Enjoy!
Ποτε βγηκε το remix?
Ε τότε είχε αγαπηθεί άπειρα ο δίσκος, ήταν αργά για περισσοτερη ενασχόληση.
2002
1)Audioslave - Audioslave
Συνδυασμός groove και οργής από RATM με την καλύτερη φωνή των 90’s απλά δεν χάνει. Οι Audioslave σε αυτόν τον δίσκο παίζουν την επιτομή του Hard Rock του 21ου αιώνα. Και τί κομματάρα είναι αυτό το like a stone; Κανένα άλλο τραγούδι δεν με έβαλε σε τόσες σκέψεις με τους στοίχους του.
2)SOAD - Steal This Album
Αν μπορείς να έχεις τόση τρολιά μέσα σε έναν δίσκο και παρόλα αυτά σε παίρνουν στα σοβαρά ε είσαι τεράστιος καλλιτέχνης. Μουσικά χάνει στα σημεία απ το αξεπέραστο Toxicity αλλά σίγουρα εδώ οι SOAD γίνονται πιο καυστικοί με τρομερό στοίχο. Όχι ότι μελλωδικά πάνε πίσω πάλι ανατριχίλες προσφέρουν.
3)Eminem - The Eminem Show
Ο Eminem εδώ καταφέρνει να σου περάσει όλα τα βάσανα του με ευθύ τρόπο χωρίς μεταφορές και συμβολισμούς και πάνω απ όλα με όμορφη μελωδική ραπ. Και χώσιμο έχει αλλά οι μπαλάντες του δίσκου είναι διαπεραστικές
4)Queens Of The Stone Age - Songs for the Deaf
Φανταστικό μείγμα hard rock, alternative, psychedelic και experimental με την εκφραστική φωνή του Josh Homme. Όλα αυτά βγάζουν τρομερά εθιστικά τραγούδια και έναν δίσκο που κυλάει νεράκι.
5)Sum 41 - Does This Look Infected?
Ας μιλήσει και λίγο η νοσταλγία. Πιάστηκα από το still waiting και εγώ στην προεφηβεία μου και ψάχνοντας ανακάλυψα έναν δίσκο παιχνιδιάρικο και διασκεδαστικό που όμως σε αρκετά σημεία εισέρχεται σε metal μονοπάτια. Άλλος ένας δίσκος που κυλάει όσο άνετα κατεβαίνει μια κρύα μπίρα το καλοκαίρι.
5+1)Red Hot Chili Peppers - By The Way
Κόπηκε στο 90 γιατί αν και λατρεύω τις κορυφές του έχει και μερικά φιλεράκια παραπάνω απ ότι θα ήθελα.
Honourable Mentions βαριέμαι να γράψω. Έτσι κ αλλιώς αναφέρατε τα περισσότερα άλμπουμς που θα έγραφα.
Εξώφυλλο
32 Likes
2003
The Mars Volta-“De-Loused in the Comatorium”
Iron Maiden-“Dance of Death”
Katatonia-“Viva Emptiness”
The Gathering-“Souvenirs”
27 Likes
Κανω αμεσα κωλοτουμπα για το “συμφωνω” που αφησα να υπονοηθει σχετικα με το ποστ του αποστολη που ελεγε πως το επομενο muga ειναι καλυτερο, μονο για την αναφορα σου στο memory η οποια με εφερε στα συγκαλα μου. Κομματι σοκ, θετει σοβαρη υποψηφιότητα για το καλυτερο κραστ κομματι βασικα
Θα έλεγε κανείς ότι σε κόλλησαν στον τοίχο
2 Likes
Αποφάσισα αυτές τις μέρες που έχω χρόνο να κάνω μια απόπειρα και να γράψω από πριν κάποια κείμενα για τις χρονιές που έρχονται, γιατί με το που αρχίσουν τα σχολεία δεν με βλέπω να προλαβαίνω και πολλά. Έτσι τσάκα τσάκα κι εγώ, σαν πρόορος εκσπερματιστής, αφήνω την λίστα μου για το 2003 και πάω σφαίρα για τις επόμενες. Kαι ελπίζω να μην ξεχάσω να βάλω κανένα αγαπημένο μου άλμπουμ, αν και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Καταρχήν επιβάλλεται:
top 5
1)THE TWILIGHT SINGERS - BLACKBERRY BELLE
“He had fallen into darkness. And at the instant he knew, he ceased to know.”
Εάν υπάρχει ένας δίσκος από τους Twilight Singers του Greg Dulli που να μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στις κορυφές των Afghan Whigs, δεν είν’ άλλος από το συνταρακτικό Blackberry Belle. Μετά από ένα ενδιαφέρον, αλλά αρκετά light ντεμπούτο με το Twilight, ο Dulli επιστρέφει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Aφορμή στάθηκε ο θάνατος του καλύτερου του φίλου, αλλά και ένα μυθιστόρημα που είχε διαβάσει εκείνη την περίοδο και τελικά αποτέλεσε σημαντική έμπνευση για τον δίσκο. Το Blackberry Belle θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Black Love part 2, καθώς μοιράζονται παρόμοια θέματα και την ίδια νουάρ καρδιά. Πάμε λοιπόν. Τόπος. Νέα Ορλεάνη. Χρονολογία. Δεν έχει σημασία.
Παρένθεση: Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, πιστεύω πως άτομα με παρόμοια μυαλά και κοινά ενδιαφέροντα συχνά διασταυρώνονται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Το Μartin Εden είναι ένα μυθιστόρημα του Jack London, ένα βιβλίο που με άγγιξε όσο λίγα όταν το διάβασα σε νεαρή ηλικία. Καθόλου περίεργο λοιπόν που το εναρκτήριο κομμάτι, ένα από τα σκοτεινότερα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Dulli ονομάζεται έτσι, Martin Eden. Και για μια ακόμη φορά ξεκινάμε από το τέλος.
