Είναι πιθανό να ξεκίνησες μόλις μεγάλη κουβέντα - για παράδειγμα κάποιοι σίγουρα θα πουν ότι αυτό που λες είναι η μία όψη του νομίσματος, ότι κατά τ’ άλλα το Χάμμερ είναι κολλημένο στα παλιά και παρωχημένα στο μέταλ, ότι συντηρεί τις παλιές ξεπερασμένες ταμπέλες, ότι πρέπει να περάσουν χρόνια μέχρι να αποδεχτεί κάτι καινούριο και μετά το βάζει και στο μέταλ χωρίς να είναι κτλ.
Εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με το να ασχολείται το Χάμμερ ΚΑΙ με τους Μινσκ, και με τους όποιους Μινσκ, αλλά ας λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Τους Μινσκ καλά κάνουν και τους προβάλλουν, αλλά ας περίμεναν να κάνουν ξέρω γω κάνα αφιέρωμα στον “σύγχρονο ακραίο ήχο των 00’s” και να τους βάλουν εκεί. Όχι επειδή οι ταμπέλες “μας” είναι “ιερές” και δε θέλουμε να “λερωθούν”, αλλά επειδή το να τσουβαλιάζεις ανόμοια πράγματα δημιουργεί σύγχυση και γαμάει τους καινούριους ακροατές. Το λέω αυτό γιατί η προηγούμενη γενιά αναγνωστών του Χάμμερ (μεταξύ των οποίων κι εγώ) γαλουχήθηκε με τη λογική ότι “δεν έχει σημασία τί ακούς, αρκεί να έχει πάρει από 8 και πάνω στο Χάμμερ”. Έτσι πολλοί μάθαμε ν’ ακούμε μουσική χωρίς ουσιαστικά σημεία αναφοράς και κάποιοι πασχίσαμε αρκετά μέχρι να αποβάλουμε αυτή τη νοοτροπία. Καλό είναι αυτό κάποια στιγμή να σταματήσει.
Και σε αυτό το σημείο να τονίσουμε πως οι Μινσκ είναι πιο ντουμ από το ντουμ και κάνουν κωλαράκια τρουντουμάδων βαρέλι για να πετάνε πάνω τάπες στα αποστακτήρια του τζακ ντάνιελς στο τενεσί. Αρκουδέηδες. :blues:
Σωστό σε βρίσκω Το θέμα και για μένα δεν είναι η true-ίλα, αλλά το γενικότερο μαζικό μάζωμα κάτω από μια πολύ γενική ταμπέλα, το οποίο μπορεί να αποπροσανατολίσει…
Πιο αναλυτικά σχετικά Doom Metal αφιέρωμα, ή αντίστοιχα αφιερώματα τύπου ΅15 δίσκοι που πρέπει να ακούσετε. Μπορεί στο μακρινό ¨95 να είχα επωφεληθεί από κάτι αντίστοιχο που είχε κάνει το περιοδικό για το Power και το Progressive, τώρα όμως τα βρίσκω και λίγο εύκολη λύση - ένας γρήγορος οδηγός αγορών (downloading για τους πιο κακεντρεχείς). Θα προτιμούσα ένα αφιέρωμα στη πορεία του Doom Metal μέσα στο χρόνο, τα παρακλάδια, τις σκηνές του, και τις διαφορές μεταξύ τους, βασικά πρόσωπα, χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ήχου, των στίχων και της αισθητικής του, και τέλος, ΅να και μερικά προτεινόμενα δισκάκια για όποιον θέλει να κάνει την αρχή¨. Αυτό βέβαια, προϋποθέτει περισσότερη εργασία και μεράκι, αλλά σίγουρα θα το διάβαζα με μεγάλο ενδιαφέρον, μιας και πρόκειται για το αγαπημένο μου παρακλάδι του Heavy Metal.
