Αυτό που λες, 100%. Στα 80s εντωμεταξύ, διαπιστώνω τεράστιο χάσμα ανάμεσα στο τι μου άρεσε όταν ήμουν μικρός και στο τι μου αρεσει τώρα. Δεν θα πω ονοματα μην θιχτει κανενας, ακουσα ομως για το 1980 μερικα άλμπουμ (που έχουμε όλοι υποστεί conditioning ότι είναι σούπερ φανταστικά) που είχα να ακούσω 20 χρόνια και οριακα με επιασαν τα γέλια…
Εντωμεταξύ, έμαθα τους Legend από όλους εσάς - και σας ευχαριστώ θερμά - και αναρωτιόμουν πόσο διαφορετικό μπορεί να ήταν το hard/heavy αφήγημα αν είχαμε κι άλλη πηγή εκτός του Χάμερ, εκεί πίσω στα 90s…
Ξέρεις τι άλλο συνειδητοποιώ? Ότι κάτι που ακούω κάποια χρόνια και είναι πιο κοντά στα τωρινά μου γούστα, μου βγαίνουν κάπως πιο αποστειρωμένα στο κείμενο. Στις παλιές αγάπες, ακόμα κι αν τις κατατάσσω πιο χαμηλά, μου βγαίνει λίγο οπαδιλίκι παραπάνω.
Εγώ πρέπει να το έχω ξαναπει ίσως και εδώ, νομίζω δεν υπάρχει μπάντα/δίσκος που άκουγα και πλέον δεν ακούω. Έχουν επεκταθεί και εμπλουτιστεί τα ακούσματά μου, αλλά νομίζω ακούω με ίδια ευχαρίστηση ότι άκουγα στα 15-16 μου και δεν το βλέπω να αλλάζει σύντομα.
Θα δώσω εγώ ένα παράδειγμα που περιέργως προσπάθησα αλλά δεν ένιωσα όπως παλιά.
ELOY. Άκουσα Dawn και Floating που λάτρευα αλλά δεν αισθάνθηκα το δέος που ένιωθα παλιά. Εντάξει, ίσως σε στιγμές ένιωσα, πχ το τέλος του Lost!? (Introduction) με αυτή τη φοβερή μελωδία. Αλλά σχετικά λίγα πράγματα.
Παραδοσιακά έλεγα πως γουστάρω πάρα πολύ το Angel Witch, το θεωρουσα μάλιστα το καλυτερο NWOBHM της χρονιάς. Το άκουσα back to back με Diamond Head και μου φάνηκε τραγικά υποδεέστερο. Σαν να παιζει μια μπάντα ενηλικων και μια 14χρονων. Όχι κακο, μια χαρα ειναι το άλμπουμ. Καμια σχέση ομως με το αριστουργημα που θυμομουν.
Σκέψου πόσο απαίδευτο ήταν το αυτί σου τότε. Τουλάχιστον εγώ όταν ξεκίνησα να ακούω rock/heavy metal, την καλύτερη δλδ μουσική του κόσμου , ενθουσιαζόμουν από πολλά πράγματα λόγω του ότι ήταν καινούρια. Τώρα που έχουμε ακούσει άπειρη μουσική, δεν νομίζω να εντυπωσιαζόμαστε τόσο εύκολα κ κάποια από τα παλιά ακούσματα να μας φαίνονται, πέρα από παρωχημένα, αστεία ίσως.
Έχει να κάνει και με το ότι αλλάζουμε γενικά. Μικρός πχ δήλωνα μεταλλάς. Πλέον δεν αποτελεί ούτε το 10% των ακουσμάτων μου.
Δεν ξέρω αν έχει να κάνει και με αισθητική. Αν άκουγες 80ς μέταλ μικρός και τώρα ακούς πανκ ή αλτέρνατιβ ή κάτι άλλο, απέχουν παρασάγγας και αισθητικά. Το περίεργο είναι πως κάποια παλιά ακούσματα μου κάνουν ακόμα, με άλλα οριακά γελάω κι εγώ.
