Η χρονιά του πτυχίου, η χρονιά που είδα τους Cathedral για πρώτη και τελευταία φορά στην τελευταία τους εμφάνιση σε μια βραδιά πολύ δυνατή και η χρόνια, στο καλοκαίρι της οποίας ο Rob o Halford έδωσε μία απίστευτη ερμηνευτική παρουσία στο Καυταντζόγλειο.
1) Arch/Matheos - “Sympathetic Resonance”: Ο καλύτερος prog metal δίσκος μιας ολόκληρης δεκαετίας. Έτσι έπρεπε να ξεκινήσει, έτσι κι έγινε. Στην άφιξη των νέων, πως Arch και Matheos επανενώνονται για έναν ολοκληρωμένο δίσκο, όλοι ήμασταν προετοιμασμένοι για νέα παραμύθια, αλλά φάνηκε πόσο καλά δεν ξέραμε τον Jim. Ο άνθρωπος δεν κοιτάει πίσω και δε νοσταλγεί. Προχωρεί μπροστά, συνεχίζοντας από ‘κει που το άφησε με το “FWX”. Μόνο που εδώ το τελειοποιεί. Ένα παρ’ ολίγον νέο album των Fates “αρνείται” να ενταχθεί σε μία άκρως πλουσιοτάτη δισκογραφία και βγαίνει ως μπροστάρης ν’ αναδείξει τα κάλλη του. Ο δε Arch μοιάζει σα να μην πέρασε ούτε μία μέρα απ’ το χθες. Ακροβατεί στα δικά του ξεχωριστά ύψη και δένει άριστα με τις συνθέσεις. Για να είμαι, όμως, ειλικρινής, αυτό το “Incense and Myrrh” είναι κομμένο και ραμμένο αποκλειστικά για τον Ray. Φωνάζει τ’ όνομά του, αλλά και κάποτε ο Ray τραγούδησε συνθέσεις για τον Arch. Τέλος, μας συστήνεται ο άνευ συγκρίσεως και συναγωνισμού Bobby μέσα σε αυτή την ομάδα. Τα διέλυσε όλα.
2) Gravitysays_i - “The Figures of Enormous Grey and the Patterns of Fraud”: Η περίπτωση ενός καλλιτεχνικού δημιουργήματος, όπου δε γίνεται να χωρέσει σε λέξεις και όπου ο δημιουργός του δεν στόχευε σε αναδείξεις, φώτα και δημοσιότητες. Η τέχνη είναι προσωποποιημένη εδώ μέσα. Δίχως όρια και δίχως γραφικές συντεταγμένες, ταπεινό, αλλά όχι καταφρονημένο. Μεγαλειώδες, πάντα γεμάτο έμπνευση και μέσα σε μία διαχρονική και αέναη άνθιση υπό τα κλαδιά των ήχων του. Και μέσα σε όλα αυτά το σαντούρι να κατέχει τη θέση του παππού, οι ιστορίες του οποίου σε κάνουν να συνειδητοποιείς το πόσο ζωντανός είσαι, επειδή εκείνος έζησε για να φτάσει στη δύση του και ν’ ανατείλεις εσύ. Καίριο και κυριαρχικό, αλλά όχι εξουσιαστικό. Αν δεν υπήρχε ο καλύτερος prog metal δίσκος, θα ήταν από πάνω ως πραγματικό νο1 που του αξίζει να είναι σε όλες τις λίστες που το αφορούν.
3) Θανάσης Παπακωνσταντίνου - “Ο Ελάχιστος Εαυτός”: Ένας αναρχικός των κατεστημένων ήχων. Ένας προσκυνητής μιας άλλης μουσικής βιωτής, έξω απ’ τα λερωμένα νερά. Μακριά από κανονιστικές διατάξεις και ενδεδυμένος το πνεύμα μιας άλλης σκέψης, όπου το ζητούμενο είναι να χρησιμοποιήσεις ό,τι διαθέτεις και να δημιουργήσεις πάνω στη δημιουργία. Και πάνω σ’ αυτό είναι avant, είναι και prog. Δεν είναι, όμως, βαρεμένος έντεχνος για να εκπροσωπήσεις κοσμικές ιδεολογικές διατάξεις. Είναι μουσικός, επειδή είναι καλλιτέχνης και επειδή μοιράζει ευφορία. Μπορεί με τη φωνή του να μη συντάσσομαι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της, αλλά οι τόνοι μουσικής καλαισθησίας που υπάρχουν εδώ μέσα, ξεπερνάνε τις όποιες κλειστοματιές μου.
4) Opeth - “Heritage”: Ο καπετάνιος είναι τρελός, ίσως και τυφλός σαν τον πρωταγωνιστή του “Σουέλ”. Η Λίτσα του είναι η διέξοδός του και θέλει να συναντηθεί μαζί της ό,τι και να γίνει, αλλά το σουέλ (prog) δεν τον αφήνει. Αφήνει πίσω του τα όσα δε θέλει, πλέον, να σηκώσει και αφήνεται σε νερά αβαθή, χωρίς να τον νοιάζει για τους Μαγγελάνους που τα πρωτοανακάλυψαν και τα έφεραν στην επιφάνεια. Θαυματουργεί και πάλι, έστω και με το prog rock, χωρίς τις death metal αστραπές. Όλη, βέβαια, η αποκάλυψη έγκειται στο “Folkore” και στο σημείο, όπου τα πάντα σωπαίνουν πριν γεννήσουν τα πάντα. Martin είμαστε ερωτευμένοι με το μπάσο σου.
5) Symphony X - “Iconoclast”: Εδώ τα πράγματα ζορίστηκαν. Έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σε αυτό το μενίρ και στον ογκόλιθο που ακούει στ’ όνομα “Redemption at the Puritan’s Hand”, αλλά στηρίζω την επιλογή μου. Εδώ, οι Αμερικάνοι σκληραίνουν όσο μπορούν τις συνθέσεις τους και κάθε άσμα μέσα στη μοναδικότητά του υπάρχει για ένα και μοναδικό λόγο: για να οδηγήσει τα πάντα και τους πάντες στην Εδέμ του “When All is Lost”. Μία σύνθεση υπερτέλεια και διαμαντένια. Δεν αδικώ τον οπαδικό εαυτό μου, που κάθε φορά που το ακούω, το θεωρώ ως ό,τι καλύτερο έχουν συνθέσει. Έχει όλες τις δυναμικές του progressive όλων των εποχών συγκεντρωμένες μέσα στα αυλάκια του. Έχει με το μέρος του την καλύτερη παραγωγή. Έχει την καλύτερη (και ίσως πιο γλυκιά) ερμηνεία του Allen. Έχει τη μοναδική πινελιά του καθενός και την έκρηξη του Romeo. Και στο πραγματικό φινάλε αυτού του δίσκου έχει το “Reign in Madness”. Τα ρέστα μου παίδες.
Εξώφυλλο:
