ΕΠΡΟΦΘΑCON KYPIOI!
Έρχεται και σινδόνι!
ΣΤΗΝ ΕΚΠΝΟΗ, ΕΤΡΕΧΑ
Θα είμαι συνοπτική. Το edge of thorns με έχει στιγματίσει, οι Pj Harvey και bjork με έκαναν φεμινίστρια - καλώς η κακώς, οι My Dying bride φταίνε για την εφηβεία μου και το Enemy Of The Sun είναι το καλύτερο Neurosis κι ας μην μπορούμε να τους ακούσουμε πια.
Πάμε για την καλύτερη χρονιά καθώς τότε κάποιες συμπαντικές δυνάμεις αποφάσισαν να δημιουργηθουμε.
7 Likes
1993
Μέχρι το 5, χύμα κι ασάλιωτα:
Savatage - Edge of thorns
Scorpions - Face the heat
Deep Purple - The battle rages on
Nirvana - In utero
U2 - Zooropa
Aerosmith - Get a grip
Suede - Suede
Porno for Pyros - Porno for Pyros
Tears for Fears - Elemental
Dead can dance - Into the labyrinth
Bjork - Debut
Kate Bush - The red shoes
Paradise Lost - Icon
Urge Overkill - Saturation
Lenny Kravitz - Are you gonna go my way
Anathema - Serenades
Rotting Christ - The mighty contract
Grant Lee Buffalo - Fuzzy
Radiohead - Pablo honey
Breeders - Last splash
Rush - Counterparts
PJ Harvey - Rid of me
The Connels - Ring
Duran Duran - Duran Duran
Cracker - Kerosene hat
Counting Crows - August and everything after
Porcupine Tree - Up The Downstair
Alan Parsons Project - Try anything once
Pete Townshend - Psychoderelict
Donald Fagen - Kamakiriad
5 Depeche Mode - Songs of faith and devotion
4 Coverdale–Page - Coverdale–Page
3 Pearl Jam - Vs
2 Monster magnet - Superjudge
1 Smashing pumpkins - Siamese dream
και φυσικά…ΕΙΔΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ:
Jean Michel Jarre - Chronology
Τρύπες - 9 πληρωμένα τραγούδια
Ξύλινα σπαθιά - Ξεσσαλονίκη
14 Likes
1993, θα αρκεστώ σε λίγες κυκλοφορίες, αλλά για μένα, για πολλούς λόγους, μια χρονιά με πάμπολες κυκλοφορίες που όταν τις άκουσα με καθόρισαν. Μόνο 30, και η πεντάδα βαθιά συναισθηματική.
Summary
1. Wu-Tang Clan - Enter The Wu-Tang (36 Chambers)
“Shaolin shadowboxing, and the Wu-Tang sword style
If what you say is true, the Shaolin and the Wu-Tang
could be dangerous
Do you think your Wu-Tang sword can defeat me?
En garde, I’ll let you try my Wu-Tang style”
“The RZA, the GZA, Ol’ Dirty Bastard, Inspectah Deck, U-God
Ghostface Killah, the Method Man, Raekwon the Chef, the Masta Killa”
Το Staten Island γίνεται Shaolin Land. Οι σαμουράι των δρόμων με σπαθί και με πτυσσόμενο που θα έλεγε ένας σαλονικιός 25 χρόνια μετά, φοράνε κουκούλες για να κρυφτούν από μπατσαρία και CIA, σε ένα εμβληματικό εξώφυλλο και μια αισθητική η οποία επηρέασε πολλά περισσότερα ιδιώματα από όσα νομίζουμε. Ας ρωτήσουμε και τους black metallers…
Οι συνθήκες υπό τις οποίες αυτό το έπος ξεπήδησε, έχουν καταγραφεί. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες, αναλύοντας κοινωνιολογικά και στιχουργικά τι πέτυχαν. Σε μια νύχτα, όταν βγήκε το “Protect Ya Neck” single, ΟΛΗ η αμερική 15-35 το άκουγε και το διέδιδε, σε μια πρώιμη μορφή viral. Όταν έσκασε ο δίσκος, το εναρκτήριο “Bring Da Ruckus” έσκασε σαν ατομική βόμβα. “Ghostface, catch the blast of a hype verse!”.
Ποιοί είναι αυτοί οι 9, με τα 4 δώματα στην καρδιά τους και τις ισάριθμες διαφορετικές τους τεχνικές, που πήραν μια συγκεκριμένη ιδεολογία (του Zulu nation και των supreme sciences), την έντυσαν με το escapism των kung fu flicks/superhero comics που τους κρατούσαν σε παρέα μακριά από τις σκληρές συνήθειες των δρόμων, ποιοί είναι αυτοί που σκάνε με διαφορετικό στυλ σε μια υψηλοτάτου επιπέδου επίδειξη συναγωνισμού, θέλοντας έκαστος να καθιερωθεί και να ξεπεράσει τους φίλους του, αλλά να πετύχουν μαζί; Swinging to your town like your neighborhood spiderman, terrorizing the jam like troops of pakistan, the rebels, making more noise than heavy metal?
Ήταν η ιδιοφυία του RZA, the razor, που επιστράτευε από κουβάδες μέχρι οτιδήποτε για να φτιάξει μπιτάρες, έχοντας ένα εχθρικό σε δισκογραφικές πενταετές πλάνο για το crew του που τους έκανε άκρως επιτυχημένους με τους δικούς τους όρους (περισσότερα στο μέλλον) ήταν το drunken monk ύφος του μακαρίτη Ol’ Dirty Bastard, ήταν η ιδιοφυία και οι περίπλοκες σε επίπεδα συνοχής και εσωτερικών επιπέδων ρίμες του τρίτου συγγενή GZA, the genius? Ήταν το χάρισμα του hook master σταρ Method Man, που είχε το μοναδικό σόλο κομμάτι του δίσκου επειδή το κέρδισε σε rap battle με τον Raekwon, the Chef, που ήξερε την πιάτσα καλύτερα από όλους; Ήταν o τεράστιος Ghostface Killah με τις stream of consciousness δημιουργίες και την ορμή του, που απλά σε άφηνε μαλάκα; Ήταν ο U-God με την στεντόρεια φωνή του που σε έβαζε στη θέση σου λακωνικά; Μην ήταν ο Inspectah Deck, που οι άλλοι 8 φοβόντουσαν να “χώσουν” μετά από αυτόν γιατί απλά ανέβαζε τον πήχη δραματικά με την ευρηματικότητά του; Μην ήταν ο καημένος ο Masta Killa που έδωσε 1 και μοναδικό verse στο άλμπουμ και ήταν το εξής, πάντα με το ήρεμο, δολοφονικό του αργό στυλ;:
" Homicide’s illegal and death is the penalty
What justifies the homicide when he dies in his own iniquity?
It’s the master of the Mantis Rapture comin’ at ya
We have an APB on an MC Killa!
