Ναι, ναι, δεν υπονόησα ότι το είπες, ούτε το φαντάστηκα, ούτε τίποτα - δική μου αναφορά είναι, ίσως λίγο ατυχής, αλλά μου φαίνεται you get the point
Σε αυτό συμφωνώ για το σημείο των συγκρίσεων. Είναι ελαφρώς εφηβικό κατάλοιπο μάλλον. Και δεν το χαρακτηρίζω ως εφηβικό γιατί θέλω να το υποτιμήσω, αλλά γιατί η σύγκριση μουσικών έργων μεταξύ τους, είναι, να το πω εντελώς ευγενικό, ένα τελείως ανυπόστατο γεγονός.
Από την άλλη, ας έρθει το 1984 και δεν κατεβάζει τίποτα το Powerslave από το 1, για πολλούς λόγους.
Τώρα τα πόσα έχει να ανακαλύψει ο κάθενας μας, εξαρτάται από το που έχει “αναλωθεί” τα προηγούμενα χρόνια. Πχ, όπως έχω δηλώσει παλιότερα, είχα κάποιες τρομερές ελλείψεις από “basic” ονόματα, που κάποια στιγμή το 2020 (αυτη η πανδημία…) αποφάσισα ότι θέλω να δώσω λίγο βάση σε αυτό μήπως έχανα κάτι.
Οκ, δεν θα καταλάβω αυτό που θα αισθανόμουν (ή και όχι) σαν έφηβος από το Into The Glory Ride, αλλά διάολε, τα τελευταία 3 χρόνια ακουσα πιο “σοβαρά” Manowar και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου.
Δεν το βρίσκω καθόλου κακό, είναι προσωπικό γούστο και καλά κάνει και υπάρχει γιατί ο κόσμος μας θα ήταν πολύ βαρετός.
Το ροκ των 70s βέβαια μπήκε στο αφιέρωμα, γιατί ασχολούμασταν με εκείνη την εποχή εως τώρα και έτυχε (“ετυχε”, τεσπα - σε φορουμ που λέγεται rocking είμαστε) ο κόσμος που γράφει, να έχει με αυτα τα είδη περισσότερο.
Δεν βρίσκω, κανένα κρίμα πάντως στο να ασχοληθεί κάποιος με τα “ιδια και τα ίδια” αν το γούστο είναι εκεί, δεν υπάρχει κρίμα στο ότι δεν πάει παρακάτω.
Μωρε καλα κανει και μπηκε ολο το ροκ των 70ς, τι θα εμπαινε? Απλα κανενας δεν θα επρεπε να ειναι υποχρεωμενος να κατσει να το ακουσει. Και εν τελει, καποιοι τα εχουμε ακουσει και τα εχουμε “δοκιμασει” και δε μας εκαναν. Δε θα ανακαλυψουμε ξαφνικα στα 41 μας την μαγεια σε μπαντες που βρισκουμε απολυτως βαρετες εδω και δεκαετιες.
Σε αυτην την φραση αναφερομουν παρεμπιπτοντως:
Δεν υπαρχει κατι χειροτερο. Γιατι δεν υπαρχει εξαρχης κατι κακο
Καλυτερα να κατσω να ακουσω το LULU απο το να ακουσω κατι επειδη “πρεπει” βασικα.
Το μόνο που “μου τη σπάει” είναι πως δεν προλαβαίνω να ακούσω πράγματα που έχουν προταθεί τις περασμένες βδομάδες όσο τρέχει το παιχνίδι. Δεν υπάρχει χρόνος να ακούς τόσες κυκλφορίες που έχεις στην προεπιλογή σου (συν κάποια νέα από μπάντες που ακολουθώ) και να χωθείς και σε άλλα νέα ακούσματα. Αλλά έχει μείνει καλό αρχείο σίγουρα.
Είχα επίγνωση ότι το 1983 ήταν μια πολύ πλούσια, ποιοτικά και ποσοτικά, σε κυκλοφορίες χρονιά αλλά αυτό το πράγμα δεν το περίμενα! Ειδικά στο metal πεδίο γίνεται χαμός με τον παραδοσιακό ήχο να παραμένει ακμαίος αλλά και να επεκτείνεται χωρίς να συνειδητοποιεί ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα αποκληθεί… “παραδοσιακός”, ενώ καινούρια παρακλάδια εμφανίζονται, όπως το thrash – επίσης χωρίς προσωνύμιο μιας και ήταν πολύ νεαρό για να χαρακτηριστεί! Με πολύ πόνο λοιπόν άφησα εκτός αγαπημένα album από επίσης αγαπημένα συγκροτήματα.
1. Iron Maiden – Piece of Mind
Το Piece of Mind, “στριμωγμένο” ανάμεσα σε δύο ογκόλιθους της δισκογραφίας των Irons (και του metal εν γένει, προφανώς) ενίοτε “υποτιμάται” σαν αξία και εκτόπισμα. Αυτό είναι ολότελα άδικο μιας και εδώ, πέραν των αυτονόητων κλασικών στιγμών, θα δούμε να αποκρυσταλλώνεται ο πολυθρύλητος ήχος των Maiden που εναγκαλίζεται το επικό στοιχείο μακριά πια από τον NWOBHM πρότερο βίο τους, ενώ ολοκληρώνεται η κλασική σύνθεση με την είσοδο του McBrain αλλά και την επίσημη εμπλοκή του Dickinson στη συνθετική διαδικασία – με οπωσδήποτε θαυμαστά αποτελέσματα!
Και σαν αναγνώριση του κομβικού τους ρόλου στο Maiden-ικό οικοδόμημα, οι Martin Birch και Derek Riggs κάνουν την… μάλλον διακριτική εμφάνιση τους στο εσωτερικό του gatefold εξώφυλλου!
Η παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε την κυκλοφορία, τους είδε να μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο, την ώρα που η επιρροή τους, ειδικά στα νέα συγκροτήματα εκείθεν του Ατλαντικού ξεκινούσε να αποδίδει καρπούς, δημιουργώντας το υπέροχο US metal παρακλάδι!
2. Warlord – Deliver Us
Η αλήθεια είναι ότι έως τώρα απέφευγα συνειδητά να βάζω EPs στις επιλογές μου, όμως στην περίπτωση του Deliver Us θα κάνω μια εξαίρεση αφού με διάρκεια 28 λεπτών βρίσκεται στο μεταίχμιο του να χαρακτηριστεί LP, όπως άλλωστε θεωρούνται κάτι Reign in Blood ή Black Death (τι πάει να πει, ποιων;) που διαρκούν λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω!
Επί της ουσίας τώρα, εδώ έχουμε τις πρώτες, καθοριστικές συστάσεις με ένα σχήμα από την California που διέθετε ότι πιο σπάνιο και αξιοζήλευτο στο χώρο: προσωπικότητα! Μια ξεχωριστή ιδιοπροσωπία όπου ο heavy metal χαρακτήρας είχε εμβαπτισθεί σε μια μινόρε, μελαγχολική διάθεση, σε μια ιεροπρέπεια που μετέτρεπε σε μυσταγωγία την ακρόαση. Όλα αυτά βέβαια ήταν ανοίκεια στην μητρόπολη του r’n’r και εγγυημένα εξασφάλιζαν στους νεαρούς μουσικούς μια μόνιμη θέση στα obscure “υπόγεια”! Στην χώρα καταγωγής του κιθαρίστα και mastermind όμως, ήταν πολύ οικεία μιας και αντηχούσαν μέρος της μουσικής της παράδοσης. Ακόμη κι έτσι, οι Warlord λατρεύτηκαν και θα λατρεύονται εσαεί από όσους, έστω και λίγους, ένιωσαν να τους συνεπαίρνει η συναισθηματική φόρτιση της μουσικής τους
3. Stevie Ray Vaughan and Double Trouble – Texas Flood
Hats off to Stevie Ray! Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο!
4. Manowar – Into Glory Ride
Με το Into Glory Ride οι Manowar δημιούργησαν ένα album ορόσημο για το επικό metal σε κάθε σχεδόν έκφανση του. To Gates of Valhalla είναι ένα κάλεσμα στα όπλα που νομίζεις πως επιδιώκει να σε μεταφέρει όντως εκεί, τo Secret of Steel ορίζει το επικό doom στην πλέον απαράμιλλη μορφή του, ενώ όταν έρχεται η ώρα για το Revelation, δεν υφίσταται κανένας λόγος για αχρείαστες εισαγωγές και “χτισίματα ατμόσφαιρας” (τραγική ειρωνεία το λες, όταν ξέρεις τι ακολούθησε αρκετά χρόνια μετά) και μπαίνουν κατευθείαν “στο ψητό” με τον καλπάζοντα ρυθμό και ο ήδη εκστασιασμένος ακροατής φτάνει στην… κορύφωση πριν καν ακουστεί το chorus.
Έχω την βάσιμη υποψία ότι εσκεμμένα έβαλαν στο δίσκο το Warlord, φοβούμενοι ότι ο κόσμος δεν θα άντεχε μια αψεγάδιαστη τελειότητα από την αρχή ως το τέλος!
5. Mercyful Fate – Melissa
Είναι πραγματικά απορίας άξιον πως μια εποχή όπου το “παιχνίδι” στο metal/hard rock παιζόταν σχεδόν αποκλειστικά στις γνωστές και μη εξαιρετέες χώρες, αναδύθηκε από μια… περιφερειακή αγορά όπως η Δανία, ένα τόσο ιδιαίτερο σχήμα.