Όσο για το Metal Hammer, αυτό κάνει την δουλεία του. Συνεργασία με εταιρίες, και προώθηση προϊόντων. Κάποια από αυτά αξίζουν, κάποια όχι και κάποια είναι ξέμπαρκα. Αρκεί να γεμίζουν οι σελίδες με πληρωμένες διαφημίσεις, ώστε να βγαίνει οικονομικά το περιοδικό και να δίνει μισθούς σε όσους συντηρεί (αυτό δεν σημαίνει ότι γίνονται πλούσιοι από αυτό, έτσι;). Πάντα έτσι ήταν. Λέγε με Lord, λέγε με Sound and Vision, και ποιος ξέρει τι άλλο. Παλιότερα, όμως, υπήρχαν και μερικές φωνές που απείχαν από το όλο το πανηγύρι, και προσπαθούσαν να μεταδώσουν τα όσα γνώριζαν, αδιαφορώντας για την διπλωματία. Μιλάω κυρίως για Πρασούλα, Στεργίου-Στέφα, και Χριστοδούλου με του οποίους δεν μπορώ να πω ότι συμφωνούσα με όλα από όσα έγραφαν, είχαν όμως άποψη,και δεν δίσταζαν να την εκφράσουν. Πήρα πολλά από αυτούς.
Και ναι, το Metal Hammer του αρέσει να βαπτίζει Heavy Metal πράγματα που δεν είναι (SOAD, Soundgarden, Mastodon, κλπ). Ο μεταλλάς άμα γουστάρει κάτι, το βαπτίζει Metal.
Όλα αυτά πριν ή μετά το κλάσιμο των αρχιδιών;
Καλοί είναι κι αυτοί μωρέ :roll:
Α γειά σου. Όπως το αφιέρωμα στο black metal περίπου 2 χρόνια πριν! Κάπου τόσο δεν ήταν; Πάντως ήταν εξαιρετικό, ακριβώς επειδή είχε τη μορφή του “χρονικού” και όχι μιας απλής παράθεσης δίσκων. Και δείχνει κι όλας γιατί ο Γιοβανίτης είναι από τις πιο σταθερές χαμμερικές αξίες.
Άλλωστε αυτές τις μέρες, με αφορμή εκείνη τη συζήτηση περί αφιερωμάτων που είχε γίνει, βρήκα εκείνο το περίφημο τεύχος 8/2001, για τα 80’s, και ξεφυλλίζοντάς το θυμήθηκα τί ήταν εκείνο που το έκανε ξεχωριστό: η “αφηγηματικότητά του”. Βέβαια το συγκεκριμένο αφιέρωμα όπως θυμήθηκα ουσιαστικά ήταν συνδυασμός των δύο παραπάνω λογικών, καθώς είχε και για κάθε χρονιά κάμποσους προτεινόμενους δίσκους, αλλά η σημασία του για έναν καινούριο μεταλλά ήταν ακριβώς αυτή. Ότι μετέδιδε και γενικότερες γνώσεις, και πληροφορίες/προτάσεις για απαραίτητους δίσκους.
Με αγχώνει κάπως η εκτίμηση που φανερώνεις στο πρόσωπο του Πρασούλα (=Ρ), αλλά ΟΚ δε θα το κάνω και θέμα. Γενικά δε νομίζω ότι όσοι είμαστε κάποιας ηλικίας και πάνω, που συνεχίζουμε να διαβάζουμε το Χάμμερ, έχουμε κάποια αυταπάτη για το χαρακτήρα του, σαφώς και δεν το βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο όπως το κάναμε στα 16/17/18 ή όπως οι αντίστοιχοι σημερινοί 16άρηδες/17άρηδες, δηλαδή ως τη “Μεταλλική Βίβλο” που λέει κι ο Χάκος, ούτε παίρνουμε αυτά που λέει ως θέσφατα, ούτε το καταπίνουμε με την ίδια παλιά λαχτάρα. Λίγο πολύ είμαστε συνειδητοποιημένοι, ξέρουμε τους περιορισμούς του Χάμμερ, ξέρουμε ότι μια ζωή θα είναι ως ένα βαθμό δέσμιο κάποιων συγκεκριμένων δισκογραφικών εταιριών και άλλων οικονομικών συμφερόντων, ότι αυτό θα έχει αντανάκλαση στο ποιοί δίσκοι αποθεώνονται, ποιοί παραγνωρίζονται κτλ., οπότε απλά το διαβάζουμε για μερικές στήλες, μερικούς συντάκτες, μερικά κείμενα, ό,τι αναλογεί στον καθένα και λίγο πολύ αυτό είναι.