Looks like the work of a Masta
Evidence indicates that his stature
Merciless like a terrorist, hard to capture
The flow changes like a chameleon
Plays like a friend and stabs you like a dagger
This technique attacks the immune system
Disguised like a lie, paralysin’ the victim
You scream as it enters your bloodstream
Erupts your brain from the pain these thoughts contain
Movin’ on a nigga with the speed of a centipede
And injure any motherfuckin’ contender!"
Μην ήταν όλα μαζί; Μην ήταν η στιγμή που το hip hop της ανατολικής όχθης πήρε το boom bap και το έβαλε στο σπίτι λευκών κλγδων και 30 χρόνια μετά όπως και του λόγου μου, διαπερνώντας την αντικουλτούρα και μαθαίνοντας με έναν απίστευτα παραστατικό, εικονοπλαστικό, σαν σενάριο ταινίας, το πώς ήταν η ζωή των αθέατων της κοινωνίας;
“The Wu is too slammin’ for these Cold Killin’ labels
Some ain’t had hits since I seen Aunt Mabel
Be doin’ artists in like Cain did Abel
Now they money’s gettin’ stuck to the gum under the table
That’s what you get when you misuse what I invent
Your empire falls and you lose every cent”
Οι Wu-Tang άλλαξαν τη μουσική, και επηρέασαν κινηματογράφο, τηλεόραση, πολλά. Ραπάρουν με τρόπους που δεν είχε φανταστεί το ιδίωμα νωρίτερα, και που δεν επαναλήφθηκε, καταλήγοντας να γίνουν μαρκίζα. Έκαναν το ανεπανάληπτο. Μια συναστρία.
Κυρίως όμως, με αυτό το δίσκο, μου έδωσαν ένα από τα 15 άλμπουμ που δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτά. Το “Enter The Wu-Tang” για μένα είναι πολλά, είναι ο δίσκος που ακούω κομμάτι του κάθε μέρα για χρόνια, είναι πολλά που πάσχιζα να καταλάβω, πηγή έμπνευσης δημιουργικής, αφοσίωσης, και πολλά που δεν τα καταλάβαινα. Αλλά μια μέρα ενός Νοέμβρη πριν κάμποσα χρόνια, η συζήτησή μου με ένα μαθητή μου Χέυδεν & Αχαρνών γωνία που λέει και ένα άσμα, με γονάτισε συναισθηματικά, γιατί με έκανε να καταλάβω που είναι το πραγματικό του αντίκρυσμα αλλά και διακύβευμα, τόσα χρόνια μετά.
Αυτό το κείμενο, στην ασημαντότητά του, είναι αφιερωμένο σε αυτόν και την αδερφή του, σε όποια χώρα και αν είναι τώρα.
Τα λέμε τον Ιούλιο Πλατεία Νερού.
Summary
2. Darkthrone - “Under A Funeral Moon”
Πάνε τα death metal, το distortion καθορίζει για πρώτη φορά στο ιδίωμα όλη την παραγωγή, η ουσιοκρατία ενός ιδιώματος ορίζεται, οριοθετείται, θεσμοθετείται και επισφραγίζεται εδώ. Unholy black metal.
Summary
3.Rotting Christ - Thy Mighty Contract"
The Sign Of Evil Existence.
Summary
4.Χαοτικό Τέλος - Μπροστά Στην Παράνοια
“Περάσανε τα χρόνια και μείναμε μονάχοι και τα όνειρά μας δίπλα να κείτονται νεκρά. Οι ελπίδες που είχαμε όλοι μαζί πνίγηκαν στο βούρκο της παρακμής.”
Summary
-
Varathron - “His Majesty In The Swamp”
Flowers Of My Youth. Οι ατμόσφαιρες στις παύσεις του Φεγγαριού, η Νυαρλαθοτέπ, ο αμαρτωλός Πατήρ, ο αγαπημένος μου εγχώριος black metal δίσκος.
Check Also (bonus 10):
Summary
-
Mercyful Fate - “In The Shadows”: Ο δεύτερος καλύτερος reunion δίσκος στο metal. Σε στιγμές έκστασης, το βάζω και δεύτερο στη δισκογραφία τους. Μύθος.
-
Entombed - “Wolverine Blues” - το αγαπημένο μου από τους σουηδούς, δίσκος που με έμπασε σε άλλα ιδιώματα και σκηνές της χώρας.
-
Anti Cimex - “Scandinavian Jawbreaker” - o καλύτερος Motorhead δίσκος που δεν έχετε ακούσει, ένα από τα πιο επιδραστικά και αψεγάδιαστα d-beat/hardcore άλμπουμ όλων των εποχών, στην προσωπική μου 3αδα του ιδιώματος.
-
Cypress Hill - “Black Sunday” - How could I just kill a man?
-
Αρνάκια - “Στο Στόμα Του Λύκου” - Kill your inner cop.
-
Sepultura - “Chaos A.D.” - inside the state war is created.
-
Satyricon - “Dark Medieval Times” - walk the path of sorrow.
-
Necrophobic - “The Nocturnal Silence” - unholy prophecies. black/swedeath metal ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ.
-
Burzum - “Det Som Engang Var” - αυτός που ταξίδεψε.
-
Beherit - “Drawing Down The Moon” - καλύτερος τίτλος δίσκου έβερ. Και οι μπλακμεταλλάδες έπαιξαν πανκ. Ή ανάποδα. Ή τίποτα από τα δύο. Ή και το Ross Bay στη σκανδιναβία.
