Εντωμεταξύ τα μισά φρούτα που έχει η εικόνα είναι σάπια 
1 Like
Είπε να δώσει ρεαλισμό 
Top 5 2021
- Royal Blood - Typhoons
- Leprous - Aphelion
- Molybaron - The Mutiny
- Archie Shepp & Jason Moran - Let My People Go
- C. Tangana - El Madrileño
23 Likes
Αυτή η χρονιά πονάει, πολλές αγαπημένες σύγχρονες μπάντες κυκλοφορούν φοβερούς δίσκους. Η δεύτερη πεντάδα θα άξιζε να βρίσκεται στην πρώτη.
1) Blackberry Smoke - You Hear Georgia
Εδώ οι Blackberry Smoke παίζουν από τη θέση ισχύος που τους δίνει ο θρόνος τους, εκεί, στην κορυφή ενός ιδιώματος. Προσθέτοντας 2 μέλη που, ειδικά ο Benji, ήταν και δεν ήταν official members, χωρίς να εκπλήσσουν αναγκαστικά με τις μουσικές επιλογές, γράφουν τραγούδια άφταστα όνειρα για πολλούς. Οι Warren Haynes και Jamey Johnson ως guest δίνουν πολλούς πόντους, αλλά και να έλειπαν… Το συγκρότημα για μια ακόμα φορά γράφει southern ύμνους. Foot stomping κομματάρες σαν τα Live It Down και All Rise Again (τι να μου θυμίζει αυτό το riff…), φοβερά groovy ομώνυμο, θεϊκή country στο Lonesome for a Livin’, το Hey Delilah ως φόρος τιμής στους ήρωες Little Feat, ένα All Over the Road που μου γεννά μια ευφορία ανάλογη του Kickin’ My Heart Around των Black Crowes και τέλος, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους στο φανταστικό closure, Old Scarecrow. Πιθανόν το 3ο αγαπημένο μου άλμπουμ τους, το έλεγα δειλά τότε, το λέω σχεδόν σίγουρα πια.
2) Bishop Gunn - Gypsy Cadillac
Τι γκρουπ… Υπάρχουν κι άλλες μπάντες που συνδυάζουν soul και bluesy southern rock αλλά οι Bishop Gunn είναι (ήταν) από τους 2-3 καλύτερους. Αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε μετά τη διάλυση και δυστυχώς χάσαμε την ευκαιρία να ακούσουμε περισσότερα από αυτούς. Θεϊκά soul φωνητικά, κιθάρες μεστές, ξέρουν τι να παίξουν και πότε, ξέρουν πότε να ροκάρουν και πότε να ακουστούν συναισθηματικές. Ευαίσθητοι με ανατριχιαστικά τραγούδια σαν την soul ballad, Ain’t it Shame (κλάμα στο chorus), ή το εξίσου υπέροχο Mother Music (κλάμα στο chorus), είτε εκρηκτικοί με κλασικά αλλά εκπληκτικά riff όπως στο σπινταριστό, Keep It in the Red, με μια άνεση χαρακτηριστική μεγάλης μπάντας.
Ασύλληπτοι τύποι, τεράστιο what if… Σίγουρα it’s a shame.
3) Lukas Nelson and Promise of the Real - A Few Stars Apart
Το αριστούργημα του Lukas μέχρι σήμερα, ο ένας απαραίτητος δίσκος είναι αυτός. Η μουσική πιο country από ποτέ. Η ωριμότητα και η έμπνευσή του όμως τον οδηγούν να συνθέσει τραγούδια απίστευτης ομορφιάς και ενός γλυκού συναισθήματος όπως ποτέ πριν. Ομολογώ πως το έβαλα να πρωτοπαίξει χωρίς να προσέχω αλλά το Perennial Bloom μου έδωσε μια σφαλιάρα και μου είπε “άκου”. Και ξανάκουσα και δεν έχω σταματήσει μέχρι σήμερα. Η πιο consistent δουλειά του, οι πιο δυνατές του μελωδίες, οι καλύτερες κιθάρες του, οι πιο όμορφα ενορχηστρωμένες ιδέες του, η τελειότητα σε νότες.
4) Dirty Honey - Dirty Honey
Πώς και πώς τους περιμέναμε να βγάλουν άλμπουμ από την εποχή του EP. Τους συγχωρούμε ότι καθυστέρησαν ΚΑΙ ότι μας έδωσαν δίσκο σφηνάκι από πάνω. 8 κομματάρες, προσκύνημα στους Aerosmith των 70’s. Πρέπει να έπαιξε τις πρώτες λίγες μέρες που το κατέβασα πάνω από 30 φορές. Ρεφρενάρες, ριφάρες, σολάρες, ένα φανταστικό Tied Up να χορεύεις και groοοοooove. Rock ‘n’ fuckin’ roll, man!
5) The Steel Woods - All of Your Stones
Θλιβερό ότι αυτός είναι ο τελευταίος δίσκος του Jason “Rowdy” Cope (R.I.P.), κιθαρίστα και βασικού συνθέτη των Steel Woods. Kι ο καλύτερος τους ως τότε. Εντάσσουν τις μαύρες country/ folk μελωδίες τους τόσο ωραία στον ήχο τους αλλά αυτός παραμένει εντελώς rock, εξού και southern. Και το ξαναείπα σε προηγούμενη κυκλοφορία, οι κιθάρες είναι απίθανες, αυτό το solo στο Out of the Blue (που είναι και ιδανικό opener), σε παίρνει και σε σηκώνει. Τα ίδια και οι rhythm στο αμέσως επόμενο, You’re Cold, ειδικά αυτό το φοβερό ρυθμικό instrumental μέρος από που προέκυψε? Και κλείσιμο με ατμοσφαιρικά βιολιά… Φανταστικό. Όλο το άλμπουμ ένα ασταμάτητο highlight. Και έχουν τόσο πάθος οι εκτελέσεις, οι μελωδίες τους είναι τόσο καλογραμμένες που δεν γίνεται να σε αφήσουν ασυγκίνητο.
6) Georgia Thunderbolts - Can We Get A Witness
Μπορείς να γελάς με την ονοματάρα τους αλλά μόλις σκάσει το αλητήριο heavy southern groovy rock τους κόβονται τα γελάκια. Official ντεμπούτο μαγκιόρικο, καυλωμένο, με δυνατά ρεφρέν, riffs και σολίδια που σκοτώνουν. Το ίδιο και οι μπαλάντες τους όμως, κυρίως επειδή ο TJ Lyle έχει μια φοβερή φωνή, ικανή να υποστηρίξει κάθε πλευρά του υλικού τους. Η νέα μεγάλη ελπίδα του ήχου. Περιμένουμε το νέο όπου να 'ναι, για να δούμε…
7) Robert Jon & The Wreck - Shine A Light On Me Brother
Αυτή η μπαντάρα ξέρει να διαλέγει πρώτο single που να σε ψήνει αμέσως, οι πιο πολλοί ούτε αυτό δεν μπορούν να κάνουν σωστά πια. Shine a Light, up tempo, upbeat, super catchy. Ό,τι έπρεπε ήταν για να αναθαρρήσουμε εκείνες τις υπέροχες covid μέρες. Και όλο το άλμπουμ κάπως έτσι, στηριζόμενο πιο πολύ στις ευχάριστες soul μελωδίες και τις ελαφρώς μελαγχολικές μπαλάντες παρά στο δυναμικό southern rock, ήταν μια ευπρόσδεκτη νότα αισιοδοξίας για μένα. Music is the best medicine που λένε.
8) The Pink Stones - Introducing The Pink Stones
Μου αρέσει όταν ξεπετάγονται μπάντες, βγαλμένες από μια άλλη εποχή. Ειδικά μπάντες σαν τους Beachwood Sparks της προπερασμένης δεκαετίας ή πρόσφατα αυτούς. Κυρίως γιατί μιλάμε για μουσικές που δεν έχουν εμπορικές φιλοδοξίες εδώ και 3-4 δεκαετίες και ακολούθως, δεν νοιάζονται για αυτό, απλά αγαπάνε μια μουσική και την αναβιώνουν. Έτσι οι Pink Stones πατάνε στην μουσική των Grateful Dead (χωρίς τα χασίματα), του Gram Parsons, των late-era Byrds, με ακουστικές, steel guitars και αρμονίες αιθέριες, δημιουργώντας απίστευτες ατμόσφαιρες. Κι όταν ροκάρουν, θυμίζουν πάλι τις αντίστοιχες στιγμές των προαναφερθέντων, κάνοντάς σε να νιώθεις πως ξύπνησες κάπου στην Καλιφόρνια, 5 δεκαετίες πριν. Μαγική μουσική για Κυριακάτικα απογεύματα.
9) Amy Helm - What the Flood Leaves Behind
Υπέροχος δίσκος. Η soul της Amy Helm πάντα ήταν γλυκιά, καλαίσθητη, ζεστή, δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς εδώ. Σύγχρονος δίσκος, όσον αφορά το θέμα της παραγωγής δηλαδή, δεν δίνει την αίσθηση πως ακούς κάτι retro. Με τραγουδάρες σαν το catchy, Are We Running Out of Love?, το Carry it Alone, το έντονα συναισθηματικό, Renegade Heart, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως είναι η καλύτερη δουλειά της. Καμία αντίρρηση.