Κακή συνήθεια όντως, απ’ την οποία κι εγώ ομολογώ ότι δεν είμαι εντελώς απαλλαγμένος - μόνο που εγώ την έχω από την ανάποδη - “χρονικά”, δηλαδή σε ό,τι αφορά τα τέλη του '60.
Πρώτον μαζί σας για τα αφιερώματα με χρονολογικό μοτίβο, αυτή είναι η ενδεδειγμένη μορφή γιατί παρουσιάζει σφαιρικά τα γεγονότα.
Δεύτερον και εντελώς φιλικά, δεν υπάρχει “ακραίος ήχος των 00ς”, αυτό είναι μια πελώρια μπαρούφα του στυλ “αυτά τα μοντέρνα μωρέ”. Υπάρχουν διάφορα υποϊδιώματα που αναπτύχθηκαν την τελευταία δεκαετία και κάποια από αυτά -σας αρέσει ή όχι- υπάγονται στην ομπρέλα του doom.
Το να βλέπω να λέγονται πράματα τύπου “οι ΥΟΒ δεν είναι doom” (και τι είναι; emocore?) και “οι Minsk είναι extreme metal” (ε rofl δηλαδή, ακόμα και σήμερα οι πρώιμοι Cathedral ακούγονται πιο “ακραίοι”) μόνο μειδίασμα προκαλούν.
Ok, καταλαβαίνω ότι μπορεί σαν doom στο μυαλό σας να έχετε μόνο ξερωγώ τους Solitude Aeturnus αλλά υπάρχει μια εξίσου μεγάλη μερίδα κοινού που δε θέτει στεγανά και μανιέρες στο doom της, αγκαλιάζει και τα sub-genres του είδους, και άμα λάχει το επεκτείνει/αναζητεί και πέρα από τα όρια του metal.
Το αφιέρωμα ήταν μια χαρά, οκ θα ήθελα να είναι πιο αναλυτικό και να καλύπτει εκτενέστερα [I]όλα [/I]τα doom subgenres τα οποία είναι πολύ περισσότερα απ’ό,τι φαντάζεται ο μέσος ακροατής, αλλά γι’αυτό που είναι δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο, οκ εκτός αν έλειπαν οι παπαρολογίες του ΒΖ.