check also pt.2 (bonus15):
Summary
- Bad Religion - “Recipe For Hate”
- Disfear - “A brutal Sight Of War”
- Necromantia - “Crossing The Fiery Path”
- Dropdead - “Dropdead (1993)”
- Πισσα Και Πούπουλα - s/t
- Carcass - “Heartwork”
- Demilich - “Nespithe”
- Hiatus - “From Resignation…To Revolt”
- Mystifier - “Goetia”
- Sigh - “Scorn Defeat”
- Sin Dios - “Alerta Antifascista”
- Nirvana - “In Utero”
- A Tribe Called Quest - “Midnight Marauders”
- Morbid Angel - “Covenant”
- Anthrax - “Sound Of White Noise”
20 Likes
Χρωστάω κείμενο για το 1992, to whom it may concern…
-
Alice In Chains - Dirt
Η αρρώστια και η σαπίλα σε εκλυστικό περιτύλιγμα. Σίγουρα ο καλύτερος δίσκος των Alice In Chains και γενικότερα ίσως ο πιο χαρακτηριστικός ήχος αυτού που εγώ τουλάχιστον έχω στο μυαλό μου ως “grunge”. Το grunge κατά βάθος είναι γεωγραφικός προσδιορισμός. Αν ήταν μουσικός, θα περιγραφόταν από το Dirt. Κατάθεση ψυχής από Layne στα φωνητικά, κατάθεση ταλέντου από τον Cantrell που έχει γράψει τα περισσότερα κομμάτια, εκπληκτικές διφωνίες που χαρακτηρίζουν τη μπάντα, τραγούγια που βγάζουν εσώψυχα. -
Rage Against the Machine - Rage Against the Machine
Υποψήφιο για το καλύτερο ντεμπούτο ever. Μοναδικό πάντρεμα διαφορετικών και πολύ ετερόκλητων επιρροών, με ήχο που ακούγεται μοναδικός από την πρώτη του νότα. Κομμάτια ένα κι ένα, που έχουν μείνει αναλλοίωτα μέσα μου, ακόμα και 30 χρόνια μετά. Ευτυχώς, ήμουν το 2000 στο θέατρο Πέτρας, που θα έπρεπε να μετονομαστεί σε θέατρο Φωτιάς
-
Body Count - Cop Killer
Έτερη βόμβα στον χώρο του crossover. Who gave them fuckin’ niggaz those rock guitars? Όποιος και να το έκανε, τα συγχαρητήριά μου. Η, κυριολεκτική και μεταφορική, απόσταση από την Αμερική σίγουρα δε βοηθάει για να μπεις με τα μπούνια μέσα στα κομμάτια, αλλά δεν πειράζει. Προκλητικοί στίχοι που περνάνε πριονοκορδέλα πάρα, πάρα πολλά θέματα. Ακόμα ξέρω τους περισσότερους απ’ έξω. Από τα live που θα ήθελα να είχα δει (είχαν παίξει Ρόδον το '97). -
Screaming Trees - Sweet Oblivion
Λατρεύω μεν τον Lanegan, αλλά πιστεύω πως τα καλύτερα πράγματα που έκανε ήταν με τη μπάντα του. Άλλος ένας μοναδικός δίσκος σε ένα αλάνθαστο σερί που δεν είχε ούτε καν καλή στιγμή. Η προσθήκη του Barrett Martin πίσω από τα τύμπανα τους έκανε καλύτερους, μιας και ο Barrett ήταν ένας drummer με περισσότερες δυνατότητες από τον Mark Pickerel. Εδώ έχουν γίνει πιο rock, αλλά η ποιότητα έχει γίνει ακόμα καλύτερη, αν είναι δυνατόν. Μεγαλύτερη επιτυχία του δίσκου το Nearly Lost You, που ήταν στο soundtrack του Singles.
Εδώ το παίζουν στην εκπομπή του Letterman. Χωρίς τον Barrett Martin, αλλά με τον drummer της εκπομπής. Το προηγούμενο βράδυ είχαν μπλέξει σε κάποιον καυγά, ο Martin τραυμάτισε τον ώμο του και στον Lanegan κάποιος μαύρισε το μάτι, κάτι το οποίο είναι εμφανές. Στο τέλος του video ο Letterman τους καλεί στον μπουφέ για να φάνε (μαζί με Martin, δεν έπαιξε αλλά είχε πάει ) κι αυτοί πετάνε φαγητά πάνω στον κιθαρίστα Gary Lee Conner. Σοβαρή και επαγγελματική μπάντα .
Η καλύτερη φάση της εποχής βέβαια είναι το Roskilde του 1992 που ο Lanegan παίζει μποξ με κάτι σεκιουριτάδες αφού έχει πετάξει κάτι monitors από τη σκηνή, αλλά δεν μπορούμε να τα πούμε όλα τώρα…
-
The Black Crowes - Southern Harmony & Musical Companion
Sophomore δίσκος αριστούργημα. Από το εναρκτήριο riff του Sting Me, φαίνεται ότι εδώ θα έχουμε κάτι πολύ μεγάλο. Το ντεμπούτο ήταν καταπληκτικό, η έλευση όμως του μεγάλου Marc Ford στη lead κιθάρα τους δίνει αυτό το “κάτι παραπάνω” που χρειαζόντουσαν. Με αυτόν τον δίσκο φτάνουν στο αποκορύφωμά τους. Η εμμονή τους με την αποποινικοποίηση (και με τη χρήση) του μπάφου πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο στην πτώση τους τα επόμενα χρόνια.
Honorable mentions:
Dream Theater - Images and Words
Γεννητούρια για το progressive metal έτσι όπως το γνώρισε η γενιά μου. Μόνο μου πρόβλημα, ότι μου ακούγεται ελαφρώς παρωχημένος ο ήχος.
Manic Street Preachers - Generation Terrorists
Post punk ονείρωξη, ξυραφένια τραγούδια, φοβερά φωνητικά.
Pantera - Vulgar Display of Power
Τεράστιος δίσκος που βγήκε 2 χρόνια μετά το ντεμπούτο (sic), αλλά ακούγεται 30 χρόνια μπροστά του.
Megadeth - Countdown to Extinction
Το ξανάκουσα την προηγούμενη βδομάδα. Κοντράρει ΓΕΡΑ το Rust In Peace, αυτό νομίζω τα λέει όλα.
Faith No More - Angel Dust
Η πολυσυλλεκτικότητα έχει αρχίσει να απλώνεται σε όλο και περισσότερα είδη. Συγκολλητική ουσία, ο μοναδικός Patton.
R.E.M. - Automatic for the People
Μου αρέσει πάρα πολύ, απλώς δε χώρεσε στην πεντάδα μου.
Blind Melon - Blind Melon
Άλλο ένα φοβερό ντεμπούτο για εκείνη τη χρονιά, με μια μοναδική φωνή που δυστυχώς χάσαμε νωρίς (Shannon Hoon, πέθανε το '95, έχει συμμετάσχει και στα Illusions).
Kyuss - Blues for the Red Sun
Μετά το κάπως άγουρο ντεμπούτο, ο Homme στα 19 του είπε να ορίσει το desert rock.
The Afghan Whigs - Congregation
Ο Γρηγόρης είναι αγάπη.
Ugly Kid Joe - America’s Least Wanted
Τρομερά feelgood δίσκος με επίσης φοβερή φωνή.
Sleep - Holy Mountain
Βουνό από μπάφο, αλλά και βουνό από riffs.
Therapy? - Nurse
Λίγο διαφοροποιημένοι από τα EPs τους, αλλά και πάλι αιχμηροί.
Stone Temple Pilots - Core
Ο τραγουδιστής κλέβει Vedder 
, αλλά εντάξει, όχι τόσο όσο αυτός των Creed λίγα χρόνια μετά.
Kiss - Revenge
Πάρα πολύ καλός δίσκος, ο καλύτερός τους ίσως εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Ο επόμενος θα είναι ακόμα καλύτερος, αλλά μετά μίλησε το χρήμα (έγινε reunion).
Sonic Youth - Dirty
Επίσης συνέχεια σε τρομερό σερί.
Bon Jovi - Keep the Faith
Εκμοντερνισμός και χιτάκια με το κιλό, και πάλι. Θα το ήθελα λίγο μικρότερο (γαμώ το κωλόσιντο, σε κακό μας βγήκε τελικά).
W.A.S.P. - The Crimson Idol
Αν τους κράζω είναι γιατί ενώ είναι τόσο φοβεροί στο studio, είναι τόσο σάπιοι ζωντανά.
