκορύφωμα του όλου αυτού εγχειρήματος αποτελούν το Τρόμος και Αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ και το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου, μουσικές που δεν “απολαμβάνονται” ακριβώς - ή, μάλλον, απολαμβάνονται σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο.
Στρατηγέ το τανκς σου
Είναι δυνατό μηχάνημα
Θερίζει δάση ολόκληρα
Κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
χρειάζεται οδηγό
Στρατηγέ το βομβαρδιστικό
Είναι πολυδύναμο
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο
Κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
χρειάζεται πιλότο
Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ
Ξέρει να πετάει
Ξέρει και να σκοτώνει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
ξέρει να σκέφτεται
Και επειδή η αναμέτρηση με τον φτωχό Β.Β. μάλλον πρέπει να τον εξουθένωσε λίγο, στον άλλο δίσκο μέσα στη χρονιά, τα Τραγούδια της Λευτεριάς, ο Θάνος είπε να το πάρει λίγο (όχι πολύ!) πιο χαλαρά: Να μελοποιήσει κάπως πιο οικείους ποιητές (Ρίτσο, Αναγνωστάκη, Λάδη), να αποφύγει τις μουσικές υπερβολές και να εμπιστευτεί ξανά τη Μούσα του. Ορόσημο εδώ η πρώτη συνεργασία με τον Άλκη Αλκαίο, η οποία έμελλε να αποφέρει ιστορικά αποτελέσματα (θα πούμε περισσότερα το καλοκαίρι, αν οι υπολογισμοί μου είναι σωστοί) αλλά ήδη από το 1978 καρποφόρησε με το Φλεβάρης 1848. 130 χρόνια μετά, γινόταν η αναγκαία επικαιροποίηση ώστε να καταδειχθεί ότι εκείνο το φάντασμα δεν πλανιόταν μόνο πάνω από την Ευρώπη αλλά πάνω από όλο τον κόσμο, Μανουέλ Ντουάρντε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι, Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου και Ναΐμ Ασχάμπ από τις όχθες του Ιορδάνη.
=======================================================================
ΠΕΡΙΠΟΥ ΠΑΝΘΕΟΝ, ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ, ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΟΥΝ ΕΥΦΗΜΟ ΜΝΕΙΑ
Summary
Summary
Ο Ίαν παραμένει στην κοσμάρα του και σε πείσμα των μουσικών τάσεων της εποχής δίνει ένα δίσκο που θεωρείται ο ενδιάμεσος της “φολκ τριάδας” του, με άλλα λόγια κάτι σαν το σίκουελ του Songs from the Wood. Καλά όλα αυτά και ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω, μόνο που το Heavy Horses προσωπικά μου αφήνει μια πολύ διαφορετική αίσθηση σε σχέση με τη σχεδόν μυστικιστική αύρα του προκατόχου του, μάλλον αγροτοκτηνοτροφικό ροκ θα το χαρακτήριζα. Εντάξει, δεν τον φαντάζομαι και να βγάζει το τρακτέρ στην Εθνική έτσι, περισσότερο για τσιφλικά τον κάνω 
Όχι ότι έχει κάποια σημασία, οι κομματάρες είναι πάντα εδώ, π.χ. το ομώνυμο, το No Lullaby, το Moths και λίγο πολύ όλα εδώ που τα λέμε.
