Razor. Υπερβολικά φιλόδοξη προσπάθεια - ανασταλτικός παράγων για κάθε μελλοντική παρόμοια εκδοτική απόπειρα!
1 Like
Ναι, αυτό το παράδειγμα ήθελα ν’ αναφέρω κι εγώ στο φίλο από πάνω, το Razor. Ίσως ό,τι πιο πρωτοποριακό υπήρξε στον ελληνικό metal Τύπο -παρ’ όλα αυτά η κατάληξη του (ένθετο στο Hammer ως Horror) δείχνει πολλά για την απήχηση τέτοιων προσπαθειών. Κακά τα ψέμματα, τότε το ελληνικό κοινό μάλλον δεν ήταν έτοιμο να δεχτεί ένα έντυπο που συμπεριελάμβανε Nine Inch Nails, In the Woods…, Rollins Band, μη-μουσική κείμενα και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Σαφώς και οι εποχές έχουν αλλάξει τώρα, και κάτι τέτοιο σήμερα μάλλον δε θα φαινόταν τόσο προκλητικό, αλλά πόση απήχηση να έχει όταν υπάρχει ένας σκασμός από μουσικά blog, webzines κλπ;
Γενικά θα συμφωνήσω με μία παραπάνω παρατήρηση, ότι η μοναδική διέξοδος για περιοδικά τύπου Hammer (δεν εννοώ, βέβαια, εμπορική διέξοδο, αλλά ποιοτική) είναι να ρίξουν το βάρος στην αναβάθμιση των γραπτών τους. Αφιερώματα που στηρίζονται στο ατελείωτο name-dropping (τα 20-30-40-50 καλύτερα albums κλπ. κλπ.) δεν έχουν κανένα νόημα όταν δεκάδες τέτοιες λίστες βρίσκεις με ένα απλό google-άρισμα στο Internet. Αυτό που δε βρίσκεις στο Internet (ή, τέλος πάντων, δεν το βρίσκεις με την πρώτη -πρέπει να το ψάξεις) είναι ποιοτικά άρθρα, άρθρα που να εμβαθύνουν στο εκάστοτε θέμα, άρθρα που αναδεικνύουν διάφορους τρόπος γραφής κι έκφρασης, άρθρα που να ξεφεύγουν από τα τετριμμένα κλπ. Ε, ας ποντάρουν σ’ αυτό και στο Hammer. Η αξία του μουσικού δημοσιογράφου που “ανακάλυπτε” πράγματα και σύστηνε το “νέο” έχει πεθάνει. Πολύ πιο δύσκολο είναι να μας εξηγήσει την αξία ενός δίσκου με τέτοιον τρόπο που να λες “τώρα διάβασα κάτι ποιοτικό”, να βρίσκει ερωτήσεις λίγο πιο “φευγάτες” στις συνεντεύξεις, να τολμήσει να συνδέσει τη μουσική θεματολογία με άλλες προεκτάσεις (κοινωνικές, αντικουλτούρας κλπ.) κλπ. Όλα τα παραπάνω παραδείγματα ήταν πρακτικές από γραφιάδες που τόλμησαν και πέτυχαν (θεωρώ) -γι΄αυτό και άφησαν εποχή.
4 Likes
Συμφωνώ στα περισσότερα, και για μένα ένα έντυπο σαν το Hammer πλέον πρέπει να στηρίζεται σε στήλες άποψης και όχι νέων.
Κάποτε οι μισοί έπαιρναν το Hammer για το Hard Fax και τις δισκοκριτικές. Πλέον τι νέο να δει κανείς σε ένα περιοδικό που η ύλη του “κλείνει” 15 μέρες πριν το πάρει ο αναγνώστης στα χέρια του.
Μόνη ένσταση σε αυτό που λες περί “ανακάλυψης”. Νομίζω πως στήλες που δίνουν στον αναγνώστη πράγματα σαν του Αγόρου (πόσο μάλλον του Αγόρου πριν 10-15 χρόνια) του Γιοβανίτη/Plundered, του Ζαχαρόπουλου κλπ που είχαν μια πιο underground αισθητική είναι κάτι που μπορεί να διαφοροποιήσει το έντυπο από ένα site.
Οι συνεντεύξεις του Καραγιάννη είχαν ένα ενδιαφέρον, στήλες σαν του Zαχαρόπουλου (του M.W. Daoloth) στο Invader παλιότερα, το Sub Terra, το Monuments (αν και μουσικά δε με πολύ-ενδιέφερε αλλά σαν γραφή, πληροφορίες κλπ ήταν ευχάριστο ανάγνωσμα) κοκ θεωρώ πως συνδυάζουν την ανακάλυψη με την άποψη.
Πλέον λόγο εξωτερικού έχω αρκετά χρόνια να πιάσω Χάμερ στα χέρια μου αλλά βλέπω πως πολλούς από τους γραφιάδες που με ενδιέφεραν έχουν σταματήσει.
1 Like
Δεν έχεις άδικο με τα παραδείγματα που έφερες -κι εγώ αυτά είχα στο μυαλό μου όταν μιλούσα περί “ανακάλυψης”. Αλλά θεωρώ ότι (καλώς ή κακώς) το πέρασμα του χρόνου (δηλαδή η ευρεία χρήση του Internet, η διάχυση της πληροφόρησης και η παύση της “αποκλειστικότητας” των εντύπων) έχει επηρεάσει ανεπανόρθωτα το συγκεκριμένο τομέα. Θέλω να πω ότι ναι μεν τα κείμενα των παραπάνω είχαν ΤΕΡΑΣΤΙΑ αξία γιατί μας “μάθαιναν” νέες έννοιες (μουσικές σκηνές άγνωστες κλπ.), αλλά επίσης είχαν μία φοβερή ικανότητα να εντάσσουν τις “ανακαλύψεις”/προτάσεις τους σε ολόκληρα μουσικά/θεματικά πλαίσια που ξέφευγαν από την απλή “μουσική πρόταση”. Για να το κάνω πιο λιανά: δε χρειάζεσαι, πλέον, κανένα Αγόρο/Γιοβανίτη για να μάθεις το “ριζοσπαστικό”/καινοτόμο στο undeground. Αυτό, αργά ή γρήγορα, θα το πετύχεις σε ένα blog/forum. Χρειάζεσαι, τέτοια άτομα, γιατί αυτήν την καινούρια πρόταση θα στη συστήσουν με έναν τρόπο που εσύ μπορεί να μην είχες σκεφτεί, θα τη συσχετίσουν με πράγματα που μπορεί να μη σου είχαν περάσει από μυαλό, θα ξεφύγουν από τη συγκεκριμένη μουσική πρόταση και θα πάνε από το “ειδικό” στο “γενικό” μιλώντας για σκηνές/τάσεις κλπ. κλπ. Βασικά κάτι τέτοιο δε λείπει από το Hammer μόνο, αλλά κι από αυτό το forum. Αρκεί κανείς να παρατηρήσει πόσο διαφορετικά θα ζυγίσει ένα post που απλά περιέχει ένα link “με την καινούρια hot μπάντα” κι ένα post που θα αφιερώσει και πέντε παραπάνω κουβέντες για αυτήν.
2 Likes
προσωπικά, δηλώνω αποστροφή για τον μουσικό τύπο αλλά επειδή μου αρέσει το πλέξιμο, σας ποστάρω ένα αρθράκι από το μπλογκ του τζον του καψ (προτείνεται ανεπιφύλακτα εν γένει).
3 Likes
Ωραία όλα αυτά, περι ανακάλυψης. Αλλά όταν στην Ελλάδα, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο πχ οι Ghost Ship Octavious παραμένουν “αγνωστοί” με το ψαγμένο κοινό να μην κάνει τον κόπο να τους εκτιμήσει και ας έχουν μέσα γνωστά όνοματα, άλλα προτιμάει τα νεκρο-ντέμο ένος παλαι ποτέ μεγάλου, μην περιμένουμε να αλλάξει και τίποτα. Κατα τα άλλα δεν βγαίνουν καλοί δίσκοι.
1 Like
Αν και πήρα πρέφα κάπως αργοπορημένα την “επαναδραστηριοποίηση” του thread (2 χρόνια στη μούγκα, πόσο φλώρικοι καιροί), το Kommandoz συνεχίζει κανονικά στο Hammer με άλλους συντάκτες.
Όντως και έβαλαν και cd στο νέο τεύχος
Ποιοι γράφουν πλέον;
Από αυτό τον μήνα τη στήλη επιμελούνται οι Βασίλης Γκορόγιας και Αντρέας Κατσούλης. Ο δεύτερος είναι προφανώς καινούρια προσθήκη στο δυναμικό του περιοδικού και φέρεται να συνυπογράφει και το ένθετο με την Ελληνική σκηνή. Το κατά πόσον τον υποχρέωσαν να δηλώσει ότι αποτάσσεται το… facebook, το downloading και τα λοιπά “καινά δαιμόνια”, δεν το γνωρίζω!
Το περίεργο είναι ότι ο Αγόρος και ο Σκούρας που ήταν μέχρι πρότινος οι… Kommandoz εξακολουθούν να εμφανίζονται σαν συντάκτες στη δεύτερη σελίδα, παρ’ όλο που, με μια πρώτη ματιά, δεν υπάρχει σε κάποιο κείμενο η υπογραφή τους.
Θα μου πεις, εδώ ανοίγεις το ΜΗ και αγανακτείς με τα άφθονα ορθογραφικά/γραμματικά/συντακτικά λάθη, η χρονοκαθυστέρηση στην ενημέρωση της λίστας των συντακτών σε πείραξε!
1 Like
Ο Αντρέας είναι όντως καινούργια προσθήκη και τον γνωρίζω, έστω κι εξ αποστάσεως. Είναι άνθρωπος που αγαπάει τη μουσική - μεγάλος ερευνητής στο black metal κι έχει αναπτύξει έναν έρωτα για τη jazz (άσχετο με το hammer, αλλά έχει κι αυτό τη σημασία του). Έχει κι ένα προσωπικό blog, στο οποίο γράφει κάπου κάπου, ίσως λίγο πιο σπάνια από τον Plunderer και είναι ιδιαίτερα ανοικτός προς διάφορους μουσικούς ορίζοντες.
2 Likes
Καλά αυτό με τους συντάκτες είναι διαχρονικό κακό.
@Dr.Feelgood δώσε αν θες και το λινκ για το blog
1 Like
Ετούτο είναι για black metal:
Κι ετούτο για μη black metal:
2 Likes
Το blog των Γιοβανίτη, Αγόρου, Plunderer για όσους ενδιαφέρονται
6 Likes
Τι λες τώρα! Κι ο Σκούρας, απ’ ό,τι είδα, γράφει.
2 Likes
Αν και όλοι τους εμφανίζονται ακόμη στη λίστα των συντακτών του ΜΗ, πρακτικά έχουμε καιρό να δούμε κείμενο με τη υπογραφή τους στο έντυπο – είπαμε, ανέκαθεν υπήρχε χρονοκαθυστέρηση στην ενημέρωση της σχετικής λίστας, βλέπεις στη δεύτερη σελίδα άτομα που έχουν σταματήσει, και στο εσωτερικό διαβάζεις ονόματα άλλων!
Οπότε μπορείς να πεις ότι στο blog αυτό μαζεύτηκαν όλες οι προηγούμενες γενιές της συγκεκριμένης στήλης!
Παρ’ όλο που ποτέ δεν παρακολουθούσα την σκηνή που κάλυπτε, τον Γιοβανίτη τον διάβαζα συχνά, έχει ωραία γραφή. Κι ο Plunderer βαθύς γνώστης του θέματος. Με αυτά που άκουγε ο Αγόρος έχω ακόμη λιγότερη επαφή, ήταν όμως εμφανές ότι το αντικείμενο το κατείχε. Βέβαια όταν έπεφτε στην παγίδα να κηρύξει κι αυτός την “κοινωνικοπολιτική” του άποψη, εμφανιζόταν αρκετά γελοίος, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας!
Το θέμα είναι ότι το ΜΗ σταδιακά “απαλλάχτηκε” από τα συγκεκριμένα άτομα που πέρα από γνώση και άποψη, διέθεταν ξεχωριστό ύφος και προσέδιδαν στο περιοδικό έναν πιο underground χαρακτήρα.
4 Likes
Πολύ φαμφάρα/δηθενισμός και λίγη ουσία για μένα από αυτούς τους συντάκτες.
Εγραφαν πολύπλοκα άρθρα γεμάτα με υπερβολές για το black… και μετά έβαζες να ακούσεις το άλμπουμ και ήταν ένα ριφ τύπου Burzum για 40 λεπτά.
ο Plunderer έγραφε συχνά στο φόρουμ μέχρι να αναλάβει τη στήλη. Από τότε μου άρεσαν τα κείμενα του, όπως φυσικά και στο blog του (το οποίο επίσης σταμάτησε να ενημερώνει όταν ανέλαβε τη στήλη). Μαζί με το Γιοβανίτη είναι από τους καλύτερους και σε γραφή και ουσία (προτάσεις δηλαδή) όσον αφορά το underground blackmetal γενικά. Σε ελληνικό και ξένο έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Ούτε εμένα ήταν του γούστου μου τα ακούσματα του Αγόρου, παραδέχομαι πάντως πως ιδίως στα 00s μας έφερε σε επαφή με μπάντες που τα επόμενα χρόνια μεγαλούργησαν στο είδος τους, όταν ήταν ακόμα στα στάδια του demo.
3 Likes
για το αφιέρωμα Αυγούστου λέει τίποτα στο τεύχος,αν αγοράζει ακόμα κάποιος mh?