26 Likes
24η εβδομάδα - 1993
62 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Savatage - Edge of Thorns | 105 |
|---|---|
| Paradise Lost - Icon | 92 |
| Τρύπες - 9 πληρωμένα τραγούδια | 56 |
| Nirvana - In Utero | 51 |
| Sepultura - Chaos A.D. | 47 |
| Death - Individual Thought Patterns | 32 |
| The Smashing Pumpkins - Siamese Dream | 32 |
| Tool - Undertow | 26 |
| Saviour Machine - Saviour Machine | 25 |
| Carcass - Heartwork | 24 |
| My Dying Bride - Turn Loose The Swans | 22 |
| Pearl Jam - Vs. | 21 |
| Depeche Mode - Songs of Faith and Devotion | 19 |
| Angra - Angels Cry | 19 |
| Rotting Christ - Thy Mighty Contact | 16 |
| Conception - Parallel Minds | 16 |
| Cathedral - The Ethereal Mirror | 14 |
| Darkthrone - Under A Funeral Moon | 13 |
| Melvins – Houdini | 13 |
| Wu-Tang Clan - Enter The Wu-Tang (36 Chambers) | 13 |
| Coroner - Grin | 12 |
| Ξύλινα Σπαθιά - Ξεσσαλονίκη | 10 |
| Eyehategod - Take As Needed For Pain | 10 |
| The Afghan Whigs - Gentlemen | 10 |
| Skyclad - Jonah’s Ark | 9 |
| Anathema - Serenades | 8 |
| Cry Of Love - Brother | 8 |
| Katatonia – Dance of December souls | 7 |
| Benediction - Transcend The Rubicon | 6 |
| Burzum - Det Som Engang Var | 6 |
| Gamma Ray - Insanity and Genius | 6 |
| Morbid Angel - Covenant | 6 |
| Rush - Counterparts | 6 |
| Scorpions - Face the Heat | 6 |
| Slowdive - Souvlaki | 6 |
| Monster Μagnet - Superjudge | 6 |
| Αρνακια - Στο Στομα του Λυκου | 5 |
| Χαοτικό Τέλος - Μπροστά στην Παράνοια | 5 |
| Necrophobic - The Nocturnal Silence | 5 |
| Sergey Kuryokhin - Sparrow Oratorium | 5 |
| The Wake - Masked | 5 |
| Xerxes - Beyond My Imagination | 5 |
| Aerosmith - Get A Grip | 5 |
| PJ Harvey - Rid of me | 5 |
| Πίσσα και πούπουλα – Πίσσα και Πούπουλα | 4 |
| Beherit - Drawing Down the Moon | 4 |
| Cynic - Focus | 4 |
| Memento Mori - Rhymes of Lunacy | 4 |
| Porcupine Tree - Up The Downstair | 4 |
| The Cranberries - Everyone Else Is Doing It, So Why Can’t We? | 4 |
| Στερεο Νοβα - Ντισκολατα | 3 |
| Cypress Hill - Black Sunday | 3 |
| Deep Purple - The battle rages on | 3 |
| Helloween - Chameleon | 3 |
| Mazzy Star - So tonight that i might see | 3 |
| Motörhead - Bastards | 3 |
| Necromantia - Crossing the Fiery Path | 3 |
| Oracle - As Darkness Reigns | 3 |
| Primus - Pork Soda | 3 |
| Suede – Suede | 3 |
| Widespread Panic - Everyday | 3 |
| Coverdale–Page - Coverdale–Page | 3 |
| Bjork - Debut | 3 |
| Αρνητική Στάση - Αγγελοι του Ψεύδους | 2 |
| Μάνος Χατζιδάκις - Αντικατοπτρισμοί | 2 |
| Army of Lovers - The Gods of Earth and Heaven | 2 |
| Blood Covered - An Anthem For The Brave Oness | 2 |
| Dead Can Dance - Into The Labyrinth | 2 |
| Entombed - Wolverine Blues | 2 |
| Jellyfish - Spilt Milk | 2 |
| Kingdom Come - Bad Image | 2 |
| Magic de Spell - Διακοπές στο Sarajevo | 2 |
| Metal Church - Hanging in the Balance | 2 |
| Morgana LeFay - The Secret Doctrine | 2 |
| Quicksand - Slip | 2 |
| Radiohead - Pablo Honey | 2 |
| SNFU – Something Green and Leafy This Way Comes | 2 |
| The Tea Party - Splendor Solis | 2 |
| Neurosis - Enemy of the sun | 2 |
| Bad Religion – Recipe For Hate | 1 |
| Crowbar - Crowbar | 1 |
| Drop Dead - Drop Dead | 1 |
| Earth Crisis - Firestorm | 1 |
| James - Laid | 1 |
| Lenny Kravitz - Are You Gonna Go My Way | 1 |
| Mayfair - Behind | 1 |
| Mercyful Fate - In the shadows | 1 |
| Morgoth - Odium | 1 |
| Mystifier - Goetia | 1 |
| Nosferatu - Rise | 1 |
| Satyricon - Dark Medieval Times | 1 |
| Type O Negative-Bloody Kisses | 1 |
| Uncle Tupelo - Brother Cane | 1 |
| Varathron - His Majesty In The Swamp | 1 |
| X Japan - Art of Life | 1 |
| Аспид [Aspid] - Кровоизлияние | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
τίτλοι τέλους για το 1993
1994…
και εξελάκι
credits and love to all 
32 Likes
Δεύτερο Savatage στην κορυφή, ξανά. Κάποιος να το στείλει στον Jon, για να δει ότι εμείς εδώ δουλεύουμε, δεν κάνουμε πλάκα.
Και επειδή μια φορά δεν είναι ποτέ αρκετή, ας το εμπεδώσουμε:
9 Likes
Αστειότητα βέβαια που δεν βγήκε πρώτο το Icon, αλλά τέλος πάντων
Για τον Τζον χαλάλι 
5 Likes
το κορυφαίο ήταν όταν κατα τα μίσα του δρόμου οι Τρύπες είχαν μειώσει από τους δύο πρώτους στο -10… Είναι η στιγμή που λες ρε μπας και… από τότε έπεσε γκαντέμιασμα και δεν προχώρησε η ανατροπή… δεν πειράζει…
1996
9 Likes
Νομίζω έχω καταλάβει εδώ και χρόνια ότι το παρόν φόρουμ είναι Σαβατατζικο πάνω από οτιδήποτε άλλο, αλλά η νίκη του πολύ καλού Edge Of Thorns απέναντι στον υπερδισκο ICON το αποδεικνύει περίτρανα.
1 Like
Άντε να ξεκινήσω εγώ.
Τα 2 πρώτα θα μπορούσαν να είναι και τούμπα. Σήμερα είναι έτσι.
Τα υπόλοιπα, μαζί με τα ονοραμπλ, τεράστιες δισκάρες.
