γιατί μπορει να χανόμαστε μέσα στην κουβέντα
Συνεχίζω με ένα οριακό τοπ10 των 5 αγαπημένων μου δίσκων της χρονιάς και 5 honorable mentions, καθώς όσο προχωράμε σε δεκαετίες στις οποίες ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία της μουσικής που ακούω, γίνεται νομίζω κάπου pointless να βάλω μια λίστα 100+ δίσκων σε ένα spoiler, ώστε να γίνει έτσι, έστω μια μικρή και άτυπη αναφορά σε όλους -νομίζω θα καλυφθούν σε μεγάλο βαθμό οι περισσότεροι με posts άλλων χρηστών, ενώ από την άλλη ο όγκος είναι πολύ μεγάλος και μοιραία πολλά σημαντικά album θα περάσουν στο ντούκου.
Δυστυχώς αφήνω ολόκληρα genres απέξω που λατρεύω (ναι το NWOBHM προφανώς), αλλά αυτό είναι και το challenge των 5 επιλογών που μου αρέσει στο παιχνίδι:
1. Talking Heads - Remain in Light
Mεγάλοι πειραματιστές και ανήσυχοι στο βαθμό που χρειάζεται ένας μουσικός/μπάντα που παίζει ένα Α ιδίωμα για να πάει στο Β και να εξελίξει/ανανεώσει τη φόρμουλα, αδιανόητο groove και ένας πραγματικά κλασσικός δίσκος -με όλη τη σημασία της λέξης.
2. Joy Division - Closer
Eίναι το Closer το “διαμάντι” του “στέμματος” του post punk? Παίζει ισχυρά ναι - παίζει και όχι, είναι όμως σίγουρα η πιο σκοτεινή ωδή για χορό που ηχογραφήθηκε ποτέ.
3. Cure - Seventeen Seconds
Τώρα τι να πω για τους Cure και αυτό το album -όπως και για όλα βασικά της λίστας αλλά anyway- πρώιμο goth, πρώτα ψήγματα new wave, ένα album - προπομπός του μέλλοντος και blueprint ολόκληρων δισκογραφιών άλλων συγκροτημάτων
4. Siouxsie and The Banshees - Kaleidoscope
Τα ίδια και για την Ιέρεια του χώρου, η οποία με τις εσωτερικές ανακατατάξεις μελών αποφασίζει και την ενσωμάτωση synths και drum machines σε αρκετά κομμάτια, δίνει μια νέα μουσική κατεύθυνση στη μπάντα. Κλασσικό όσο τα εικονογραφημένα του Albert Kanter (αχα καλό ε)
5. The Sound - Jeopardy
Καθώς σκεφτόμουν τις 2 γραμμές που θα αφιέρωνα για αυτόν το δίσκο ενώ το άκουγα ταυτόχρονα στο youtube πριν λίγο, η κυρά μου -και άσχετη με τη φάση- μου φωνάζει από το καθιστικό να το δυναμώσω, κουνώντας ρυθμικά κεφάλι και πόδια. Οπότε ναι, τι καλύτερο παράδειγμα για τον υποδειγματικό ήχο και ρυθμό αυτού του επίσης μνημειώδους post-punk album.
και 5 honorable mentions για να κλείσει η 10άδα:
Killing Joke - Killing Joke
Tuxedomoon - Half Mute
The Cramps - Songs the Lord Taught Us
Bauhaus - In th Flat Field
David Bowie - Scary Monsters (and Super Creeps)
Cover της χρονιάς, πολύ δύσκολη επιλογή -όπως και όλα τα των 80s- αλλά μεταξύ πολλών κλασσικών, το δίνω στo Ηeaven and Hell γιατί έχει κάτι αλήτες αγγέλους να καπνίζουν και να παίζουν χαρτιά, πράγμα που πάντα μου φαινόταν αφάνταστα cool - ειδικά με το εν λόγω σχεδιαστικό ύφος που παραπέμπει σε κάτι vintage αλλά και αναγεννησιακό ταυτόχρονα
27 Likes
Δεν πιστεύω οτι μπορεί να κούρδισαν εκεί επίτηδες, δεν γίνεται. Ακόμη και εγώ που ειμαι ντίπι ξεκούρδιστος δεν μπορώ να το πετύχω. Θεωρώ οτι μπαίνουμε στην εποχή της ταχύτητας. Οτι το εξτριμ πάει με το πόσο γρήγορα παίζεις. Έμπνευση της στιγμής σου λέει ας ανεβάσουμε ένα τσακ τα πάντα όλα…
Κερνάω πάντως ε… είπαμε στο ντικτέ δεν έπιανα νότα, αλλά για τα 40 μου χρόνια (ή 41?, δεν ξέρω) κάτι λίγο τσιμπάει το αυτί 
Flemming Rasmussen admits James DID have his guitar de-tuned and recorded at a much slower BPM for the guitar tracks to Master of Puppets!
στο 1:55, αν και αυτά έχουμε σκάρτο 1 1/2 μήνα να τα πούμε…
1 Like
ναι και εγω το πιστευω οτι δεν κουρδισαν εκει,για αυτο ανεφερα την αστοχια σε σεταρισμα αλλα και αυτο μονο ως πιθανοτητα βεβαια…το εχουν κουρδισει που εγραψα ηταν για να σου πω που τους “ματσαρισα” 
Metallica ναι χαμηλωσανε το τεμπο στην ηχογραφηση και ολιγον de-tuned.εντ μειντ χιστορι και αυτοι… 
1 Like
ωραίες αναλογικές εποχές!!
1 Like
Το 1980 η ευρισκόμενη σε αναβρασμό βρετανική metal σκηνή εκρήγνυται δημιουργικά με… απρόβλεπτες συνέπειες, ενώ κάποιοι από τους μεγάλους της προηγούμενης δεκαετίας συνεχίζουν απτόητοι! Εγώ πάλι, όντας πρωτάκι στο Δημοτικό, δεν ήμουν σε θέση να τα αντιληφθώ όλα αυτά όταν συνέβαιναν!
1. Iron Maiden – Iron Maiden
Το ντεμπούτο των Maiden ήρθε σαν επιστέγασμα μιας σχετικά μακράς πορείας στο κύκλωμα των club της πατρίδας τους και χαρακτηρίζεται τόσο από την ωριμότητα και το σαφές όραμα του Harris όσο και από την “αλητεία” του DiAnno σε έναν γοητευτικό, αλληλοσυμπληρούμενο συνδυασμό, ένα φαινομενικά αταίριαστο, αλλά στην πράξη τόσο επιτυχημένο, μίγμα επαγγελματισμού και εφηβικού τσαμπουκά! Είχε φτάσει επιτέλους η στιγμή να μάθει και ο υπόλοιπος κόσμος τόσο τους Irons, όσο και τον Eddie που βρισκόταν στις σκιές στο εξώφυλλο του Running Free single και εδώ αποκαλύπτεται σε όλη του την… μεγαλοπρέπεια!
Ακούγοντας για πολλοστή φορά αυτό το απίστευτο LP, το καταιγιστικό “Prowler” (η μελωδία του θα ταίριαζε σε κάθε metal παρακλάδι) το ονειρεμένo “Remember Tomorrow”, το εφηβικό “Running Free”, το ανεπανάληπτο “Phantom of the Opera” (οι ιδέες που περιέχει θα έφταναν άνετα για να γεμίσει μισός “αξιοπρεπής” δίσκος), το εφιαλτικά καθηλωτικό “Transylvania” (αλήθεια ποιος χρειάζεται στίχους όταν έχει τέτοια μελωδία;), το ακαταμάχητα εθιστικό “Strange World”, το… πεζοδρομιακό “Charlotte the Harlot” (α, ρε Dave) και το εμβληματικό ομώνυμο, καταλαβαίνεις γιατί οι Maiden δεν έμειναν όπως πολλοί NWOBHM σύγχρονοί τους σε ένα, το πολύ δύο σπουδαία album, αλλά προχώρησαν κατακτώντας κάθε κορυφή που υπήρχε προς κατάκτηση!
Αν όπως λέγεται, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε η αρχή της δισκογραφίας των Maiden ήταν μια πολύ ξεκάθαρη ένδειξη ότι το άπαν τους θα ήταν τουλάχιστον συναρπαστικό και άξιζε να το περιμένει κανείς με μεγάλη ανυπομονησία!
2. Roky Erickson and the Aliens - Roky Erickson and the Aliens aka Five Symbols
Ο Erickson, παιδί θαύμα της σκηνής του Texas και μπροστάρης των 13th Floor Elevators, του πρωτοποριακού ψυχεδελικού συγκροτήματος των 60s, συνελήφθη το 1969 για κατοχή ενός joint (!) και κρατήθηκε για κάποια χρόνια σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου υπεβλήθη σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ.
Η δύσκολη επανένταξη του στον κόσμο της μουσικής έγινε με τον πρώτο του solo δίσκο που μεταξύ άλλων περιέχει ορισμένα τραγούδια που έγραψε ο Τεξανός Βίκινγκ στην “στενή”, και ηχογραφήθηκε με τη βοήθεια του παραγωγού Stu Cook (πρώην μπασίστα των Creedence Clearwater Revival) και τη συμμετοχή του συγκροτήματος των Aliens που σχηματίστηκε γι αυτό τον σκοπό – αξίζει να σημειωθεί ότι ο drummer χρησιμοποίησε ψευδώνυμο γιατί δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να τον συσχετίσουν με τον Roky και την φήμη που τον ακολουθούσε!
Πρόκειται περί ενός ασύλληπτου αριστουργήματος πλήρως ενταγμένου στην εποχή του, όπου τα ψυχεδελικά στοιχεία έχουν δώσει την θέση τους στο hard rock, με στίχους να αντλούν έμπνευση από ταινίες τρόμου όπως και από τις εικόνες που γεννούσε η ταραγμένη ψυχοσύνθεση του Roky, ο οποίος, σε πείσμα όλων όσων είχε περάσει, παρέμενε σκανδαλωδώς ταλαντούχος συνθέτης και ερμηνευτής.
3. Angel Witch - Angel Witch
Οι Λονδρέζοι Angel Witch μπορεί να πει κανείς ότι είχαν όλο το “πακέτο”. Σπουδαίο, υπέρβαρο υλικό, μυστηριώδη occult αύρα στους στίχους τους και… ανύπαρκτη εμπορική απήχηση που τους προσέδιδε μια cult φήμη και ένα φανατικό, στα όρια του χουλιγκανισμού κοινό!
Με τον πρώτο τους δίσκο δεν έδωσαν απλώς ένα από τα κορυφαία album του NWOBHM αλλά έθεσαν και τις βάσεις για την καριέρα πολλών που πάτησαν πάνω στα “θεμελιακά” riffs του, από τις αμερικάνικες speed – thrash μπάντες μέχρι τους Candlemass. Δυστυχώς ο mastermind Kevin Heybourne δεν κατάφερε τότε να δώσει συνέχεια σε ένα τέτοιο επίτευγμα.
4. Rush – Permanent Waves
Έχοντας καταγράψει ανεπανάληπτους θριάμβους κατά την προηγούμενη δεκαετία, οι Rush δεν σκόπευαν να επαναπαυθούν στις δάφνες τους! Στο Permanent Waves θα τους ακούσουμε πιο προσιτούς στον μέσο ακροατή, ταυτόχρονα όμως αξιοθαύμαστους όπως πάντα στο πως αντιλαμβάνονται και ερμηνεύουν την μουσική τους! Και βέβαια, δεν παραλείπουν βέβαια να ορίσουν (για άλλη μια φορά!) τις σταθερές του progressive metal με τα “Natural Science” και “Jacob’s Ladder”. Το δεύτερο ειδικά, ένα από αυτά τα instrumental με “ολίγη από φωνητικά”, περιφρονεί τις συμβάσεις της rock τραγουδοποιίας, και θέτει τους δικούς του κανόνες, γεννώντας πολλούς - και πολύ σπουδαίους - ακολούθους/μιμητές!