Summary
Λίγο πριν αρχίσουν τα (αμιγώς…) ποπ ξεφτιλίκια, οι Queen παραδίδουν τον τελευταίο πραγματικά καλό τους δίσκο για χρόνια, από τον οποίο κλασικά δεν λείπει η υπερχιτάρα με το Don’t Stop Me Now, αλλά η Αλήθεια βρίσκεται ως συνήθως στα “κρυμμένα διαμάντια” (απ’ αυτά που έκαναν τον κόσμο να τους αγαπήσει πραγματικά), γκέγκε; Βλέπε Mustapha με τον Φρέντι ως ροκ μουεζίνη (“πολιτισμική οικειοποίηση” έλεγαν τότε τα ξεφτέρια του Rolling Stone… 
), Bicycle Race και επαναφορά μνημών από την επίθεση της Ελαφράς Ταξιαρχίας για όσους το πιάσουν, Dead on Time με speed metal ξεσάλωμα, More of that Jazz, άλλον έναν κλασικό στιβαρό Taylor-ικό δυναμίτη, διάολε μέχρι και το κομμάτι του Deacon (In Only Seven Days) δεν είναι ξενέρωτο σαν τις παπαριές που έγραφε συνήθως!
Summary
Βασικά προσυπογράφω όσα έγραψε ο @hopeto, ο οποίος ήταν και ο λόγος που γνώρισα αυτόν τον δίσκο. Μου ορκιζόταν ότι σε αξία και ουσία δεν έχει καμία σχέση με το γνωστό εκνευριστικό χιτ, οπότε μετά από πολλούς δισταγμούς έκανα το βήμα και ναι! Είχε δίκιο!
Επίσης, το εξώφυλλο της χρονιάς, μια ξεκαρδιστική συνέχεια στο καλαμπούρι του Ντίλαν Τόμας σε βάρος (ή προς τιμήν, όπως το πάρει κανείς) του Τζέιμς Τζόις.
Αν και ενίοτε είναι αυτό:
Summary
Summary
Το 1978 ήταν η τελευταία (μέχρι νεωτέρας) χρονιά της συνεργασίας/συνύπαρξης που μας έδωσε μερικούς από τους κορυφαίους σκληρούς δίσκους στην Ιστορία. Ο αγγλουροπυρήνας της μπάντας πρέπει να το είχε συνειδητοποιήσει από καιρό ότι τα καμώματα του Μιχαλιού - που αρεσκόταν να σηκώνεται και να φεύγει στη μέση συναυλιών, αφήνοντάς τους σύξυλους - ήταν το πρελούδιο του αναπόφευκτου τέλους, επειδή όμως το μυστήριο αυτό ον άνθρωπος τείνει να δυσκολεύεται να αποδεχτεί τη μοίρα του, κατέφυγαν σε μέτρα απελπισίας, όπως π.χ. αυτό το εξώφυλλο, που φωνάζει “μη φύγεις, θα κόψω τις φλέβες μου”. Φευ… Το Μιχαλιό δεν συγκινήθηκε, πήρε των ομματιών και απέμειναν οι υπόλοιποι να πασχίζουν να αναδημιουργήσουν τη Μαγεία των 70ς. Καλή τύχη μ’ αυτό παίδες… (βέβαια ο hopeto ορκίζεται ότι το No Place to Run αξίζει, αλλά δεν είχα ακόμα την ευκαιρία να το επαληθεύσω). Τέλος πάντων, ας σκουπιστούν τα δάκρυα και ας γραφτεί ο επίλογος: Το Obsession τα έχει τα ζητήματά του (τι επιθανάτιος ρόγχος θα ήτανε), καθότι σε σημεία είναι μάλλον υπερβολικά γυαλισμένο και συνολικά δεν φτάνει επουδενί τα ύψη ενός Phenomenon ή ενός Lights Out π.χ., αλλά γαμώ την τρέλα μου για άλλη μια φορά δεν μπορώ να αντισταθώ στον συνδυασμό του παιξίματος του Μιχαλιού και της φωνής του Mogg ΜΕ.ΤΙ.ΠΟ.ΤΑ. Μάλλον δικό μου θέμα θα 'ναι.