1) Tom Petty - Wildflowers
It’s time to move on, it’s time to get going
What lies ahead, I have no way of knowing
Παλεύει για τον αγαπημένο μου δίσκο από Petty. Mετά την επιτυχημένη συνεργασία με τον Jeff Lynne στην θέση του παραγωγού, ένιωσε πάλι την ανάγκη να κάνει κάτι διαφορετικό. Συνεργάζεται με τον Rick Rubin και βγάζει τον πιο ζεστό, οργανικό ήχο της καριέρας του με μια αρκετά πιο folk προσέγγιση, χωρίς να λείπουν βέβαια οι rock και bluesy στιγμές. Ηeartland rock? Americana? Whatever.
Οι ενορχηστρώσεις είναι φανταστικές, τα deep cuts είναι εξίσου απίστευτα με τα γνωστότερα τραγούδια. H ουσία φυσικά παραμένει ίδια. Συναισθήματα, σχέσεις, σκέψεις που κάνουμε όλοι και τραγουδοποιία απλή, όμορφες μελωδίες να σου αγγίζουν την ψυχή.
Μου είπε φίλος “τι άνευρο/ γλυκανάλατο” (or something) είναι το ομώνυμο τραγούδι που του το εκθείαζα. Μα είναι πανέμορφο… Πώς εξηγείς σε κάποιον για ποιον λόγο σου αρέσει ένα τραγούδι/ ένα άλμπουμ/ κάποιος καλλιτέχνης? Ότι μιλάει στην ψυχή σου με τρόπους πέρα από την κλασική, “συμβατική” απόλαυση της ακρόασης μουσικής? Για πολλοστή φορά σε αυτό το thread, αδυνατώ να εξηγήσω και σταματώ.
2) Black Crowes - Amorica
Απίστευτος δίσκος κι αυτός. Είμαι φανμπόης αλλά όντως θεωρώ πως παίζουν μόνοι τους σε αυτό το επίπεδο για τον ήχο και την δεκαετία. Είπαμε, το τέλειο line-up. Πάνε τον ήχο του Southern Harmony… ακόμα ένα βήμα πιο πέρα, τζαμάρουν, ψυχεδελίζουν, φολκίζουν, χαρντοκάρουν, γκρουβάρουν. Καθόλου τυχαία κάποια κομμάτια, προεξέχοντος του αριστουργηματικού Wiser Time, ήταν συνέχεια στα setlist τους.
Ιδιαίτερη μνεία στον κύριο Eddie Harsch στα πλήκτρα. Στο τέλος του Ballad in Urgency, έχει ένα υπέροχο μέρος μόνος του για κλείσιμο που την πρώτη φορά που άκουσα τον δίσκο σκέφτηκα “μη σταματάς”. Που να ήξερα πως στο φανταστικό Descending που κλείνει τον δίσκο θα γινόμουν κοινωνός μιας τέτοιας μαγείας, προερχόμενης αποκλειστικά από τα δάχτυλά του? Αν κλείσω τα μάτια και αφεθώ στο τι κάνει τόσο στην εισαγωγή όσο και στο κλείσιμο του τραγουδιού, απλά υποκλίνομαι. Κλάμα.
3) Pearl Jam - Vitalogy
Ακούς το Vitalogy και αναρωτιέσαι πότε θα σταματήσουν να εκπλήσουν. Στα χνάρια του προηγούμενου αλλά πιο πειραματικό. Tο Vs μου έβγαζε μια μεγαλύτερη συνεκτικότητα, εδώ κάνουν ό,τι τους γουστάρει. Oι punk στιγμές είναι εξίσου απολαυστικές με τις μελωδικές. Κάποια από τα πολύ τοπ τραγούδια τους εδώ (Tremor Christ, Corduroy για σας λέω). Φανταστικός δίσκος που δεν χαλάει ούτε από κάποιες στιγμές “παραφροσύνης”.
4) Soundgarden - Superunknown
Τι δισκάρα… Μάλλον το 2ο αγαπημένο μου. Εκεί που το Badmotorfinger ήταν λίγο όλο στα κόκκινα σε όλους τους τομείς, εδώ ρίχνουν τους τόνους και ποντάρουν πολύ περισσότερο στο συναίσθημα. Φυσικά δεν λείπουν τα ασυνήθιστα μέτρα, τα ασύλληπτα riff και οι ερμηνειάρες του Κορνέλ αλλά αν ασχοληθείς με τους στίχους μαυρίζει η ψυχή σου. Αριστούργημα όλο, ακόμα και τα “εμπορικά” singles.
5) Widespread panic - Ain’t Life Grand
Μια από τις top μπάντες της δεκαετίας. Έχει πλάκα πως, αν και δεν αλλάζουν τα στοιχεία της μουσικής τους, η αίσθηση είναι πάντα κάπως διαφορετική. Το Everyday που προηγήθηκε είχε μια πιο song-orientated αίσθηση η οποία γίνεται ακόμα πιο έντονη εδώ, καθώς οι “κεντρικές” ιδέες του κάθε κομματιού είναι πολύ δυνατές κι οδηγούν τα τραγούδια. Οι μελωδίες είναι πολύ όμορφες (ομώνυμο, Airplane) συνδυάζουν το γνωστό laid back jam rock τους, με americana, pop, southern και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί τέτοιες μπάντες δεν έχουν κανένα κοινό εδώ αλλά ας είναι.
6) Corrosion of Conformity - Deliverance
Άν εξαιρέσω τα grunge σχήματα, άνετα στο top-5 heavy rock δίσκων για την δεκαετία. Συντριπτικά, ογκώδη riff, heavy grooves (πιάνω και κάτι διπλές κιθάρες αναφορά σε Metallica…?) και ένα υπέροχο άρωμα βάλτου. Το καλύτερό τους επί Keenan? Πιθανόν, θα δούμε σε καμιά δεκαετία. Αλλά τεράστια δισκάρα, σίγουρα.
7) Dave Matthews Band - Under the Table and Dreaming
Το πρώτο τραγούδι που άκουσα από Dave Matthews Band, ever, ήταν το The Best of What’s Around που ξεκινά το άλμπουμ. Και έπαθα πλάκα. Δεν κατάλαβα πως γίνεται πολλοί να “κοροϊδεύουν” τέτοια μπάντα. Το ότι καταφέρνουν να γράφουν τόσο κολλητικά τραγούδια χωρίς να παρεκκλίνουν της πορείας τους (jam rock, pop, τα πάντα όλα), χωρίς να κρύβουν την τεχνική τους αλλά και χωρίς να στην τρίβουν στα μούτρα, δείχνει πως ήξεραν να παίζουν μεγάλη μπάλα. Και οι ενορχηστρώσεις… μαγευτικές!
8) The Allman Brothers Band - Where It All Begins
Κι άλλη δισκάρα. Ελάχιστα μειωμένο το blues στοιχείο και περισσότερες μελωδικές, soul στιγμές. To Soulshine είναι modern day classic, ο Haynes το παίζει συνέχεια με τους Gov’t Mule ακόμα και σήμερα. Ακόμα δεν πιστεύω πώς γίνεται να μην μνημονεύεται τόσο αυτή η επανενεργοποίηση της μπάντας. 3 φανταστικοί δίσκοι σε 4 χρόνια είναι κατόρθωμα για νεότερες μπάντες, πόσο μάλλον για ήδη βετεράνους μουσικούς τότε. Ευτυχώς είχαν λίγο ακόμα να δώσουν μια δεκαετία μετά.
9) The Bottle Rockets - The Brooklyn Side
Γουστάρω τους Bottle Rockets. Γουστάρω γιατί όταν πολλοί της alt country σκηνής έβγαζαν κάτι πιο pop στον ήχο τους, αυτοί ήταν αισθητά πιο southern rocking και ελαφρά πιο παραδοσιακοί (όσον αφορά την προσέγγιση τους στα πιο rock τραγούδια τους). Ακόμα και heavy bluesy rock στοιχεία έχουν εδώ (Stuck in a Rut). Καλύτεροι από το ντεμπούτο, δείχνουν πιο έτοιμοι για να κάνουν το breakthrough (που δεν ήρθε ποτέ…).
10) Doyle Bramhall - Bird Nest on the Ground
Από τους καλύτερους blues rock δίσκους της δεκαετίας. Ο Bramhall ήταν πραγματικά φοβερός μουσικός και είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του σαν συνθέτης όταν συνεργάστηκε με τον Stevie Ray Vaughan. Σε σημεία, η χροιά της φωνής του θυμίζει τον Stevie αλλά νιώθω πως είναι λίιιιγο πιο rock μουσικά. Φανταστικό άλμπουμ από έναν πολύ υποτιμημένο μουσικό.
Honorable…
Walter Trout - Tellin’ Stories
Ο Trout κάθε 1-2 χρόνια κυκλοφορεί φοβερά άλμπουμ και κάθε 3-4 άλμπουμ, κυκλοφορεί ένα που σκοτώνει. Μέχρι και σήμερα (θα τα πούμε το '22 ή τελειώνουμε το '21? Μπερδεύτηκα).
Anyway, το I Can Tell αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του ακόμα κι αν είναι πολύ κλασικό blues rock τραγούδι. Στη συνέχεια όμως, με Tremble και Wanna See This Morning, πχ. ακούγεται πιο rock, με την bluesy κιθάρα του να έχει πάρει φωτιά. Τα τραγούδια του είναι ολοκληρωμένα, με όμορφες μελωδίες, ωραίες φωνητικές γραμμές, choruses you can sing, κτλ., soul στοιχεία… Άλλο που ο Walter βγάζει μάτια non-stop. Πάντως, ακόμα και στα πιο τυπικά τραγούδια, σαν το ομώνυμο, σου διαπερνά το κορμί με τους ηλεκτρικούς αυτοσχεδιασμούς του.
Θρύλος, ένας σπουδαίος κιθαρίστας σε μια από τις καλύτερες στιγμές του.
Running Wild - Black Hand Inn
Για μένα το τελευταίο τεράστιο άλμπουμ τους. Λίγο πιο έντονες οι επιρροές από Priest/ Accept, με κάθε τραγούδι να έχει κάτι σπέσιαλ να προσφέρει (η μελωδία στο σόλο του The Phantom of Black Hand Hill, το φανταστικό riff και το ρεφρέν στο Dragonmen, το δε Freewind Rider, μέσα στην απλότητα του είναι από τα 5-10 πολύ αγαπημένα μου τραγούδια τους, αυτή η δισολία στο σόλο…). Απλά καλό, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΟ όμως, heavy metal. Τότε που θέλαμε ένα καλό ριφ, ένα “φωναχτό” ρεφρέν και ήμασταν κομπλέ. Φανταστική μπάντα, μεγάλη αγάπη.
R.E.M. - Monster
Υπάρχουν 2 βασικοί τύποι οπαδοί REM νομίζω. Οι “γουστάρω τα hits” και οι “γουστάρω τα 80s”. Υπάρχουμε και 3η υποκατηγορία, “γουστάρω τα πάντα μέχρι New Adventures…”. Η μπάντα λίγο πολύ αλλάζει σε κάθε άλμπουμ και εδώ το κάνει για ακόμη μια φορά, όντας πιο εστιασμένη στις heavy κιθάρες. Μπορεί να τους πείραξε το grunge. Το άλμπουμ πάντως είναι πολύ πιασάρικο, έχει κάτι feelgood σε σημεία και ακούγεται μονορούφι. Δισκάρα κι ας έχει 1-2 φίλερ.
Kyuss - Welcome to Sky Valley
Μάλλον έχει επικρατήσει η άποψη πως το Welcome… είναι η καλύτερη δουλειά τους. Διαφωνώ αλλά είναι ανεπαίσθητες οι διαφορές. Χάνεσαι στα groove τους και μ’ αυτό, σε πλακώνουν οι ασήκωτες κιθάρες τους και δε μπορείς να ξεφύγεις όσο κρατά ο δίσκος σχεδόν. Όντας όμως στα ίδια ηχητικά μονοπάτια με το Blues… έρχεται 2ο γιατί δεν βρίσκω κάτι που να το καθιστά αισθητά καλύτερο του… Δισκάρα nonetheless.
Moe. - Headseed
Oι Moe. είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές μπάντες της jam σκηνής.
Στο Headseed το rock αποτελεί απλά μια συνιστώσα του ήχου τους, ska/ reggae, funk, pop, ψυχεδέλεια, κιθάρες που πότε ροκάρουν, πότε πάλι απλά σιγοντάρουν στο groove ένα ασύλληπτο rhythm section, με lead που απλά βγάζουν μάτια. Και τα καλύτερα βρίσκονταν μπροστά.
Dream Theater - Awake
Φοβερό πόσο καλά αντιστέκεται στο πέρασμα του χρόνου. Πιο heavy και σκοτεινό από το Images αλλά εξίσου καλό. Επίσης, τώρα που ξαναεπισκέπτομαι τα άλμπουμ τους, νιώθω μια κλίση προς τα λιγότερο προβεβλημένα τραγούδια τους, όπως είπα και πριν άλλωστε, σχεδόν κάθε τραγούδι κι ένας μικρός θρίαμβος. Φανταστικό άλμπουμ.
Supersuckers - La Mano Cornuda
“This album is dedicated to the good fuckers and those who want to be good fuckers…”
I do, I do! I want to be a good fucker!
Aπό τα πιο πιασάρικα, feelgood πράγματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Με έχει αποθαρρύνει το μέγεθος της δισκογραφίας τους από το να ασχοληθώ με περισσότερα άλμπουμ τους αλλά θα γίνει κι αυτό. Call it punk, call it rock ‘n’ roll, γαμάει. “Μισή ωρίτσα” περνάει νεράκι.
Megadeth - Youthanasia
Heavy και πιασάρικος δίσκος. Δεν ξέρω αν ο Dave έγραψε ποτέ ξανά τόσα καλά ρεφρέν, μάλλον όχι. Οι κιθάρες είναι φοβερές, τα θέματα που παίζουν είναι εξαιρετικά, φοβερά δουλεμένα και “πανέξυπνα” θα έλεγε κάποιος (@Chaos 
). Δεν λείπουν τα δολοφονικά ριφ, πχ. στο ομώνυμο, στο απίστευτο riff πριν το εξίσου απίστευτο solo, θέλω να κοπανηθώ δίχως αύριο. Και δισολιάρες, γενικά μιλάμε για κιθαριστικό ντελίριο, μαζεμένο μεν σε σχέση με παλιά αλλά γεμάτο ουσία.
Fu Manchu - No One Rides For Free
Το σωστό το τσογλαναρέικο το heavy/ stoner rock, πες το όπως θες. Nτεμπουτάρα. Πάντα τους ένιωθα σαν ξαδερφάκια των Kuyss. Απλά αυτοί βγάζουν μια μεγαλύτερη αλητεία, μια πανκίλα και δεν έχουν τις μελωδικότερες μελαγχολικές στιγμές των Kuyss. Δεν ξέραμε πως μας χρειαζόταν κάτι τέτοιο αλλά να που… Μόνο δισκάρεεεες.
*Kανονικά θα έπρεπε να κάνουμε και μια αναφορά και στο Jar of Flies αλλά είναι EP οπότε δε θα κάνω.
29 Likes
Στο Whiskey For The Holy Ghost όμως, γιατί δεν έκανες ;
3 Likes
Γτ ειμαι νουμπας απο σολο λανεγκαν
4 Likes
Α ωραία, 1994… Η χρονιά με το καλύτερο Megadeth, το δεύτερο καλύτερο Dream Theater, και το καλύτερο της χρονιάς από τους Offspring. Καλά θα περάσουμε. Άντε να τα βάλω σε σειρά.
6 Likes
Αντε ντε, ευκαιρια
3 Likes
Πανέξυπνα με ποιον τρόπο? 
1 Like
Ε ναι
2 Likes
1994
Αυτή την χρονιά συμβαίνει το εξής παράδοξο: κυκλοφόρησε το αγαπημένο μου soundtrack και το αγαπημένο μου live όλων των εποχών και κανένα δεν πήρε την πρώτη θέση! Ίσως διότι η πρώτη θέση είναι αδιαπραγμάτευτη… Θεωρώ επίσης το '94 ως την χρυσή χρονιά του progressive metal. Όλοι οι μεγάλοι με άλμπουμ (Queensryche, Theater, Warning, Psychotic) αλλά και δυο ντουζίνες μικρότερες μπάντες να τα σπάνε…
Honourable mentions:
Καταρχάς, μια αναφορά στο πολύ σπουδαίο “No Quarter” των Page/Plant. Εδώ υπάρχουν εκτελέσεις που προτιμώ από τις αυθεντικές.
Ο ήχος των 90s είναι φυλακισμένος μέσα στα εξαιρετικά άλμπουμ των Portishead, Aphex Twin, Beastie Boys, MC Solaar (σταθερή προσωπική αδυναμία), Massive Attack, Jamiroquai. Το εκπληκτικό “Under The Pink” της Tori Amos δεν μπαίνει στην λίστα οριακά.
Πάντα εξαιρετικά αξιόπιστος ο Nick Cave, έκπληξη από τους Oasis, μόνο αγάπη για το project των BBM και η μόνη καλή δουλειά των Pink Floyd χωρίς τον Waters.
Στο progressive rock, φοβεροί δίσκοι από Anglagard και Marillion.
Θρυλικοί Bark Psychosis! Επίσης πολύ καλοί δίσκοι από Therapy, God, Deus, Pearl Jam, ντεμπουτάρα Dirty Three και παραλίγο λίστα για την παλαβή σύμπραξη Diamanda Galas & John Paul Jones, αναφορικά με τους διάφορους εναλλακτικούς ήχους.
Στο heavy metal, πολυ καλοί δίσκοι (αλλά όλοι κατώτεροι των προκατόχων τους) από Dream Theater, Megadeth, Savatage, Solitude Aeturnus. Αντίθετα, οι Pantera βγάζουν τον καλύτερο δίσκο τους. Φοβερό προσωπικό άλμπουμ από Bruce Dickinson, υπέροχοι Amorphis, Esoteric, Saviour Machine και λαμπρή η φωτοβολίδα των Thergothon. Last but not least, μια ειδική αναφορά σε δύο από τα αγαπημένα μου obscure prog άλμπουμ όλων των εποχών: Lord Bane και Vauxdvihl!
Και σε πιο extreme διαδρομές, Darkthrone, Emperor, Mayhem, Enslaved, Samael, Bolt Thrower και Napalm Death κυκλοφόρησαν φλογερούς δίσκους!
Out of rock: έχω πολύ μεγάλη αδυναμία στο “Killer Kid” του Rene Aubry, έχουμε επίσης αλμπουμάρες απο Ali Farka Toure & Ry Cooder, Arthur Russell, Glenn Branca, Stephan Micus (το υπέροχο “Athos” μένει για λίγο εκτός λίστας) και Henry Threadgill. Δεν ντρέπομαι επίσης να πω ότι εκείνη την εποχή ευχαριστήθηκα πάρα πολύ το πρώτο άλμπουμ της σειράς Sacred Spirit.
TOP 15
15. Fates Warning - Inside Out
Παράξενος, κρύος ήχος αλλά πολλές στιγμές μαγείας. Οι Fates βρίσκονταν σε μια συναρπαστική μετάβαση!
14. Killing Joke - Pandemonium
Δεν είναι ότι έχω κόλλημα με δίσκους που έχουν το Πανδαιμόνιο στον τίτλο. Είναι ότι οι Killing Joke εδώ επανασυστήνονται ως μέγιστα κτήνη.
13. Mekong Delta - Visions Fugitives
Ίσως και η καλύτερη δουλειά αυτής της εκτυφλωτικής μπάντας. Η ομώνυμη σύνθεση αποτελεί για μένα σημείο αναφοράς για οποιοδήποτε άλλο metal γκρουπ προσπάθησε ποτέ να συνθέσει neoclassical μουσική.
12. Depressive Age - Symbols For The Blue Times
Ένα από τα πιο ιδιαίτερα σχήματα των 90s κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για την αθανασία. Αυτά τα σύμβολα δεν ξεθωριάζουν.
11. Nine Inch Nails - The Downward Spiral
Ένα συντριπτικό έργο, δίσκος-καριέρας για έναν από τους πιο ταλαντούχους τύπους που είδε ποτέ η σκληρή μουσική.
10. The 3rd and the Mortal - Tears Laid In Earth
Η Kari είναι δυο φορές καλύτερη από κάθε άλλη metal ντίβα, η μπάντα πίσω της διαθέτει τόνους καλλιέργειας, ορίστε λοιπόν ένα από τα καλύτερα atmospheric metal δισκάκια που βγήκαν ποτέ.