Και σίγουρα μου είναι πιο δύσκολο να εκτιμήσω πράγματα από τον μέταλ χώρο που δεν άκουσα πιο μικρός. Πιστεύω πχ πως αν είχα ακούσει Grim Reaper μικρός, θα ήμουν φαν. Άκουσα όμως μετά τά 23-24 και μου φάνηκαν γραφικοί.
Επειδή ψιλοβαριέμαι στην δουλειά, θα συνεχίσω λίγο το οφφ τόπικ που αρχίσαμε.
Μπορεί να ακούω όλα όσα άκουγα με την ίδια ευχαρίστηση, αλλά μια διαφορά που διακρίνω σε σχέση με τον έφηβο εαυτό μου είναι πως τότε ήμουν πολύ πιο δύσκολος στην πρώτη ακρόαση από ότι σήμερα. Αν και πάντα θα δώσω 2-3 ακροάσεις σε έναν νέο δίσκο, τώρα μπορώ να πιάσω με μαθηματική ακρίβεια πως κάτι με αφορά με την μία. Μπορεί να μην ενθουσιαστώ με την πρώτη, αλλά καταλαβαίνω πως, σε κάποιο βαθμό, αυτό που ακούω έχει κάτι να μου δώσει, κάπως θα με ανταμείψει. Μικρός ήμουν δικαστής. Αγαπημένο παράδειγμα το πρώτο Crimson Glory (δίσκος που υπεραγαπώ), το οποίο θυμάμαι να το ακούω και να απορώ γιατί το αποθεώνει τόσος κόσμος. Μετά από καμιά βδομάδα ξεβούλωσαν τα αυτιά και νόμιζα πως άκουγα άλλον δίσκο, ευτυχώς επέμεινα
@Aldebaran Να αγιάσει το πληκτρολόγιό σου. Έχω πει πολλάκις πως το Angel Witch ενώ αποτελεί άρτιο και πραγματικά πάρα πολύ καλό δίσκο (έχει και τον αθάνατο ύμνο μέσα), η αναγνώριση και η αποθέωση που γνωρίζει είναι ελαφρώς δυσανάλογες με τον μέγεθός του. Επιτέλους ένας συμπαραστάτης! Καλά, σε σύγκριση με το Diamond Head χάνει καθαρά και άνετα (είμαι και λίγο αρρωστάκι με δαύτους αλλά και με “αντικειμενική” ματιά το ίδιο θα έλεγα).
Μπορει ομως να συμβαινει και το αντιθετο, πραγματα που δεν σου αρεσαν πολυ παλια, να τα εκτιμας πολυ περισσότερο τωρα,επειδή αιχμαλωτιζουν το feeling που πρεπει.
Νομίζω πως πολλές “παρεξηγήσεις” θα λύνονταν αν συνειδητοποιούσε περισσότερος κόσμος το ότι αυτά που μας αρέσουν δεν είναι είτε δισκάρες είτε φόλες. Το ότι προτιμώ το Χ από το Υ, δεν σημαίνει πως μειώνω ή υποτιμώ το Υ. Απλά πρέπει να καταλάβουμε πως δεν γίνεται να αρέσουν όλα το ίδιο, υπάρχουν βαθμίδες και δεν εξηγούνται με κανένα πιθανό τρόπο. Μπορεί να προσκυνώ το Powerslave αλλά προτιμώ το Screaming For Vengeance. Επίσης λέω πως Ride>Master. Γιατί; Γιατί έτσι μου κάθεται στο αυτί. Δεν είναι πως δεν τα σπάω με το Master ή δεν το θεωρώ τοπ, αλλά προτιμώ το άλλο. Μου αρέσει περισσότερο το Deluge από το Open The Gates. Δεν μπορώ να απαντήσω γιατί, it is what it is. Υπάρχει πολλή απολυτότητα στις μεταλλικές κουβέντες και για αυτό γίνονται και ένα σωρό disclaimers (και πολλοί ούτε με αυτά νιώθουν) από όσους θέλουν να κουβεντιάσουν σοβαρά.
Προφανώς το diss και το πατιρντί είναι άλλη υπόθεση, αυτά δεν θέλω να εκλείψουν ποτέ Οι παραπάνω σκέψεις είναι για πιο συγκροτημένες και “ψύχραιμες” συζητήσεις.