Αμφιβάλλω, να σου πω την αλήθεια, αν αυτή η μερίδα κοινού που “δεν θέτει στεγανά και μανιέρες στο doom της”, όπως λες, είναι όντως εξ’ ίσου μεγάλη, αλλά ΟΚ, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Αυτή την κουβέντα που κάνουμε αυτή τη στιγμή την έχουμε κάνει κάμποσες φορές και με τον Ρεντ Ραμ και μονίμως διαφωνούμε, αλλά έχει πλάκα. Θυμάμαι ήδη να σε κράζω κάπου, δε θυμάμαι πού, και να μην είμαι ο μόνος (και να μας κράζεις και συ βέβαια), γιατί έλεγες “οι Pentagram δεν είναι metal” και γω σου λεγα “τί λες ρε Λούλη Μπουκλεντέ” κτλ. Ή μια φορά είχα σχεδόν βρίσει τον ΒΒΒ, για κάποιο Ρόντμπερν πρέπει να τανε αυτό, που είχαν ανακοινωθεί οι Candlemass και κείνο τον είχανε χαλάσει, έλεγε κάτι σαν “εγώ δε θέλω metal στο doom μου” το οποίο μου φαινόταν η μεγαλύτερη παπαριά του κόσμου, το μεγαλύτερο οξύμωρο ξέρω γω. Μάλλον πρέπει να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι υπάρχει η αντίληψη “υπάρχει και doom το οποίο δεν είναι metal”, με την ίδια την αντίληψη βέβαια δεν το συζητάω, δεν πρόκειται ποτέ να συμφιλιωθώ, εγώ όταν λέω “doom” απλά συντομεύω το “doom metal” όπως συντομεύω λέγοντας “power”, “epic”, “thrash”, “black” και όλα τα σχετικά. Αν μου ζητήσεις επιχειρήματα βέβαια θα ψιλοκολλήσω γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν το χα σκεφτεί, δεν είχα μπει στη διαδικασία “γιατί το doom είναι metal”, υποθέτω θ’ αρχίσω απλά να λέω “Sabbath, Trouble, Pentagram, Candlemass, Cathedral κτλ. κτλ.”, τώρα η άλλη πλευρά ίσως και να χει επιχειρήματα, δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η περίεργη (για μένα) αντίληψη έλκει τις ρίζες της στους St. Vitus επειδή είχαν punk υπόβαθρο, μετά είχες hardcore συγκροτήματα να παίζουν πολύ αργά και σάπια, όπως π.χ. τους Iron Monkey και τους Eyehategod, και να κάνουν έτσι πολύ hardcore κόσμο να φλερτάρει το doom, είχες και τους Neurosis που επίσης εγκαινίασαν ένα είδος συγγένειας, μετά είχες το stoner… δεν ξέρω, όλα αυτά νομίζω ότι δημιούργησαν την αντίληψη ότι “υπάρχει και doom έξω από το metal”. Νιώθω άβολα ρε γαμώτο μ’ αυτή την κουβέντα γιατί απ’ τη μία ξέρεις, σεβασμός στη διαφορετική άποψη μπλαμπλαμπλά, και απ’ την άλλη πραγματικά είμαι τόσο απόλυτος πάνω σ’ αυτό το θέμα που μου ρχεται να σας βρω όλους εσάς τους “φολς-ντουμάδες” και να σας πλακώσω στις σφαλιάρες! Σόρι μαν, απ’ ότι φαίνεται βρήκες την Αχίλλειο πτέρνα μου. Θα σου λεγα να συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα από κοντά αύριο στο Φαζ, αλλά μάλλον αυτό το ιβέντ παραείναι μέταλ, σωστά; :razz::har:
Τεσπα, για μένα κάτι το οποίο είναι αργό, heavy και σάπιο δεν χρειάζεται απαραιτήτως να το πούμε doom, μπορούμε να βρούμε και άλλα ονόματα γι’ αυτό και να το γουστάρουμε μια χαρά, αλλά είμαι αντίθετος στο να το λέμε “doom” αν δεν είναι metal, για το λόγο που είπα σε άλλο ποστ, ότι εν πάσει περιπτώσει έτσι δε βοηθάς τους πιτσιρικάδες αναγνώστες σου να καταλάβουν ένα ιδίωμα. Τώρα όσο για τους Μινσκ και τους Γιομπ, δεν ξέρω πώς θα μπορούσαμε να τους πούμε, ίσως ο όρος “σύγχρονος ακραίος ήχος” να ήταν όντως χαζός. Δεν ξέρω. Θα το σκεφτώ και θα ξανάρθω.