5. Diamond Head – Lightning to the Nations aka The White Album
Μια φωνή μεταξύ Coverdale και Plant να ερμηνεύει με πάθος που σπανίζει, ένας κιθαρίστας που με λίγη περισσότερη επιδειξιομανία θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει Σχολή, ένας δίσκος ηχογραφημένος σε αντίξοες συνθήκες που όμως δεν γινόταν να επισκιάσουν την ποιότητα του υλικού.
Κι όμως, η αναγνώριση των Diamond Head έμελλε να έρθει μέσα από τις διασκευές (επίσημες και… ανεπίσημες!) και τις δηλώσεις θαυμασμού των Metallica πρωτίστως και του Mustaine δευτερευόντως. Ακούγοντας το Lightning to the Nations εύκολα συμπεραίνει κανείς πως μια τέτοια όψιμη δικαίωση συνιστά μεγάλη… αδικία για αυτό το συγκρότημα και αυτόν τον δίσκο!
Δεν γίνεται να μην αναφέρουμε όμως και τα…
Ozzy Osbourne – Blizzard of Ozz: Ο εξαιρετικά ευαίσθητου ψυχισμού Ozzy ήταν σε άθλια κατάσταση μετά την αποχώρηση του από τους Sabbath. H κόρη του διαβόητου manager Don Arden,Sharon όμως, διακρίνοντας πόσο εκμεταλλεύσιμος (από κάθε άποψη) εξακολουθούσε να είναι, τον συμμάζεψε, τον πλαισίωσε με μια ικανότατη ομάδα μουσικών, μοίρασε και τα συνθετικά credits κατά το… δοκούν και το Blizzard of Ozz ήρθε για να πιστοποιήσει ότι ο double O δεν είχε σε καμία περίπτωση τελειώσει – τουναντίον! Μεγάλο μέρος της γοητείας του album βέβαια οφείλεται στον απίστευτο Randy Rhoads που με το παίξιμο του αφήνει πολλά στόματα ανοιχτά!
Peter Gabriel – Peter Gabriel aka 3 aka Melt: Tο συγκεκριμένο album περιέχει τα καλύτερα στοιχεία των δύο (επίσης χωρίς τίτλο) προηγουμένων, κι επιπροσθέτως “εξωτικά” όργανα σε εξεζητημένες ενορχηστρώσεις σε μια πανοραμική άποψη του οράματος του σπουδαίου δημιουργού.
Ένα όραμα που πλέον δεν έχει τίποτε κοινό με τους Genesis, εκτός από την Φωνή και τη θεατρικότητα της ερμηνείας του Μεγάλου (όχι και τόσο ασήμαντη λεπτομέρεια βέβαια)! Ο πάντα ανήσυχος Peter Gabriel τείνει ευήκοα ώτα στα επίκαιρα ρεύματα της εποχής (new wave), αλλά και στην λεγόμενη world music (ειδικότερα την αφρικανική) – δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια χρονιά ιδρύει την WOMAD.
Καθόλου παραδόξως για έναν τόσο πειραματικό δίσκο, η κραταιά Atlantic αρνήθηκε να τον διανείμει στις ΗΠΑ κρίνοντας τον άνευ ενδιαφέροντος. Ευτυχώς όμως το “3” φτιαγμένο με όλη την εκκεντρικότητα και το πάθος του δημιουργού του, έγινε το πιο επιτυχημένο εμπορικά album του Peter Gabriel μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Black Sabbath – Heaven and Hell: Οι Sabbath είχαν μόλις χάσει τον εμβληματικό τους frontman, όμως ο Iommi εξασφαλίζει τις υπηρεσίες του άρτι αποχωρήσαντα από τους Rainbow, Ronnie Dio, και δηλώνει ευτυχής που πλέον έχει δίπλα του έναν τραγουδιστή που βρίσκει φωνητικές μελωδίες και δεν ερμηνεύει αποκλειστικά πάνω στον ρυθμό των τραγουδιών. Ο πρώτος καρπός αυτής της συνεργασίας θα είναι το Heaven and Hell που παρουσιάζει τους Sabbath με διαφοροποιημένο πρόσωπο μεν, περιέχει όμως κάποια κλασικά κομμάτια.
Motörhead - Ace of Spades: Ιστορική κυκλοφορία από τους Motörhead, για πολλούς η καλύτερη τους, πετυχαίνει το συγκρότημα σε δαιμονισμένη φόρμα!
AC/DC - Back in Black: Τελικά ούτε ο θάνατος ήταν ικανός να τους σταματήσει τότε…
Τέλος, να μου κοπεί το χέρι αν ξεχάσω και τα πρώτα βήματα των: Def Leppard (On Through the Night) που έδειχναν από τότε πως πάνε για μεγάλα πράγματα, των Witchfynde (Give 'em Hell), εκπροσώπων της doom πτέρυγας του NWOBHM, των Samson (Head On) που έγιναν γνωστοί περισσότερο για τις “αλλαξοκωλιές” με τoυς Maiden (Thunderstick, Clive Burr αλλά και Dickinson λίγο αργότερα!) , των Tygers of Pan Tang (Wild Cat) από την εξαιρετικά δραστήρια σκηνή του Newcastle και σταματάω!
22 Likes
Γκουχ γκουχ sucking my love
3 Likes
Αυτό το “παιχνίδι” τα σπάει, μεταξύ άλλων, γιατί σε κάνει να επαναπροσδιορίσεις τις σχέσεις σου με άλμπουμ, να επανεκτιμήσεις την αξία κάποιων δίσκων που είχες χρόνια να ασχοληθείς και πιθανόν δεν θα έκανες σύντομα χωρίς την ύπαρξη αυτού του θρεντ. Κάποιες φορές υπέρ ενός δίσκου, άλλες κατά. Αλλά κι αυτό έχει την πλάκα του γιατί βλέπεις και που βρίσκεσαι πλέον σαν ακροατής.
Όλα αυτά ακούγοντας 2η σερί φορά το Diary of a Madman.
14 Likes
Μπραβο χιλια μπραβο, γιατι εγω θα ημουνα γραφικοσ.
θα διαβαζα γελοιοτητεσ οτι το κουρδισμα ειναι διαφορετικο και θα γινοταν χαμοσ στο φορουμ - απο εσενα θα περασει απαρατηρητο .
αλλα ολοι ξερουμε
3 Likes
Αυτό που λες, 100%. Στα 80s εντωμεταξύ, διαπιστώνω τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο τι μου άρεσε όταν ήμουν μικρός και στο τι μου αρεσει τώρα. Δεν θα πω ονοματα μην θιχτει κανενας, ακουσα ομως για το 1980 μερικα άλμπουμ (που έχουμε όλοι υποστεί conditioning ότι είναι σούπερ φανταστικά) που είχα να ακούσω 20 χρόνια και οριακα με επιασαν τα γέλια…
Εντωμεταξύ, έμαθα τους Legend από όλους εσάς - και σας ευχαριστώ θερμά - και αναρωτιόμουν πόσο διαφορετικό μπορεί να ήταν το hard/heavy αφήγημα αν είχαμε κι άλλη πηγή εκτός του Χάμερ, εκεί πίσω στα 90s…
15 Likes
Ισχύει αυτό που λες περί χάσματος.
Ξέρεις τι άλλο συνειδητοποιώ? Ότι κάτι που ακούω κάποια χρόνια και είναι πιο κοντά στα τωρινά μου γούστα, μου βγαίνουν κάπως πιο αποστειρωμένα στο κείμενο. Στις παλιές αγάπες, ακόμα κι αν τις κατατάσσω πιο χαμηλά, μου βγαίνει λίγο οπαδιλίκι παραπάνω.
*α, και πες κανα όνομα του '80 να γελάσουμε.
7 Likes
Για κατι τετοια ζουμε
5 Likes
Πες, θέλω τζέρτζελο και έχω απορία
Εγώ πρέπει να το έχω ξαναπει ίσως και εδώ, νομίζω δεν υπάρχει μπάντα/δίσκος που άκουγα και πλέον δεν ακούω. Έχουν επεκταθεί και εμπλουτιστεί τα ακούσματά μου, αλλά νομίζω ακούω με ίδια ευχαρίστηση ότι άκουγα στα 15-16 μου και δεν το βλέπω να αλλάζει σύντομα.
8 Likes
Καποια κλασικά πράγματα μου αρέσουν ακόμα περισσότερο σήμερα και κάποια άλλα δεν φαίνονται και τόσο σπουδαία πια…Χωρίς ονόματα!
Θα δώσω εγώ ένα παράδειγμα που περιέργως προσπάθησα αλλά δεν ένιωσα όπως παλιά.
ELOY. Άκουσα Dawn και Floating που λάτρευα αλλά δεν αισθάνθηκα το δέος που ένιωθα παλιά. Εντάξει, ίσως σε στιγμές ένιωσα, πχ το τέλος του Lost!? (Introduction) με αυτή τη φοβερή μελωδία. Αλλά σχετικά λίγα πράγματα.
5 Likes
11 Likes
Ωραια, θα πω κι εγω ένα σύντομο.
Diamond Head vs Angel Witch
Παραδοσιακά έλεγα πως γουστάρω πάρα πολύ το Angel Witch, το θεωρουσα μάλιστα το καλυτερο NWOBHM της χρονιάς. Το άκουσα back to back με Diamond Head και μου φάνηκε τραγικά υποδεέστερο. Σαν να παιζει μια μπάντα ενηλικων και μια 14χρονων. Όχι κακο, μια χαρα ειναι το άλμπουμ. Καμια σχέση ομως με το αριστουργημα που θυμομουν.
8 Likes
Σκέψου πόσο απαίδευτο ήταν το αυτί σου τότε. Τουλάχιστον εγώ όταν ξεκίνησα να ακούω rock/heavy metal, την καλύτερη δλδ μουσική του κόσμου , ενθουσιαζόμουν από πολλά πράγματα λόγω του ότι ήταν καινούρια. Τώρα που έχουμε ακούσει άπειρη μουσική, δεν νομίζω να εντυπωσιαζόμαστε τόσο εύκολα κ κάποια από τα παλιά ακούσματα να μας φαίνονται, πέρα από παρωχημένα, αστεία ίσως.
3 Likes
Για πες ομως και το αλλο 
2 Likes
Έχει να κάνει και με το ότι αλλάζουμε γενικά. Μικρός πχ δήλωνα μεταλλάς. Πλέον δεν αποτελεί ούτε το 10% των ακουσμάτων μου.
Δεν ξέρω αν έχει να κάνει και με αισθητική. Αν άκουγες 80ς μέταλ μικρός και τώρα ακούς πανκ ή αλτέρνατιβ ή κάτι άλλο, απέχουν παρασάγγας και αισθητικά. Το περίεργο είναι πως κάποια παλιά ακούσματα μου κάνουν ακόμα, με άλλα οριακά γελάω κι εγώ.
Και σίγουρα μου είναι πιο δύσκολο να εκτιμήσω πράγματα από τον μέταλ χώρο που δεν άκουσα πιο μικρός. Πιστεύω πχ πως αν είχα ακούσει Grim Reaper μικρός, θα ήμουν φαν. Άκουσα όμως μετά τά 23-24 και μου φάνηκαν γραφικοί. 
5 Likes