Οι Mercyful Fate αποτελούμενοι από δύο κιθαρίστες με προϋπηρεσία σε ένα (κατά βάση) punk συγκρότημα, κι έχοντας για τραγουδιστή έναν περίεργο τύπο (με ακόμη πιο ασυνήθιστη φωνή!), παρ’ ολίγον επαγγελματία ποδοσφαιριστή, έπαιζαν όπως κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή και επηρέασαν κόσμο και κοσμάκη έκτοτε.
Αφοπλιστικά καταπληκτικό, το Melissa είναι, χωρίς υπερβολή, ένα μνημείο του metal ήχου!
Έχει και honourable mentions, πολλά από δαύτα – και πάλι όχι όλα!
Dio – Holy Diver: Έχοντας κουραστεί να είναι μέλος σε σχήματα όπου δεν είχε τον πρώτο (και τον τελευταίο!) λόγο, ο Dio επιλέγει να ακολουθήσει solo καριέρα και ξεκινάει με ομολογουμένως αποστομωτικό τρόπο! Κι αν με τους Vinnie Appice και Jimmy Bain είχε συνυπάρξει και παλιότερα, ήταν η μεταγραφή του Vivian Campbell από τους Sweet Savage που αποδείχτηκε καθοριστικής σημασίας αφού με το απίστευτο παίξιμο του στο δίσκο έδωσε ακόμη μεγαλύτερη αξία στο εξαιρετικό υλικό. Δεν χρειάζεται να γίνει καν λόγος για τις μνημειώδεις ερμηνείες του Ronnie, αυτές ήταν δεδομένες!
Metallica - Kill ‘em All: Ο σπόρος του thrash που έπεσε τα προηγούμενα χρόνια, έμελλε να δώσει τον πρώτο του καρπό το 1983 με το ντεμπούτο των Metallica να έχει την τιμή αυτής της πρωτιάς. Τι κι αν η συνεισφορά του εκδιωχθέντος Mustaine ήταν μεγάλη (ή ακόμη μεγαλύτερη, κατά τον ίδιο), τι κι αν ακούγεται εφηβικά αφελές σε στιγμές, τι κι αν οι ίδιοι οι Metallica άφησαν γρήγορα πίσω αυτή την εκδοχή του εαυτού τους, η μουσική και οι στίχοι του Kill ‘em All ήταν η αδιαμφισβήτητη δήλωση μιας γενιάς.
Αυτά που ακολούθησαν στην μετέπειτα πορεία τους βέβαια, τότε ενέπιπταν στη σφαίρα μιας αχαλίνωτης φαντασίας!
Slayer – Show No Mercy: Τεκμήριο μιας εποχής όπου οι Slayer έβαζαν το eyeliner, ονόμαζαν τις δύο πλευρές του πρώτου αυτού δίσκου τους “6” και “66” αντίστοιχα, και είχαν την… γνωστή τραγόμορφη φιγούρα στο εξώφυλλο, το εν λόγω LP μπορεί να έχει εμφανείς ακόμα τις επιρροές των Σφαγέων, μπορεί να έχασε για λίγους μήνες τον τίτλο του πρώτου thrash δίσκου στα χρονικά, όμως στον τομέα της ακρότητας οι Slayer ήταν ήδη από τότε στην αιχμή του δόρατος, κάτι που συνεχίστηκε και εντάθηκε στα επόμενα χρόνια! Το ντεμπούτο τους όμως θα έχει πάντα μια σκοτεινή… λάμψη και θα ασκεί απόκοσμη γοητεία!
Accept – Balls to the Wall: Τρίτη στη σειρά δισκάρα από τους αγαπημένους Γερμανούς, στην οποία εκτός από ένα αρκετά πετυχημένο λογοπαίγνιο (δεδομένης και της… χώρας καταγωγής τους, που δεν φημίζεται για το χιούμορ!), θα ακούσουμε την γνώριμη ολομέτωπη heavy metal επέλαση, όπως και ορισμένες πολύ όμορφες μπαλάντες τραγουδισμένες αποκλειστικά πια από τον Udo τον Dirkschneider, που αποδεικνύει ότι με αυτή την φωνή και αυτό το παρουσιαστικό γίνεται να ακουστείς πειστικά συναισθηματικός και ευάλωτος!
Satan – Court in the Act: Οι Satan μπορεί να μην χάραξαν καινούριες μορφές έκφρασης όπως π.χ. οι Venom, κατάφεραν όμως, όντας στο δεύτερο κύμα του NWOBHM, να συνοψίσουν όλες τις αρετές του.
Βασικότατο ατού σε αυτό το εγχείρημα ήταν το εκπληκτικό κιθαριστικό δίδυμο των Steve Ramsey και Russ Tippins που με ζηλευτή μαεστρία και αλληλοκάλυψη εξυφαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου θαυμαστά leads, αποστομωτικές αλλαγές και μανιώδη solos που κρατούν άσβεστο το ενδιαφέρον όπως και η συνεισφορά του, εμβληματικού για την σκηνή τραγουδιστή Brian Ross. Δυστυχώς το “Court In the Act” δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από το status του cult αριστουργήματος. Λίγο το αντιεμπορικό όνομα του συγκροτήματος, περισσότερο το ότι κυκλοφόρησε όταν το κέντρο της metal επικαιρότητας μετατοπιζόταν σταδιακά στις Η.Π.Α., ο σπουδαίος αυτός δίσκος παρέμεινε σε σχετική αφάνεια, γεγονός που βέβαια δεν αφαιρεί τίποτε από την μεγάλη αξία του.
Ashbury- Endless Skies: Υπό κανονικές συνθήκες για έναν δίσκο που ξεκινάει με ήχους από βροντές και καμπάνες η συζήτηση τελειώνει επιτόπου, όμως οι Ashbury από την Arizona στο ντεμπούτο τους συνδυάζουν πολλά και ωραία πράγματα. Εδώ θα βρούμε στοιχεία από Wishbone Ash, southern rock, όπως και Jethro Tull αλλά και Dire Straits μεταξύ άλλων Άλλοτε επικό κι ασυγκράτητα heavy, άλλοτε παρεκτρεπόμενο σε πιο radio friendly ατραπούς, κι εμφανώς παράταιρο τον καιρό που κυκλοφόρησε το “Endless Skies” είναι ένα καλά κρυμμένο διαμάντι που αξίζει να ακουστεί από όσους αρέσκονται σε τέτοιους ήχους.
Manilla Road – Crystal Logic: Δεν έχει Randy “Thrasher” Foxe, έχει όμως να καυχηθεί για κάμποσους ύμνους!
Anvil - Forged in Fire: Ο Lips εξακολουθεί να ξεκ@λιάζει την κιθάρα του, ο Reiner να “ξεβιδώνεται” στο drumming, και οι Anvil προσφέρουν άλλο ένα cult classic speed-αριστής ευδαιμονίας!
Και επειδή εξετάζουμε μια χρόνια όπου το format του EΡ ήταν μια επιλογή για να να συστήσει μια μπάντα στο κοινό, δεν ξεχνάμε τα φοβερά EPs των Queensrÿche (πρωτίστως) και Sortilège που έδειξαν τις μεγάλες δυνατότητες των εν λόγω.
Yas.
Ήταν το “we’re going down” album καθώς το συγκρότημα αποφάσισε να διαλύσει τότε. Αδιανόητη ατμόσφαιρα, παραγωγή που την έκαναν μόνοι τους, ένα μαγικό ταξίδι από το The prize μέχρι και το σχεδόν φιλοσοφικό Road to paradise. Θα επανέλθω δεόντως.
Μιας που δεν έχει τρελή κινητικότητα αυτή τη στιγμή το θρεντ, οπότε δεν διακόπτω κάποια από τις γαμάτες συζητησούλες που προκύπτουν εδώ μέσα, λέω να βγάλω από τη μέση άλλο ένα σεντονάκι που ο ψυχαναγκασμός μου (κ η σχέση μου με τις μουσικές της συγκεκριμένης μπάντας) με πιέζει να γράψω.
Οπότε κάπου εδώ θα ήθελα να αφήσω κάποιες σκέψεις μου για τους Manowar.
Enter at your own risk
Summary
Όπως έγινε κ με τους Venom, έτσι κ η περίπτωση των Manowar θεωρώ ότι αξίζει μια δική της one-off σεντονάρα
(btw, πάντοτε πίστευα ότι υπάρχει ενας ιδιότυπος παραλληλισμός/συσχετισμός ανάμεσα στις δυο μπάντες, τόσο ως προς τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν στα μουσικά παρακλάδια που ενέπνευσαν, χαράσσοντας κάθετη τομή στην ως τότε γραμμική πορεία του Heavy Metal, όσο κ ως προς τον ακραία γραφικό τρόπο με τον οποίο επέλεξαν να το κάνουν αυτό - κ πάλι επηρεάζοντας κόσμο κ κοσμάκη, καλώς ή κακώς).
Προφανώς η οποιαδήποτε τοποθέτηση σχετικά με Manowar θα μπορούσε να γίνει κ στο δικό τους θρεντ, αλλά νομίζω ότι είναι ωραίο όταν ποστάρουμε εδώ διάφορα θεματάκια παρεμφερή (ή κ οχι τόσο) με την χρονιά που σχολιάζουμε κάθε εβδομάδα.