Μην σε αγχώνει! Διάβαζα Πρασούλα ή Sun Knight αν θέλεις, αλλά δεν έγινα ούτε Manowar-ας, ούτε κάργα epic-ο-true-ίλας, ούτε πολέμιος του Thrash/Death ούτε μισογύνης, ούτε αρχαιολάγνος, ούτε πολλά άλλα…
Το γούστο του συγκεκριμένου ανθρώπου στη μουσική, πλησίαζε πολύ κοντά σε αυτά που έψαχνα. Ότι πρότεινε, φρόντιζα να το ακούσω, και τις περισσότερες φορές μου άρεσε. Επίσης, είχε δώσει και ένα ιδεολογικό υπόβαθρο στο Heavy Metal, όποιο και αν ήταν αυτό, κάτι που δεν το έχουν επιχειρήσει και πολλοί.
Τι λες μωρέ; Κάθε χρόνο σολντ-άουτ στο τέταρτο κάνουν το ρόντμπερν τα μουνιά και μου βγαίνει ο φραπές απ’τη μύτη απ’το άγχος. :?
Για το ντεμπούτο έλεγα μωρέ, που έχει συνθέσεις απ’τα 70ς, ε αυτό το πράγμα δεν το λες και ορισμό του 80ς μέταλ. Για τα επόμενα καμιά διαφωνία.
Εδώ το βάζω σε σπόιλερ γιατί άρχισες πάλι τα σεντόνια στις πέντε το πρωί, ΧΥΤΗΡΟΓΛΟΥ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ!
[SPOILER]
[/SPOILER]
Δεν είναι τόσο δύσκολο να το αντιληφθείς, αμα σκεφτείς ότι οι Sabbath μπορεί να βρίσκονται στα μέταλς στα δισκάδικα, αλλά δεν ανήκουν μόνο στο μέταλ, πολλά σχήματα σε διάφορες μουσικές έχουν δανειστεί στοιχεία από τους σάμπαθ και όπως είναι φυσικό, πολλά σχήματα προσπάθησαν να παίξουν αργά και βασανιστικά χωρίς να αγχώνονται “αν θα μας πουν μέταλ” ήδη από τις αρχές των 80ς. Δεν είναι μόνο το hardcore background των Saint Vitus, τα αλλαξοκωλίκια με τους Black Flag είχαν επίδραση και στην άλλη μεριά, το “My War” (1984) στη δεύτερη πλευρά του είναι τίγκα heavy με αργές ταχύτητες και σαπίλα κλπ, πάτα [U]εδώ[/U]. Επίσης έχεις τους Melvins από τα μέσα των 80ς, και φυσικά τους Swans που οι προ-Jarboe δουλειές τους ('82-'84) είναι ό,τι πιο heavy και βασανιστικό ακούστηκε στα 80ς.
Τι γίνεται λοιπόν όταν κάποιοι προσπαθούν να μπλέξουν το doom των Sabbath/Pentagram με αυτά τα υπέροχα μη-metal πραματάκια που ανέφερα παραπάνω; guess what, προκύπτει doom που δεν ακούγεται μεταλλάδικο, παραδείγματα ανέφερες κι εσύ.
Ναι αμέ, μπορώ μάλιστα να σου λέω και ιστορίες από τις δύο φορές που τους είδα με Messiah και να σε κάνω να νιώσεις ΟΜΟΡΦΑ :twisted:
Ε ρε συ οκ μαζί σου να κρατήσουμε το doom μεταλλικο και να βρούμε άλλο όνομα για “το άλλο”, αλλά τόσο χρόνια μόνο το sludge επέζησε σαν τα(ε)μπέλα, και κατα τ’άλλα πάλι κάτι doom/noise/experimental/extreme/progressive/psychedelic/ambient/drone/shoegaze σιδηρόδρομους διαβάζουμε, μέχρι να το πεις έχει παίξει δύο φορές ο δίσκος.
Από κει και πέρα, για να δεις πόσο φλου και οτιναναι είναι αυτοί οι ορισμοί “extreme ήχος” κλπ, δες [U]αυτό το θρεντ[/U] τι μουσικές μπήκανε. Μετά πιάσε και [U]αυτό[/U]. Πραγματικά αχταρμάς. Ε τις ταμπέλες τις έχουμε για να διευκολυνόμαστε, όχι να μπερδευόμαστε χειρότερα, τι extreme ήχος μωρε, πάμε μωρή ΜΙΝΣΚΑΡΑ.