“Black out the window / It’s party time/you know how I love stormy weather/So, let’s all play suicide”
To Esta Noche που ακολουθεί είναι πανέμορφο, αλλά δίνει την αίσθηση ότι τέτοια τραγούδια ο Dulli τα έχει για πρωινό. Το ίδιο ισχύει λίγο πολύ και με τα St. Gregory και Follow You Down. Προσοχή τώρα γιατί ότι ακολουθεί είναι υπέρτατο. Το Teenage Wristband διακατέχεται από μια γλυκιά αίσθηση χαρμολύπης. Αν μιλάγαμε για στιγμή σε ταινία θα ήταν το μοντάζ σε μια νοσταλγική ανάμνηση του πρωταγωνιστή με την αγαπημένη του από τα εφηβικά του χρόνια. Το The Killer μας επαναφέρει στο παρόν, όπου η femme fatale ετοιμάζεται να φύγει από το κρεβάτι και ο ήρωας μας προσπαθεί να την μεταπείσει:
" And that’s why I need you/To catch on fire/I want you to burn me/Till I feel it".
Το Decatur st. δανείζεται τον τίτλο του από μια διάσημη οδό της Nέας Ορλεάνης. Τώρα γεμάτη μπαρ για τους τουρίστες όμως παλιότερα ένα από τα πιο κακόφημα και επικίνδυνα μέρη της πόλης. Ότι πρέπει για να κρυφτεί κάποιος με όχι και τόσο καλές προθέσεις.
“I’m no good and I like it/And the end is comin’ soon”
Στους στίχους του Feathers, ίσως του πιο Whigs κομματιού του άλμπουμ, ο Dulli χρησιμοποιεί ακόμη και αυτούσια σημεία από το μυθιστόρημα του London.
“No wind, no rain, no conversation/ Can bring you back alive”
To Fat City(Slight Return) ξεχωρίζει με το κουλ πιανιστικό θέμα που επαναλαμβάνεται και περιγράφει γλαφυρά άλλη μια κακόφημη, drug related περιοχή της πόλης και τις “δουλειές” που γίνονται εκεί, ενώ για το μεγάλο φινάλε αυτήν τη φορά ο Dulli μας επιφυλάσσει μια έκπληξη με την συμμετοχή του κολλητού του, Μark Lanegan, στο Number Nine. Οι φωνές ( Dulli και Lanegan) ανήκουν και οι δύο στον ήρωα μας, είναι η μάχη που δίνει με τον εαυτό του και που όπως από την αρχή γνωρίζουμε είναι χαμένη.
Λιγότερο οργισμένο και αιχμηρό από το Black Love, όμως πιο λυρικό και ατμοσφαιρικό, το Blackberry Belle είναι άλλη μια κορυφαία δημιουργία από τον Greg Dulli.
2)OUTKAST - SPEAKERBOXXX/THE LOVE BELOW
Οι δύο τύποι των OUTKAST βάλθηκαν να μας τρελάνουν τελείως. Κυκλοφορούν μαζί και ξεχωριστά (πώς γκέγκεν αυτό) δύο δίσκους και ξεφτιλίζουν ότι mainstream τσατσάρα κινείται εκείνη την χρονιά. Είναι εντυπωσιακό ότι ενώ χωρίζουν τα τσανάκια τους, με τον καθένα τους να επικεντρώνεται στον δικό του δίσκο, δημιουργούν κάτι το τόσο προσιτό και τόσο ποιοτικό ταυτόχρονα . Από το προηγούμενο άλμπουμ τους, Stankonia, γίνεται φανερό πως δεν υπάρχουν όρια στην δημιουργικότητα τους.
Παλιότερα θα ισχυριζόμουν ότι όσο καλό και να είναι το Speakerboxxx του Big Boi, αποτελεί το ορεκτικό στο The Love Below, το magnum opus του Andre 3000. Σήμερα, όσο περισσότερο το ακούω, το εκτιμώ όλο και περισσότερο. Το Speakerboxxx είναι περισσότερο προσανατολισμένο στο hip-hop, με δυνατή παραγωγή, ευρηματικά beats και guest συμμετοχές από το πάνω ράφι.
Αντίθετα το The Love Below είναι ένα επικό έργο που αντλεί έμπνευση από την soul, την jazz και την funk μουσική παράδοση. Αντίστοιχο με τις καλύτερες δουλειές του Prince αλλά ακόμη πιο φιλόδοξο αν είναι ποτέ δυνατόν, το The Love Below ξεχειλίζει από έμπνευση και πάθος. Μπορεί τα 80 σχεδόν λεπτά του να φαντάζουν υπερβολικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κουράζει, πάντα θα υπάρχει εκείνο το απροσδόκητο στοιχείο που θα σε ξαφνιάσει, θα σε κάνει να χαμογελάσεις ή θα σε αφήσει με το στόμα ανοικτό. Από το ρομποτικό funk του Happy Valentine’s Day, στην χαρούμενη pop του Ηey Ya και από το αθυρόστομο dish του Roses στα φουτουριστικά beats του Love in War. Το Dracula’s Wedding είναι ένα χιουμοριστικό ντουέτο με την Kelis, ενώ στο She Lives in My Lap συμμετέχει η “Ahsoka”, Rosario Dawson. Σημαντική λεπτομέρεια, το Prototype παίζει να συνετέλεσε στην σύλληψη πάμπολλων παιδιών την χρονιά εκείνη!
Πολύ κρίμα που εδώ και (πολλά) χρόνια ο Andre έχει αποσυρθεί από την μουσική για προσωπικούς λόγους. Ας είναι αυτός καλά, εμείς εδώ είμαστε και περιμένουμε.
3)KATATONIA - VIVA EMPTINESS
Το Viva Emptiness είναι ότι καλύτερο κυκλοφόρησε ποτέ η μπάντα από όλες τις απόψεις. Δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που να έχω ακούσει, ούτε καν με τις δικές τους δουλειές, προηγούμενες και επόμενες. Θα έλεγα ότι παίρνει κάποια στοιχεία από τον ήχο των παλιών Katatonia (δεν εννοώ την ντουμντεθ περίοδο) ενώ παράλληλα μας προϊδεάζει για αυτό που θα γίνουν στο μέλλον. Οι κιθάρες είναι εύκολα το highlight του δίσκου, από τα πρώτα δευτερόλεπτα του Ghost of the Sun ψυλλιάζεσαι ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει επίπεδο. Πόσο γαμάτο πχ αυτό που γίνεται στο φινάλε του Burn the Rememberance. Και πόσο τέλειο είναι το φινάλε με τα Evidence (δακρύζω και μόνο που το ακούω), Omerta και το ορχηστρικό φινάλε Inside the City of Glass.
4)A PERFECT CIRCLE - THIRTEEN STEP
Η πιο ατμοσφαιρική κατεύθυνση που παίρνουν οι Perfect Circle στο δεύτερο τους δίσκο λειτουργεί προς όφελος τους καθώς τα κομμάτια είναι φωτιά με την μπάντα να ξεπερνά με άνεση το αξιόλογο ντεμπούτο της. Τι είπατε, το Thirteen Step δεν έχει κομμάτι επιπέδου Judith ; Θα διαφωνήσω, The Package, The Noose, The Outsider, Pet όλα απίστευτες κομματάρες. Τι να λέμε τώρα το άλμπουμ δεν έχει μισό κομμάτι φίλερ. Μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες ever του Maynard ο οποίος δείχνει να διανύει την καλύτερη καλλιτεχνικά περίοδο της ζωής του.
5)RADIOHEAD - HAIL TO THE THIEF
Ηail to the Thief. Όπου οι Radiohead βάζουν ξανά τις κιθάρες στους ενισχυτές. Ωστόσο καμία επιστροφή σε εμπορικούς δρόμους. Όταν κυκλοφόρησε γινόταν κουβέντα πως πρόκειται για το πιο πολιτικοποιημένο τους άλμπουμ. Τι να πω, καλή τύχη σε όποιον προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσει τους στίχους του Τhom York! Τι μπορώ να πω επίσης για το μαγικό πιάνο του Sail to the Moon, για το rhythm section από τα ουράνια του Where I End and You Begin ή το σεμιναριακό χτίσιμο του There There μέχρι την αναμενόμενη εκτόνωση. Και τι ακριβώς συμβαίνει στο απίθανο τζαμάρισμα του Myxomatosis, ανάθεμα αν καταλαβαίνει κανείς! Αδικημένο άλμπουμ, οι ίδιοι δήλωσαν πως έπρεπε να αφήσουν έξω κάποια από τα 14 κομμάτια του δίσκου που χαλούσαν την ομαλή ροή του. Για εμένα πάντως είναι μέσα στην πεντάδα (μπορεί και τριάδα) των καλύτερων τους δίσκων.
honorable mentions:
WARREN ZEVON - THE WIND
Δεν νομίζω να μνημόνευσε κάποιος τον Warren Zevon στις λίστες. Μπορεί τα άλμπουμ του στα 70ς (“Warren Zevon” και “Excitable Boy”) να θεωρούνται κλασσικά, ωστόσο ένα από τα αγαπημένα μου είναι το “Sentimental Hygiene” του 1987 που ήθελα οπωσδήποτε να το αναφέρω, αλλά κλασσικά όταν ήρθε η ώρα, μου διέφυγε τελείως. Όπως και να’χει θα επανορθώσω τώρα με το The Wind, το μεταθανάτιο του άλμπουμ. Ο Zevon ήξερε ότι δεν του απέμενε πολύς χρόνος και έτσι μάζεψε μερικούς φίλους-ενδεικτικά αναφέρω τους Bruce Springsteen, Tom Petty, Billy Bob Thornton, Don Henley, Joe Walsh, Ry Cooder, Emmylou Harris κ.α- που τον βοήθησαν να ολοκληρώσει τον δίσκο. Το The Wind όμως είναι δικός του δίσκος, με συγκινητικά τραγούδια όπως τα She’s too good for me, El Amor de mi Vida, Please Stay και Keep me in your Heart for a While. Υπάρχουν και οι πιο upbeat στιγμές όπως τα Disorder in the House και Party for the Rest of the Night για να μας θυμίζουν ότι η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την ζούμε στο φουλ. Το Prison Grove είναι μια υπέροχη μπλουζιά, ενώ τέλος η διασκευή στο Knocking on Heaven’s Door είναι μάλλον η προφανής επιλογή…
MOONSPELL - THE ANTIDOTE
Το σοκ που δέχτηκα στην πρώτη ακρόαση του σαρωτικού εναρκτήριου κομματιού In and Αbove Men δεν περιγράφεται. Πολύ ξύλο με το καλημέρα. Η φυσική μετάβαση στο ρυθμικό From Lowering Skies είναι απλά για χειροκρότημα. Το γκόθικ στοιχείο είναι φυσικά παρόν, χαρακτηριστικά στο ομώνυμο κομμάτι που είναι από τα καλύτερα που έχουν γράψει, αλλά η κατεύθυνση τους αυτή τη φορά είναι πολύ -μα πολύ-πιο heavy απ’ ότι μας είχαν συνηθίσει. Ποτέ πριν ο Fernando Ribeiro δεν είχε τέτοια μανία και δύναμη στην ερμηνεία του. Ειλικρινά μου έφερε στο μυαλό Carl McCoy περιόδου ΖOON. Το διαπίστωσα και από κοντά όταν περάσαν από τα μέρη μας για την προώθηση αυτής της δισκάρας, δυστυχώς η μόνη φορά που τους είδα ζωντανά.
YEAH YEAH YEAHS - FEVER TO TELL
Αναμφίβολά το ντεμπούτο άλμπουμ της χρονιάς. Η αγριόγατα Karen O και το παρεάκι της μας χαρίζουν μια ντουζίνα κομμάτια γεμάτα φρεσκάδα με ήχο χωρίς πολλά φρουφρού και αρώματα, just the basics όπως προστάζουν οι μόδες της εποχής - βλέπε The White Stripes. Τo Μaps είναι το μεγάλο χιτ του δίσκου, ένα ευαίσθητο lovesong που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα ανάμεσα σε ενεργητικές στιγμές όπως η ιδρωμένη ροκιά του Date with the Night, τo δίλεπτο σφηνάκι αδρεναλίνης του Μan και το Y-Control που βαδίζει σε πιο post-punk χωράφια.
KING DIAMOND - THE PUPPET MASTER
Καιρό είχε να μας απασχολήσει με κάποια κυκλοφορία του ο βασιλιάς. Το The Puppet Master είναι ότι καλύτερο έβγαλε με τους King Diamond από εποχές Τhe Eye. Aν και ο Κing κρατούσε πάντα επίπεδο και προσωπικά απολαμβάνω όλα τα άλμπουμ του, εδώ βλέπουμε να γίνεται μια υπέρβαση σε όλους τους τομείς. To ομώνυμο κομμάτι μπορεί άνετα να σταθεί δίπλα στα “κλασσικά”, όπως επίσης το ατμοσφαιρικό Εmerencia και το παρανοϊκό Darkness. Για πρώτη φορά έχουμε γυναικεία φωνητικά παράλληλα με αυτά του ίδιου του King και μπορώ να πω ότι η Livia Zita, ταυτόχρονα και σύζυγος του, κάνει πολύ καλή δουλειά. Το concept για άλλη μια φορά είναι άκρως ανατριχιαστικό, ενώ φάση έχει το dvd που συνοδεύει το άλμπουμ, με τον King να αφηγείται με απολαυστικό τρόπο την ιστορία. Long Live the King!
KAMELOT - EPICA
Μπορούν άραγε οι Kamelot να ξεπεράσουν το εκπληκτικό Karma; Την απάντηση την δίνουν οι ίδιοι με το εξίσου εκπληκτικό Εpica και ειλικρινά δεν είμαι ικανός να διαλέξω-δεν θέλω να διαλέξω ανάμεσα στα δύο. Και που είσαι ακόμα κακομοίρη…!Με κομματάρες όπως -πάλι όλα θα τα πω μου φαίνεται-το συναυλιακό Center of the Universe, το απίστευτο Farewell με ένα ρεφρέν που παρασέρνει τα πάντα, το πανέμορφο, μελαγχολικό Wander,τα δυναμικά mid-tempo Τhe Edge of Paradise και Descent of the Archangel, το Α Feast for the Vain με την ριφάρα του να παίρνει κεφάλια και το “επικό” φινάλε με το ΙΙΙ Ways to Epica, διαλύουν κάθε αμφιβολία για το ποιος είναι το νέο αφεντικό στο Power Metal. Βέβαια με τέτοιον τραγουδιστή ανεβαίνεις αυτόματα τρεις κατηγορίες. Για άλλη μια φορά θα το πω και συγχωρείστε με αν γίνομαι κουραστικός: Roy Khan, είσαι θεός!
*και χειρότερο εξώφυλλο!
36 Likes
Πόσο λυπηρή ιστορία… Ακόμα δεν έχω ακούσει το άλμπουμ.
3 Likes
Κακώς σίγουρα γιατί τα δύο επόμενα είναι σπάνιας έμπνευσης και ενέργειας δίσκοι, που με αντικειμενικά κριτήρια μπορούν να θεωρηθούν και οι καλύτεροί τους. Δώστους από μια ευκαιρία…
2 Likes
2003
Honourable mentions: Akercocke, Anathema, Anekdoten, Burnt By The Sun, The Cinematic Orchestra, Dead Soul Tribe, Do Make Say Think, Dream Theater, Esbjorn Svensson Trio, Ephel Duath, Gordian Knot, Green Carnation, Keelhaul, Leviathan, Massive Attack, Moonspell, Muse, The Necks, Oceansize, OSI, Pelican, Radiohead, Satyricon, Serart, Solefald, UNKLE, While Heaven Wept, Woven Hand
Άλμπουμ που πάλεψαν για την λίστα μου: Biomechanical, Enslaved, Jose Gonzalez, Lightning Bolt, Melt-Banana, Motorpsycho & Jaga Jazzist Horns, Strapping Young Lad, Tomahawk
TOP 15
15. Khanate - Things Viral
Drones και αυτοσχεδιασμός: 20 χρόνια μετά και η τέχνη των Khanate ίσως δεν έχει αποκωδικοποιηθεί/εκτιμηθεί πλήρως.
14. Nevermore - Enemies Of Reality
Το χειρότερο τους άλμπουμ είναι και πάλι δυναμίτης. Κάπου εκεί πιστέψαμε ότι σύντομα θα ερχόταν η πτώση, κούνια που μας κούναγε…
13. Virgin Black - Elegant…and Dying
Εδώ οι Virgin Black προσπάθησαν για λίγο να μπουν στο κουτί. Θαυμάσιο το αποτέλεσμα μεν, ευτυχώς όμως άλλαξαν ξανά κατεύθυνση.
12. Neurosis & Jarboe - S/T
Τεράστια δισκάρα, από τα καλύτερα των Neurosis, και η θέα σε διαβολικά κέφια.
11. Manes - Vilosophe
Πήραν όλο το ανάθεμα και ποτέ την εκτίμηση που τους άξιζε. Κι όμως οι Manes υπήρξαν μια πολύ σπουδαία μπάντα… η πρώτη απόδειξη εδώ.
10. Cave In - Antenna
Ίσως δεν είναι το καλύτερο τους, είναι όμως το άλμπουμ που τους γνώρισα. Το αμερικανικό alt metal στα καλύτερα του.
09. Blut Aus Nord - The Work Which Transforms God
Πρώτα οι Gorguts το 1998, τώρα οι Blut Aus Nord το 2003… δεν είμαι σίγουρος πως οι οπαδοί του extreme metal δοξάζουν τα σωστά γκρουπ. Εκπληκτική αλμπουμάρα, ο φυσικός διάδοχος των όσων πειραματισμών που έκαναν οι Νορβηγοί στα late 90s.
08. Joe Strummer and the Mescalleros - Streetcore
Ένα από εκείνα τα άλμπουμ που δεν αξίζουν θέση σε καμία λίστα ως λογική επιλογή, αλλά μόνο επειδή τα τραγούδια του έχουν αγκυροβολήσει στην καρδιά σου.
07. A Perfect Circle - 13th Step
Κατά την γνώμη μου, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που συμμετείχε ποτέ ο Maynard - ίσως το δεύτερο καλύτερο μετά το Lateralus - ήταν κι ένα κομψοτέχνημα σύνθεσης, στυλ, ατμόσφαιρας και παραγωγής.
06. Thursday - War All The Time
Διαχρονικά, το post-hardcore δεν με πιάνει συνέχεια αλλά, όταν το κάνει, δεν με αφήνει να φύγω. Κι ο προηγούμενος ήταν πολύ καλός δίσκος, εδώ όμως οι Thursday αφήνουν ελεύθερους χείμαρρους συναισθημάτων κι ανεβάζουν το songwriting τους στο υψηλότερο σημείο που βρέθηκε ποτέ. Ας μας πουν οι ειδικοί, εγώ όμως νιώθω πως ήταν από τα καλύτερα άλμπουμ του ιδιώματος για εκείνη την δεκαετία.
TOP 5
05. The Devin Townsend Band - Accelerated Evolution
Μαζί με το “Terria” (και το “Empath”) ίσως τα αγαπημένα μου άλμπουμ του Devin. Βασικά, και μόνο το “Deadhead” να είχε θα έμπαινε εδώ, πόσο μάλλον που έχει κι άλλες υπέροχες στιγμές. Έχει όμως το “Deadhead”. Το “Deadhead”! Ααα, ήταν και το πρώτο άλμπουμ που με έβαλε στον κόσμο του Townsend (μαζί με των SYL της ίδιας χρονιάς), σε μια καθοριστική για μένα μουσική σχέση. Τον αγαπώ πολύ αυτόν τον τύπο.
04. Opeth - Damnation
Φαντάζομαι πως πρέπει να είναι απολύτως αιρετική άποψη αλλά πιστεύω πως το Damnation είναι το καλύτερο άλμπουμ των Opeth. Μελωδικό, περίτεχνο, στοιχειωτικό στην ατμόσφαιρα του, πρόκειται για έναν φανταστικό νυχτερινό δίσκο που πολύ θα ήθελα να είναι το μόνιμο στυλ των Opeth έκτοτε. Steven Wilson ευχαριστούμε!
03. The Mars Volta - De-Loused In The Comatorium
Αδιανόητο ντεμπούτο για ένα από τα καλύτερα rock γκρουπ αυτού του αιώνα! Δεν έχω να πω πολλά, οι The Mars Volta είναι οι καλύτεροι απόγονοι των King Crimson - με ένα latin twist - κι είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δεν μοιάζει λογικό μια συνταγή να δένει τόσο καλά. Πραγματικό αριστούργημα που, αν είναι δυνατόν, ξεπεράστηκε στην συνέχεια.
02. Katatonia - Viva Emptiness
Βλέπω πως πολλοί αγαπάτε τους 90s Katatonia - και καλά κάνετε - υπάρχουμε όμως κι εμείς που πάθαμε ζημιά με αυτούς μια ωραία πρωία του 2003. Πιστεύω πως αυτό το άλμπουμ σηματοδοτεί ένα από τα πιο ραγδαία limit-up που έκανε ποτέ metal συγκρότημα. Η ατμόσφαιρα του Viva Emptiness είναι απλώς ανεπανάληπτη, όλα, οι μελωδίες, οι στίχοι, η πόλη ως κρυφός πρωταγωνιστής στα μουσικά τεκταινόμενα, οι concept-ικές υπόνοιες, όλα υπάρχουν εκεί για να οικοδομήσουν έναν μυθικό δίσκο. Όσο κι αν έκαναν όμορφα πράγματα πριν και μετά, αυτό το άλμπουμ είναι ένα πραγματικό μνημείο.
1. Kayo Dot - Choirs Of The Eye
Όσοι δεν ψήνεστε με τα πειραματικά, αγνοήστε με. Όσοι όμως είστε ανοιχτοί σε τέτοιες προκλήσεις, ακούστε το ντεμπούτο των Kayo Dot: πρόκειται για ένα από τα καλύτερα avant-garde metal άλμπουμ που γράφτηκαν ποτέ. Η ποιητική του δύναμη, οι απόλυτα σουρεαλιστικές του δομές, η ανορίοτη συνθετική φαντασία και οι απαράμιλλες, ανεπανάληπτες του ενορχηστρώσεις στέκουν σαν φάροι για κάθε γνήσιο metal πειραματιστή που γνωρίζει τι σημαινει πρωτοπορία. Αυτή είναι και η λέξη κλειδί: ο Toby Driver είναι ένας από τους πρώτους στο metal που τόλμησε να εντάξει στοιχεία contemporary μουσικής. Και ιδού το αριστούργημα του! Υπόσχομαι ότι σε όποιον αρέσει αυτό το άλμπουμ (θέλει αρκετές ακροάσεις για να το ξεκλειδώσεις…) θα του αρέσει για πάντα. Μάλιστα με τον χρόνο αλλάζει διαρκώς, ίσως και να βελτιώνεται! Ένα πραγματικό αριστούργημα.
Best Cover: Katatonia
37 Likes
2 Likes
Το 2003 είχαμε πάλι ταινιάρες να δούμε, το τρίτο μέρος του Lord of the rings, το πρώτο μέρος από τους Πειρατές της Καραϊβικής, το Oldboy, το Dogville, το Kill Bill, Mystic River, School of Rock, Finding Nemo, House of sand and fog και το λατρεμένο Big Fish.
Το 2003 βγήκε ένα από τα πρώτα επιτραπέζια που αγόρασα και σιγά σιγά ξεκίνησα τη συλλογή μου, το Game Of Thrones, και μία από τις καλύτερες και πιο πολυπαιγμένες εκδόσεις του DnD που βγήκαν ποτέ, η 3,5.
Στη λίστα τώρα, το 2003 είναι πολύ μεγάλο γι αυτό αποφάσισα να μεγαλώσω κι άλλο τη λίστα μου και να πηγαίνω στα 30. Δεσμεύομαι όμως ότι θα προσπαθήσω να μη μεγαλώσει άλλο στο μέλλον και ότι θα είναι πιο σύντομος ο σχολιασμός.
1) A Perfect Circle - Thirteenth Step
Μελαγχολικό, συγκινητικό, το μεγαλύτερο από τα τρία αριστουργήματα που μας έχει χαρίσει αυτή η μπάντα.
Καταλαβαίνω ότι ένας δίσκος μου αρέσει πάρα πολύ όταν ακούγοντάς τον οι μελωδίες του χτυπάνε μέσα μου. Ο Keenan με τον Howerdel το καταφέρνουν κάθε φορά αυτό, ειδικά δε κάτι κομμάτια όπως το Noose, το The nurse who loved me ή το Gravity κερνάνε τέτοιες ανατριχίλες που δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες.
Η ατμόσφαιρα που φτιάχνουν και το συναισθηματικό βάθος στο οποίο πηγαίνουν είναι η καλλιτεχνική αξία αυτού του σχήματος. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις κιθάρες του Howerdel ή τις ξεχωριστές ερμηνείες του μοναδικού Maynard που αποτελούν ένα από τα καλύτερα alternative/progressive δίδυμα εκεί έξω καθώς η πρότασή τους είναι ανεξάρτητη και δεν περιορίζεται από τις μουσικές φόρμες που επιλέγουν κάθε φορά για να μας την παρουσιάσουν, περισσότερο ή λιγότερο ροκ ή και σχεδόν καθόλου, όπως στην τελευταία τους δουλειά. Οι Perfect circle κινούνται με διαρκή ροή στον τέλειο κύκλο που δημιουργούν.
2) Linkin Park - Meteora
Δεν είναι εύκολο να διαλέξεις την καλύτερη από τις δύο πρώτες δουλειές των Linkin Park και αυτό από μόνο του είναι πολύ μεγάλη επιτυχία. Νομίζω όμως ότι, σε αντίθεση με τότε, σήμερα θα επέλεγα οριακά το Meteora. Με πιάνουν λίγο περισσότερο οι μελωδίες του κι ας είναι ένα βήμα, μικρό βήμα, πιο πίσω σε ενέργεια. Δε λείπουν φυσικά τα γεμάτα ένταση ξεσηκωτικά τραγούδια, βλέπε dont say, faint, lying from you, figure.09, αλλά είναι αυτά τα somewhere I belong, easier to run, from the inside που προτιμώ εγώ.
Το δυσκολότερο όταν το ντεμπούτο σου είναι το hybrid theory βρίσκεται στο ότι μέσα είχε ένα από τα σημαντικότερα και πιο αναγνωρίσιμα ροκ κομμάτια της δεκαετίας και κάτι τέτοιο δεν ξεπερνιέται συνήθως, εκτός αν είσαι οι Linkin Park που στο δεύτερό σου άλμπουμ βάζεις μέσα το Numb και καταφέρνεις να ακολουθήσεις το In the End χωρίς να υπολείπεσαι.
3) Katatonia - Viva Emptiness
Ο κορυφαίος τους δίσκος, κουβαλάει τόσο συναίσθημα με τις συνθέσεις, τις ερμηνείες και τους στίχους του που σε λυγίζει εύκολα. Οι Katatonia εδώ μας μεταφέρουν στο μελαγχολικό τοπίο μιας μοναχικής ξύλινης καλύβας στο κέντρο του ομιχλιασμένου δάσους τους. Μέσα εκεί μας κάνουν παρέα φαντάσματα, εγκληματίες και καμένες αναμνήσεις.
Αυτός ο δίσκος καθιέρωσε το μελαγχολικό και σκοτεινό προοδευτικό μέταλ στα ακούσματά μου.
I hold my breath and check the time, one minute no collapse…
I’m the evidence,
you passed the test and that’s so good for you,
oh love will you read the letters I will send to you,
will I come along,
will they let me out to take the test,
oh love is the score enough for me to pass the test.
Αντε να μη σε πιάσει τώρα…
4) Opeth - Damnation
Ενας ακόμα υπέροχος και έντονος συναισθηματικά δίσκος. Ο Akerfeldt άφησε ελεύθερο το μουσικό και πνευματικό του μεγαλείο να περιπλανηθεί στους βαθιά μελαγχολικούς progressive rock ορίζοντες που έφερε πιο κοντά η επαφή με τον Wilson.
Ενας φθινοπορινός θρήνος για το καλοκαίρι που φαίνεται να αργεί πολύ να έρθει και ταυτόχρονα ένα απαλό χάδι να σε βοηθήσει το χειμώνα που πλησιάζει.
Ενας φθινοπορινός θρήνος για την απώλεια, την ελπίδα που φεύγει και αφήνει μοναξιά.
Ενας φθινοπορινός θρήνος που ενδέχεται να οδηγήσει στη λύτρωση της αποδοχής του τέλους.
Από τους κορυφαίους δίσκους του Akerfeldt.
5) Deadsoul Tribe - A Murder Of Crows
Αλλος ένας βαρύς και στοιχειωμένος progressive metal δίσκος. Ο Devon Graves ανοίγει ακόμα περισσότερο τη μουσική του, μπολιάζει τους ήχους από την κληρονομιά των Jethro Tull με το χαρακτήρα των Tool και τη Βρετανική σκηνή πηγαίνοντας ακόμα και στην πόρτα της ψυχεδέλειας. Η φωνή του σε μεθάει, σε υπνωτίζει, σε οδηγεί σε εκείνα τα μαύρα βουνά που ζούνε τα κοράκια του. Ο εμβληματικός προφήτης που κρατάει το μικρόφωνο παλεύει με τη δημιουργική του μανία και μας δίνει ένα έργο αντάξιο της ιστορίας του το οποίο όμως δεν κατοικεί στις γνώριμες μνήμες του παρελθόντος του, ούτε βέβαια διαμορφώνει το μέλλον όπως έκανε κάποτε, αλλά εδρεύει σε ένα σύγχρονο περιπετειώδες παρόν.
6) Oceansize - Effloresce
Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτός ο όρος αλλά αν έπρεπε να το περιγράψω θα έλεγα ότι είναι post - progressive rock. Θα έλεγα δηλαδή ότι είναι κάτι που έρχεται μετά το prog χτίζει πάνω στις παραδόσεις του αλλά ταυτόχρονα το αποδομεί τελείως και φωτίζει ένα ένα τα δομικά του χαρακτηριστικά. Ο δίσκος αφήνει κάθε στοιχείο του, κάθε ιδέα της μουσικής που περιέχει να αναπτυχθεί στο χώρο και να ταξιδέψει ελεύθερα προς τις κατευθύνσεις που της ταιριάζουν κρατόντας όμως μια συνοχή πάνω στις υπέροχες μελωδίες και τα όμορφα φωνητικά.
7) Strapping Young Lad - SYL
Ενα απο τα καλύτερα δείγματα ακραίου progressive ήχου, πραγματικά ακραίου όμως και ταυτόχρονα εντελώς progressive. Μεγαλειώδη κομμάτια με τεράστια, ογκώδη και πεντακάθαρη παραγωγή που δε σε αφήνει να βάλεις στην άκρη καμία από τις πολλές ιδέες και τα ιδιαίτερα θέματα που έχουν μπει σ’ αυτό τον δίσκο. Ο Devin πλέον μας δείχνει τα δόντια του με μεγάλα ριφ, απροσδόκητες αλλαγές και κλιμακώσεις, χαοτικές αλλά ταυτόχρονα σφιχτοδεμένες συνθέσεις. Όλα αυτά σε λιγότερα από σαράντα λεπτά!!!
Το rhythm section καταιγιστικό, η φωνητική παράσταση μνημειώδης, κάτι έγινε σε αυτό το δίσκο και απελευθερώθηκαν δυνάμεις too fucking big to control…
8) Evanescence - Fallen
Το ότι τόσες μπάντες ποσπάθησαν μετά να ακουστούν έτσι δεν πρέπει να μας λέει κάτι? Μπορεί και όχι, αλλά αν το συνδυάσεις με το πόσο καταπληκτικά και κολλητικά είναι τα κομμάτια εδώ μέσα τότε κάτι πρέπει να λέει. Αν βάλεις και τη φωνάρα της Amy και την παραγωγάρα και τα υπέροχα πιάνα/πλήκτρα τότε νομίζω ότι δε χωράει και πολύ συζήτηση για το αν αξίζει θέση σε δεκάδα, για να μη πω ότι το έχω αδικήσει βάζοντάς το τόσο χαμηλά.
Να σας πω και κάτι, το my immortal το έκανα skip όταν άκουσα τώρα το δίσκο, όχι επειδή είναι φλωριά, πολυπαιγμένο, ληγμένο και δεν ξέρω γω τι άλλο, αλλά γιατί έτσι και το άφηνα, παίζει έντονα να κάρφωνα το δίσκο πρώτη θέση και να μην τον κατέβαζα με τίποτα…
9) Kamelot - Epica
Ε εντάξει τώρα μην κοροϊδευόμαστε δε νομίζω ότι σοκάρω κανέναν που βάζω το Epica στη δεκάδα μου. Ακολουθεί τον ίδιο δρόμο με το Karma απλά εδώ λέμε ότι έχουμε metal opera, δηλαδή έναν Kamelot δίσκο που είναι concept. Αν πρέπει να βρω μια διαφορά είναι ότι το αυτό νομίζω πως έχει λίγο καλύτερα πλήκτρα.
10) Arena - Contagion
Υπέροχος δίσκος, αλλά πραγματικά υπέροχος δίσκος. Μου αρέσει πάρα πολύ το πως ακροβατεί ανάμεσα στο metal, το 70’s prog rock, τις αμερικανο-glamουράδικες μελωδίες και τη θεατρικότητα της φωνής του Sowden, Δίσκος που πραγματικά αξίζει να ακούσει όποιος αρέσκεται στο 70’s prog των zeros!!
11) Muse - Absolution
Δεν είμαι fan των Muse αλλά εδώ ξεκινάει ένα φοβερό σερί πέντε δίσκων που οι τέσσερις είναι υπέροχοι και ο ένας έχει απίστευτες κορυφές. Το Time is running out από μόνο του ανεβάζει τουλάχιστον ένα επίπεδο τον δίσκο στον οποίο βρίσκεται.
12) Dream Theater - Train Of Thought
Πιο μέταλ, πιο εύπεπτο, πιο επιθετικό, παραμένει φυσικά progressive και σίγουρα ένας πολύ καλός και τεχνικός δίσκος απλά υπολείπεται στην περιπετειώδη πλευρά της μπάντας με αποτέλεσμα να είναι ο πρώτος δίσκος τους που σπάει το εξωπραγματικό σερί τους.
13) Soilwork - Figure Number Five
Αλλη μια μπάντα που άφησε λίγο πιο πίσω το σουηδικό melodeath και έγινε πιο μοντέρνα, πιο αμέρικαν γουέι (από το προηγούμενο βασικά, για να μην πω κι από το Predator) και δικαιώθηκε γιατί της ταιριάζει πολύ.
14) Evergrey - Recreation Day
Αλλη μια δισκάρα από τους Evergrey, λίγο πιο καθαρή και πιο γρήγορη από το προηγούμενο, αλλά όχι λιγότερο μελωδική. Η φωνάρα του Englund κάνει πάλι θαύματα και οι μουσικές του είναι γεμάτες από πολύ δυνατές μελωδίες. Σωστά αυτός ο δίσκος κυκλοφόρησε άνοιξη ενώ ο προηγούμενος φθινόπωρο, αντικατοπτρίζει την αίσθηση που αφήνει ο κάθε δίσκος ξεχωριστά.
15) The Mars Volta - De-Loused In Comatorium
Ντεμπούτο από τους αμερικάνους που μας δίνουν ένα progressive rock γεμάτο μουσική παλαβομάρα. Εδώ δεν έχουμε σκοτεινιές και ομίχλες, εδώ όλα είναι στο φως, ξεβιδωμένα αλλά στο φως.
16) Neal Morse - Testimony
Πολύ ωραία δουλειά με όλα τα στοιχεία του Morse που ξέρουμε κι αγαπάμε με επιπλέον όμως ντράμινγκ από άλλο επίπεδο. Γιατί τότε είναι τόσο χαμηλά στη λίστα μου? Νομίζω ότι δεν μπόρεσα ποτέ να συνδεθώ με το θέμα, το concept αυτού του δίσκου και για αυτό δε με συσπείρωσε ποτέ όπως άλλοι δίσκοι του Morse. Θα επανορθώσουμε στο επόμενο όμως που θα είναι σίγουρα πολύ πιο ψηλά στη λίστα!
17) Green Carnation - A Blessing In Disguise
Ενα πάρα πολύ ωραίο μείγμα goth metal με prog. Πολύ διαφορετικό από το προηγούμενο αλλά εξίσου καλό, τουλάχιστον.
18) Dropkick Murphys - Blackout
Δισκάρα, ιρλανδέζικο punk γεμάτο καβγάδες, υψωμένες γροθιές, μαύρη μπύρα αλλά και στιγμές συγκίνησης.
19) Akercocke - Choronzon
Extreme progressive με πολύ μουσική φαντασία, χωρίς καθόλου υποχωρήσεις στην επιθετικότητα του ακραίου χαρακτήρα του.
20) Coheed And Cambria - In Keeping Secrets Of Silent Earth: 3
Πιο πιασάρικο από το προηγούμενο αλλά και πιο punk, πιο χαρούμενο (μουσικά) ενίοτε και πιο γηπεδικό αλλά με prog ξεσπάσματα. Θεωρητικά λιγότερο κοντά στα αυτιά μου αλλά λίγο καλύτερο από το ντεμπούτο και νομίζω ότι τελικά το προτιμώ.
21) Nickelback - The Long Road
Τα χούγια μου δεν τα κρυψα ποτέ και δεν έχω και σκοπό να τα κρύψω. Οι Nickelback έχουν το πρώτο μισό της δεκαετίας αυτά τα αμερικάνικα, λιγο grunge, λίγο hard rock, λίγο pop, πολύ εύπεπτα μελωδικά και ξεσηκωτικά στοιχεία που γουστάρω πάρα πολύ.
22) Passenger - Passenger
Πολύ “χορευτικό” αλλά ταυτόχρονα βουτηγμένο στη μοντερνίλα και τη βαριά ατμόσφαιρα, βγάζει μια βαμπιρίλα ρε παιδί μου. Κρίμα που δεν είχαν συνέχεια γιατί εδώ που τα λέμε υπάρχουν δίσκοι In Flames πολύ χειρότεροι απ’ αυτόν.
23) Machine Head - Through The Ashes Of Empires
Εχει μέσα κομματάρες αλλά δεν είναι όλος ο δίσκος στο ίδιο επίπεδο, βέβαια εδώ που τα λέμε συνήθως τα Machine head δεν είναι (ίσως εκτός από το Blackening και το καινούργιο). Θα έλεγα ότι στο ύφος είναι ο πιο κοντινός δίσκος στο ντεμπούτο τους.
24) Gojira - The Link
Δίσκος που προειδοποιεί για το μέλλον που έρχεται. Λίγο άγουρο ακόμα αλλά το νοιώθεις ότι ετοιμάζονται.
25) Nevermore - Enemies Of Reality
Πάρα πολύ ωραίος δίσκος αλλά όχι εκεί που ήταν τα τρία προηγούμενα.
26) The Gathering - Souvenirs
Πραγματικά πολύ όμορφος δίσκος, δεν έχω ιδέα σε ποιο είδος ανήκει και παρά το ότι δεν ταιριάζει στα δικά μου ακούσματα μου αρέσει πολύ. Η Anneke είναι καταπληκτική και εδώ, προφανώς.
27) Three Days Grace - Three Days Grace
Έχω αδυναμία σ’ αυτό το αμερκάνικο mainstream rock και εδώ έχουμε ένα πολύ δυνατό τέτοιο ντεμπούτο με πολύ μεγάλα χιτ. Θα μας δώσουν άλλον ένα καλό δίσκο σε τρία χρόνια και ένα πολύ καλό σε εννιά χρόνια.
28) Anathema - A Natural Disaster
Πολύ καλός δίσκος αλλά όχι στο επίπεδο των προηγούμενων. Η ατμόσφαιρα των Anathema όμως είναι κι εδώ, γνώριμη, οικεία…
29) Enchant - Tug Of War
Ο μοναδικός δίσκος των Enchant που με έχει κερδίσει, ίσως να είναι κι ο μοναδικός που με έπεισε να ασχοληθώ περισσότερο βασικά. Έχει πολύ ωραία φωνή ο τύπος, μου αρέσει το ότι παίζουν ουσιαστικά progressive rock αλλά με λίγο πιο σκληρό ήχο που προσεγγίζει το metal, και φυσικά το σημαντικότερο είναι ότι έχει ωραίες ιδέες και καλοπαρουσιασμένες.
30) Blur - Think Tank
Πειραματικό, διαφορετικό, με νέα ταυτότητα που βάζει από jazz μέχρι hip hop σε ένα art rock πλαίσιο καθόλου εύκολο και πολύ ξένο στα αυτιά μου αλλά πολύ ελκυστικό ταυτόχρονα.
Υπάρχει ένας δίσκος που λάμπει με την απουσία του, ειδικά από τη στιγμή που οι επόμενοί τους θα είναι πάρα πολύ ψηλά στις λίστες μου. Ο λόγος είναι ότι όσο περίεργο κι αν φαίνεται δεν τον έχω ακούσει, προλάβαινα βέβαια να τον ακούσω όλες αυτές τις μέρες αλλά έχω αποφασίσει ότι μπαίνουν στις λίστες μου μόνο δίσκοι που έχω ακούσει ήδη, ναι μεν τους ξανα ακούω αυτές τις μέρες αλλά δε θα δουλέψει σωστά αν βάλω δίσκους που πρωτο ακούω τώρα γιατί δεν προλαβαίνω να τους χωνέψω σωστά.
Δε θα βάλω ούτε EP ούτε live γιατί πήγε πολύ ήδη και λέω να μην το ξεφτιλίσω άλλο…
35 Likes
Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο μέσα μου.
Βγάλαμε πρώτους τους Audioslave το 2002? Τους Demons n wizards του εναλλακτικού?
3 Likes
3 Likes
Δεν με έχεις στους συμμετέχοντες, μάστερ
Ε πες βρε ποιον εννοείς!