Α ωραία, 1994… Η χρονιά με το καλύτερο Megadeth, το δεύτερο καλύτερο Dream Theater, και το καλύτερο της χρονιάς από τους Offspring. Καλά θα περάσουμε. Άντε να τα βάλω σε σειρά.
6 Likes
Αντε ντε, ευκαιρια 
3 Likes
Πανέξυπνα με ποιον τρόπο? 
1 Like
Ε ναι
2 Likes
1994
Αυτή την χρονιά συμβαίνει το εξής παράδοξο: κυκλοφόρησε το αγαπημένο μου soundtrack και το αγαπημένο μου live όλων των εποχών και κανένα δεν πήρε την πρώτη θέση! Ίσως διότι η πρώτη θέση είναι αδιαπραγμάτευτη… Θεωρώ επίσης το '94 ως την χρυσή χρονιά του progressive metal. Όλοι οι μεγάλοι με άλμπουμ (Queensryche, Theater, Warning, Psychotic) αλλά και δυο ντουζίνες μικρότερες μπάντες να τα σπάνε…
Honourable mentions:
Καταρχάς, μια αναφορά στο πολύ σπουδαίο “No Quarter” των Page/Plant. Εδώ υπάρχουν εκτελέσεις που προτιμώ από τις αυθεντικές.
Ο ήχος των 90s είναι φυλακισμένος μέσα στα εξαιρετικά άλμπουμ των Portishead, Aphex Twin, Beastie Boys, MC Solaar (σταθερή προσωπική αδυναμία), Massive Attack, Jamiroquai. Το εκπληκτικό “Under The Pink” της Tori Amos δεν μπαίνει στην λίστα οριακά.
Πάντα εξαιρετικά αξιόπιστος ο Nick Cave, έκπληξη από τους Oasis, μόνο αγάπη για το project των BBM και η μόνη καλή δουλειά των Pink Floyd χωρίς τον Waters.
Στο progressive rock, φοβεροί δίσκοι από Anglagard και Marillion.
Θρυλικοί Bark Psychosis! Επίσης πολύ καλοί δίσκοι από Therapy, God, Deus, Pearl Jam, ντεμπουτάρα Dirty Three και παραλίγο λίστα για την παλαβή σύμπραξη Diamanda Galas & John Paul Jones, αναφορικά με τους διάφορους εναλλακτικούς ήχους.
Στο heavy metal, πολυ καλοί δίσκοι (αλλά όλοι κατώτεροι των προκατόχων τους) από Dream Theater, Megadeth, Savatage, Solitude Aeturnus. Αντίθετα, οι Pantera βγάζουν τον καλύτερο δίσκο τους. Φοβερό προσωπικό άλμπουμ από Bruce Dickinson, υπέροχοι Amorphis, Esoteric, Saviour Machine και λαμπρή η φωτοβολίδα των Thergothon. Last but not least, μια ειδική αναφορά σε δύο από τα αγαπημένα μου obscure prog άλμπουμ όλων των εποχών: Lord Bane και Vauxdvihl!
Και σε πιο extreme διαδρομές, Darkthrone, Emperor, Mayhem, Enslaved, Samael, Bolt Thrower και Napalm Death κυκλοφόρησαν φλογερούς δίσκους!
Out of rock: έχω πολύ μεγάλη αδυναμία στο “Killer Kid” του Rene Aubry, έχουμε επίσης αλμπουμάρες απο Ali Farka Toure & Ry Cooder, Arthur Russell, Glenn Branca, Stephan Micus (το υπέροχο “Athos” μένει για λίγο εκτός λίστας) και Henry Threadgill. Δεν ντρέπομαι επίσης να πω ότι εκείνη την εποχή ευχαριστήθηκα πάρα πολύ το πρώτο άλμπουμ της σειράς Sacred Spirit.
TOP 15
15. Fates Warning - Inside Out
Παράξενος, κρύος ήχος αλλά πολλές στιγμές μαγείας. Οι Fates βρίσκονταν σε μια συναρπαστική μετάβαση!
14. Killing Joke - Pandemonium
Δεν είναι ότι έχω κόλλημα με δίσκους που έχουν το Πανδαιμόνιο στον τίτλο. Είναι ότι οι Killing Joke εδώ επανασυστήνονται ως μέγιστα κτήνη.
13. Mekong Delta - Visions Fugitives
Ίσως και η καλύτερη δουλειά αυτής της εκτυφλωτικής μπάντας. Η ομώνυμη σύνθεση αποτελεί για μένα σημείο αναφοράς για οποιοδήποτε άλλο metal γκρουπ προσπάθησε ποτέ να συνθέσει neoclassical μουσική.
12. Depressive Age - Symbols For The Blue Times
Ένα από τα πιο ιδιαίτερα σχήματα των 90s κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για την αθανασία. Αυτά τα σύμβολα δεν ξεθωριάζουν.
11. Nine Inch Nails - The Downward Spiral
Ένα συντριπτικό έργο, δίσκος-καριέρας για έναν από τους πιο ταλαντούχους τύπους που είδε ποτέ η σκληρή μουσική.
10. The 3rd and the Mortal - Tears Laid In Earth
Η Kari είναι δυο φορές καλύτερη από κάθε άλλη metal ντίβα, η μπάντα πίσω της διαθέτει τόνους καλλιέργειας, ορίστε λοιπόν ένα από τα καλύτερα atmospheric metal δισκάκια που βγήκαν ποτέ.
09. The Prodigy - Music For The Jilted Generation
Όταν ο βόμβος κι ο ρυθμός ενώθηκαν, έγιναν χιονοστιβάδα και μας παρέσυραν σε μια εκστατική πτώση που κρατάει ακόμα!
08. Soundgarden - Superunknown
Πιο καλλιεργημένο από τον προκάτοχο του, πιο άνισο αλλά και πιο σοφό, το Superunknown έκανε τον μύθο των Soundgarden να μεστώσει.
07. Psychotic Waltz - Mosquito
Σίγουρα το πιο αδικημένο άλμπουμ της δισκογραφίας τους, το Κουνούπι είναι ένα αριστούργημα προοδευτικά ψυχεδελικής μουσικής.
06. Tiamat - Wildhoney
Άριστο σε κάθε του δευτερόλεπτο, το “Wildhoney” ήταν το τρίτο στην σειρά άλμπουμ των Tiamat που έκοβε την ανάσα, ακόμα κι αν οι Floyd-ισμοί του είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Τεράστιος δίσκος από ένα κολοσσιαίο γκρουπ.
TOP 5
05. Dead Can Dance - Towards The Within
Αυτό λοιπόν είναι το αγαπημένο μου ζωντανό άλμπουμ όλων των εποχών. Η Lisa κάνει και τις πέτρες να ματώνουν, ο Brendan επιβάλλεται σαν στοιχείο της φύσης και η μουσική των Dead Can Dance, ενισχυμένη στην έκφραση αλλά και σε κάθε της συχνότητα, γίνεται στρόβιλος, γίνεται σεισμός, γίνεται μηχανή του χρόνου.
04. Jeff Buckley - Grace
Υπάρχουν δίσκοι που ρουφάς κάθε τους δευτερόλεπτο με θαυμασμό. Υπάρχουν δίσκοι που σε κάνουν να θέλεις μόνο να βάλεις τα κλάματα. Το “Grace” κάνει και τα δύο. Η ομορφιά του είναι απαράμιλλη, το εύρος των συναισθημάτων του αμέτρητο. Ένας δίσκος-φαινόμενο για το βασίλειο των singer-songwriters. Αθάνατος.
03. Vangelis - Blade Runner OST
Space noir: όποιος άλλος το επιχείρησε μοιάζει κωμικός ή παράφρων. Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις γι αυτή την μουσική, οι λέξεις εξαφανίζονται κάτω από τα jazzy σύνθια του Blade Runner Blues. Πάμε για ένα ακόμα φιλί, παντοτινό αυτή την φορά, ίσως τα πούμε ξανά στην Δαμασκό ή σε κάποια πράσινη ανάμνηση.
02. Queensryche - Promised Land
Καλώς ήρθατε στο μετά-progressive metal. Στο μετά-prog η τεχνική και η δεξιοτεχνία έχουν κατακτηθεί και ξεπεραστεί, φτάνουμε σε ένα ηχητικό βασίλειο που είναι περισσότερο εγκεφαλικό ενώ η τεχνική απλώς υπονοείται. Στόχος είναι η εξερεύνηση και ανεύρεση νέων αφηγηματικών πλαισίων. Το Promised Land είναι το πρώτο από τα τρία μεγάλα αριστουργήματα αυτής της prog elite. Είναι ένα έργο βαθιά βιωματικό και πλήρως αμίμητο. Είναι το κορυφαίο άλμπουμ των Queensryche κι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, για το progressive και το metal γενικώς. Κι ένας αστερίσκος για τους πολύ-πολύ καμμένους: έχει εντοπίσει κανείς άλλος την σύνδεση ανάμεσα σε Queensryche και Carlos Castaneda;
I am I, αυτό αρκεί.
1. Skyclad - Prince Of The Poverty Line
Δυστυχώς για το Promised Land και τα υπόλοιπα άλμπουμ της πεντάδας μου, έπεσαν την χρονιά του καταραμένου τραπουλόχαρτου. Δεν θα γράψω πολλά, κάποια πράγματα εξάλλου είναι υπερβολικά βιωματικά για να χωρέσουν σε μια παραγραφουλα. Η ουσία του πράγματος είναι πως το Prince είναι σίγουρα το άλμπουμ που με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλο στην ζωή μου. Ήμουν 16 ετών, οι ιδέες και οι αξίες μου δουλεύονταν μέσα μου, και αυτός ο δίσκος ήρθε σαν φωτιά να τις δέσει. Μουσικά είναι τρομερό άλμπουμ (ίσως πλέον το θεωρώ λίιιγο κατώτερο του Jonah’s Ark), οι στίχοι και η ατμόσφαιρα του όμως είναι πραγματικά σαν ένα δηλητηριο. Αν σε τσιμπήσει, δεν φεύγει ποτέ. Η ζωή είναι το παζλ του ενός κομματιού, σε αυτή την παρτίδα μας έπεσε το μοιραίο χαρτί.
Best Cover: Ήμουν ανάμεσα στα εξώφυλλα των NIN, Burzum, Skyclad, Tiamat όμως η κούπα πρέπει να πάει εδώ:
31 Likes
1994 ή η πιο δυσκολη χρονια ως τωρα. Συγκεντρωσα 25 δισκους που θεωρω δισκαρες, καποιοι μου φαινεται απιστευτο πως δεν μπηκαν ουτε 2η πενταδα.
1. Megadeth- Youthanasia: Songwriting σε αλλο επιπεδο, απιστευτες μελωδιες-σολο-ρεφρεναρες μαζι με ριφαρες, ο απολυτος heavy metal δισκος της εποχης του για εμενα.
2. Offspring- Smash: Τα ειχα γραψει εδω, το παραθετω
3. Enslaved- Vikingligr veldi: Με σκληρο ανταγωνισμο το αγαπημενο μου Enslaved. Τα πρωτα 3/5 του ειδικα ειναι αδιανοητα.
4. Dream Theater- Awake: Εδω οι Theater γινονται πιο σκοτεινοι και παραδιδουν αλλο ενα αριστουργημα. Οσο κομματι για το μοντελο με το γιλεκο με τη διαστημικη βαφη που ερωτευτηκε ο Κεβιν και κλεινει το δισκο, μονο κλαμα, one of a kind εντελως.
5. Pantera- Far beyond driven: Το πρωτο Pantera που αγορασα και απο τις πρωτες μου επαφες με (καπως) ακραιο metal, κατι λιγο πιο σκληρο δηλαδη απο heavy/power. Τα τεσσερα πρωτα, τα slaughtered, 25 years και shedding skin ειδικα γαμουνε συμπαντα.
Δευτερη πενταδα- του 9-10 ολα:
Mayhem- De mysteriis dom sathanas
Machine head- Burn my eyes
Running wild- Black hand inn
Prodigy- Music for the jilted generation
Amorphis- Tales from the thousand lakes
Εξωφυλλο: Το Awake, δεν θα το μαγαρισω και αυτο, το υποσχομαι
29 Likes
Του Grieghallen το κάγκελο το 1994.
4 Likes
Αντώνη, με τις λίστες σου επιβεβαιώνεις ότι είσαι πρώην progster να ξέρεις, ε…
4 Likes
???
1 Like
Έχω χάσει κάτι; Είναι εκτός τα EP; Ή αν πρακτικά δεν τα βάζουν οι περισσότεροι μη χαραμιστεί μια θέση στην 5αδα που ήταν 100% για αυτό εδώ.
1 Like
Παρακαλώ αναπτυξτε!
Τίποτα δεν είναι εκτός, κάθε user επιλέγει όμως τους δικούς του περιορισμούς, αν θέλει.
5 Likes
Αυτό ακριβώς. Εγώ ας πούμε έχω πει στον εαυτό μου ότι δε θα βάλω EPs, live και ελληνόφωνα. Ο Αποστόλης από την άλλη, βάζει και demos που έχουν βγει μόνο σε κασέτα
8 Likes
Ναι, ναι, ναι.
3 Likes
Κάποτε μπορεί να σου άρεσε το prog. Αλλά στη χρονιά που εσύ χαρακτήρισες ως χρονιά του prog και πχ το “Awake” δεν το έχεις καν 15αδα, ενώ έχεις με το ζόρι 2-3 prog άλμπουμ, ε in my books είσαι πρώην progster. Δεν είναι κακό, it’s just what it seems to be for me…
Θα κρατήσω το μετά-progster!
@Outshined έχω Queensryche, Fates, Psychotic, Mekong και Depressive Age ρε, ολόκληρη 5αδα!
Το λες μάλλον λόγω της απουσίας του Awake. Λοιπόν, για μένα είναι αρκετά υπερεκτιμημενο άλμπουμ από μια μπάντα που προσωπικά δεν βάζω στο top 5 καλύτερων Prog group. Τους αγαπώ, τους θεωρώ πολύ ιστορικούς αλλά όχι τον ακρογωνιαιο λίθο του prog.
Πως να χαλάσεις μια φιλία σε δύο προτάσεις
- Οn topic, θα επανέλθω και με κειμενα για 93 παρότι δεν ψηφισα, και για το 94
4 Likes
Οι πιο τεράστιοι Theater για μένα είναι το 92 και το 95.Αυτο που με είχε χαλάσει στο Awake ήταν οι σκληρές παραμορφωσεις, χάθηκε μέρος του λυρισμου του Images. Ο Moore βέβαια κάνει παπάδες…
1 Like