Μπααααχαχαχαχαχαχ, βγήκε ο καφές απ’ τη μύτη ρε μαλάκα!!! :lol3:
Γράκχε κάντο title κάτω από το nick ΤΩΡΑ.
Κατά τ’ άλλα, λατρεύω τις ταμπελοσυζητήσεις και το λέω πολύ σοβαρά. Μπορεί να φαντάζουν γραφικές στον “μουσικόφιλο που απλά ψάχνει την καλή μουσική” (για την οποία όμως τις περισσότερες φορές δεν έχει και τίποτα ουσιαστικό να πει), αλλά υποχρεώνουν τους συμμετέχοντες σε αυτές να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει, να βρουν επιχειρήματα, να ψάξουν την ιστορία του Χ παρακλαδιού. Αυτές οι διαφωνίες είναι πραγματική υγεία ανάμεσα σε “πωωωω ρε δισκάρα ρε μουνιά” ποστς απόλυτου τίποτα.
Για το ΝΤΟΥΜ που λέτε, παρότι δεν έχω ασχοληθεί σίγουρα όσο εσείς, είμαι πιο πολύ στην bleedin πλευρά. Και αυτό γιατί όταν για το doom η πρώτη μπάντα που έρχεται στο μυαλό είναι οι SABBATH (που προϋπήρξαν του metal), τότε δεν μπορείς να λες ότι το doom είναι αποκλειστικά κάτι που συνέβη στο metal. Απόδειξη γι αυτό είναι οι (μέχρι και το “Dopes…”) MONSTER MAGNET.
Βλέπω πχ στο αφιέρωμα MY DYING BRIDE και πάω να σκεφτώ αμέσως “μα τι MDB, αυτοί είναι γκοθ, ατμοσφαιρικοί” και μετά λέω για κάτσε, μήπως οι WARNING που ανφέρθηκαν εδώ δεν έχουν πάρει από εκεί τα μισά τους riffs (και δεν το λέω με καθόλου κακή διάθεση αυτό)?
Οι οποίοι WARNING και το “Watching From A Distance” σαφώς και είναι έλλειψη, αλλά μην το κάνουμε και τόσο θέμα γιατί μάλλον αρχίσαμε να ασχολούμαστε μαζί τους αρκετά αργότερα απ’ την κυκλοφορία του.
Για τους MINSK πάντως και εγώ θεωρώ ότι δεν έχουν καμία θέση, είναι άλλης κατηγορίας μπάντα, πολύ πιο τελετουργική/σαμανική. Αλλά αφού έχει THERGOTHON τι να λέμε, τα συγχωρούμε όλα…
Κανονικά αυτό το ποστ θα το έκανα μόνο και μόνο για να επιδείξω καμαρωτά-καμαρωτά τον καινούριο μου τίτλο τιμής…
…αλλά θα κάνω έτσι βιαστικά κάμποσα σχόλια, άλλωστε δεν είναι πια 5 το πρωί, αυτή τη φορά δε θα με δουλέψει κανείς - ελπίζω.
α) Πλάκα πλάκα για το Ρόντμπερν δεν έχεις άδικο Μπλίντιν. Ίσως κι εγώ να μην έχω συνειδητοποιήσει τις πλήρεις διαστάσεις του “φαινομένου”.
β) Είσαι αρκετά πειστικός, και σωστά αυτά που λες για Melvins, Swans, Black Flag και δε συμμαζεύεται, αλλά διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Κάπου έχω την αίσθηση ότι και πάλι μιλάμε για αργή και βασανιστική rock μουσική που δεν είναι κατ’ ανάγκη “doom”.