Summary
Εντάξει. Η φάση είναι τι να πεις γι’ αυτόν τον δίσκο που δεν έχει ειπωθεί ήδη - και εκατοντάδες φορές. Για να μη λέμε τα ίδια και τα ίδια, λοιπόν, μία παρατήρηση (πέρα από τη βιρτουοζιτέ του μακαρίτη, την πουτανιά του ξανθού και την εν γένει τρελή έφεση στη σύνθεση αηδιαστικά εύληπτων υπερχίτς, αυτό που με εντυπωσιάζει στους Van Halen - σ’ αυτήν την πρώτη περίοδό τους εν πάση περιπτώσει - είναι αυτή η αίσθηση πως ό,τι και να έπαιζαν ήταν σαν να το δοκίμαζαν πρώτοι εκείνοι στη μουσική Ιστορία. Ίσως τελικά εκεί να βρίσκεται πραγματικά η γοητεία τους - σ’ αυτή τη φρεσκάδα που έβγαζαν) και μία έκφραση προσωπικής αδυναμίας: Little Dreamer. Παίζει ο μόνος λόγος που δεν συζητιέται όσο τα γνωστά (Eruption, Ain’t Talking…, Running with the Devil κ.λπ.) να είναι αυτό το - ασυνήθιστο για Van Halen - μελαγχολικό του ύφος. Εμάς όμως αυτά μας αρέσουν!
=======================================================================
…and now for the Top 5
NUMBER FIVE
Summary
– Τι τρέχει ρε; Αγχωμένο σε βλέπω.
– Ε, να… Διάβασα το δελτίο Τύπου, από τη δισκογραφική.
– Και;
– Είναι αλήθεια; Απλοποιείτε τις δομές και ρίχνετε τις διάρκειες;
– Ναι. Και λοιπόν;
– Όοοοχι ρε σεις, όχι! Δεν θέλω να το γυρίσετε κι εσείς στο εμπορικό!
– 
Βρε συ… Βρεεε συυυυυ… Όντως ανησυχείς ότι υπάρχει περίπτωση να βάλουμε νερό στο κρασί μας; Τον τίτλο δεν τον πρόσεξες;
– Είναι κυριολεκτικός;
– Εσύ τι λες;
– Σκοτώνετε ακόμα δηλαδή;
– Πάτα play και έλα να μου πεις ότι δεν.
NUMBER FOUR
Summary
– Τι λέει ο κόσμος λοιπόν;
– Τα καλύτερα λέει ρε, αστειεύεσαι;
– Όλα πες τα μου ρε, μη σου γαμήσω.
– Εντάξει, εντάξει… Λένε ότι OK γαμάτε και δέρνετε, καμία συζήτηση επ’ αυτού, απλά υπάρχει μια αίσθηση ότι εεεεε… σαν να μην έχετε χτυπήσει ακόμα κορυφή, σαν να έπονται ακόμα τα καλύτερα για σας.
– Τον κακό τους τον καιρό πες τους! Τη χτυπήσαμε ήδη την κορυφή! Να την, εδώ είναι μαδαφάκερς!
NUMBER THREE
Summary
«Και γιατί δηλαδή παίζουν μπουνιές μεταξύ τους, για να ‘χουμε καλό ρώτημα; Πώς; Το ένα είναι ωδή στον ουμανισμό και το άλλο κυνισμός στα όρια της σκατοψυχιάς; Χμμμ… Έτσι όπως το θέτεις… Ρε συ δεν ξέρω, με τον Νιλ μίλα, εγώ δεν μπορώ να τον ψυχολογήσω πια, είναι εντελώς ό,τι να ‘ναι μ’ αυτές τις ιδεολογικές του μεταπτώσεις. Αλλά δε σ’ αρέσει καθόλου πια; Τι; Κομματάρα αλλά έτερον εκάτερον; Ε τότε τι μου σπας τον πούτσο μωρέ. Πωωωωω».
NUMBER TWO
Summary
Summary
Summary
NUMBER ONE
Summary
«Ρε, τη βλέπεις αυτή την απαστράπτουσα στήλη που διακορεύει πνευματικώς τούτον δω τον μυστήριο; Ξέρεις τι είναι; Το Φως που σκίζει τα Σκοτάδια είναι. Πώς πάει αυτό που λένε, ότι η πιο μαύρη νύχτα είναι ακριβώς πριν το γλυκοχάραμα; Κάπως έτσι. Η Αλήθεια βρίσκεται Πέρα απ’ του Θανάτου τα Μέρη. Βεντσερέμος κουφάλες».
17 Likes
Btw, ζητώ συγγνώμη από όσους τους κουράζουν τα πολλά σπόιλερ, απλά η @Sh_Wo_f με παρακάλεσε να βάζω όσο γίνεται περισσότερα γιατί πολύ τα γουστάρει λέει
5 Likes
α είσαι βλαμμένο
1 Like
Τό 'ριξα κι εγώ.
-
AC/DC - Powerage
Τα έχω πει και πιο αναλυτικά εδώ, δεν αλλάζω ούτε κόμμα. Πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο των AC/DC για μένα. Μόνο διαμάντια. -
Bruce Springsteen - Darkness on the Edge of Town
Μετά από τρία χρόνια αποχής από τη δισκογραφία λόγω δικαστικής διαμάχης, το Αφεντικό επιστρέφει με μια ακόμα υπερδισκάρα, μετά τις δύο προηγούμενες. Περιλαμβάνει εμβληματικά τραγούδια του Bruce όπως το ομότιτλο, το Badlands, το Prove It All Night και το The Promised Land, αλλά και λιγότερο γνωστά διαμάντια όπως το φανταστικό Racing In The Street. Ο Bruce έχει μπει σε έναν δρόμο χωρίς σταματημό και απλώς συνεχίζει, φανταστείτε ότι πριν μερικά χρόνια έβγαλε έναν διπλό δίσκο που λέγεται “The Promise” με outtakes από την περίοδο του Darkness, έχει 22 τραγούδια που δεν είχανε μπει στον δίσκο. Μεταξύ αυτών, το Because The Night. Τραίνο λέμε ο Μπρουσάρας. -
Van Halen - Van Halen
Ονειρεμένο ντεμπούτο που έφερε στα αυτιά (τα μάτια δυσκολεύτηκαν λίγο!) του κοινού έναν από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες που έχουμε δει ποτέ. Η τεχνική του EVH ήταν κάτι μοναδικό, αλλά χωρίς τις τραγουδάρες που γράψανε και χωρίς τη larger than life περσόνα του τρομερού frontman David Lee Roth, τα πράγματα σίγουρα δε θα ήταν τα ίδια. Runnin’ with the Devil, Eruption, Jamie’s Cryin’, You Really Got Me, Ain’t Talkin’ 'bout Love, έχει υπερκομματάρες μέσα έτσι, το πιάνουμε όλοι με τη μία, κιθαριστική μουσική ακούμε. -
Rush – Hemispheres
Άλλο ένα τραίνο εκείνης της περιόδου που έχει μπει στις ράγες. Οι Rush παίζουν μπαλίτσα μόνοι τους. Η φουτουριστική σουΐτα που καταλαμβάνει ολόκληρη την πρώτη πλευρά είναι το δεύτερο βιβλίο του Cygnus X-1. Παλιά δεν το εκτιμούσα όσο έπρεπε, πλέον όμως έχω ευθυγραμμιστεί. Τα δύο “κανονικά” κομμάτια της δεύτερης πλευράς, Circumstances και The Trees, είναι εθιστικά, ενώ στο La Villa Strangiato ο Lerxst βγαίνει μπροστά και γίνεται ο πρωταγωνιστής σε μια μπάντα που συνήθως οι άλλοι κλέβουν την παράσταση περισσότερο από αυτόν. -
Judas Priest - Killing Machine
Δύο δίσκους μέσα στη χρονιά, διάλεξα αυτόν με τα πιο διαβολεμένα riffs. Πραγματικά οι Priest από το Sad Wings Of Destiny μέχρι και το Defenders Of The Faith έχουν βγάλει τόσες δισκάρες και τόσες υπερτραγουδάρες που ακόμα και σήμερα που τα ακούω, δεν μπορώ να το πιστέψω με ευκολία. Εδώ έχουμε Running Wild, Hell Bent For Leather, Delivering The Goods, Before The Dawn κλπ. Πολλά από αυτά, τα παίζουν ακόμα και σήμερα. Ήταν ντέρμπυ με το Stained Class, αλλά πήγα με τα riffs, κι ας μου φώναζε “διάλεξε εμάς” στο αυτί το Exciter.
Honorable mentions:
Judas Priest – Stained Class
Επίσης δισκάρα.
Dire Straits - Dire Straits
Τρομερό ντεμπούτο. Ο ήχος του Knopfler χαράζεται στο μυαλό σου από την πρώτη νότα που θα ακούσεις.
Rory Gallagher - Photo-Finish
Εκτός του Shadow Play, έχει και πολλές ακόμα κομματάρες.
The Police - Outlandos d’Amour
Άλλο ένα τρίο στο οποίο ο κιθαρίστας είναι το λιγότερο προβεβλημένο μέλος. Ντεμπουτάρα.
The Rolling Stones - Some Girls
Οι Stones προσαρμόζουν νέα στοιχεία της εποχής στον ήχο τους, κρατάνε τα περισσότερα από τα παλιά τους και βγάζουν τον καλύτερό τους δίσκο από το Exile On Main Street.
Infinity - Journey
Πρώτος δίσκος με Steve-άρα Perry. Lights, Wheel In The Sky, Patiently και η τραγουδάρα Anytime δείχνουν το τι θα επακολουθήσει. Απίστευτος τραγουδιστής ο Perry - αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πολύ πίσω.
17 Likes
1 Like
ε ρε πστ ηξερα οτι κατι ξεχασα…
3 Likes
Εγκρίνω τα σπόηλερ, τουλάχιστον τα σεντόνια είναι πλέον διπλωμένα 
(“χυτήρογλου του ίντερνετ” είχε γράψει κάποτε μια ψυχή που μας έχει ξεχάσει πια…)
1 Like
Siouxsie, Rory Gallagher, Van Halen, Dire Straits και Rainbow, χωρίς πολλά λόγια. 
16 Likes
Λίγα λόγια και καλά ( ; )
1 Like
Λείπει ένα “ακούστε να δείτε πουτανακια” στην αρχή
Μυρίζει τιρινινι ε, αλλά 9 λεπτά
7 Likes
Με αυτά κ αυτά μέσα στη βδομάδα, γενικά μου γαμήθηκε η διάθεση, δεν έκανα ούτε βασικά καθημερινά πράματα και μοιραία αγνόησα παντελώς τη λίστα του ‘78…
→ οπότε 5 επιλογές μπαμ μπαμ, χωρίς honorable mentions ή σχόλια για να είμαι on time και πάμε πάλι την επόμενη για το 1979 με περισσότερη όρεξη κ ενασχόληση:
Νίκος Ξυδάκης & Μανώλης Ρασούλης - Η εκδίκηση της γυφτιάς
Siouxsie and the Banshees - The Scream
Παύλος Σιδηρόπουλος και Σπυριδούλα - Φλου
Νικόλας Άσιμος “Με το βαρέλι που για να βγει το σπάει”
Magazine - Real Life
13 Likes
Φιλε @anhydriis, λογω ισοπεδωτικου λάιβ που μόλις τελείωσε κ εντελώς μαλακισμένου σκηνικου που παίχτηκε εκεί (οπως αναφέρθηκα ηδη στο αντιστοιχο θρεντ), στελνω τώρα την φόρμα, κ ο σχολιασμός (ετσι, για να μην χαλασω την ομορφη παραδοση για μαλακιες) ακολουθεί απο αυριο.
2 Likes
