Πάμε λοιπόν.
1978, ή αλλιώς, η επίθεση του κατσαπανκ:
1. Crass - “The Feeding Of The 5.000”
Γαμώτο, γράφω αυτές τις λέξεις και έχω ήδη βουρκώσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πως προς το τέλος της εφηβείας μου, άκουσα το “Do They Owe Us A Living” σε ένα χώρο απολύτως εναρμονισμένο με το πολιτικό πνεύμα του anarcho-punk, και να ρωτάω τι είναι αυτό το κτήνος. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που διάβασα τους στίχους, και ένιωσα πως μέχρι τότε δεν ήξερα τι πάει να πει στιχουργία. Δεν θα ξεχάσω το πως οι κιθάρες και τα τύμπανα είναι η πεμπτουσία του avant-garde punk, το πως το wall of sound και τα περίεργα εφέ με άφησαν μαλάκα, το πώς μετά έκατσα και ασχολήθηκα με το τι πέτυχε αυτό το σχήμα και πώς ΌΛΑ όσα έβλεπα γύρω μου ως κουλτούρα ήταν απόρροια της, διεθνούς, παγκόσμιας επιρροής του. Τα περισσότερα, τα έχω αναφέρει στην εισαγωγή του σχετικού αφιερώματος που είχαμε στήσει αν ενδιαφέρεται κανένα για μια πιο σοβαρή ανάλυση, αλλά εδώ μιλάει το βίωμα. Υπάρχουν μερικοί δίσκοι που αλλάζουν συνειδήσεις, όχι ζωές. Αυτό, είναι ένα τέτοιο άλμπουμ, Και δεν είναι καν το καλύτερό τους…
The living that is owed to me I’m never going to get,
They’ve buggered this old world up, up to their necks in dept.
They’d give you a lobotomy for something you ain’t done,
They’ll make you an epitomy of everything that’s wrong.
Do they owe us a living?
2. The Adverts - “Crossing The Red Sea With The Adverts”
Σκέψου τον καλύτερο oldschool πανκ ροκ δίσκο που άκουσες πρόσφατα, αυτόν που πρότεινες στην παρέα σου, που τον έβαλες στο αμάξι ή στο σπίτι να παίζειι πρόσφατα, το διαμαντάκι, ανεξαρτήτως χρονιάς, που ανακάλυψες και το θεωρείς flawless. Πάω στοίχημα πως είναι 3 φορές χειρότερο από αυτό που κατάφεραν εδώ οι Adverts. Ο ορισμός που λένε.
3. Magazine - “Real Life”
Υπάρχουν μερικές φορές που ακούς ένα άλμπουμ και εκεί κάπου στην πέμπτη διαδοχική απορία του τι στο διάολο παίζουν και πώς τα έμπλεξαν όλα, αποφασίζεις να δεις όχι όνομα, αλλά χρονολογία. Βλέπεις 1978, η γραμμική αντίληψη του κοινωνικού χρόνου διαλύεται, και εσύ συνειδητοποιείς πως, ρε, τι γίνεται εδώ; Το “Real Life” είναι ένας ανεπανάληπτος δίσκος.
4. X-Ray Spex - “Germ Free Adolescents”
Αρνούμαι να αποδεχθώ πως αυτή η μπάντα δεν είχε επίγνωση τι έκανε σε αυτό το δίσκο. Ηχητικά αλλά και στιχουργικά επιδραστικό, ένα πειραματικό, ευφάνταστο αριστούργημα, σημείο καμπής στον ήχο, πολλά περισσότερα από ένα ξεχασμένο διαμάντι. Στο μυαλό μου, οι X-Ray Spex ήταν ένα από τα ελάχιστα σχήματα που ήταν καθοριστικά και επιδραστικά στην κοινότητα και τη σκηνή τους ως υπάρξεις, αλλά εν τέλει, κατάφεραν να το αποτυπώσουν και να το υπερβούν αυτό και δισκογραφικά. Δίσκος for the ages.
5. Neil Young - “Comes A Time”
O μεγάλος επέστρεψε στο folk/country και στη φύση έπειτα από μια δεκαετία σχεδόν ολικά, και έγραψε τραγουδάρες. Oμότιτλο, “Lotta Love”, “Field Of Opportunity”, “Four Strong Winds”, και κάπως έτσι το δεύτερο άλμπουμ του που άκουσα μετά το “Harvest” με έκανε να τον λατρέψω πρώτιστα έτσι και μετά ηλεκτρικά…
Check also (sorry PiL, θα επανορθώσω του χρόνου - sorry Siouxsie αλλά δεν σε λάτρεψα ακόμα):
Summary
6. The Clash - “Give 'Em Enough Rope”: Το πρώτο Clash που άκουσα ολόκληρο, παραδόξως, και το προτιμώ περισσότερο και από το ντεμπούτο, και είναι κλασικός δίσκος και σταματήστε να το προσπερνάτε. Αυτά.
7. Buzzcocks - “Another Music In A Different Kitchen”
Εντάξει, τσίτα όλα, πανκροκ από τα '90ς αλλά πιο μπροστά, λιγότερο ποπ από το έτερο μπάχαλο που έβγαλαν εκείνη τη χρονιά (και είχε και τη μεγάλη χιτάρα τους), και μάλιστα με μια ειρωνία διάχυτη, αλλά και μια κριτική, περίεργη μεν, αλλά ιδιότυπη όπως της μπάντας. Καλά όλα αυτά όμως, αλλά, σε μια άποψη που ελέγχεται για την εγκυρότητά της από σουηδικά καμώματα στις αρχές των '70s, πριν τους Discharge, τους (καλούς) Motorhead, το UK82, κλπ, υπήρχε αυτό. Ε λοιπόν, αυτή η, μάλλον ιστορική πρωτιά, αρκεί για να είναι σε κάθε λίστα.
8. Slaughter & The Dogs - “Do It Dog Style”
Δεν τα πάω και τέλεια με το oi!, δεν θα έχει Sham 69 η λίστα, αλλά τι είναι το street punk? Αυτό εδώ είναι. Και θα είναι. Ακόμα βουίζει στα αυτιά μου η διασκευή του “Boston Babies” από τους G.B.H. αλλά αυτά τα λέμε το '82 ξανά…
9. Bruce Springsteen - “Darkness On The Edge Of The Town”
Ο καλύτερος από τους κλασικούς δίσκους του Αφεντικού που δεν έχει θαρρώ την αναγνώριση που του πρέπει, ή απλώς μιλάω με τα λάθος άτομα. Μην ξαναπούμε τι κατάφερε με εκείνο το σερί, να ανέβει στο πάνθεον, δηλαδή. Υπόκλιση.
10. Van Halen - “Van Halen”
Ε καλά, δεν θα το κρύψω κιόλας πως το θεωρώ εκπληκτικό. Οπότε, και εδώ καλά είναι.
best cover: Wire - “Chairs Missing” (εγώ φταίω που δεν σας βάζω πεντάδα ξανά, όχι εσείς. ΔΙΣΚΑΡΑ ΕΠΙΣΗΣ)
Of course they fucking do.
Όχι ότι έχει κάποια σημασία, οι κομματάρες είναι πάντα εδώ, π.χ. το ομώνυμο, το No Lullaby, το Moths και λίγο πολύ όλα εδώ που τα λέμε.
), Bicycle Race και επαναφορά μνημών από την επίθεση της Ελαφράς Ταξιαρχίας για όσους το πιάσουν, Dead on Time με speed metal ξεσάλωμα, More of that Jazz, άλλον έναν κλασικό στιβαρό Taylor-ικό δυναμίτη, διάολε μέχρι και το κομμάτι του Deacon (In Only Seven Days) δεν είναι ξενέρωτο σαν τις παπαριές που έγραφε συνήθως!
Βρε συ… Βρεεε συυυυυ… Όντως ανησυχείς ότι υπάρχει περίπτωση να βάλουμε νερό στο κρασί μας; Τον τίτλο δεν τον πρόσεξες;