γ) Για παράδειγμα όπως βλέπεις εγώ κι ο NWOOFGM δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε τις ενστάσεις μας για τους Μινσκ. Αρχίζω σιγά-σιγά να διαμορφώνω την άποψη ότι μιλάμε ιδιαίτερα για “κάτι άλλο” όταν αναφερόμαστε σε πράγματα που έλκουν την καταγωγή τους από τον “ήχο Neurosis”, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω αυτή τη στιγμή. Δηλαδή ΟΚ, είναι κάτι αργό, heavy as fuck, βασανιστικό και προφανώς ΓΑΜΕΙ, αλλά… ντουμ; Μπα, δε νομίζω. Κι ούτε είναι κακό αυτό.
δ) Αντίθετα για τους My Dying Bride που είπε ο ΚρισΠ εγώ προσωπικά δε σκέφτηκα κάτι τέτοιο, σε στυλ “τί δουλειά έχουν αυτοί εδώ μέσα”, για κάποιο λόγο το θεώρησα απόλυτα φυσιολογικό να συμπεριλαμβάνεται αυτό το συγκρότημα - και ειδικά αυτός ο δίσκος πρέπει να πω - σ’ ένα τέτοιο αφιέρωμα. “Ε ναι ρε μαλάκα, αφού αυτοί είναι μέταλ” θα μου πεις. Όχι, το μυαλό μου πάει στο [U]feeling.[/U] Νιώθω δηλαδή ότι οι MDB και γενικά αυτές οι μουσικές, παρ’ όλο που σαφώς είναι κάτι διαφορετικό από Candlemass, Trouble κτλ., έχουν αυτή τη doom “αύρα”, πάλι δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Ε ρε γαμώ την πουτάνα μου, τελικά δεν υπάρχει μουσική πιο ζόρικη απ’ το doom να την περιγράψεις από “πνευματική” άποψη.
ε) Αλλά τελικά ρε μαλάκα Μπλίντιν, δεν κατάλαβα, θα ρθεις στο σημερινό ντουμ ΜΕΤΑΛ ολοκαύτωμα ή άλλο εννοούσες;
Believe it or not, αυτή ακριβώς την κουβέντα είχαμε ακριβώς χτες το βράδυ, και ό,τι είπες με έμφαση σε αυτό για Vitus και Flag ήταν το επιχείρημα οδοστρωτήρας που έπεσε στο τραπέζι. Φυσικά συμφωνώ στο υπόλοιπο ποστ, αλλά η έμφαση είναι εδώ.
Γρακχο ο συντάκτης που μαθαίνει καλή μπάλα είναι ο Τραγάκης.
εμενα παντως μου αρεσε το αφιερωμα,γιατι διαβασα για καποια εξαιρετικα αλμπουμ τις αποψεις καποιων συντακτων και διοτι-παρα την επιτηδευμενα ακαταλαβιστικη κριτικη του Ζαχαροπουλου,εμαθα τους Reverend Bizarre και ακουσα την υπερδισκαρα-ντεμπουτο τους.
Δεν παίζει να μην τον έχω πετύχει σε οποιαδήποτε ροκ/μέταλ συναυλία έχω παέι. Δεν ξέρω τι γράφει στο χάμερ, αλλά με αυτά που ασχολείται σίγουρα ξέρει από λάδι.
Ο Τραγάκης γενικά είναι μούρη στην doom σκηνή. Θυμίζω ότι είναι (ήταν;) ο τραγουδιστής των Hellroad Caravan και επίσης εκείνος που είχε ανέβει στη σκηνή μαζί με τον Liebling στους Pentagram.
Γράκχο, αν πετύχεις ποτέ τη φίλη σου τη Βασιλείου όμως, ρίχτης μια μούτζα από μένα για τη συνέντευξη Σεμπάστιαν Μπαχ και πες της να πάει σε κάνα κοσμοπόλιταν.
Θα σου λεγα να συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα από κοντά αύριο στο Φαζ, αλλά μάλλον αυτό το ιβέντ παραείναι μέταλ, σωστά; :razz::har: