Και σκέψου έχω ενστάσεις για κάποιες ελλείψεις
3 Likes
Που ναι το Bazaar μαναμ’?
4 Likes
4 Likes
Τέκνικλυ ντεμπούτο είχαν βγάλει το 1991, ένα ομώνυμο, αλλά σε ελάχιστα αντίτυπα. Το 1993 έκαναν το Splendor Solis, το οποίο είχε και ορισμένα κομμάτια από αυτό το ντεμπούτο. Για δεκαετίες ήταν εξαιρετικά δυσεύρετο, το έκαναν επανέκδοση πριν λίγα χρόνια.
3 Likes
Ισχυει, απλα μερικα ντεμπουτα απο μπαντες τα ξεχναω κατ’επιλογην γιατι δεν αξιζει να γινεται πολυς λογος για αυτα… βλεπε When Dream and Day Unite, Killing Is My Business, Aeolia και πολλα αλλα… Τα καλυτερα του “The Tea Party” ειναι στο Splendor Solis ουτως ή αλλως.
Το 1993 το θυμάμαι με νοσταλγία, ήταν μια καλή χρονιά για μένα. Καλή χρονιά υπήρξε και για το metal το οποίο, μακριά πλέον από τους προβολείς του mainstream και στο ημίφως του underground όπου παραδοσιακά αισθάνεται ανετότερα, βίωσε μια άνθηση με τα όρια του να διαστέλλονται και δίσκους που αργότερα καθιερώθηκαν ως κλασικοί να κυκλοφορούν. Το 1993 ήταν βέβαια και το έτος που το metal βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής για μη μουσικούς λόγους, με τα γνωστά γεγονότα στην Νορβηγία, τους εμπρησμούς, τους φόνους, τις δίκες, κλπ.
Ας θυμηθούμε κάποια από τα πολλά και σημαντικά που ήρθαν τότε για πρώτη φορά στο φως - ή το σκοτάδι, διαλέγετε και παίρνετε!
1. Coroner – Grin
Οι Coroner πλέον επενδύουν εμφανώς στην ατμόσφαιρα, το groove, συν κάποιες industrial νύξεις σε mid tempo ταχύτητες, με το thrash να μην αποτελεί πια παρά μόνο τον “καμβά”. Οι φρενήρεις ταχύτητες με τις αλλαγές στους ρυθμούς και τους χρονισμούς ανήκαν στο παρελθόν, έχοντας παραχωρήσει τη θέση τους σε πιο απλά, επαναλαμβανόμενα, “υπνωτιστικά” riffs. Στην πραγματικότητα βέβαια, το “Grin” ήταν απόλυτα συνεπές με τα όσα είχαν δείξει μέχρι τότε, αφού το “καινούριο” στυλ ήταν η - οπωσδήποτε προχωρημένη - εξέλιξη όσων είχαν παρουσιάσει στο “Mental Vortex”. Τα riffs εδώ μπορεί να είναι μονοδιάστατα και “απλοϊκά” χωρίς περιπετειώδεις εναλλαγές, όμως τα κομμάτια είναι πολυθεματικά και πολυεπίπεδα και απαιτούν ακούσματα για να εκτιμηθούν πλήρως.
Τελικά αυτό που έκαναν οι Coroner ήταν ότι επιχείρησαν για άλλη μια φορά να διευρύνουν τα όρια τους και ο δίσκος, όντας μπροστά από την εποχή του, ωρίμασε καλά στις συνειδήσεις των ακροατών. Για τον ίδιο λόγο βέβαια, έμελλε να είναι και το τελευταίο album αυτών των ιδιαίτερων Ελβετών…
2. Paradise Lost – Icon
Όντας κάποιος που ενηλικιωνόταν βιολογικά και διαμορφωνόταν σαν ακροατής στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, νιώθω ότι η δεύτερη θέση είναι ήδη πολύ χαμηλή για το Icon, οπότε παραπάνω σχόλια περιττεύουν!
3. Death - Individual Thought Patterns
Η dream team περί τον Evil Chuck αυτή τη φορά περιελάμβανε, εκτός από το DiGiorgio, τον από κάθε άποψη τεράστιο Gene Hoglan όπως και τον Andy Larocque του οποίου η φήμη και τα solos λειτούργησαν σαν Δούρειος Ίππος για τις καρδιές των κλασικομεταλλάδων προκειμένου να ανακαλύψουν μια μουσική την οποία άλλωστε αυτός που την δημιούργησε την προσδιόριζε ως heavy metal και τίποτε περισσότερο (και επίσης ήταν, ως γνωστόν, σεσημασμένος οπαδός του King Diamond ο μακαρίτης ο Schuldiner)
Απίστευτος δίσκος που δεν έχει χάσει στο ελάχιστο την γοητεία του, τρεις δεκαετίες αργότερα.
4. Cathedral - The Ethereal Mirror
Όσο ξετυλίγεται το “Ethereal Mirror” μας αποκαλύπτεται σαφέστερα το νέο, πιο ποικιλόμορφο πρόσωπο των Cathedral που συνδυάζει ένα σαφώς πιο ρυθμικό αλλά και κολασμένα σκληρό tempo ανεβασμένων ταχυτήτων, έως και groovy στιγμές, αλλά και τις υπέρβαρες doom εκφάνσεις που μπορεί να έχουν πλέον απεκδυθεί τον extreme, πένθιμο χαρακτήρα του μονολιθικού ντεμπούτου και να εμφανίζονται με εναλλαγές μέσα στα κομμάτια, αλλά παραμένουν το κύριο χαρακτηριστικό του ύφους του συγκροτήματος ενώ η διάχυτη βρετανική «σεβεντίλα» δεν παραλείπει να εμποτίσει με γερές δόσεις ψυχεδέλειας τόσο το κορυφαίο “Fountain of Innocence” με τα τόσο όμορφα leads, όσο και το χαοτικό και κατάλληλα ονοματισμένο “Phantasmagoria”, και επιτρέπει το τέλος να είναι γλυκό (“Imprisoned in Flesh”), έχοντας επιδείξει στην πορεία μια πραγματικά προοδευτική διάθεση.
Με το “Ethereal Mirror”, που σε γοητεύει από τη στιγμή που θα παρατηρήσεις το άρρωστα ψυχεδελικό artwork του Dave Patchett, οι Cathedral εγκαινίασαν την δεύτερη και παραγωγικότερη περίοδο τους, διαμορφώνοντας, όσο… βαρύ κι αν ακούγεται αυτό, νέους δρόμους έκφρασης στο doom πεδίο, σε μια εποχή έντονων μεταβολών του μουσικού χάρτη.
5. Carcass – Heartwork
Εδώ οι Carcass παρουσιάζουν ένα διαφορετικό πρόσωπο ειδικά αν συγκριθεί με τι πρώτες μέρες τους. Το death metal του Heartwork είναι τεχνικό και μελωδικό χωρίς να χάνει σε τραχύτητα, διαθέτει groove και “αμεσότητα” και, εν αγνοία του, δημιουργεί Σχολή με επίγονους που δεν θα αργούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους! Αυτό και μόνο αρκεί για να το κατατάξει στα σημαντικότερα έργα.
Και ένα ακόμη, που έμεινε στις λεπτομέρειες εκτός:
Atheist – Elements: Η ειλημμένη απόφαση των Atheist να διαλύσουν μετά την περιοδεία για το “Unquestionable Presence” ανεστάλη προσωρινά λόγω της συμβατικής υποχρέωσης απέναντι στην εταιρεία για έναν ακόμη δίσκο. Υπό αυτές τις συνθήκες θα ήταν αναμενόμενη μια μάλλον “συγκαταβατική” τελευταία δισκογραφική απόπειρα για να απαλλαγούν από την δέσμευση, όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το αποτέλεσμα κατέληξε να είναι τόσο εντυπωσιακό που είναι απορίας άξιο μήπως οι αντιξοότητες απέβησαν τελικά ευεργετικές πυροδοτώντας την δημιουργικότητα των μουσικών!
Οι Atheist ανήκαν σε αυτό τον στενό κύκλο συγκροτημάτων, που αρέσκονταν να αναμιγνύουν το death metal τους με φαινομενικά αταίριαστα αλλότρια στοιχεία και στο ‘Elements” η φυσιογνωμία τους παραμένει αναλλοίωτη και άμεσα αναγνωρίσιμη, με τις γνωστές εναλλαγές ρυθμών και μερών, το τεχνικά εξεζητημένο παίξιμο και τις ιδέες που ξεπηδούν συνέχεια αιφνιδιάζοντας και αποκαλύπτοντας τον πλούτο τους σε κάθε μια από τις απαραίτητα πολλές ακροάσεις.
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι δημιουργήθηκε υπό τις δεδομένες συγκυρίες εντός του συγκροτήματος, υπό περιορισμένο χρόνο και προϋπολογισμό, καταλαβαίνει πως οι συγκεκριμένοι δεν είχαν τον Θεό τους στην κυριολεξία!
Συνεχίζοντας σε extreme μονοπάτια, οι Morbid Angel στο Covenant επιβεβαιώνουν ξανά γιατί ήταν κορυφαίοι και ηγέτες στο είδος τους, στο Focus των Cynic δεν είναι σίγουρο αν έχουμε να κάνουμε με έναν death metal δίσκο με fusion υπόβαθρο ή το αντίστροφο - αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι το πόσο ρηξικέλευθο ήταν, όπως και το ότι η Florida δικαίως θεωρείτο το κέντρο της σκηνής παγκοσμίως.
Από εκεί και πέρα, οι Entombed αρχίζουν να κάνουν πράξη το death ‘n’ roll στο Wolverine Blues και συναρπάζουν ξανά, το Chaos A.D. γεφυρώνει με εντυπωσιακό τρόπο τις διαδοχικές περιόδους των Sepultura που πιάνουν τον παλμό της εποχής (εκτός από τον παλμό της καρδιάς ενός εμβρύου!) και οι My Dying Bride προσφέρουν με το Turn Loose the Swans έναν έμφορτο (βαρέων) συναισθημάτων έργο, τόσο συντριπτικών που καλόν είναι να μην σε βρει απροετοίμαστο!
Σε πιο παραδοσιακούς ήχους τώρα, αν το reunion των Mercyful Fate θεωρείται από τα ουσιαστικότερα όλων, είναι γιατί παρήγαγε δίσκους όπως το φοβερό In the Shadows, οι Conception αντλώντας στοιχεία από το neoclassical - συμφωνικό ύφος, κυρίως όμως από την μελωδική πτέρυγα του USPM συν κάποιες progressive επιρροές, κρατούσαν αποστάσεις από το πολύ μοδάτο τότε euro power και παρουσίαζαν ένα ιδιαίτερο όσο και προσιτό ύφος στο υπέροχο Parallel Minds, ενώ οι γείτονες τους Count Raven έβγαλαν το High On Infinity, ένα doom album δύσκολα προσβάσιμο σε “τουρίστες” όσο αριστουργηματικό κι αν ήταν, κάτι που εξηγεί το γιατί παρέμειναν σε cult επίπεδο, σε σχέση ακόμη και με αυτούς τους ομότεχνους τους - πιθανόν βέβαια και οι ίδιοι να ένιωθαν πιο άνετα έτσι!
Πάντως οι Skyclad συνεχίζουν το…βιολί τους στη καθιερωμένη ετήσια δισκογραφική εμφάνιση τους, με το Jonah’s Ark αυτή τη φορά!
Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στους Savatage ο Jon παραχωρεί τα ηνία στον Criss, δυστυχώς όμως το Edge of Thorns έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα αυτού του σπουδαίου μουσικού, οι Saviour Machine με τον ομώνυμο δίσκο, παρουσίασαν ένα σύνολο τραγουδιών με θαυμαστή ποικιλομορφία και ωριμότητα, εντυπωσιάζοντας όσους έγιναν κοινωνοί του μηνύματος τους, ενώ την στιγμή που οι παλιοσειρές του thrash πέρναγαν μια κάπως αμήχανη περίοδο, μεταγενέστερα σχήματα σαν τους Anacrusis, βίωναν την ακμή τους, όπως πρόδηλα αποτυπώνεται στο Screams and Whispers.
Μια κατηγορία μόνοι τους οι Tool που ντεμπουτάρουν επίσημα με το Undertow, που όσο καλό κι αν ήταν, τα καλύτερα δεν έιχαν έρθει ακόμη, όπως αποδείχθηκε!
Επειδή κατεβλήθη προσπάθεια να περιοριστούν στις είκοσι (5+15) τον αριθμό οι αναφορές θα κλείσουμε με τους αγαπημένους Voivod και το The Outer Limits που ολοκληρώνει την τριλογία που ξεκίνησε από το Nothingface και συνεχίστηκε με το Angel Rat, συνδυάζοντας την progressive νοοτροπία του πρώτου με τις “εμπορικές” τάσεις του δευτέρου, όντας όμως προσανατολισμένο περισσότερο στο hard rock, παρά στο punk. Αμεσότερο, στο μεγαλύτερο μέρος του τουλάχιστον, έχει επίσης να καυχιέται για μια εκ των κορωνίδων της Voivod δισκογραφίας, το Jack Luminous, το 17λεπτο έπος-φόρο τιμής στα prog seventies, που πραγματεύεται την ιστορία ενός εξωγήινου που φτάνει στη Γη για να προειδοποιήσει για έναν εισβολέα που έχει ήδη καταλάβει τον πλανήτη του!
Αυτά για το 1993, και εις άλλα με υγεία!
29 Likes
Ποιο είναι πια το μέσο όρο ηλικίας δωμεσα και έχετε ζήσει όλοι σας αυτούς τους δίσκους από πρώτο χέρι μωρεεε 
Edit : εκτός αν είστε όλοι βαμπίρ από το only lovers left alive Και ψοφατε για μουσική και οχι για αίμα… Πόσιμπο
6 Likes
Άλλο ένα άψογο ποστ, η μεγάλη πλειοψηφία των δίσκων σ’ αυτό θα περιλαμβάνονται και στο δικό μου
3 Likes
Σε αυτό θα διαφωνίσω πλήρως, καθώς “δεν πιάνουν τον παλμό της εποχής”, αλλά δημιουργούν τον παλμό της εποχής και για την ακρίβεια το μισό σύγχρονο μεταλ.
5 Likes
Best Compliment Ever?
Έστειλα μήνυμα στον Αρχηγο και στο Crew στο Auburn.
Βάζουν λαδάκι και έρχονται για tan lines και ό,τι προκύψει.
5 Likes
Η νύχτα θα δείξει
1 Like
1.Savatage - Edge of Thorns (+cover)
Νεος τραγουδιστης με πιο straight forward φωνη αλλα με εξισου μεγαλες δυνατοτητες και ο τελευταιος δισκος του Κρις…Για μενα ελαχιστα πιο κατω απο τους 2 προηγουμενους αλλα αυτο δεν λεει τιποτα.ΜΕΓΑΛΟΣ δισκος για αλλη μια φορα…
2.Paradise Lost - Icon
Για αλλη μια φορα παρουσιάζουν εξελιξη και προετοιμαζουν το εδαφος για τον επομενο κλασικο δισκο τους…Embers Fire,Collosal rains,True belief και ποσες ακομα κομματαρες!
3.Deep Purple - The battle rages on
Τελευταιος δισκος με Blackmore και δεν υπηρχε περιπτωση να μην βγουνε κομματαρες.Το ομωνυμο,το Anya και το Solitaire ειναι απο τα καλυτερα που έβγαλαν μετα την επανασυνδεση του 1984.
4.Army of Lovers - The Gods of Earth and Heaven
Οι περισσοτεροι τους ξερουν απο τα 3-4-5 τεραστια hits που τους εκαναν ενα απο τα πιο γνωστα ονοματα των 90’s.Οσοι τους εψαξαν λιγακι παραπανω γνωριζουν οτι αυτα ηταν απλα η επιφανεια…Εχουν απιστευτα κομματια οπως το παρακατω, που αποδεικνυουν οτι ηταν πολλα περισσοτερα απο ενα πετυχημενο ποπ γκρουπ…
5.Anathema - Serenades
Μου αρεσει η 1η περιοδος των Anathema και ειδικα το Pentecost:III
Εντελως διαφορετικο συγκροτημα αλλα λατρευω αυτη την “μουντιλα” που βγαζει αυτος ο δισκος…
21 Likes
Μια από τις παρενέργειες που έχουν προκυψει από το γεγονός ότι τον τελευταίο μήνα τα σεντόνια μου στο αγαπημενο θρεντ εχουν μεινει πισω, ειναι πως, αναπόφευκτα, θα τυχει σε συμφορουμιτες, όπως οι φίλτατοι @Owl κ @Sevek ,
είτε να τους διαφεύγουν προγενεστερες πενταδες μου,
είτε να είναι αδυνατο να μαντέψουν το πιο προσφατο Top 5 μου:
(Παραλίγο να σποϊλαρεις το μισο μου Top 5 για το 92!)
Οποτε, εφόσον - επιτέλους- κατάφερα να ολοκληρώσω τα κείμενα γι αυτη την τόσο πλουσια κ κοσμογονικη τετραετία για τον σκληρό κ τον ακραίο ήχο (1988- 1992), συνεχίζω από κει που είχα μεινει μιαμιση εβδομάδα πριν, με το ποστ μου για το 88,
αφενός για να κλείσω κ γω με τα επικά 80ς, παραθέτοντας λιστες/σχολια για τις χρονιές 89 -90 (είμαι από αυτους που θεωρούν ότι το 90 ανήκει μουσικα περισσότερο στα όσα συνέβαιναν στα late 80ς, παρα στα 90ς),
αφετέρου για να σχολιάσω με τη σειρά μου το κρίσιμο 91, κ το αγαπημενο 92,
προτου χωθω κ γω στα του 93.
Ζητω προκαταβολικά κατανόηση για τα διπλοσεντονα στα οποια με ώθησαν οι ψυχαναγκασμοι μου, αλλά εφοσον το ειχα ξεκινήσει ετσι μεχρι τωρα,νομίζω πως θα παθαινα αυτανάφλεξη αν δεν το συνέχιζα, εστω κ με μια χρονοκαθυστέρηση
(ειναι αυτο που είναι, I guess)
So there you go:
1989
All Around Honorable Mentions
Summary
Black Sabbath - Headless Cross
To Headless Cross, όπως κ ο δίσκος που προηγηθηκε, αλλά κ (ακόμα περισσότερο) αυτός που έπεται,
ειναι ενα κομψοτέχνημα μελωδικου, κλασικου Hard Rock/Heavy Metal, με τον μεγαλο Iommi σε στιγμες ιδιαίτερης συνθετικης εμπνευσης, κ με την απίστευτη φωναρα του Martin να ξεχωρίζει.
Θα αξιζε να μνημονευεται, ακόμα κι αν δεν έγραφε Black Sabbath στο εξώφυλλο, κ χαίρομαι όταν βλεπω όλο κ περισσότερο κόσμο να του δίνει, έστω κ μεταχρονολογημενα, αγάπη.
Savatage - Gutter Ballet
Mε τον προηγουμενο δίσκο κερδισαν έναν ολοδικο τους θρόνο ανάμεσα στα Ιερά Τέρατα του Metal, περα κ πανω απο επί μέρους ταμπελες.
Με το Gutter Ballet κέρδισαν την θέση που έχουν σημερα στην συνείδηση των παντων:
Ως εκείνη η μπάντα με τα τόσο συναισθηματικα τραγουδια, που στον καθένα κ την καθεμία από μας είναι πλεον άρρηκτα δεμένα με κάποιες από τις πιο προσωπικες μας στιγμές, κ που θα μας συνοδευουν μέχρι να σταματήσει να παιζει η ορχήστρα…
Heir Apparent - One Small Voice
Όσα χρονια κι αν περασουν από την πρωτη ακρόαση, δε νομίζω πως θα σταματήσει ποτε να με συγκινει αυτός ο δίσκος.
Μελωδικο, υπερ-εμπνευσμένο US Power της εποχής του, βυθισμένο μέσα στον λυρισμό της συνθετικής έμπνευσης του Terry Gorle κ των φωνητικων ερμηνειών του Steve Benito.
Fates Warning - Perfect Symmetry
Λιγότερο Heavy, πολυ πιο λυρικοι, κ με εντονη διάθεση ενδοσκοπησης, παντα ομως συναισθηματικοι κ έμπνευσμενοι, εδώ οι Fates Warning, ενισχυμένοι από τον ερχομό του Zonder στα τυμπανα, καταθέτουν το πρωτο τους, μεχρι στιγμής, ψυχοβγαλτικο album, που υπερβαίνει τα ορια του metal, κ αγγίζει ακροατές διαφόρων μουσικών πεδιων.
The Cure - Disintegration
Ως αποκορυφωμα μιας μεγάλης δισκογραφικης πορειας,το Disintegration ειναι ενας δίσκος τόσο εμβληματικος, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες αναλύσεις.
Συνθέσεις που λαβωνουν ακόμα, με μελωδίες τόσο γαμημενα διαχρονικες, που είναι καταδικασμένες να αγγίξουν εως κ ανθρώπους που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα.
The Stone Roses - The Stone Roses
Από τα πιο ιδιαίτερα κ ξεχωριστά ντεμπούτα του alternative rock της εποχής, με την δική του θέση στην ιστορία της σκηνής του Manchester, με αναγνωρίσιμη, εθιστική ατμόσφαιρα, κολλητικες, σχεδόν ευθραυστες μελωδίες, κ συνθέσεις που συγκινουν ακόμη κ σημερα.
New Model Army - Thunder And Consolation
Η συνεχεια του υπερκλασικου Ghost of Cain κ δευτερη κορυφαία στιγμή της μπανταρας, με όλο κ πιο εμπνευσμενα φολκ ανοίγματα να διανθιζουν το ουτως ή άλλως πολυπροσωπο post punk τους.
Ministry - Mind is a Terrible Thing to Taste
Οι λαμαρίνες έχουν ακονιστει για τα καλά κ οι Ministry ειναι εδω για να πετσοκόβουν, τόσο με τους διαολεμενους ρυθμους τους, όσο κ με τους στίχους τους.
Το magnum opus τους είναι πλεον θέμα χρόνου.
Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine
Παρά πολυ δυνατό ντεμπούτο, από την άλλη μεγάλη μπάντα (μετα τους Ministry προφανώς), που έφερε την industrial αισθητική στο mainstream rock, κ που θα γράψει την δική της μεγάλη ιστορία, την επόμενη δεκαετία.
Godflesh - Streetcleaner
Το στίγμα είχε ήδη δοθεί με την πρωτη τους, ομότιτλη της μπαντας, κυκλοφορία του 88, αλλά εδώ το φαινόμενο Godflesh πραγματικά εκρήγνυται.
Αποκοσμη, εφιαλτική ατμόσφαιρα κ πρωτόγνωροι ήχοι στο τερατωδες full length ντεμπούτο της μπαντας του μεγάλου Justin Broderick, κι άλλη μια υπενθυμιση για την διαχρονικά κυρίαρχη θέση του Birmingham κ των West Midlands στον ακραίο ήχο.
K μια Δεκαδα
MONO_METAL Honorable Mentions:
Summary
Πέντε δίσκαροι τεχνικου, πολυσχιδούς, καραεμπνευσμενου
Power/Thrash/Progressive:
Helstar - Nosferatu
Annihilator - Alice in Hell
Metal Church Blessing In Disguise
Coroner - No More Color
Watchtower - Control and Resistance
K πέντε Extreme Metal ογκόλιθοι:
Carcass - Symphonies of Sickness
Terroriser - World Downfall
Autopsy - Severed Survival
Repulsion - Horrified
Tormentor - Anno Domini
(ναι, επίσημα είναι demo, αλλά επί της ουσίας ειναι απλα ένα ολοκληρωμένο occult album πρωιμου black metal, κ η πρωτη μεγαλη στιγμή του Attila Csihar.)
Κ μια Συντομη Αναφορά
Σε Δυο Μνημειώδη Demos
του Ακραίου Ήχου
Rotting Christ - Satanas Tedeum
Blasphemy - Blood Upon The Altar
Το 90 κ το 91 αντίστοιχα, οι δυο αυτοί θρυλοι του underground θα ξεκινήσουν την επίσημη δισκογραφική τους πορεια, αλλά ήδη από αυτά τα μνημειώδη ντέμο δίνουν το στίγμα τους.
Οι Rotting Christ σε μια εντελώς αβυσσαλέα ιδιότυπη εκδοχή, αληθινά ακραίου black metal (ως abyssic death metal το περιεγραφαν σε flyers της εποχής), κι οι Blasphemy συστήνοντας στον κόσμο το χαοτικό τους Black/Death War Metal.
Στις αμέσως επόμενες χρονιες, που θα έχουν ολοκληρώσει, αμφότεροι, τα δείγματα γραφής αυτής της θρυλικής πρωιμης περιοδου του θα ακολουθήσουν κι από μένα οι αντιστοιχοι διθυραμβοι.
Τop 10
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Candlemass - Tales of Creation
Εχω την αίσθηση πως αυτός ο δίσκος μνημονεύεται, συνήθως, λιγότερο από τα τρία πρωτα albums της μπάντας. Αν αυτό ισχύει, πολυ κακώς, γιατί εδώ δεν μιλάμε για τίποτα λιγότερο από ένα βιβλικων διαστάσεων διαμαντάκι (μουσικά και θεματικα), με πραγματικά μαγική ατμόσφαιρα κ εντυπωσιακό concept.
Αλλιώς: το τελευταίο Δεκάρι της μπανταρας.
9. Kreator - Extreme Aggression
Μου φαίνεται αδιανόητο το ότι ένας τόσο αγαπημένος δίσκος δεν χώρεσε στην πενταδα μου - Part I.
Ο ένας από τους δυο υπερκλασικους δίσκους των πιο ώριμων Kreator, δεν είναι παρα μια αλμπουμαρα γεμάτη με ανθεμικους υμνους ασυμβίβαστου γερμανικου thrash.
Κ ναι, φυσικά κ το Betrayer παραμενει άφθαρτο από τον χρόνο, οσες φορές κι αν έχει ακουστεί.
8. Sodom - Agent Orange
Μου φαίνεται αδιανόητο το ότι ένας τόσο αγαπημένος δίσκος δεν χώρεσε στην πενταδα μου - Part II.
Από τις πλεον εμβληματικες δουλειες των Γερμανών, όπως κ στην περιπτωση των Kreator, εδώ έχουμε μια πιο ώριμη (συνθετικά κ ηχητικα)εκδοχή της μπάντας, που μπορεί να έχει απομακρυνθεί κάπως από το χάος κ την λυσσα του πρωιμου υλικού τους, αλλά μας χαρίζει κάποιες από τις πιο κλασικές στιγμές του Thrash, με κομμάτια σαν το ομώνυμο, το Magic Dragon κ το Remember the Fallen να πωρωνουν κ να συγκινουν μέχρι σήμερα.
7. Blind Guardian - Follow the Blind
Δευτερο album της επικής, αγαπημένης μπάντας, κ γινεται ήδη σαφές εδω, πως δεν μιλάμε απλά για άλλο ένα συγκρότημα τευτονικου power metal.
Οι επιρροές τους από το (τεχνικό) thrash του δευτερου κύματος (βλ Testament κ Paradox) σε συνδυασμό με την σκοτεινή, μυστηριακη ατμόσφαιρα που είναι διάχυτη σε υμνους οπως το Damned for All Time κ το Banished from Sanctuary τους διαφοροποιουν απο όλες τις συγχρονές τους μπαντες.
Όσο για την ξεχωριστή συνθετική έμπνευση που φανερώνεται σε έπη όπως το ομώνυμο κ το Valhalla, αποτελουν ξεκαθαρο προπομπό των όσων έπονται.
6. Sabbat - Dreamweaver
Μυσταγωγικη ατμόσφαιρα, θεοτρελο concept, αυθεντικα παγανιστικη κοσμοαντιληψη, φωνητικη λυσσα, κ κάποια από τα κορυφαία riffs του βρετανικού Thrash.
Η αλλιώς: το ένα από τα δυο πιο αγαπημένα μου album του Walkyier, κ σίγουρα το πιο αγαπημένο μου album του Sneap.
Κ η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Sepultura - Beneath the Remains
Ένας τρόπος για να συνειδητοποιήσω άμεσα πως έχουμε μπει στις χρυσές εποχές του ακραίου ήχου, ειναι η διαπίστωση πως παλευω να διατηρησω, εστω κ οριακά, έναν δίσκο σαν το Beneath the Remains στο προσωπικο μου Top 5 της χρονιάς.
Η μεγάλη μου αδυναμία όσον αφορά τους Sepultura θα είναι παντα το ντεμπούτο τους, αλλά κ το λατρεμένο Arise.
Ωστόσο το Beneath the Remains, με τον εντυπωσιακό του ήχο, θα στέκει αιώνια ως η πρωτη στιγμή που η προσοχη όλου του υπολοιπου κόσμου (κ οχι μονο του σκληροπυρηνικου underground), στράφηκε στην Βραζιλία, για να παρατηρήσει κ να θαυμάσει την επιμονη μιας τετραδας τρελαμένων πιτσιρικαδων να κυριαρχησουν πανω στο χάος της έμπνευσής τους κ να γράψουν ιστορία με συνθέσεις όπως το ομώνυμο, το Stronger Than Hate, το Inner Self, κ το (προσωπικη αδυναμία) Primitive Future.
4. Pestilence - Consuming Impulse
Ο κορυφαίος δίσκος της μεγάλης ολλανδικής μπάντας ειναι ενα death metal διαμάντι που διατηρεί έντονα τις thrash καταβολες του (κ καλα κανει), αλλά κινείται σε ακόμα πιο ακραίες κατευθυνσεις απ ότι το ουτως η αλλως εντυπωσιακό ντεμπούτο, στοχεύοντας σε μια προσέγγιση ολομετωπης επίθεσης που αφήνει τον δεκτη εξουθενωμενο με το περας της ακρόασης.
Όσο για τον θηριωδη Martin Van Drunen στα φωνητικά, όσο πειστικος κι αν ήταν στον πρωτο δίσκο της μπάντας, εδώ είναι που πραγματικά τραβάει όλη την προσοχη πανω του, υποδεικνύοντας την Άνοδο μιας από τις πλεον χαρακτηριστικες Φωνές του χώρου, που στο μέλλον θα γράψει την δική της πορεια με τους αγαπημένους Asphyx.
3. Obituary - Slowly We Rot
Πόσο λατρεία αυτή η μπάντα!
Η διαφορά της από άλλα αγαπημένα συγκροτηματα του χώρου έγκειται στην αγνή, γηπεδική πωρωση που ξυπνάει η μουσικη τους.
Ακόμα κ αυτή την στιγμή, ενώ είχα την προθεση να αρχίσω να γράφω για την ιστορικη αξία του ντεμπούτου τους, για την τρομερή αξιοποίηση της Celtic Frost κληρονομιάς στον ήχο τους, για τις υπερβαρες ριφφαρες τους, τον χαρακτηριστικο τους Ήχο κ τις κλασικές τους κομματαρες, η αλήθεια είναι ότι με το που πατησα το play κ ακουστηκε η αποτρόπαια Φωνή του του Tardy να φτυνει τους στίχους του Internal Bleeding, ξαφνικά θέλω απλά να επιστρεψω σ εκείνο το αγαπημένο πρωτο λάιβ τους εδω, κ να τους ξαναδω να κατεδαφιζουν το Συμπαν (κ μεις μαζί τους)!
Τεράστια μπάντα,
μια από τις δυο-τρεις πιο εμβληματικες φωνές του Death Metal κ Αιώνιος Σεβασμός!
2. Morbid Angel - Altars of Madness
Άλλη μια τεράστια μπάντα του Extreme Metal της οποίας το σπουδαίο ντεμπούτο ειναι κ ο αγαπημένος μου δίσκος τους
(τλκ αυτό το thread, ανάμεσα σε άλλες διαπιστώσεις, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως είμαι περισσοτερο πρωτοδισκακιας απ όσο νομιζα!).
Τα αυτονόητα για την επιδραστικοτητα (κ τον Τρόμο) που έσπειρε ο συγκεκριμένος δίσκος την εποχή της κυκλοφορίας του νομίζω πως περιττεύουν.
Οπότε, θα αρκεστώ απλά να σημειώσω πως ανήκω κ γω σε όλους εκείνους που πιστευουν ότι σ αυτό τον δίσκο το Death Metal ενηλικίωνεται κ προχωρα στο επόμενο στάδιο (δηλ στην Χρυσή Εποχή του).
Οι δυσαρμονικες επιθετικες ριφφαρες του Azagoth, ενισχυμένες από το δαιμονικο παιξιμο του Sandoval κ τα εφιαλτικα φωνητικά του Vincent, ενορχήστρωνονται στην δημιουργία μιας αληθινά αλλοκοσμης ατμόσφαιρας κ ενός από τους σπουδαιότερους Death Metal δίσκους όλων των εποχών.
1. Bolt Thrower - Realm of Chaos
Απο δω κ πέρα, κ για τις επόμενες τρεις κυκλοφορίες της μπάντας, ο τίτλος του κορυφαίου album τους μπορεί να δοθεί εξίσου ευκολα κ δικαιολογημένα σε οποιοδήποτε από αυτους τους τέσσερις δίσκους, μιας που μιλάμε για καθαρά δεκαρια κ για την Χρυσή Εποχή των Bolt Thrower.
Χαρακτηριστικό, άλλωστε, του ειδικου βάρους των συγκεκριμένων δίσκων, ειναι οτι κατάφεραν να ξεχωρίσουν ευκολα κ αβίαστα, μέσα σε μια χρονικη περίοδο που γινόταν χαμός από τιτανιες - για το είδος - κυκλοφορίες.
Οποτε δεν θα μπορεσω να απαντησω ποτέ με βεβαιότητα στο ερώτημα αν το Realm of Chaos ειναι ο κορυφαίος δίσκος των Bolt Thrower, πάντως είναι σίγουρα ο αγαπημένος μου από την μπάντα (κ περιεχει κ το αγαπημένο μου τραγούδι τους).
Εδω ειναι που το Death Metal τους θεριευει, διατηρώντας ωστόσο τα Grind στοιχεία του Ήχου τους, σε ένα τελικο αποτελεσμα τόσο σαρωτικό κ απόλυτο που εντυπωσιαζει με τον όγκο κ την επιθετικοτητα του ακόμα κ σημερα.
Οσο για τα φωνητικά του Karl Willets, σ αυτό τον δίσκο ηχουν πιο τρομαχτικα από ποτε.
Επίσης, σ αυτη την κυκλοφορία ειναι που αρχίζει να φανερώνεται η εντυπωσιακή αισθητική τους κ όσον αφορά το συνολο της καλλιτεχνικης τους τοποθέτησης, με το εξώφυλλο του δίσκου - ευθέως παρμενο από το Warhammer game της Games Workshop - να ψαρώνει πολυ κόσμο όταν πρωτοκυκλοφόρησε, εμπλουτίζοντας το extreme metal φαντασιακό της εποχής με την επική ρετροφουτουριστικη προσεγγιση που θα χαρακτηριζε έκτοτε την αισθητική της μπάντας σε πολλες στιγμές της.
Έχοντας αποκαλεσει ήδη την μπάντα, στο κείμενο μου για το 88, ως τους Black Sabbath του Extreme Metal, θα επεκτεινω την γραφική μου παρομοιωση υποστηριζοντας πως αυτό εδώ θα μπορουσε
σίγουρα να θεωρηθεί το Paranoid τους- ο δίσκος δηλ. στον οποίο ολοκληρώνουν την μουσική τους ταυτότητα (σαρωνοντας παράλληλα τα παντα στο περασμα τους με το Ultra Heaviness του Ήχου τους).
Κ για να τερματίσω τον εντελώς λοξο παραλληλισμο μου, όπως το Paranoid ειναι, ανάμεσα σε άλλα, ο δίσκος του Ironman, με αντίστοιχο τροπο το Realm of Chaos ειναι ο δίσκος του Αδιανοητου, Απόλυτα Κυριαρχικου Word Eater, με την πιο επιβλητικη εισαγωγή τραγουδιού στην Ιστορία του Extreme Metal (απ όπου θα ξεκινήσει κι η θρυλική παραδοση του Αιώνιου Αθανατου Riff που θα επιστρέφει, ξανά κ ξανά σε μελλοντικά τραγουδια της μπαντας με την πιο ευστοχη χρήση Fade in/Fade out που έχει γίνει ποτέ).
Κοινως: η Επέλαση έχει ξεκινήσει κι ο Αιώνιος Πόλεμος είναι εδώ.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Είπαμε ήδη - Eternal War
23 Likes
Κ ενα αναγκαιο double post για το 90, κ από αυριο, επιστρέφω για τα 91 - 92,
ώστε να συγχρονιστω επιτέλους, ξανά,
κ με το υπόλοιπο θρεντ
(έτσι, γι’ αλλαγή)
1990
All Around Honorable Mentions
Summary
Judas Priest - Painkiller
Προφανώς δεν υπάρχει κανένας εκθειασμος για το Painkiller που να μην έχει ήδη ειπωθεί άπειρες φορές.
Εγώ θα αφησω απλά εδώ αυτά που είχα γράψει, σχετικά πρόσφατα, για τον κορυφαίο δίσκο της κλασικής μπάντας:
Gamma Ray - Heading for Tomorrow
Από όλους εκείνους τους δίσκους για τους οποίους γράφτηκε ποτέ πως αποτελουν την πραγματικη συνεχεια των Keeper, ο μόνος που αληθινα πλησιασε, κατ εμε, οχι τόσο σε υφος, όσο σ εκείνο το τόσο χαρακτηριστικο συναίσθημα ελπιδας κ ανάτασης, ήταν αυτό εδώ το ντεμπούτο της νέας πορειας του Hansen. Άνισο κ ανομοιογενες, αλλά με κάποιες πραγματικά αγαπημένες στιγμές, κ με τη μεγαλειωδη ομώνυμη συνθεση να συγκινει, μέσα την υπερβολή της.
Black Sabbath - Tyr
Η τρίτη (κ κορυφαία) στιγμή του Martin με τον Iommi, ειναι ενας δίσκος ανατριχιαστικα επικου μελωδικου metal, που κ μόνο για τα Anno Mundi κ Valhalla, θα άξιζε να ακουγεται κ να μνημονεύεται δίπλα στις μεγαλυτερες στιγμές που μας χάρισε η μουσικη (ανευ περιττων διαχωρισμων) εκείνη την χρονια.
AC/DC - The Razor’s Edge
Όποιος ανθρώπος αγαπάει έστω κ λιγο αυτή την μπάντα, κ έτυχε να μεγαλώσει από τα 90ς κ περα, νομίζω πως θα δυσκολευτεί πολυ να μη συμπεριλάβει τραγούδια σαν το Thunderstruck κ το ομώνυμο στις αγαπημένες του AC/DC στιγμές.
Social Distortion - Social Distortion
Άλλη μια περιπτωση μεγάλης μπάντας που ο τρίτος της δίσκος είναι, αν όχι ο καλυτερος της, σίγουρα ο πιο κλασικός της.
Εδώ ο Mike Ness κ το ξεσηκωτικό του punk rock μας χαρίζουν κάποια από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του χώρου.
So Far Away, Ball and Chain, κ φυσικά Story of My Life, κάνουν τον δίσκο να μοιάζει με best of της μπάντας.
The Mission - Carved In Sand
Κ εδώ εχουμε περιπτωση τρίτου δίσκου, κ τελευταίας πραγματικά μεγάλης στιγμης για την συγκεκριμένη μπάντα.
Ωστόσο, το αν είναι όντως κ η κορυφαία τους δουλειά είναι κάτι που δεν μπορώ με τίποτα να το απαντήσω αντικειμενικα.
Αυτό το album το ακουω κ το αγαπάω εδώ κ 27 χρόνια, κ τυχαίνει να είναι το πρωτο μη metal cd που αγόρασα ποτέ (μετά από πρήξιμο κλασικου μεγάλου ξαδερφου).
Πρόκειται για μια αγορά που δεν μετάνιωσα ποτέ.
Κ επειδή δεν έχει νόημα να φανμποΰσω ουτε για το συνθετικό ευρος, ουτε για την φωναρα του Hussey, ουτε για την απαράμιλλη ικανότητα του δίσκου να σε ταξιδέψει στα πιο θαμπα κ μαγικά μέρη του μυαλου σου, θα πω απλά σε οποιον δεν το έχει κάνει, να ακουσει τα Paradise, Hungry As the Hunter, κ κυρίως το Deliverance. Χθες.
Fields of the Nephilim - Elizium
Ο πάντα παραξενος κ πειραγμενος McCoy, στο τρίτο Fields of the Nephilim album ξεφευγει περισσότερο από ποτε (μεχρι τότε) κ καταθέτει την πιο αλλοπαρμενη, δυσπροσιτη κ συνάμα εθιστικη δουλειά της μπάντας.
Μεθυστικη ατμόσφαιρα που απαιτεί προσηλωση κ ανταμοιβει με εικόνες που καμπυλωνουν την πραγματικότητα.
The Sisters of Mercy - Vision Thing
Η πιο εμπορική, προσιτη κ εύπεπτη στιγμή των ιερών τεράτων του γοτθικού ροκ, εδώ πολυ περισσότερο ροκ, παρα γοτθικοι, κερνάνε χιταρες κ γεννάνε αγαπημένες αναμνήσεις σε οποιονδήποτε έχει βρεθεί σε ροκάδικο τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Depeche Mode - Violator
Αλλος ένας δίσκος που είναι τόσο κλασικός κ χιλιοσυζητημενος, ώστε να μην είναι ευκολο να προσθεσω πολλα πράγματα. Οπότε, χωρίς καμία διάθεση διαφοροποίησης στην προκειμένη περιπτωση, θα πω απλά πως το συγκεκριμένο album προφανώς αποτελεί κ την δική μου aγαπημενη στιγμή των Depeche Mode, πως το Halo κ το Waiting for the Night ειναι απο τις πιο όμορφες συνθέσεις της μπαντας,κ πως όσες εκατομμύρια φορές κι αν έχουν παιχτει τα Personal Jesus κ Enjoy the Silence, στο δικό μου κεφάλι παραμένουν αφθαρτα.
Enigma - MXMXC a.D.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα guilty pleasure, παλιμπαιδισμου, αναμνήσεων συνδεδεμένων με την κοπελιτσα που μου είχε δώσει το σιντι τους, πισω στην εφηβεία (δηλ αιώνες πριν), ή απλά αθεράπευτη νοσταλγία της εποχής που θυμίζουν οι ήχοι τους, παντως οι ψυχαναγκασμοι μου δεν μου επέτρεψαν να κλείσω κείμενο για τις μουσικές του 90 χωρίς αναφορά στο κλασικό/γραφικό new age/worldbeat pop διαμαντάκι.
Top 20
Θέσεις 20 - 11
Summary
20. Psychotic Waltz - A Social Grace
19. Vicious Rumors - Vicious Rumors
18. Annihilator - Never, Neverland
17. Forbidden - Twisted into Form
16. Exhorder - Slaughter in The Vatican
15. Slayer- Seasons in the Abyss
14. Sodom - Better Off Dead
13. Sanctuary - Into the Mirror Black
12. Bathory - Hammerheart
11. Napalm Death - Harmony Corruption
Κ μια αναφορά σε δυο ξεχωριστες περιπτωσεις πρωτων δίσκων US Metal:
Iced Earth - Iced Earth
Η Μεγαλη μουσική αγαπη της εφηβείας μου, αμέσως μετά το πρωτο μου πολιτισμικο σοκ με τους Manowar, κ πριν απο την ολική μου καταβύθιση στον Ακραίο Ήχο,
οι Iced Earth ήταν μια μπαντα που πολλα χρονια πριν την ταυτιση της με υπεράριθμες αρνητικές συνδηλωσεις, είχε προλάβει να γραψει την δική της ιστορία στον χώρο του underground του US Metal της εποχής.
Στο δισκογραφικο της ντεμπούτο καταθέτει επτά από τις κορυφαιες της συνθέσεις, επιθετικές, πολυδιαστατες κ σκοτεινές, που τις κρατάει πισω μόνο η Love/Hate υπερκαλτ φωνητικη ερμηνεία του Gene Adam.
Χρόνια αργότερα, τα ίδια τραγούδια θα γνωστοποιηθουν κ θα λατρευτουν από το ευρυ κοινο, μέσα από τις ερμηνείες της φωναρας του Barlow, στο Days of Purgatory κ (κυρίως) στο -παραπανω απο- εμβληματικο Alive In Athens, οποτε ισως να ακολουθήσουν κι άλλες αναφορές στο μέλλον.
Lethal - Programmed
Χωρίς να θέλω να αφαιρεσω τιποτα απο το αυθυπαρκτο της μουσικής τους υπόστασης, κ με κάθε σεβασμό στην φωναρα του Tom Mallicoat, προσωπικά ανήκω σ εκείνους που θεωρούν πως αυτή η μπαντα ειναι ο,τι πιο κοντινό βγήκε ποτε σε πρωιμους Queensryche.
Συνεχίζοντας από κει που είχαν μείνει με το πολυαγαπημενο Arrival demo τους, στο ντεμπούτο τους οι Lethal μας δίνουν έναν δίσκο που θα μπορουσε να αποτελεί τον χαμένο συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο Queen of the Reich κ στο The Warning.
Από τα πιο υπέροχα (κ δυστυχώς λιγότερο ακουσμένα) δείγματα λυρικου, ευφανταστου, μελωδικου US Power των 80s, κι ας κυκλοφορησε το 1990.
Η Τελική Δεκάδα
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Death - Spiritual Healing
Η μετάβαση των Death προς ένα πιο τεχνικό -κ πολυδιαστατο συνθετικα - μονοπάτι ξεκινά από αυτόν εδώ τον δίσκο, με την παραλληλη στιχουργικη μετατόπιση σε πιο κοινωνική θεματολογία. Πιο καθαρός κ διαυγής ήχος, πιο ευκρινη φωνητικά, μεγαλυτερος χωρoς σε μελωδικά leads, κ πιο φιλοδοξες συνθετικές δομές.
Με τραγουδια οπως το Living Monstrosity κ το επικό ομώνυμο, το Spiritual Healing ήταν εξαρχής καταδικασμένο να μείνει κλασικό.
9. Kreator - Coma of Souls
Ο τελευταίος πραγματικά σπουδαίος δίσκος της πρωτης Χρυσής Εποχής των Kreator ειναι αυτος που τους βρίσκει να έχουν τελειοποιήσει το πιο ώριμο, τεχνικό τους υφος, κ να παρουσιαζουν καποιες απο τις πιο απολαυστικες συνθετικές τους ιδέες (κ ορισμενα απο τα κορυφαια middle parts τραγουδιών που είχαν ποτε), χωρίς, ωστόσο, να στερουνται επιθετικοτητας, κοφτερων riffs κ των κλασικών λυσσασμενων φωνητικων του Mille.
Κάποιες από τις σπουδαίοτερες στιγμές τους βρίσκονται εδώ.
8. Blasphemy - Fallen Angel of Doom
Η αλήθεια είναι το πρωτο, θρυλικό LP των Blasphemy, στο κεφάλι μου το έχω ως ενα ενιαίο κολασμένο συνολο μαζί με τα τραγουδια του Blood Upon The Altar demo (το οποίο θεωρώ ακόμα πιο κτηνωδες σε σημεία).
Αλλά όπως κ να χει, η ουσία είναι ότι μέσα σ αυτη την διετία, οι Blasphemy διαρρηγνύουν κ τα υστατα όρια ηχητικης ακρότητας που είχαν απομείνει μέχρι τότε, κ κανιβαλιζουν το υπαρκτό Συμπαν με το πολεμικο, κ (προφανώς) βλάσφημο (αντι)μουσικό τους ανουσιουργημα.
7. Blind Guardian - Tales from the Twilight World
Ο τρίτος δίσκος των Guardian ειναι κ το πρωτο τους καθολικης αναγνώρισης αριστουργημα.
Ο ήχος καθαριζει, το επικό τους υφος γίνεται όλο κ πιο συναρπαστικό κ δαιδαλωδες, οι ταχυτητες παραμενουν υψηλοτατες, κ τα θρυλικα, υμνικα τους ρεφρέν είναι εδώ σ όλη τους την δόξα.
Τα Welcome to Dying, Traveler In Time κ Lost in The Twilight Hall παραμενουν από τις πιο αγαπημένες στιγμές της μπάντας, το Lord of the Rings ειναι η πρωτη τους μπαλάντα (κ από τις κορυφαίες τους μέχρι σήμερα), ενώ το Last Candle ειναι (πανευκολα) μια από τις πέντε σπουδαιότερες συνθέσεις που έγραψαν ποτε.
6. Megadeth - Rust in Peace
Ο καλυτερος δίσκος των Megadeth, το δικό τους Master of Puppets, ο δίσκος που παρουσιαζει ένα από τα πιο μαγικά line up που έχουν περασει ποτε από metal μπάντα, που περιεχει κάποια από τα πιο αγεραστα κ εκθαμβωτικα metal solos όλων των εποχών, κ που στο tracklist του έχει τραγούδια όπως το Tornado of Souls, το Hangar 18 κ φυσικά το κορυφαίο όλων Holy Wars. Καλά είναι, για έναν δίσκο, νομίζω.
Κι η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Obituary - Cause of Death
Ο δευτερος (κ κορυφαίος) δίσκος των Obituary, συνεχίζει κ ολοκληρώνει το τερατωδες μουσικό οικοδόμημα που είχαν αρχίσει να χτίζουν στο σπουδαίο ντεμπούτο τους.
Ο εμβληματικος ήχος του Scott Burns κ των Morrisound Studios είναι ακόμα πιο ογκώδης εδώ, η φωναρα του Tardy πιο εφιαλτικη από ποτε, κι ο ερχομός του James Murphy στην lead κιθάρα, ολοκληρώνει το - ουτως ή άλλως- εκρηκτικό μείγμα.
4. Entombed - Left Hand Path
K κάπου εδώ, με το ντεμπούτο των Entombed, ξεκινάει για τα καλά κι η επέλαση του σουηδικού αρχεγονου Death Metal, το εκ Στοκχόλμης ερχόμενο, που συνθλίβει το Συμπαν κάτω από τα Boss HM-2 πεταλια τους, κ το θρυλικό buzzsaw guitar tone που αποκαλυφθηκε σε όλο του τον όγκο κ την βρωμια, σ αυτό τον σαρωτικό δίσκο,μέσα από την υπέρβαρη παραγωγη των Sunlight Studios.
3. Deicide - Deicide
Το ντεμπούτο της μπάντας του εντελώς καμενου Benton τυχαινει να είναι ένας από τους πιο συντριπτικους Death Metal δίσκους όλων των εποχών, με τα ουρλιαχτά κ τους βρυχηθμους του προαναφερθεντα Benton να δίνουν άλλη διάσταση στην έννοια των ακραίων φωνητικων, τον υπέρβαρο ήχο να οριοθετεί εκ νέου την αρχετυπη Death Metal παραγωγή, κ συνθέσεις όπως τα Dead by Dawn, Sacrificial Suicide κ Lunatic of God’s Creation να αποτελούν διαχρονικους υμνους της πλεον ανιερης πλευρας του Extreme Metal.
2. Nocturnus - The Key
Το να εξαντλείται η συζήτηση γυρω απο τους Nocturnus κ το the Key, σε αναφορές για την (εντυπωσιακη ομολογουμένως) χρήση πληκτρων, την απαράμιλλη τεχνική, τις πολυεπίπεδες ενορχηστρωσεις κ το συνολικό επίπεδο του δίσκου, ειναι από τις μεγαλύτερες αδικίες που έχουν συντελεστει στον ακραίο ήχο.
Οχι γιατι δεν ισχύουν όλα τα παραπανω, αλλά γιατί αυτό το ντεμπούτο ειναι πολλα περισσοτερα απο απλώς ένα αριστουργηματικο album τεχνικου death metal.
Η φουτουριστικη του επιθετικότητα, το συγκλονιστικό συνθετικό επίπεδο, η ζοφερή ατμόσφαιρα, κ η απόδοση του Mike Browning (σε φωνή κ τυμπανα), το καθιστούν ως έναν από τους πιο εντυπωσιακους κ ευφανταστους δίσκους στο ευρύτερο Extreme Metal.
1. Merciless - The Awakening
Deathlike Silence Productions ANTI-MOSS 001
Η πρώτη κυκλοφορία της θρυλικής δισκογραφικής του Euronymous έμελλε να είναι αυτο το Death/Thrash Καταιγιστικο, Χαοτικό Metal Τερατούργημα, με τα συντριπτικα, τιμωρητικα riffs του Wallin, τους μονολιθικους τυμπανισμους του Carlsson,και, φυσικά, τα κτηνώδη, εμβληματικα φωνητικά/κραυγές/πολεμικες ιαχές του μεγαλου Rogga Pettersson.
Σε μια εποχή που ο ακραίος ήχος ηδη θριαμβευει, η αποστομωτική ηχητικη επίθεση που λαμβάνει χώρα στη μισή ώρα που διαρκεί το ντεμπούτο των Merciless ειναι από τις πιο αναπαντεχα ισοπεδωτικες μουσικές εμπειρίες που κατέγραψε η Ιστορία από την εποχή του Reign In Blood κ του Pleasure to Kill κ του Seven Churches…
Aπλα, λακωνικά κ απόλυτα.
PURE HATE.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Το Αριστερό Μονοπάτι μαγικά σκιαγραφημενο από το χέρι του μεγάλου Dan Seagrave.
19 Likes
Μην κοιτάς εμένα, εγώ είμαι από αυτούς που… ανεβάζουν τον μέσο όρο ηλικίας!
Νομίζω μάλιστα ότι χτυπάω top5 μεγαλύτερων εδώ, δεν ξέρω πόσοι και ποιοι άλλοι είναι γεννημένοι στα mid seventies - για τα τέλη εκείνης της δεκαετίας υπάρχουν κάποιοι που δήλώσαν ότι τότε γεννήθηκαν, πάλι με αφορμή το παιχνίδι!
4 Likes
Δηλαδή ζούσες όταν οι Pantera έπαιζαν power metal
1 Like
fixxxed 
7 Likes
Αρκετοι. Καποιοι ειναι και στα βερι ερλι 70ς ή ακομη και στα λειτ 60ς.
1 Like
Tι δεν θα έδινες?