10) Ghost Hounds - A Little Calamity
Αν ο κόσμος άκουγε σήμερα classic rock, πιστεύω θα μιλούσαμε για χρυσή εποχή της μουσικής αυτής. Απίθανος όγκος ποιοτικών συγκροτημάτων και δίσκων. Ένα τέτοιο είναι και οι Ghost Hounds. Το ξεκίνημα του Half My Fault μου έφερε στο μυαλό ένα early Black Crowes feeling. Bluesy hard rock, με δυνατά ρεφρέν και κιθάρες και φουλ κολλητικό. Ακόμα κι όταν δοκιμάζουν την τύχη τους στο Thunder Road, χωρίς να φτάνουν επ ουδενί το original και αφαιρώντας το φιλόδοξο στοιχείο του αφεντικού, σε πείθουν για την ποιότητά τους. Δισκάρα.
Χόνοραμπλ, λίγα και πολύ καλά.
Steve Earle & The Dukes - J.T
O Steve δημιουργεί αυτό το άλμπουμ σαν τελευταίο αντίο στον γιο του, Justin Townes, διασκευάζοντας συνθέσεις του. Δεν αλλάζει κάτι δηλαδή, κι ο Justin στον ίδιο χώρο κινούνταν μουσικά, οπότε ο Steve απλά αποτίει τον φόρο τιμής του με καταπληκτικές εκτελέσεις. Αλλά κλείνει με τη μοναδική δική του σύνθεση, το Last Words που περιγράφει την τελευταία τους συνομιλία the night before και κλείνει με τους στίχους:
Last thing I said was, “I love you”
And your last words to me were, “I love you too”.
Πικρός δίσκος αλλά κρύβει μια γλυκύτητα μέσα του.
Blacktop Mojo - Blacktop Mojo
Αν κρίνω από όσο έχω ακούσει την προηγούμενη δουλειά τους, μάλλον θα άξιζε να μπει κι αυτή αλλά ας αναφερθώ σε αυτή που έχει λιωθεί.
Κάποιος βλέποντας τους θα έλεγε “όχι άλλο βλαχοαμερικανούς ρε μλκα”. Αλλά δεν είναι. Moντέρνο hard rock, εμφανή τα σημάδια της grunge σκηνής πάνω τους (Soundgarden, Stone Temple Pilots… οι αχτύπητες κιθάρες και κάποιες μελωδίες στα φωνητικά το φωνάζουν) όπως και του classic rock. Απίθανα grooves, solos φανταστικά και όλο ουσία, hooks κολλητικά από μια φωνάρα με φοβερή χροιά και δύναμη. Αξίζουν μεγαλύτερη αναγνώριση.
Αν δεν το έχετε ακούσει, πιστεύω κάτι @Outshined, @pantelis79 θα εκτιμήσετε.
Southern Avenue - Be The Love You Want
Φοβερή δουλειά. Αν κάπου χάνει και αυτό σε σχέση με το ντεμπούτο τους, είναι η μείωση αυτής της έντονης μίξης μαύρης μουσικής και rock, χωρίς να έχει εκλείψει εντελώς. Το soul / r&b ύφος τους πάντως ακόμα σπέρνει και ροκάρει υπό την έννοια πως η ένταση συχνά είναι πολύ υψηλή. Και με gospel αναφορές, πνευστά και φοβερά grooves σε ωθούν να χορέψεις και να τραγουδήσεις το αισιόδοξο μήνυμά τους.
The Hold Steady - Open Door Policy
Σίγουρα με αυτόν τον δίσκο δίνουν μια αρκετά διαφορετική αίσθηση σαν μπάντα. Σε σχέση ακόμα και με το Thrashing… ακούγονται πιο μαλακοί, σαν να έχει παρεισφρήσει η soul περισσότερο στην μουσική τους αυξάνοντας και τις ματζόρε στιγμές. Κακό? Μπα, όταν αυξάνουν την ένταση είναι τόσο καλοί όσο πάντα. Η έμπνευση πάντως με έξυπνες ιδέες και περίτεχνα μουσικά μέρη παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα για άλλους, για αυτούς απλά μια μέρα στη δουλειά. Όπως και να έχει, οι κλασικές Hold Steady μελωδίες ακόμα μου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο άρα χωράει άνετα.
Lake Street Dive - Obviously
Ακόμα μια pop/soul δισκάρα. Στον δρόμο που χάραξαν με το προηγούμενο, Free Yourself Up, η μουσική τους είναι για ακόμα μια φορά αψεγάδιαστη. Απίθανα hooks, λαμπερές μελωδίες συνδυάζονται με στίχους φεμινιστικούς, οικολογικούς και τα απαραίτητα love stories. Φοβερό songwriting. Μου λείπει βέβαια με τα χρόνια η προσέγγιση που είχαν προ εφταετίας, κυρίως γιατί εδώ ακούγονται πιο συνηθισμένοι στα πλαίσια της σκηνής τους. Αλλά ας είναι, κρίνοντάς τον δίσκο αυτόνομα, λίγοι το κοντράρουν…
Robben Ford - Pure
Όπως μπαίνει το Pure (Prelude), με περίεργο μέτρο, άρωμα ανατολής κτλ., νόμισα πως θα έχουμε ένα αρκετά jazzy/ πειραματικό δίσκο. H αλήθεια πάντως δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Ford εδώ καταπιάνεται με διάφορους ήχους, συνηθισμένους και μη με την αλάνθαστη σφραγίδα ποιότητάς του. Με τα χρόνια, αυτό που μου αρέσει στη μουσική του είναι αυτή η αίσθηση “space” (όχι Hawkwind βρε γκασμά) που έχει η μουσική του, πιθανόν προϊόν της συχνά λιτής σύνθεσης της μπάντας που τον συνοδεύει και του κλινικού παιξίματος. Δουλεύει όμως, χωρίς να χάνει σε ψυχή.
Rhiannon Giddens - They’re Calling Me Home
To There is No Other είναι μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ της. Το “φετινό” το έχω σαν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. O δίσκος δεν έχει την μαυρίλα του προηγούμενου, αλλά παραμένει βαθιά μελαγχολικός με τραγούδια σαν το Black as Crow ή το When I Was in My Prime να αποτελούν κάποιες από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της. Είναι απίστευτο πόσο δέος μου δημιουργεί με τις ερμηνείες της, λες και προέρχεται από κάποια άλλη εποχή, από μια άλλη διάσταση. Όπως όλες οι δουλειές της, αναμένω με τα χρόνια να αναρριχηθεί κι άλλο στην κατάταξη.
Curtis Harding - If Words Were Flowers
Soul οι Sam & Dave, ο Sam Cooke, o Otis Redding. Soul και οι Curtis Mayfield, Marvin Gaye και Isaac Hayes. Για να μην πω ο Sly Stone. Eκεί βρίσκεται το 3ο πόνημα του Curtis. Aισθητικά πιο κοντά στους δεύτερους. Early 70’s. Black Panthers. Soul Train. Blaxploitation movies. Ψυχεδέλεια. Εξαγωγή κουλτούρας και πολιτισμού. Επανάσταση. Μουσική που παράλληλα με τα πολιτικά μηνύματα σε ωθεί να χορέψεις.
Το πιο “δύσκολο” αλλά και το πλέον ποιοτικό άλμπουμ του θαρρώ. Φανταστικός καλλιτέχνης.
Lucero - When You Found Me
Είναι κάποιοι δίσκοι που αγαπώ τα τραγούδια που ακολουθούν την πεπατημένη αλλά στην πραγματικότητα μου κρατούν το ενδιαφέρον και με επαναφέρουν πίσω τα υπόλοιπα. Έτσι και οι Lucero, με μιας σχεδόν 80s παραγωγή, με κάτι spacey σημεία, με έναν πολύ γεμάτο rock ήχο, αλλάζουν πάλι τον τρόπο που δίνουν τις πικρές ιστορίες τους. Στην αρχή ίσως ξενίζει, σιγά σιγά σε κερδίζει όμως.
28 Likes
Do not use my name in vain
Αν κι ακούω/γυρίζω στο όνομα αυτό, ακόμα κι αν συμφωνώ με την άποψη αυτή,
…δεν είμαι εγώ.
Και για να βγει η ομοιοκαταληξία…
Blame it on the Bro.
2 Likes
Oops 
Sorry about that. Only noticed the last name
1 Like
Τα πιστευεις δικε μου αυτα που λες. αλματα λογικης επιπεδου αδωνη. Στηριζουν τα λεγομενα σου τον κοσμο που εχεις στο μυαλο σου; Ο ανθρωπος ψηφιζει gaga και λεει οτι οι psychotic ειναι πιο εμπορικοι στο φορουμ.
Τι σημαίνει αυτο; οτι εσυ εισαι βαθια χωμενος στο underground και ψαγμενος που ακους gaga ενω εμεις ειμαστε προβατα που ακολουθουμε τις τασεις της μοδας;
Μην απαντησεις ηδη γελαμε
5 Likes
2021, δύσκολη χρονιά, καραντίνα δουλειά από το σπίτι, μουσική στα ακουστικά, καθόλου live. Πάμε για λίστα, τα τρία πρώτα ήταν τα μόνα σίγουρα και μάλιστα με ξεκάθαρη σειρά.
1) Converge - Bloodmoon I
Δεν ακούω γενικά Converge αλλά αυτός ο δίσκος είναι ένα έπος τεραστίων διαστάσεων, είναι κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ μεγάλο για να χωρέσει στα διαμορφωμένα μουσικά μου καλούπια. Το συναισθηματικό πλάκωμα, οι τεράστιες ατμόσφαιρες οι αντιθέσεις στις ερμηνείες όλα δένουν πάνω στα μουσικά θεμέλια που είναι οι ασύλληπτες συνθέσεις. Το πόσο θα ήθελα να δω να παρουσιάζεται αυτό το έργο ζωντανά δε λέγεται.
2) Mastodon - Hushed And Grim
Με μοναδική εξαίρεση το Crack The Skye ο αγαπημένος μου δίσκος των Mastodon. Τα σκοτάδια και η μελαγχολία, η σκληρή θλίψη που βγάζει φωλιάζουν μέσα σου. Είναι τελικά αλήθεια ότι οι τραγωδίες πολύ συχνά αποτελούν το κλειδί για να ανοίξει νέες συναισθηματικές πόρτες ένας καλλιτέχνης που οδηγούν πιο βαθιά σε επίπεδα έμπνευσης και εκφραστικότητας.
3) Need - Norchestrion: A Song For The End
Εδω βρίσκουμε το κορυφαίο δημιούργημα των Need αλλά και ολόκληρης της εγχώριας progressive metal σκηνής. Θα το πάμε και λίγο παραπέρα λέγοντας ότι είναι από τους σπουδαιότερους progressive metal δίσκους που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια και για τα δικά μου γούστα ο καλύτερος metal δίσκος που έχει βγει γενικά από τα μέρη μας.
4) Gojira - Fortitude
Ναι άλλος ένας τρομερός δίσκος από τους Gojira, αρκετά διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές τους ώστε να έχει δική του ταυτότητα, αλλά ανήκει καθαρά στους δημιουργούς του.
5) Trivium - In The Court Of The Dragon
Οκ το περίμενα ότι θα ήταν δισκάρα αυτό, αλλά όχι τόσο ρε φίλε. Εδώ μιλάμε για έπος, από τους καλύτερους σύγχρονους heavy/thrash δίσκους. Θερίζει κεφάλια αυτό το άλμπουμ και με εκνευρίζει πάρα πολύ που δεν τους είδα στην περιοδεία του, έπρεπε να είχα πάει κάπου.
6) Soen - Imperial
Πως σκατά τα κατάφεραν στο πέρασμα του χρόνου και από εκεί που στην αρχή έλεγα “έλεος, πάλι τον ίδιο δίσκο βγάλανε” τελικά να φτάσω να τον ακούω ασταμάτητα… Οτι βγάλανε σχεδόν ίδιο δίσκο δίκιο είχα, αλλά είναι τόσο κολλητικός βρε παιδί μου που τελικά έφτασε να μπει μέχρι τα καλύτερα για το 2021…
7) Dvne - Etem Aenka
Εκεί που οι Mastodon συναντάνε τους The Ocean και αντλούν έμπνευση από τους Porcupine Tree γεννιέται ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους που έχει τις ρίζες του στο Sludge metal. Δεν κατοικεί εκεί βέβαια, από εκεί προέρχεται, που πάει κι από που περνάει είναι εξαρτημένο δεδομένο από τον ίδιο τον παρατηρητή και την οπτική του.
Κάποια στιγμή θα γράψω ένα πιο αναλυτικό σχόλιο για αυτό το δίσκο γιατί νομίζω ότι είναι ψιλοάγνωστος και είναι κρίμα γιατί αξίζει να ακουστεί.
8) Turnstile - Glow On
Φρέσκο, γεμάτο ενέργεια άλμπουμ με τη δυναμική να τοποθετήσει τους Turnstile στο τραπέζι με τα σημαντικά ονόματα του αύριο της σκληρής μουσικής.
9) Vola - Witness
Από αυτά τα progressive metal που ακούω, τρίτος δίσκος της μπάντας και έτυχε να ακούσω κάπως το straight lines που ανοίγει το δίσκο. Hooked εντελώς και ο δίσκος τους στο τοπ 10 της χρονιάς…
10) The Night Flight Orchestra - Aeromantic II
Το πάρτι ξεφεύγει, γίνεται ξέφρενο και αυτό που θα θυμάσαι για πάντα, ή καθόλου. Είναι δίσκος τοσο καλός όσο κι οι καλύτεροι τους.
11) Wheel - Preserved In Time
Καταπληκτικό doom metal. Φοβερός ερμηνευτής και μελωδικά μέρη μαζί με βαριά, τρου ριφ.
12) Sleep Token - This Place Will Become Your Tomb
Λοιπόν το 2021 θα ήταν αρκετά πιο κάτω στη λίστα μου, πιθανά σε λίγα χρόνια να πιάσει και δεκάδα. Δεν ξέρω αν έχει παίξει σημαντικό ρόλο το πόσο πολύ ψηλά τους έχω βάλει μετά τον καινούργιο δίσκο τους, μπορεί κιόλας.
13) Molybaron - The Mutiny
Μετά από ένα λάθος ντεμπούτο οι Molybaron μας σοκάρουν βγάζοντας έναν δίσκο που παίζει ανάμεσα σε πολλούς χώρους του metal/rock με βάση όμως το alternative/progressive, έχοντας τραγουδαρες με μια πολύ ιδιαίτερη φωνή που σίγουρα δε θα περάσει αδιάφορος.
14) Green Lung - Black Harvest
Η καλύτερη stoner/doom στο δρόμο των Sabbath κυκλοφορία τα τελευταία χρόνια.
15) Architects - For Those Who Wish To Exist
Κι άλλη δισκάρα από μια από τις μεγάλες μπάντες του “σήμερα” σκληρού ήχου. Λιγότερο μαύρο, λιγότερο είπα όχι καθόλου, με μεγαλύτερες ενορχηστρώσεις και όπως πάντα εξαιρετικά κομμάτια.
16) Los Males Del Mundo - Descent Towards Death
Μακράν ότι καλύτερο άκουσα το 2021 στο χώρο του black (καλά δεν άκουσα και πάρα πολλά από το χώρο τη χρονιά). Μαύρο, μελαγχολικό, τρου, με παραγωγάρα (γιατί έλεος έχουμε 2021…), εκπληκτικό τραγουδιστή. Είναι δισκάρα, δισκάρα, δισκάρα.
17) Evergrey - Escape of the Phoenix
Ωραίος δίσκος, πιο μοντέρνος και στον ήχο και στις συνθέσεις. Οι Evergrey είναι πολύ καλή μπάντα.
18) Godspeed You! Black Emperor - G_d’s Pee At State’s End!
Όταν είναι να βάλω δίσκο τους να ακούσω αυτός είναι η πρώτη μου επιλογή, πάντα. Πιο προσβάσιμος για μένα και πιο κατανοητός από κάθε άλλο τους.
19) Ice Nine Kills - Welcome To Horrorwood: Silver Scream 2
Καινούργια μου εμμονουλα οι INK, τους έχω λιώσει τις τελευταίες μέρες. Τα δύο προηγούμενα άλμπουμ ήταν καλύτερα (μιλάμε για δίσκους δεκαπεντάδας στις χρόνιες τους) και ειδικά το Silver scream ήταν εντελώς καταπληκτικό. Αυτό δεν κάνει μέτριο ούτε καν καλουτσικο το σίκουελ που κυκλοφόρησε το 2021, αντιθέτως έχουμε να κάνουμε με άλλη μία πολύ καλή κυκλοφορία που δεν ακολουθεί μάλιστα ακριβώς την ίδια, επιτυχημένη, συνταγή. Αυτό που μου κλοτσαει λίγο είναι τα πιο έντονα industrial στοιχεία που άλλοτε θυμίζουν το στυλ του Rob Zombie (στα δύο πρώτα) και άλλοτε φέρνουν στο μυαλό Rammstein (στο wurst vacation).
Κατά τα άλλα υπάρχει και εδώ μέσα ένα από αυτά τα κομμάτια που μένεις μαλακας όταν το ακούσεις (hip to be scared) καθώς και γενικά το επίπεδο των συνθέσεων είναι πολύ υψηλό. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα τερματισμενα μελωδικά ρεφρέν και τα ακραία πολύ επιθετικά μέρη, μέχρι και ο Corpsegrinder έχει επιστρατευθεί γι’αυτό το λόγο, είναι πάλι εδώ, είναι πιο grand οι ενορχηστρώσεις κι ακόμα πιο κινηματογραφική η ροή των κομματιών. Στη φωνάρα του Spencer αυτή τη φορά διακρίνω και κάποιες αναφορές στον Moody των 5FDP, μόνο καλό το λέω εγώ αυτό. Δίσκος που δε φτάνει τα δύο προηγούμενα αλλά που είναι κι αυτός πολύ καλός και μάλιστα οι στιγμές του που ξεχωρίζουν δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνα.
20) Tigercub - As Blue As Indigo
Καλύτερα να μιλήσουν άλλοι πιο σχετικοί γι’ αυτό το δίσκο, εμένα μου φέρνει σε μια πιο βαριά έκδοση των Muse αλλά δεν είμαι και πολύ κατάλληλος να τον σχολιάσω. Παρόλα αυτά είναι ένας πολύ πολύ ωραίος δίσκος, αυτό το καταλαβαίνω.
20+1) Khirki - Κτηνωδία
Πέρασαν μια βόλτα οι Kvelertak από τα Γιάννενα και κάτσανε να πιούν μια μπύρα με τους Villagers, ξάφνου να σου κι οι Orphaned land - ώπα μπυριτσα βλέπω θα κάτσουμε κι εμείς. Αφού ήπιαν αρκετά και κάναν κέφι είπανε να πάνε όλοι μαζί μια βόλτα προς Tool μεριά να αποθεσουν το σεβασμό που τους πρέπει, ε και να γράψουν κι έναν δίσκο, πολύ καλό δίσκο…
Εβαλα όριο στον εαυτό μου το 20 για να μην κουράζω, το ξεπέρασα κατά ένα λόγω της προσθήκης των INK. Δύσκολος ο περιορισμός γιατί δεν αναφέρω έτσι δίσκους που μου άρεσαν πολύ από το 2021 αλλά θα τον “τηρήσω”.
36 Likes
Tribulation - Where the Gloom Becomes Sound
Lake of Tears - Ominous
Carcass - Torn Arteries
Soen - Imperial
Human Serpent - Heirlooms Eternal
Leprous - Aphelion
Converge & Chelsea Wolfe - Bloodmoon: I
Iron Maiden - Senjutsu
Darkthrone - Eternal Hails…
(με τυχαία σειρά) κάποια από αυτά θα παίξουν δυνατά για την πεντάδα μου. Κρίμα να μην μπορώ να τα συμπεριλάβω όλα, θυμάμαι ότι μου άρεσαν όλες οι (άνωθεν) κυκλοφορίες, αλλά θα περιμένω μέχρι να δω και τις υπόλοιπες λίστες μήπως χρειαστεί να προσθέσω κάτι που αυτή την στιγμή μου διαφεύγει (πχ Gojira, ας πούμε, αν και θεόχλωμο να μπουν πεντάδα).
30 Likes
Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους!
Δεν βρίσκω λόγο για καμία αλλαγή:
1. Fucked Up - Year Of The Horse
2. Black Midi - Cavalcade
3. Mastodon - Hushed and Grim
4. Godspeed You Black Emeperor - G-d’s Pee AT STATE’S END
5. Floating Points, Pharoah Sanders, London Symphony Orchestra - Promises
Best cover:
34 Likes
Το ξέχασα αυτό, θα έμπαινε, μάλλον στην εικοστή θέση.
1 Like
Κατεβαίνει 
2 Likes
Καλές γιορτές σε όλους, με υγεία πάνω από όλα!
2021
1) Every Time I Die - Radical
Το κύκνειο άσμα της μεγάλης μου αδυναμίας αποτέλεσε ταυτόχρονα και την καλύτερη δουλειά τους σε όλα τα επίπεδα. Μεγάλο κρίμα η διάλυσή τους, ήταν, είναι και θα είναι one of a kind. R.I.P.
2) Turnstile - GLOW ON
Οι Turnstile εδώ γίνονται μεγάλοι, τελειοποιώντας αυτό που έκαναν πάντα. Φοβερός δίσκος, που ενώ δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αποπνέει μια μοναδική ζωντάνια!
3) Carcass - Torn Arteries
Πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω μετά την υπερεπιστροφή με το Surgical Steel και ειλικρινά κρατούσα πολύ μικρό καλάθι. Με την πρώτη ακρόαση σβήστηκαν όλες οι αμφιβολίες μου. Τον δίσκο τον έλιωσα τότε και τον λιώνω ακόμα, αφού από τη μια μου ακούγεται 100% Carcass, αλλά από την άλλη πολλά στοιχεία μέσα στον δίσκο έχουν έναν πιο νεωτεριστικό αέρα. Bill Steer είσαι αγέραστος σε όλα!
4) Royal Blood - Typhoons
Feel good hit of the summer! Ποιο; Όλο! Δίσκος-σφηνάκι, ακούγεται και χορεύεται από την αρχή μέχρι το τέλος! Για 'μένα, ο καλύτερός τους άνετα!
5) Gojira - Fortitude
Η ανοδική πορεία συνεχίζεται ακάθεκτα. Εδώ οι Gojira κυκλοφορούν τον - μάλλον - αγαπημένο μου δίσκο τους, καθώς η συνοχή και η ροή του για πρώτη φορά είναι ανεπανάληπτη, ενώ συνεχίζουν να έχουν σε μεγάλο βαθμό όλα όσα τους έκαναν μεγάλους.
Honorable mentions:
Limp Bizkit - Still Sucks
Whitechapel - Kin
Trivium - In The Court Of The Dragon
Iron Maiden - Senjutsu
Cradle of Filth - Existence Is Futile
Foo Fighters - Medicine at Midnight
Εξώφυλλο: Every Time I Die - Radical
33 Likes
Ξαναβλέπω τη 15δα που παρέδωσα το 2021 και ακόμα συμφωνώ σε τα όλα της σε απόλυτο βαθμό, δεν θα άλλαζα ούτε τη σειρά. Μάλλον το σημαντικότερο νο1 της δεκαετίας για μένα, σε μια πολύ σημαντική χρονιά σε προσωπικό επίπεδο:
Για όσα άτομα δεν θέλετε να δώσετε κλικ να δείτε σχόλια και αναλυτική παρουσίαση, καλές γιορτές να ευχηθώ (ΟΚ και στα υπόλοιπα) και παραθέτω τις ψήφους:
Summary
1. Non Serviam - Le Cœur Bat
2. Panopticon - …And Again Into The Light
3. Turnstile - Glow On
4. Converge - Bloodmoon: I
5. Autarkh - Form In Motion
Για λοιπόν namedrop πλην των 15, όσα είχα αναφέρει τότε, δίσκοι που ακόμη τους θαυμάζω και με κερδίζουν διαρκώς:
Summary
Εξώφυλλο χρονιάς; Η τέχνη τους ανήκει:
Υ.Γ. Θενκς για την αναφορά στην extreme metal ανασκόπηση του '20 @GRACCHUS_BABEUF, we invest in that shit more than “normal”, ελπίζω να τσεκάρετε εν γένει και τις υπόλοιπες και δη τις φετινές (ειδικά πριν παραδώσετε λίστα για το '23 
)
Καλά Χριστούγεννα.
32 Likes
2021 με φοβερές μουσικές.
Εντάξει, δεν είναι και Psychotic Waltz αλλά, τέλος πάντων, προχωράμε.
Μερη κριστμας εβριουαν!
- Turnstile - Glow On
- Converge - Bloodmoon: I
- Fucked Up - Year Of The Horse
- Idles - Crawler
- Arab Strap - As Days Get Dark
- Sleaford Mods - Spare Ribs
- Fiddlehead - Between Τhe Richness
- Damon Albarn - The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows
- Autarkh - Form In Motion
- Lice - Wasteland: What Ails Our People Is Clear
- Black Country, New Road - For The First Time
- Skyzoo - All The Brilliant Things
- Code - Flyblown Prince
- Shame - Drunk Tank Pink
- Black Midi - Cavalcade
31 Likes
Μου φαίνεται λίγο αχρείαστη η ειρωνεία αλλά οκ.
Είσαι σίγουρα στο σωστό φόρουμ?
11 Likes
Mην τριγκάρεστε γιορτάρες μέρες.
Εκτός αν απαγορεύεται μετά από ένα χρόνο στωικής παρακολούθησης, να κάνουμε και κανά σχόλιο για τα αποτελέσματα.
Καλά, προφανώς καλύτερα Gaga (που δεν μ΄ άρεσει κι όλας) από PW.
3 Likes
Εχει χαθει ο ελεγχος εδω μεσα. Γιατι δεν με μπαναρετε;
9 Likes
Νομίζω συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με την λίστα μου του 2021. Πολύ ωραία χρονιά και ακούω ακόμα νομίζω ψιλοτακτικά σχεδόν τα πάντα που μου άρεσαν τότε.
1. Pharaoh - The Powers That Be
2. Herzel - Le Dernier Rempart
3. Dream Unending - Tide Turns Eternal
4. Wheel - Preserved In Time
5. Suffering Hour - The Cyclic Reckoning
6. Terra Odium - Ne Plus Ultra
7. Empyrium - Über den Sternen
8. Worm - Foreverglade
9. Blazon Rite - Endless Halls Of Golden Totem
10. Heavy Sentence - Bang To Rights
11. Atvm - Famine, Putrid And Fucking Endless
12. Ustalost - Before The Glinting Spell Unvests
13. Outre-Tombe - Abysse Mortifère
14. Poison Ruin - S/T
15. Black Soul Horde - Horrors From The Void
16. StarGazer - Psychic Secretions
Αυτά ξεχώρισα και άκουσα περισσότερο. Υπήρχαν και άλλα που μου αρέσαν, μερικά και αρκετά, αλλά τα τοποθετώ πιο κάτω. Μερικά από αυτά είναι οι δίσκοι των Fortress, Ungfell, Diskord, Konquest, Todd La Torre.
Επίσης, να κάνω και μια μικρή λίστα με κυκλοφορίες εκτός του “σκληρού” ήχου που γούσταρα πολύ και είναι recommended.
1. Agusa - En annan värld
2. Trees Speak - Post Human
3. Ciccada - Harvest
4. Hillside - Sunday in June
5. Discodor - Discodor
6. Tusmørke - Nordisk Krim
7. The Killers - Pressure Machine
8. Arthuros - Goddess
Χρόνια πολλά σε όλους!
30 Likes