Οπότε, το γεγονός πως διανύουμε την εβδομάδα όπου θα τιμηθεί ( ανάμεσα σε άλλα) το Into Glory Ride, είναι μια καλή ευκαιρία να τοποθετηθώ επ αυτου, αλλά κ συνολικά για την μπάντα.
Αρχικά να πω πως για λόγους εσωτερικής συνέπειας θα αποφύγω να το συμπεριλάβω στη λίστα καλύτερων δίσκων του 83, παρόλο που μιλάμε για (κάποια από) τα κορυφαία τραγούδια του επικού metal στο σύνολό του.
Προσωπικα θεωρώ ότι ως μέρος του ίδιου συνθετικού κύκλου με τα δυο κυρίαρχα έπη του ντεμπούτου, η θέση που τους αναλογεί στην ιστορία (αλλά κ στις λίστες μου ), όσον αφορά τα τραγουδια της περιοδου 82/83 έχει ήδη εκπροσωπηθεί από το Battle Hymns
(as in: αυτό με το εμβληματικο -αν κ προβληματικο - εξώφυλλο, κ ΟΧΙ αυτό με τα γουνάκια κ τα ΠΛΑΣΤΙΚΑ σπαθιά ).
Από κει κ περα, μια πρωτη πολυ συντομη αναφορά ως προς το πως βλέπω τους Manowar σε ευρύτερο πλαισιο, την είχα κάνει ήδη εδώ, σ ενα παλιο μου ποστ:
Με το παραπανω εννοώ πολυ απλά πως στις πραγματικά κορυφαίες τους στιγμές είναι απλά οι καλύτεροι (κ αξεπέραστοι), σ αυτό που κάνουν.
Κ συνεχίζοντας, πριν απο λίγες μολις μέρες, με αφορμή τα πεπραγμενα του 82, εκανα μια πρώτη τοποθέτηση όσον αφορά τα έργα των Manowar εκείνης της χρονικής περιοδου:
Είναι, άλλωστε, αρκετά γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος του υλικού που κατέληξε στο Into Glory Ride δουλευόταν/είχε γραφτεί από την εποχή του Battle Hymns.
Κ αυτό φαίνεται κ από τα ίδια τα τραγούδια, κ απο το πόσο κοντά είναι μεταξύ τους σε ύφος κ μουσική κατεύθυνση (αλλά κ ποιότητα).
Ειναι ξεκάθαρο καλλιτεχνικό προϊόν της ίδιας συνθετικής περιόδου
(αυτό φανερώνεται κι απο την μόλις δέκα μηνών χρονική απόσταση ανάμεσα στην κυκλοφορία των δυο δίσκων).
Επεκτείνοντας, λοιπόν, τον παραπάνω συλλογισμό, όπως το βλέπω εγώ, η πορεία των Manowar στα 80ς διακρίνεται σε τρεις χαρακτηριστικούς συνθετικούς κύκλους:
Εκείνους του 82/83, του 84 κ του 87/88.
Ο πρώτος αυτός συνθετικός κύκλος άφησε πίσω του, ανάμεσα σε άλλα, όπως ανέφερα κ παραπάνω, τα οκτώ κορυφαία τραγούδια Επικού Metal που έχουν ηχογραφηθεί στους αιώνες των αιώνων.
(Πάμε άλλη μια, για εμπέδωση, με τη σειρά που τα ακουω στην προσωπική μου playlist:) Dark Avenger, Revelation, March for Revenge, Hatred, Defender, Gates of Valhalla, Battle Hymn, Secret of Steel.
Ο δεύτερος άφησε πίσω του (κ πάλι ανάμεσα σε άλλα) τα μυθικά κ λατρεμένα: Blood of my Enemies, Kill with Power, Thor, Each Dawn I Die, Bridge of Death, The Oath, Sign of the Hammer, Mountains, Hail to England.
Η τρίτη συνθετική τους φάση μας κληροδότησε ένα σύνολο οκτώ τραγουδιών, τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν το Black Album του Επικού Metal.
Κ αυτά είναι τα: Hail and Kill, Holy War, Black Wind Fire & Steel, Heart of Steel, Defender (ναι, ΚΑΙ η επανηχογράφηση είναι αρκούντως ανατριχιαστική ώστε να μνημονεύεται ξεχωριστά), Kingdom Come, Blood of the Kings, the Crown and the Ring.
Το Guyana το αφήνω στην άκρη ως μια συγκλονιστική σύνθεση που στέκει σε μια κατηγορία μόνη της, λόγω ύφους, ατμόσφαιρας κ θεματικής
(κ που ακριβώς για αυτό τον λόγο θα της άρμοζε, ίσως, να έχει κυκλοφορήσει σε one-off single, όπως είχε γίνει με την αρχική εκτέλεση του Defender).