09. The Prodigy - Music For The Jilted Generation
Όταν ο βόμβος κι ο ρυθμός ενώθηκαν, έγιναν χιονοστιβάδα και μας παρέσυραν σε μια εκστατική πτώση που κρατάει ακόμα!
08. Soundgarden - Superunknown
Πιο καλλιεργημένο από τον προκάτοχο του, πιο άνισο αλλά και πιο σοφό, το Superunknown έκανε τον μύθο των Soundgarden να μεστώσει.
07. Psychotic Waltz - Mosquito
Σίγουρα το πιο αδικημένο άλμπουμ της δισκογραφίας τους, το Κουνούπι είναι ένα αριστούργημα προοδευτικά ψυχεδελικής μουσικής.
06. Tiamat - Wildhoney
Άριστο σε κάθε του δευτερόλεπτο, το “Wildhoney” ήταν το τρίτο στην σειρά άλμπουμ των Tiamat που έκοβε την ανάσα, ακόμα κι αν οι Floyd-ισμοί του είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Τεράστιος δίσκος από ένα κολοσσιαίο γκρουπ.
TOP 5
05. Dead Can Dance - Towards The Within
Αυτό λοιπόν είναι το αγαπημένο μου ζωντανό άλμπουμ όλων των εποχών. Η Lisa κάνει και τις πέτρες να ματώνουν, ο Brendan επιβάλλεται σαν στοιχείο της φύσης και η μουσική των Dead Can Dance, ενισχυμένη στην έκφραση αλλά και σε κάθε της συχνότητα, γίνεται στρόβιλος, γίνεται σεισμός, γίνεται μηχανή του χρόνου.
04. Jeff Buckley - Grace
Υπάρχουν δίσκοι που ρουφάς κάθε τους δευτερόλεπτο με θαυμασμό. Υπάρχουν δίσκοι που σε κάνουν να θέλεις μόνο να βάλεις τα κλάματα. Το “Grace” κάνει και τα δύο. Η ομορφιά του είναι απαράμιλλη, το εύρος των συναισθημάτων του αμέτρητο. Ένας δίσκος-φαινόμενο για το βασίλειο των singer-songwriters. Αθάνατος.
03. Vangelis - Blade Runner OST
Space noir: όποιος άλλος το επιχείρησε μοιάζει κωμικός ή παράφρων. Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις γι αυτή την μουσική, οι λέξεις εξαφανίζονται κάτω από τα jazzy σύνθια του Blade Runner Blues. Πάμε για ένα ακόμα φιλί, παντοτινό αυτή την φορά, ίσως τα πούμε ξανά στην Δαμασκό ή σε κάποια πράσινη ανάμνηση.
02. Queensryche - Promised Land
Καλώς ήρθατε στο μετά-progressive metal. Στο μετά-prog η τεχνική και η δεξιοτεχνία έχουν κατακτηθεί και ξεπεραστεί, φτάνουμε σε ένα ηχητικό βασίλειο που είναι περισσότερο εγκεφαλικό ενώ η τεχνική απλώς υπονοείται. Στόχος είναι η εξερεύνηση και ανεύρεση νέων αφηγηματικών πλαισίων. Το Promised Land είναι το πρώτο από τα τρία μεγάλα αριστουργήματα αυτής της prog elite. Είναι ένα έργο βαθιά βιωματικό και πλήρως αμίμητο. Είναι το κορυφαίο άλμπουμ των Queensryche κι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, για το progressive και το metal γενικώς. Κι ένας αστερίσκος για τους πολύ-πολύ καμμένους: έχει εντοπίσει κανείς άλλος την σύνδεση ανάμεσα σε Queensryche και Carlos Castaneda;
I am I, αυτό αρκεί.
1. Skyclad - Prince Of The Poverty Line
Δυστυχώς για το Promised Land και τα υπόλοιπα άλμπουμ της πεντάδας μου, έπεσαν την χρονιά του καταραμένου τραπουλόχαρτου. Δεν θα γράψω πολλά, κάποια πράγματα εξάλλου είναι υπερβολικά βιωματικά για να χωρέσουν σε μια παραγραφουλα. Η ουσία του πράγματος είναι πως το Prince είναι σίγουρα το άλμπουμ που με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλο στην ζωή μου. Ήμουν 16 ετών, οι ιδέες και οι αξίες μου δουλεύονταν μέσα μου, και αυτός ο δίσκος ήρθε σαν φωτιά να τις δέσει. Μουσικά είναι τρομερό άλμπουμ (ίσως πλέον το θεωρώ λίιιγο κατώτερο του Jonah’s Ark), οι στίχοι και η ατμόσφαιρα του όμως είναι πραγματικά σαν ένα δηλητηριο. Αν σε τσιμπήσει, δεν φεύγει ποτέ. Η ζωή είναι το παζλ του ενός κομματιού, σε αυτή την παρτίδα μας έπεσε το μοιραίο χαρτί.
Best Cover: Ήμουν ανάμεσα στα εξώφυλλα των NIN, Burzum, Skyclad, Tiamat όμως η κούπα πρέπει να πάει εδώ:
31 Likes
1994 ή η πιο δυσκολη χρονια ως τωρα. Συγκεντρωσα 25 δισκους που θεωρω δισκαρες, καποιοι μου φαινεται απιστευτο πως δεν μπηκαν ουτε 2η πενταδα.
1. Megadeth- Youthanasia: Songwriting σε αλλο επιπεδο, απιστευτες μελωδιες-σολο-ρεφρεναρες μαζι με ριφαρες, ο απολυτος heavy metal δισκος της εποχης του για εμενα.
2. Offspring- Smash: Τα ειχα γραψει εδω, το παραθετω
3. Enslaved- Vikingligr veldi: Με σκληρο ανταγωνισμο το αγαπημενο μου Enslaved. Τα πρωτα 3/5 του ειδικα ειναι αδιανοητα.
4. Dream Theater- Awake: Εδω οι Theater γινονται πιο σκοτεινοι και παραδιδουν αλλο ενα αριστουργημα. Οσο κομματι για το μοντελο με το γιλεκο με τη διαστημικη βαφη που ερωτευτηκε ο Κεβιν και κλεινει το δισκο, μονο κλαμα, one of a kind εντελως.
5. Pantera- Far beyond driven: Το πρωτο Pantera που αγορασα και απο τις πρωτες μου επαφες με (καπως) ακραιο metal, κατι λιγο πιο σκληρο δηλαδη απο heavy/power. Τα τεσσερα πρωτα, τα slaughtered, 25 years και shedding skin ειδικα γαμουνε συμπαντα.
Δευτερη πενταδα- του 9-10 ολα:
Mayhem- De mysteriis dom sathanas
Machine head- Burn my eyes
Running wild- Black hand inn
Prodigy- Music for the jilted generation
Amorphis- Tales from the thousand lakes
Εξωφυλλο: Το Awake, δεν θα το μαγαρισω και αυτο, το υποσχομαι
29 Likes