Θα συναντήσουμε, επίσης, σε κάθε μια από τις τρεις πρώτες κυκλοφορίες τους, μια πιο αυτοαναφορική (κ σε πιο παραδοσιακό Heavy Metal ύφος) σύνθεση, ανάμεσα στα έπη.
Προφανώς αναφέρομαι στα Manowar, Army of Immortals κ Gloves of Metal.
(κ ναι, είναι κομματάρες κ τα τρία).
Για μένα, αυτό είναι το σοβαρό καλλιτεχνικό έργο των Manowar στα 80ς, κ ειναι προϊόν τριών πολυ ευδιάκριτων - μεταξύ τους - χρονικών περιόδων, κ ως τέτοιο θα το κρίνω (προσπερνώντας κάθε filler που μεσολαβεί ανάμεσα στις πραγματικά αξιόλογες στιγμές τους).
Συμφωνώ κ γω, σε γενικό πλαίσιο, με την άποψη που λέει ότι ένας δίσκος αξίζει να κρίνεται από τις δυνατές στιγμές του κ οχι από τα fillers, αλλά οι Manowar πραγματικά το κάνουν εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά από την στιγμή που τα fillers τους κινούνται σε τόσο διαφορετικό ύφος που είναι σχεδόν σα να μιλάμε για άλλο συγκρότημα, αφαιρώντας κάθε ίχνος καλλιτεχνικής συνοχής από τον εκάστοτε δίσκο.
Κ ναι, ο De Maio έγραψε τα τραγούδια, κ αν ήθελε, ας τα μοίραζε κ σε δέκα δίσκους.
Αλλά για μένα, απο την σκοπιά του ακροατή, το να έχεις υλικό που θα μπορούσε να ανήκει σε τρεις δίσκους με ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση, κ να το “απλώσεις” στους διπλάσιους, καταλήγοντας σε κάποια από τα πιο άνισα albums των Heavy Metal 80s, δεν είναι κάτι που θα μου περάσει απαρατήρητο.
Οκ, προφανώς όλο αυτό μπορεί να θεωρηθεί προσωπικη παραξενιά, hot take, ή ο,τιδήποτε αντίστοιχο.
Εγώ θα αρκεστώ να δηλώσω ότι η παραπάνω τοποθέτηση (κ πολλές αντίστοιχες δικές μου αποψάρες που αφορούν την συγκεκριμένη λατρεμένη μπάντα) δεν είναι τωρινή πετριά/epiphany, αλλά σταθερή άποψη που έχω σχηματίσει μετά από δεκαετίες ενασχόλησης/πώρωσης/κριτικής/απόρριψης/επανεκτίμησης/κ ξαναματαπώρωσης με το συγκρότημα.
Όπως έγραψα κ πιο πάνω, οι
Manowar ειναι οι κορυφαίοι κ πραγματικά αξεπέραστοι σε ένα πολυ συγκεκριμένο Πεδίο.
Τόσο που δεν θα έπρεπε ΠΟΤΕ να αποπειραθούν να κάνουν κάτι άλλο.
Απόλυτο Επικό Μetal που οριοθετεί ό,τι - μα ό,τι- αντίστοιχο κι αν έπεται, από το πιο μελωδικό, εκλεπτυσμένο power, έως το πιο ακραίο black, όταν αυτά κινούνται σε επικές κατευθύνσεις.
Με την κορυφαια Φωνή για το είδος, κ με τον απόλυτο Ήχο (τουλάχιστον στις εμβληματικές τους δουλειές).
Κοινώς, οι Manowar δεν τραγούδησαν για Έπη.
Τα πραγμάτωσαν.
Μέσα από το αρχέγονο Metal τους.
Μέσα από τον τρόπο που χοροστάτησαν με το κάθε ριφφ κ το κάθε ακόρντο κορύφωσης.
Μέσα από τα σημεία που επέλεγαν να αναδείξουν με τα σκασίματα των πολεμικών τους τυμπάνων.
Κ φυσικά, μέσα από τις ανατριχιαστικές εκείνες στιγμές όπου ο Adams, δεν τραγουδούσε απλώς, ούτε αρκούνταν σε κορώνες ωδείου, αλλά εφορμούσε με απόλυτη αφοσίωση (κ άγνοια κινδύνου) σε καθαρές πολεμικές ιαχές.
Εν τέλει, μέσα απο εκείνα τα τριάντα τραγούδια που κατορθώνουν κ συλλαμβάνουν ένα εύρος συναισθημάτων
(από το απόλυτο πολεμικό μένος έως την κρυπτική αυτοπραγμάτωση) που καταλήγει (καλώς ή κακώς) να λειτουργεί ως μια καθαρά νιτσεϊκή θριαμβολόγηση πάνω στην Ανθρώπινη Συνθήκη κ τις τραγικές της συνέπειες.
Κλείνω με ένα μικρό disclaimer αυτοαναφορικότητας:
Όπως κ άλλοι/ες από δω μέσα, ήμουν κ γω εκείνες τις τρεις μερες στη Θεσσαλονίκη προ δωδεκαετίας, στα λάιβ για το Battle Hymn, κ πιο πριν σ εκείνο το επικό λάιβ του 07 στο Ελληνικό (κ ακόμα πιο πριν σ εκείνο το διαβόητο λάιβ στο Αγκάθι το 94 - όπου προσωπικά είχα βρεθεί στην εφηβική μου Valhalla) κλπ
Κ ναι, είμαι από εκείνους που εκστασιάστηκαν στις δυο σχετικά πρόσφατες εμφανίσεις τους στο Release (παραβλέποντας συνειδητά τα όποια αρνητικά τις συνόδευαν).
Καλώς ή κακώς, για τον 15χρονο εαυτό μου, οι Manowar στάθηκαν ως εκείνη η πρώτη καθοριστική μπάντα που σου δείχνει πόσο έντονη μπορεί να γίνει η σχέση σου με τη μουσική, κ με πόσους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας δύναται να αλληλεπιδράσει.
Κ αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται, ακόμα κι όταν ο πιο ενήλικος εαυτός μου φύλαξε το αντίστοιχο πάθιασμα για έργα πιο ακραίων συγκροτημάτων (κ μεγαλύτερης καλλιτεχνικής συνέπειας, tbh).
Ωστόσο, επειδή εκείνος ο 15χρονος παραμένει ξεκάθαρα ζωντανός κάπου μέσα στο κεφάλι μου (κ όσο μπορώ, προσπαθώ να τον διατηρήσω έτσι),
αυτή την μπάντα δεν έχω πάψει να την τιμάω όταν μου δίνεται η ευκαιρία (κι όταν μου το επιτρέπουν κι οι ίδιοι…)
Αυτός είναι κ ο βασικότερος λόγος για το παραπάνω σεντονάκι, που το αφήνω εδώ σαν (προσωπική) αποζημίωση για την απουσία τους από την λίστα μου του 83, έτσι, στα πλαίσια του κουβέντα να γίνεται/να χουμε να λέμε/my 2 cents κλπ
Ps. Όποιος/ οποια το έφτασε αυτο μέχρι τέλους, κερδιζει ξεκάθαρη θεση στη Βαλχάλα…
Τα ακούω όσα λες, αν και δεν συμφωνώ απολύτως. Κυρίως γιατί δεν βρίσκω fillers αν εξαιρέσουμε κάποια instrumentals, αλλά έστω
Για παράδειγμα, ο δικός μου 15χρονος εαυτός θυμάμαι να ρίχνει μπουκέτο στην ντουλάπα όταν πρωτοάκουσε το Animals και να έχει λυσσάξει από την πόρωση. 14 χρόνια μετά από εκείνη την στιγμή, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό το κομμάτι λογίζεται σαν filler και αναφέρω το συγκεκριμένο γιατί ξέρω πως αρκετός κόσμος το (ψιλο)σνομπάρει, ενώ εγώ δεν μπορώ ακόμα να το ακούσω και να μείνω ψύχραιμος. Μέχρι Kings, κατ’εμέ, είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που βρίσκω κάποιο τραγούδι πραγματικά υποδεέστερο. Βασικά, αν εξαιρέσουμε τους instrumental αυνανισμούς, όλα τα άλλα ξεκινούν από το “πολύ καλό” και ναι, δέχομαι να με πείτε fanboy.
Επίσης, Defender επανηχογράφηση>Defender original. There, I said it.
Ναι, προφανως κ ο τερματισμενος Manowarας μέσα μου σε νιωθει τελειως.
Ως μια μικρή απόδειξη θα αναφέρω τις συλλογουλες που είχα καθίσει να φτιάξω ακόμα κ με τα φιλλερς- ναι, κ το Animals - κ μια στο τοσο (στο ποοοολυ τόσο βέβαια) τις έβαζα κι αυτες να παιξουν.
Το θέμα μου ειδικά με αυτά που συνηθίζουμε να λέμε φιλλερς στους Manowar, δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ποιοτητα αυτή καθαυτή (οχι γιατι δεν διακρίνω τεράστιες ποιοτικές διαφορες ανάμεσα στο animals κ το the oath πχ, αλλά γιατί το ζήτημα ποιοτητας είναι σε μεγάλο βαθμό σχετικό).
Εκεί που έμπαινε για μένα παντοτε η διαχωριστικη γραμμή, σε ο,τι έχει να κάνει με τους Manowar, αφορουσε στη μουσική κατεύθυνση κ στις θεματικες (θεματολογία/στίχοι).
Όταν άφηναν την επική προσέγγιση κ (προσπαθουσαν να προσποιηθουν πως) ήταν μια τυπική Heavy Metal της εποχης, για μένα, το έχαναν τελείως.
Οχι απλά σε κάτι Animals κ Blow your Speakers πχ (που, ναι, προσωπικα τα θεωρώ κακά τραγουδια - κ προφανως σεβαστή η αντίθετη γνώμη)
Αλλά ακόμα κ σε τραγουδια που , εν πολλοις, θεωρουνται κομματάρες, όπως το Wheels of Fire.
E ρε συ, εκεί που κάποιος άλλος θα ακουσει το καταιγιστικο opener, εγώ θα ακουσω το ντεμεκ speed/power με την Fast and Furious θεματικη (γι αυτό κ δεν μπόρεσα να το δω ποτε ως πραγματικα καλή Manowar στιγμή).
Κ δεν είναι ότι οι αγαπημένοι μου Manowar ειναι οι doom Manowar.
Λατρεύω the oath κ Kill with Power, όπως κ στιγμές του Triumph of Steel.
Κ οι πιο αγαπημένες μου στιγμές του 82/83 θεωρώ ότι είναι πολυ περισσότερο πολεμικο mid tempo, (αλλά κ επιθετικο) υπέρβαρο metal, παρά doom (βλ Gates of Valhalla, Revelation, Battle Hymn - για να μη πουμε για τη σφαγή στο δευτερο μισό του Dark Avenger).
Ωστόσο, άλλο οι ταχυτητες του Glory of Achilles ή του Black Wind κ άλλο του Wheels of Fire ή του Outlaw πχ
Νταξει, κουβέντα να γίνεται, κ στην τελική,σε όλο αυτό δεν διεκδικω κ κανα τρελό εχέγγυο αντικειμενικότητας.
Αντί για θέμα δικου σου φανμποϊσμου γενικά με Manowar, θα μπορουσε να είναι κάλλιστα θέμα δικου μου φανμποϊσμου αποκλειστικά με την επική πλευρα των Manowar, οποτε γύρευε!
Αν κ λατρεύω κ τις δυο εκτελέσεις, ναι, μάλλον κ γω συμφωνω μαζι σου!
Επηξα χθες, απιστευτα ομως, οποτε μπαινω σημερα. Θα διαφωνησω κι εγω εδω. Εμαθα απιστευτα πραγματα και νεες μουσικες χαρη στο παιχνιδι. Πεταξα εκτος πενταδας κλασικουρες που λατρευτω επειδη καταλαβα οτι υπαρχουν αλλα κλασικα πραγματα που αγνοουσα. Punk ακουγα, αλλα τελικα νομιζα οτι ακουγα. Post δεν ακουγα, αλλα μετανιωσα. Στο κλασικό ροκ ειχα χασει μερικες χιλιαδες πληροφοριες. Hardcore κλπ δεν το ειχα, αλλαξα σταση απεναντι του.
Μονο στα extreme ειδη δεν προκειται να αλλαξω γνωμη, ειναι δεδομενο γιατι το εχω προσπαθησει με παταγωδη αποτυχια. Σιγουρα καποια θα μου αρεσουν, αλλα θα ειναι εξαιρεσεις. Οπως καποιες απο τις προτασεις που εγιναν τις τελευταιες εβδομαδες ως “τοπ 5” δεν μου αρεσαν και τις προσπερασα.
Αλλα ενα ειναι σιγουρο: το νημα αυτο εδωσε ερεθισματα και ανοιξε οριζοντες σε εναν τουλαχιστον ανθρωπο. Οποτε, το νημα αυτο εχει ηδη νικησει. Μπραβο στον TS (ξανα) και σε οσους συμμετεχουν.
Μονο ενα πραγμα θα ηθελα απο ολους (μας). Μιση γραμμη για καθε δισκο, να ξερω τι περιπου παω να ακουσω. Υπαρχουν λογοι για αυτο, οχι σημαντικοι αλλα υπαρχουν. Καταλαβαινω ομως οτι η ελλειψη χρονου ειναι δεδομενη για ολους. Αλλωστε τις πρωτες εβδομαδες νομιζω οτι κι εγω εγραφα χαζομαρες για καθε δισκο.
Σε αλλα νεα, ο Αρχηγος ειναι εξαλλος με μερικους απο εσας. Εχω κρατησει το μυστικο ποστ του @Ironman1 για να το διαβασω μετα, διοτι ο Μεγαλος μιλουσε ακαταλαβιστικα πριν και δεν ξερω τι ακριβως εχει συμβει. Πρεπει να διαβασω για να δω τι παιχτηκε. Θα επανελθω. Να παρακαλατε μην επανελθει και ο Αρχηγος.
), όσον αφορά τα τραγουδια της περιοδου 82/83 έχει ήδη εκπροσωπηθεί από το Battle Hymns
